Psyche
alle pijlers
Niet weten waar ik moet beginnen met leven opbouwen
dinsdag 5 december 2017 om 09:36
Ik heb heel wat tegenslagen gehad. Ik ben mijn werk kwijtgeraakt en mijn huis. Mijn leven is nogal ingestort, gecrasht of wat voor synoniemen je er ook voor wilt bedenken. Het resultaat: ik zit als 27-jarige weer thuis bij mijn ouders. Zonder eigen woonruimte. Ik kom net terug van een mislukt buitenlandavontuur, ik dacht twee banen wel even aan te kunnen, maar dat was een beetje te ambitieus in combinatie met flinke psychische problemen (eetstoornis en hevige stemmingswisselingen) En precies waar ik bang voor was is gebeurd, ik kon het niet meer aan.
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
vrijdag 8 december 2017 om 21:25
Trol.
zaterdag 9 december 2017 om 20:35
zondag 10 december 2017 om 11:33
Ik was inderdaad tevreden over HC, maar de wachtlijst is daar een half jaar tot een jaar.
Elders hebben ze een soortgelijke aanpak en is de wachttijd veel korter, een paar maanden. Daar zou ik dan eerder voor gaan.
Maar ik wacht dinsdag wel even af.
Aan de andere kant vind ik dit advies ook verwarrend. Voor mijn idee ben ik wel uitbehandeld voor die eetstoornis. Ik weet heel goed hoe alles zit, waarom ik bepaalde dingen doe. Ik heb veel inzicht , maar gedragsverandering is ontzettend moeilijk. Opnieuw een eetstoornisbehandeling aangaan zou niet veel toevoegen.
Elders hebben ze een soortgelijke aanpak en is de wachttijd veel korter, een paar maanden. Daar zou ik dan eerder voor gaan.
Maar ik wacht dinsdag wel even af.
Aan de andere kant vind ik dit advies ook verwarrend. Voor mijn idee ben ik wel uitbehandeld voor die eetstoornis. Ik weet heel goed hoe alles zit, waarom ik bepaalde dingen doe. Ik heb veel inzicht , maar gedragsverandering is ontzettend moeilijk. Opnieuw een eetstoornisbehandeling aangaan zou niet veel toevoegen.
zondag 10 december 2017 om 12:37
Helaas is weten hoe het zit en zou moeten niet genoeg zoals je merkt. Het moeilijke is vooral het toepassen van wat je weet en daar gaat het bij jou mis. Dat eerdere behandelingen het niet opgelost hebben wil niet zeggen dat een nieuwe behandeling ook geen nut heeft. Als de eetstoornis een hele belangrijke factor is dan moet dat wel aangepakt worden.
Human concern doet volgens mij vrij veel aan integrale behandelingen, dus zowel de eetstoornis als andere problemen die je hebt aanpakken. Als je je daar prettig voelt en denkt iets aan de behandeling te hebben dan is het het wachten wel waard. Ik snap dat het al lang duurt en je sneller wilt maar sneller is niet altijd beter. En vergeet niet dat jij besloten hebt naar het buitenland te vertrekken en je daardoor nu helemaal vanaf nul hulp moet zoeken en op de wachtlijst moet. Je moet deze periode in die zin dus los zien van de periode ervoor. Probeer wat geduld met de hulpverleners te hebben maar vooral ook met jezelf. Als je nog een tijd moet wachten op hulp maak dan met het crisisteam een plan hoe je die periode door kunt komen en wie je daarbij helpt. Geef jezelf nu eens echt de tijd om beter te worden en laat je niet door elke tegenslag uit het veld slaan.
Keer op keer ga je op gesprek en keer op keer heb je er geen vertrouwen in en snap je het niet. Vervolgens gooi je je kont tegen de krib omdat het toch wel niet zal werken en stop je ermee, soms voor je goed en wel begonnen bent. Dat heeft je tot nu toe helemaal niets opgeleverd, probeer het nu eens anders aan te pakken en zien of het dan misschien anders gaat. Als je lang moet wachten op welke behandeling dan ook (ook voor dingen als schema therapie is een flinke wachtlijst) maak dan een plan en geef het niet op omdat het niet snel genoeg gaat.
