Psyche
alle pijlers
Ontzwangeren, ik voel mij verschrikkelijk
donderdag 4 augustus 2016 om 12:41
Ik ben bijna 6 maanden geleden bevallen. Het is een heerlijke baby, onze 3e.
De nachten zijn niet heel goed, maar niet te vergelijken met onze oudste (die was uren wakker, deze baby drinkt, valt weer in slaap en verder geen enorme drama's)
Hoort erbij, geen probleem. Ik geef borstvoeding, dus de nachten komen op mij aan.
Maar ik voel mij niet goed, ik ben moe, niet extreem overdreven moe, maar moe.
Mijn hoofd loopt over van alles wat er moet, maar er komt niets uit mijn handen, ik heb door de vakantie nu alle 3 de kinderen thuis ipv op school.
En verder kan ik mij er eigenlijk niet toe zetten wat te doen. Ik speel een spelletje met de oudste 2, doe een boodschapje, vouw wat was, voed de baby enz. Zo zien de dagen er een beetje uit.
De werkdagen zijn niet heel veel anders, ik moet enorm veel, maar ik kom er niet toe. Lees een beetje op het forum, doe een shopje online en lees de krant. Maar echt aan het werk ben ik niet. Ik ben letterlijk aanwezig. (gelukkig ook hier vakantietijd, het is rustig)
Naast dat ik van alles moet, is mijn hoofd 1 grote warboel, ik kan mij niet concetreren en sinds de laatste paar dagen enorm down. Ik kan huilen om alles. Ben boos om alles en ik ben totaal niet mijzelf. Zelfs dit topic schrijven kost moeite. Volgens mij is er eigenlijk ook geen touw aan vast te knopen.....
Ik baal van mijn lijf, het is uitgezakt na 3 zwnagerschappen, mijn haar valt uit, mijn bekken zegt af en toe gewoon stop.
Hoe kom ik hiervan af? (Het is geen PND, die heb ik na mijn eerste baby gehad en dat is niet te vergelijken met hoe ik mij nu voel)
De nachten zijn niet heel goed, maar niet te vergelijken met onze oudste (die was uren wakker, deze baby drinkt, valt weer in slaap en verder geen enorme drama's)
Hoort erbij, geen probleem. Ik geef borstvoeding, dus de nachten komen op mij aan.
Maar ik voel mij niet goed, ik ben moe, niet extreem overdreven moe, maar moe.
Mijn hoofd loopt over van alles wat er moet, maar er komt niets uit mijn handen, ik heb door de vakantie nu alle 3 de kinderen thuis ipv op school.
En verder kan ik mij er eigenlijk niet toe zetten wat te doen. Ik speel een spelletje met de oudste 2, doe een boodschapje, vouw wat was, voed de baby enz. Zo zien de dagen er een beetje uit.
De werkdagen zijn niet heel veel anders, ik moet enorm veel, maar ik kom er niet toe. Lees een beetje op het forum, doe een shopje online en lees de krant. Maar echt aan het werk ben ik niet. Ik ben letterlijk aanwezig. (gelukkig ook hier vakantietijd, het is rustig)
Naast dat ik van alles moet, is mijn hoofd 1 grote warboel, ik kan mij niet concetreren en sinds de laatste paar dagen enorm down. Ik kan huilen om alles. Ben boos om alles en ik ben totaal niet mijzelf. Zelfs dit topic schrijven kost moeite. Volgens mij is er eigenlijk ook geen touw aan vast te knopen.....
Ik baal van mijn lijf, het is uitgezakt na 3 zwnagerschappen, mijn haar valt uit, mijn bekken zegt af en toe gewoon stop.
Hoe kom ik hiervan af? (Het is geen PND, die heb ik na mijn eerste baby gehad en dat is niet te vergelijken met hoe ik mij nu voel)
donderdag 4 augustus 2016 om 13:13
quote:funnymiss schreef op 04 augustus 2016 @ 13:10:
Ik zou toch even bloed laten prikken. Ik voelde me ook zo na de bevalling. Was het na 10maanden zo zat dat ik bijna huilend bij de huisarts zat. Een paar dagen later bleek uit bloedonderzoek dat ik vit D en ijzer tekort had. Binnen 6 weken was ik weer mezelf. Terwijl ik dacht echt een depressie oid te hebbenHier precies hetzelfde, min de bevalling.
