Psyche
alle pijlers
Niet weten waar ik moet beginnen met leven opbouwen
dinsdag 5 december 2017 om 09:36
Ik heb heel wat tegenslagen gehad. Ik ben mijn werk kwijtgeraakt en mijn huis. Mijn leven is nogal ingestort, gecrasht of wat voor synoniemen je er ook voor wilt bedenken. Het resultaat: ik zit als 27-jarige weer thuis bij mijn ouders. Zonder eigen woonruimte. Ik kom net terug van een mislukt buitenlandavontuur, ik dacht twee banen wel even aan te kunnen, maar dat was een beetje te ambitieus in combinatie met flinke psychische problemen (eetstoornis en hevige stemmingswisselingen) En precies waar ik bang voor was is gebeurd, ik kon het niet meer aan.
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
vrijdag 15 december 2017 om 10:51
vrijdag 22 december 2017 om 18:24
ik heb er voor het eerst weer een beetje vertrouwen in. Toen ik liet weten dat het echt niet ging, kon ik een gesprek krijgen met een psycholoog en dat was echt heel fijn. We hebben het gehad over hoe het komt dat ik vastloop in destructief gedrag, en ook dat werk heel erg veel voor mij betekent, en waar dat vandaan komt.
Het was goed om daarover door te praten. En het was ook zo'n verademing dat ze gewoon drie kwartier (!) voor mij uittrok. Bij de vorige instelling zat de psychiater altijd op hete kolen, het was max 20 minuten.
Nu kan ik regelmatig gesprekken met haar hebben, en een verpleegkundige kan mij helpen om wat stabieler te worden. De inzet is om uiteindelijk klaar te zijn om naar een vrijgevestigde therapeut te gaan. Ik merk dat ze meedenken, in plaats van te roepen dat ik maar DGT moet gaan doen of anders niks.
Het was goed om daarover door te praten. En het was ook zo'n verademing dat ze gewoon drie kwartier (!) voor mij uittrok. Bij de vorige instelling zat de psychiater altijd op hete kolen, het was max 20 minuten.
Nu kan ik regelmatig gesprekken met haar hebben, en een verpleegkundige kan mij helpen om wat stabieler te worden. De inzet is om uiteindelijk klaar te zijn om naar een vrijgevestigde therapeut te gaan. Ik merk dat ze meedenken, in plaats van te roepen dat ik maar DGT moet gaan doen of anders niks.
vrijdag 22 december 2017 om 19:40
fijn inderdaad.rebecca_90 schreef: ↑22-12-2017 18:24ik heb er voor het eerst weer een beetje vertrouwen in. Toen ik liet weten dat het echt niet ging, kon ik een gesprek krijgen met een psycholoog en dat was echt heel fijn. We hebben het gehad over hoe het komt dat ik vastloop in destructief gedrag, en ook dat werk heel erg veel voor mij betekent, en waar dat vandaan komt.
Het was goed om daarover door te praten. En het was ook zo'n verademing dat ze gewoon drie kwartier (!) voor mij uittrok. Bij de vorige instelling zat de psychiater altijd op hete kolen, het was max 20 minuten.
Nu kan ik regelmatig gesprekken met haar hebben, en een verpleegkundige kan mij helpen om wat stabieler te worden. De inzet is om uiteindelijk klaar te zijn om naar een vrijgevestigde therapeut te gaan. Ik merk dat ze meedenken, in plaats van te roepen dat ik maar DGT moet gaan doen of anders niks.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zaterdag 6 januari 2018 om 14:42
Even een update. Inmiddels gaat het beter. En dat is niet dankzij de hulpverlening, want ik kan niet meer in behandeling blijven vanwege mijn verhuizing. Maar omdat ik meer dingen ben gaan ondernemen, en de hele dag de deur uit ben vanwege werk en weer mijn eigen plekje heb.
Verder is er eigenlijk een diagnose gesteld waar ik mij in herken, door mijn hoofdbehandelaar. En kan ik borderline wegstrepen. Dat is echt een opluchting.
Verder is er eigenlijk een diagnose gesteld waar ik mij in herken, door mijn hoofdbehandelaar. En kan ik borderline wegstrepen. Dat is echt een opluchting.
zaterdag 6 januari 2018 om 16:18
Wat fijn dat het beter gaat Rebecca! En ook fijn dat het dingen ondernemen en een doel in je dag hebben heeft geholpen.
Tip: maak een lijstje van dingen die jou helpen als je er doorheen zit. Als het dan een keer niet lekker gaat, pak je dat lijstje erbij en kies je een of twee dingen uit die je gaat doen.
Tip: maak een lijstje van dingen die jou helpen als je er doorheen zit. Als het dan een keer niet lekker gaat, pak je dat lijstje erbij en kies je een of twee dingen uit die je gaat doen.
donderdag 1 februari 2018 om 10:53
Ik schrijf heel even weer hier. Zal geen nieuwe topics meer openen voorlopig 
Het gaat echt met ups en downs.
Maar als ik terugkijk naar twee maanden geleden, zie ik een verschil.
Ik ben niet meer zo angstig. Mijn zelfvertrouwen is beetje bij beetje toegenomen. Ik heb minder last van nare herbelevingen van de traumatische gebeurtenissen die ik vorig jaar heb meegemaakt. Het werken vijf dagen per week is vermoeiend, maar het ritme doet mij ook wel weer goed. Daardoor eet ik gezonder en zorg ik beter voor mezelf.
