Onvervulde emotionele behoefte door moeder - nog steeds pijn

Laura schreef: ↑

29-01-2023 20:22

Ik denk dat je gelijk hebt.. generatie dingetje , helemaal de ouders uit grote (boeren) gezinnen, (mijn ouders!)

Ja bij mijn moeder ook zeker zo. Groot gezin. Mijn opa en oma > 2 kinderen verloren, was heel normaal in die tijd. Werd ook niet meer over gesproken. De wil van God & niet klagen maar dragen. Tja, daar word je niet een heel emotioneel betrokken persoon van, denk ik. En het was allemaal vlak na de oorlog dus de mensen hadden ook wel het eea meegemaakt allemaal, maar therapie deed je niet in die tijd.

Maleficent schreef: ↑

29-01-2023 20:26

Ja bij mijn moeder ook zeker zo. Groot gezin. Mijn opa en oma > 2 kinderen verloren, was heel normaal in die tijd. Werd ook niet meer over gesproken. De wil van God & niet klagen maar dragen. Tja, daar word je niet een heel emotioneel betrokken persoon van, denk ik. En het was allemaal vlak na de oorlog dus de mensen hadden ook wel het eea meegemaakt allemaal, maar therapie deed je niet in die tijd.

Ik herken dit ook van die generatie, dat er weinig gesproken werd over emoties. Niet alleen bij mijn eigen ouders, maar ook bij de ouders van vrienden van ons speelt dit. Het is nu veel meer geaccepteerd om naar een psycholoog te gaan. In de generatie van mijn ouders is dit iets wat je doet als het toch wel echt enorm slecht met je gaat. Ze hebben 1 individuele sessie geprobeerd met de psycholoog waar ik kort daarvoor ook met hen samen ben geweest, en toen hebben ze opeens besloten nooit meer naar een psycholoog te willen gaan. Erg jammer, want ik denk dat gesprekken met een professional er bij zoveel positiefs kunnen brengen in het contact met elkaar.

Laura schreef: ↑

29-01-2023 20:20

Dank voor de tip. Ik denk dat je gelijk hebt!
Ik denk dat mijn moeder wel
Zal luisteren maar niet door zal vragen en zal reageren met clichés ‘het is zoals het is..’
maar de regelmaat ontregelen zal mij ook niet in dank worden afgenomen want realiseer mij nu dat mijn broertje mij niet meer belt omdat zoals hij laatst zei: ‘jij neemt toch nooit op’… dit bespreekt hij vast en zeker ook met onze moeder.
Mijn moeder denkt dit dus ook.. ik neem
Ook vrijwel nooit op omdat tel op stil staat, het niet uitkomt of ik het niet kan opbrengen…
Hoe doen jullie dat? Nemen jullie wel meteen op?
Misschien moeten we er wel op uitkomen dat ik haar gewoon altijd bel als het mij uitkomt, dan heb ik de regie en als er iets dringends is kan zij natuurlijk ook appen..

Bij mij speelt het niet dat er verwacht wordt wekelijks te bellen. Ik kan me voorstellen dat het voor jou prettiger voelt om daar wat meer de regie in te nemen door te kiezen op welk moment (en met welke frequentie) het voor jou beter uitkomt om te bellen. Het lijkt me moeilijk als het voelt als zo’n eenzijdig gesprek met weinig wederzijdse interesse. Onderbreekt ze je als jij iets vertelt, om vervolgens zelf verder te vertellen? Of zijn het vooral die algemeenheden waar ze dan mee reageert?

Ik herken heel veel wat er hier geschreven wordt. Ook ik ben emotioneel verwaarloosd, mijn jeugd was zeker niet altijd rozengeur en maneschijn (lees: geslagen, genegeerd, gekleineerd) eigenlijk gewoon geen fijne jeugd. Ook mijn ouders kwamen uit grote (Katholieke) gezinnen en ook zij hebben nooit geleerd om het 'beter' te doen.

