Psyche
alle pijlers
Niet weten waar ik moet beginnen met leven opbouwen
dinsdag 5 december 2017 om 09:36
Ik heb heel wat tegenslagen gehad. Ik ben mijn werk kwijtgeraakt en mijn huis. Mijn leven is nogal ingestort, gecrasht of wat voor synoniemen je er ook voor wilt bedenken. Het resultaat: ik zit als 27-jarige weer thuis bij mijn ouders. Zonder eigen woonruimte. Ik kom net terug van een mislukt buitenlandavontuur, ik dacht twee banen wel even aan te kunnen, maar dat was een beetje te ambitieus in combinatie met flinke psychische problemen (eetstoornis en hevige stemmingswisselingen) En precies waar ik bang voor was is gebeurd, ik kon het niet meer aan.
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
zondag 10 december 2017 om 21:03
Mijn korte berichtje: ja, kun je zo opvatten. Ik krijg daar het idee dat ik tegen een muur zit te praten.rebecca_90 schreef: ↑10-12-2017 20:49Ik voel me inderdaad snel aangevallen, maar nu ik het zo teruglees valt het inderdaad mee e en kan ik de goede bedoeling erachter zien Het berichtje van blueeyes daarentegen is wel met gestrekt been in de aanval en heel vijandig en naar, maar dat terzijde.
Door jullie reacties krijg ik steeds het idee dat het mijn schuld is, dat ik suicidaal ben, dat ik zo lang een eetstoornis heb en mij ongelukkig voel. Tuurlijk, ik heb niet altijd even handige keuzes gemaakt. (hoewel ik nog steeds achter veel keuzes sta) Maar ik heb niet in de hand hoe ik mij voel. In deze samenleving is iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen geluk, maar er zijn nu eenmaal bepaalde dingen waar je geen invloed op hebt. Van de lengte van wachtlijsten tot een klik met je therapeut tot het therapie-aanbod (een voorbeeld: ze hadden alleen DGT bij de vorige ggz instelling). Een pasklare oplossing is er er niet.
Mijn lange bericht: nee, absoluut niet naar en met gestrekt been erin. Waar ik wel heel boos van wordt, is dat je anderen verwijt dat ze niet met jou om kunnen gaan.
zondag 10 december 2017 om 21:12
Ik vind de berichten van blueeyes juist heel vriendelijk en steunend. Absoluut niet aanvallend.rebecca_90 schreef: ↑10-12-2017 20:49Ik voel me inderdaad snel aangevallen, maar nu ik het zo teruglees valt het inderdaad mee e en kan ik de goede bedoeling erachter zien Het berichtje van blueeyes daarentegen is wel met gestrekt been in de aanval en heel vijandig en naar, maar dat terzijde.
Door jullie reacties krijg ik steeds het idee dat het mijn schuld is, dat ik suicidaal ben, dat ik zo lang een eetstoornis heb en mij ongelukkig voel. Tuurlijk, ik heb niet altijd even handige keuzes gemaakt. (hoewel ik nog steeds achter veel keuzes sta) Maar ik heb niet in de hand hoe ik mij voel. In deze samenleving is iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen geluk, maar er zijn nu eenmaal bepaalde dingen waar je geen invloed op hebt. Van de lengte van wachtlijsten tot een klik met je therapeut tot het therapie-aanbod (een voorbeeld: ze hadden alleen DGT bij de vorige ggz instelling). Een pasklare oplossing is er er niet.
Je problemen zijn niet veroorzaakt door jou maar je kiest er wel voor om jezelf te saboteren of om jezelf iets aan te doen.
Een pasklare oplossing is er inderdaad niet, maar je hebt zelf wel een hand in je geluk. Men gunt je dat ook hier, anders zou het geen adviezen regenen.
zondag 10 december 2017 om 21:25
Rebecca weten het crisisteam en de psychiater dat je nog elders op de wachtlijst staat? Aangezien je dat eerder ook voor hulpverleners hebt verzwegen.
En nogmaals wat is er gebeurd met de erm/pmt die je zou gaan doen? Daar zou je in mei mee beginnen en daar was je redelijk positie over.
Helaas gaat het niet altijd zoals jij wil, de mogelijkheden zijn niet eindeloos. Probeer samen met de hulpverleners te zoeken naar een behandeling waar je echt achterstaat en vergeet even de wachtlijst. Probeer ook open te staan voor de gedachte van andere, hulpverleners hebben het beste met je voor en hebben er ook voor geleerd. Zelf kom je er niet uit dus misschien is het wel goed om eens iets te doen dat een ander je aanraad.