Human concern doet volgens mij vrij veel aan integrale behandelingen, dus zowel de eetstoornis als andere problemen die je hebt aanpakken. Als je je daar prettig voelt en denkt iets aan de behandeling te hebben dan is het het wachten wel waard. Ik snap dat het al lang duurt en je sneller wilt maar sneller is niet altijd beter. En vergeet niet dat jij besloten hebt naar het buitenland te vertrekken en je daardoor nu helemaal vanaf nul hulp moet zoeken en op de wachtlijst moet. Je moet deze periode in die zin dus los zien van de periode ervoor. Probeer wat geduld met de hulpverleners te hebben maar vooral ook met jezelf. Als je nog een tijd moet wachten op hulp maak dan met het crisisteam een plan hoe je die periode door kunt komen en wie je daarbij helpt. Geef jezelf nu eens echt de tijd om beter te worden en laat je niet door elke tegenslag uit het veld slaan.
Keer op keer ga je op gesprek en keer op keer heb je er geen vertrouwen in en snap je het niet. Vervolgens gooi je je kont tegen de krib omdat het toch wel niet zal werken en stop je ermee, soms voor je goed en wel begonnen bent. Dat heeft je tot nu toe helemaal niets opgeleverd, probeer het nu eens anders aan te pakken en zien of het dan misschien anders gaat. Als je lang moet wachten op welke behandeling dan ook (ook voor dingen als schema therapie is een flinke wachtlijst) maak dan een plan en geef het niet op omdat het niet snel genoeg gaat.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
zondag 10 december 2017 om 13:59
Het is niet vanwege mijn besluit om naar buitenland te vertrekken, dat ik bij nul moet beginnen. Ik had mezelf daarvoor al op de wachtlijst laten zetten bij een instelling voor persoonlijkheidsproblematiek. Daar zou ik in januari een intake voor hebben, dus dat schiet al mooi op.
Anders had ik in Nederland moeten wachten, nu heb ik die wachtperiode in het buitenland overbrugd. Dus ik heb mezelf niks te verwijten.
En bij die andere ggz instelling konden ze mij niets meer bieden, alleen DGT. In die woonplaats ben ik ook mijn huis uitgezet, dus ik was letterlijk dakloos en had geen andere keuze dan terugverhuizen naar mijn ouders.
Ik weet niet in hoeverre ik nu nog van dat crisisteam gebruik kan maken, volgens mij is dat na dinsdag niet meer zo.
Ik gooi helemaal niet mijn kont tegen de krib, waar haal je dat vandaan?
Ze hebben zelf eerlijk tegen mij gezegd dat ze zich afvragen of ze mij wel verder kunnen helpen, gezien de ernst van de eetstoornis. Ze vragen zich ook af of ik wel persoonlijkheisproblematiek heb, of toch niet eerder een autismespectrumstoornis. En, nogmaals, ik heb zelf donders goed in de gaten als een behandeling mij écht niet verder gaat helpen.
Anders had ik in Nederland moeten wachten, nu heb ik die wachtperiode in het buitenland overbrugd. Dus ik heb mezelf niks te verwijten.
En bij die andere ggz instelling konden ze mij niets meer bieden, alleen DGT. In die woonplaats ben ik ook mijn huis uitgezet, dus ik was letterlijk dakloos en had geen andere keuze dan terugverhuizen naar mijn ouders.
Ik weet niet in hoeverre ik nu nog van dat crisisteam gebruik kan maken, volgens mij is dat na dinsdag niet meer zo.
Ik gooi helemaal niet mijn kont tegen de krib, waar haal je dat vandaan?
Ze hebben zelf eerlijk tegen mij gezegd dat ze zich afvragen of ze mij wel verder kunnen helpen, gezien de ernst van de eetstoornis. Ze vragen zich ook af of ik wel persoonlijkheisproblematiek heb, of toch niet eerder een autismespectrumstoornis. En, nogmaals, ik heb zelf donders goed in de gaten als een behandeling mij écht niet verder gaat helpen.
zondag 10 december 2017 om 18:45
Wat dacht je van uit al die topics die je hierover hebt geopend en alle verhandelingen die je erover hebt gehouden?rebecca_90 schreef: ↑10-12-2017 13:59Ik gooi helemaal niet mijn kont tegen de krib, waar haal je dat vandaan?
