Psyche
alle pijlers
Onvervulde emotionele behoefte door moeder - nog steeds pijn
woensdag 25 januari 2023 om 13:58
44 jaar en mijn moeder is een slimme vrouw maar emotioneel niet zo afgestemd, niet warm.
Weinig stil gestaan bij mijn behoeften, thuis werd er niet bij emoties stil gestaan en bv toen ik als meisje van 14 aangaf een bh te willen kopen werd ik niet serieus genomen en zei ze ‘heb jij toch helemaal niet nodig?’ Meer van dit soort kwetsende, onhandige opmerkingen herinner ik mij.
Als er iemand ziek is in haar omgeving staat ze direct klaar en belt ze of gaat ze langs bij Jan en alleman. Klinkt allemaal heel mooi maar vraag mij af of ze hier wel in afstemt bv.
Ze belt mij wekelijks maar vraagt even hoe het gaat maar verder nergens concreet naar en praat enkel over zichzelf en vooral om de voor mij niet relevante dingen om haar heen.. ik zie vreselijk op tegen die gesprekken en ben na afloop vaak verdrietig en bozig. Ik voel mij niet gezien, niet gekend., ze weet niks van mij. En Ik voel mij niet vrij om niet op te nemen. Ik doe het soms wel maar voel wel dat ik dan snel terug moet bellen…
Verder is het geen onvriendelijk mens hoor maar in contact met haar wordt er vaak eea geraakt en ben ik daarna van slag..
Ik ben 44 en baal hier zo van. Waarom raakt mij dit nu nog steeds. Ik weet toch dat de behoefte nooit voorzien wordt, net zal nooit veranderen.. ik wil gewoon contact kunnen hebben zonder dat het mij zo raakt. Soms denk ik ook aan haar uitvaart. Vriendinnen die zo liefdevol over hun moeder spraken. Ik weet niet wat ik zou kunnen zeggen daar..
oplossing om het bespreekbaar te maken is een absolute no go.. ze is 75, gevoelig en kan moeilijk reflecteren en zal in fikse ruzie eindigen vrees ik en niks veranderen..
Is dit herkenbaar? Ik ben vooral boos op
MIjzelf dat het mij nog steeds zo raakt. Wat denken jullie ervan?
Weinig stil gestaan bij mijn behoeften, thuis werd er niet bij emoties stil gestaan en bv toen ik als meisje van 14 aangaf een bh te willen kopen werd ik niet serieus genomen en zei ze ‘heb jij toch helemaal niet nodig?’ Meer van dit soort kwetsende, onhandige opmerkingen herinner ik mij.
Als er iemand ziek is in haar omgeving staat ze direct klaar en belt ze of gaat ze langs bij Jan en alleman. Klinkt allemaal heel mooi maar vraag mij af of ze hier wel in afstemt bv.
Ze belt mij wekelijks maar vraagt even hoe het gaat maar verder nergens concreet naar en praat enkel over zichzelf en vooral om de voor mij niet relevante dingen om haar heen.. ik zie vreselijk op tegen die gesprekken en ben na afloop vaak verdrietig en bozig. Ik voel mij niet gezien, niet gekend., ze weet niks van mij. En Ik voel mij niet vrij om niet op te nemen. Ik doe het soms wel maar voel wel dat ik dan snel terug moet bellen…
Verder is het geen onvriendelijk mens hoor maar in contact met haar wordt er vaak eea geraakt en ben ik daarna van slag..
Ik ben 44 en baal hier zo van. Waarom raakt mij dit nu nog steeds. Ik weet toch dat de behoefte nooit voorzien wordt, net zal nooit veranderen.. ik wil gewoon contact kunnen hebben zonder dat het mij zo raakt. Soms denk ik ook aan haar uitvaart. Vriendinnen die zo liefdevol over hun moeder spraken. Ik weet niet wat ik zou kunnen zeggen daar..
oplossing om het bespreekbaar te maken is een absolute no go.. ze is 75, gevoelig en kan moeilijk reflecteren en zal in fikse ruzie eindigen vrees ik en niks veranderen..
Is dit herkenbaar? Ik ben vooral boos op
MIjzelf dat het mij nog steeds zo raakt. Wat denken jullie ervan?
woensdag 25 januari 2023 om 14:06
Je gevoel is heel legitiem. In jou zit nog steeds een innerlijk kind dat gezien en erkend wil worden. Innerlijk kind ‘werk’ doen kan veel helen.
