Psyche
alle pijlers
Niet weten waar ik moet beginnen met leven opbouwen
dinsdag 5 december 2017 om 09:36
Ik heb heel wat tegenslagen gehad. Ik ben mijn werk kwijtgeraakt en mijn huis. Mijn leven is nogal ingestort, gecrasht of wat voor synoniemen je er ook voor wilt bedenken. Het resultaat: ik zit als 27-jarige weer thuis bij mijn ouders. Zonder eigen woonruimte. Ik kom net terug van een mislukt buitenlandavontuur, ik dacht twee banen wel even aan te kunnen, maar dat was een beetje te ambitieus in combinatie met flinke psychische problemen (eetstoornis en hevige stemmingswisselingen) En precies waar ik bang voor was is gebeurd, ik kon het niet meer aan.
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
maandag 11 december 2017 om 20:57
Wat een flauwekul, ik heb de hand in eigen boezem gestoken door te zeggen dat ik zelf niet altijd even handige keuzes heb gemaakt en ja, dat het niet goed te praten is dat ik suicidaal ben geworden terwijl ik samenwoonde met een huisgenoot etc.
Dat ik prioriteit heb gegeven aan werk en studie. Iets is niet zwart of wit, er zijn meerdere kanten. Zo ook in mijn verhaal. En die nuance is in deze discussie volledig zoek. Alles wat ik zeg word compleet uit z'n verband gerukt, dingen uit het verleden worden opgerakeld. Wat er mis is gegaan bij de vorige ggz instelling, daar kan ik een boek over schrijven. En een heel groot deel daarvan was niet mijn schuld. Er gaan wel eens dingen mis, ja. En het is heel goedkoop om dan maar met een beschuldigend vingertje te wijzen naar de patiënt die 'niet gemotiveerd genoeg' was of te kritisch.
Dat ik prioriteit heb gegeven aan werk en studie. Iets is niet zwart of wit, er zijn meerdere kanten. Zo ook in mijn verhaal. En die nuance is in deze discussie volledig zoek. Alles wat ik zeg word compleet uit z'n verband gerukt, dingen uit het verleden worden opgerakeld. Wat er mis is gegaan bij de vorige ggz instelling, daar kan ik een boek over schrijven. En een heel groot deel daarvan was niet mijn schuld. Er gaan wel eens dingen mis, ja. En het is heel goedkoop om dan maar met een beschuldigend vingertje te wijzen naar de patiënt die 'niet gemotiveerd genoeg' was of te kritisch.
anoniem_63aaeb26434cc wijzigde dit bericht op 11-12-2017 20:59
9.04% gewijzigd
maandag 11 december 2017 om 20:58
Tja... aan een therapie beginnen is het niet moeilijkste, 'm afmaken wel..
maandag 11 december 2017 om 21:04
Rebecca, men wijst je alleen op een bepaald gedragspatroon wat jij vertoont en waarmee je jezelf ondermijnt. Iets wat je zelf niet wilt zien. Daarom worden dingen uit het verleden erbij gehaald. Want het gaat om best veel behandelingen die je niet afgemaakt hebt en behoorlijk saboterend gedrag naar jezelf toe.
Niet om één foute keuze, want die maken we allemaal wel eens.
Niet om één foute keuze, want die maken we allemaal wel eens.
maandag 11 december 2017 om 21:04
Even voor de goeie orde: jij maakt zelf een strijd van deze dialoog Rebecca.rebecca_90 schreef: ↑11-12-2017 20:57Wat een flauwekul, ik heb de hand in eigen boezem gestoken door te zeggen dat ik zelf niet altijd even handige keuzes heb gemaakt en ja, dat het niet goed te praten is dat ik suicidaal ben geworden terwijl ik samenwoonde met een huisgenoot etc.
Dat ik prioriteit heb gegeven aan werk en studie. Iets is niet zwart of wit, er zijn meerdere kanten. Zo ook in mijn verhaal. En die nuance is in deze discussie volledig zoek. Alles wat ik zeg word compleet uit z'n verband gerukt, dingen uit het verleden worden opgerakeld. Wat er mis is gegaan bij de vorige ggz instelling, daar kan ik een boek over schrijven. En een heel groot deel daarvan was niet mijn schuld. Er gaan wel eens dingen mis, ja. En het is heel goedkoop om dan maar met een beschuldigend vingertje te wijzen naar de patiënt die 'niet gemotiveerd genoeg' was of te kritisch.
