Psyche
alle pijlers
Niet weten waar ik moet beginnen met leven opbouwen
dinsdag 5 december 2017 om 09:36
Ik heb heel wat tegenslagen gehad. Ik ben mijn werk kwijtgeraakt en mijn huis. Mijn leven is nogal ingestort, gecrasht of wat voor synoniemen je er ook voor wilt bedenken. Het resultaat: ik zit als 27-jarige weer thuis bij mijn ouders. Zonder eigen woonruimte. Ik kom net terug van een mislukt buitenlandavontuur, ik dacht twee banen wel even aan te kunnen, maar dat was een beetje te ambitieus in combinatie met flinke psychische problemen (eetstoornis en hevige stemmingswisselingen) En precies waar ik bang voor was is gebeurd, ik kon het niet meer aan.
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
dinsdag 5 december 2017 om 11:24
Als ik het zo lees ook in je andere topics denk ik dat je veel te veel tegelijk wil. Zo te lezen loop je telkens enorm tegen je psychische problemen aan, het meest logisch is dan om daar dan eerst mee aan de slag te gaan. Dus zorg eerst dat je de juiste hulp krijgt zodat je met jezelf en je problemen om kan gaan. Als op kamers gaan al meerdere keren mislukt is en zelfs uitloopt op suïcidale gedachten en er is niets aan jou of je situatie verandert dan is de kans groot dat het weer misgaat. Om het te laten lukken moet je iets aan jezelf veranderen want waar je ook heen verhuist of gaat werken, je neemt jezelf mee. Ga in therapie om aan je psychische problemen te werken en blijf ondertussen even thuiswonen, dan heb je alle tijd om aan jezelf en je toekomst te werken. Dat dat niet is wat je het liefst wil snap ik wel maar ik denk wel dat dat je de beste kans geeft in de toekomst wel definitief op eigen benen te staan. Wat je nu wil heb je al meerdere keren geprobeerd dan dat werkt dus niet, probeer dan eens iets anders.
Als je eenmaal wat stabieler bent kun je gaan zoeken naar een huis of kamer en als het al zo vaak mis is gegaan lijkt het me verstandig dat je tzt wat hulp krijgt om op te starten. Je geeft nu aan dat je een kamer wil omdat je dan niet alleen bent, maar daarmee geef je je huisgenoten de verantwoordelijkheid voor jouw geluk en gezondheid. Dat is hun taak niet en zeer waarschijnlijk zullen ze die ook niet op zich nemen en dat is logisch ook want zij hebben hun eigen leven en kunnen niet constant klaarstaan voor hun labiele huisgenoot. Jij moet voor jezelf kunnen zorgen en niet afhankelijk zijn van huisgenoten. Als je met die verwachting ergens gaat wonen is de kans heel groot dat je teleurgesteld wordt en je je weer ellendig of zelfs suïcidaal voelt. Vervolgens zit je dan weer bij je ouders en ben je weer een slechter ervaring rijker. Gun jezelf de tijd om je leven op te bouwen en doe het met hulp en in stapjes deze keer.
Wat sociale contacten betreft kan het helpen om bij een club of vereniging te gaan. Iets wat jij leuk vindt of het nou handbal of een koor is maakt niet uit. Dan ontmoet je wat nieuwe mensen en je hebt iets omhanden. Probeer gewoon contact met mensen te maken zonder meteen te verwachten dat het je bff wordt, zat mensen die geen of een enkele hechten vriendschap hebben en verder vooral kennissen, buren en collega's en die zijn toch heel gelukkig.
Als je al bij een crisisteam loopt ben je dan niet al aangemeld voor hulpverlening? Zo niet zou ik het hen eerst vragen, daar heb je immers al contact. Anders via de huisarts een doorverwijzing vragen.
