Psyche
alle pijlers
Onprettig voelen op vrijwilligersplek
woensdag 26 juli 2017 om 20:22
Nijntjekonijntje, ik heb ook de nodige therapeuten achter de rug, en zit nu ook weer in therapie maar dan in een andere vorm namelijk creatief therapie, dit heeft mij nu al heel veel gebracht meer dan alle praatsessies bij alle andere therapeuten die ik heb gehad. Misschien is het ook iets voor jou?
woensdag 26 juli 2017 om 20:28
Ik weet niet of het verstandig is, maar in mij komt op: als ze zich nu eens distantieert van het GGZ en gewoon eens gaat kijken wat het leven haar dan brengt. Zonder druk, zonder iets te moeten, zonder dwang vanuit de therapie of vanuit de jobcoach. Lekker doen waar ze zich goed bij voelt, waar ze zin in heeft. Want het GGZ heeft haar niet beter gemaakt.
Geen stress omdat er van alles moet.
Hoe kijk je daar zelf tegenaan Nijn?
Geen stress omdat er van alles moet.
Hoe kijk je daar zelf tegenaan Nijn?
woensdag 26 juli 2017 om 20:33
Ja dat zou ook wel is de oplossing kunnen zijn. Maar vraag me af of het vertandig is aangezien Nijntje ook nog wel is de crisusdienst nodig heeft gehad.francieneke schreef: ↑26-07-2017 20:28Ik weet niet of het verstandig is, maar in mij komt op: als ze zich nu eens distantieert van het GGZ en gewoon eens gaat kijken wat het leven haar dan brengt. Zonder druk, zonder iets te moeten, zonder dwang vanuit de therapie of vanuit de jobcoach. Lekker doen waar ze zich goed bij voelt, waar ze zin in heeft. Want het GGZ heeft haar niet beter gemaakt.
Geen stress omdat er van alles moet.
Hoe kijk je daar zelf tegenaan Nijn?
Losgevestigde therapeutenzheb ik betere zelf ervaringen mee dan met de GGZ
woensdag 26 juli 2017 om 20:38
Dat is ook zeker zo. Maar misschien iets wat jij oppert: creatieve therapie en dan vrijblijvend, zonder dat ze enorme opdrachten krijgt. Gewoon lekker bezig zijn en dan wel weer zien. Het is niet erg om geen werk te hebben, ook niet om niet in het arbeidsproces te passen. Het is erg om gefrustreerd, angstig en diep-ongelukkig te zijn.
Als Nijn niet "moet", ook niet van zichzelf, dan gaat ze zich misschien wat beter voelen. En dan kan er altijd nog van alles ontwikkeld worden.
woensdag 26 juli 2017 om 20:39
Kweet niet, ik blijf het een bijzonder verhaal vinden. Ikzelf heb ook al jaren problemen; ik ben vanaf van 14e depressief (ben nu 40), ik heb opnames achter de rug, crisishulp, intensieve en minder intensieve behandelingen en een traject bij een vrijgevestigd psycholoog, nu bij FACT. Nooit heeft iemand tegen mij gezegd: 'Ik wil je niet meer helpen.' Trajecten zijn weleens afgelopen ja, of niet-passend. Dat is wat anders dan dat ze je niet willen of dat er nergens plek voor je is.
Dat een trajectbegeleider bij ernstige problematiek meteen aanstuurt op vijf dagen vrijwilligerswerk per week, kan ik me ook maar moeilijk voorstellen.
Als jij nu opbelt naar een vrijgevestigd therapeut en je schetst zo ongeveer het ergste beeld dat kan, geef je in mijn ogen een vertekend beeld en kan ik me voorstellen dat een therapeut zegt: 'Dan heb je intensievere hulp nodig.' Dat ligt niet bij de hulpverlener, maar aan jouw bewoordingen.
Overigens klopt dat ook niet persé; ik ben ook crisisgevoelig en ben 'toch' twee jaar onder behandeling geweest bij een vrijgevestigd therapeut. In geval van crisis kun je altijd ergens terecht; een vriendin van me had helemaal geen hulp en was binnen no time opgenomen in Groningen in een crisis.
