Onprettig voelen op vrijwilligersplek

nijntjekonijn schreef: ↑

29-07-2017 16:33

De hulpverlener was helemaal niemand die werkte in de geestelijke gezondheid, maar een medewerker van de hulpcentrale. Deze zegt wel dat ik naar de huisarts moet. Het was een eenmalig contact. Voor de rest ben niet hoogbegaafd. Maar ik begin me serieus af te vragen of ik iets van autisme heb. Het gaat gewoon altijd mis met het menselijk contact. Een diagnose is voor mij wel belangrijk. Immers als ik een behandeling krijg voor diagnose X, en ik zou diagnose Y hebben, dan heeft een behandeling niet voldoende baat. Voor schematherapie was ik afgewezen omdat deze niet geschikt was voor me, redenen waren dat mijn klachten er niet genoeg bij pasten en ik crisisgevoelig ben. Ik moet inderdaad als ik informeer of ik bij iemand in behandeling kom misschien meer blanco zijn. Je denkt dat je met veel informatie geven, het je kan helpen. Maar daarmee ontneem ik wel de hulpverlener de kans om zelf een objectief beeld te vormen. Dat is gewoon het rotte van al die behandelaren, iedereen heeft weer een ander etiket. De ene plakt weer een etiket bij mij op, de andere haalt het weer er af enz. Ieder mens is uniek. Maar het is niet leuk om te horen dat ik anders ben dan de gemiddelde patiënt. En als je dan vraagt naar uitleg komen ze vaak met zaken aan, waarvan ik het probleem niet zie. Zoals het afmaken van een opleiding en niet verslaafd zijn, een behandelaar wilde hiervan de oorzaak onderzoeken. Dat gaf me een vervelend gevoel, iets goeds in mijn leven leek ook weer fout te zijn. Bij mij in de therapie lag vooral de nadruk op wat ik niet kon, mogelijk komt dat ook door mijn negatieve spiraal waar ik in vast zit, dat daar de nadruk op lag. Maar er was 1 ding in mijn leven waarvan de hulpverleners me probeerden te overtuigen dat ik iets niet kon en moest stoppen met proberen. Ik wilde bewijzen dat ik het wel kon, en dat is me ook gelukt met ontzettend veeeeeeeeeeel moeite. Dat is ook iets waar ik moeite mee heb, als ik iets wil doen of bereiken dat een hulpverlener er tegen was en ik moest doen wat zij willen. Er zijn wel meer dingen die mij opvallen in mijn behandelcontact. Ik heb meerdere behandelaars gehad die altijd vergaten wat ik vertelde. En dan ging het soms toch over belangrijke dingen. Vraag me dan af of ik anders ben ik een gesprek. Vinden ze me maar warrig. Waarom hebben ze vaak moeite om te onthouden wat ik zeg? Presenteer ik mijn klachten en ervaringen verkeerd? Tegen onrecht kan ik inderdaad zeer slecht, dat is een feit, want ik begrijp het ook niet en zal het ook niet begrijpen. Voor mezelf opkomen dat is inderdaad een heel erg groot probleem voor me. Heb al verschillende assertiviteit trainingen gehad, maar veel heeft het me niet gebracht. Ergens denk ik om een klacht in te dienen tegen het vrijwilligerswerk, maar ben ook bang dat dit nog meer negatieve emoties oproept. Het is immers mijn woord tegen dat van hun. Ik wil eens gaan informeren naar bepaalde therapien bij mijn huisarts. Ik dacht aan EMDR. Heb nachtmerries en vraag me af of ik misschien ook trauma's kan hebben. Heb nog nooit EMDR gehad. Hebben jullie daar ervaringen mee?

Nijn, dat van het afmaken van je opleiding en wel of niet verslaafd zijn is wellicht ook opvallend. Het kan maken dat bepaalde diagnoses minder waarschijnlijk zijn of juist waarschijnlijker. Zo werd er bij mijn zus juist gekeken naar wellicht een licht verstandelijke beperking toen er gekeken was naar haar opleiding en verslaving en daar is onderzoek naar gedaan en dat bleek correct.

Het kan prima zijn dat ze verbaasd zijn dat je je opleiding gehaald hebt met jouw problematiek of dat het overgrote merendeel van de mensen met jouw klachten en mogelijke diagnose wel verslaafd zijn. Dat zijn onderdelen van je leven die ertoe doen.

