Psyche
alle pijlers
Niet weten waar ik moet beginnen met leven opbouwen
dinsdag 5 december 2017 om 09:36
Ik heb heel wat tegenslagen gehad. Ik ben mijn werk kwijtgeraakt en mijn huis. Mijn leven is nogal ingestort, gecrasht of wat voor synoniemen je er ook voor wilt bedenken. Het resultaat: ik zit als 27-jarige weer thuis bij mijn ouders. Zonder eigen woonruimte. Ik kom net terug van een mislukt buitenlandavontuur, ik dacht twee banen wel even aan te kunnen, maar dat was een beetje te ambitieus in combinatie met flinke psychische problemen (eetstoornis en hevige stemmingswisselingen) En precies waar ik bang voor was is gebeurd, ik kon het niet meer aan.
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
woensdag 6 december 2017 om 19:39
Dankjewel, wat een fijne reactie.Hawelry schreef: ↑06-12-2017 17:59Dit.
Ik herken me niet in jou TO, ik heb ooit diagnose borderline gehad, ben netjes DGT gaan doen ondanks dat het echt niet bij mij aansloot.
De behandelaar daar wilde toch diagnostiek naar autisme doen, dat kwam eruit.
Borderline staat wel nog steeds op mijn diagnose lijstje, dus ach.
Ik word alleen anders benaderd en krijg echt goede therapie aangeboden, echter is mijn problematiek te complex mij alleen voor autisme te behandelen.
En ik loop ook constant tegen vooroordelen aan. Ik ben ''de aansteller'', ik overdrijf als ik het heb over overprikkeling of het nodig hebben van structuur en overzicht. Mensen worden gek van mij omdat ik eindelijk een beetje ga leven naar hoe ik wil, en dat past niet in normale patronen.
Ik studeerde ook eens ergens anders, op kamers. Ik werd (gedwongen) opgenomen. Daarna namen mijn ouders mij weer in huis. Het was toen al duidelijk dat ik nooit meer zou kunnen werken of studeren. En dat doet pijn.
Echt, zoek hulp, gooi niet alles weg om een etiket. Het belangrijkst is dat je iemand hebt die luistert en als daar medicatie of meer diagnostisch onderzoek uitvloeit is het prima.
Wat je nu doet is proberen zo diep mogelijk te zakken. En geloof mij, hoe dieper je zit, hoe pijnlijker alles wordt voor jezelf.
En dan heb je niks meer aan adviezen of aan 2-3 wekelijkse gesprekken.
Nou ja, ik weet niet precies wat ik wil zeggen, alleen dat ik je verhaal stukjes herken. Maar ook dat ik nu weet dat je stapjes zelf moet zetten en zelf hulp moet accepteren. (Een gerechtelijk bevel wil je echt niet).
Succes en sterkte. Neem jezelf serieus.
Wat naar voor je .. heftig verhaal. Ook dat het zo chronisch is. ik neem wel mijn woorden terug dat ik ´liever´ autisme zou hebben, dat wil ik natuurlijk ook niet. Dat wil niemand.
Fijn dat je uiteindelijk een goede therapie hebt kunnen vinden.
woensdag 6 december 2017 om 19:40
Haha.
Nou, niet zo vaak als jij denkt.
Twee keer, vooruit dan.
DGT en dat andere eetstoornis/klnische. Was niet te combineren met werk.. Ik heb vooral veel therapie voor de eetstoornis gevolgd.
Dat is nu redelijk onder controle.
woensdag 6 december 2017 om 19:49
Natuurlijk kun je het gelijk pareren, waarom ook niet. Maar: lees je wat ik schrijf?rebecca_90 schreef: ↑06-12-2017 19:35Ach ja, gelukkig heb ik daarnaast blijkbaar ook andere talenten, anders had ik nu geen contract gehad.
In een sector waar amper werk te vinden is ook nog eens.
Dus ik kan ook wel andere dingen goed.