Niemand spreekt van schuld of beschuldigt jou.
JIj bent de enige die dit soort woorden gebruikt.
Zo creëer je je eigen 'strijd'.
Maar je goedbeschouwd vecht je al jaren tegen jezelf.
Dus ook nu.
maandag 11 december 2017 om 21:10
Rebecca, oprechte vraag: heb jij een idee hoe het komt dat iedereen die hier reageert dezelfde dingen zegt? Hoe zou dat volgens jou kunnen komen?
Uitdaging: probeer hier eens een antwoord te geven zonder een schuldige aan te wijzen. Stel dat niemand schuld heeft, hoe komt het dan dat iedereen hier hetzelfde zegt?
Uitdaging: probeer hier eens een antwoord te geven zonder een schuldige aan te wijzen. Stel dat niemand schuld heeft, hoe komt het dan dat iedereen hier hetzelfde zegt?
maandag 11 december 2017 om 21:16
Nog een oprechte vraag: waardoor raakt het jou zo, wat in jou wordt zo geraakt dat jij zo fel reageert? De meeste berichten hier zijn vriendelijk en goedbedoeld. Soms verliezen mensen hun geduld met je, dat klopt. Maar de intentie van de meeste forummers hier is oprecht vriendelijk en goedbedoeld. Wat wordt er dan bij jougeraakt waardoor jij als een vechthond staat te grommen en te blaffen naar ons? Wat in jou maakt dat jij je zo in een hoek gedreven voelt?
(o, en dit zijn dus de vragen die ook bij schema-therapie aan bod komen)
(o, en dit zijn dus de vragen die ook bij schema-therapie aan bod komen)
maandag 11 december 2017 om 21:19
rebecca_90 schreef: ↑11-12-2017 20:17Haha, dat is niet waar!!!
Weet je hoe het ging? Waar er normaal gesproken wachtlijsten zijn, was dat nu absoluut niet het geval. Pats, boem, het kwam uit de lucht vallen.
Ik had ineens een intake en de week erna mocht ik al starten, er was toevallig een plek vrij. Niks maanden op een wachtlijst staan, helemaal niet want ik was al in behandeling.
Die therapie was puur ondersteunend, naast consulten die ik al had met mijn psychiater. Ze maakte mij al duidelijk dat ik daar waarschijnlijk niet genoeg aan zou hebben, en dat ik daarna hoe dan ook een ander traject in zou moeten gaan. Ze was er wat sceptisch over en dacht dat het toch niet zou helpen, maar vooruit dan maar, het mocht, ook omdat er niks anders voor handen was.
Dus voila. Ik heb er dus niet op gewacht, sterker nog, er was mij niet eens verteld dat deze therapie uberhaupt bestond.
En mijn vakantie had ik al een half jaar van tevoren geboekt, dus ruim VOOR de therapie. En ja, denk maar niet dat ik die vakantie ineens ga annuleren voor dat stomme gymzaalgebeuren.
Zo , en nu jij weer.
Ik weet zeker dat ik met die domme oefeningen in de gymzaal en dat touwtje springen nog niet verder was gekomen. Het is niet voor niks dat die therapie is opgeheven, want: te weinig effect.
Je hebt in je topic van 28 mei gezegd dat je maanden op de wachtlijst hebt gestaan en over een paar weken eindelijk kan beginnen. Dat is wel een heel ander verhaal.
@iedereen die reageert in dit topic: En dan kun je zeggen: dat ligt aan jou, maar dat is lekker makkelijk. Weet je hoe dat heet? Victim blaming, zoek maar op. En dat bespeur ik in dat hele topic. Het ligt aan jou, want jij verwijt je huisgenoot, jij zet je niet genoeg in voor je therapie, jij maakt behandelingen niet af, jij kiest voor een baan. Terwijl je ook kunt zeggen: wat goed, dat je toch nog werkt ondanks jouw problematiek en geen uitkering trekt van de staat. Wat goed, dat je toch probeert om sociale contacten aan te houden. Wat goed, dat je toch zoekt naar nieuwe mogelijkheden voor behandeling, ondanks jouw teleurstellende ervaringen met hulpverleners en de ggz. Want rot dat je je niet gehoord voelt in de ggz. Er zijn meerdere kanten aan een verhaal. Ik vind dit echt heel goedkoop, om mij overal maar de schuld van te geven. Lekker makkelijk ook, van een afstandje oordelen. Wat ik weet, is dat ik gevochten heb als een leeuw. Dat ik inzet, moed en doorzettingsvermogen heb getoond. Dat ik niet zo'n type ben van hele dagen in therapie en dat ik de kritische kant in mij koester. Ik heb ze ook wel gezien, mensen die blindelings alles slikken wat de psychiater hen voorschrijft. Ik gruwel daarvan en hoop nooit zo te worden.
