Psyche
alle pijlers
Onvervulde emotionele behoefte door moeder - nog steeds pijn
woensdag 25 januari 2023 om 13:58
44 jaar en mijn moeder is een slimme vrouw maar emotioneel niet zo afgestemd, niet warm.
Weinig stil gestaan bij mijn behoeften, thuis werd er niet bij emoties stil gestaan en bv toen ik als meisje van 14 aangaf een bh te willen kopen werd ik niet serieus genomen en zei ze ‘heb jij toch helemaal niet nodig?’ Meer van dit soort kwetsende, onhandige opmerkingen herinner ik mij.
Als er iemand ziek is in haar omgeving staat ze direct klaar en belt ze of gaat ze langs bij Jan en alleman. Klinkt allemaal heel mooi maar vraag mij af of ze hier wel in afstemt bv.
Ze belt mij wekelijks maar vraagt even hoe het gaat maar verder nergens concreet naar en praat enkel over zichzelf en vooral om de voor mij niet relevante dingen om haar heen.. ik zie vreselijk op tegen die gesprekken en ben na afloop vaak verdrietig en bozig. Ik voel mij niet gezien, niet gekend., ze weet niks van mij. En Ik voel mij niet vrij om niet op te nemen. Ik doe het soms wel maar voel wel dat ik dan snel terug moet bellen…
Verder is het geen onvriendelijk mens hoor maar in contact met haar wordt er vaak eea geraakt en ben ik daarna van slag..
Ik ben 44 en baal hier zo van. Waarom raakt mij dit nu nog steeds. Ik weet toch dat de behoefte nooit voorzien wordt, net zal nooit veranderen.. ik wil gewoon contact kunnen hebben zonder dat het mij zo raakt. Soms denk ik ook aan haar uitvaart. Vriendinnen die zo liefdevol over hun moeder spraken. Ik weet niet wat ik zou kunnen zeggen daar..
oplossing om het bespreekbaar te maken is een absolute no go.. ze is 75, gevoelig en kan moeilijk reflecteren en zal in fikse ruzie eindigen vrees ik en niks veranderen..
Is dit herkenbaar? Ik ben vooral boos op
MIjzelf dat het mij nog steeds zo raakt. Wat denken jullie ervan?
Weinig stil gestaan bij mijn behoeften, thuis werd er niet bij emoties stil gestaan en bv toen ik als meisje van 14 aangaf een bh te willen kopen werd ik niet serieus genomen en zei ze ‘heb jij toch helemaal niet nodig?’ Meer van dit soort kwetsende, onhandige opmerkingen herinner ik mij.
Als er iemand ziek is in haar omgeving staat ze direct klaar en belt ze of gaat ze langs bij Jan en alleman. Klinkt allemaal heel mooi maar vraag mij af of ze hier wel in afstemt bv.
Ze belt mij wekelijks maar vraagt even hoe het gaat maar verder nergens concreet naar en praat enkel over zichzelf en vooral om de voor mij niet relevante dingen om haar heen.. ik zie vreselijk op tegen die gesprekken en ben na afloop vaak verdrietig en bozig. Ik voel mij niet gezien, niet gekend., ze weet niks van mij. En Ik voel mij niet vrij om niet op te nemen. Ik doe het soms wel maar voel wel dat ik dan snel terug moet bellen…
Verder is het geen onvriendelijk mens hoor maar in contact met haar wordt er vaak eea geraakt en ben ik daarna van slag..
Ik ben 44 en baal hier zo van. Waarom raakt mij dit nu nog steeds. Ik weet toch dat de behoefte nooit voorzien wordt, net zal nooit veranderen.. ik wil gewoon contact kunnen hebben zonder dat het mij zo raakt. Soms denk ik ook aan haar uitvaart. Vriendinnen die zo liefdevol over hun moeder spraken. Ik weet niet wat ik zou kunnen zeggen daar..
oplossing om het bespreekbaar te maken is een absolute no go.. ze is 75, gevoelig en kan moeilijk reflecteren en zal in fikse ruzie eindigen vrees ik en niks veranderen..
Is dit herkenbaar? Ik ben vooral boos op
MIjzelf dat het mij nog steeds zo raakt. Wat denken jullie ervan?
donderdag 2 februari 2023 om 12:19
@Saanvi, ik had je bericht gisteravond laat gelezen wilde nu reageren, maar je hebt het weggehaald zie ik. Snap ik hoor!