En nogmaals wat is er gebeurd met de erm/pmt die je zou gaan doen? Daar zou je in mei mee beginnen en daar was je redelijk positie over.
Helaas gaat het niet altijd zoals jij wil, de mogelijkheden zijn niet eindeloos. Probeer samen met de hulpverleners te zoeken naar een behandeling waar je echt achterstaat en vergeet even de wachtlijst. Probeer ook open te staan voor de gedachte van andere, hulpverleners hebben het beste met je voor en hebben er ook voor geleerd. Zelf kom je er niet uit dus misschien is het wel goed om eens iets te doen dat een ander je aanraad.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
zondag 10 december 2017 om 21:43
Daar mag je boos van worden, maar dat ligt dan ook bij jou.blueeyes*3 schreef: ↑10-12-2017 21:03Mijn korte berichtje: ja, kun je zo opvatten. Ik krijg daar het idee dat ik tegen een muur zit te praten.
Mijn lange bericht: nee, absoluut niet naar en met gestrekt been erin. Waar ik wel heel boos van wordt, is dat je anderen verwijt dat ze niet met jou om kunnen gaan.
Jij kent het hele verhaal niet, slechts een deel.
Je weet niet wat er nog meer is gebeurd, wat haar aandeel daar verder in is etc.
zondag 10 december 2017 om 21:47
Ik had een keer te vaak gemist. (1x ziek en vanwege vakantie die al geboekt was)MwTheelepel schreef: ↑10-12-2017 21:25Rebecca weten het crisisteam en de psychiater dat je nog elders op de wachtlijst staat? Aangezien je dat eerder ook voor hulpverleners hebt verzwegen.
En nogmaals wat is er gebeurd met de erm/pmt die je zou gaan doen? Daar zou je in mei mee beginnen en daar was je redelijk positie over.
Helaas gaat het niet altijd zoals jij wil, de mogelijkheden zijn niet eindeloos. Probeer samen met de hulpverleners te zoeken naar een behandeling waar je echt achterstaat en vergeet even de wachtlijst. Probeer ook open te staan voor de gedachte van andere, hulpverleners hebben het beste met je voor en hebben er ook voor geleerd. Zelf kom je er niet uit dus misschien is het wel goed om eens iets te doen dat een ander je aanraad.
Toen mocht ik niet meer komen, zo bleek. Je mocht max 2x missen.. Ze waren er nogal streng in.
Ik was van de laatste lichting, weet toevallig dat ze die therapie nu helemaal niet meer aanbieden. Ze gaan steeds meer volgens DGT doen.
zondag 10 december 2017 om 21:55
Zo bleek ? Dat wordt toch vantevoren gecommuniceerd?rebecca_90 schreef: ↑10-12-2017 21:47Ik had een keer te vaak gemist. (1x ziek en vanwege vakantie die al geboekt was)
Toen mocht ik niet meer komen, zo bleek. Je mocht max 2x missen.. Ze waren er nogal streng in.
Ik was van de laatste lichting, weet toevallig dat ze die therapie nu helemaal niet meer aanbieden. Ze gaan steeds meer volgens DGT doen.
Los daarvan - 1 keer ziek en 1 keer op vakantie is 2 keer missen. Dus welke andere keren heb je nog afgezegd ?
maandag 11 december 2017 om 13:31
En dat heb je niet van tevoren met je behandelaars besproken en de consequenties daarvan te horen gekregen?
maandag 11 december 2017 om 14:03
maandag 11 december 2017 om 14:29
Conclusie: ook hier ligt het aan de ander en ook hier paste de therapie niet goed.rebecca_90 schreef: ↑11-12-2017 14:03Jawel hoor.
Maar dat ik na de vakantie ziek werd had ik niet in de hand.
Ze zijn nogal zwart/wit daar.
Anyway, daarna kreeg ik te horen dat de therapie toch waarschijnlijk te licht zou zijn geweest. En veel successen verder er niet geboekt , vandaar ook dat het gestopt is.
Het ligt echt nooit aan jou hè?
maandag 11 december 2017 om 14:38
Of vragen ze misschien een serieuze inzet en betrokkenheid van de deelnemers zodat ze niet halverwege doodleuk op vakantie gaan?
maandag 11 december 2017 om 14:49
Dit.OopjenCoppit schreef: ↑11-12-2017 14:38Of vragen ze misschien een serieuze inzet en betrokkenheid van de deelnemers zodat ze niet halverwege doodleuk op vakantie gaan?