Verder helemaal eens met MwTheelepel.
zondag 10 december 2017 om 18:54
Soms maakte ik andere keuzes, ja. Ik koos voor werk, voor mijn studie studie of koos ervoor om bijvoorbeeld DGT niet te doen, omdat het eerder averechts werkte dan dat het helpend was. In alle gevallen was het een zorgvuldig afgewogen keuze, waar ik op dat moment achter kon staan.OopjenCoppit schreef: ↑10-12-2017 18:45Wat dacht je van uit al die topics die je hierover hebt geopend en alle verhandelingen die je erover hebt gehouden?
Verder helemaal eens met MwTheelepel.
zondag 10 december 2017 om 19:03
En, met de kennis van vandaag, heeft het je geholpen?rebecca_90 schreef: ↑10-12-2017 18:54Soms maakte ik andere keuzes, ja. Ik koos voor werk, voor mijn studie studie of koos ervoor om bijvoorbeeld DGT niet te doen, omdat het eerder averechts werkte dan dat het helpend was. In alle gevallen was het een zorgvuldig afgewogen keuze, waar ik op dat moment achter kon staan.
Waren het verstandige keuzes?
Wat zou je nu kiezen?
zondag 10 december 2017 om 19:16
Het klinkt misschien heel koppig, maar JA..
Hoe kort die buitenland ervaring ook was, ik had het niet willen missen. Anders had ik toch het gevoel gehad van ´had ik maar.......´ Leuke mensen leren kennen, waar ik nog steeds (mail) contact mee heb.. En nu weet ik waar ik naartoe wil werken, zodat ik in staat ben om het wel langere tijd te kunnen doen en wat daarvoor nodig is. o.a. minder werk, ,meer rust, ontspanning en stabiliteit.
Ander voorbeeld, dat ik voor werk koos; ook geen spijt van. Die baan van een jaar staat super goed op mijn cv.
Dat ik gestopt ben met DGT, daar sta ik nog steeds honderd procent achter. Anders was ik een paar maanden later wel afgehaakt, zo erg stond het mij tegen.
Andersom ben ik ook WEL voor therapie gegaan. Zo stond ik drie jaar geleden voor de keuze om of een tof buitenlandproject te gaan doen voor studie/werk, of een maand een opname in een kliniek in het buitenland om aan mijn eetstoornis te werken. Ik heb het laatste gekozen. Dus het is ook weer niet zo, dat ik altijd maar voor werk/studie/andere dingen kies ipv voor therapie.
Hoe kort die buitenland ervaring ook was, ik had het niet willen missen. Anders had ik toch het gevoel gehad van ´had ik maar.......´ Leuke mensen leren kennen, waar ik nog steeds (mail) contact mee heb.. En nu weet ik waar ik naartoe wil werken, zodat ik in staat ben om het wel langere tijd te kunnen doen en wat daarvoor nodig is. o.a. minder werk, ,meer rust, ontspanning en stabiliteit.
Ander voorbeeld, dat ik voor werk koos; ook geen spijt van. Die baan van een jaar staat super goed op mijn cv.
Dat ik gestopt ben met DGT, daar sta ik nog steeds honderd procent achter. Anders was ik een paar maanden later wel afgehaakt, zo erg stond het mij tegen.
Andersom ben ik ook WEL voor therapie gegaan. Zo stond ik drie jaar geleden voor de keuze om of een tof buitenlandproject te gaan doen voor studie/werk, of een maand een opname in een kliniek in het buitenland om aan mijn eetstoornis te werken. Ik heb het laatste gekozen. Dus het is ook weer niet zo, dat ik altijd maar voor werk/studie/andere dingen kies ipv voor therapie.
zondag 10 december 2017 om 19:44
Rebecca, ik wist op het moment dat ik dit topic zag dat het van jou was.