Als je eenmaal wat stabieler bent kun je gaan zoeken naar een huis of kamer en als het al zo vaak mis is gegaan lijkt het me verstandig dat je tzt wat hulp krijgt om op te starten. Je geeft nu aan dat je een kamer wil omdat je dan niet alleen bent, maar daarmee geef je je huisgenoten de verantwoordelijkheid voor jouw geluk en gezondheid. Dat is hun taak niet en zeer waarschijnlijk zullen ze die ook niet op zich nemen en dat is logisch ook want zij hebben hun eigen leven en kunnen niet constant klaarstaan voor hun labiele huisgenoot. Jij moet voor jezelf kunnen zorgen en niet afhankelijk zijn van huisgenoten. Als je met die verwachting ergens gaat wonen is de kans heel groot dat je teleurgesteld wordt en je je weer ellendig of zelfs suïcidaal voelt. Vervolgens zit je dan weer bij je ouders en ben je weer een slechter ervaring rijker. Gun jezelf de tijd om je leven op te bouwen en doe het met hulp en in stapjes deze keer.
Wat sociale contacten betreft kan het helpen om bij een club of vereniging te gaan. Iets wat jij leuk vindt of het nou handbal of een koor is maakt niet uit. Dan ontmoet je wat nieuwe mensen en je hebt iets omhanden. Probeer gewoon contact met mensen te maken zonder meteen te verwachten dat het je bff wordt, zat mensen die geen of een enkele hechten vriendschap hebben en verder vooral kennissen, buren en collega's en die zijn toch heel gelukkig.
Als je al bij een crisisteam loopt ben je dan niet al aangemeld voor hulpverlening? Zo niet zou ik het hen eerst vragen, daar heb je immers al contact. Anders via de huisarts een doorverwijzing vragen.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
dinsdag 5 december 2017 om 17:10
Nou, dit kon je natuurlijk al mijlenver aan zien komen. Hoeveel rode lichten ga je nog meer negeren voordat je eindelijk eens aandacht aan jezelf gaat besteden in plaats van te vluchten zodat je dit kunt vermijden?
Je zult wel weer niet meer reageren (zoals je altijd doet) maar ten overvloede: ga in therapie. Steek je aandacht en energie in jezelf en bouw eerst een gezond fundament voordat je verder gaat met wat dan ook.
Maar goed, jouw leven, jouw keuzes.
We wachten wel op topic nummer zoveel....
Je zult wel weer niet meer reageren (zoals je altijd doet) maar ten overvloede: ga in therapie. Steek je aandacht en energie in jezelf en bouw eerst een gezond fundament voordat je verder gaat met wat dan ook.
Maar goed, jouw leven, jouw keuzes.
We wachten wel op topic nummer zoveel....
anoniem_255433 wijzigde dit bericht op 05-12-2017 20:22
0.69% gewijzigd
dinsdag 5 december 2017 om 17:29
Hou jezelf niet voor de gek. Je hebt het helemaal niet 'gered'.rebecca_90 schreef: ↑05-12-2017 09:36Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered.
Je woont niet voor niets nu weer bij je ouders.
dinsdag 5 december 2017 om 19:46
Dit.OopjenCoppit schreef: ↑05-12-2017 17:29Hou jezelf niet voor de gek. Je hebt het helemaal niet 'gered'.
Je woont niet voor niets nu weer bij je ouders.
Ga in therapie en los eerst je problemen op, voordat je weer op jezelf gaat wonen. Waarom ben je je huis kwijtgeraakt ?
Daarvoor moet je of een enorme huurachterstand hebben, illegale activiteiten ontplooid hebben in je huis (denk aan een wietkwekerij) of enorme overlast veroorzaakt hebben.
dinsdag 5 december 2017 om 20:42
Bedankt voor jullie reacties allemaal, ik heb ze eens rustig doorgelezen...
Er is nogal wat gebeurd. Ik ben mijn huis uitgezet, omdat mijn huisgenoot niet met een suïcidale huisgenoot wilde samenleven. Ze was ook nog jong, begin twintig. Ik snap dat wel...
Overal laat ik een spoor van vernieling achter.
