Onvervulde emotionele behoefte door moeder - nog steeds pijn

Je verhaal raakt me Avage .

Laura schreef: ↑

27-01-2023 15:31

Heel verhelderend dank je wel!
-knip-
Maar het voelt ook onbeleefd om niet terug te bellen. Het voelt ook als onbeleefd en ondankbaar ofzo…

Ik lees dus inderdaad dat je jezelf straft als je niet opneemt én dat je een straffende reactie van je moeder verwacht. Met andere woorden; zodra jouw moeder je belt kun jij het per definitie al niet meer goed doen -->
1. Als je aan je moeders behoeftes voldoet voel je je ruk want je moet een eenzijdig 'gesprek' aan waarin je je ongezien en ongehoord voelt(=pijn).
2. Als je aan je eigen behoeftes voldoet en niet opneemt en niet vlot terug belt voel je je ruk want je bent een rotdochter die deze kleinigheid niet voor je ouwe moedertje op kan brengen(=pijn).

Je kiest er nu steeds voor om aan je moeders behoefte te voldoen. Vraag je eens af waarom voor dat je mijn post verder leest.





-




Het is aannemelijk dat je het voldoen aan je moeders behoeften netto ervaart als een minder heftige last. Opnemen betekent even de tanden op elkaar en het telefoontje uitzingen. Daarna voel je je mogelijk leeggezogen, maar je loopt in ieder geval geen (of minder) kans op een pissige moeder en het kutgevoel is in iedergeval niet óók nog je eigen schuld/verdiende loon. Niet opnemen betekent dat je in spanning zit vanwege een mogelijk (lees: waarschijnlijk) geïrriteerde moeder die nog een appeltje met je zal schillen. Logisch dus, dat jij denkt "Get it over with!". Je kiest liever voor een bekende last waarvan je weet wat het inhoudt, dan dat je in onzekerheid zit. Heel menselijk! Maar je neemt daar niet in mee dat jezelf stelselmatig achterstellen óók langdurige gevolgen heeft. Zie hier; de reden dat je dit topic hebt geopend. De kernvraag is dus; Waarom ervaar jij bijna ondraaglijke spanning, wanneer je je eigen behoeftes voorrang geeft aan die van je moeder?

Verder vind ik het heel sprekend dat je eerst zegt "Niet terug bellen is onbeleefd" en dat je dat vervolgens aanvult met "onbeleefd en ondankbaar". Graag beleefd willen zijn gaat waarschijnlijk over jou; Jij hecht er waarde aan dat je een beleefd mens bent. Het tweede gaat echter over je moeder; Niet opnemen is ondankbaar, dus dat kan niet. M.a.w. jij bent je moeder verschuldigd dat je je dankbaar naar haar opstelt. Waarom? Omdat zij jou op de wereld gezet heeft en heeft grootgebracht? Daarom behoor jij te voldoen aan haar behoeftes zelfs wanneer het ten koste gaat van je eigen behoeftes? Vraag jij dat ook van jouw eigen kinderen?

Ik weet dat dit confronterende vragen zijn omdat ik het proces van 'verplichte dankbaarheid' loslaten zelf ook intens moeilijk vond. Ik moest leren voor mijzelf te kiezen en oh wat heb ik me schuldig gevoeld. Vreselijk. Maar het was wél nodig om uit die dynamiek te komen. Het resultaat mag er zijn; geen onuitgesproken verwachtingen meer of onderhuidse emotionele manipulatie. We hebben na alle strijd die het kostte nu een fijne open band.

En weetje? Natuurlijk doe ik wel eens iets om mijn moeder, mijn man, vriendinnen (of wie dan ook) te pleasen. Ook ten koste van mezelf. Het verschil is echter dat ik nu de bewuste keuze maak dit wel of niet te doen. Dat maakt dat ik mijn pleasen kan controleren en doseren in plaats van dat het me leegzuigt --> 1. Dit kost me iets, maar ik kan het aan én ik vind het het waard --> Ik voldoe aan de behoefte van de ander. 2. Dit kost me iets en ik kan het niet aan OF ik vind het het niet waard --> Ik voldoe niet aan de behoefte van de ander. Ik check dus eerst in bij mezelf; Wat vraagt dit van me? Heb ik op dit moment de mentale reserves om dat aan te kunnen? Welk effect probeer ik te bewerkstelligen (blije moeder?) of te voorkomen (boze moeder?) en is dat terecht/mijn verantwoordelijkheid? Dit betekent overigens niet dat ik me niet hartstikke kut voel als ik voor mezelf kies. Sterker nog; meestal voel ik me al giga kut bij de gedachte dat ik mogelijk iemand teleur zal stellen. Dat is nu eenmaal hoe ik in elkaar zit. Alles bij elkaar opgeteld echter, doet het kutgevoel van nee verkopen me op lange termijn veel minder schade dan altijd maar ja zeggen ten koste van mezelf.