Ik zou toch even bloed laten prikken. Ik voelde me ook zo na de bevalling. Was het na 10maanden zo zat dat ik bijna huilend bij de huisarts zat. Een paar dagen later bleek uit bloedonderzoek dat ik vit D en ijzer tekort had. Binnen 6 weken was ik weer mezelf. Terwijl ik dacht echt een depressie oid te hebbenHier precies hetzelfde, min de bevalling.
donderdag 4 augustus 2016 om 13:15
quote:dobbey schreef op 04 augustus 2016 @ 13:12:
[...]
Dat gevoel heb ik dus niet. Vanaf de 2e week stond ik weer op het schoolplein en baby3 draait gewoon mee in ons ritme in plaats van dat wij een nieuw ritme moeten vinden. Tenminste, zo ervaar ik het.
Ik ben zo gelukkig met ons gezin, echt intens gelukkig, de wens voor een 3e was enorm, voel mij zo gezegend met alweer een prachtige gezonde baby in ons gezin dat ik dit gevoel van de afgelopen weken niet kan rijmen.Herkenbaar hoor. Maar ik denk dat je geest je lichaam aan het inhalen is. Je hebt waarschijnlijk geleefd op adrenaline al die tijd. Puur geluk. Op een gegeven moment stort je daarvan bijna letterlijk in. Ik herken mij echt in jouw verhaal.
[...]
Dat gevoel heb ik dus niet. Vanaf de 2e week stond ik weer op het schoolplein en baby3 draait gewoon mee in ons ritme in plaats van dat wij een nieuw ritme moeten vinden. Tenminste, zo ervaar ik het.
Ik ben zo gelukkig met ons gezin, echt intens gelukkig, de wens voor een 3e was enorm, voel mij zo gezegend met alweer een prachtige gezonde baby in ons gezin dat ik dit gevoel van de afgelopen weken niet kan rijmen.Herkenbaar hoor. Maar ik denk dat je geest je lichaam aan het inhalen is. Je hebt waarschijnlijk geleefd op adrenaline al die tijd. Puur geluk. Op een gegeven moment stort je daarvan bijna letterlijk in. Ik herken mij echt in jouw verhaal.
donderdag 4 augustus 2016 om 13:16
quote:zar84 schreef op 04 augustus 2016 @ 13:13:
Ik kreeg echt na 9 maanden meer ruimte in m'n hoofd (2 kids) Ruimte om op m'n werk wat meer van mezelf te laten zien, maar ook thuis; sport, hobby, even een kast uitmesten. Niet dagelijks ofzo. Maar echt met 9 maanden zag ik m'n oude ik langzaam tevoorschijn komen en zat ik niet alleen met flesjes en luiers en snot in m'n hoofd. Doe je aan een sport?Ik heb het sporten nog niet weer opgepakt, vooral omdat ik s'avonds vaak een baby aan mij vastgeplakt had zitten. En mijn bekken is nog niet helemaal klaar voor een sport vrees ik. Idee is dat als de avonden wat stabieler zijn en er minder geclusterd word ik iig wil gaan zwemmen.
Ik kreeg echt na 9 maanden meer ruimte in m'n hoofd (2 kids) Ruimte om op m'n werk wat meer van mezelf te laten zien, maar ook thuis; sport, hobby, even een kast uitmesten. Niet dagelijks ofzo. Maar echt met 9 maanden zag ik m'n oude ik langzaam tevoorschijn komen en zat ik niet alleen met flesjes en luiers en snot in m'n hoofd. Doe je aan een sport?Ik heb het sporten nog niet weer opgepakt, vooral omdat ik s'avonds vaak een baby aan mij vastgeplakt had zitten. En mijn bekken is nog niet helemaal klaar voor een sport vrees ik. Idee is dat als de avonden wat stabieler zijn en er minder geclusterd word ik iig wil gaan zwemmen.
donderdag 4 augustus 2016 om 13:16
donderdag 4 augustus 2016 om 13:16
quote:dobbey schreef op 04 augustus 2016 @ 13:09:
[...]
hahaha, nee want de schoonmaakster is er vandaag (waardoor ik dus gisteren als een gek alles op ben gaan ruimen en zelfs alle losse haren uit doucheputjes, wastafels en het bad heb lopen vissen, waarom vraag ik mij nu dus af)
Niet meer doen dus.