En ik snap echt heel goed dat je niet alles op wil geven voor je eetstoornis, dat je je gezonde deel de ruimte wil geven, dat annuleren geld kost en dat je ziek kan worden. Maar ik weet ook dat de groepstherapieen in de ggz doorgaans een vaste startdatum hebben. Die data komen meestal niet uit de lucht vallen. Daar had je rekening mee kunnen houden toen je de vakantie boekte. Bijvoorbeeld door een annuleringsverzekering af te sluiten.
Ik snap dat jij voor je gevoel al heel veel doet. En dat je ergens ook steeds probeert te bewijzen dat het zo erg niet is, want je kan werken. En je kan nog dit en dat. En je hebt al een buitenland-kans laten schieten. Het vervelende is: het is niet genoeg. Als het genoeg was, was je wel van die eetstoornis af.
maandag 11 december 2017 om 14:55
De vraag is of je, diep vanbinnen, wel echt ècht van je eetstoornis af wilt.
maandag 11 december 2017 om 15:28
rebecca_90 schreef: ↑11-12-2017 14:03Jawel hoor.
Maar dat ik na de vakantie ziek werd had ik niet in de hand.
Ze zijn nogal zwart/wit daar.
Anyway, daarna kreeg ik te horen dat de therapie toch waarschijnlijk te licht zou zijn geweest. En veel successen verder er niet geboekt , vandaar ook dat het gestopt is.
Dus het ligt weer allemaal aan andere? Je saboteert jezelf compleet en je hebt het blijkbaar niet door. Jij en niemand anders heeft de keus gemaakt op vakantie te gaan. Je hebt maanden op de wachtlijst gestaan en je wist de startdatum al weken van te voren. Je wist ook dat je maximaal twee keer afwezig mocht zijn. Het is aan jou geweest je echt in te zetten voor therapie en er alles voor te doen en laten om beter te worden maar jij hebt gekozen voor vakantie. Dat je ziek werd kun je niets aan doen maar je wist dat als je op vakantie ging je geen enkele dag meer mocht missen omdat je therapie dan zou stoppen.
Zelfs als deze behandeling niet alles opgelost had, had je wel stappen in de goede richting kunnen maken en was je nu verder geweest dan je nu bent. Dat er geen succes geboekt zijn is niet gek je bent ook maar een paar keer geweest hooguit. Je plaatste eind mei dat je over een paar weken zou beginnen en op 30 juli open je weer een topic dat je leven verpest is en ben je niet meer in therapie. Ondertussen ben je dan ook nog 3 maal sowieso niet gegaan.
Vindt je het zelf nou ook niet raar dat al die hulpverleners (die hiervoor geleerd hebben) die je hebt gehad (en dat zijn er nogal wat) jou niet snappen en je alsmaar verwijzen naar behandelingen die niet helpen? Het spijt me dat ik het moet zeggen maar mijn bijna 30 jaar ervaring in de ggz heeft me geleerd dat het bij mensen bij wie niets past en niets helpt vaak echt voor een heel groot deel aan hun eigen houding en inzet ligt.. Heb je eigenlijk ooit een behandeling wel afgemaakt?
Als je hier echt vanaf wil zul jij je voor 100% moeten inzetten. Dus ja ook je vakantie opgeven als dat nodig is of zelfs je baan. Want wat je nu aan het doen bent werkt niet en zal ook nooit gaan werken. Doorgaan op jouw manier brengt je steeds op dezelfde plek, terug bij je ouders. Durf je er wel echt voor te gaan? Juist bij eetstoornissen is dat soms een lastig punt, het loslaten van de eetstoornis kan zoveel spanning oproepen dat patiënten hun behandeling (onbewust) saboteren om niet los te hoeven laten.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
maandag 11 december 2017 om 20:17
Haha, dat is niet waar!!!
Weet je hoe het ging? Waar er normaal gesproken wachtlijsten zijn, was dat nu absoluut niet het geval. Pats, boem, het kwam uit de lucht vallen.
Ik had ineens een intake en de week erna mocht ik al starten, er was toevallig een plek vrij. Niks maanden op een wachtlijst staan, helemaal niet want ik was al in behandeling.
