Psyche
alle pijlers
Ongelukkig in de zorgen voor mijn moeder
zondag 20 december 2020 om 08:49
Dit is het moment waar ik me besef dat ik doodongelukkig ben. Ik kom thuis na de zoveelste keer van een bezoek aan mijn moeder, welke nu pas aan het revalideren is van een beroerte. Ik voel me de laatste weken steeds meer en meer verwijderd van mijzelf. Ik voel me dood en leeg van binnen, wanneer ik thuis kom van het bezoek. In de nachten word mij duidelijk dat ik doodongelukkig ben, en óntzettend veel behoefte heb aan liefde en genegenheid.
Wekenlang heb ik zorg gedragen voor haar, op emotioneel en praktisch niveau (kleding verzorgen). Ze geeft ook meerdere malen aan dat als ik niet meer zou komen, dat haar wil om te leven zou verdwijnen. Ze heeft echter ook een zus in het buitenland waar ze contact mee heeft. Ook heeft ze het erover gehad om na het herstel bij haar zus te gaan wonen.
Ik ben weken ver buiten mijn kunnen gegaan en flink aan mij zelf voorbij gelopen. Wat alleen grote nadeel heeft gebracht aan mijn bestaande heftige burn-out. Tot terugvallen aan toe. Daarnaast heb ik me ook vaak zat afgevraagd waarvoor ik dit allemaal doe?? Net name wanneer ze erg kwetsend was tijdens haar opname. Door mij af te dwingen over iets onredelijks en zonder pardon wegsturen als ik niet in stem.
Ter info; ik scoor erg hoog op het schema emotionele verwaarlozing en zelfopoffering (uit angst diegene te kwetsen). Welke zijn ontstaan in mijn jeugd met mijn moeder, ze heeft een narcistische persoonlijkheids stoornis. En ptss. (Ik ben in therapie). Ik heb voor haar beroerte, jarenlang, bewust zeer sporadisch contact met mijn moeder gehad. (Te toxisch).
Ik sta op het punt waarbij ik me constant afvraag en zelfs wakker van lig, óf ik dan nu eindelijk mezelf toestemming mag geven en mag gunnen om gelukkig te zijn?? Echt volop voor mezelf mag én kan kiezen en dit leer vol te houden? Koste wat kost.
Herkent iemand zich hierin? Ik lees het graag.
Wekenlang heb ik zorg gedragen voor haar, op emotioneel en praktisch niveau (kleding verzorgen). Ze geeft ook meerdere malen aan dat als ik niet meer zou komen, dat haar wil om te leven zou verdwijnen. Ze heeft echter ook een zus in het buitenland waar ze contact mee heeft. Ook heeft ze het erover gehad om na het herstel bij haar zus te gaan wonen.
Ik ben weken ver buiten mijn kunnen gegaan en flink aan mij zelf voorbij gelopen. Wat alleen grote nadeel heeft gebracht aan mijn bestaande heftige burn-out. Tot terugvallen aan toe. Daarnaast heb ik me ook vaak zat afgevraagd waarvoor ik dit allemaal doe?? Net name wanneer ze erg kwetsend was tijdens haar opname. Door mij af te dwingen over iets onredelijks en zonder pardon wegsturen als ik niet in stem.
Ter info; ik scoor erg hoog op het schema emotionele verwaarlozing en zelfopoffering (uit angst diegene te kwetsen). Welke zijn ontstaan in mijn jeugd met mijn moeder, ze heeft een narcistische persoonlijkheids stoornis. En ptss. (Ik ben in therapie). Ik heb voor haar beroerte, jarenlang, bewust zeer sporadisch contact met mijn moeder gehad. (Te toxisch).
Ik sta op het punt waarbij ik me constant afvraag en zelfs wakker van lig, óf ik dan nu eindelijk mezelf toestemming mag geven en mag gunnen om gelukkig te zijn?? Echt volop voor mezelf mag én kan kiezen en dit leer vol te houden? Koste wat kost.
