Psyche
alle pijlers
Ongepland zwanger.. Zit helemaal in de knoop.
dinsdag 21 november 2017 om 13:49
Goedemiddag,
Na lang nadenken toch ervoor gekozen om mijn verhaal te delen.
Ik ben een vrouw van 30 jaar, student, geen vaste relatie, geen kinderen.
Op mijn 18e heb ik een abortus laten plegen toen ik een relatie had met mijn toenmalige vriend. De keuze was toen snel gemaakt en heb daar geen moeite mee gehad.
In de jaren erna heel laks geweest met de pil en werd nooit zwanger. Uiteindelijk ook gestopt met de pil met het idee dat ik (waarschijnlijk) onvruchtbaar zou zijn. Mijn huisarts heeft gezegd dat ik inderdaad onvruchtbaar kon zijn, om het zeker te weten zou ik onderzoeken kunnen doen, Maar er nooit aan begonnen omdat ik nog geen relatie had.
Maar goed, ik was er dus van overtuigd dat ik zonder hulp niet zwanger kon raken (beetje naïef, maar na ruim 7 jaar niet aan de pil te zijn en ook niet zwanger te raken leek dat gewoon mijn realiteit)
Ik heb in de jaren na mijn abortus toch wel veel gedacht aan de abortus, en of ik het wel had moeten doen gezien de kans op een zwangerschap blijkbaar veel kleiner was dan ik op mijn 18e dacht.
Vaak achteraf getwijfeld of ik toendertijd wel de juiste keuze heb gemaakt, aangezien het misschien wel mijn enige kans was op een zwangerschap, maar gedane zaken nemen geen keer.
Vanaf januari dit jaar toch wel aan de pil geweest (met een andere reden). En nu komt het:
2 weken geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben van een man waar ik al ruim een jaar mee om ga. We hebben in het begin geprobeerd een relatie aan te gaan maar het werkte gewoon niet, maar zijn elkaar wel regelmatig blijven zien.
Hij wil nu absoluut geen kind. En zou graag willen dat ik een abortus pleeg.
En nu twijfel ik enorm.
De situatie is alles behalve ideaal. Ik ben al een hele tijd op zoek naar een andere woning (zonder geluk) en waar ik nu woon kan ik geen kind opvoeden.
Ik heb nu wel inkomen maar ben niet in loondienst en ik zou mijn baan kwijt raken als ik met verlof zou moeten gaan.
Ik heb geen relatie met de vader en dat zal er ook niet van komen.
Kortom, ik heb niet veel. Maar gezien mijn geschiedenis kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om weer een abortus te plegen. Het idee maakt me al misselijk en ik heb geen idee hoe ik dat dit keer zou moeten verwerken, maar tegelijkertijd zit ik ook met een groot schuldgevoel omdat hem niet wil dwingen vader te worden. En daarnaast heb ik zelf gewoon niets op een rijtje nu.
Ik weet echt niet wat ik moet..
Iemand een advies of ervaringsverhalen die mij kunnen helpen deze voor mij onmogelijke keuze te maken?
T.
Na lang nadenken toch ervoor gekozen om mijn verhaal te delen.
Ik ben een vrouw van 30 jaar, student, geen vaste relatie, geen kinderen.
Op mijn 18e heb ik een abortus laten plegen toen ik een relatie had met mijn toenmalige vriend. De keuze was toen snel gemaakt en heb daar geen moeite mee gehad.
In de jaren erna heel laks geweest met de pil en werd nooit zwanger. Uiteindelijk ook gestopt met de pil met het idee dat ik (waarschijnlijk) onvruchtbaar zou zijn. Mijn huisarts heeft gezegd dat ik inderdaad onvruchtbaar kon zijn, om het zeker te weten zou ik onderzoeken kunnen doen, Maar er nooit aan begonnen omdat ik nog geen relatie had.
Maar goed, ik was er dus van overtuigd dat ik zonder hulp niet zwanger kon raken (beetje naïef, maar na ruim 7 jaar niet aan de pil te zijn en ook niet zwanger te raken leek dat gewoon mijn realiteit)
Ik heb in de jaren na mijn abortus toch wel veel gedacht aan de abortus, en of ik het wel had moeten doen gezien de kans op een zwangerschap blijkbaar veel kleiner was dan ik op mijn 18e dacht.
Vaak achteraf getwijfeld of ik toendertijd wel de juiste keuze heb gemaakt, aangezien het misschien wel mijn enige kans was op een zwangerschap, maar gedane zaken nemen geen keer.