Realiseer je je dat sabotage wellicht een wezenlijk onderdeel cq sleutel is van jouw aanhoudende 'mislukken'?
Je kunt het negeren, ontkennen en er cynisch over doen, maar ben je daarmee geholpen?
Of is het 'mislukken' daarmee gedecimeerd tot een onbelangrijk dingetje aangezien er kennelijk zoveel andere dingen goed gaan?
Jouw keuzes hè?
anoniem_255433 wijzigde dit bericht op 07-12-2017 00:28
0.21% gewijzigd
donderdag 7 december 2017 om 00:09
rebecca_90 schreef: ↑06-12-2017 13:59Zucht...
Dat is niet waar. Ik ben wel door wezen zoeken naar de juiste hulp, en nog steeds.
Het komt niet op een presenteerblaadje of je aanwaaien.
Oh. Ik wist niet dat naar Frankrijk vertrekken onderdeel van je therapie was.
donderdag 7 december 2017 om 00:35
Jijzelf op 28-05-2017rebecca_90 schreef: ↑06-12-2017 19:33Kijk, en dat bedoel ik dus.
Ik heb één keer een therapie niet afgemaakt. Een keer, en dat was die stomme DGT.
Eén keer.
"De uitdaging is ook echt om dit keer door te pakken. Aan een therapie beginnen is het niet moeilijkste, 'm afmaken wel.."
donderdag 7 december 2017 om 11:21
Waarom zou ik dat niet tussendoor mogen doen? Ook daar heb ik professionele hulp gezocht trouwens.
Ik heb een opleiding gedaan in die richting , dus het niet meer dan logisch.
Ik ga mijn leven niet in het teken van therapie stellen. Ik ben zoveel meer dan een probleem.
Ik heb een probleem, maar ik ben geen wandelende stoornis of zo, ik heb veel meer kanten. Ik wilde mijn 'gezonde stuk' volop de ruimte geven en ervaring opdoen in mijn vakgebied. Ik heb mij goed gevoeld daar, ik heb patronen doorbroken. Helaas had ik wat teveel op mijn bordje.
donderdag 7 december 2017 om 12:51
Natuurlijk ben je meer dan je stoornis en heb je ook andere talenten. En dat je daar wat mee wil is hartstikke goed.
Maar als je telkens suicidaal wordt dan is die problematiek toch wel vrij acuut, want als je succesvol gehoor geeft daaraan, dan heb je niets meer. Daarom adviseer ik toch echt intensieve therapie. Ik ken meerdere mensen die intensieve therapie gevolgd hebben en die daardoor zodanig genezen zijn dat ze daarna gewoon functioneren inclusief succesvol in hun werk. Zij hebben echt geïnvesteerd in zichzelf en dat betaalt zich echt uit op alle vlakken van hun leven. Zij geven zelf aan dat dit niet zo geweest zou zijn zonder die investering van intensieve therapie.
Maar als je telkens suicidaal wordt dan is die problematiek toch wel vrij acuut, want als je succesvol gehoor geeft daaraan, dan heb je niets meer. Daarom adviseer ik toch echt intensieve therapie. Ik ken meerdere mensen die intensieve therapie gevolgd hebben en die daardoor zodanig genezen zijn dat ze daarna gewoon functioneren inclusief succesvol in hun werk. Zij hebben echt geïnvesteerd in zichzelf en dat betaalt zich echt uit op alle vlakken van hun leven. Zij geven zelf aan dat dit niet zo geweest zou zijn zonder die investering van intensieve therapie.