Herkent iemand zich hierin? Ik lees het graag.
zondag 20 december 2020 om 11:31
zondag 20 december 2020 om 11:35
De moeder van TO mankeert psychisch het éen en ander dat vind ik alweer een verzachtende omstandigheid.
Ik zou blijven helpen maar in veel mindere mate dan TO nu doet.
Dat lijkt mij voor haarzelf ook het fijnst anders krijgt ze vroeg of laat toch last van schuldgevoelens wat ook geen pretje is.
Maargoed ik weet dat ik hier een stuk minder hard in ben dan de meeste mensen.
Dat mijn moeder misschien niet instaat is geweest om goede zorg te bieden aan haar koters betekent niet dat ik net zo naar moet zijn toch.
Zonder haar was ik er niet geweest en kan ik dus best een keer een boodschapje doen het huis opruimen of een paar keer per week voor haar koken als het haar zelf even niet meer lukt.
zondag 20 december 2020 om 12:37
Je noemt heel mooi, dat 'de hulp die je krijgt op de juiste manier inzet'. Gaat het er ook niet om hoe je weet of je de juiste hulp krijgt of op het juiste adres bent met je huidige problemen?, was mijn originele punt. Dan neemt niet weg dat er geen kern van waarheid zit in je reactie. Ik zou bijvoorbeeld kunnen vragen hoe ik als doel mijzelf kan disiplineren in het contact met mijn moeder. Dan is het toch de bedoeling dat ik instructies krijg?Nummer*Zoveel schreef: ↑20-12-2020 11:19Nee, ik denk dat jij mijn punt niet helemaal begrijpt.
Hulp heeft altijd als doel om de zelfstandigheid te vergroten. Het is bedoeld om jou te ondersteunen in het werken aan jouw eigen zelfstandigheid, en niet om het roer daarin over te nemen.
En juist in heel moeilijke situaties zoals deze, kun je heel veel leren, als je de hulp die je krijgt op de juiste manier inzet. Dit is juist een kans om zelf keuzes te leren maken, jouw afhankelijkheid van anderen te verkleinen, en daarmee meer zelfstandig (en zelfverzekerder) te worden.
En natuurlijk is dat eng en spannend. Je gaat daarmee flink buiten je comfortzone, maar dat is dan ook waar je meest kunt leren. De gevoelens die dat bij jou oproept, kun je bespreken met jouw hulpverlening, zodat zij je kunnen helpen om ook daarmee om te leren gaan.
zondag 20 december 2020 om 12:49
Ja ik heb ervaring met een moeder met soortgelijk gedrag (en als kind bij een oma die fors acting out gedrag vertoonde).
Er is geen wijsheid.
Het enige wat echt helpt is zelf weer gaan waarnemen. Dat is keihard werken en heel confronterend. Maar het zet Veiligheid op 1, het allerbelangrijkste.
Na het waarnemen is er eindelijk vrijheid om keuzes te maken. Die krijg je niet, die vrijheid, die neem je. Dat is eng en er zijn geen cheerleaders. Maar het is wel jouw basale recht om keuzes te mogen maken, wat een ander er ook van vindt. En hoe verwarrend en eenzaam het ook moge voelen.
Keuzes hebben consequenties. Als je kiest linksaf te gaan, ga je niet rechtsaf. Mensen kunnen een oordeel over je hebben. Is niet leuk maar ga je niet dood aan. Sterker nog, jij bent er nog, dat is het grootste bewijs.