Je moeder kun je niet meer veranderen, evenals je het verleden niet meer kunt veranderen. Maar je kunt wel zelf dat stuk gaan helen en zorg leren dragen voor je innerlijke kind.
Helaas erg herkenbaar (voor velen van jouw en mijn generatie denk ik).
Heb je zelf ook kinderen?
Je moeder kun je niet meer veranderen, evenals je het verleden niet meer kunt veranderen. Maar je kunt wel zelf dat stuk gaan helen en zorg leren dragen voor je innerlijke kind.
Helaas erg herkenbaar (voor velen van jouw en mijn generatie denk ik).
Heb je zelf ook kinderen?
woensdag 25 januari 2023 om 14:10
Ja ik heb zelf ook kinderen en, al zeg ik het Zelf, ik doe het zelf zo anders.. ben juist enorm gericht op de ander en bij de kinderen hoe zij zich voelen, hun behoeften.. heel hechte band met de kinderen (oudste is 12h). Misschien zelfs te?Joe schreef: ↑25-01-2023 14:06Je gevoel is heel legitiem. In jou zit nog steeds een innerlijk kind dat gezien en erkend wil worden. Innerlijk kind ‘werk’ doen kan veel helen.
Je moeder kun je niet meer veranderen, evenals je het verleden niet meer kunt veranderen. Maar je kunt wel zelf dat stuk gaan helen en zorg leren dragen voor je innerlijke kind.
Helaas erg herkenbaar (voor velen van jouw en mijn generatie denk ik).
Heb je zelf ook kinderen?
Mijn moeder zelf is grootgebracht in een groot boeren gezin.. zij kan er ook niks aan doen. Ze is gastvrij, heeft humor en houdt van gezelligheid.. dus zeker ook goede kanten.. maar ergens knaagt dus dat gemis.. (wat ik niet meer wil voelen en ook niet mag eigenlijk… ik heb Een lieve man en lieve vriendinnen die in mijn behoefte voorzien zou je denken…)
woensdag 25 januari 2023 om 14:13
Mooie tip doreia.
Ik vind het zelf gewoon irritant dat er steeds nieuwe pijnpunten bij komen.
Mijn man zit erbij en die zegt ook: al gaan we een kwartier langs, ze moet gewoon iets belachelijks uitkramen.
Al die opmerkingen over mijn huidige zelf, prima, kan ik naast me neerleggen, ik weet hoe ze is, hou me alle geleerde strategieën voor blabla.
Maar laatst zat ik met mijn 14 jarige en toen begon ze ineens 'haha nou ze is sprekend jou maar toch vond ik jou zo verschrikkelijk op die leeftijd, en toen wist ik ook al niet waarom' en dan gaan lachen.
Super grappig ja, dat je me een jaar later de deur uit schopte, enorm lollig.
lig ik weer dagen in de kreukels. Ben verdomme een uurtje binnen geweest.
En er wat van zeggen levert alleen maar gehuil op en ze is heel ziek dus dat wil je ook niet.
Dus nee, ik heb geen opwekkend verhaal behalve contact beperken.
Ik vind het zelf gewoon irritant dat er steeds nieuwe pijnpunten bij komen.
Mijn man zit erbij en die zegt ook: al gaan we een kwartier langs, ze moet gewoon iets belachelijks uitkramen.
Al die opmerkingen over mijn huidige zelf, prima, kan ik naast me neerleggen, ik weet hoe ze is, hou me alle geleerde strategieën voor blabla.
Maar laatst zat ik met mijn 14 jarige en toen begon ze ineens 'haha nou ze is sprekend jou maar toch vond ik jou zo verschrikkelijk op die leeftijd, en toen wist ik ook al niet waarom' en dan gaan lachen.
Super grappig ja, dat je me een jaar later de deur uit schopte, enorm lollig.
lig ik weer dagen in de kreukels. Ben verdomme een uurtje binnen geweest.
En er wat van zeggen levert alleen maar gehuil op en ze is heel ziek dus dat wil je ook niet.
Dus nee, ik heb geen opwekkend verhaal behalve contact beperken.
woensdag 25 januari 2023 om 14:13
woensdag 25 januari 2023 om 14:15
Wat mij wel hielp was na een tijdje inderdaad ook de leuke dingen te blijven zien.
Ik heb heel wat tijd verspild door me alleen te focussen op wat er niet was. Daar heb ik veel waardevolle andere familieleden tekort mee gedaan.
woensdag 25 januari 2023 om 14:15
Ja Joe vind je het echt legitiem? Het moet toch ook eens klaar zijn denk ik vaak met dat verdrietige en boze gevoel.. ze zegt in het hier en nu niks lelijks of raars..Joe schreef: ↑25-01-2023 14:06Je gevoel is heel legitiem. In jou zit nog steeds een innerlijk kind dat gezien en erkend wil worden. Innerlijk kind ‘werk’ doen kan veel helen.