Vanwege mijn uitstapje naar het buitenland, heb ik mij helemaal opnieuw aan moeten melden voor hulpverlening hier en is er niks in beeld qua intensieve hulpverlening. Bij de vorige instelling mocht ik dat niet volgen. Het enige waar ik nog voor in aanmerking kwam, was dialectische gedragstherapie, een paar uurtjes per week. Ik wilde zelf deeltijd doen maar dat mocht niet. Nu ben ik wel bij een soort crisisteam en ik heb vandaag ook besproken dat ik het zo moeilijk vind wat en hoe en waar te beginnen.
Ook heb ik gebeld voor begeleid wonen in een soort woongroep. De wachttijd is een jaar, de moed zonk mij in de schoenen toen ik het hoorde. Als ik het zelf in de hand had, zou ik het liefst begeleid wonen in een woongroep, als een soort opstapje om uiteindelijk zelfstandig te wonen, in combinatie met werk en een deeltijdbehandeling. Maar ja, we leven niet in een volledig maakbare wereld. En juist nu ik zelf erg gemotiveerd ben om er voor te gaan loop ik tegen enorme wachttijden e.d. op.
Er is nogal wat gebeurd. Ik ben mijn huis uitgezet, omdat mijn huisgenoot niet met een suïcidale huisgenoot wilde samenleven. Ze was ook nog jong, begin twintig. Ik snap dat wel...
Overal laat ik een spoor van vernieling achter.
Vanwege mijn uitstapje naar het buitenland, heb ik mij helemaal opnieuw aan moeten melden voor hulpverlening hier en is er niks in beeld qua intensieve hulpverlening. Bij de vorige instelling mocht ik dat niet volgen. Het enige waar ik nog voor in aanmerking kwam, was dialectische gedragstherapie, een paar uurtjes per week. Ik wilde zelf deeltijd doen maar dat mocht niet. Nu ben ik wel bij een soort crisisteam en ik heb vandaag ook besproken dat ik het zo moeilijk vind wat en hoe en waar te beginnen.
Ook heb ik gebeld voor begeleid wonen in een soort woongroep. De wachttijd is een jaar, de moed zonk mij in de schoenen toen ik het hoorde. Als ik het zelf in de hand had, zou ik het liefst begeleid wonen in een woongroep, als een soort opstapje om uiteindelijk zelfstandig te wonen, in combinatie met werk en een deeltijdbehandeling. Maar ja, we leven niet in een volledig maakbare wereld. En juist nu ik zelf erg gemotiveerd ben om er voor te gaan loop ik tegen enorme wachttijden e.d. op.
dinsdag 5 december 2017 om 20:43
Welke intensieve therapie moet ik aanpakken?
Ik ben nog maar net aangemeld bij een instelling.
En voor een intensieve therapie vond de vorige ggz-instelling mij 'te instabiel', hoe paradoxaal ook - helemaal mee eens.
dinsdag 5 december 2017 om 20:44
Goed, vertel dan maar welke therapie want zoals je kunt lezen zit ik aan de grond qua alles, dus ook qua therapie.OopjenCoppit schreef: ↑05-12-2017 17:10Nou, dit kon je natuurlijk al mijlenver aan zien komen. Hoeveel rode lichten ga je nog meer negeren voordat je eindelijk eens aandacht aan jezelf gaat besteden in plaats van te vluchten zodat je dit kunt vermijden?
Je zult wel weer niet meer reageren (zoals je altijd doet) maar ten overvloede: ga in therapie. Steek je aandacht en energie in jezelf en bouw eerst een gezond fundament voordat je verder gaat met wat dan ook.
Maar goed, jouw leven, jouw keuzes.
We wachten wel op topic nummer zoveel....
Ik heb niks opgebouwd en sta wat dat betreft ook op 0.
dinsdag 5 december 2017 om 20:53
Natuurlijk gaan wij jou niet vertellen welke therapie.rebecca_90 schreef: ↑05-12-2017 20:44Goed, vertel dan maar welke therapie want zoals je kunt lezen zit ik aan de grond qua alles, dus ook qua therapie.