Ik snap je woede en je verwarring. Maar ben het eens met voorgaande posters dat deze situatie heel leerzaam kan zijn. Jij de waardigheid én de verantwoordelijkheid hebt om je eigen keuzes te maken. Een ander kan dat niet voor je bepalen.
zondag 20 december 2020 om 12:56
chamilla schreef: ↑20-12-2020 12:37Je noemt heel mooi, dat 'de hulp die je krijgt op de juiste manier inzet'. Gaat het er ook niet om hoe je weet of je de juiste hulp krijgt of op het juiste adres bent met je huidige problemen?, was mijn originele punt. Dan neemt niet weg dat er geen kern van waarheid zit in je reactie. Ik zou bijvoorbeeld kunnen vragen hoe ik als doel mijzelf kan disiplineren in het contact met mijn moeder. Dan is het toch de bedoeling dat ik instructies krijg?
Dan leg je de vraag toch nog steeds bij de hulpverlening neer? Wat kun je zelf allemaal bedenken als antwoord op die vraag? Waar zou jij je prettig bij voelen? Wat heb jij nu voor jezelf nodig?
Probeer voor jezelf eens eerst een plan te maken, en overleg dat dan vervolgens met de hulpverlening. Dus niet “Wat moet ik nu doen?” maar “Ik heb erover nagedacht, en ik denk dat ik X, Y en Z moet gaan doen, maar ik wil dit wel graag eerst bespreken zodat ik niets over het hoofd zie en me wat zekerder bij dit plan kan voelen”.
Op die manier kun je nog steeds eerst toetsen of jouw keuzes slim zijn voordat je eventuele fouten maakt, maar dan zonder dat je jouw keuzes en beslissingen helemaal aan de ander over laat.
Door zelf meer verantwoordelijkheid te nemen, zul je gaan merken dat je veel meer zelf kunt dan je denkt, en dat zal wonderen doen voor jouw vertrouwen in jezelf en jouw zelfstandigheid.
zondag 20 december 2020 om 13:03
Is dat een persoon die je gewoon kent, of een professional?chamilla schreef: ↑20-12-2020 09:22Ja, dat was ik vergeten te zeggen. Ik heb meerdere malen rustig uitgelegd hoe de situatie is, aan drie verschillende personen. De relatie met mijn moeder én dat ik niet meer in staat ben om verantwoordelijkheden/taken op me nemen. De laatste persoon reageerde nogal onsympathiek op een gegeven moment met, 'het is jouw moeder, het zal ons een worst wezen even grof gezegd'. Ze had dus schoenen nodig, maar ik had het geld er niet meer voor (heb ook zat aan kleding uitbesteed voor haar) noch wilde ik verwacht worden op de draven voor haar (toekomstige) benodigdheden. Ik hield voet bij stuk. Er zal een bewindvoerder en vertegenwoordiger voor haar komen, tot zover bekend is. En wie weet wat nog meer..
Als die je niet helpt, maar je hebt daar wel hulp van nodig, dan klacht indienen.
Zo praten ze ook niet tegen een kerel met zelfvertrouwen.
zondag 20 december 2020 om 13:07
Het gaat niet om dat ze niet goed kunnen zorgen, er komt ook een boel negatief gedrag bijkijken. Dan zie ik 'het leven schenken aan' ook niet als reden om jezelf op te offeren.Moreina schreef: ↑20-12-2020 11:35De moeder van TO mankeert psychisch het éen en ander dat vind ik alweer een verzachtende omstandigheid.
Ik zou blijven helpen maar in veel mindere mate dan TO nu doet.
Dat lijkt mij voor haarzelf ook het fijnst anders krijgt ze vroeg of laat toch last van schuldgevoelens wat ook geen pretje is.
Maargoed ik weet dat ik hier een stuk minder hard in ben dan de meeste mensen.
Dat mijn moeder misschien niet instaat is geweest om goede zorg te bieden aan haar koters betekent niet dat ik net zo naar moet zijn toch.
Zonder haar was ik er niet geweest en kan ik dus best een keer een boodschapje doen het huis opruimen of een paar keer per week voor haar koken als het haar zelf even niet meer lukt.