Nu is de band met mijn ouders goed te noemen. Toen ik begin 40 was ben ik ook door een periode gegaan dat ik ze overal de schuld van gaf (vooral mijn moeder op een een of andere manier, terwijl het aandeel van mijn vader minstens zo groot was). Onbewust zag je de ander (mijn moeder) als de oorzaak van mijn lijden. Ik keek hierdoor niet naar mijn eigen aandeel. Alleen in mijn eigen aandeel zat mijn herstel. Iemand anders veranderen kan namelijk niet, we kunnen alleen ons zelf veranderen. Dat inzicht heeft mij zoveel gegeven. Ik kan hen niet veranderen. Zij kunnen niet meer veranderen.
Afgelopen jaren ben ik emotioneel losgekomen van mijn ouders. Dit is echt iets heel anders dan het feitelijk loskomen en loslaten van je ouders. We hebben gewoon nog (goed) contact met elkaar maar ik laat me niet meer in de kind-rol drukken. We zijn allemaal volwassenen en net zoals ik me niet door vrienden of collega's in een kind-rol laat drukken, doe ik dit ook niet bij mijn ouders. Ik heb zelf weer de regie genomen. Dit duurt best even, maar ik kan zeggen dat ik nu een fijne en gezonde relatie heb met mijn ouders. Zonder pijn. Ik probeer het gewoon beter te doen bij mijn kinderen (en dat lukt heel aardig) en ben mijn ouders dankbaar voor wat zij mij wel (mee)gegeven hebben. Dit geeft zo'n rust. Ik leef nu eindelijk zelfstandig en emotioneel onafhankelijk van mijn ouders, en ook mijn ouders heeft dit rust gegeven.

Laura schreef: ↑

30-01-2023 09:55

Dat klinkt als heel fijn! Hoe ben je uit je kind rol gekomen dan?

Dat klinkt ook makkelijker dan het is geweest . Ik ben inmiddels bijna 50 dus het is best een proces geweest. Ik ben ze (mijn ouders) vooral proberen te zien als gewone volwassenen. Volwassenen met hun tekortkomingen, met hun fouten, met hun mooie dingen. Natuurlijk zijn het mijn ouders en houd ik meer van ze als mijn buren, maar het zijn gewoon volwassenen, net als ikzelf. Mijn ouders gaan hun aandeel niet zien in de opvoeding. Misschien is het te pijnlijk voor ze, misschien is het een blinde vlek, misschien zien zij het oprecht anders, geen idee, maar eigenlijk is het ook niet belangrijk (meer) voor mijn proces.
Ik heb gezien dat ik door het gebrek aan erkenning/ gezien worden in mijn jeugd nog teveel in mijn kind-rol bleef hangen. Onbewust nam ik nog steeds een ondergeschikte rol aan naar mijn ouders (waardoor het hen de ruimte gaf om een dominante rol aan te nemen). Ik snakte naar erkenning van een ouder, terwijl ik al ruimschoots volwassen was/ ben.

Door het (oprechte) besef dat ik mijn ouders niet kan veranderen, maar ik zelf wel kan veranderen, ben ik hieraan gaan werken. Mijn ouders kunnen mij nu niet geven waar ik echt behoefte aan heb, maar ik heb daar vrede mee. Echt vrede. Dat is wat loslaten is: er komt uit waar jij vrede mee hebt. Ik bel ze nu gewoon als ik daar behoefte aan heb. Als ze mij bellen dan kletsen we over koetjes en kalfjes. WE hebben even elkaars stem gehoord. We gaan bij elkaar langs en dat is ook gezellig. Niet zoals mijn droombeeld, maar dat geeft niet. Het is goed. Ik ben blij dat ik ze nog heb en dat mijn vader mee kan kijken als er een gordijn opgehangen moet worden en ik mijn moeder kan bellen voor het recept van stoofperen.

Ik hoop vooral dat ik later zelf wel de ouder kan zijn die mijn kinderen emotioneel iets kan bieden. Dat zij zich wel gezien en gehoord voelen.

Laura schreef: ↑

29-01-2023 20:20

Dank voor de tip. Ik denk dat je gelijk hebt!
Ik denk dat mijn moeder wel
Zal luisteren maar niet door zal vragen en zal reageren met clichés ‘het is zoals het is..’
maar de regelmaat ontregelen zal mij ook niet in dank worden afgenomen want realiseer mij nu dat mijn broertje mij niet meer belt omdat zoals hij laatst zei: ‘jij neemt toch nooit op’… dit bespreekt hij vast en zeker ook met onze moeder.
Mijn moeder denkt dit dus ook.. ik neem
Ook vrijwel nooit op omdat tel op stil staat, het niet uitkomt of ik het niet kan opbrengen…
Hoe doen jullie dat? Nemen jullie wel meteen op?
Misschien moeten we er wel op uitkomen dat ik haar gewoon altijd bel als het mij uitkomt, dan heb ik de regie en als er iets dringends is kan zij natuurlijk ook appen..