Vanaf januari dit jaar toch wel aan de pil geweest (met een andere reden). En nu komt het:
2 weken geleden ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben van een man waar ik al ruim een jaar mee om ga. We hebben in het begin geprobeerd een relatie aan te gaan maar het werkte gewoon niet, maar zijn elkaar wel regelmatig blijven zien.
Hij wil nu absoluut geen kind. En zou graag willen dat ik een abortus pleeg.
En nu twijfel ik enorm.
De situatie is alles behalve ideaal. Ik ben al een hele tijd op zoek naar een andere woning (zonder geluk) en waar ik nu woon kan ik geen kind opvoeden.
Ik heb nu wel inkomen maar ben niet in loondienst en ik zou mijn baan kwijt raken als ik met verlof zou moeten gaan.
Ik heb geen relatie met de vader en dat zal er ook niet van komen.
Kortom, ik heb niet veel. Maar gezien mijn geschiedenis kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om weer een abortus te plegen. Het idee maakt me al misselijk en ik heb geen idee hoe ik dat dit keer zou moeten verwerken, maar tegelijkertijd zit ik ook met een groot schuldgevoel omdat hem niet wil dwingen vader te worden. En daarnaast heb ik zelf gewoon niets op een rijtje nu.
Ik weet echt niet wat ik moet..
Iemand een advies of ervaringsverhalen die mij kunnen helpen deze voor mij onmogelijke keuze te maken?
T.
dinsdag 21 november 2017 om 19:31
Waar lees je dat precies? Ik heb nergens gezegd wiens schuld het is. En eerlijk gezegd boeit het me nu ook niet want lost dat mijn probleem ook echt helemaal niet op..
Maar jij schuift het mijn kant op terwijl ik prima de verantwoordelijkheid kan en wil dragen voor mijn kant van de "fout"
dinsdag 21 november 2017 om 19:34
Hij heeft het me eens gevraagd en heb hem toen verteld hoe ik er tegen aan keek.Whomi schreef: ↑21-11-2017 19:28Dus jij hebt hem gemeld dat, mocht je zwanger worden, je het zou houden? Ik vind het wel raar dat je dit tegen hem zegt terwijl jij denkt onvruchtbaar te zijn en je de pil gebruikt. Wat is het nut van het vermelden hiervan, als jij denkt dat je niet zwanger kan worden?
dinsdag 21 november 2017 om 19:57
dinsdag 21 november 2017 om 20:00
Wat ik niet snap. Je werkt ergens al 10 jaar en verdient er genoeg, maar als je 1x met zwangerschapsverlof zou gaan zouden ze je gelijk niet meer hoeven? Iemand aan wie ze al 10 jaar gewend zijn?
Wat maakt dat woonruimte niet lukt? Een studio of kleine appartement vinden kan toch niet zó moeilijk zijn? Of wil je hartje Amsterdam ofzo? Dan zou ik zoekgebied wat aanpassen.
Die tweede HBO opleiding lijkt met het minst belangrijk in deze situatie. En als die man geen vader wil worden, maar jij wil geen abortus betekent dat dat jij dus voor het kind zorgt en hem er niet bij betrekt en niets van hem verwacht.
Wat maakt dat woonruimte niet lukt? Een studio of kleine appartement vinden kan toch niet zó moeilijk zijn? Of wil je hartje Amsterdam ofzo? Dan zou ik zoekgebied wat aanpassen.
Die tweede HBO opleiding lijkt met het minst belangrijk in deze situatie. En als die man geen vader wil worden, maar jij wil geen abortus betekent dat dat jij dus voor het kind zorgt en hem er niet bij betrekt en niets van hem verwacht.
dinsdag 21 november 2017 om 21:19
Ik werk als gastouder. Bij mensen thuis. In de afgelopen 10 jaar bij verschillende gezinnen. Als ik met verlof zou gaan zouden ze een andere optie moeten zoeken.KeaAlpine schreef: ↑21-11-2017 20:00Wat ik niet snap. Je werkt ergens al 10 jaar en verdient er genoeg, maar als je 1x met zwangerschapsverlof zou gaan zouden ze je gelijk niet meer hoeven? Iemand aan wie ze al 10 jaar gewend zijn?
Wat maakt dat woonruimte niet lukt? Een studio of kleine appartement vinden kan toch niet zó moeilijk zijn? Of wil je hartje Amsterdam ofzo? Dan zou ik zoekgebied wat aanpassen.