En nogmaals , er zijn wel degelijk behandelingen die ik heb afgemaakt.
Ik ben 15 kilo aangekomen en uit de kritieke zone qua gewicht, ik heb weer een gezond gewicht. Ik heb in een eetstoorniskliniek gezeten, dat traject afgemaakt, opname in het buitenland en de daaropvolgende deeltijdbehandeling netjes afgerond. Ook ben ik 2 jaar ambulant in therapie geweest. En dat ook op een goede manier afgesloten.
Doe nu niet alsof ik mij nooit heb ingezet voor iets.
Ik heb niet gezegd dat je je helemaal nooit inzet. Ik heb je zelfs geprezen omdat je het blijft proberen. Maar je hebt zoveel excuses, op alles heb je een weerwoord. Jij ziet het als je kritische kant die je koestert maar ik denk dat het je weerhoud ergens echt voor te gaan. Er is altijd wel iets om kritisch op te zijn, bij elke behandelaar of behandeling en in elke andere situatie in je leven. Zolang jij je nergens bij neer kan leggen kom je niet verder.
Het gaat ook niet om jezelf iets kwalijk nemen. Het gaat erom dat je leert van de fouten die je in het verleden gemaakt hebt zodat je ze niet steeds opnieuw maakt. Bij jou herhaald zich telkens in grote lijnen hetzelfde patroon en om daar vanaf te komen moet je iets anders gaan doen. Als je weet wat je niet moet doen kun je andere keuzes maken die dan hopelijk een betere uitkomst opleveren. Ik hoop dat men je een behandeling kan bieden waar je baat bij hebt en waar je ook echt achter staat en blijft staan.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
maandag 11 december 2017 om 21:19
Ik wil niet lullig doen hoor, maar in mei schrijf je toch echt zelf dat je maanden op de wachtlijst hebt gestaan en weken van tevoren wist wanneer de startdatum was. Je keek er zelfs naar uit.rebecca_90 schreef: ↑11-12-2017 20:17Haha, dat is niet waar!!!
Weet je hoe het ging? Waar er normaal gesproken wachtlijsten zijn, was dat nu absoluut niet het geval. Pats, boem, het kwam uit de lucht vallen.
Ik had ineens een intake en de week erna mocht ik al starten, er was toevallig een plek vrij. Niks maanden op een wachtlijst staan, helemaal niet want ik was al in behandeling.
Het gaat mij er niet om, om je op leugens te betrappen, maar wèl dat je je eigen waarheden creëert. Je denkt wellicht daarmee anderen om de tuin te leiden, maar het enige wat je bereikt is dat je jezelf saboteert. Keer op keer. Een gevecht tegen jezelf.
maandag 11 december 2017 om 21:24
Gelukkig zijn wij hier ook niet in de rol van therapeut en kunnen we dan ook gewoon weglopen.
maandag 11 december 2017 om 21:29
Gelukkig weet jij het zeker wat goed voor jou is.rebecca_90 schreef: ↑11-12-2017 20:17Ik weet zeker dat ik met die domme oefeningen in de gymzaal en dat touwtje springen nog niet verder was gekomen. Het is niet voor niks dat die therapie is opgeheven, want: te weinig effect.
En je had gelijk hoor, de therapie is opgeheven. Je had het ze kunnen vertellen...
Touwtje springen.... tssss....
dinsdag 12 december 2017 om 13:22
OopjenCoppit schreef: ↑11-12-2017 21:19Ik wil niet lullig doen hoor, maar in mei schrijf je toch echt zelf dat je maanden op de wachtlijst hebt gestaan en weken van tevoren wist wanneer de startdatum was. Je keek er zelfs naar uit.
Het gaat mij er niet om, om je op leugens te betrappen, maar wèl dat je je eigen waarheden creëert. Je denkt wellicht daarmee anderen om de tuin te leiden, maar het enige wat je bereikt is dat je jezelf saboteert. Keer op keer. Een gevecht tegen jezelf.