En wat betreft het niet onthouden, ze zien zoveel mensen/cliënten in hun leven dus nee ze kunnen niet alles onthouden. Zo vertelde ik eens tegen mijn therapeute dat ik bij mijn moeder langs was geweest. Ze vroeg erg geïnteresseerd hoe dat gegaan was en of mijn moeder goed geluisterd had of eventuele tips. Op zich niks geks ware het niet dat mijn moeder al 13 jaar ervoor overleden was en ik naar haar graf was.
Tja dat wist mijn therapeute natuurlijk wel maar zat gewoon even niet in haar geheugen. Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal.
De band tussen mij en mijn therapeute was hierna niet veranderd. Wellicht een idee om na te gaan of dit soort dingen bij jou wel toch een vertrouwensbreuk lijden en waar hem dat in zit.

Soms vraag ik me bij jou wel af of je verwachtingen niet te hoog zijn. Begrijp me niet verkeerd er zijn misstanden in de GGZ. Ikzelf sta alweer inmiddels bijna een jaar op de wachtlijst voor nieuwe behandeling.
Maar ik vraag me wel af hoe het nou komt dat jij zoveel in aanraking komt met deze misstanden. Zegt dat wat over de regio waar je woont? Zegt dat wat over alle betrokken hulpverleners? Zegt dat wat over jou en hoe je wellicht dingen opvat?
Zegt zo iemand aan de telefoon echt: je bent echt hopeloos? Of zegt iemand: tjee dat klinkt als een hopeloze situatie waarin je je nu bevind.
En belangrijker nog, wat hoor jij? De context of het woord hopeloos?

Overigens bij mijn nieuwe behandelplek vroegen ze ook om gegevens van vorige plekken. Ik heb hiervoor geen toestemming gegeven. Ik heb ze verteld wat ze moesten weten en het daarbij gelaten. Laat ze maar eens fris kijken naar mij. Mijn klachten zijn ook anders dan toen dus hebben ze er toch niet veel aan.
Ik heb trouwens wel schematherapie gehad en iedereen die daar zat was crisisgevoelig. Sterker nog ik ben tijdens mijn dagbehandeling nog opgenomen geweest. Vreemd dat dit bij "jouw" instelling echt zo'n contra indicatie is.

Tja, ik heb het idee dat Nijn informatie verdraait. Van 'Ze kunnen me niet helpen' maken dat ze dat haar 'Niet willen helpen'. Eerst zegt een hulpverlener dat ze hopeloos is, dan is het weer geen hulpverlener, dan weer wel.
Maar nooit navragen hoe iemand iets bedoelt; slechts aannemen dat, verdraaien. Het is bijvoorbeeld ook niet zo dat een vrijgevestigd psycholoog je niet aanneemt omdat je crisisgevoelig bent en zoals Nijn het vrijwilligerswerk 'overleefd' heeft en niet in crisis is geraakt... was mij niet gelukt. En dan hier afvragen 'Waarom mensen dat zo doen'.
Ik denk eerder dat misverstanden voortkomen uit een negatief denkpatroon en het verkeerd verwoorden van situaties.

Feit blijft dat Nijn zich ongelooflijk k@t voelt en alle vertrouwen in de hulpverlening verloren lijkt te zijn.
Wat bij mij hierin steeds boven komt drijven is: "Nijn, stop nu even met zoeken naar de juiste hulp, stop nu ook even met het zoeken naar (vrijwilligers)werk. Kijk nou eerst eens een poos hoe het is om even helemaal op jezelf aangewezen te zijn. Misschien blijkt er zomaar dat je al heel wat progressie hebt gemaakt en dat je helemaal niet zoveel hulp meer nodig hebt als je denkt.
Ga dingen doen die je leuk vindt: kijk een leuke film, lees een lekker boek, ga op een terrasje naar mensen kijken, koop een Kruidvat-treinkaart en maak een leuke stedentrip...er is veel te doen, ook in je directe omgeving.
Doe wat simpels, wat leuks, geef niet toe aan de drang te moeten "genezen."
Trakteer jezelf nou even op een vakantie.

Maar ik heb gemakkelijk praten omdat ik te weinig van Nijn's toestand weet.
Wat je wel schreef Nijn is dat je als iets lastig gaat gemakkelijk in een crisis belandt. Doe nu geen dingen waarin je jezelf moet bewijzen! Doe dingen die leuk en ontspannen zijn en waarbij de kans op een crisis zo klein mogelijk is.

francieneke schreef: ↑

30-07-2017 08:32

Feit blijft dat Nijn zich ongelooflijk k@t voelt en alle vertrouwen in de hulpverlening verloren lijkt te zijn.