Die therapie was puur ondersteunend, naast consulten die ik al had met mijn psychiater. Ze maakte mij al duidelijk dat ik daar waarschijnlijk niet genoeg aan zou hebben, en dat ik daarna hoe dan ook een ander traject in zou moeten gaan. Ze was er wat sceptisch over en dacht dat het toch niet zou helpen, maar vooruit dan maar, het mocht, ook omdat er niks anders voor handen was.
Dus voila. Ik heb er dus niet op gewacht, sterker nog, er was mij niet eens verteld dat deze therapie uberhaupt bestond.
En mijn vakantie had ik al een half jaar van tevoren geboekt, dus ruim VOOR de therapie. En ja, denk maar niet dat ik die vakantie ineens ga annuleren voor dat stomme gymzaalgebeuren.
Zo , en nu jij weer.
Ik weet zeker dat ik met die domme oefeningen in de gymzaal en dat touwtje springen nog niet verder was gekomen. Het is niet voor niks dat die therapie is opgeheven, want: te weinig effect.
@iedereen die reageert in dit topic: En dan kun je zeggen: dat ligt aan jou, maar dat is lekker makkelijk. Weet je hoe dat heet? Victim blaming, zoek maar op. En dat bespeur ik in dat hele topic. Het ligt aan jou, want jij verwijt je huisgenoot, jij zet je niet genoeg in voor je therapie, jij maakt behandelingen niet af, jij kiest voor een baan. Terwijl je ook kunt zeggen: wat goed, dat je toch nog werkt ondanks jouw problematiek en geen uitkering trekt van de staat. Wat goed, dat je toch probeert om sociale contacten aan te houden. Wat goed, dat je toch zoekt naar nieuwe mogelijkheden voor behandeling, ondanks jouw teleurstellende ervaringen met hulpverleners en de ggz. Want rot dat je je niet gehoord voelt in de ggz. Er zijn meerdere kanten aan een verhaal. Ik vind dit echt heel goedkoop, om mij overal maar de schuld van te geven. Lekker makkelijk ook, van een afstandje oordelen. Wat ik weet, is dat ik gevochten heb als een leeuw. Dat ik inzet, moed en doorzettingsvermogen heb getoond. Dat ik niet zo'n type ben van hele dagen in therapie en dat ik de kritische kant in mij koester. Ik heb ze ook wel gezien, mensen die blindelings alles slikken wat de psychiater hen voorschrijft. Ik gruwel daarvan en hoop nooit zo te worden.
En nogmaals , er zijn wel degelijk behandelingen die ik heb afgemaakt.
Ik ben 15 kilo aangekomen en uit de kritieke zone qua gewicht, ik heb weer een gezond gewicht. Ik heb in een eetstoorniskliniek gezeten, dat traject afgemaakt, opname in het buitenland en de daaropvolgende deeltijdbehandeling netjes afgerond. Ook ben ik 2 jaar ambulant in therapie geweest. En dat ook op een goede manier afgesloten.
Doe nu niet alsof ik mij nooit heb ingezet voor iets.
Weet je hoe het ging? Waar er normaal gesproken wachtlijsten zijn, was dat nu absoluut niet het geval. Pats, boem, het kwam uit de lucht vallen.
Ik had ineens een intake en de week erna mocht ik al starten, er was toevallig een plek vrij. Niks maanden op een wachtlijst staan, helemaal niet want ik was al in behandeling.
Die therapie was puur ondersteunend, naast consulten die ik al had met mijn psychiater. Ze maakte mij al duidelijk dat ik daar waarschijnlijk niet genoeg aan zou hebben, en dat ik daarna hoe dan ook een ander traject in zou moeten gaan. Ze was er wat sceptisch over en dacht dat het toch niet zou helpen, maar vooruit dan maar, het mocht, ook omdat er niks anders voor handen was.
Dus voila. Ik heb er dus niet op gewacht, sterker nog, er was mij niet eens verteld dat deze therapie uberhaupt bestond.
En mijn vakantie had ik al een half jaar van tevoren geboekt, dus ruim VOOR de therapie. En ja, denk maar niet dat ik die vakantie ineens ga annuleren voor dat stomme gymzaalgebeuren.
Zo , en nu jij weer.
Ik weet zeker dat ik met die domme oefeningen in de gymzaal en dat touwtje springen nog niet verder was gekomen. Het is niet voor niks dat die therapie is opgeheven, want: te weinig effect.