Drie kinderen lijkt me loodzwaar en daarbij nog ontzwangeren. Probeer dat 'moeten' los te laten.
[...]
hahaha, nee want de schoonmaakster is er vandaag (waardoor ik dus gisteren als een gek alles op ben gaan ruimen en zelfs alle losse haren uit doucheputjes, wastafels en het bad heb lopen vissen, waarom vraag ik mij nu dus af)
Niet meer doen dus.
Drie kinderen lijkt me loodzwaar en daarbij nog ontzwangeren. Probeer dat 'moeten' los te laten.
Life is short. Eat dessert first.
donderdag 4 augustus 2016 om 13:18
quote:ana_isabel schreef op 04 augustus 2016 @ 13:15:
[...]
Herkenbaar hoor. Maar ik denk dat je geest je lichaam aan het inhalen is. Je hebt waarschijnlijk geleefd op adrenaline al die tijd. Puur geluk. Op een gegeven moment stort je daarvan bijna letterlijk in. Ik herken mij echt in jouw verhaal.
Goed te lezen dat ik niet de enige ben, dat weet ik op zicht ook wel, maar een bevestiging is fijn.
Dank je.
Maar hoe kan ik dit weer ombuigen naar iets positiefs? Hoe is jou dat gelukt
[...]
Herkenbaar hoor. Maar ik denk dat je geest je lichaam aan het inhalen is. Je hebt waarschijnlijk geleefd op adrenaline al die tijd. Puur geluk. Op een gegeven moment stort je daarvan bijna letterlijk in. Ik herken mij echt in jouw verhaal.
Goed te lezen dat ik niet de enige ben, dat weet ik op zicht ook wel, maar een bevestiging is fijn.
Dank je.
Maar hoe kan ik dit weer ombuigen naar iets positiefs? Hoe is jou dat gelukt
donderdag 4 augustus 2016 om 13:23
Maar zijn pnd's er niet in soorten en maten? Ik heb nooit een postnatale depressie gehad, maar wel een "gewone" depressie. En dat lijkt hier best wel op. Mijn medicatie is tijdens zwangerschap ook preventief verhoogd, vanwege sterk verhoogd risico op pnd.
Als ik jou was zou ik meteen aan de bel trekken. Ik slik citalopram, gaat prima samen met borstvoeding.
Als ik jou was zou ik meteen aan de bel trekken. Ik slik citalopram, gaat prima samen met borstvoeding.
donderdag 4 augustus 2016 om 13:26
Ik weet zeker dat dit geen PND is, er is geen trigger geweest hiervoor, Ik doe geen rare dingen, ik ben alleen sinds een week erg down. Zonder aanwijzbare reden.
En als ik dit vergelijk met hoe ik mij voelde na de eerste, dan zou ik nu alleen een flinke trap onder mijn hol nodig hebben, verder niets.
En als ik dit vergelijk met hoe ik mij voelde na de eerste, dan zou ik nu alleen een flinke trap onder mijn hol nodig hebben, verder niets.
donderdag 4 augustus 2016 om 13:30
quote:dobbey schreef op 04 augustus 2016 @ 13:18:
[...]
Goed te lezen dat ik niet de enige ben, dat weet ik op zicht ook wel, maar een bevestiging is fijn.
Dank je.
Maar hoe kan ik dit weer ombuigen naar iets positiefs? Hoe is jou dat geluktIk denk doordat ik voor mijzelf een balans wist te creëren tussen huishouden en verzorging van de kinderen.Kinderen en man zijn mijn prioriteit en het huishouden komt daarna. De afwas maakt geen mooie herinneringen,het gezin wel.Overigens zijn mijn kinderen nu op een leeftijd dat ze meehelpen. Mijn jongste is nu 5 en dekt al de tafel. Zo schattig. Dat het niet helemaal perfect is,maakt mij helemaal niks uit. Het is vooral een omschakeling in gemoedstoestand denk ik. Accepteren dat je niet alles moet en jezelf daarin ook niet afbranden.
[...]
Goed te lezen dat ik niet de enige ben, dat weet ik op zicht ook wel, maar een bevestiging is fijn.