Juist ja, door een oneerlijke, niet correcte weergave.
Ik geloof niet dat men haar hopeloos noemt in gesprek 1. Ik geloof niet dat niemand haar wil helpen. Dat een vrijgevestigd therapeut haar niet aanneemt i.v.m. kans op crisis (been there - bovendien is ze in het vrijwilligerswerk ook niet in crisis beland - een gesprek met één psycholoog zal daar waarschijnlijk ook niet de aanleiding toe zijn en zo wel, is ze meteen aan het goede adres). FACT begeleidt mensen met meervoudige psychiatrische stoornissen en daarin wordt Nijn de deur gewezen?

Als je je vertrouwen kwijtraakt op verkeerde gronden en verkeerd weergeven van gesprekken, is dat niet eerlijk. Niet naar de ander, blokkerend voor jezelf. Ook makkelijk, want je hebt er zelf niets aan hoeven en kunnen doen. De ander heeft de sleutel in handen.
Wel balen van diagnoses en op toch zoek naar een volgende?

Bovendien suggereert Nijn door deze houding ook nog eens dat alle andere mensen in de psychiatrie succesjes niet te danken hebben aan het heel hard werken, vallen en weer opstaan, maar aan dat ze bijvoorbeeld mij wel willen helpen en haar niet.
Nee, ik blijf mijzelf oprecht bij de les houden en kijk ook naar mijn aandeel.

Weer eens met ZwemmendeKangaroe.

Het lijkt erop of Nijn geconditioneerd is in negativiteit. Alles lijkt bij haar door een negatief filter naar binnen te gaan.
Zo kan ik me inderdaad voorstellen dat de hulpverlener het woord 'hopeloos' heeft gebruikt, maar wellicht in een heel andere context dan dat Nijn hopeloos zou zijn. Maar zo komt het dus wel bij haar binnen. Waarbij dat weer een bevestiging van haar eigen overtuigingen is.

Er lijkt een weerstand tegen geholpen willen worden en verbetering van de eigen situatie. Voor psychologen is het dan ook lastig om iemand daadwerkelijk te kùnnen helpen en hier kan ik me voorstellen dat zo iemand wel eens tegen Nijn gezegd heeft: ik kan je niet helpen als je er niet voor open staat en niet zelf jouw aandeel levert in die hulp'. Nijn hoort dan wellicht alleen maar het 'kan je niet helpen' en vertaalt dat zelfs naar 'wil je niet helpen'. Wederom een bevestiging van haar eigen overtuiging dat ze niet geholpen kan worden.

Als je een vrijgevestigde psycholoog benadert en gelijk zo'n hele bak negatieve informatie leeggooit en daarmee bijna impliciet de waarschuwing geeft dat ze tóch niet geholpen kan worden (kijk maar naar het verleden), kan ik me ook voorstellen dat zo'n behandelaar voorzichtig voorstelt dat je het misschien beter bij een gespecialiseerde instelling kan proberen. En dat is dan weer een bevestiging van de eigen overtuiging dat je een hopeloos geval bent die niemand wil helpen.

Nogmaals, ik hoop oprecht dat het kwartje ooit nog eens gaat vallen bij Nijn dat ze zèlf de sleutels in handen heeft om haar zelfgecreëerde gevangenis te verlaten.

Wauw, ik moet echt even reageren en heb er zelfs speciaal een account voor aangemaakt, want eigenlijk wil ik verder alleen meelezen hier. Maar ik herken echt ontzettend veel van wat nijn schrijft en ik kan dus onderkennen dat veel dingen echt zo gaan in de hulpverlening (en de rest van de wereld), als je slecht voor jezelf kunt opkomen.

Ik heb het daardoor nu ook een soort van opgegeven om een beter leven te krijgen, niet meer steeds het pispaaltje te worden (of hopeloos genoemd worden door hulpverleners, wat wel degelijk echt gebeurt, letterlijk gezegd wordt) of om goed geholpen te worden. En heb trouwens ook dezelfde soort ervaringen met vrijwilligerswerk.
De maatschappij is gewoon heel hard en als je niet goed voor jezelf kunt opkomen en juist daarom aanklopt bij de hulpverlening, dan kan je na jaren proberen uiteindelijk niet anders concluderen dan dat je kennelijk teveel beschadigd bent om goede hulpverlening te kunnen krijgen.
Ik chargeer nu natuurlijk even om mijn punt duidelijk te maken; heb echt wel wat kleine, goede ervaringen gehad en van alle psychologen is er uiteindelijk één psycholoog geweest die mij (grotendeels) begreep, maar die stopte helaas na een aantal jaren.