Bedenk wel dat de regelmaat ontregelen niet hetzelfde is als nooit opnemen
Als jij je telefoon altijd op stil hebt, betekent dat dat je je telefoon niet hoort als je gebeld wordt, dat zul je dus bij iedereen hebben?
Dat lijkt me niet moeilijk uit te leggen naar je broer en je moeder: ik heb het geluid van de telefoon altijd uit staan dus ik hoor 'm niet en daarom bel ik je terug.
Mocht er iets dringends zijn, dan kunnen ze iets inspreken of een appje sturen zodat je direct kunt reageren zodra je op je telefoon kijkt en in niet-dringende gevallen bel je vanzelf een keer terug. Soms na 5 minuten al en soms pas na een dag. Net wanneer je gelegenheid en rust hebt om te bellen, kun je zeggen.

Ik ben altijd benieuwd naar appjes en reageer vaak direct terug maar soms niet. Dan staat mijn hoofd er niet naar of heb ik de rust niet of denk ik: daar ga ik zo meteen even voor zitten en dat vergeet ik dan.
Dan app ik later: sorry sorry sorry! helemaal vergeten te reageren! Blablabla.
Aan bellen heb ik sowieso een hekel, zeker als het onverwacht komt. Mijn vriendinnen appen dus altijd: zullen we even bellen? En dan bellen we. Of niet.

Laura schreef: ↑

30-01-2023 09:10

Ik denk altijd… er zijn duizend dingen die ze kan vragen: over de kinderen specifieke vragen? Over mijn werk? Opleiding? Hoe ik het vind met een kind in de brugklas?

Misschien verbaast het je maar er zijn genoeg mensen die die vragen dus niet bedenken. Dat is geen onwil maar onvermogen.
Bij zulke mensen moet het dus wat meer uit jezelf komen, als je dat wilt.

Laura schreef: ↑

30-01-2023 11:48

Ja klopt maar daar kan ik mij toch zo over verbazen… en helemaal als het je eigen kinderen betreft. Daar ben je toch oprecht benieuwd naar.. je wil ze toch kennen en weten wat er in hen omgaat..?

Nou ehhh ze kennen en weten wat in ze omgaat... In theorie vast wel! Maar in de praktijk kan dat ook best bedreigend zijn: hoe moet ik dan reageren? Ben ik niet te grensoverschrijdend met mijn vragen? Wat kan ik wel en wat niet vragen?
Als een hoofd vol zit met dat soort onzekerheden, dan is er geen ruimte meer over om te weten wat de ander graag van je wil horen. Dat is echt heel ingewikkeld voor sommige mensen en heeft niet eens per se met interesse te maken maar veel meer met bijvoorbeeld angst om het verkeerd te doen/ iets verkeerds te zeggen. Of geen raad weten met het mogelijke antwoord omdat iemand ook al geen raad weet met zijn eigen gevoelens. Vaak speelt er heel veel onbewusts mee.

Kokora schreef: ↑

27-01-2023 20:31

Ter info: Ik vind het dus nog steeds moeilijk om al deze zaken op te schrijven terwijl dit wel echt is hoe het mijns inziens is verlopen. Ik onderdruk nu actief de neiging te compenseren door te vertellen over alle positieve dingen.

De reden dat ik er niet aan toe geef, is omdat ik verstandelijk vind dat die twee dingen niets met elkaar te maken hebben.

Je bent als mens niet slechts het gemiddelde van je eigenschappen, keuzes en daden. Dat je overall een hele lieve, beschikbare moeder bent, betekent niet dat bepaalde gedragingen geen schade doen. Dat je echt je best doet als moeder, maar last hebt van depressies, maakt het niet minder schadelijk dat je onbeschikbaar bent. Hooguit minder verwijtbaar, maar het effect op het kind kan hetzelfde zijn.

Ik ga nu dus even op mn vingers zitten .

Kokora, heel erg bedankt dat je het hebt opgeschreven zoals het volgens jou is verlopen.
Hier hoor en lees ik juist zo weinig over altijd.

Het inspireert mij, omdat ik deze confrontaties met mijn moeder altijd uit de weg gegaan ben.