TO gaat eraan onderdoor. Denk dat het tijd wordt dat TO zichzelf met stip op 1 zet, al heeft haar moeder elk mentaal probleem dat er maar bestaat.
Lijkt erop dat dit (bijna) nog nooit tegen TO gezegd is, dus daarom zeg ik het nu als domme internetmuis.
zondag 20 december 2020 om 13:14
Een professional op het revalidatiecentrum, ze was constant aan het doordrammen via een telefoon gesprek, terwijl ik aan haar collega (zorgcoördinator) al had uitgelegd hoe en wat. Deze ging gelukkig wel respectvol om met mij.
zondag 20 december 2020 om 13:16
Zonmuis schreef: ↑20-12-2020 13:07Het gaat niet om dat ze niet goed kunnen zorgen, er komt ook een boel negatief gedrag bijkijken. Dan zie ik 'het leven schenken aan' ook niet als reden om jezelf op te offeren.
TO gaat eraan onderdoor. Denk dat het tijd wordt dat TO zichzelf met stip op 1 zet, al heeft haar moeder elk mentaal probleem dat er maar bestaat.
Lijkt erop dat dit (bijna) nog nooit tegen TO gezegd is, dus daarom zeg ik het nu als domme internetmuis.
Hihi, dankjewel!
zondag 20 december 2020 om 13:29
Niemand weet altijd 100% zeker dat hij of zij de juiste keuzes maakt. We maken allemaal wel eens fouten. Het enige wat je ooit zeker kunt weten is dat je op dat moment, met de informatie die je dan hebt, de keuzes maakt die jou op dat moment het beste lijken. En als dat toch niet zo blijkt te zijn, dan stuur je weer bij. Je mag namelijk altijd weer nieuwe en andere keuzes maken, zodra je het idee krijgt dat dat beter is.
Een goede hulpverlener helpt jou o.a. door vragen te stellen, zodat je het probleem of de oplossing vanuit verschillende kanten leert te bekijken. Die vraagt dan bijvoorbeeld “heb je ook aan x, y, en z” gedacht?”, “hoe voel jij je nu bij deze keuze”, enz. En het kan ook zijn dat ze je adviseren, door bijvoorbeeld iets te zeggen als “dat lijkt me een heel goed idee” of “misschien kun je het beter zus en zo aanpakken, omdat...” En zo leer je dan elke keer weer wat bij als je met de hulpverlening praat.
zondag 20 december 2020 om 14:07
Het is alleen maar toe te juichen dat TO ook aan zichzelf denkt en dus hopelijk ook haarzelf zo goed mogelijk probeert te beschermen tegen narcistisch misbruik van haar moeder. Ik zou er dan ook geen theekransje doen en duidelijk te kennen geven dat ik het niet toesta dat er gemanipuleerd en geschoffeerd wordt om dingen gedaan te krijgen. Als dit toch gebeurd kun je altijd nog besluiten om alleen hoognodige bezoekjes te doen eens in de zoveel tijd, maaltijden en/of kleding kun je ook (laten) afleveren en daarna meteen weer weggaan.Zonmuis schreef: ↑20-12-2020 13:07Het gaat niet om dat ze niet goed kunnen zorgen, er komt ook een boel negatief gedrag bijkijken. Dan zie ik 'het leven schenken aan' ook niet als reden om jezelf op te offeren.
TO gaat eraan onderdoor. Denk dat het tijd wordt dat TO zichzelf met stip op 1 zet, al heeft haar moeder elk mentaal probleem dat er maar bestaat.
Lijkt erop dat dit (bijna) nog nooit tegen TO gezegd is, dus daarom zeg ik het nu als domme internetmuis.
Contact beperken tot het minimum.
Wat ik bij TO zie is dat ze graag wil helpen maar zichzelf teveel op de hals heeft gehaald en daardoor al heel snel opgebrand is.