Maar overall klopt hetgeen ik hierbij schets en kan ik de verhalen van nijn echt alleen maar onderschrijven; het is haast niet te geloven maar je wordt als je niet oppast gewoon echt uitgekafferd door verschillende psychologen (en zelfs een psychiater en een psycholoog samen), je wordt geprovoceerd en uitgedaagd en/of je wensen/gevoelens/behoeften worden totaal genegeerd.
Ik herken bijvoorbeeld ook het voorbeeld dat je wordt beloofd dat je schematherapie krijgt en dat je dat dan vervolgens niet krijgt. Ik ben natuurlijk een ander persoon dan nijn en wellicht kom ik ook nog wel beter voor mezelf op ook, maar als je dus in die situatie meerdere keren netjes vraagt waarom je dan niet de beloofde therapie krijgt, dan krijg je vaak nare of vage reacties en moet je het óf doen met wat je wel krijgt of je moet weggaan.
Zo ben ik dan de ene keer weggegaan in dit soort situaties, andere keren heb ik het veel te lang laten duren en andere keer koos ik eieren voor mijn geld en probeerde ik blij te zijn met wat ik wél kreeg (waarna ik achteraf toch een erg onbevredigd en onbegrepen gevoel overhield).
Ik ben ook gepest door meerdere groepsleden tijdens een interne opname (terwijl ik echt letterlijk niets deed dat ook maar iemand aanstoot zou kunnen geven, daar let ik juist altijd heel goed op) en toen ik het aan probeerde te geven bij de begeleiding werd er gezegd dat het wel aan mij zou liggen omdat ik 'de hele tijd zo keek'. Tot op de dag van vandaag zou ik niet weten wat er mis was/is a/d manier waarop ik keek, want ik probeer juist altijd zo neutraal mogelijk te kijken (om maar niemand voor het hoofd te stoten). Maar goed, dus zelfs daar, in een zogenaamd 'beschermde omgeving', is het dus niet veilig. Tenminste, als je niet goed voor jezelf kunt opkomen (terwijl je als je wordt opgenomen op je kwetsbaarst bent, dus dat is nogal een klap op dat moment).

Ik weet niet wat nijn haar diagnoses zijn, maar ik heb complexe PTSS en dat schijnt sowieso vaak verkeerd begrepen te worden en dus ben ik volgens mij vaak in het verleden vaak aangezien voor iets anders (volgens mij dachten sommige intakers zelfs borderline, maar dat heeft men nooit letterlijk uitgesproken).

De negatieve reacties die nijn hier o.a. op haar verhaal krijgt vind ik zeer tekenend, want het zijn typisch de reacties die ik ook vaak krijg, terwijl ik juist ontzettend mijn best doe om aan mezelf te werken en alleen het beste wil voor iedereen. Het verwijt negatief te zijn of dingen te verdraaien vind ik ook heel vreemd in nijn's geval, want ik zie juist dat zij probeert om iets te maken van haar leven, dat zij daar hulp bij nodig heeft, en dat dat tot haar eigen verdriet steeds niet lukt. Dat is al verdrietig genoeg op zich, dus ik vind niet dat je diegene dan nog een sneer hoeft te geven o.i.d.

Het verwijt dat zij krijgt dat ze zegt 'ze willen mij niet helpen' i.p.v. 'ze kunnen mij niet helpen' vind ik ook een hele bekende en typische reactie die ik vaak krijg.
Voor mij zou het in dit geval ook heel logisch zijn om te zeggen 'ze willen niet helpen', want feitelijk is het toch ook zo?
Ze willen haar, met haar problematiek, en wellicht vanwege allerlei goede redenen, gewoon niet helpen. Omdat zij of haar problematiek niet hun beeld past van waar zij iets mee kunnen. Dus dat is geen bewust verdraaien van woorden, dat is gewoon vertellen wat er gebeurt; ze willen haar niet helpen, watvoor redenen ze daar dan ook voor zullen hebben. En zelfs al is er wel sprake van 'niet kunnen' en niet 'niet willen' dan nog vind ik het nogal muggenzifterij om daar zo op te gaan 'zitten'. Daarnaast; de therapeuten weigeren toch ook om haar te helpen? In de volksmond word zoiets doorgaans 'niet willen' genoemd.
Nijn vertelt het gewoon vanuit haar gevoel, en voor haar gevoel is het 'niet willen'; en dat is niet per se woorden verdraaien, maar gewoon: het vertellen zoals jij het van binnen beleeft.
Doen we dat niet allemaal?
Waarom zo uitgaan van een slechte bedoeling?