Die tweede HBO opleiding lijkt met het minst belangrijk in deze situatie. En als die man geen vader wil worden, maar jij wil geen abortus betekent dat dat jij dus voor het kind zorgt en hem er niet bij betrekt en niets van hem verwacht.
Ik heb altijd in Amsterdam gezocht, En had niet super veel haast want ik heb al een plekje voor mezelf.
Dit is 2 weken geleden natuurlijk veranderd en zoek nu ook veel breder dan dat ik hiervoor deed.
Het verhaal van de opleiding was meer een reactie op een opmerking van iemand. Maar zulke dingen zijn bijzaken voor mij.
Het gaat mij meer om de situatie waar ik in zit met iemand die niet hetzelfde wil. Alleen opvoeden zou ik wel redden maar een kind laten opgroeien zonder vader wil ik ook niet.
dinsdag 21 november 2017 om 22:20
Pantax schreef: ↑21-11-2017 19:10Nee, als je geen kinderen wil beleg je de verantwoordelijkheid voor de anticonceptie niet elders, dan houdt je die in eigen hand, omdat de gevolgen van eventueel falen van de anticonceptie verstrekkend zijn. Dat geldt voor mannen en vrouwen in exact dezelfde mate. Iedere man of vrouw die zich ongewenst voort heeft geplant zonder zichzelf te beschermen heeft dat geheel en al aan zichzelf te wijten.
dinsdag 21 november 2017 om 22:22
Beetje jammer, dat wel ingaat op alle verwijten, en de berichten die gaan over je problemen, laat je links liggen.Tiineyy schreef: ↑21-11-2017 19:25En waar slaat dit op? Ik heb hem nooit verteld over mijn vermoeden over mijn onvruchtbaarheid. Hij wist dat ik aan de pil was. Als er iets is waar hij niets over kan zeggen is het over mijn betrouwbaarheid. Hij wist hoe ik erover dacht voordat hij besloot in mij klaar te komen.
dinsdag 21 november 2017 om 22:26
Helemaal eens! Als je geen kinderen wilt moet je je verantwoordelijkheid nemen, of je nu man of vrouw bent. Als je met een scharrel naar bed gaat zou ik als man altijd een condoom dragen, al zou ze én gesteriliseerd én een spiraal hebben én de pil slikken, het vertrouwen zou ik wel bij een vaste partner hebben. En mocht het dan toch mis gaan, dan is het misschien ook minder erg, dan als het gebeurd bij iemand waarmee je niet samen wilt zijn.
woensdag 22 november 2017 om 10:17
Dan houdt het op. Deze man wil namelijk niet. Dus moet je er vanuit gaan dat je kind het zonder zijn of haar biologische vader zal moeten doen.Tiineyy schreef: ↑21-11-2017 21:19Ik werk als gastouder. Bij mensen thuis. In de afgelopen 10 jaar bij verschillende gezinnen. Als ik met verlof zou gaan zouden ze een andere optie moeten zoeken.
Ik heb altijd in Amsterdam gezocht, En had niet super veel haast want ik heb al een plekje voor mezelf.
Dit is 2 weken geleden natuurlijk veranderd en zoek nu ook veel breder dan dat ik hiervoor deed.
Het verhaal van de opleiding was meer een reactie op een opmerking van iemand. Maar zulke dingen zijn bijzaken voor mij.
Het gaat mij meer om de situatie waar ik in zit met iemand die niet hetzelfde wil. Alleen opvoeden zou ik wel redden maar een kind laten opgroeien zonder vader wil ik ook niet.
Het kan ook zijn dat hij bijdraait en toch contact wil als blijkt dat je het kind houdt. Maar daar moet je absoluut niet vanuit gaan. Dat zou MISSCHIEN mooi meegenomen zijn voor je kind. Je weet namelijk helemaal niet hoe hij het vaderschap zou aanpakken.
Maak de keuze waar jij mee kan leven en bedenk wat jij de belangrijkste basisvoorwaarden vindt om een kind te laten komen. Als je vindt dat een kind met een moeder en een vader moet opgroeien voldoet jouw situatie dus niet aan jouw basisvoorwaarden. Vindt je dat wenselijk?