Ik heb niks opgebouwd en sta wat dat betreft ook op 0.
Maar gezien jouw geschiedenis van mentale problematiek ga ik ervan uit dat dat je zelf de weg weet te vinden naar de instanties en behandelaars die jou verder kunnen helpen.
Het enige wat JIJ hoeft te doen is er serieus en 100% voor gaan! (en dat lijkt me voor jou al lastig genoeg).
dinsdag 5 december 2017 om 20:56
Tja Rebecca, zoals je zelf in het verleden al uitvoerig hebt beschreven, zijn jou al talloze handreikingen en voorstellen gedaan voor therapie die je allemaal stelselmatig van de hand hebt gewezen omdat jij het allemaal wel beter wist.rebecca_90 schreef: ↑05-12-2017 20:42En juist nu ik zelf erg gemotiveerd ben om er voor te gaan loop ik tegen enorme wachttijden e.d. op.
Jammerdebammer dus dat nu jij er kennelijk een keer 'klaar voor bent' deze deuren zijn gesloten.
Alles heeft z'n prijs.
dinsdag 5 december 2017 om 21:38
Ik snap je reactie, maar het is te kort door de bocht.OopjenCoppit schreef: ↑05-12-2017 20:56Tja Rebecca, zoals je zelf in het verleden al uitvoerig hebt beschreven, zijn jou al talloze handreikingen en voorstellen gedaan voor therapie die je allemaal stelselmatig van de hand hebt gewezen omdat jij het allemaal wel beter wist.
Jammerdebammer dus dat nu jij er kennelijk een keer 'klaar voor bent' deze deuren zijn gesloten.
Alles heeft z'n prijs.
Ik ben voor de behandeling die ik graag wilde doen, afgewezen.
Vorige instelling waar ik in behandeling was, zag maar 1 mogelijkheid voor mij.
De dialectische gedragstherapie, een paar uurtjes per week. Dat heb ik geprobeerd maar het was niets voor mij.
Dus ja.
Ik ben nog altijd blij dat ik dat niet doorgezet heb, het was vreselijk en totaal niet helpend.
Gelukkig zijn er meerdere mogelijkheden bij de instelling waar ik nu zit. Ik zou zelf graag voor schematherapie gaan, dus heb goede hoop. Bij de vorige instelling was er veel wegbezuinigd qua behandelmogelijkheden.
dinsdag 5 december 2017 om 21:51
Ik wil niet met je in discussie Rebecca, maar we hebben allemaal kunnen lezen hoe je keer op keer voorstellen en mogelijkheden aan de kant hebt geschoven omdat jij het zelf niet nodig vond of liever de vermijding koos.
Goed te lezen dat je, wellicht door ervaring wijs geworden, nu wel openstaat voor therapie en ik hoop dan ook dat er snel een passende oplossing voor je is. Schematherapie zou daarbij inderdaad een geschikte mogelijkheid kunnen zijn.
Goed te lezen dat je, wellicht door ervaring wijs geworden, nu wel openstaat voor therapie en ik hoop dan ook dat er snel een passende oplossing voor je is. Schematherapie zou daarbij inderdaad een geschikte mogelijkheid kunnen zijn.
dinsdag 5 december 2017 om 21:56
therapie en de juiste begeleiding krijgen kost helaas tijd.
Echt het aller allerbeste wat je nu kunt doen is voorlopig bij je ouders blijven. Niet naar het buitenland gaan en ook niet naar een andere stad. Je bent net weer aangemeld en nu moeten ze de juiste mensen en therapie voor je zoeken. Dat kost tijd en er zijn wachttijden. Maar wanneer jij weg gaat, moet je weer helemaal opnieuw beginnen.
Ik begrijp je frustratie. En wachten en de aangeboden hulp aanvaarden is soms heel lastig. Maar pak van pakken kan en werk mee. Op die manier is de kans het grootst dat jij de juiste begeleiding krijgt en een woonplek.