Daarnaast wordt er in dit topic hier en daar ook met veel wantrouwen op nijn gereageerd vind ik, want wat zij vertelt over o.a. dat vrijgevestigde therapeuten iemand die crisisgevoelig is niet willen helpen, dat is gewoon écht zo.
Lees maar eens de websites van vrijgevestigde therapeuten, en je zal overal de disclaimer lezen dat ze geen mensen aannemen die in crisis verkeren en/of crisisgevoelig zijn.
Een ander mens zou er wellicht voor kiezen om dan die informatie maar achterwege te laten bij een intake/informatiegesprek, maar als letterlijk de vraag gesteld wordt: ben je ooit in crisis geweest, dan zou ieder mens volgens mij gewoon eerlijk antwoorden. Althans, ik wel, en ik denk nijn ook. Want je wil niet liegen én mensen zoveel mogelijk informatie geven, zodat ze je goed kunnen helpen. Lijkt mij niet meer dan logisch, toch?

Ik ben overigens de afgelopen jaren - en dat is wellicht een verschil met nijn - steeds meer voor mezelf opgekomen en zelfs een paar keer echt boos geworden omdat mensen zwaar over mijn grenzen gingen (die ik na jaren aan mezelf werken dus eindelijk ook begin te voelen; ik wist eerst niet eens dat ik uberhaubt grenzen had of mocht hebben).
Maar momenteel zit ik in een behoorlijk depressieve periode met enorme schuldgevoelens over die keren dat ik heel boos ben geworden op mensen, en heb ik heel erg spijt. Het voelt alsof ik veel te ver ben gegaan, het heel anders had moeten verwoorden en ook dat ik mezelf en mijn 'vredelievende aard' heb verloochend. Ik ben ook heel bang dat ik anderen ermee beschadigd heb.
Dus of dat nou de oplossing is geweest?

Daarnaast nog even dit; ik heb met mijn vriend ook gesprekken over dat ik soms vind dat hij over mijn grens gaat, en we concluderen dan samen dat ik ze wel aangeef (dat heb ik inmiddels wel geleerd), maar dat ze gewoon vaak niet aankomen bij hem (en andere mensen). Het is op de één of andere manier niet voelbaar voor anderen. En ik voel ze ook vaak niet helemaal (of twijfel of ik ze wel mag hebben).
Volgens mijn vriend voelen anderen dat aan - dat je niet echt grenzen hebt of beschadigd bent - en gaan ze er daarom steeds overheen, je provoceren/pesten en erger. Dit is wel een erg zure (en voor mij bijna onverteerbare) waarheid/werkelijkheid, maar ik denk wel dat dit zo ongeveer is hoe het zit bij mensen zoals nijn en ik.

Ik heb mezelf van kinds af aan sociaal heel erg geïsoleerd en heb toen ik volwassen werd heel lang lang geprobeerd om aan mezelf te werken en uit deze isolatie te breken, maar ik ben er nu echt klaar mee.
Mensen zoals ik (en nijn wellicht) passen gewoon niet goed in deze wereld denk ik - of hebben bepaalde condities nodig om te functioneren; condities die deze maatschappij op dit moment (nog?) niet kan bieden.

En voor mensen weer iets gaan roepen van 'slachtofferol'; ik heb juist heel weinig medelijden met mezelf (dat is juist onderdeel van het probleem) en ben veel en veel te hard voor mezelf, daarom dwing ik mezelf juist vaak in situaties te blijven die niet goed voor mij zijn (dat heb ik dan natuurlijk zelf niet door).
Volgens mij speelt dit bij nijn ook een rol (maar goed ik ken haar niet persoonlijk dus het kan altijd anders liggen).

Mooi en duidelijk geschreven Mumsels. Voor velen van ons een echte eye-opener.

Ikzelf zit ook al jaren in hulpverleningstrajecten, maar ik deel niet de ervaringen die Nijn heeft.
Ik ben een paar keer gigantisch ingestort inclusief crisisbehandeling/opname; de vrijgevestigd therapeut die ik daarna bezocht, heeft mij niet geweigerd.
Ik heb trajecten bewandeld die achteraf het verkeerde pad waren; dat wil niet zeggen dat ze me daar niet wilden helpen, maar dat het voor mij niet de juiste plek was. Dat mijn problematiek toch op een ander vlak lag. En ook op die achteraf verkeerde plekken heb ik dingen geleerd. Ook over dingen waar ik het niet mee eens was; ook dat is een ervaring die je positief kunt gebruiken.