Persoonlijk denk ik overigens dat een kind ook veel heeft aan een band met zijn of haar opa/oom/goede vriend(en) van moeder en/of nieuwe partner van moeder. Je biologische vader in je leven hebben is m.i. geen basisvoorwaarde voor het hebben van een gelukkig leven. Maar daar zijn de meningen over verdeelt. Wat vindt jij?
woensdag 22 november 2017 om 12:30
Ik denk dat er voor veel praktische zaken wel oplossingen te vinden zijn. Ik kan me voorstellen dat je het nu moeilijk vindt om weer een abortus te doen, omdat ik in je verhaal lees dat je h graag een kindje wil. Alleen de omstandigheden zijn anders dan je zou willen. Maar een kindje blijft een kindje toch? Zomaar wat ideeën wb de praktische kant. Misschien heb je wat aan sommige tips.
- je hoeft niet alles alleen te doen, er zijn veel organisaties die hulp bieden. Fiom is bijvoorbeeld al genoemd
- zoek woonruimte buiten Amsterdam, niet handig in Amsterdam op de woningmarkt nu
- gastouder lijkt me juist handig te combineren met een kind, zoek nieuwe kinderen die je thuis opvangt na je verlof
- deed je gastouder via een bureau? Dan zijn er vaak wel regelingen rond zwangerschap
- ga met familie om tafel: waarin zouden zij eventueel willen/kunnen helpen? Als alleenstaande moeder is een vangnet wel heel fijn.
- je hoeft niet alles alleen te doen, er zijn veel organisaties die hulp bieden. Fiom is bijvoorbeeld al genoemd
- zoek woonruimte buiten Amsterdam, niet handig in Amsterdam op de woningmarkt nu
- gastouder lijkt me juist handig te combineren met een kind, zoek nieuwe kinderen die je thuis opvangt na je verlof
- deed je gastouder via een bureau? Dan zijn er vaak wel regelingen rond zwangerschap
- ga met familie om tafel: waarin zouden zij eventueel willen/kunnen helpen? Als alleenstaande moeder is een vangnet wel heel fijn.
Vertrouwen - als je alles loslaat, heb je twee handen vrij
woensdag 22 november 2017 om 12:41
Ik snap overigens wel dat je ineens erg veel moeite kunt hebben om abortus te doen.
Zelfs als je er eerder wat gemakkelijker over dacht.
Want toen ik zelf ineens ongepland zwanger was kreeg ik een enorme beschermingsdrang naar dat kleine levende wezentje wat groeide in mijn buik.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om zelfs maar te denken dat het dood moest en dat ik het geen kans zou geven.
Ik wist niet dat zulke gevoelens ineens zo sterk kunnen zijn en alle rationele gedachten overstemmen.
Misschien dat het dan ook de hormonen zijn, dat weet ik niet.
Gelukkig dacht in mijn geval de vader er net zo over en ook hij was dolblij en wil graag een liefhebbende papa zijn en voor dit kindje zorgen.
Ondanks dat in ons geval de financiele situatie verre van ideaal is.
Ik weet niet wat ik anders gedaan zou hebben.
Maar ik denk dat ik dan wel verdrietig zou zijn en verward, om een keuze te moeten maken die tegen elk natuurlijk gevoel indruist.
Ik heb dan verder ook helaas geen tips, maar ik heb wel met je te doen.
Overigens ben ik zelf 40 jaar en was ik nog nooit zwanger geweest en had ik al een aantal jaar geprobeerd zwanger te worden zonder succes...ik ging er inmiddels vanuit dat ik onvruchtbaar was en dat mijn tijd om moeder te mogen worden voorbij was gezien mijn leeftijd. Maar ik kan mij ook voorstellen dat zodra je zwanger bent en je voelt dat leven in je (ik zelf wist het ineens al voordat ik de test deed, had al in gedachten met het ongeboren kindje gepraat en had het beloofd dat ik er voor zou vechten als dat nodig was) dat dan leeftijd ook niet altijd van belang is.
Heel veel sterkte met je uiteindelijke beslissing.
Zelfs als je er eerder wat gemakkelijker over dacht.
Want toen ik zelf ineens ongepland zwanger was kreeg ik een enorme beschermingsdrang naar dat kleine levende wezentje wat groeide in mijn buik.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om zelfs maar te denken dat het dood moest en dat ik het geen kans zou geven.
Ik wist niet dat zulke gevoelens ineens zo sterk kunnen zijn en alle rationele gedachten overstemmen.
Misschien dat het dan ook de hormonen zijn, dat weet ik niet.
Gelukkig dacht in mijn geval de vader er net zo over en ook hij was dolblij en wil graag een liefhebbende papa zijn en voor dit kindje zorgen.
Ondanks dat in ons geval de financiele situatie verre van ideaal is.
Ik weet niet wat ik anders gedaan zou hebben.