Wat ik me herinner is dat je schreef dat je zelf diegene bent die dingen kan veranderen, omdat je die ander niet kan veranderen. En dat je therapeut ook zegt dat je zelf een groot aandeel hebt in je herstel. Die zette me aan het denken. Ik besef me dat ik zelf ook dat aandeel heb, ik ben erg gefocust op die ander (mijn ouders) maar ik moet wellicht meer de verantwoordelijkheid voor mezelf pakken. In theorie klinkt dit goed, in de praktijk vind ik hem lastig. Ik heb volgens mij gewoon altijd angst dat ze alsnog bij me weggaan, dat ik ze kwijtraak, dat ik niet meer lief gevonden wordt. Gedachten en angst vanuit een kind denk ik.
Al schrijvende, wil ik in de basis ouders die me vasthouden, me geruststellen, me zeggen dat het goed is. Dat heb ik gemist, die knuffel en de veiligheid en vertrouwen dat het goed is. Ik denk dat ik dit nog steeds, stiekem of onbewust, nastreef. Ik blijf maar voor ze denken, aan ze denken. "had ik ze toch moeten bellen?" "vinden ze me nu niet leuk meer, omdat ik al een week niets van me heb laten horen?" "Zal ik ze toch maar een appje sturen, zodat ze me niet kunnen verwijten dat ik alleen aan mezelf denk?"
Gaat dit ooit weg?
Wat ik me herinner is dat je schreef dat je zelf diegene bent die dingen kan veranderen, omdat je die ander niet kan veranderen. En dat je therapeut ook zegt dat je zelf een groot aandeel hebt in je herstel. Die zette me aan het denken. Ik besef me dat ik zelf ook dat aandeel heb, ik ben erg gefocust op die ander (mijn ouders) maar ik moet wellicht meer de verantwoordelijkheid voor mezelf pakken. In theorie klinkt dit goed, in de praktijk vind ik hem lastig. Ik heb volgens mij gewoon altijd angst dat ze alsnog bij me weggaan, dat ik ze kwijtraak, dat ik niet meer lief gevonden wordt. Gedachten en angst vanuit een kind denk ik.
Al schrijvende, wil ik in de basis ouders die me vasthouden, me geruststellen, me zeggen dat het goed is. Dat heb ik gemist, die knuffel en de veiligheid en vertrouwen dat het goed is. Ik denk dat ik dit nog steeds, stiekem of onbewust, nastreef. Ik blijf maar voor ze denken, aan ze denken. "had ik ze toch moeten bellen?" "vinden ze me nu niet leuk meer, omdat ik al een week niets van me heb laten horen?" "Zal ik ze toch maar een appje sturen, zodat ze me niet kunnen verwijten dat ik alleen aan mezelf denk?"
Gaat dit ooit weg?
donderdag 2 februari 2023 om 15:36
Herkennen jullie je ook in het gevoel dat je nog steeds troost wil van je ouders? Ik merk zelf op dat als er in mijn omgeving iets naars gebeurd, zoals nu iemand die jong is en heel ziek is, dat ik als 1e naar m'n ouders zou willen om dit te vertellen. Zoals je als kind uit school komt en dingen wil delen met je ouders. En waarom vraag ik me af? Omdat je getroost wilt worden? Ik ben nog eigenlijk heel klein
donderdag 2 februari 2023 om 16:27
Ja ik herken dat wel. Toen ik 1e x bevallen was wilde ik heel erg graag mijn ouders zien, want het was voor mij medisch gezien het heftigste wat ik ooit meegemaakt had.newspaper schreef: ↑02-02-2023 15:36Herkennen jullie je ook in het gevoel dat je nog steeds troost wil van je ouders? Ik merk zelf op dat als er in mijn omgeving iets naars gebeurd, zoals nu iemand die jong is en heel ziek is, dat ik als 1e naar m'n ouders zou willen om dit te vertellen. Zoals je als kind uit school komt en dingen wil delen met je ouders. En waarom vraag ik me af? Omdat je getroost wilt worden? Ik ben nog eigenlijk heel klein
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 2 februari 2023 om 16:31
Ik heb er de laatste tijd wel veel meer 'last' van, in de zin, ik heb soms te maken met boosheid/agressie op mijn werk. Dat hoort er wel een soort van bij. Maar ik kreeg wel als feedback terug van de teamleider dat ik er wel veel meer op reageer en last van heb dan anderen. Ik weet ook best wel waardoor het komt. Dus ja, ik ben er weer meer mee bezig in mijn hoofd. Mijn man zegt: spreek het uit naar je ouders, dan ben je eraf.