De wachttijd is misschien een jaar. Maar wie weet is er in het voorjaar toch plek voor je. Zolang jij nog in hun systeem zit, kan je die kamer krijgen. Wanneer je gaat verhuizen ben je weer buitenbeeld.
Neem dit jaar om rustig één voor één aan je issues te werken, gezond te leven, te sporten, sociaal leven opbouwen, etc. Een jaar klinkt heel lang. Maar op een mensenleven valt dit eigenlijk wel mee.
Echt het aller allerbeste wat je nu kunt doen is voorlopig bij je ouders blijven. Niet naar het buitenland gaan en ook niet naar een andere stad. Je bent net weer aangemeld en nu moeten ze de juiste mensen en therapie voor je zoeken. Dat kost tijd en er zijn wachttijden. Maar wanneer jij weg gaat, moet je weer helemaal opnieuw beginnen.
Ik begrijp je frustratie. En wachten en de aangeboden hulp aanvaarden is soms heel lastig. Maar pak van pakken kan en werk mee. Op die manier is de kans het grootst dat jij de juiste begeleiding krijgt en een woonplek.
De wachttijd is misschien een jaar. Maar wie weet is er in het voorjaar toch plek voor je. Zolang jij nog in hun systeem zit, kan je die kamer krijgen. Wanneer je gaat verhuizen ben je weer buitenbeeld.
Neem dit jaar om rustig één voor één aan je issues te werken, gezond te leven, te sporten, sociaal leven opbouwen, etc. Een jaar klinkt heel lang. Maar op een mensenleven valt dit eigenlijk wel mee.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 5 december 2017 om 22:06
dinsdag 5 december 2017 om 22:16
Tja het is zonde dat je je eigen ramen zo ingegooid hebt. Wachttijden zijn enorm binnen de ggz en dingen afwijzen valt vaak niet goed hoe onterecht dat soms ook is.
Ik zou dus in ieder geval aan jezelf gaan werken binnen je mogelijkheden. In ieder geval tot je ergens terecht kan bij je ouders blijven.
Ik ben vorig jaar augustus naar de huisarts gegaan voor ondersteuning en sta nu nog op een wachtlijst. Tussentijds niks aangeboden gekregen. Tja zo werkt het momenteel helaas.
Ik zou dus in ieder geval aan jezelf gaan werken binnen je mogelijkheden. In ieder geval tot je ergens terecht kan bij je ouders blijven.
Ik ben vorig jaar augustus naar de huisarts gegaan voor ondersteuning en sta nu nog op een wachtlijst. Tussentijds niks aangeboden gekregen. Tja zo werkt het momenteel helaas.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
woensdag 6 december 2017 om 05:38
Kom op Rebecca. Er is je een klinische opname van 2 maanden geadviseerd met aansluitend deeltijdtherapie. Daarnaast herinner ik me ook een ander topic van jou waarin er wachttijd was voor een intensieve therapie en is er in je topics meerdere malen sprake geweest van deeltijdtherapie.rebecca_90 schreef: ↑05-12-2017 20:43Welke intensieve therapie moet ik aanpakken?
Ik ben nog maar net aangemeld bij een instelling.
En voor een intensieve therapie vond de vorige ggz-instelling mij 'te instabiel', hoe paradoxaal ook - helemaal mee eens.
Maar, weet je, het is jouw leven. Ga vooral zo door en blijf jarenlang dit soort topics openen. Ga in je leven van hot naar her, wacht niet op de wachtlijsten zodat je elke keer opnieuw moet aansluiten. Blijf vooral een reden vinden om te vluchten en dan weer opnieuw te beginnen.
Nu zit je weer met een wachtlijst, die moet je zien te overbruggen en die tijd gaat vanzelf voorbij. Hou je rustig. Simpel leven. Geen nieuwe, impulsieve beslissingen nemen. Ik zou inderdaad iets van schematherapie gaan doen. En dóórgaan met de therapie. Niet afhaken op het ene of andere moment. Als je weerstand voelt, onderzoek die weerstand in plaats van weg te lopen.