Geen idee meer voor welke therapie dat was. Maar niet voor deze, in elk geval. Dit werd mij echt in de schoot geworpen.
Ik heb wel heel lang moeten wachten op uberhaupt therapie bij de vorige ggz instelling. Op een therapie die uiteindelijk nooit van de grond is gekomen. Ik hoopte dat ik MBT kon doen, maar daar werd ik voor afgewezen. Het was steeds pappen-en-nathouden en de tussentijd overbruggen met korte consulten met de psychiater. Eerst 1x per week, later 1x in de drie weken.
dinsdag 12 december 2017 om 13:27
Ik heb vandaag het adviesgesprek gehad met een psycholoog.
Ze adviseren of DGT, of MBT. Meer mogelijkheden zijn er niet binnen het team persoonlijkheid. Terwijl er op de website ook allerlei andere therapie-mogelijkheden staan, zoals schematherapie, maar 'de website is niet meer actueel'. Schematherapie is gestopt en de deeltijdbehandeling bestaat blijkbaar ook niet meer.
En MBT, daarvan weten ze nog niet zeker of het gaat starten. Het is ook voor het eerst dat ze het gaan geven. In de tussentijd kan ik gesprekken met een verpleegkundige krijgen. Oh ja, en het leek haar ook onwaarschijnlijk dat ik borderline heb. De diagnose is nu bijgesteld naar persoonlijkheidsstoornis niet anders gespecificeerd.
Waarom zou ik eigenlijk niet gewoon gesprekken met een psycholoog kunnen krijgen? Mijn moeder vroeg dat aan mij - zij heeft sinds kort gesprekken bij een vrijgevestigde psycholoog- en ik moest haar het antwoord schuldig blijven. Lijkt me wel fijn, je zit dan niet meer in een 'hokje' zoals persoonlijkheid of eetstoornis, maar kunt over allerlei thema's praten en kijken naar patronen uit het verleden en hoe die vandaag de dag nog invloed hebben. Lijkt mij meer zoden aan de dijk zetten dan gesprekken van het niveau 'hoe is het vandaag met je ' met een verpleegkundige....
Ze adviseren of DGT, of MBT. Meer mogelijkheden zijn er niet binnen het team persoonlijkheid. Terwijl er op de website ook allerlei andere therapie-mogelijkheden staan, zoals schematherapie, maar 'de website is niet meer actueel'. Schematherapie is gestopt en de deeltijdbehandeling bestaat blijkbaar ook niet meer.
En MBT, daarvan weten ze nog niet zeker of het gaat starten. Het is ook voor het eerst dat ze het gaan geven. In de tussentijd kan ik gesprekken met een verpleegkundige krijgen. Oh ja, en het leek haar ook onwaarschijnlijk dat ik borderline heb. De diagnose is nu bijgesteld naar persoonlijkheidsstoornis niet anders gespecificeerd.
Waarom zou ik eigenlijk niet gewoon gesprekken met een psycholoog kunnen krijgen? Mijn moeder vroeg dat aan mij - zij heeft sinds kort gesprekken bij een vrijgevestigde psycholoog- en ik moest haar het antwoord schuldig blijven. Lijkt me wel fijn, je zit dan niet meer in een 'hokje' zoals persoonlijkheid of eetstoornis, maar kunt over allerlei thema's praten en kijken naar patronen uit het verleden en hoe die vandaag de dag nog invloed hebben. Lijkt mij meer zoden aan de dijk zetten dan gesprekken van het niveau 'hoe is het vandaag met je ' met een verpleegkundige....
dinsdag 12 december 2017 om 14:41
Je bent vrij om naar een vrijgevestigd psycholoog of psychiater te gaan natuurlijk. Waar je tegenaan kan lopen is dat een vrijgevestigde psycholoog niet instaat is voldoende hulp te bieden als jij een heftige crisis hebt waarbij je acuut veel hulp nodig hebt. Dat is soms een reden voor psychologen en psychiaters om een patiënt te weigeren. Dat is niet om iemand te pesten maar omdat de hulpverlener dan niet de juiste zorg kan geven en de patiënt elders beter af is. Daar wilde ik je even voor waarschuwen voor je hier direct alles op inzet en het dan misschien niet snel lukt en je weer erg teleurgesteld bent.
Hoe denk je over MBT? en ga je het nog met iemand hebben over je eetstoornis en of daar iets aangedaan moet worden?
Hoe denk je over MBT? en ga je het nog met iemand hebben over je eetstoornis en of daar iets aangedaan moet worden?