Wat me opvalt, is dat je nergens de oorzaak bij jezelf zoekt. Je huisgenoot was nog zo jong, daardoor trok ze jouw suicidaliteit niet. Heb jij enig idee hoe het is om met iemand in een huis te leven die suïcidaal is? Om altijd bang te moeten zijn als je thuiskomt voor wat je aantreft? Om altijd bang op te staan, omdat je niet weet of er wellicht ergens een lijk ligt in je huis? Om bij ieder telefoontje van een anoniem nummer en iedere keer dat de deurbel onverwachts gaat je hart in je keel te hebben zitten, terwijl je je voorbereid op een gesprek met de politie die jou komt vertellen dat ze je huisgenoot hebben gevonden? Echt waar, dan maakt leeftijd niets uit. Iemand van 50 had dat ook niet getrokken.
De therapie paste niet, daarom ben je niet doorgegaan. De wachtlijsten zijn te lang, daarom heb je geen therapie. Jemag geen poging doen, daarom is begeleid wonen eng. Je bent het niet eens met je diagnoses.
Heel eerlijk: ik denk dat jij je eetstoornis gebruikt om te vechten tegen de hulpverlening, in plaats van met je hulpverlening te vechten tegen je eetstoornis. Ik denk dat jij het ergens doodeng vindt om die eetstoornis los te laten, en dat het daarom allemaal 'niet past' of 'te lang duurt'.
En ik denk ook dat jij 'therapiemoe' bent. Je bent het zat dat anderen je vertellen wat je wel en niet kan/mag, wil niet meer permanent 'ziek' en 'zielig' zijn. Je wil leven, en niet in de wachtkamer zitten of je leven op pauze moeten zetten voor therapie of diagnoses of wat dan ook.
Dit alles maakt dat ik vrees dat jij hier alleen vanaf gaat komen als er een RM komt voor jou. Als je gedwongen opgenomen zit, je moet schikken naar de situatie en geen andere keuze meer hebt dan accepteren dat dit is hoe het is.
Wat me opvalt, is dat je nergens de oorzaak bij jezelf zoekt. Je huisgenoot was nog zo jong, daardoor trok ze jouw suicidaliteit niet. Heb jij enig idee hoe het is om met iemand in een huis te leven die suïcidaal is? Om altijd bang te moeten zijn als je thuiskomt voor wat je aantreft? Om altijd bang op te staan, omdat je niet weet of er wellicht ergens een lijk ligt in je huis? Om bij ieder telefoontje van een anoniem nummer en iedere keer dat de deurbel onverwachts gaat je hart in je keel te hebben zitten, terwijl je je voorbereid op een gesprek met de politie die jou komt vertellen dat ze je huisgenoot hebben gevonden? Echt waar, dan maakt leeftijd niets uit. Iemand van 50 had dat ook niet getrokken.
De therapie paste niet, daarom ben je niet doorgegaan. De wachtlijsten zijn te lang, daarom heb je geen therapie. Jemag geen poging doen, daarom is begeleid wonen eng. Je bent het niet eens met je diagnoses.
Heel eerlijk: ik denk dat jij je eetstoornis gebruikt om te vechten tegen de hulpverlening, in plaats van met je hulpverlening te vechten tegen je eetstoornis. Ik denk dat jij het ergens doodeng vindt om die eetstoornis los te laten, en dat het daarom allemaal 'niet past' of 'te lang duurt'.
En ik denk ook dat jij 'therapiemoe' bent. Je bent het zat dat anderen je vertellen wat je wel en niet kan/mag, wil niet meer permanent 'ziek' en 'zielig' zijn. Je wil leven, en niet in de wachtkamer zitten of je leven op pauze moeten zetten voor therapie of diagnoses of wat dan ook.
Dit alles maakt dat ik vrees dat jij hier alleen vanaf gaat komen als er een RM komt voor jou. Als je gedwongen opgenomen zit, je moet schikken naar de situatie en geen andere keuze meer hebt dan accepteren dat dit is hoe het is.