Dus het komt wederom neer op het volgende: Wat heb jij ervaren op momenten dat je moeder ontevreden was en/of haar behoeftes niet werden voldaan? Wat heeft ervoor gezorgd dat jij je verantwoordelijk bent gaan voelen voor het verhelpen van haar onvrede?
Of anders gezegd; Wat maakt jouw moeders mogelijke onvrede dusdanig schadelijk voor jou dat je netto minder schade ervaart als je haar pleast en jezelf (een beetje) schade doet? Waarom zijn de consequenties van jouw zelfopoffering draaglijker voor je dan het verduren van je moeders onvrede?

Tussen de regels door kun je lezen dat dit ook gaat over adequate eigenwaarde..

Het is weer een heel stuk proza geworden ...

Ik de moeilijkheid van jouw situatie gewoon zo ontzettend goed en hoop voor je dat het beter wordt!

Dubbel

Kokora schreef: ↑

27-01-2023 17:15

Ik weet dat dit confronterende vragen zijn omdat ik het proces van 'verplichte dankbaarheid' loslaten zelf ook intens moeilijk vond. Ik moest leren voor mijzelf te kiezen en oh wat heb ik me schuldig gevoeld. Vreselijk. Maar het was wél nodig om uit die dynamiek te komen. Het resultaat mag er zijn; geen onuitgesproken verwachtingen meer of onderhuidse emotionele manipulatie. We hebben na alle strijd die het kostte nu een fijne open band.

Daar heb ik ontzag voor zeg.

Hoe ging je moeder daarmee om, toen jij je anders ging opstellen in jullie contact?
Wat maakte dat het uiteindelijk een fijne open band kon worden tussen jullie?

Kokora schreef: ↑

27-01-2023 17:24

Het is weer een heel stuk proza geworden ...

Ik de moeilijkheid van jouw situatie gewoon zo ontzettend goed en hoop voor je dat het beter wordt!

Ik vind je heel fijn, helder en duidelijk schrijven. Ik hoop dat TO er veel aan heeft.

To, voor mij is je verhaal ook herkenbaar. Veel dingen zijn ook zo gewoon in de familie dynamiek, dat jij het als gewoon bent gaan beschouwen, terwijl dat niet zo is.

Waar ik het meeste aan heb gehad, is rouwen om de emotionele zorg die ik niet heb gehad als kind. Daarna kon ik goed scheiden dat mijn ouders zo goed als zij konden voor mij gezorgd hebben. En dat ze tekort zijn geschoten, voor een groot deel door hun eigen jeugd.

Mijn moeder is iets meer dan een jaar geleden overleden en ik zat er onwijs mee dat ik niet in staat was om me te uiten, om mijn gevoelens te laten zien. Ik voelde me leeg vanbinnen. Ik kwam toen via google uit op emotionele verwaarlozing. Daar verzette ik me ook erg tegen. Ik was immers altijd ‘de goede dochter’ geweest en was gewend om te pleasen. En wat is er dan erger dan zeggen dat je ouders je hebben verwaarloosd? Dat voelt als ze betichten van mishandeling. Maar er zijn zoveel vormen van.

Het boek Running on Empty van Jonice Webb (is ook wel een vertaling van) is echt een aanrader. Gaandeweg het lezen voelde ik herkenning en vooral rust en geen schuldgevoel over het idee van een ‘aanklacht’ richting mijn ouders. Zou ik eens lenen bij de bieb ofzo TO succes.

Avage schreef: ↑

27-01-2023 17:59

Daar heb ik ontzag voor zeg.

Hoe ging je moeder daarmee om, toen jij je anders ging opstellen in jullie contact?
Wat maakte dat het uiteindelijk een fijne open band kon worden tussen jullie?