@iedereen die reageert in dit topic: En dan kun je zeggen: dat ligt aan jou, maar dat is lekker makkelijk. Weet je hoe dat heet? Victim blaming, zoek maar op. En dat bespeur ik in dat hele topic. Het ligt aan jou, want jij verwijt je huisgenoot, jij zet je niet genoeg in voor je therapie, jij maakt behandelingen niet af, jij kiest voor een baan. Terwijl je ook kunt zeggen: wat goed, dat je toch nog werkt ondanks jouw problematiek en geen uitkering trekt van de staat. Wat goed, dat je toch probeert om sociale contacten aan te houden. Wat goed, dat je toch zoekt naar nieuwe mogelijkheden voor behandeling, ondanks jouw teleurstellende ervaringen met hulpverleners en de ggz. Want rot dat je je niet gehoord voelt in de ggz. Er zijn meerdere kanten aan een verhaal. Ik vind dit echt heel goedkoop, om mij overal maar de schuld van te geven. Lekker makkelijk ook, van een afstandje oordelen. Wat ik weet, is dat ik gevochten heb als een leeuw. Dat ik inzet, moed en doorzettingsvermogen heb getoond. Dat ik niet zo'n type ben van hele dagen in therapie en dat ik de kritische kant in mij koester. Ik heb ze ook wel gezien, mensen die blindelings alles slikken wat de psychiater hen voorschrijft. Ik gruwel daarvan en hoop nooit zo te worden.
En nogmaals , er zijn wel degelijk behandelingen die ik heb afgemaakt.
Ik ben 15 kilo aangekomen en uit de kritieke zone qua gewicht, ik heb weer een gezond gewicht. Ik heb in een eetstoorniskliniek gezeten, dat traject afgemaakt, opname in het buitenland en de daaropvolgende deeltijdbehandeling netjes afgerond. Ook ben ik 2 jaar ambulant in therapie geweest. En dat ook op een goede manier afgesloten.
Doe nu niet alsof ik mij nooit heb ingezet voor iets.
anoniem_63aaeb26434cc wijzigde dit bericht op 11-12-2017 20:26
33.59% gewijzigd
maandag 11 december 2017 om 20:21
God, wat maakt het uit? Al zou het aan mij liggen, heeft het zin om mezelf daar nu nog verwijten over te maken? Oh, het ligt aan mij, ik moet boete doen, ik, ellendig mens. ik moet in het stof bijten. Trust me, ik maak mezelf al meer dan genoeg verwijten. Er bestaat ook zoiets als jezelf vergeven.blueeyes*3 schreef: ↑11-12-2017 14:29Conclusie: ook hier ligt het aan de ander en ook hier paste de therapie niet goed.
Het ligt echt nooit aan jou hè?
Nee. Ik ga daar mijn tijd niet mee verspillen en kijk liever vooruit. Eerlijk gezegd was ik deze gymzaaltherapie allang weer vergeten.
Fijn dat je het weer oprakelt, thanks.
maandag 11 december 2017 om 20:33
Dit is jammer genoeg geen spelletje schaak waarin we elkaar uitdagen tot de meest strategische zetten om elkaar af te troeven.
De enige die hier schaakmat staat ben jij.
En je doet het zelf.
maandag 11 december 2017 om 20:40
Het gaat niet om verwijten. Dat maak jij er zelf van, echt werkelijk NIEMAND hier noemt je een ellendig mens, wat haal je er allemaal bij!? Voer voor de schematherpie dit, hoe je het voor elkaar krijgt om bovenstaande boodschap uit de voorgaande berichten te halen!? Het gaat om de verantwoordelijkheid nemen om te doen wat nodig is voor verandering. En daar glip jij er elke keer tussenuit, want je hebt altijd wel een goede reden waarom iets niet lukte of niet goed genoeg. was. Daar proberen mensen je op te wijzen. En, zoals ik gister al schreef, het gaat niet over de schuldvraag, het gaat over verantwoordelijkheid. En die neem je niet met zo'n defensieve houding en je continu aangevallen voelen.rebecca_90 schreef: ↑11-12-2017 20:21God, wat maakt het uit? Al zou het aan mij liggen, heeft het zin om mezelf daar nu nog verwijten over te maken? Oh, het ligt aan mij, ik moet boete doen, ik, ellendig mens. ik moet in het stof bijten. Trust me, ik maak mezelf al meer dan genoeg verwijten. Er bestaat ook zoiets als jezelf vergeven.