Maar ik denk helemaal niet dat dat de oplossing is. Het geeft alleen maar meer verwijdering en ze zijn nu al zo op leeftijd. Veranderen gaat niet meer lukken en ik vraag me af of ze wel snappen of inzien hoeveel impact hun ruzies op mijn functioneren hebben (niet alleen op mijn werk). Ik ben altijd anderen aan het scannen, de sfeer aan het aanvoelen. Ik kan ook soms juist heel koud zijn als iemand emotie toont. Dan klap ik dicht. Boosheid en verdriet bij anderen (anders dan mijn kinderen) kan ik erg moeilijk handelen of de goede reactie tonen. Heel naar vind ik het soms.
Maar ik denk helemaal niet dat dat de oplossing is. Het geeft alleen maar meer verwijdering en ze zijn nu al zo op leeftijd. Veranderen gaat niet meer lukken en ik vraag me af of ze wel snappen of inzien hoeveel impact hun ruzies op mijn functioneren hebben (niet alleen op mijn werk). Ik ben altijd anderen aan het scannen, de sfeer aan het aanvoelen. Ik kan ook soms juist heel koud zijn als iemand emotie toont. Dan klap ik dicht. Boosheid en verdriet bij anderen (anders dan mijn kinderen) kan ik erg moeilijk handelen of de goede reactie tonen. Heel naar vind ik het soms.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 10 februari 2023 om 11:32
Ik heb eerder onder een andere nick in dit topic geschreven.
Dat basisgevoel niet. Ik ben er een pleaser van geworden en zal dat altijd blijven. Dat ik me hiervan bewust ben echter, changes everything. Ik schreef eerder dat mijn relaties (moeder, man, vriendinnen) eigenlijk alleen maar beter zijn geworden sinds ik me ben gaan uitspreken i.p.v. mijn gedachten over hun denkwijze voor waar aannemen. Dus inderdaad gewoon een keer zeggen: Soms ben ik bang dat jullie me niet meer willen als ik te lang niet zus of zo.
Dat je troost blijft zoeken is ook niet zo gek. Je bent hun kind. Het zou zo moeten zijn dat dat ook gewoon kon
.
Dat basisgevoel niet. Ik ben er een pleaser van geworden en zal dat altijd blijven. Dat ik me hiervan bewust ben echter, changes everything. Ik schreef eerder dat mijn relaties (moeder, man, vriendinnen) eigenlijk alleen maar beter zijn geworden sinds ik me ben gaan uitspreken i.p.v. mijn gedachten over hun denkwijze voor waar aannemen. Dus inderdaad gewoon een keer zeggen: Soms ben ik bang dat jullie me niet meer willen als ik te lang niet zus of zo.
Dat je troost blijft zoeken is ook niet zo gek. Je bent hun kind. Het zou zo moeten zijn dat dat ook gewoon kon
.
philó wijzigde dit bericht op 10-02-2023 11:39
46.10% gewijzigd
vrijdag 10 februari 2023 om 11:36
Maleficent schreef: ↑02-02-2023 16:31Ik ben altijd anderen aan het scannen, de sfeer aan het aanvoelen. Ik kan ook soms juist heel koud zijn als iemand emotie toont. Dan klap ik dicht. Boosheid en verdriet bij anderen (anders dan mijn kinderen) kan ik erg moeilijk handelen of de goede reactie tonen. Heel naar vind ik het soms.
Allemaal zelfbescherming ter bevordering van je zelfbehoud. Moeilijk inderdaad. Ik herken het heel erg van wanneer mijn man pissig is. Tot op zekere hoogte word ik daar enorm gespannen en ongemakkelijk van, schiet echt volledig in de actiemodus. En wanneer het dan een soort van grens over gaat, gaan de luiken dicht. Niks komt meer binnen. Kouder dan Elsa
..Ben het wel met je eens dat uitspreken naar je ouders dit niet gaat doen verdwijnen. Ik geloof ergens dat (naast erfelijke aanleg) mijn ADHD hier vandaan komt. Een jeugd waarin je continu alert bent op dit soort zaken zorgen voor veranderingen in je breinstructuur. Ik (en jij ook lijkt het) ben gewoon anders gekalibreerd.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:55
Ja ik had het er ook over op mijn werk gisteren omdat ik coaching heb gevraagd. Ik heb ook te maken met woede soms en dan klap ik helemaal dicht. Ik zei ook tegen de coach. Ik weet niet of ik dat kan veranderen. Het zit zo in mij.
(Ik heb ook 2 jaar heel intensief therapie gehad, waarvan 1 jaar ook echt 40 uur per week. Ik heb daar wel geleerd om sterker in het leven te staan en niet meer te vallen van de ene depressie in de andere en mezelf te verdoven, dat gaat heel goed. Maar dat stemming peilen en gevoelig reageren op de emoties van de ander, dat is een soort 2e natuur. > zo diep heb ik het niet besproken op het werk hoor
) De coach zei: dat is wie je bent en daar kun je misschien ook niet zoveel mee. Ik kan echter op het werk wel trucjes aanleren waardoor het op mijn werk mij hopelijk minder gaat raken.