De wachttijd is overigens niet overal zo lang (> 6 maanden) voor behandeling persoonlijkheidsproblematiek. Je kunt ook (je zorgverzekeraar laten) informeren, bijvoorbeeld bij De Viersprong, Scelta of je gaat terug naar HC.
woensdag 6 december 2017 om 07:03
woensdag 6 december 2017 om 07:18
Ik heb het wel heel lang volgehouden, twee banen. Net als twee studies, ging prima.
Maar ja, het was vijftig uur en daarin zat ´m de crux.
Hoewel, als ik gezond was geweest had ik het prima gekund.
@KeaAlpina: klopt ja. Maar dat was bij een andere instelling, voor mijn eetstoornis. Dat heb ik ook weer opnieuw overwogen, de wachttijden zijn daar kort. Ze hebben wel gezegd dat het waarschijnlijk niet genoeg is en dat ze mij maar een stukje op weg kunnen helpen. Maar toch, het kan een optie zijn inderdaad.
Maar voor de deeltijd ben ik dus uiteindelijk afgewezen, want: te instabiel.
Ik zou eerst een jaar dgt moeten doen.
Nou ja, het heeft ook geen zin meer om achteruit te kijken.
Maar ja, het was vijftig uur en daarin zat ´m de crux.
Hoewel, als ik gezond was geweest had ik het prima gekund.
@KeaAlpina: klopt ja. Maar dat was bij een andere instelling, voor mijn eetstoornis. Dat heb ik ook weer opnieuw overwogen, de wachttijden zijn daar kort. Ze hebben wel gezegd dat het waarschijnlijk niet genoeg is en dat ze mij maar een stukje op weg kunnen helpen. Maar toch, het kan een optie zijn inderdaad.
Maar voor de deeltijd ben ik dus uiteindelijk afgewezen, want: te instabiel.
Ik zou eerst een jaar dgt moeten doen.
Nou ja, het heeft ook geen zin meer om achteruit te kijken.
woensdag 6 december 2017 om 08:45
Weet je wat het wrange nu is; had je toen die kans wel opgepakt dat was je nu al een eind op weg naar een beter leven.rebecca_90 schreef: ↑06-12-2017 07:18Ik heb het wel heel lang volgehouden, twee banen. Net als twee studies, ging prima.
Maar ja, het was vijftig uur en daarin zat ´m de crux.
Hoewel, als ik gezond was geweest had ik het prima gekund.
@KeaAlpina: klopt ja. Maar dat was bij een andere instelling, voor mijn eetstoornis. Dat heb ik ook weer opnieuw overwogen, de wachttijden zijn daar kort. Ze hebben wel gezegd dat het waarschijnlijk niet genoeg is en dat ze mij maar een stukje op weg kunnen helpen. Maar toch, het kan een optie zijn inderdaad.
Maar voor de deeltijd ben ik dus uiteindelijk afgewezen, want: te instabiel.
Ik zou eerst een jaar dgt moeten doen.
Nou ja, het heeft ook geen zin meer om achteruit te kijken.
Een diabeet heeft ook geen keuze, die moet insuline spuiten of dat je nu wil of niet, iemand met diabetes 1 hebt, heb je gewoon insuline nodig. Dan kan je als patient wel wat anders willen, maar dat is gewoon niet verstandig.
Accepteer hulp en hou dit ook vol. Niet na een paar weken denken dat je wel zonder kan, of het toch niet zo leuk vindt, of liever wat anders wil. Na een zwaar ongeval moet je soms ook een jaar revalideren, dat kost veel tijd, pijn, moeite en frustratie. Maar er is geen keuze. Jij hebt zo te lezen ook niet zoveel keuzes, je hebt gewoon hulp en behandeling nodig. Laat die controle los,
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 6 december 2017 om 11:13
.rebecca_90 schreef: ↑06-12-2017 07:18Ik heb het wel heel lang volgehouden, twee banen. Net als twee studies, ging prima.