Bovendien is dit niet het eerste topic van Nijn waarin een herhaaldelijk 'Waarom, waarom waarom nou toch?' wordt afgevraagd. Als dan vervolgens blijkt dat ze dingen verklaart die ze niet heeft nagevraagd (over bedoelingen en uitspraken van therapeuten) maar er wel een negatief oordeel over velt waarin men kennelijk tegen haar is, is het cirkeltje rond. Een: 'Zie je wel, ik pas hier niet.'

Overigens, tot slot, vind ik het niet willen/niet kunnen-verhaal geen muggenzifterij, maar het wijzen op een denkfout. Als je met een bepaalde klachtenreeks beter elders geholpen kunt worden, is het niet omdat men je tegenwerkt, maar omdat je iets anders nodig hebt.
Daarnaast werkt het niet als je op alles 'Ja maar' en 'Kan niet' zegt. Dan kan ik me voorstellen dat het op een gegeven moment ophoudt. Als je iets niet begrijpt: kom erop terug.
Tot slot hebben bepaalde trajecten nou eenmaal een bepaalde duur.

Mumsels schreef: ↑

30-07-2017 14:29

Daarnaast nog even dit; ik heb met mijn vriend ook gesprekken over dat ik soms vind dat hij over mijn grens gaat, en we concluderen dan samen dat ik ze wel aangeef (dat heb ik inmiddels wel geleerd), maar dat ze gewoon vaak niet aankomen bij hem (en andere mensen). Het is op de één of andere manier niet voelbaar voor anderen. En ik voel ze ook vaak niet helemaal (of twijfel of ik ze wel mag hebben).
Volgens mijn vriend voelen anderen dat aan - dat je niet echt grenzen hebt of beschadigd bent - en gaan ze er daarom steeds overheen, je provoceren/pesten en erger. Dit is wel een erg zure (en voor mij bijna onverteerbare) waarheid/werkelijkheid, maar ik denk wel dat dit zo ongeveer is hoe het zit bij mensen zoals nijn en ik.

Ik heb mezelf van kinds af aan sociaal heel erg geïsoleerd en heb toen ik volwassen werd heel lang lang geprobeerd om aan mezelf te werken en uit deze isolatie te breken, maar ik ben er nu echt klaar mee.
Mensen zoals ik (en nijn wellicht) passen gewoon niet goed in deze wereld denk ik - of hebben bepaalde condities nodig om te functioneren; condities die deze maatschappij op dit moment (nog?) niet kan bieden.

En voor mensen weer iets gaan roepen van 'slachtofferol'; ik heb juist heel weinig medelijden met mezelf (dat is juist onderdeel van het probleem) en ben veel en veel te hard voor mezelf, daarom dwing ik mezelf juist vaak in situaties te blijven die niet goed voor mij zijn (dat heb ik dan natuurlijk zelf niet door).
Volgens mij speelt dit bij nijn ook een rol (maar goed ik ken haar niet persoonlijk dus het kan altijd anders liggen).

Wat ik hier lees is dat je aangeeft beschadigd te zijn en geen grenzen te hebben en dat anderen dat aanvoelen en daar makkelijk misbruik van maken. Dat klopt ook in veel gevallen wel, maar het creëren en aangeven van grenzen (je zegt dat je grenzen aangeeft, maar tegelijk dat je die niet hebt, niet aanvoelt of erover twijfelt) is wel JOUW verantwoordelijkheid. Jij hebt zelf altijd een aandeel in het contact. Je schrijft ook dat je van kinds af aan je geïsoleerd hebt, dat zal niet voor niks zijn en jouw PTSS komt ook ergens vandaan. Dit is ook precies de problematiek die problemen geeft in relaties en in interactie met anderen.

Slachtofferrol wordt vaak verward met verantwoordelijkheid nemen. Hard voor jezelf en jezelf vooral niet zielig vinden hoeft niet te betekenen dat je verantwoordelijkheid neemt voor jouw eigen gevoelens. Ondanks dat de problemen die je nu ervaart waarschijnlijk door het doen of laten van anderen is veroorzaakt.

Heb je de schematherapie inmiddels gehad?