Ik denk niet dat je zo moet blijven hangen aan oude diagnoses en de hele batterij meteen moet opnoemen. Ik heb het helemaal open gelaten bij de vrijgevestigd therapeut. Ik dacht: 'Ik wil van hem een open blik zonder voorkennis.' Bij mij is in de loop der jaren ook van alles gesteld en geopperd; meningen en visies verschillen, tijd verstrijkt, de psychiatrie verandert. Bovendien, ieder mens die een diagnostische test invult, zal ergens hoger op storen qua mafheden. Alle diagnoses op een hoop gooien en inmiddels denken dat je een hopeloos geval bent, helpt niet. Ik lach erom bij mezelf en zeg dat ik waarschijnlijk het meest bijzondere geval ben.
Overeenkomst in jouw topics is dat het altijd aan een ander ligt en dat jij nergens iets aan kunt doen.
Kennelijk werkt het.
Dat een trajectbegeleider bij ernstige problematiek meteen aanstuurt op vijf dagen vrijwilligerswerk per week, kan ik me ook maar moeilijk voorstellen.
Als jij nu opbelt naar een vrijgevestigd therapeut en je schetst zo ongeveer het ergste beeld dat kan, geef je in mijn ogen een vertekend beeld en kan ik me voorstellen dat een therapeut zegt: 'Dan heb je intensievere hulp nodig.' Dat ligt niet bij de hulpverlener, maar aan jouw bewoordingen.
Overigens klopt dat ook niet persé; ik ben ook crisisgevoelig en ben 'toch' twee jaar onder behandeling geweest bij een vrijgevestigd therapeut. In geval van crisis kun je altijd ergens terecht; een vriendin van me had helemaal geen hulp en was binnen no time opgenomen in Groningen in een crisis.
Ik denk niet dat je zo moet blijven hangen aan oude diagnoses en de hele batterij meteen moet opnoemen. Ik heb het helemaal open gelaten bij de vrijgevestigd therapeut. Ik dacht: 'Ik wil van hem een open blik zonder voorkennis.' Bij mij is in de loop der jaren ook van alles gesteld en geopperd; meningen en visies verschillen, tijd verstrijkt, de psychiatrie verandert. Bovendien, ieder mens die een diagnostische test invult, zal ergens hoger op storen qua mafheden. Alle diagnoses op een hoop gooien en inmiddels denken dat je een hopeloos geval bent, helpt niet. Ik lach erom bij mezelf en zeg dat ik waarschijnlijk het meest bijzondere geval ben.
Overeenkomst in jouw topics is dat het altijd aan een ander ligt en dat jij nergens iets aan kunt doen.
Kennelijk werkt het.
anoniem_351205 wijzigde dit bericht op 26-07-2017 20:42
0.02% gewijzigd
woensdag 26 juli 2017 om 20:41
Helemaal mee eensfrancieneke schreef: ↑26-07-2017 20:38Dat is ook zeker zo. Maar misschien iets wat jij oppert: creatieve therapie en dan vrijblijvend, zonder dat ze enorme opdrachten krijgt. Gewoon lekker bezig zijn en dan wel weer zien. Het is niet erg om geen werk te hebben, ook niet om niet in het arbeidsproces te passen. Het is erg om gefrustreerd, angstig en diep-ongelukkig te zijn.
Als Nijn niet "moet", ook niet van zichzelf, dan gaat ze zich misschien wat beter voelen. En dan kan er altijd nog van alles ontwikkeld worden.
woensdag 26 juli 2017 om 20:48
Nijn zou het ernaast kunnen proberen, dus en en gewone therapie en creatief therapie naast elkaar met mede weten van de therapeuten zodat er eventueel mt goed keuring van nijn onderling contact is tussen de therapeutenKopjeChino schreef: ↑26-07-2017 20:45Als een vrijgevestigd therapeut niet kan, zal creatieve therapie ook wel niet kunnen qua crisisopvang.
woensdag 26 juli 2017 om 20:54
Ginerva; ik vind alles prima, maar tot dusver heeft Nijn bij alle opties 'Kan niet' genoemd.
't Is ook niet persé zo dat een vrijgevestigd therapeut je niet kan helpen als je crisisgevoelig bent.
Wel is het zo dat niet alles wat je roept, ook bekostigd kan worden. Je moet er wel een indicatie voor hebben.
(Ik heb mijn vrijgevestigd therapeut grotendeels zelf betaald. Dat kon weer omdat ik door de depressie jarenlang geld niet anders heb besteed. Oh ironie).
't Is ook niet persé zo dat een vrijgevestigd therapeut je niet kan helpen als je crisisgevoelig bent.