Ik zie ook mijn collega's zo anders reageren op boze mensen, die kunnen dat zo goed begrenzen, al veel eerder die lijn trekken op een gezonde manier, dan ik. Dan zie je toch een verschil in een soort basis zelfbescherming die mensen beter hebben meegekregen.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 10 februari 2023 om 17:58
Hier ook, en zie dat bij mijn beide ouders ook. Dat ze vaak emotioneel overladen en daardoor afgesloten zijn. En sterk reageren op hun omgeving, afhankelijk zijn van hun omgeving daardoor ook. Als kind lieten ze mij erg de sfeer bepalen in huis. Iets waarvan ik nu zie dat dat in theorie ook anders kan.
Gelukkig heb ik zelf de kans gehad om dit wel te leren. Er zijn zeker hele goede trucs voor die echt werken.
Het is alleen bij emotionele overload van mijzelf, door een intern conflict, dat ik nog soms op slot ga. Emoties of stemmingen van anderen neem ik wel waar maar ik absorbeer het niet.
Ik dacht altijd dat dat egoïstisch was om te doen, alsof ik geboren ben als spons voor emoties van anderen, dat is blijkbaar een overtuiging die ik als kind heb opgedaan maar die me niets bracht. Als kind was het ook noodzaak om mensen te lezen omdat ik letterlijk afhankelijk van ze was, en bij ons thuis was het niet veilig in emotionele zin. Maar als volwassene is dat natuurlijk heel anders. Ik kan de hele dag mijn aandacht bij mezelf houden, mijn gevoel, mijn eigen innerlijke waarheid, en ik merk dat het mijn relaties juist veel goed doet, zelfs wanneer mijn waarheid botst met wat een ander doet of zegt.
Hopelijk kan je er ook verder mee komen zodat het werk minder van je vraagt.
vrijdag 10 februari 2023 om 19:07
Dat eerlijk zeggen tegen m'n ouders heb ik vorige week gedaan en in dat gesprek ging ik helemaal los. In goede zin, ik heb als een klein kind zitten huilen bij ze en alles verteld. Hoe ik vroeger heb ervaren, het moeten zorgen, verantwoordelijkheid dragen die niet bij mij hoorde, altijd alert zijn, alles wat hier in dit topic geschreven wordt. Dat ik bang was voor mn vader, bang voor zijn boze buien (hoezeer ik ook wist waar die vandaan kwamen) en dat ik hem altijd zielig vond, waardoor ik voor hem ging zorgenPhiló schreef: ↑10-02-2023 11:32Ik heb eerder onder een andere nick in dit topic geschreven.
Dat basisgevoel niet. Ik ben er een pleaser van geworden en zal dat altijd blijven. Dat ik me hiervan bewust ben echter, changes everything. Ik schreef eerder dat mijn relaties (moeder, man, vriendinnen) eigenlijk alleen maar beter zijn geworden sinds ik me ben gaan uitspreken i.p.v. mijn gedachten over hun denkwijze voor waar aannemen. Dus inderdaad gewoon een keer zeggen: Soms ben ik bang dat jullie me niet meer willen als ik te lang niet zus of zo.
Dat je troost blijft zoeken is ook niet zo gek. Je bent hun kind. Het zou zo moeten zijn dat dat ook gewoon kon
Ik heb zo vaak gehoord dat ik het moest vertellen, maar ik durfde het niet. Ik was zo bang dat ze verdrietig zouden worden, en boos, en dat ik alles weer overhoop zou halen. Jarenlang heb ik dit voor me gehouden en nu is alles eruit. Wat een opluchting! Ze reageerden alleen maar lief, ik voelde me zo gehoord en begrepen. Mijn moeder gaf me een knuffel, ik kan me niet herinneren wanneer ik dat heb gehad.
Ze vroegen aan me wat ik van hen nodig heb. Ik antwoorden dat ik niet meer met hen bezig wil zijn, niet altijd het gevoel willen hebben dat ik moet appen/bellen/langskomen omdat zij (vooral m'n vader) daar anders last van heeft. Dat ik m'n eigen leven heb en daar al druk zat mee ben. Ze zeiden beide dat ik het ook los mag laten, ik hoef die verantwoordelijkheid niet meer te dragen. Ik voelde me zo bevrijd!
Dat alert zijn, altijd afstemmen op anderen, de stemming peilen, emoties van anderen...dat zal nooit helemaal weg gaan, het is ook wie ik ben geworden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