Ik heb altijd een gevechtshouding aangenomen als kind en ik blies altijd véél te hard, haar onzekerheid walste ik overheen. En ik heb haar daar echt mee gekwetst vroeger. Het is of dat, óf compleet inbinden wat ik later ben gaan doen. Op een gezonde manier voor mezelf opkomen heb ik bij haar nooit gedaan. Dus ga ik het maar uit de weg.

Ondertussen ben ik wel door het proces gegaan van mijn eigen aandeel zien, en zien dat ik haar niet kan verderen (en dat zij niet zal veranderen). Maar een eenmaal jarenlang verbroken contact herstellen vind ik een grote stap, en ik weet nog niet of ik dat wil.

Nogmaals dank voor jouw verhaal, heel waardevol om te lezen.

ik vind dit heel lastig. Ik ben emotioneel verwaarloosd door mijn ouders. Ik heb er therapie voor gehad. Ik werd als kind weken genegeerd. Er werd gewoon weken niet tegen mij gesproken. Toen ik een ivf behandeling moest ondergaan mocht ik er niet over praten want wat de natuur je niet vanzelf geeft is je niet gegund.
Mijn therapeut zei slikken of stikken. Je kunt hun niet meer veranderen, je kunt wel veranderen hoe jij ermee omgaat.
Als iemand zegt ik vind wekelijks bellen belastend want dan moet ik terugbellen. Eerlijk gezegd denk ik dan wat is het probleem? je ouder belt je... je ouder vraagt je hoe het met je gaat. Dat het gesprek daarna over hun gaat is omkeerbaar.
Wat verwacht je van je ouder?

Ik probeer het niet te hard neer te zetten. Ik kan namelijk niet in jouw jeugd kijken. wat ik zelf nu als moeder heb geleerd is dat niemand het goed doet. mijn kinderen zullen over 10 jaar vast ook klagen en zeuren.

Lonelycat, je kijkt nu echt door je eigen traumabril. Jij mist de aandacht van je moeder en denkt dat als je moeder belt je 'dus' aandacht krijgt en 'dus' niet moet zeuren. Maar dat iemand contact zoekt wil niet zeggen dat diegene oprecht is, uberhaupt luistert, goed kan luisteren etc. Soms zoeken mensen iemand om tegen te praten, niet met.

Trauma kun je niet vergelijken. Jij zou het ook niet leuk vinden als iemand jouw trauma bagetalliseert omdat zij een ervaring hebben gehad die in hun ogen erger is.

Persoonlijk voorbeeld, niet quoten: het heeft lang geduurd voordat ik mijn opvoeding heb kunnen zien voor wat het was: schadelijk.
Dit omdat ik naast de verwaarlozing en mishandeling ook af en aan heel mijn jeugd ben misbruikt door verschillende daders - niet mijn ouders.
In vergelijking was dat 'veel erger'. Dus dacht ik nauwelijks na over wat mijn ouders wel of niet deden.

Nu zie ik in dat mijn opvoeding veel schadelijker is geweest dan het misbruik. Ik had geen veilige haven. Ik kreeg geen liefde. Ik geloof zelfs dat het misbruik misschien niet had plaatsgevonden, of in mindere mate, als mijn ouders beter waren geweest in opvoeden met alles wat daarbij hoort. Omdat ik dan een veilige basis had gehad, wist wat liefde was, ergens terecht kon.

Ik heb twee siblings die ook beide zijn misbruikt. Door dezelfde, maar ook andere daders. Was dat gebeurd in een gezin met aanwezige, stabiele ouders?
Eentje doet het heel goed. Eentje werkt wel maar worstelt met verslaving en depressie. En ik ben arbeidsongeschikt, al ben ik nu wel stabiel.

klopt absoluut. Wat ik mij alleen wel eens afvraag is of wij het als moeder/ouder wel 'goed' kunnen doen. Ik ben een alleenstaande ouder. Ik werk meer dan fulltime. Ik probeer er absoluut voor mijn kinderen te zijn maar ik heb niet de illusie dat ik ze de aandacht kan geven die ze nodig hebben. Dat ik er altijd voor ze ben als ze mij nodig hebben. mijn kinderen zijn vroeger volwassen moeten worden dan ik ze had gegund.
Wat iemand al eerder schreef is denk ik waar. het is een generatiedingetje ook. Ik hoor van veel mensen in mijn omgeving, zelfde leeftijd (midden 40) dezelfde ervaring. Weinig emoties bij de ouders, geen geweldige band, ouders die gewoon weinig tijd of mogelijkheden hadden om aan de behoeftes van hun kinderen te voldoen. Onze generatie is naar mijn idee de generatie die zich realiseert dat kinderen buiten praktische behoeftes ook veel emotionele behoeftes hebben en die daar ook naar willen handelen. Die het anders willen doen dan hun ouders.
Effe generaliserend, er zijn natuurlijk ook uitzonderingen.