Wel is het zo dat niet alles wat je roept, ook bekostigd kan worden. Je moet er wel een indicatie voor hebben.
(Ik heb mijn vrijgevestigd therapeut grotendeels zelf betaald. Dat kon weer omdat ik door de depressie jarenlang geld niet anders heb besteed. Oh ironie).
woensdag 26 juli 2017 om 20:55
Op naar de huisarts dus om weer te zoeken naar passende hulp voor nu.
En tsja, crisisgevoelig. Interessant inderdaad dat je dat bij zo'n vrijgevestigde therapeut neerlegt van 'het kan zó slecht met mij gaan' dat is inderdaad niet hun verantwoordelijkheid om te dragen. Het is namelijk jouw eigen verantwoordelijkheid. Voor crisis is er altijd de crisisdienst in je regio/gemeente en 112, of je nu in behandeling bent of niet.
Ik vind de reacties van kopjechino wel goed en evenwichtig en blijkbaar heeft ze zich ook verdiept in jouw posts hier op het forum. Op mij komt het over of je de verantwoordelijkheid voor jouw problemen uitbesteedt bij anderen. En dan is het ook onmogelijk om geholpen te worden.
Waarom verwachtte die (ene) instelling eigenlijk dat je geen baat zou hebben bij schematherapie? Heb je een laag IQ? Ben je niet in staat tot zelfreflectie? Heb je een psychotische stoornis? Of...? Wat is eigenlijk het probleem?
En tsja, crisisgevoelig. Interessant inderdaad dat je dat bij zo'n vrijgevestigde therapeut neerlegt van 'het kan zó slecht met mij gaan' dat is inderdaad niet hun verantwoordelijkheid om te dragen. Het is namelijk jouw eigen verantwoordelijkheid. Voor crisis is er altijd de crisisdienst in je regio/gemeente en 112, of je nu in behandeling bent of niet.
Ik vind de reacties van kopjechino wel goed en evenwichtig en blijkbaar heeft ze zich ook verdiept in jouw posts hier op het forum. Op mij komt het over of je de verantwoordelijkheid voor jouw problemen uitbesteedt bij anderen. En dan is het ook onmogelijk om geholpen te worden.
Waarom verwachtte die (ene) instelling eigenlijk dat je geen baat zou hebben bij schematherapie? Heb je een laag IQ? Ben je niet in staat tot zelfreflectie? Heb je een psychotische stoornis? Of...? Wat is eigenlijk het probleem?
woensdag 26 juli 2017 om 20:58
Creatief therapie bekostig ik ook zelf, maar ik heb het er graag voor over omdat ik me door deze therapie een stuk beter voelKopjeChino schreef: ↑26-07-2017 20:54Ginerva; ik vind alles prima, maar tot dusver heeft Nijn bij alle opties 'Kan niet' genoemd.
't Is ook niet persé zo dat een vrijgevestigd therapeut je niet kan helpen als je crisisgevoelig bent.
Wel is het zo dat niet alles wat je roept, ook bekostigd kan worden. Je moet er wel een indicatie voor hebben.
(Ik heb mijn vrijgevestigd therapeut grotendeels zelf betaald. Dat kon weer omdat ik door de depressie jarenlang geld niet anders heb besteed. Oh ironie).
woensdag 26 juli 2017 om 21:09
Ja echt heerlijk, het eerste wat ik tegen de creatief therapeut zei was ik ben uitgepraat maar mijn problemen zijn nog niet opgelost.KopjeChino schreef: ↑26-07-2017 21:01Ginerva:goed van je!
Ik denk dat ik een 'gewone' cursus ga volgen. Had op een gegeven moment ook het meest aan Arbeidstherapie en Beeldende therapie. Even niet praten.
En echt ik kan het iedereen aanraden
En succes, ik hoop dat het jou ook brengt wat het bij mij tot nu toe al gebracht heeft
zaterdag 29 juli 2017 om 03:00
Waarom stop je niet met zoeken naar dat etiket en begin je gewoon eens met eigen 'afwijkende' zelf te zijn?nijntjekonijn schreef: ↑29-07-2017 02:36Ik weet dat ze naar een bepaalde diagnose zoeken. En ik voel aan hun vragen dat ze de bewijzen willen vinden. Maar ik wijk dan af. Klachten die ik dan hoor te hebben, heb ik weer niet en dat valt dan weer op. Het is moeilijk. Ik heb altijd veel obstakels gehad in de GGZ. De therapie maakte me zieker. Ik heb veel etiketten. En vandaag dacht ik.. wat als het etiket fout is en er constant in de foute hoek wordt gezocht. Is dit dan een verklaring voor mijn aanmodderen. Ik weet het niet.