zondag 10 december 2017 om 20:01
Ik denk dat je jezelf toch een beetje voor de gek houdt Rebecca. Je kan er altijd wel een cognitief beredeneerde draai aan geven waarom het zo'n goede, weloverwogen keuze was. Daardoor lijkt het een goede keuze, maar heb je heel vaak een mooi excuus te pakken om iets niet te hoeven doorzetten en tot nu toe ben je niet echt verder gekomen met je psychische problemen, je hebt een forse eetstoornis en andere psychische problemen waarbij je zelfs suïcidaal wordt en zo instabiel dat je opgenomen wordt, in crisis komt en je huis uit gezet wordt. Je hebt al eerder zelf aangegeven dat het doorzetten van therapie een uitdaging voor je is.rebecca_90 schreef: ↑10-12-2017 18:54Soms maakte ik andere keuzes, ja. Ik koos voor werk, voor mijn studie studie of koos ervoor om bijvoorbeeld DGT niet te doen, omdat het eerder averechts werkte dan dat het helpend was. In alle gevallen was het een zorgvuldig afgewogen keuze, waar ik op dat moment achter kon staan.
Denk goed aan die eyeopener van laatst. Je klampt je vast aan controle en daardoor ga je niet 100% voor therapie en aan jezelf werken. Je zult echt moeten durven loslaten en keuzes maken ondanks dat die je enorm angstig maken. Dus niet cognitief beredeneren, maar misschien juist het tegenovergestelde doen van wat uit al die redenaties komt. Zoals je zelf aangeeft, je kan prima snappen 'hoe het werkt' maar dat helpt je geen moer verder als je op emotioneel en gedragsniveau geen dingen aangaat en verandert.
zondag 10 december 2017 om 20:05
NOOIT kan je zo'n verantwoordelijkheid afschuiven op iemand anders. Zo'n huisgenoot is juist heel volwassen door grenzen te stellen en zich hier niet aan bloot te stellen.blueeyes*3 schreef: ↑10-12-2017 19:44Wat me opvalt, is dat je nergens de oorzaak bij jezelf zoekt. Je huisgenoot was nog zo jong, daardoor trok ze jouw suicidaliteit niet. Heb jij enig idee hoe het is om met iemand in een huis te leven die suïcidaal is? Om altijd bang te moeten zijn als je thuiskomt voor wat je aantreft? Om altijd bang op te staan, omdat je niet weet of er wellicht ergens een lijk ligt in je huis? Om bij ieder telefoontje van een anoniem nummer en iedere keer dat de deurbel onverwachts gaat je hart in je keel te hebben zitten, terwijl je je voorbereid op een gesprek met de politie die jou komt vertellen dat ze je huisgenoot hebben gevonden? Echt waar, dan maakt leeftijd niets uit. Iemand van 50 had dat ook niet getrokken.
zondag 10 december 2017 om 20:31
Doe effe normaal man. Ik schuif de verantwoordelijkheid helemaal NIET af op mijn huisgenoot. Je leest helemaal niet dat ik dat doe. Ik kan mij voorstellen dat het voor iemand van begin 20 extra heftig is, ja.
Vorige huisgenoot was begin dertig en die kon er prima mee leven dat ik af en toe suicidaal was. Karakter kan ook een rol spelen, of geslacht. Whatever.
Vorige huisgenoot was begin dertig en die kon er prima mee leven dat ik af en toe suicidaal was. Karakter kan ook een rol spelen, of geslacht. Whatever.
zondag 10 december 2017 om 20:33
Reageer ook eens op het feit dat ik toch maar die buitenlandervaring heb laten schieten, en voor die opname ben gegaan.KeaAlpine schreef: ↑10-12-2017 20:01Ik denk dat je jezelf toch een beetje voor de gek houdt Rebecca. Je kan er altijd wel een cognitief beredeneerde draai aan geven waarom het zo'n goede, weloverwogen keuze was. Daardoor lijkt het een goede keuze, maar heb je heel vaak een mooi excuus te pakken om iets niet te hoeven doorzetten en tot nu toe ben je niet echt verder gekomen met je psychische problemen, je hebt een forse eetstoornis en andere psychische problemen waarbij je zelfs suïcidaal wordt en zo instabiel dat je opgenomen wordt, in crisis komt en je huis uit gezet wordt. Je hebt al eerder zelf aangegeven dat het doorzetten van therapie een uitdaging voor je is.