Hoe ze daarmee omging, poeh... Je laatste vraag zal ik als eerst beantwoorden: Er was aan beide kanten oprechte liefde en goede intentie.

En ondanks dat, was haar initiële reactie om de emotionele chantage een tandje of 10 omhoog te draaien. Boos, huilen, schuldgevoel aanpraten. Alles passeerde de revu en ik heb in die periode heel veel therapie gehad. Ik kon zelf niet helder zien wat terecht was en wat emotionele manipulatie was (lees: alles was manipulatie). Mijn therapeut heeft me helpen begrijpen hoe het zat en heeft me door mijn schuldgevoel heen geholpen zodat ik echt kon erkennen dat mijn moeder bepaalde zaken niet goed deed. Daarbij uitleggend dat mijn moeder dit waarschijnlijk niet deed uit rancune, maar uit een soort paniek. Ze wist zelf ook niet anders en had nooit anders geleerd. Dat maakte het voor mij mogelijk om mijn moeders tekortkomingen te erkennen zonder overspoeld te worden door het gevoel dat ik ondankbaar was en slecht over haar sprak. Door deze ontwikkeling kon ik de schade gaan erkennen en begon het helen en voor mezelf op leren komen.

Ik ben in de loop van maanden steeds meer gaan doorzien hoe onze dynamiek in elkaar stak, ondersteund door de psych en deels gedwongen door mijn vriendje (nu man) die niet mee ging in mijn please gedrag. De confrontaties die ik daardoor met hem had kan ik ook een boek over volschrijven .

Ik ging me steeds meer en meer afzetten door af en toe nee te zeggen en discussies niet uit de weg te gaan. Áls ik me uitspreek, ben ik goed in het verwoorden van mijn gevoel en zienswijze, dus dat hielp daarbij.

Na een jaar gematigd afzetten heeft er één specifieke grote confrontatie plaatsgevonden waar de boel totaal op ontplofte. Haar versie van het verhaal heel anders dan de mijne, uiteraard. Ik werd in die periode zelfs gebeld door mensen uit haar kring die me vertelden dat ik "Dit toch niet kon maken" etc. Echt heel naar wanneer je pas net leert voor jezelf te kiezen en je eigenwaarde super wankel is.

We hebben toen een paar maanden zeer minimaal contact gehad. Ik voelde me zó in de steek gelaten en werd met mijn neus op de feiten van de situatie gedrukt dat ik inderdaad een fiks verknipte jeugd heb gehad. (Ik had een deel getypt, maar het voelt echt te persoonlijk voor een openbaar forum en blijkt ook niet nodig voor een antwoord op jouw vraag.)

Toen het contact voorzichtig weer aantrok heb ik met mezelf afgesproken dat ik er niet meer aan meedeed, het getouwtrek. Als ik opmerkte dat iets niet helemaal kloppend voelde, of als ik conflict/dwang voelde, dan benoemde ik dat. Met hart in mn keel, dat wel. Omdat de intentie beiderzijds goed was leide dat meestal, na initiële confrontatie, alsnog tot een goed gesprek. Die confrontaties werden korter en de gesprekken beter. We zijn er beiden ontzettend van gegroeid.

Voorbeeld: Vroeger riep ze altijd hardop dat ze er sowieso bij zou zijn als ik ooit zou bevallen. Toen ik zwanger was en ze dit weer zei ben ik er later onder 4 ogen op terug gekomen. Heb gezegd dat man en ik dit samen wilden doen en dat ze niet op de verloskamer zou zijn. Ze vroeg of ze dan in de wachtkamer mocht zitten... Wilde ik ook niet want ik trek die famiale wachtstand slecht.

Vroeger zou ze zich afgewezen voelen en dat de boventoon laten voeren door iets te zeggen als "Ja maar ik ben toch je móeder?!" Ik had dan waarschijnlijk toegegeven OF (door druk van man) een keiharde grens getrokken met confrontatie tot gevolg. Nu sprak ze uit dat ze het heel jammer en moeilijk vond. Ze vond het namelijk allemaal zo spannend en wilde graag dichtbij zijn. Doordat we open waren over ons gevoel en onze behoeftes, voelde ik mij vrij om te zeggen dat ik het wél een heel fijn idee zou vinden als ze in ons huis wilde zijn wanneer we met baby thuis kwamen. En dat meende ik ook echt, wat zij op haar beurt weer kon voelen.

martje55 schreef: ↑

27-01-2023 19:04

Ik hoop dat TO er veel aan heeft.