donderdag 7 december 2017 om 13:08
Aansluitend op aikidoka (en niet per se aan TO gericht). Het is heel moeilijk om los te laten, bijvoorbeeld van werk, of van toekomstideeën, of van stigma en vooroordelen en voor iets anders, een andere route, te kiezen. Het stomme is dat meestal, tegen de tijd dat je eraan toe bent, of geen andere keuzes meer over hebt, er even veel of meer tijd voor bij is als wanneer je eerder die keuze had gemaakt. Om, bijvoorbeeld, werk los te laten (of eerlijk te zijn en verlof te vragen op werk) om in intensieve therapie te investeren is heel moeilijk. Mensen willen ook vaak niet beginnen aan een therapietraject dat uit eindelijk enkele jaren kan duren. In plaats daarvan doen ze een beetje van dit, een beetje van dat. En zo modderen ze jaren een beetje aan tot ze uit eindelijk tóch voor die intensievere therapie kiezen, want niks heeft tot dan toe geholpen. En dan ben je ook jaren verder, alleen zit je nog altijd in hetzelfde schuitje hetzelfde rondje te maken. Het is eng om los te laten.
donderdag 7 december 2017 om 13:25
.rebecca_90 schreef: ↑07-12-2017 11:21
Ik heb een probleem, maar ik ben geen wandelende stoornis of zo, ik heb veel meer kanten. Ik wilde mijn 'gezonde stuk' volop de ruimte geven en ervaring opdoen in mijn vakgebied. Ik heb mij goed gevoeld daar, ik heb patronen doorbroken. Helaas had ik wat teveel op mijn bordje.
Ik lees hier toch een stuk ontkenning van jouw eigen rol om in die situatie te komen dat het misging. En nee, dat is niet jou de schuld geven, maar je erop wijzen dat je de kans om te slagen voor jezelf onnodig klein maakt. Net zoals zonder kijken een drukke weg oversteken een reeel risico inhoudt, is voor jou teveel drukte / alleen wonen / ... een risico. Als je dat weet, dan zorg je dat je dat soort situaties gecontroleerd aangaat: zorgen dat je niet gelijk meer dan fulltime gaat werken, nog wat langer thuis wonen, of waar je verder moeite mee hebt. Om jezelf de beste kans op langdurig succes te geven.
anoniem_278747 wijzigde dit bericht op 07-12-2017 17:57
0.05% gewijzigd
donderdag 7 december 2017 om 13:55
Therapie is geen doel, maar een middel. Natuurlijk ben je meer dat een probleem, maar dat probleem ontkennen of negeren maakt het alleen maar groter zodat het uiteindelijk wèl het grootste struikelblok van je leven wordt.rebecca_90 schreef: ↑07-12-2017 11:21Ik ga mijn leven niet in het teken van therapie stellen. Ik ben zoveel meer dan een probleem.
Met het aangaan van een intensief therapietraject stel je je leven niet in het teken van die therapie, maar van jezelf.
Het is een volwassen keuze om jezelf serieus te nemen en te werken aan een toekomst waarin je het beste van jezelf kunt benutten.
Ik lees van jou alleen maar verzet.
donderdag 7 december 2017 om 14:02
Dat is onderdeel van je probleem.
donderdag 7 december 2017 om 15:48
rebecca_90 schreef: ↑07-12-2017 11:21Ik ga mijn leven niet in het teken van therapie stellen. Ik ben zoveel meer dan een probleem.
Ik heb een probleem, maar ik ben geen wandelende stoornis of zo, ik heb veel meer kanten. Ik wilde mijn 'gezonde stuk' volop de ruimte geven en ervaring opdoen in mijn vakgebied. Ik heb mij goed gevoeld daar, ik heb patronen doorbroken. Helaas had ik wat teveel op mijn bordje.
Het zou juist heel verstandig zijn als je nu eens wel je leven tijdelijk in het teken van therapie zou stellen. Er eens echt voor gaan en het echt gaan doen en afmaken. Dat is voor nu niet leuk en niet wat je zou willen maar het is wel wat je nodig hebt om echt patronen te doorbreken. Je hebt namelijk helemaal niets doorbroken door naar Frankrijk te gaan. Je werd weer suïcidaal en daarom heeft je huisgenoot je eruit gegooid en zit je weer bij je ouders. Dat je teveel op je bordje neemt is juist onderdeel van je probleem en daar moet je aan werken anders blijft het keer op keer zo gaan. Je bent geen wandelende stoornis maar de stoornis die je hebt staat nu wel op de voorgrond. Pas als je de stoornis onder controle hebt is er ruimte voor je gezonde kant. Je ontkent aan alle kanten dat je het niet red maar uit alles blijkt dat je het niet red.