Dank je.
Maar hoe kan ik dit weer ombuigen naar iets positiefs? Hoe is jou dat geluktIk denk doordat ik voor mijzelf een balans wist te creëren tussen huishouden en verzorging van de kinderen.Kinderen en man zijn mijn prioriteit en het huishouden komt daarna. De afwas maakt geen mooie herinneringen,het gezin wel.Overigens zijn mijn kinderen nu op een leeftijd dat ze meehelpen. Mijn jongste is nu 5 en dekt al de tafel. Zo schattig. Dat het niet helemaal perfect is,maakt mij helemaal niks uit. Het is vooral een omschakeling in gemoedstoestand denk ik. Accepteren dat je niet alles moet en jezelf daarin ook niet afbranden.
donderdag 4 augustus 2016 om 13:36
Oudste helpt bij ons ook super mee, middelste heeft wat meer moeite met haar plek opgeven van jongste in het gezin en is op een leeftijd dat als ze mee wil helpen ik daarna de stofzuiger kan pakken ( pak hagelslag op tafel willen zetten maar het flapje open en op z'n kop naar de tafel brengen taferelen zeg maar, en dan met zo'n hoeveelheid dat je het niet echt kan negeren ) maar ze doet haar best
Ik vind het wel een mooie zin om te onthouden: "afwas maakt geen mooie herinneringen"
die schrijf ik op de spiegel straks!
Ik vind het wel een mooie zin om te onthouden: "afwas maakt geen mooie herinneringen"
die schrijf ik op de spiegel straks!
donderdag 4 augustus 2016 om 13:38
quote:dobbey schreef op 04 augustus 2016 @ 13:07:
[...]
Nee eigenlijk op dit moment nog niet. Een rondje stad dan wil er een kind mee, wat ik dan eigenlijk ook wel heel gezellig vind, maar een moment voor mijzelf is er niet echt.
Zelfs als ik even wil gaan douchen als alles op bed ligt, dan komt er weer 1 de badkamer in om te poepen ofzo.
En als man aanbied om even alleen weg te gaan, dan vind ik het eigenlijk ook niet zo gezellig, stom he. Ik heb de mogelijkheden wel, maar ik doe het niet.
Die momenten voor jezelf moet je wel pakken. Juist nu, nu het minder met je gaat. Het kind krijgt er niets van als hij een keertje niet mee mag. Probeer dit soort momentjes te pakken.
En neem man zijn aanbod maar eens aan.
Weet hij hoe jij je voelt? Praat met hem, ennu, houd op met snauwen, dat verdient hij niet.
[...]
Nee eigenlijk op dit moment nog niet. Een rondje stad dan wil er een kind mee, wat ik dan eigenlijk ook wel heel gezellig vind, maar een moment voor mijzelf is er niet echt.
Zelfs als ik even wil gaan douchen als alles op bed ligt, dan komt er weer 1 de badkamer in om te poepen ofzo.
En als man aanbied om even alleen weg te gaan, dan vind ik het eigenlijk ook niet zo gezellig, stom he. Ik heb de mogelijkheden wel, maar ik doe het niet.
Die momenten voor jezelf moet je wel pakken. Juist nu, nu het minder met je gaat. Het kind krijgt er niets van als hij een keertje niet mee mag. Probeer dit soort momentjes te pakken.
En neem man zijn aanbod maar eens aan.
Weet hij hoe jij je voelt? Praat met hem, ennu, houd op met snauwen, dat verdient hij niet.
donderdag 4 augustus 2016 om 13:46
quote:dobbey schreef op 04 augustus 2016 @ 13:01:
[...]
haar uit vallen hoort denk ik bij mij en ontzwangeren. Bij de andere 2 ook gehadHier ook veel haaruitval na de geboorte van zoon, die nu bijna 6 maanden is. Overigens voelde ik me afgelopen maand ook belabberd, dus ben even langs de huisarts geweest. Ik moest bloed laten prikken inderdaad, omdat hij dacht aan een vitamine B-tekort of een te laag Hb. Ik zou dus ook even langs de huisarts gaan!