Dankjewel . Ik hoop het ook.

Laura schreef: ↑

27-01-2023 19:36

En weet niet hoe dit te Helen..
Ik denk dat ik idd naar een psycholoog ga en de boeken ga lezen ..

De eerste en grootste stap heb je al gezet: Bewustwording .

Ter info: Ik vind het dus nog steeds moeilijk om al deze zaken op te schrijven terwijl dit wel echt is hoe het mijns inziens is verlopen. Ik onderdruk nu actief de neiging te compenseren door te vertellen over alle positieve dingen.

De reden dat ik er niet aan toe geef, is omdat ik verstandelijk vind dat die twee dingen niets met elkaar te maken hebben.

Je bent als mens niet slechts het gemiddelde van je eigenschappen, keuzes en daden. Dat je overall een hele lieve, beschikbare moeder bent, betekent niet dat bepaalde gedragingen geen schade doen. Dat je echt je best doet als moeder, maar last hebt van depressies, maakt het niet minder schadelijk dat je onbeschikbaar bent. Hooguit minder verwijtbaar, maar het effect op het kind kan hetzelfde zijn.

Ik ga nu dus even op mn vingers zitten .

Herkenbaar al heb ik het niet zo heftig als in de op. Wel dat ik vaak verdrietig/gefrustreerd ben na een uitje met m'n moeder. Ik verwacht elke keer blijkbaar toch iets en na zo'n avond ga ik weer met een rotgevoel naar huis. Ze doet niet lullig maar praat alleen over zichzelf, bij het minste schiet ze vol in de verdediging en is het altijd 'IK heb het zo gedaan als ik toen dacht wat het beste was voor jullie'. Dichterbij een excuus gaan we niet komen. Hebben laatst systeemtherapie gehad (m'n beide zusjes, moeder en ik) ivm de verslaving van m'n zusje. Was echt heftig, zijn zoveel dingen nooit echt uitgesproken. Ook dat betrekt ze op zichzelf (dat is toch niet MIJN schuld???). En de verslaving van zusje an sich niet maar het gebrek aan cooping, zelfvertrouwen en steun in haar jeugd heeft zeker een grote rol in gehad. Ilen steeds vaker het besef dat ik niet zo ongeschonden uit m'n jeugd kwam als ik dacht. Blijft een proces, nu ik volwassen ben (31) merk ik dat steeds vaker.

Een heel herkenbaar onderwerp. Ik ben ook in de 40 en de laatste jaren zijn mijn ogen behoorlijk open gegaan. Mijn moeder is emotioneel gezien niet beschikbaar, hoe leuk en gezellig ze ook is voor de buitenwereld.
En dat blijft pijn doen. De laatste tijd gaat ik echt door een rotperiode, misschien wel de zwartste uit mijn leven, psychisch gezien dan. En dan is mijn moeder bezig met bossen bloemen voor een kennis van haar hobby die toch zeker een bos bloemen moet krijgen omdat ze gevallen is. En ik dan??? komt er dan in mij op.
Niets onthouden van wat ik vertel, of iemand anders en zovaak het gevoel dat ik net niet aan haar verwachtingen voldoe. Inzicht? Vergeet het maar dan zou ik ruzie krijgen.
Ik hou me voor dat mijn ouders voor praktische zaken fijn zijn, ze helpen graag. Het emotionele stuk verwacht ik weinig van mijn moeder.

Denk wel dat het van invloed is geweest op mijn partnerkeuze en ongezonde relatie die daar uit volgde. Nooit geleerd om aan eigen behoeften te denken, totdat ik zover over de afgrond was dat ik echt niet anders kon.

Dochter heeft nu een ongezonde relatie met haar vader. Ik probeer er emotioneel dus wel voor jaar te zijn, maar voel me daar ook best eens onzeker over. Vooral als ze dan laat vallen dat de juf betere gesprekken met haar kan voeren.

Aldoende leert men met als verschil dat wij dus wel enig zelfinzicht hebben.