Je zegt dat je best op jezelf kan wonen en je ouders ongelijk hebben maar dat blijkt nergens uit, je zit immers weer bij ze in huis omdat het weer mis is gegaan. Tegelijk wil je wel begeleid wonen, waarom zou je dat willen als je ervan overtuigd bent dat je zelfstandig kan wonen? Op zich lijkt het mij niet eens een slecht idee als je begeleid gaat wonen, dat is veel constructiever dan verwachten dat nietsvermoedende huisgenoten de zorg wel op zich nemen. Dat gaan ze niet doen want ze hebben hun eigen leven, dat kunnen ze ook niet want de meeste mensen zijn geen hulpverleners. Ik ben tegen de vijftig en wel hulpverlener in de ggz en ik zou er ook niet aan moeten denken thuis ook nog bezig te zijn met een suïcidale huisgenoot, dat sloopt je. Jij wil voor jezelf kunnen zorgen en dat is ook prima maar op dit moment heb je hulp nodig om dat in de toekomst te kunnen. De eerste stap is echt om hulp te zoeken en dat prioriteit te geven.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
donderdag 7 december 2017 om 20:55
In Frankrijk heeft mijn huisgenoot mij er niet uitgegooid. Dat was in Nederland gebeurd, en mede daarom ben ik naar Frankrijk gegaan. Daar ging het heel goed qua eetstoornis, dat bedoel ik met patronen doorbreken. Ik heb wekenlang geen eetbuien gehad en heb mij een tijdlang goed gevoeld. Helaas kwam er een kink in de kabel, omdat ik overliep van de stress en mijn rust zocht op de verkeerde manier. Te veel ballen die ik in de lucht moest houden. En nu, in Nederland, zijn de eetbuien volop terug in mijn eetpatroon, ik word er wanhopig van.
Begeleid wonen, daar sta ik wel voor open, maar ook daarvoor geldt het meteen stopt als ik een poging doe, dus dat is ook vrij riskant. Zelfs bij het beschermd wonen waarvoor ik mij aangemeld heb, is het dan meteen einde verhaal. En wachtlijsten van een jaar. Op korte termijn is dat dus niet echt een oplossing. Ik zit in een soort impasse lijkt het wel. En ik ben ook zo bang om alles te verliezen, dat ik soms ook wel denk: misschien moet ik alles maar aan de kant zetten qua werk en zelf ontslag nemen en dan alleen maar in therapie gaan, of zo. Want nu is het alsof ik iets bewijs wat ik toch nooit kan waarmaken. Aan de andere kant is alleen in therapie gaan ook weer niet gezond. De spv'er met wie ik nu regelmatig contact heb, zei dat ik maar beter 40 dan 0 uur per week kan werken.
Begeleid wonen, daar sta ik wel voor open, maar ook daarvoor geldt het meteen stopt als ik een poging doe, dus dat is ook vrij riskant. Zelfs bij het beschermd wonen waarvoor ik mij aangemeld heb, is het dan meteen einde verhaal. En wachtlijsten van een jaar. Op korte termijn is dat dus niet echt een oplossing. Ik zit in een soort impasse lijkt het wel. En ik ben ook zo bang om alles te verliezen, dat ik soms ook wel denk: misschien moet ik alles maar aan de kant zetten qua werk en zelf ontslag nemen en dan alleen maar in therapie gaan, of zo. Want nu is het alsof ik iets bewijs wat ik toch nooit kan waarmaken. Aan de andere kant is alleen in therapie gaan ook weer niet gezond. De spv'er met wie ik nu regelmatig contact heb, zei dat ik maar beter 40 dan 0 uur per week kan werken.
donderdag 7 december 2017 om 21:25
Bewijzen? Waarmaken?rebecca_90 schreef: ↑07-12-2017 20:55Want nu is het alsof ik iets bewijs wat ik toch nooit kan waarmaken.