[...]
haar uit vallen hoort denk ik bij mij en ontzwangeren. Bij de andere 2 ook gehadHier ook veel haaruitval na de geboorte van zoon, die nu bijna 6 maanden is. Overigens voelde ik me afgelopen maand ook belabberd, dus ben even langs de huisarts geweest. Ik moest bloed laten prikken inderdaad, omdat hij dacht aan een vitamine B-tekort of een te laag Hb. Ik zou dus ook even langs de huisarts gaan!
donderdag 4 augustus 2016 om 13:59
Ik heb ook 3 kinderen. De jongste is nu net 2 geworden en pas nu heb ik het idee dat ik fysiek en mentaal weer mezelf word. Ik herken wat je beschrijft. Zelfs nu ze 6, 4 en 2 zijn, vind ik de dagen (en vooral zo'n zomervakantie) intensief. Bij mij kwam de man met de hamer ongeveer rond de eerste verjaardag. Het opknappen begint met weer eens af en toe een nacht door kunnen slapen (bij ons ook rond de eerste verjaardag). Ook pak ik het sporten dan weer op. Langzaam opbouwen. Lekker om er even uit te zijn en om de stress uit te zweten. Verder draait vrijwel alles om de kinderen.... Dat is even niet anders als ze klein zijn en er is altijd wel wat.
Bedenk dat je het komende jaar weer terrein gaat winnen voor jezelf; met kleine stapjes. En wees trots op jezelf dat je je zo goed redt met 3 koters.
Bedenk dat je het komende jaar weer terrein gaat winnen voor jezelf; met kleine stapjes. En wees trots op jezelf dat je je zo goed redt met 3 koters.
donderdag 4 augustus 2016 om 14:20
Dat alles om de kinderen draait vind ik niet erg, daarom ben ik moeder, daarom ben ik er. (en de vader ook natuurlijk)
Maar het probleem is denk ik vooral dat ik alle ballen heel hoog wil houden, daarbij de torenhoge lat niet wil raken en dat vooral allemaal zelf wil doen. Alles daarbuiten voelt als falen. En dat is wat mij op dit moment zo down maakt denk ik.
Een avondje sporten? Ja leuk, maar de baby wil bij mij zijn, dus kan niet. Vader heeft geen borsten dus nee, die kan het niet overnemen. Even alleen een rondje in de stad lopen, ja maar de oudste wil zo graag bij mij zijn en tuurlijk, dan nemen we die even mee. Anders is het ook zo veel voor papa, die 3 kinderen..... Dit dus, de hele dag in mijn hoofd. Naast 10000 dingen die ik MOET doen, want als ik dat niet doe ben ik een slechte moeder.
En zo voel ik mij dan ook constant.
Fijn dat ik hier even mag spuien, en de herkenning mag lezen.
Dank!
Maar het probleem is denk ik vooral dat ik alle ballen heel hoog wil houden, daarbij de torenhoge lat niet wil raken en dat vooral allemaal zelf wil doen. Alles daarbuiten voelt als falen. En dat is wat mij op dit moment zo down maakt denk ik.
Een avondje sporten? Ja leuk, maar de baby wil bij mij zijn, dus kan niet. Vader heeft geen borsten dus nee, die kan het niet overnemen. Even alleen een rondje in de stad lopen, ja maar de oudste wil zo graag bij mij zijn en tuurlijk, dan nemen we die even mee. Anders is het ook zo veel voor papa, die 3 kinderen..... Dit dus, de hele dag in mijn hoofd. Naast 10000 dingen die ik MOET doen, want als ik dat niet doe ben ik een slechte moeder.
En zo voel ik mij dan ook constant.
Fijn dat ik hier even mag spuien, en de herkenning mag lezen.
Dank!
donderdag 4 augustus 2016 om 14:44
Mogelijk kan je ook minder goed relativeren door de vermoeidheid, het slaapgebrek en altijd 10 dingen tegelijk moeten (of vinden dat iets moet). Ga bij jezelf na waar jij nu behoefte aan hebt. Het begint ook bij jezelf iets gunnen en rust in je hoofd te creëeren (dat je de boel thuis kunt 'laten' en de zorg kunt overlaten aan anderen). Als moeder ben je redelijk onmisbaar maar met een uurtje of middagje weg vergaat de wereld niet. Probeer maar eens.