Dus ja dat moet en kan zeker anders.
zondag 20 december 2020 om 16:04
Die dingen vind ik niet erg inderdaad. Mijn moeder heeft gewoon niet veel in huis maar op haar manier 120% gegeven. Dat dat minder is dan de norm is wat het is.Moreina schreef: ↑20-12-2020 11:35De moeder van TO mankeert psychisch het éen en ander dat vind ik alweer een verzachtende omstandigheid.
Ik zou blijven helpen maar in veel mindere mate dan TO nu doet.
Dat lijkt mij voor haarzelf ook het fijnst anders krijgt ze vroeg of laat toch last van schuldgevoelens wat ook geen pretje is.
Maargoed ik weet dat ik hier een stuk minder hard in ben dan de meeste mensen.
Dat mijn moeder misschien niet instaat is geweest om goede zorg te bieden aan haar koters betekent niet dat ik net zo naar moet zijn toch.
Zonder haar was ik er niet geweest en kan ik dus best een keer een boodschapje doen het huis opruimen of een paar keer per week voor haar koken als het haar zelf even niet meer lukt.
Ik moet kijken naar mijn norm en to ook.
Ik denk dat to moet vertellen van haar burnout aan de hulpverleners van moeder. Die willen inderdaad zoveel mogelijk in het netwerk.
Maar als er geen netwerk is moet er toch meer komen. Wij merken dat als we zelf assertief zijn ineens alles mooi is meegenomen wat we doen.
Inplaats van 'je zou eigenlijk dit en dat moeten'.
zondag 20 december 2020 om 16:12
Je moet ervan uitgaan dat jouw belangen niet dezelfde zij als die van je moeder, en de hulpverlening eromheen hele andere belangen heeft.
Dus er wordt aan je getrokken en jij moet evt met je eigen hulpverlener een plan uitstippelen.
Je moeder-ongezonde belangen, komt voort uit haar persoonlijkheid
Hulpverlening moeder-zoeken naar personen in het netwerk voor taken
Bedenk je hard gezegd dat mensen zonder kinderen het niet makkelijk hebben maar ook niet in hun nakie in het ziekenhuisbed liggen.
Wat jij niet kan, doe je niet.
dat mensen daar wat van vinden en je moeder misschien wel gaat escaleren moet je niet jouw probleem maken.
Want dan krijgt je moeder misschien ook niet de hulp die ze moet hebben omdat jij er als buffer tussen zit, met de mantel der liefde alles bedekkend.
Ik heb met hele ingewikkelde mensen gewerkt en het fell is dat na het drama en de toestanden ze ineens alles heel goed voor zichzelf kunnen regelen.
zondag 20 december 2020 om 18:38
Ik ben me zeker bewust van wat jij typt Surebabe. 'De plan' ben ik al wekenlang zelfstandig en op eigen initiatief aan het uitstippelen. Geloof me maar, ik heb heel goed duidelijk gemaakt dat ik geen 'buffer' kan en zal zijn, en wel vrijwillig blijf doen wat ik kan (in het kader van gewoon een bezoekje brengen wanneer ik in staat ben/het mij uitkomt), zonder dat ik ergens aan vast gepind wil worden. Ook verteld over mijn burnout. En of. Echt niet dat er nog iemand gaat lopen trekken, behalve ikzelf hmm. Dit is juist een groter issue voor mij.
Ik ga ook niet meer nóg een keer mijn verhaal doen. Alles is aangehoord en hopelijk genoteerd (als ze hun werk goed hebben gedaan). Er komt zsm een vertegenwoordiger/bewindvoerder voor haar etc., zoals ik eerder heb getypt. En alle nodige vervolg gesprekken zal ik kort en duidelijk mogelijk proberen te houden en erop letten dat ik geen discussies ga houden, wat dan ook.