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
dinsdag 12 december 2017 om 15:10
Oh echt? Ik dacht ineens: ja, dat is wat ik nodig heb. Gewoon een psycholoog, in plaats van een verpleegkundige en pappen en nathouden. Geen moeilijk gedoe met hokjes en vakjes, maar iemand die het totaalpakket aanpakt.Individueel in plaats van groepstherapie. Als ik zo op de website kijk, lijkt het passend. Angst, persoonlijkheidsstoornissen, maar ook identiteitsproblemen, problemen met relaties en wat al niet meer.
MBT lijkt mij positief trouwens. Had dat ook al eerder willen doen, toen vonden ze mij te instabiel. Ik hoop maar dat het van de grond komt, ik vond het wat vaag klinken dat ze niet eens weten of en wanneer het gaat starten. Eetstoornis; ik laat me doorverwijzen naar een diëtiste voor the time beeing. Ik heb daar eerder wel veel aan gehad.
MBT lijkt mij positief trouwens. Had dat ook al eerder willen doen, toen vonden ze mij te instabiel. Ik hoop maar dat het van de grond komt, ik vond het wat vaag klinken dat ze niet eens weten of en wanneer het gaat starten. Eetstoornis; ik laat me doorverwijzen naar een diëtiste voor the time beeing. Ik heb daar eerder wel veel aan gehad.
dinsdag 12 december 2017 om 15:14
Dat lijkt me sterk met je verder uitstekende geheugen voor welk detail dan ook.
Maar goed, jij zult wel gelijk hebben. As usual.
dinsdag 12 december 2017 om 18:27
Take it or leave it.
Ik heb het hele jaar gewacht op een therapie die nooit ingezet is en tussendoor, overbruggende korte gesprekken gehad met mijn psychiater, hoofdzakelijk medicatieconsulten. Paar intakegesprekken gehad voor MBT: afgewezen. DGT: gestopt, want niet passend. PMT/ERT: is gestopt. Ik hoopte al die tijd dat ik met MBT mocht starten, maar ik kreeg het deksel op m'n neus.
Vanmiddag nog even kort gesproken met de verpleegkundige vanuit het crisisteam die mij de afgelopen weken door de crisis heeft geloodst. Hij adviseerde mij om vooral verder te kijken en op zoek te gaan naar een vrijgevestigde psychotherapeut. Die hele MBT moet nog van 0 worden opgezet, het is de eerste keer dat ze dat gaan doen en een hoop is nog onduidelijk. Hij dacht dat psychotherapie mij goed zou kunnen doen.
Ook zei hij dat de huidige structuur van ggz instellingen verre van goed functioneert, met al die hokjes en vakjes.
Wederom een bevestiging van wat ik hier al vaker heb gezegd: Het Ligt Niet Aan Mij. Zelfs de psycholoog met wie ik een intake gehad heb zei het. Deze verpleegkundige zei het.
Ik kan nu wel wat gerichter gaan zoeken. Ter overbrugging kan ik wel bij deze instelling blijven, maar ik neem zijn advies ter harte en ga verder kijken. Heb trouwens al iets gevonden in de buurt, een vrijgevestigde psycholoog. Is alleen wel wat anders dan een psychotherapeut, dus ik kijk nog even verder.
Ik heb het hele jaar gewacht op een therapie die nooit ingezet is en tussendoor, overbruggende korte gesprekken gehad met mijn psychiater, hoofdzakelijk medicatieconsulten. Paar intakegesprekken gehad voor MBT: afgewezen. DGT: gestopt, want niet passend. PMT/ERT: is gestopt. Ik hoopte al die tijd dat ik met MBT mocht starten, maar ik kreeg het deksel op m'n neus.
Vanmiddag nog even kort gesproken met de verpleegkundige vanuit het crisisteam die mij de afgelopen weken door de crisis heeft geloodst. Hij adviseerde mij om vooral verder te kijken en op zoek te gaan naar een vrijgevestigde psychotherapeut. Die hele MBT moet nog van 0 worden opgezet, het is de eerste keer dat ze dat gaan doen en een hoop is nog onduidelijk. Hij dacht dat psychotherapie mij goed zou kunnen doen.
Ook zei hij dat de huidige structuur van ggz instellingen verre van goed functioneert, met al die hokjes en vakjes.