Voor wie en waarom?
Ik heb niet de indruk dat wat er hier allemaal geopperd wordt, bij je binnenkomt.
Noch dat je iets mee wilt doen.
vrijdag 8 december 2017 om 04:31
Dat is niet riskant. Dat is de verantwoordelijkheid bij jezelf leggen, waar het hoort, een volwassen vrouw.rebecca_90 schreef: ↑07-12-2017 20:55Begeleid wonen, daar sta ik wel voor open, maar ook daarvoor geldt het meteen stopt als ik een poging doe, dus dat is ook vrij riskant. Zelfs bij het beschermd wonen waarvoor ik mij aangemeld heb, is het dan meteen einde verhaal.
Ik snap dat je bang bent om alles kwijt te raken, daardoor maak je keuzes die voor buitenstaanders heel krom lijken. Want, echt, je raakt niet alles kwijt. Je gaat alleen afwijken van je normale, veilige route en dat roept veel angst en weerstand op. Maar pas als je loslaat komt er ruimte en als je kiest voor intensieve therapie kan je echt aan jezelf werken. Dat is ook echt even investeren en andere dingen loslaten en er vertrouwen op hebben dat als het weer goed gaat met jou je echt niet alles kwijt bent. En waarschijnlijk dat er veel meer mogelijkheden zijn die je nu niet eens ziet. Maar dat kan echt pas als je loslaat. Het werkt al jaren niet om van alles een beetje te doen. Je kan daarmee doorgaan waarmee je hetzelfde resultaat zult hebben of je kunt durven een andere weg in te slaan (wat altijd gepaard gaat met angst, weerstand en soms boosheid).
vrijdag 8 december 2017 om 09:30
OopjenCoppit schreef: ↑07-12-2017 21:25Bewijzen? Waarmaken?
Voor wie en waarom?
Ik heb niet de indruk dat wat er hier allemaal geopperd wordt, bij je binnenkomt.
Noch dat je iets mee wilt doen.
Tegenover mijn werkgever, natuurlijk.
Dat ik het niet kan waarmaken.
vrijdag 8 december 2017 om 09:52
Zou dat wel je prioriteit moeten zijn? Als je de verwachtingen van je werkgever alleen kunt waarmaken als dat ten koste van jezelf en jouw gezondheid gaat niet.
(En nu zeg je vast dat daar helemaal geen sprake van is, maar wat deed je dan in Frankrijk? Daar probeerde je zo hard twee banen uit te voeren met als resultaat dat je terug bij je ouders bent en meer klachten hebt)
(En nu zeg je vast dat daar helemaal geen sprake van is, maar wat deed je dan in Frankrijk? Daar probeerde je zo hard twee banen uit te voeren met als resultaat dat je terug bij je ouders bent en meer klachten hebt)
vrijdag 8 december 2017 om 10:30
Wat je huisgenoot betreft heb ik het blijkbaar verkeerd begrepen. Maar vrouw als je uit je huis gezet wordt omdat je huisgenoot jouw psychische problemen niet meer aankan, dan is het toch niet logisch zonder enige vorm van therapie naar het buitenland te vertrekken? Uit alles blijkt dat je zo graag wil maar het lukt je duidelijk niet. De kans dat het nu zonder radicale verandering wel goed gaat is nagenoeg nihil. Resultaten uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst maar ze zijn vaak wel een goede voorspeller.
Als ik even loep zie ik dat je in Mei zou beginnen met ERT/PMT, waarom is dat niet doorgegaan? Of ben je daar ook mee gestopt? Want dat lijkt me juist een goede behandeling voor je als ik het zo lees.