Ik ga ook niet meer nóg een keer mijn verhaal doen. Alles is aangehoord en hopelijk genoteerd (als ze hun werk goed hebben gedaan). Er komt zsm een vertegenwoordiger/bewindvoerder voor haar etc., zoals ik eerder heb getypt. En alle nodige vervolg gesprekken zal ik kort en duidelijk mogelijk proberen te houden en erop letten dat ik geen discussies ga houden, wat dan ook.
zondag 20 december 2020 om 20:44
Ik heb ook ooit in een soortgelijke situatie gezeten met iemand die echt de energie uit me weg zoog. Het was weliswaar geen familie lid, maar de partner van dat familie lid en op een gegeven moment heb ik echt voor mezelf gekozen en duidelijk mijn grenzen aangegeven. Als ik 'ik blijf vanavond tot zes uur (en niet tot elf uur zoals gevraagd werd)'. En ook al werd er eindelijk door gezeurd en gezogen, bijvoorbeeld door opmerkingen te maken als willen = kunnen, emotionele chantage etc., ik hield voet bij stuk. Ik ging ook niet meer in discussie, maar ik herhaalde gewoon wat ik eerder al had gezegd. Het klinkt wat cru, TO, maar op een gegeven moment is jouw moeder er niet meer, maar jij moet nog even door met jezelf. Probeer dat alsjeblieft goed voor ogen te houden. En onthoud ook: net als dat je in het vliegtuig eerst jouw zuurstof masker op moet doen en dan pas dat van je kind; jij moet goed voor jezelf zorgen om voor een ander te kunnen zorgen. Sterkte, want simpel vond ik het destijds allemaal niet.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
zondag 20 december 2020 om 21:32
Via de huisarts en loket WMO kun je thuiszorg en andere ondersteuning regelen.chamilla schreef: ↑20-12-2020 09:22Ja, dat was ik vergeten te zeggen. Ik heb meerdere malen rustig uitgelegd hoe de situatie is, aan drie verschillende personen. De relatie met mijn moeder én dat ik niet meer in staat ben om verantwoordelijkheden/taken op me nemen. De laatste persoon reageerde nogal onsympathiek op een gegeven moment met, 'het is jouw moeder, het zal ons een worst wezen even grof gezegd'. Ze had dus schoenen nodig, maar ik had het geld er niet meer voor (heb ook zat aan kleding uitbesteed voor haar) noch wilde ik verwacht worden op de draven voor haar (toekomstige) benodigdheden. Ik hield voet bij stuk. Er zal een bewindvoerder en vertegenwoordiger voor haar komen, tot zover bekend is. En wie weet wat nog meer..
Is ze nu thuis? Of nog in revalidatiecentrum?
maandag 21 december 2020 om 16:23
Groot gelijk. Ik herken mijzelf zeer zeker in jouw handelswijze en overtuigingen. En het werkt inderdaad.Belle73 schreef: ↑20-12-2020 20:44Ik heb ook ooit in een soortgelijke situatie gezeten met iemand die echt de energie uit me weg zoog. Het was weliswaar geen familie lid, maar de partner van dat familie lid en op een gegeven moment heb ik echt voor mezelf gekozen en duidelijk mijn grenzen aangegeven. Als ik 'ik blijf vanavond tot zes uur (en niet tot elf uur zoals gevraagd werd)'. En ook al werd er eindelijk door gezeurd en gezogen, bijvoorbeeld door opmerkingen te maken als willen = kunnen, emotionele chantage etc., ik hield voet bij stuk. Ik ging ook niet meer in discussie, maar ik herhaalde gewoon wat ik eerder al had gezegd. Het klinkt wat cru, TO, maar op een gegeven moment is jouw moeder er niet meer, maar jij moet nog even door met jezelf. Probeer dat alsjeblieft goed voor ogen te houden. En onthoud ook: net als dat je in het vliegtuig eerst jouw zuurstof masker op moet doen en dan pas dat van je kind; jij moet goed voor jezelf zorgen om voor een ander te kunnen zorgen. Sterkte, want simpel vond ik het destijds allemaal niet.