Als de GGZ-therapie je zieker maakt, heb je er dus niks aan, sterker nog, het breekt je nog verder af. Stoppen dus!
Probeer eens te gaan leven, te ontdekken wie je bent zonder de mening van al die mensen die je etiketten willen opplakken.
En als je tegen problemen aanloopt, voeg je dan eens bij een vrijgevestigde peut of loog, zònder daar een hele uiteenzetting van je stickers en crisisgevaar. Stap er eens blanco in en vraag concrete hulp bij waar je tegenaan loopt in het leven (zoals de situaties bij je vrijwilligerswerk) zonder te gaan graven in complexe problematiek met als enige doel een diagnose te kunnen stellen. Een diagnose gaat jou niet helpen, goeie, praktische en cognitieve hulp wel.
Kijk Nijntjekonijn, als het steeds doet wat je altijd deed, zal de uitkomst steeds weer teleurstellend zijn. Je kunt die cirkel pas doorbreken als een een andere insteek en andere route neemt. Jij mag kiezen, het is jouw leven.
zaterdag 29 juli 2017 om 13:05
Je zit enorm in de slachtofferrol en dat irriteert. Mij althans.
Je bent nogal creatief in bewoordingen; van "niet kunnen" maak je "niet willen". Volgens mij geldt dat ook voor jouw eigen rol in het geheel. Verder heb ik nogal mijn bedenkingen bij of de hulpverlening werkelijk continu deuren dichtdoet en in eerste gesprekken al zegt niks met je te kunnen/willen en dat je "hopeloos" bent. Eerst geef je aan dat niemand je wil helpen, dan ineens blijk je toch een gesprek gehad te hebben, terwijl hulpzoekend Nederland te maken heeft met ellenlange wachtlijsten. Ik zou zeggen: wees blij dat je zo snel terecht kon!
Ik heb het idee dat je in afwachting bent tot een ander (een hulpverlener) ooit wat doet. Dat een hulpverlener met een toverstokje moet zwaaien: "Dit is de diagnose, dit is héééél erg." Zo werkt het niet.
Ik vraag me ook af waarom je zo zoekend bent naar wat er mis is, in plaats van te kijken wat er wél gaat. Ik hoor je hier en in eerdere topics alleen maar over "kan niet", "wil niet" en "ja maar zij". En "waarom", "waarom", "waarom"? 't Is hier dan eventjes stil en na bepaalde tijd kom je terug met: "Het gaat nog steeds niet goed." Wat verwacht je nou? Denk je dat het bij anderen zo makkelijk gaat allemaal; dat zij achterovergeleund wachten tot iemand met het verlossende antwoord komt?
Ik denk dat je je probleem zelf in de hand hebt en ook graag wilt horen dat er van alles mankeert. Bij de vrijgevestigd psycholoog bij wie ik onder behandeling ben geweest, heb ik bewust mijn mond gehouden over eerdere diagnoses. Ik wilde weten wat zijn mening was.
Je wijkt niet mega af, je bent niet de meest bijzondere patiënt, je verdraait woorden zo dat jij een unieke patiënt binnen de GGZ wordt. Da's wel makkelijk, want dan hoef je ook niks te veranderen. De verantwoording ligt bij een ander. En dan kun jij over een paar dagen weer schrijven: "Het gaat nog steeds niet goed."
Je bent nogal creatief in bewoordingen; van "niet kunnen" maak je "niet willen". Volgens mij geldt dat ook voor jouw eigen rol in het geheel. Verder heb ik nogal mijn bedenkingen bij of de hulpverlening werkelijk continu deuren dichtdoet en in eerste gesprekken al zegt niks met je te kunnen/willen en dat je "hopeloos" bent. Eerst geef je aan dat niemand je wil helpen, dan ineens blijk je toch een gesprek gehad te hebben, terwijl hulpzoekend Nederland te maken heeft met ellenlange wachtlijsten. Ik zou zeggen: wees blij dat je zo snel terecht kon!