Wat het werken betreft, dagbesteding is belangrijk dus ik snap dat men zegt beter 40 dan 0 uur werken. Maar 40 uur werken kun je waarschijnlijk niet combineren met therapie en therapie heb je wel echt nodig als je het graag anders wil in de toekomst. Ik denk dat het in jouw geval zeker het overwegen waard is inderdaad tijdelijk te stoppen met werken en eerst je geestelijke gezondheid prioriteit te geven. Dan hoef je verder niet thuis te gaan zitten als je dat niet wil, je kan vrijwilligerswerk doen bijvoorbeeld. De kans dat je daarna gewoon aan het werk kan en zelfstandig kan wonen en dat het ook goed blijft gaan is gewoon echt veel groter dan wanneer je elke keer hetzelfde doet dat niet werkt.
Heb je zelf trouwens een idee van wat voor hulpverlening of therapie jou zou helpen? Heb je daar al gesprekken over gehad met het crisisteam? Heb je een idee van de mogelijkheden?
Je bent het waard om je tijd in te steken. Het gaat niet om wat andere denken, je hoeft andere niets te bewijzen want de meeste andere (buiten familie en vrienden) zijn helemaal niet zo geïnteresseerd in jou en of je wel of niet een baan volhoudt en zelfstandig woont. Die dingen zijn vooral belangrijk voor jou want jij moet met jezelf leven. Je bent nog jong, je hebt tijd zat om nu in jezelf te investeren en het leven te gaan leiden dat jij wil.
Als ik even loep zie ik dat je in Mei zou beginnen met ERT/PMT, waarom is dat niet doorgegaan? Of ben je daar ook mee gestopt? Want dat lijkt me juist een goede behandeling voor je als ik het zo lees.
Wat het werken betreft, dagbesteding is belangrijk dus ik snap dat men zegt beter 40 dan 0 uur werken. Maar 40 uur werken kun je waarschijnlijk niet combineren met therapie en therapie heb je wel echt nodig als je het graag anders wil in de toekomst. Ik denk dat het in jouw geval zeker het overwegen waard is inderdaad tijdelijk te stoppen met werken en eerst je geestelijke gezondheid prioriteit te geven. Dan hoef je verder niet thuis te gaan zitten als je dat niet wil, je kan vrijwilligerswerk doen bijvoorbeeld. De kans dat je daarna gewoon aan het werk kan en zelfstandig kan wonen en dat het ook goed blijft gaan is gewoon echt veel groter dan wanneer je elke keer hetzelfde doet dat niet werkt.
Heb je zelf trouwens een idee van wat voor hulpverlening of therapie jou zou helpen? Heb je daar al gesprekken over gehad met het crisisteam? Heb je een idee van de mogelijkheden?
Je bent het waard om je tijd in te steken. Het gaat niet om wat andere denken, je hoeft andere niets te bewijzen want de meeste andere (buiten familie en vrienden) zijn helemaal niet zo geïnteresseerd in jou en of je wel of niet een baan volhoudt en zelfstandig woont. Die dingen zijn vooral belangrijk voor jou want jij moet met jezelf leven. Je bent nog jong, je hebt tijd zat om nu in jezelf te investeren en het leven te gaan leiden dat jij wil.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
vrijdag 8 december 2017 om 12:49
Werkgevers komen en gaan.rebecca_90 schreef: ↑08-12-2017 09:30Tegenover mijn werkgever, natuurlijk.
Dat ik het niet kan waarmaken.
Met jezelf moet je het de rest van je leven doen.