Maar ik denk dat ik dan wel verdrietig zou zijn en verward, om een keuze te moeten maken die tegen elk natuurlijk gevoel indruist.
Ik heb dan verder ook helaas geen tips, maar ik heb wel met je te doen.
Overigens ben ik zelf 40 jaar en was ik nog nooit zwanger geweest en had ik al een aantal jaar geprobeerd zwanger te worden zonder succes...ik ging er inmiddels vanuit dat ik onvruchtbaar was en dat mijn tijd om moeder te mogen worden voorbij was gezien mijn leeftijd. Maar ik kan mij ook voorstellen dat zodra je zwanger bent en je voelt dat leven in je (ik zelf wist het ineens al voordat ik de test deed, had al in gedachten met het ongeboren kindje gepraat en had het beloofd dat ik er voor zou vechten als dat nodig was) dat dan leeftijd ook niet altijd van belang is.
Heel veel sterkte met je uiteindelijke beslissing.
woensdag 22 november 2017 om 12:46
Offtopic: wat is een klassikale thuisstudie? Bijzondere combi. Of je zit in een klas of je studeert thuis toch? Normaalgesproken?
Ontopic: Wil je het een kind echt aandoen om te worden geboren in een instabiele situatie, met onvoldoende inkomen, en met een vader die het afwijst? Vind je niet dat een kind recht heeft op 2 liefhebbende ouders?
Ik zie geen reden waarom jij niet over bijv 3 jaar, als je studie is afgerond, je een baan hebt met een contract, en een relatie met iemand die ook een kind wil, dan niet zwanger zou kunnen worden. Je bent al 2x onverwacht zwanger, dus je bent imo hartstikke vruchtbaar.
Ontopic: Wil je het een kind echt aandoen om te worden geboren in een instabiele situatie, met onvoldoende inkomen, en met een vader die het afwijst? Vind je niet dat een kind recht heeft op 2 liefhebbende ouders?
Ik zie geen reden waarom jij niet over bijv 3 jaar, als je studie is afgerond, je een baan hebt met een contract, en een relatie met iemand die ook een kind wil, dan niet zwanger zou kunnen worden. Je bent al 2x onverwacht zwanger, dus je bent imo hartstikke vruchtbaar.
woensdag 22 november 2017 om 14:36
Ah, ok, je werksituatie snap ik nu beter. Maar je zou als pedagogisch medewerker kunnen werken op een KDV. Na je bevalling zullen er ook weer gezinnen zijn die een gastouder nodig hebben, toch? Het is je de 10 jaar hiervoor wel gelukt om aan het werk te blijven met verschillende gezinnen immers.Tiineyy schreef: ↑21-11-2017 21:19Ik werk als gastouder. Bij mensen thuis. In de afgelopen 10 jaar bij verschillende gezinnen. Als ik met verlof zou gaan zouden ze een andere optie moeten zoeken.
Ik heb altijd in Amsterdam gezocht, En had niet super veel haast want ik heb al een plekje voor mezelf.
Dit is 2 weken geleden natuurlijk veranderd en zoek nu ook veel breder dan dat ik hiervoor deed.
Het verhaal van de opleiding was meer een reactie op een opmerking van iemand. Maar zulke dingen zijn bijzaken voor mij.
Het gaat mij meer om de situatie waar ik in zit met iemand die niet hetzelfde wil. Alleen opvoeden zou ik wel redden maar een kind laten opgroeien zonder vader wil ik ook niet.
Als je een kind per se niet wil laten opgroeien zonder vader lijkt de keuze me snel gemaakt. Dan kan je in je eentje geen kind krijgen. Als dit heel moeilijk voor je is, is het denk ik toch belangrijk om na te gaan wat het belangrijkst voor je is en welke waarden daaronder liggen. Misschien kom je erachter dat je het toch wel ziet zitten of krijg je een beter gevoel over het afbreken van de zwangerschap omdat je meer achter die keuze kan staan.
Als ik jou was zou ik wel met het FIOM contact opnemen, dat praat misschien wat makkelijker en die mensen stellen vast betere vragen en hebben meer info dan hier op het forum. En jij zal natuurlijk ook zelf wat meer vertellen over jouw persoonlijke situatie. Het erover praten kan je al helpen om wat meer overzicht te krijgen voor jezelf.
zaterdag 2 december 2017 om 17:37
Exact wat ik zou zeggen..
Scheelt weer typen, vreselijk naïef is het inderdaad.
“I am rarely bored alone; I am often bored in groups and crowds."