Erg herkenbaar wat er geschreven wordt. Ik ben begin 40 en ben me sinds een paar jaar ook pas echt bewust van wat ik graag aan emotionele steun had willen krijgen van mijn ouders. Een aantal maanden lang afspraken bij de psycholoog en het boek “Ongezien opgegroeid” (en de twee delen die daarop volgen, van Lindsay Gibson) hebben me inzicht gegeven. Het contact met mijn ouders staat door gebeurtenissen in de afgelopen jaren (waarin ik ook behoefte had aan begrip en erkenning van hen voor mijn verdriet en waar ze me bij hadden kunnen helpen) op een zeer laag pitje. Diverse gesprekken met hen gehad, ook met hulpverleners, maar mijn ouders kunnen/willen niet verder daarmee. Het voelt erg eenzaam zo, binnen je ouderlijk gezin. Ervaren jullie dat ook?
Als je je ‘oude rol’ maar blijft spelen en vooral niet te moeilijke dingen op tafel legt, dan lijkt alles prima (voor de buitenwereld). Zodra je aangeeft dat je verdriet hebt en zij dat als kritiek ervaren, doe je moeilijk en kunnen ze er niet mee omgaan. Ik vraag me echt af hoe ons contact nog kan verbeteren.

Pachelbel, ik herken dit stuk dat ik mij nu ook bewust ben dat ik buiten mijn oude rol stap. En dat dat conflict oplevert met mijn moeder "ik moet niet zo moeilijk doen".
Maar ik wil nu doen wat voor mij goed voelt. En óf ze gaat daar in mee óf er is geen contact. Zover heb ik me in ieder geval wel los kunnen maken.

martje55 schreef: ↑

28-01-2023 18:00

Pachelbel, ik herken dit stuk dat ik mij nu ook bewust ben dat ik buiten mijn oude rol stap. En dat dat conflict oplevert met mijn moeder "ik moet niet zo moeilijk doen".
Maar ik wil nu doen wat voor mij goed voelt. En óf ze gaat daar in mee óf er is geen contact. Zover heb ik me in ieder geval wel los kunnen maken.

Hoe gaat dat dan, qua contact tussen jou en je moeder? Blijft het oppervlakkiger? Zie je elkaar minder frequent?
Ik ben zoekend naar een modus, merk ik. Minimaal tot geen contact geeft enerzijds rust, maar aan de andere kant blijf ik er toch in gedachten veel mee bezig. Als ik weer wel in contact zou gaan, ben ik bang dat ik snel weer terugval in mijn oude rol en dat het lijkt alsof alles weer prima is. Iemand schreef in dit topic ook over het boek De fontein. Ik heb dat ook gelezen, maar zie dan nog niet echt duidelijk voor me hoe het contact dan verloopt tussen ouders en hun volwassen kind.

Hoe doen andere mensen dat in een vergelijkbare situatie?

Wauw.. Ik luister sinds gisteren een boek genaamd 'Adult Children of Emotional Immature Parents'. Een aanrader voor iedereen die zich in de OP herkende.

Appeltaartmetrozijn schreef: ↑

28-01-2023 08:07

En dat blijft pijn doen. De laatste tijd gaat ik echt door een rotperiode, misschien wel de zwartste uit mijn leven, psychisch gezien dan. En dan is mijn moeder bezig met bossen bloemen voor een kennis van haar hobby die toch zeker een bos bloemen moet krijgen omdat ze gevallen is. En ik dan??? komt er dan in mij op.
Niets onthouden van wat ik vertel, of iemand anders en zovaak het gevoel dat ik net niet aan haar verwachtingen voldoe. Inzicht? Vergeet het maar dan zou ik ruzie krijgen.

Jeetje, alsof je het over mijn schoonouders hebt. Ik ga bijna denken dat je mijn schoonzus bent. Ik ga mijn man die boeken aanraden. Hij (en ook ik) kon dit gedrag nooit verklaren.

GreenLadyFern schreef: ↑

27-01-2023 11:36

Hier ook geen ratmoeder
Wél emotionele verwaarlozing. En wat fysieke. En soms gewoonweg emotionele mishandeling.

En mijn ouders zijn geen slechte mensen, maar het waren (zijn) wel slechte ouders. Het heeft wel een tijdje geduurd voordat ik dat kon inzien. Ze houden zielsveel van me, hebben altijd gedaan wat hen het beste leek, maar beide hebben ze een compleet onvermogen tot zelfreflectie en luisteren staat niet in hun woordenboek.
Emotioneel erg onvolwassen dus.