Denk goed aan die eyeopener van laatst. Je klampt je vast aan controle en daardoor ga je niet 100% voor therapie en aan jezelf werken. Je zult echt moeten durven loslaten en keuzes maken ondanks dat die je enorm angstig maken. Dus niet cognitief beredeneren, maar misschien juist het tegenovergestelde doen van wat uit al die redenaties komt. Zoals je zelf aangeeft, je kan prima snappen 'hoe het werkt' maar dat helpt je geen moer verder als je op emotioneel en gedragsniveau geen dingen aangaat en verandert.
Of dat ik een jaar ben gestopt met mijn studie en in een eetstoorniskliniek heb doorgebracht.
Jullie zetten mij nu neer als iemand die nooit doorzet met dingen, die nergens iets voor over heeft qua behandeling.
Oh, wat is het makkelijk oordelen van een afstandje.
Teriwjl je niet het hele verhaal kent. Dat is ook onmogelijk vanaf internet.
Echt, er worden ook fouten gemaakt in de ggz. Verkeerde diagnoses, lange wachttijden en behandelingen die niet aanslaan. Een behandeling is maatwerk. En de beste behandeling is de behandeling waar zowel de client als de therapeut achterstaan en die bewezen effectief is. Die je niet door de strot wordt geduwd, wat helaas soms wel het geval was. Dat werkt dus NIET:
zondag 10 december 2017 om 20:35
Dan zeg je toch dat het aan je huisgenoot ligt?rebecca_90 schreef: ↑10-12-2017 20:31Doe effe normaal man. Ik schuif de verantwoordelijkheid helemaal NIET af op mijn huisgenoot. Je leest helemaal niet dat ik dat doe. Ik kan mij voorstellen dat het voor iemand van begin 20 extra heftig is, ja.
Vorige huisgenoot was begin dertig en die kon er prima mee leven dat ik af en toe suicidaal was. Karakter kan ook een rol spelen, of geslacht. Whatever.
Het. Ligt. Aan. Jou!!!
zondag 10 december 2017 om 20:38
. Uit eerdere behandeling weet ik wat wel werkt en wat totaal niet.blueeyes*3 schreef: ↑10-12-2017 19:44Rebecca, ik wist op het moment dat ik dit topic zag dat het van jou was.
Wat me opvalt, is dat je nergens de oorzaak bij jezelf zoekt. Je huisgenoot was nog zo jong, daardoor trok ze jouw suicidaliteit niet. Heb jij enig idee hoe het is om met iemand in een huis te leven die suïcidaal is? Om altijd bang te moeten zijn als je thuiskomt voor wat je aantreft? Om altijd bang op te staan, omdat je niet weet of er wellicht ergens een lijk ligt in je huis? Om bij ieder telefoontje van een anoniem nummer en iedere keer dat de deurbel onverwachts gaat je hart in je keel te hebben zitten, terwijl je je voorbereid op een gesprek met de politie die jou komt vertellen dat ze je huisgenoot hebben gevonden? Echt waar, dan maakt leeftijd niets uit. Iemand van 50 had dat ook niet getrokken.
De therapie paste niet, daarom ben je niet doorgegaan. De wachtlijsten zijn te lang, daarom heb je geen therapie. Jemag geen poging doen, daarom is begeleid wonen eng. Je bent het niet eens met je diagnoses.
Heel eerlijk: ik denk dat jij je eetstoornis gebruikt om te vechten tegen de hulpverlening, in plaats van met je hulpverlening te vechten tegen je eetstoornis. Ik denk dat jij het ergens doodeng vindt om die eetstoornis los te laten, en dat het daarom allemaal 'niet past' of 'te lang duurt'.
En ik denk ook dat jij 'therapiemoe' bent. Je bent het zat dat anderen je vertellen wat je wel en niet kan/mag, wil niet meer permanent 'ziek' en 'zielig' zijn. Je wil leven, en niet in de wachtkamer zitten of je leven op pauze moeten zetten voor therapie of diagnoses of wat dan ook.
Dit alles maakt dat ik vrees dat jij hier alleen vanaf gaat komen als er een RM komt voor jou. Als je gedwongen opgenomen zit, je moet schikken naar de situatie en geen andere keuze meer hebt dan accepteren dat dit is hoe het is.
Wat wel werkt: samen werken, in plaat van dit dingen van bovenaf worden opgelegd. Kijken naar gedragspatronen, in plaats van alleen aan symptoombestrijding te doen. Daarom zou schematherapie passend zijn en sloot de hulpverlening van Human Concern heel goed aan.