Ik heb het idee dat je in afwachting bent tot een ander (een hulpverlener) ooit wat doet. Dat een hulpverlener met een toverstokje moet zwaaien: "Dit is de diagnose, dit is héééél erg." Zo werkt het niet.
Ik vraag me ook af waarom je zo zoekend bent naar wat er mis is, in plaats van te kijken wat er wél gaat. Ik hoor je hier en in eerdere topics alleen maar over "kan niet", "wil niet" en "ja maar zij". En "waarom", "waarom", "waarom"? 't Is hier dan eventjes stil en na bepaalde tijd kom je terug met: "Het gaat nog steeds niet goed." Wat verwacht je nou? Denk je dat het bij anderen zo makkelijk gaat allemaal; dat zij achterovergeleund wachten tot iemand met het verlossende antwoord komt?
Ik denk dat je je probleem zelf in de hand hebt en ook graag wilt horen dat er van alles mankeert. Bij de vrijgevestigd psycholoog bij wie ik onder behandeling ben geweest, heb ik bewust mijn mond gehouden over eerdere diagnoses. Ik wilde weten wat zijn mening was.
Je wijkt niet mega af, je bent niet de meest bijzondere patiënt, je verdraait woorden zo dat jij een unieke patiënt binnen de GGZ wordt. Da's wel makkelijk, want dan hoef je ook niks te veranderen. De verantwoording ligt bij een ander. En dan kun jij over een paar dagen weer schrijven: "Het gaat nog steeds niet goed."
zaterdag 29 juli 2017 om 13:58
Eens met deze conclusie. (Overigens ook met de rest van je post...NB: wat een leuke nick heb jijZwemmendeKangoeroe schreef: ↑29-07-2017 13:05Je wijkt niet mega af, je bent niet de meest bijzondere patiënt, je verdraait woorden zo dat jij een unieke patiënt binnen de GGZ wordt. Da's wel makkelijk, want dan hoef je ook niks te veranderen. De verantwoording ligt bij een ander. En dan kun jij over een paar dagen weer schrijven: "Het gaat nog steeds niet goed."
![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy"){kind=small}
)Met deze insteek hou je zelf de riedel gaatnietgoed>luktniet>kanniet>wordnietgeholpen>gaatnietgoed in stand.
Tot in den treure...
zaterdag 29 juli 2017 om 14:37
Als reactie nog op je eerste vraag waarom je collega's zo doen tegen je: omdat het kan, omdat je het toelaat. Omdat er nu eenmaal mensen bestaan die feilloos aanvoelen wat iemands zwakke plek is, net zoals een hond die angst ruikt en daarop reageert.nijntjekonijn schreef: ↑29-07-2017 02:36Ik voel me nog altijd niet goed. Heb het idee dat niemand ook meer weet wat ze met me aanmoeten. Had contact met een hulpverlener. Het was 1 gesprek. Was onprettig. Deze vond me niet normaal. Vond veel dingen afwijkend. En gaf aan dat ik hopeloos was. En dat na 1 gesprek. Doet pijn. Ik weet dat ik anders ben. Mensen vinden de manier hoe ik in elkaar zit opvallend, altijd anders dan anderen. Ik weet dat ze naar een bepaalde diagnose zoeken. En ik voel aan hun vragen dat ze de bewijzen willen vinden. Maar ik wijk dan af. Klachten die ik dan hoor te hebben, heb ik weer niet en dat valt dan weer op. Het is moeilijk. Ik heb altijd veel obstakels gehad in de GGZ. De therapie maakte me zieker. Ik heb veel etiketten. En vandaag dacht ik.. wat als het etiket fout is en er constant in de foute hoek wordt gezocht. Is dit dan een verklaring voor mijn aanmodderen. Ik weet het niet. Maar er is een stoornis die door me blijft spoken. Echt onderzocht is het niet. Mijn laatste psycholoog zei dat je met 1 vraag dat kon uitsluiten. Ik ben geen psycholoog maar veel stoornissen lijken op elkaar. En als je meerdere malen hoort je bent anders door hulpverleners. Dan wil je antwoord en en echt goede uitleg waarom ik anders ben krijg ik niet. Ik zelf snap het ook niet. Maar hoe moet je het ook snappen als je altijd zo bent geweest. Anders zijn is mijn normale ik. Ik wijk gewoon af. Maar ik ben ook bang dat sommigen aan een label blijven vasthangen. En gewoon niet met een frisse blik kijken. Er is al immers zo veel bekend. Hoe dan ook. Als het woord hopeloos valt dat doet pijn. Want wat betekent dat nu precies. En mag een hulpverlener dat wel zo zeggen tegen je? Vooral omdat ik kwetsbaar ben. Ik wil gewoon beter worden en dat alles weg gaat van klachten. Bij mij gebeuren vaker rare dingen. En ik wil weten waarom. En waarom ben ik toch zo anders? Waarom wijk ik af van de GGZ patiënt? Ik moest even mijn hersenspinsels kwijt. Jullie laatste berichten moet ik nog eens goed nalezen.