Er klopt iets niet bij jouw prioriteiten.
vrijdag 8 december 2017 om 15:38
Ik had vandaag een intakegesprek bij het team persoonlijkheid. Er zat ook iemand bij van het crisisteam, die gooide even zijn vermoeden op tafel. Autisme, eetstoornis. Ik hoopte natuurlijk dat ze mij daar verder konden helpen, maar ik zag de psychiater al maar moedelozer worden, naarmate ik meer over mijn eetstoornis vertelde. Ze noemde het 'ernstig' en 'chronisch' en ze vond dat mijn eetstoornis eerst moet worden aangepakt. Dus nu is er kans dat ze vindt dat ik eerst behandeling voor mijn eetstoornis moet volgen. Opmerkelijk... mijn vorige psychiater deed net alsof dat geen issue was, die eetstoornis.
Maar ik vind het wel prettig dat ze ziet hoezeer ik hier onder lijd, ondanks het feit dat ik meer boulimia dan anorexia heb. Het is een soort vicieuze cirkel. Wanhopig voelen --> eetbuien --> braken --> walging --> eenzaamheid --> suïcidaal worden --> poging -- > nog meer eenzaamheid --> wanhoop --> eetbuien --> etc.
Ook hebben we het kort over mijn werk gehad.
Ik werk alsmaar door, hoe superslecht het ook met mij gaat.
Maar dat komt ook deels uit angst. Angst om het werk te verliezen.
Dat was wel een eyeopener voor mij. Dat had ik mij nooit zo gerealiseerd.
Mijn leven wordt eigenlijk gedicteerd door angst, angst en nog een angst. Ik houd dit niet zo langer meer vol.
Maar ik vind het wel prettig dat ze ziet hoezeer ik hier onder lijd, ondanks het feit dat ik meer boulimia dan anorexia heb. Het is een soort vicieuze cirkel. Wanhopig voelen --> eetbuien --> braken --> walging --> eenzaamheid --> suïcidaal worden --> poging -- > nog meer eenzaamheid --> wanhoop --> eetbuien --> etc.
Ook hebben we het kort over mijn werk gehad.
Ik werk alsmaar door, hoe superslecht het ook met mij gaat.
Maar dat komt ook deels uit angst. Angst om het werk te verliezen.
Dat was wel een eyeopener voor mij. Dat had ik mij nooit zo gerealiseerd.
Mijn leven wordt eigenlijk gedicteerd door angst, angst en nog een angst. Ik houd dit niet zo langer meer vol.
vrijdag 8 december 2017 om 16:19
Pittig gesprek Rebecca. Ik denk dat het goed is dat je ziet hoe de angst maakt dat je krampachtig aan dingen vasthoudt. Dat is inderdaad niet vol te houden. Loslaten is supereng, maar er is geen andere weg. Je blijft in dit cirkeltje rondgaan. En later zul je zien dat je niet alles kwijt bent als je loslaat. Juist als het weer goed met je gaat kan je écht dingen weer oppakken. Het lijkt nu of je veel zal verliezen, maar als het goed met je gaat zie je dingen anders. Het gaat je zo veel opleveren om je psychische problemen prioriteit te geven zodat je je leven kan oppakken en deze keer niet gestuurd door angst. Was je tevreden over je behandeling bij HC? Wanneer was dit? Misschien toch een goed idee om daar ook weer eens te informeren?
vrijdag 8 december 2017 om 16:25
Wat fijn dat de psychiater merkte hoeveel last je hebt van de eetstoornis. Als ik het me goed herinner heb je hier al meer dan tien jaar last van toch? Je laat het hier ook overkomen alsof dat niet zo een grote rol speelt, zo kwam het op mij in elk geval over. Wat je hier beschrijft is voor wel nieuw voor mij in die zin dat je nu duidelijk beschrijft hoezeer de eetstoornis een rol speelt in het proces.
Tien jaar aan een eetstoornis lijden is lang hoor meis, dat is hartstikke zwaar! Ik heb helaas heel wat mensen voorbij zien komen die dat niet zolang vol hebben gehouden, dus denk niet dat je zwak of waardeloos bent (ik lees regelmatig dat je iets dergelijks over jezelf schrijft) want dat je volhoud en nog steeds hulp zoekt ondanks alle frustratie bewijst dat je wel degelijk sterk bent.