Bij ons hielp mij enorm dat mijn man in de weekenden op stond voor de kinderen. Zo kon ik een paar uur bijslapen. In de borstvoedingsperiode (altijd ongeveer 1 jaar bij mij) ging ik ook niet graag van huis 's avonds. Ik kon dan een uitgebreide douche altijd erg waarderen (met man op stand-by). Of een leuke serie kijken tijdens het clusteren. Het zijn soms van die kleine, gewone dingen....
Bij ons hielp mij enorm dat mijn man in de weekenden op stond voor de kinderen. Zo kon ik een paar uur bijslapen. In de borstvoedingsperiode (altijd ongeveer 1 jaar bij mij) ging ik ook niet graag van huis 's avonds. Ik kon dan een uitgebreide douche altijd erg waarderen (met man op stand-by). Of een leuke serie kijken tijdens het clusteren. Het zijn soms van die kleine, gewone dingen....
donderdag 4 augustus 2016 om 14:49
Ja die uitgebreide douche is nu echt mijn moment! Ik vraag nu aan oudste of hij moet poepen voordat ik de douche in stap Als hij nee zegt, en toch moet, moet hij naar beneden.
Man en ik hebben netflix ontdekt tijdens het begin van mijn verlof en er zijn al behoorlijk wat series doorheen gegaan. Heerlijk, wij-tijd met een baby aan de borst. (die dat gelukkig niet meer iedere avond doet, hoe lief ik hem ook vind)
Mijn man werkt in de weekenden vaak, dus helaas kan ik dan niet altijd bijslapen. Ik tel de vakantiedagen af, en heb mijzelf dutjes met de baby samen beloofd!
Man en ik hebben netflix ontdekt tijdens het begin van mijn verlof en er zijn al behoorlijk wat series doorheen gegaan. Heerlijk, wij-tijd met een baby aan de borst. (die dat gelukkig niet meer iedere avond doet, hoe lief ik hem ook vind)
Mijn man werkt in de weekenden vaak, dus helaas kan ik dan niet altijd bijslapen. Ik tel de vakantiedagen af, en heb mijzelf dutjes met de baby samen beloofd!
donderdag 4 augustus 2016 om 14:57
Ik ben 3 weken geleden bevallen. Iemand heeft mij het boek perfecte moeders bestaan niet gegeven juist omdat we beiden weten dat het gevoel dat jij hebt mijn valkuil is. Ik ben nog niet begonnen met lezen overigens.
Wel probeer ik prioriteiten te stellen. Prioriteit 1 is de baby voeden. P 2 is zelf uitrusten en herstellen van de zware bevalling. 3 is baby knuffelen. 4 is wandelen. Dit wil ik perse elke dag. Al het andere probeer ik echt te zien als een bonus.
Ik vind het lastig hoor. De baby ligt nu op mijn benen, want ze wil graag gevierd worden. En ik zit op het forum, maar voel me schuldig over de was die de hele dag al in de machine zit. Maar ja, de was is niet prioriteit 1 t/m 4. Dus blijf ik oefenen met loslaten.
Wel probeer ik prioriteiten te stellen. Prioriteit 1 is de baby voeden. P 2 is zelf uitrusten en herstellen van de zware bevalling. 3 is baby knuffelen. 4 is wandelen. Dit wil ik perse elke dag. Al het andere probeer ik echt te zien als een bonus.
Ik vind het lastig hoor. De baby ligt nu op mijn benen, want ze wil graag gevierd worden. En ik zit op het forum, maar voel me schuldig over de was die de hele dag al in de machine zit. Maar ja, de was is niet prioriteit 1 t/m 4. Dus blijf ik oefenen met loslaten.
donderdag 4 augustus 2016 om 14:58
Het heeft ook absoluut zijn charme, die tijd. Mijn man en ik hadden het er gisteren nog over. Maar je onthoudt het mooie en vergeet hoe zwaar het is in het midden van alles. Ik vind zelf dat het niet zozeer makkelijker wordt als ze groter worden (elke fase heeft zijn eigen uitdagingen) maar wel dat je het veel beter kunt hebben als je weer jezelf bent geworden na het herstel van alle fysieke ontberingen. Ik wens je heel veel succes en sterkte!
vrijdag 5 augustus 2016 om 15:22
Zou toch voor de zekerheid je bloed laten prikken, ik herken het een en ander en had een vitamine b12 tekort.