Dit herken ik ja. Ik neem mijn ouders niks kwalijk, maar ik ben wel beschadigd. Ze waren gewoon niet in staat om op jonge leeftijd 3 kinderen op te voeden en mijn vader had de pech ook nog depressief te worden in die periode. Ik kan me mijn jeugd alleen maar herinneren in urenlange ruzies waarin ze elkaar soms ook mishandelden waar we bij waren. Ik ben gewend geraakt op mijn tenen te lopen, de liefste versie van jezelf te zijn, want je wil geen oorzaak zijn van... (terwijl ik dat niet was, maar zo denk je als kind), en je bent constant de stemming aan het peilen. Dat heeft me enorm gevormd, tot vandaag nog en ik krijg dat niet uit mezelf. Ik heb hele slechte cooping methodes aangeleerd en ben ook een poosje best grenzeloos geweest in mezelf verdoven toen ik jonger was. Maar ik heb ook gezien hoeveel problemen er waren door alchol en dat heeft me wel weer op de rem gezet, gelukkig, dat is een goed slecht voorbeeld geweest.

Daarnaast zijn ze emotioneel steeds onbereikbaarder, het wordt steeds erger ook nu ze ouder worden, het is vooral praktische hulp en dat is best fijn natuurlijk, maar het blijft voor mij moeilijk dat mijn moeder bijv niet even belt, terwijl ze weet dat mijn oudste kind weer met de ambulance naar het ziekenhuis gereden is. Of wanneer je zoiets dan maar uit jezelf vertelt aan de telefoon, dat ze dan midden in dat gesprek begint te vertellen dat de vaatwasser gelukkig weer gerepareerd is. Dat maakt me wel verdrietig. Vooral als je ook ziet hoe het wel kan, om je heen. En dat ik zelf ook een stukje onvermogen heb richting mijn eigen kinderen om altijd warm te zijn, want ik heb dat niet meegekregen. Ik doe enorm mijn best om het anders te doen, maar het gaat niet natuurlijk vanzelf.

Ik weet soms ook niet of deze generatie heel hard opgevoed is en dat daarom een gedeelte van deze ouders ook heel veel onvermogen heeft om oog te hebben voor de gevoelens van hun kinderen. Mijn ouders en vooral mijn moeder zijn beide best 'hard' opgevoed en dan is het ook lastiger denk ik, om het op een andere manier te doen, hoewel ik zie dat ze dat best geprobeerd hebben, maar het ook niet beter konden dan dit.

Laura schreef: ↑

29-01-2023 14:55

Nog even zitten denken en voelen.. ik wil patroon van elke 7 dg doorbreken dus ik bel woensdag (vrije ochtend) pas terug neem ik mij voor en ik ga dan proberen meer over ‘mijzelf’ (lees: de kinderen etc) te vertellen. Misschien komen mijn verwachtingen wel niet uit en is het best ok als ik maar gewoon zelf meer deel..
En als ze zegt: ben je druk? Dan zeg ik gewoon ja en dat ik meer naar mijn eigen behoefte probeer te luisteren door niet meer altijd direct terug te bellen enzo of te reageren op mensen omdat ik dan mijzelf voorbij loop (ook in combi met werk als hulpverlener waarin ik altijd maar bezig ben met de ander en in rol van moeder)

Het lastige is dat mijn moeder altijd direct iedereen wel terug belt en dit ook normaal en fatsoenlijk vindt en mijn broer en zus dit volgens mj braaf doen (mijn broertje belt uit eigen initiatief soms meerdere keren per week om te kletsen… waar ik overigens niks van begrijp)

Hoi Laura,
Ik zat zomaar te denken, misschien is 2 dingen tegelijk veranderen een beetje veel? Je zou ook kunnen beginnen met niet meer vast wekelijks te bellen. En daarna meer over jezelf/ de kinderen te vertellen?
Het zal voor je moeder beiden een flinke verandering zijn.
Zelf zou ik beginnen met de regelmaat ontregelen omdat je daar zelf ook profijt van hebt (en het je een gevoel van kracht geeft) en daarna pas meer over jezelf/de kinderen delen omdat dat mogelijk op een teleurstelling uit gaat lopen, ik weet niet hoeveel belangstelling je moeder op kan brengen.