Wederom een bevestiging van wat ik hier al vaker heb gezegd: Het Ligt Niet Aan Mij. Zelfs de psycholoog met wie ik een intake gehad heb zei het. Deze verpleegkundige zei het.
Ik kan nu wel wat gerichter gaan zoeken. Ter overbrugging kan ik wel bij deze instelling blijven, maar ik neem zijn advies ter harte en ga verder kijken. Heb trouwens al iets gevonden in de buurt, een vrijgevestigde psycholoog. Is alleen wel wat anders dan een psychotherapeut, dus ik kijk nog even verder.
dinsdag 12 december 2017 om 18:54
Dan geloof je het toch niet? Nogmaals, take it or leave it.
Fijn dat je er zo heilig van overtuigd lijkt te zijn dat ggz instellingen een perfect en goed uit gekristalliseerd therapie-aanbod hebben. Als je in hun hokjes past misschien, ja. Ik ben gemotiveerd om nu eens een goede behandeling aan te gaan. Noem mij kritisch, noem het overdreven, maar het gaat inderdaad... om mijn gelijk, mijn keuzes en mijn leven.
Fijn dat je er zo heilig van overtuigd lijkt te zijn dat ggz instellingen een perfect en goed uit gekristalliseerd therapie-aanbod hebben. Als je in hun hokjes past misschien, ja. Ik ben gemotiveerd om nu eens een goede behandeling aan te gaan. Noem mij kritisch, noem het overdreven, maar het gaat inderdaad... om mijn gelijk, mijn keuzes en mijn leven.
dinsdag 12 december 2017 om 18:55
Waarom blijf je hier zo op doorhameren? En waarom geef je geen antwoord op de vragen van blueeyes?rebecca_90 schreef: ↑12-12-2017 18:27Take it or leave it.
[...]
Wederom een bevestiging van wat ik hier al vaker heb gezegd: Het Ligt Niet Aan Mij.
dinsdag 12 december 2017 om 18:57
Dat leven van jou waarvan je niet weet hoe je het op moet bouwen , waar je steeds op tig fronten vastloopt en daarom talloze topics opent? Dat is nota bene de titel van dit topic. Je bent zelf (nu nog) niet in staat om je leven in te richten op een constructieve manier. Als je dat zelf niet kunt, is het dan niet eens tijd om naar anderen te luisteren?rebecca_90 schreef: ↑12-12-2017 18:54Noem mij kritisch, noem het overdreven, maar het gaat inderdaad... om mijn gelijk, mijn keuzes en mijn leven.
dinsdag 12 december 2017 om 19:01
Weet je Rebecca, het maakt geen moer uit of ik je wel of niet geloof.
Ik constateer alleen dat je je eindeloos druk maakt om je eigen verhaal en om anderen te overtuigen van jouw waarheid.
Als je die energie nou eens zou steken in het durven/leren loslaten van je verzet en controle en met die insteek een therapie zou aangaan zou je jezelf het beste geschenk van je leven geven en een toekomst waarin vrij bent van alles wat je nu ongelukkig en boos maakt.
Dat is mijn waarheid en daar zul je het mee moeten doen.
dinsdag 12 december 2017 om 19:36
.rebecca_90 schreef: ↑11-12-2017 20:57Wat een flauwekul, ik heb de hand in eigen boezem gestoken door te zeggen dat ik zelf niet altijd even handige keuzes heb gemaakt en ja, dat het niet goed te praten is dat ik suicidaal ben geworden terwijl ik samenwoonde met een huisgenoot etc.
Dat ik prioriteit heb gegeven aan werk en studie. Iets is niet zwart of wit, er zijn meerdere kanten. Zo ook in mijn verhaal. En die nuance is in deze discussie volledig zoek. Alles wat ik zeg word compleet uit z'n verband gerukt, dingen uit het verleden worden opgerakeld. Wat er mis is gegaan bij de vorige ggz instelling, daar kan ik een boek over schrijven. En een heel groot deel daarvan was niet mijn schuld. Er gaan wel eens dingen mis, ja. En het is heel goedkoop om dan maar met een beschuldigend vingertje te wijzen naar de patiënt die 'niet gemotiveerd genoeg' was of te kritisch.
Nog één keer:
Het. Gaat. Niet. Over. Schuld.
Dat maak JIJ er juist van omdat JIJ de berichten hier leest vanuit de patronen die jij aangeleerd hebt in je leven. Je plakt er een toon én betekenis op die er niet is. Dát is ook precies wat je gaat leren in de schematherapie.