Maar vind het ook allemaal niet zo gek met drie kinderen hoor. Ik vond het met 1 al zwaar. Pas na een maand of tien kon ik weer wat meer voor mijzelf gaan doen, toen kon zoontje wat langer zonder de borst. En het huishouden dat was echt de laatste prioriteit, op de basics na.
Maar vind het ook allemaal niet zo gek met drie kinderen hoor. Ik vond het met 1 al zwaar. Pas na een maand of tien kon ik weer wat meer voor mijzelf gaan doen, toen kon zoontje wat langer zonder de borst. En het huishouden dat was echt de laatste prioriteit, op de basics na.
maandag 8 augustus 2016 om 09:03
Ik ga het donderdag bij de huisarts even aankaarten. Ik heb dan al een afspraak staan voor iets anders. Maar mijn angst is dat ik te horen krijg dat het erbij hoort, dat ik niet zo moet zeuren en dat het vanzelf wel weer goed komt. En ik weet dat dat ook zo is, maar in de tussentijd tot het weer goedkomt, moet ik wel iets. Er zijn 3 kinderen afhankelijk van mij (ons) en zoals het nu gaat, gaat het gewoon niet.
Dit weekend hebben we het rustig aan gedaan, baby sliep zo goed als door (voeding om half 5 vind ik al ochtend, hoewel er in mijn single jaren weekenden waren dat ik toen pas thuis kwam )
Dus we hebben weer wat meer slaap kunnen pakken, gek genoeg voel ik mij dan nog vermoeider dan als ik meer voed in de nacht.
De mist in mijn hoofd is gelukkig wel wat minder dan vorige week en mijn tranen prikken minder. Afgelopen vrijdag ben ik een uurtje gaan fietsen toen man thuis kwam na het werk. Dat was zo fijn!
Baby afgetankt achter gelaten en even de zon op mijn snoet gevoeld. Ik denk dat ik dat zonder dit topic nooit gedaan had, dus dank voor die schop onder mijn kont!
Dit weekend hebben we het rustig aan gedaan, baby sliep zo goed als door (voeding om half 5 vind ik al ochtend, hoewel er in mijn single jaren weekenden waren dat ik toen pas thuis kwam )
Dus we hebben weer wat meer slaap kunnen pakken, gek genoeg voel ik mij dan nog vermoeider dan als ik meer voed in de nacht.
De mist in mijn hoofd is gelukkig wel wat minder dan vorige week en mijn tranen prikken minder. Afgelopen vrijdag ben ik een uurtje gaan fietsen toen man thuis kwam na het werk. Dat was zo fijn!
Baby afgetankt achter gelaten en even de zon op mijn snoet gevoeld. Ik denk dat ik dat zonder dit topic nooit gedaan had, dus dank voor die schop onder mijn kont!
maandag 8 augustus 2016 om 09:41
quote:Pikkie22 schreef op 08 augustus 2016 @ 09:30:
Het is 5 minuten werk, misschien wil er even iemand oppassen? Als je tot donderdag wacht heb je de uitslag pas na het weekend. Als je vandaag gaat kun je de uitslag gelijk met je arts bespreken donderdagUhm, nou niet helemaal. Als ik bij de ha bespreek dat ik bloed zou willen laten prikken, dan krijg ik een papiertje mee om naar het ziekenhuis te gaan en daar achter in de rij aan te sluiten. Er wordt bij onze huisarts niet zelf geprikt. En om met 3 kinderen richting ziekenhuis te gaan en tussen de 30 en 45 minuten te wachten tot ik aan de beurt ben zie ik nu even niet zitten.
Het is 5 minuten werk, misschien wil er even iemand oppassen? Als je tot donderdag wacht heb je de uitslag pas na het weekend. Als je vandaag gaat kun je de uitslag gelijk met je arts bespreken donderdagUhm, nou niet helemaal. Als ik bij de ha bespreek dat ik bloed zou willen laten prikken, dan krijg ik een papiertje mee om naar het ziekenhuis te gaan en daar achter in de rij aan te sluiten. Er wordt bij onze huisarts niet zelf geprikt. En om met 3 kinderen richting ziekenhuis te gaan en tussen de 30 en 45 minuten te wachten tot ik aan de beurt ben zie ik nu even niet zitten.