Je moeder kun je niet meer veranderen, evenals je het verleden niet meer kunt veranderen. Maar je kunt wel zelf dat stuk gaan helen en zorg leren dragen voor je innerlijke kind.
Helaas erg herkenbaar (voor velen van jouw en mijn generatie denk ik).
Heb je zelf ook kinderen?
woensdag 25 januari 2023 om 14:26
woensdag 25 januari 2023 om 14:42
Kun je daar iets meer over vertellen (als je wil)? Ik zat er laatst ook naar te kijken.
Ik herken wel dingen, denk dat het bij mij minder heftig/ernstig was maar toch.
woensdag 25 januari 2023 om 15:04
Net even dat boek 'ongezien opgegroeid' gegoogeld en volgens mij gaat het zo ongeveer over hetzelfde als waar Jonice Webb het over heeft.
woensdag 25 januari 2023 om 15:17
In het boek staat bijvoorbeeld bij hoofdstuk 1:Houdbaremelk schreef: ↑25-01-2023 14:42Kun je daar iets meer over vertellen (als je wil)? Ik zat er laatst ook naar te kijken.
Ik herken wel dingen, denk dat het bij mij minder heftig/ernstig was maar toch.
Hoe emotioneel onvolwassen ouders het leven van hun volwassen kinderen beinvloeden.
'Opgroeien in een gezin met emotioneel onvolwassen ouders is een eenzame ervaring. De ouders doen en lijken misschien normaal, en zorgen voor de lichamelijke gezondheid van het kind en voor voldoende eten en veiligheid. Maar als zij geen emotionele band met hun kind aangaan, ontstaat er bij het kind een gapend gat waar werkelijke veiligheid had kunnen zijn.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 25 januari 2023 om 15:59
Herkenbaar herkenbaar. Ik vond dat ik zo rond m'n veertigste maar eens moest ophouden met dat gedonder in de relatie met mijn vader (in mijn geval), dus ik heb er een rondje therapie tegenaan gegooid. Heel fijn om mijn gevoel en de situaties door te spreken met een buitenstaander en ik heb er veel houvast gevonden om met de situatie om te gaan, zowel m'n herinneringen en ervaringen in het verleden als de situatie zoals 'ie nu is.
Jij kunt je moeder niet veranderen en je zegt dat aanspreken ook kansloos is. Maar je kunt wel met je eigen verhaal in het reine komen en daardoor ontspannen tegenover je moeder staan. Dat zou ik je van harte gunnen, want ik weet hoe het mijn leven heeft verbeterd.
Die therapie was niks zweverigs trouwens, want daar ben ik zelf allergisch voor. Lekker concreet, een gesprek of tien en ik had genoeg om ermee door te kunnen.
Jij kunt je moeder niet veranderen en je zegt dat aanspreken ook kansloos is. Maar je kunt wel met je eigen verhaal in het reine komen en daardoor ontspannen tegenover je moeder staan. Dat zou ik je van harte gunnen, want ik weet hoe het mijn leven heeft verbeterd.
Die therapie was niks zweverigs trouwens, want daar ben ik zelf allergisch voor. Lekker concreet, een gesprek of tien en ik had genoeg om ermee door te kunnen.
Wat eten we vanavond?
woensdag 25 januari 2023 om 17:08
Héél herkenbaar, ik had dit zo geschreven kunnen hebben.
Vergis je niet in wat emotionele verwaarlozing met een kind doet. Ik lees tussen de regels door dat je het een beetje bagatelliseert en het minder maakt "het was niet zo erg, de term emotionele verwaarlozing is wel een beetje overdreven, mijn moeder kan er ook niks aan doen"
Ook dat herken ik ontzettend! Ik heb dat ook heel lang gedaan, maar daarmee ook mijn eigen gevoel opzij gezet en niet serieus genomen. Het heeft mij heel veel tijd en heel veel therapie gekost om te zijn waar ik nu ben. En dat is, dat het gedrag van mijn moeder mij niet meer zo raakt. Accepteren dat ik haar niet kan veranderen, maar leren hoe ik met haar gedrag kan omgaan. Ik herken wat je schrijft dat opmerkingen je zo kunnen raken en ervoor zorgen dat je dagen erna van slag bent.