Maar ja, het was vijftig uur en daarin zat ´m de crux.
Hoewel, als ik gezond was geweest had ik het prima gekund.
Als ik deze opmerking lees dan denk ik dat het een kwestie van tijd is voor je wéér de vernieling ingaat. Je kijkt niet realistisch naar jezelf en ziet de losse stukjes in plaats van het grotere geheel van jouw leven.
Het gaat om het evenwicht tussen alle onderdelen van je leven: je thuissituatie samen met je mentale conditie, samen met werk/studie en samen met je sociale leven. Je kunt ze niet los van elkaar zien. Als je meer energie in het ene onderdeel wilt stoppen, dan zul je dat bij een ander onderdeel moeten compenseren. En ze werken naar elkaar door: teveel druk qua werk triggert extra druk op je thuissituatie. Nog even bij je ouders blijven wonen en die stabiele basis gebruiken om goed aan je mentale conditie te werken lijkt me daarom heel verstandig voordat je weer mijlen verder wilt.
Als het ene onderdeel stabiel is en minder energie vraagt, dan kun je je richten op het volgende. Heb geduld, je bent superwoman niet.
.rebecca_90 schreef: ↑06-12-2017 07:18Maar voor de deeltijd ben ik dus uiteindelijk afgewezen, want: te instabiel.
Ik zou eerst een jaar dgt moeten doen.
Waarom heb je die dgt dan niet aangepakt? Ook hier focus je op iets specifieks en verlies je het grotere geheel uit het oog. Waardoor je uiteindelijk helemaal niet vooruit komt - sterker nog, je hebt jammer genoeg weer een stap terug moeten zetten.
Als je iets wilt bereiken zul je ervoor moeten werken en je energie zo verdelen dat je de andere onderdelen van het grote geheel ook niet verwaarloost. Want anders zak je op dat andere onderdeel door het ijs en is al je moeite voor niets.
woensdag 6 december 2017 om 11:25
Ik denk dat 1 baan van 40 uur makkelijker is dan 2 banen van 50 uur.rebecca_90 schreef: ↑06-12-2017 07:18Ik heb het wel heel lang volgehouden, twee banen. Net als twee studies, ging prima.
Maar ja, het was vijftig uur en daarin zat ´m de crux.
Hoewel, als ik gezond was geweest had ik het prima gekund.
@KeaAlpina: klopt ja. Maar dat was bij een andere instelling, voor mijn eetstoornis. Dat heb ik ook weer opnieuw overwogen, de wachttijden zijn daar kort. Ze hebben wel gezegd dat het waarschijnlijk niet genoeg is en dat ze mij maar een stukje op weg kunnen helpen. Maar toch, het kan een optie zijn inderdaad.
Maar voor de deeltijd ben ik dus uiteindelijk afgewezen, want: te instabiel.
Ik zou eerst een jaar dgt moeten doen.
Nou ja, het heeft ook geen zin meer om achteruit te kijken.
Maar als je het geld niet nodig hebt (en al wat spaargeld hebt) zou ik niet te hard gaan werken. Behalve als het leuk is.
En als het thuis niet vervelend is, zou ik een jaar wachten tot je begeleid kunt gaan wonen.
Want voor een gewone woning moet je meestal ook minstens een jaar wachten.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
woensdag 6 december 2017 om 11:26
Dat doen veel mensen die uit het buitenland terugkeren.OopjenCoppit schreef: ↑05-12-2017 17:29Hou jezelf niet voor de gek. Je hebt het helemaal niet 'gered'.
Je woont niet voor niets nu weer bij je ouders.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
woensdag 6 december 2017 om 11:28
Als de GGZ een verkeerde behandeling aanbiedt, moet je die dus gaan volgen (en laten betalen) omdat je zo lang gewacht hebt?
Of omdat ze anders niet meer willen helpen?
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