Ik merk ook dat ik psychisch een stuk stabieler ben. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst heb gehuild, die enorme moodswings heb ik niet meer. Geen idee of het door de AD komt, maar deze versie van mezelf bevalt me wel. Mijn grote angst is alleen dat het wel weer omslaat en ik een terugval krijg. In die zin ben ik nog wel voorzichtig, maar dat is alleen maar goed.
Het gaat echt met ups en downs.
Maar als ik terugkijk naar twee maanden geleden, zie ik een verschil.
Ik ben niet meer zo angstig. Mijn zelfvertrouwen is beetje bij beetje toegenomen. Ik heb minder last van nare herbelevingen van de traumatische gebeurtenissen die ik vorig jaar heb meegemaakt. Het werken vijf dagen per week is vermoeiend, maar het ritme doet mij ook wel weer goed. Daardoor eet ik gezonder en zorg ik beter voor mezelf.
Ik merk ook dat ik psychisch een stuk stabieler ben. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst heb gehuild, die enorme moodswings heb ik niet meer. Geen idee of het door de AD komt, maar deze versie van mezelf bevalt me wel. Mijn grote angst is alleen dat het wel weer omslaat en ik een terugval krijg. In die zin ben ik nog wel voorzichtig, maar dat is alleen maar goed.
donderdag 1 februari 2018 om 11:21
Fijne update! Een ritme en gezond eten zijn heel goed inderdaad.
En weet je, een terugval kan vroeger of later gebeuren, maar het is zaak om nu te leren wat je in zo'n geval moet doen. Dat zal je in therapie ook wel leren lijkt me. Ik heb nog steeds wel eens terugvallen, maar ze worden gewoon nooit zo diep en ellendig als vroeger.
En weet je, een terugval kan vroeger of later gebeuren, maar het is zaak om nu te leren wat je in zo'n geval moet doen. Dat zal je in therapie ook wel leren lijkt me. Ik heb nog steeds wel eens terugvallen, maar ze worden gewoon nooit zo diep en ellendig als vroeger.
vrijdag 2 februari 2018 om 08:31
Ja, zo'n signaleringsplan.. Ik heb verschillende versies moeten maken. Maar nog nooit heeft iemand echt serieus met mij daarnaar gekeken. Maar goed, op zich maakt dat niet uit, het is puur voor mezelf. De signalen heb ik wel duidelijk voor mezelf, en ook wat helpt heb ik ontdekt. Eigenlijk maar een paar dingen; naar buiten om te wandelen/fietsen, een vriendin bellen en muziek luisteren, een natuurdocu kijken.
zaterdag 3 februari 2018 om 21:01
Dankjewel!
Ik merk dat ik het heel erg moeilijk vind om mij uberhaupt tot dingen te zetten.
Ik ben zo moe na werk, dat ik op de bank plof en er niet meer vanaf kom. Ook in het weekend ben ik heel passief. Eigenlijk draait alles nu om werk. Aan de ene kant positief, maar aan de andere kant zie ik mezelf dit niet weken doen zo.
Waar halen alle andere fulltime (dan bedoel ik veertig uur) werkenden die tomeloze energie vandaan?!
Ik merk dat ik het heel erg moeilijk vind om mij uberhaupt tot dingen te zetten.
Ik ben zo moe na werk, dat ik op de bank plof en er niet meer vanaf kom. Ook in het weekend ben ik heel passief. Eigenlijk draait alles nu om werk. Aan de ene kant positief, maar aan de andere kant zie ik mezelf dit niet weken doen zo.
Waar halen alle andere fulltime (dan bedoel ik veertig uur) werkenden die tomeloze energie vandaan?!
zaterdag 3 februari 2018 om 21:49
Ten eerste: het is een nieuwe baan, toch? De eerste maanden, als je nog niets op routine kunt doen, zijn heel erg zwaar. Daarnaast begreep ik ook uit een ander topic dat je nu op kantoor zit, terwijl je voorheen veel thuis werkte of op pad was naar klanten. Ook dat maakt enorm veel uit in je energie, zeker de eerste weken.rebecca_90 schreef: ↑03-02-2018 21:01Dankjewel!
Ik merk dat ik het heel erg moeilijk vind om mij uberhaupt tot dingen te zetten.
Ik ben zo moe na werk, dat ik op de bank plof en er niet meer vanaf kom. Ook in het weekend ben ik heel passief. Eigenlijk draait alles nu om werk. Aan de ene kant positief, maar aan de andere kant zie ik mezelf dit niet weken doen zo.
Waar halen alle andere fulltime (dan bedoel ik veertig uur) werkenden die tomeloze energie vandaan?!
Daarnaast: je psyche is ook nog bezig met verwerken/herstellen. Dat vreet ook energie. Dus ook dat moet je meetellen. Vervelend, maar waar.
Dus ik zou er niet te zwaar aan tillen. Bij mij is er na een aantal maanden routine in gekomen. Wat kook ik, wanneer doe ik wat in het huishouden... en ik vind het ook geen probleem als mijn afwas wat langer staat, bijvoorbeeld.