Zelf heb ik ook een aantal jaren geen contact meer gehad met mijn moeder. Ik werd er letterlijk ziek van en heb die tijd gebruikt om te werken aan mezelf. Nu is er wel weer wat contact, maar heel oppervlakkig. Ik ben niet boos (meer) op haar, besef me dat het van haar kant geen onwil is maar dat ze het waarschijnlijk niet anders kan. Maar ik moet de afstand bewaren om mezelf en mijn gezin te beschermen.
Maar nogmaals: het heeft héél veel gekost om hier te komen.
Begin ermee om je eigen gevoel en pijn serieus te nemen en het niet weg te maken, dat is al een eerste stap.
Vergis je niet in wat emotionele verwaarlozing met een kind doet. Ik lees tussen de regels door dat je het een beetje bagatelliseert en het minder maakt "het was niet zo erg, de term emotionele verwaarlozing is wel een beetje overdreven, mijn moeder kan er ook niks aan doen"
Ook dat herken ik ontzettend! Ik heb dat ook heel lang gedaan, maar daarmee ook mijn eigen gevoel opzij gezet en niet serieus genomen. Het heeft mij heel veel tijd en heel veel therapie gekost om te zijn waar ik nu ben. En dat is, dat het gedrag van mijn moeder mij niet meer zo raakt. Accepteren dat ik haar niet kan veranderen, maar leren hoe ik met haar gedrag kan omgaan. Ik herken wat je schrijft dat opmerkingen je zo kunnen raken en ervoor zorgen dat je dagen erna van slag bent.
Zelf heb ik ook een aantal jaren geen contact meer gehad met mijn moeder. Ik werd er letterlijk ziek van en heb die tijd gebruikt om te werken aan mezelf. Nu is er wel weer wat contact, maar heel oppervlakkig. Ik ben niet boos (meer) op haar, besef me dat het van haar kant geen onwil is maar dat ze het waarschijnlijk niet anders kan. Maar ik moet de afstand bewaren om mezelf en mijn gezin te beschermen.
Maar nogmaals: het heeft héél veel gekost om hier te komen.
Begin ermee om je eigen gevoel en pijn serieus te nemen en het niet weg te maken, dat is al een eerste stap.
woensdag 25 januari 2023 om 17:35
woensdag 25 januari 2023 om 18:06
Ik las over rol dwang.Laura schreef: ↑25-01-2023 17:35Ja misschien maak ik het weg maar het contact verbreken is echt een stap te ver hoor. Ik denk dat wij in mijn moeders ogen een hèle goede relatie hebben. We hebben nooit ruzie. Voelt ook een beetje huichelachtig om het op te schrijven en überhaupt te denken / voelen…
Dat je in een rol gedwongen wordt omwille van het gemak dat dit je ouders oplevert.
Uit die rol stappen maakt de wereld van je moeder onvoorspelbaar en beangstigend. Dat is het moment dat jullie ruzie gaan krijgen. Wanneer jij iets zou doen wat niet binnen de opgelegde rol past.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 25 januari 2023 om 18:11
Daar heb ik gestaan en gelukkig kon ik toen eerlijk terugkijken naar de man die mijn vader was en de band die wij met elkaar hadden.
Je kunt ook in therapie als je niet in brokken op de grond ligt.
Maar gewoon om een dingetje dat je dwarszit te bespreken en er anders tegenaan te kijken, zoals dit.
Wat eten we vanavond?
woensdag 25 januari 2023 om 20:42
Mijn jeugd is ook niet zo voorspoedig verlopen als ik vaak van leeftijdsgenoten hoorde. Toen een klasgenoot eens zei dat ze dol was op haar ouders en heel graag bij hen was voelde ik me heel erg bevreemd. Toen pas voelde ik dat bij ons alles anders was.
Kennelijk kan het ook erg misgaan als ouders niet uitgesproken narcistisch zijn. Ik heb ook geen idee hoe dat zou moeten helen. En wat dat betekent.
Kennelijk kan het ook erg misgaan als ouders niet uitgesproken narcistisch zijn. Ik heb ook geen idee hoe dat zou moeten helen. En wat dat betekent.
tv-icoon wijzigde dit bericht op 25-01-2023 21:56
41.47% gewijzigd
Dan moet het maar zoals het kan
woensdag 25 januari 2023 om 20:53
https://www.ratgevallen.nl/wp-content/u ... der1-1.pdf
Je bent niet gek en niet alleen. Dikke knuffel
!
Je bent niet gek en niet alleen. Dikke knuffel
!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