Als de eetstoornis zoveel invloed heeft is het misschien niet eens een slecht idee dat na zoveel tijd eens grondig aan te pakken. Het lastige aan meerdere stoornissen tegelijk hebben is dat het een invloed heeft op het ander. Dan kan het nuttig zijn om het geen dat overheerst eerst aan te pakken en daarna verder te kijken of er nog iets anders speelt en wat dat is. Sowieso zijn diagnoses in de psychiatrie niet echt exacte wetenschap in de zin van een bloedtest of scan die onomstotelijk bewijst dat je aan stoornis X of Y lijd. Ik werk in de ggz en soms weet ik ook niet zo goed in welk hokje iemand nou past omdat iemand net niet aan de criteria voor een stoornis voldoet maar wel veel trekken heeft en soms past iemand voor een deel in wel drie hokjes. Maar ik moet er een sticker op plakken want dat zegt het protocol van de instelling en dat eist de verzekeraar, anders vergoeden ze niet. Dus staar je niet blind op de naam maar bekijk vooral of je iets aan de aangeboden behandeling hebt.
Sterkte!
Tien jaar aan een eetstoornis lijden is lang hoor meis, dat is hartstikke zwaar!
Ik heb helaas heel wat mensen voorbij zien komen die dat niet zolang vol hebben gehouden, dus denk niet dat je zwak of waardeloos bent (ik lees regelmatig dat je iets dergelijks over jezelf schrijft) want dat je volhoud en nog steeds hulp zoekt ondanks alle frustratie bewijst dat je wel degelijk sterk bent. Als de eetstoornis zoveel invloed heeft is het misschien niet eens een slecht idee dat na zoveel tijd eens grondig aan te pakken. Het lastige aan meerdere stoornissen tegelijk hebben is dat het een invloed heeft op het ander. Dan kan het nuttig zijn om het geen dat overheerst eerst aan te pakken en daarna verder te kijken of er nog iets anders speelt en wat dat is. Sowieso zijn diagnoses in de psychiatrie niet echt exacte wetenschap in de zin van een bloedtest of scan die onomstotelijk bewijst dat je aan stoornis X of Y lijd. Ik werk in de ggz en soms weet ik ook niet zo goed in welk hokje iemand nou past omdat iemand net niet aan de criteria voor een stoornis voldoet maar wel veel trekken heeft en soms past iemand voor een deel in wel drie hokjes. Maar ik moet er een sticker op plakken want dat zegt het protocol van de instelling en dat eist de verzekeraar, anders vergoeden ze niet. Dus staar je niet blind op de naam maar bekijk vooral of je iets aan de aangeboden behandeling hebt.
Sterkte!
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
vrijdag 8 december 2017 om 18:27
Hoe moeilijk ook, ik hoop dat dit een keerpunt voor je mag zijn.rebecca_90 schreef: ↑08-12-2017 15:38Dat was wel een eyeopener voor mij. Dat had ik mij nooit zo gerealiseerd.
Mijn leven wordt eigenlijk gedicteerd door angst, angst en nog een angst. Ik houd dit niet zo langer meer vol.
Het loslaten van de weerstand en het krampachtig vasthouden aan wat 'vertrouwd' maar destructief is, is doodeng maar het is de enige weg naar mentale vrijheid.
Ik wens je sterkte en vooral veel wijsheid bij het maken van de keuzes die goed zijn voor jou!
vrijdag 8 december 2017 om 18:38
Je gezondheid is meer waard dan welke baan ook.rebecca_90 schreef: ↑08-12-2017 09:30Tegenover mijn werkgever, natuurlijk.
Dat ik het niet kan waarmaken.
Los daarvan: als je niet gezond bent, kun je doorgaans je werk ook niet goed uitvoeren.