Nee. Ik ga daar mijn tijd niet mee verspillen en kijk liever vooruit. Eerlijk gezegd was ik deze gymzaaltherapie allang weer vergeten.
Fijn dat je het weer oprakelt, thanks.
Je maakt er echt boodschappen van die er niet zijn en, om aan te sluiten bij de schematherapie (die jij wil), dit doe je omdat je eerder in je leven dit zo aangeleerd hebt. Zoals ik al eerder vroeg, waar heb jij geleerd dat mensen altijd kritiek op je zullen hebben? Die oude boodschappen plak jij op de boodschappen die mensen in het hier en nu maken, dan voel je je zoals je je toen altijd voelde en je schiet in die oude modus. Dit is waar het ook om gaat draaien in de schematherapie die jij wil volgen.
En natuurlijk heb je gevochten als een leeuw, volgens mij ontkent niemand dat. Naast al het harde werk dat je al geleverd hebt staat ook het stuk dat in jouw topics zo duidelijk naar voren komt dat je jezelf saboteert en niet de keuzes maakt die in het belang zijn van jouw psychische gezondheid. Zoals ik gister al schreef is met je meepraten hierin en alleen maar zeggen 'wat goed dit, wat goed dat' niet helpend, die spiegel die je voorgehouden krijgt is wat je nodig hebt voor de volgende stap. Mensen raken gefrustreerd omdat jij in al die topics zo goed als niets wil aannemen, je gaat altijd op de defensieve toer en hebt overal een weerwoord op. En toch kom je elke keer weer met een topic met hetzelfde probleem. Je eyeopener had je laatst al, je laat je leven bepalen door angst. Je houdt krampachtig vast aan wat jij denkt dat nodig is om alles onder controle te houden en daarmee ben je het harde (en pijnlijke) werken dat nodig is voor het volgende stukje therapie altijd uit de weg gegaan. En dat is haast logisch want het is hard en eng en pijnlijk. Alleen een andere weg door die pijn, angst en frustratie is er niet. En tot nu toe heb jij altijd een reden gehad om toch weer het cirkeltje in te gaan als je de optie kreeg om de weg door die pijn en angst te gaan. En het cirkeltje leidt je weer tot gestoord eetgedrag, depressieve gevoelens en suïcidaliteit.
Nogmaals, het is niet jouw schuld dat je problemen hebt, dat is niet wat er hier gezegd wordt.
anoniem_342341 wijzigde dit bericht op 11-12-2017 20:48
44.17% gewijzigd
maandag 11 december 2017 om 20:45
In tegendeel: je aandacht hier op blijven richten is een prima remedie om jezelf van die verantwoordelijkheid af te houden!
maandag 11 december 2017 om 20:48
Ja, we hebben allemaal ongelijk. Vast en zeker.rebecca_90 schreef: ↑11-12-2017 20:43Oh ja, en nog even een heel belangrijke aanvulling.
Ik heb nota bene EXCUSES gekregen van mijn behandelaars van de vorige de ggz instelling, omdat ze mij niet een passende behandeling konden bieden. Dat zegt ook heel wat.
Wat zijn we dom en kortzichtig.
maandag 11 december 2017 om 20:49
Maar niet alles.rebecca_90 schreef: ↑11-12-2017 20:43Oh ja, en nog even een heel belangrijke aanvulling.
Ik heb nota bene EXCUSES gekregen van mijn behandelaars van de vorige de ggz instelling, omdat ze mij niet een passende behandeling konden bieden. Dat zegt ook heel wat.
Jij hebt altijd een reden. Voor elke therapie, voor elke behandelaar, voor elke situatie. Het is zinloos om met jou daar verder over in discussie te gaan. Je hebt altijd een weerwoord.
Prima.
anoniem_342341 wijzigde dit bericht op 11-12-2017 20:51
7.28% gewijzigd
maandag 11 december 2017 om 20:50
Precies.OopjenCoppit schreef: ↑11-12-2017 20:45In tegendeel: je aandacht hier op blijven richten is een prima remedie om jezelf van die verantwoordelijkheid af te houden!
maandag 11 december 2017 om 20:53
Ze schiet er alleen niets mee op.
Een goede therapeut houdt je een spiegel voor. Hoe rebecca hier reageert zegt eigenlijk al genoeg hoe ze tegenover therapie staat. Welke therapie dat dan ook is.