Ten tweede; de meeste hoogbegaafden passen niet binnen de ggz. Een aantal mensen die hoogbegaafd zijn vallen overal buiten. Als hoogbegaafde wordt je door iedereen gezien als anders en je voelt je ook anders. Anderen zijn bang voor je anders-zijn en proberen je naar beneden te drukken waardoor je zelfs kunt gaat denken dat je dom bent.
Hoogbegaafdheid is niet alleen iq, maar ook een hele andere manier van in het leven staan. Als dat niet tijdig wordt ontdekt kan het ontzettend tegen je gaan werken. Hoogbegaafden kunnen ontzettend slecht tegen ontechtvaardigheid en snappen vaak niet waarom andere mensen zo gemeen kunnen doen. Ook worden ze vaak gezien als autistisch, maar toch net niet.
Of je nu wel of niet hoogbegaafd bent, het wordt hoog tijd dat jij jezelf op waarde gaat schatten en van je af gaat bijten. Niet te lief proberen te zijn. Wordt ook maar af en toe een bitch en kies voor jezelf. ( want zoals je nu redeneert zul je toch nevernooit een bitch worden, maar als je dat even nu neemt als uitgangspunt dan kom je misschien eens een keer normaal voor jezelf op.)
Succes
zaterdag 29 juli 2017 om 16:51
wauw, dit raakte mij diep. bedankt.shisha schreef: ↑29-07-2017 14:37Als reactie nog op je eerste vraag waarom je collega's zo doen tegen je: omdat het kan, omdat je het toelaat. Omdat er nu eenmaal mensen bestaan die feilloos aanvoelen wat iemands zwakke plek is, net zoals een hond die angst ruikt en daarop reageert.
Ten tweede; de meeste hoogbegaafden passen niet binnen de ggz. Een aantal mensen die hoogbegaafd zijn vallen overal buiten. Als hoogbegaafde wordt je door iedereen gezien als anders en je voelt je ook anders. Anderen zijn bang voor je anders-zijn en proberen je naar beneden te drukken waardoor je zelfs kunt gaat denken dat je dom bent.
Hoogbegaafdheid is niet alleen iq, maar ook een hele andere manier van in het leven staan. Als dat niet tijdig wordt ontdekt kan het ontzettend tegen je gaan werken. Hoogbegaafden kunnen ontzettend slecht tegen ontechtvaardigheid en snappen vaak niet waarom andere mensen zo gemeen kunnen doen. Ook worden ze vaak gezien als autistisch, maar toch net niet.
Of je nu wel of niet hoogbegaafd bent, het wordt hoog tijd dat jij jezelf op waarde gaat schatten en van je af gaat bijten. Niet te lief proberen te zijn. Wordt ook maar af en toe een bitch en kies voor jezelf. ( want zoals je nu redeneert zul je toch nevernooit een bitch worden, maar als je dat even nu neemt als uitgangspunt dan kom je misschien eens een keer normaal voor jezelf op.)
Succes
Denk ook ergens dat je de juiste snaar hebt geraakt bij TO.
Wat nog steeds heel moeilijk en ruk is voor TO
Als de isutatie zo is hoe jij hem typt kom je daar niet zo even 1-2-3 van af... TO kan moeilijk opeens dommer worden...
zaterdag 29 juli 2017 om 16:56
Je zegt het zelf: ieder mens is uniek.nijntjekonijn schreef: ↑29-07-2017 16:33Ieder mens is uniek. Maar het is niet leuk om te horen dat ik anders ben dan de gemiddelde patiënt.
De gemiddelde patiënt bestaat niet. Jij bent niet anders dan elke willekeurige patiënt en voor vrijwel iedereen is in Nederland passende hulp MITS: je daarvoor openstaat en zelf actieve verantwoording draagt voor jouw aandeel in die hulp.