Wat niet werkt: symptoombestrijding (eten en aankomen), dwang, geen inspraak in de behandeling hebben.
Een RM komt er sowieso niet. Gedwongen opnames zijn gecontra-indiceerd, zoals dat zo heet, met mijn problematiek.
Staat ook in mijn dossier e.d. Doen ze niet.
zondag 10 december 2017 om 20:40
Je hebt gelijk, het ligt aan haar.blueeyes*3 schreef: ↑10-12-2017 20:35Dan zeg je toch dat het aan je huisgenoot ligt?
Het. Ligt. Aan. Jou!!!
Zij kan niet met mijn gedrag omgaan.
De andere huisgenoot kon dat wel.
Waarmee ik overigen niet mijn eigen gedrag goedpraat.
Ik had niet suicidaal moeten worden e.d. Dat kan ik alleen mezelf aanrekenen
zondag 10 december 2017 om 20:42
Nee, het heeft volgens mij niet te maken met doorzetten (het werkwoord dan, wat iets anders is dan 'het doorzetten van een behandeling') maar met die angst en het niet durven loslaten waardoor je vooral cognitief aan de slag gaat en de situatie voor jezelf altijd 'veilig' houdt. Daardoor zet je een therapie nooit voldoende door en blijf je jaren in hetzelfde cirkeltje rondgaan. En lees nog eens terug, want er zijn ook steunende reacties geplaatst. Echter, wordt er ook niet altijd met je meegepraat omdat de meesten hier jouw tientallen topics over dit onderwerp kennen en het patroon herkennen. Het is niet helpend om alleen maar met je mee te praten dan.rebecca_90 schreef: ↑10-12-2017 20:33Reageer ook eens op het feit dat ik toch maar die buitenlandervaring heb laten schieten, en voor die opname ben gegaan.
Of dat ik een jaar ben gestopt met mijn studie en in een eetstoorniskliniek heb doorgebracht.
Jullie zetten mij nu neer als iemand die nooit doorzet met dingen, die nergens iets voor over heeft qua behandeling.
Oh, wat is het makkelijk oordelen van een afstandje.
Teriwjl je niet het hele verhaal kent. Dat is ook onmogelijk vanaf internet.
Echt, er worden ook fouten gemaakt in de ggz. Verkeerde diagnoses, lange wachttijden en behandelingen die niet aanslaan. Een behandeling is maatwerk. En de beste behandeling is de behandeling waar zowel de client als de therapeut achterstaan en die bewezen effectief is. Die je niet door de strot wordt geduwd, wat helaas soms wel het geval was. Dat werkt dus NIET:
Het gaat niet om doorzettingsvermogen, maar om durven loslaten. Lees mijn bericht nog eens terug, maar probeer de aanvallende toon die je blijkbaar ervaart weg te denken. En volgens mij wordt er weinig geoordeeld, maar krijg je veel meer een spiegel voorgehouden, van mensen die jouw topics en terugkerende patronen al heel lang kennen.
Vanuit de schematherapie (die jij graag wil volgen) zou ik vragen, waar heb je geleerd dat mensen altijd kritiek op jou hebben?
zondag 10 december 2017 om 20:48
Jij bent het zat om je leven on hold te zetten voor je psychische problematiek.rebecca_90 schreef: ↑10-12-2017 20:33Reageer ook eens op het feit dat ik toch maar die buitenlandervaring heb laten schieten, en voor die opname ben gegaan.
Of dat ik een jaar ben gestopt met mijn studie en in een eetstoorniskliniek heb doorgebracht.
Jullie zetten mij nu neer als iemand die nooit doorzet met dingen, die nergens iets voor over heeft qua behandeling.
Oh, wat is het makkelijk oordelen van een afstandje.
Teriwjl je niet het hele verhaal kent. Dat is ook onmogelijk vanaf internet.
Echt, er worden ook fouten gemaakt in de ggz. Verkeerde diagnoses, lange wachttijden en behandelingen die niet aanslaan. Een behandeling is maatwerk. En de beste behandeling is de behandeling waar zowel de client als de therapeut achterstaan en die bewezen effectief is. Die je niet door de strot wordt geduwd, wat helaas soms wel het geval was. Dat werkt dus NIET:
Helaas is die psychische problematiek jou nog niet zat.
zondag 10 december 2017 om 20:49
Ik voel me inderdaad snel aangevallen, maar nu ik het zo teruglees valt het inderdaad mee e en kan ik de goede bedoeling erachter zien Het berichtje van blueeyes daarentegen is wel met gestrekt been in de aanval en heel vijandig en naar, maar dat terzijde.
Door jullie reacties krijg ik steeds het idee dat het mijn schuld is, dat ik suicidaal ben, dat ik zo lang een eetstoornis heb en mij ongelukkig voel. Tuurlijk, ik heb niet altijd even handige keuzes gemaakt. (hoewel ik nog steeds achter veel keuzes sta) Maar ik heb niet in de hand hoe ik mij voel. In deze samenleving is iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen geluk, maar er zijn nu eenmaal bepaalde dingen waar je geen invloed op hebt. Van de lengte van wachtlijsten tot een klik met je therapeut tot het therapie-aanbod (een voorbeeld: ze hadden alleen DGT bij de vorige ggz instelling). Een pasklare oplossing is er er niet.
Door jullie reacties krijg ik steeds het idee dat het mijn schuld is, dat ik suicidaal ben, dat ik zo lang een eetstoornis heb en mij ongelukkig voel. Tuurlijk, ik heb niet altijd even handige keuzes gemaakt. (hoewel ik nog steeds achter veel keuzes sta) Maar ik heb niet in de hand hoe ik mij voel. In deze samenleving is iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen geluk, maar er zijn nu eenmaal bepaalde dingen waar je geen invloed op hebt. Van de lengte van wachtlijsten tot een klik met je therapeut tot het therapie-aanbod (een voorbeeld: ze hadden alleen DGT bij de vorige ggz instelling). Een pasklare oplossing is er er niet.
zondag 10 december 2017 om 20:57
Rebecca, het is sowieso niet jouw schuld. Wel is jouw problematiek nu (je bent namelijk een volwassen vrouw) jouw verantwoordelijkheid. Ik snap dat je achter je keuzes staat, want cognitief zijn ze weloverwogen. Alleen denk ik dat daar ook een deel van jouw probleem in zit. Controle lijkt heel belangrijk te zijn voor jou. Daardoor mis je mogelijkheden en ik denk dat je toch wegrent van therapie. Als je deze keer een ander resultaat wil zul je ook écht iets anders moeten doen en dat gaat heel frustrerend en heel eng voelen. Juist die gevoelens zijn de trigger voor jou (niet alleen jij, dit is gewoon zoals het werkt) om terug te grijpen op je bekende (veilige, al is het niet prettig) cirkeltje. Logisch ook, want het voelt onveilig, het voelt alsof je de controle kwijtraakt, het maakt je boos, het voelt alsof je te veel gaat verliezen (CV, toekomstmogelijkheden enz.) Het is dus heel logisch om dan terug te grijpen naar wat je kent. Alleen weet je inmiddels dat dat je geen geluk oplevert, dus nu is het tijd om in tijden van angst en boosheid een andere weg te kiezen en die angst en boosheid juist op te zoeken. Dit doe je onder begeleiding van een therapeut terwijl je het proces ook onderzoekt. Het is eng, het is hard werken, het is pijnlijk en het is frustrerend. Maar daardoor ga je je cirkel doorbreken.
Je bent bang om niet goed genoeg te zijn en je houdt vast aan de controle. Zo lang je dat doet blijf je in dit cirkeltje rondgaan. Durf los te laten, uit eindelijk zul je zien dat je er veel meer voor terugkrijgt in plaats van dat je alles verliest, al zal dat in het begin misschien niet zo voelen.
Je bent bang om niet goed genoeg te zijn en je houdt vast aan de controle. Zo lang je dat doet blijf je in dit cirkeltje rondgaan. Durf los te laten, uit eindelijk zul je zien dat je er veel meer voor terugkrijgt in plaats van dat je alles verliest, al zal dat in het begin misschien niet zo voelen.