ik vind trouwens niet dat ik een trauma heb. Mijn moeder was inderdaad niet de makkelijkste maar ik heb mij op een bepaald moment gerealiseerd dat ze niet beter kon. Dat ze op haar manier dus praktisch voor ons zorgde. Daar heb ik inderdaad therapie voor nodig gehad maar ik heb er wel vrede mee gekregen naarmate ik ouder werd. Toen ze een paar jaar geleden overleed kon ik ook 'verdriet' hebben. ik mis haar niet enorm. maar ook daar heb ik vrede mee.

Als de basis maar goed is: als je kind voelt dat het mag zijn zoals hij is. Dat je van je kind houdt en er wezenlijk belangstelling voor hebt, dan kun je als ouders heel veel fouten maken.
Je kunt er niet altijd zijn als je kind je nodig heeft, maar zorg dat je er bént als je er bent. Dat je emotioneel beschikbaar bent.
Met een stevige basis maak je je kind weerbaar voor teleurstellingen en narigheid en de dingen die op zijn pad komen. (dat jij er minder vaak bent dan het zou willen bijvoorbeeld)

@Saanvi, jouw berichten vind ik heel erg fijn beschreven, omdat het overeenkomt hoe ik mij voel. Fijn te lezen welke stappen jij gemaakt hebt en dat het goed kan komen. Mijn vraag die ik al lang heb: hoe kom je emotioneel echt los van je ouders?
Ik ben inmiddels 40, ging op mn 36e in groepstherapie (een jaar lang wekelijks) en daar mn jeugd doorgespit, doorleefd, emoties eruit geschreeuwd, inzicht gekregen in patronen en dat ik nog altijd in mijn kindrol zat als het om mijn ouders ging. Ik wilde erkenning, was boos, verdrietig en dat alles keer 100. Ik vond het zwaar en tegelijkertijd heel helpend. Mijn vader was erg onvoorspelbaar en vaak boos, verbaal agressief en sloeg gaten in de deuren. Ik ben altijd bang geweest dat hij mijn moeder wat aan zou doen in een boze bui, is nooit gebeurd maar die dreiging was er. Ik nam verantwoordelijkheid, ik ging niet puberen en was geen kind, ik ging op mn tenen lopen en in de pas lopen om mn vader geen aanleiding te geven boos te worden. Ik wist exact hoe ik thuis alles moest doen en was altijd alert. Ik nam de moederrol over, want zij veroorzaakte soms ook die triggers bij mn vader en ik zat met mn jongere broertje en zusje op schoot, te troosten en hen te vertellen dat het goed kwam. Niemand zei dat tegen mij, ik voelde me zo alleen. ik ging eten, zocht controle. In de therapie kwam ik erachter hoe erg me dit alles in de weg zat, mijn eigen kind was de 1e trigger. In haar zag ik mezelf als klein meisje., wat alles naar boven haalde.
Ik kon nooit boos zijn op mijn vader, want hij is in zijn jeugd mishandeld en aan de kant gezet door zn ouders. Ik vond hem altijd zielig en moest hem helpen voor mijn gevoel. Ik wist altijd waar zijn gedrag vandaan kwam, hij had het zo moeilijk gehad. In therapie werd mij duidelijk dat het niet ok was wat hij deed. Toen ging ik ook de afwezige rol van mijn moeder inzien, zij knuffelde ons nooit, er werd altijd gedaan alsof er niets gebeurd was. En wij zaten maar met die heftige emoties waar we geen kant mee op konden.

Ik ben volwassen, heb een fijn gezin waarin ik gelukkig veel dingen anders kan doen. Mijn man is ook een erg stabiele factor hierin. mijn vader zit altijd in mijn hoofd, ik hou zielsveel van die man, en hij van mij, ik kan zo met hem lachen en als ik hem nodig heb is hij er. En toch zou ik emotioneel meer afstand van hem willen. Het zit zo in mijn systeem om aan hem te denken. Als ik een week niet heb geappt bijvoorbeeld dan moet ik dat doen van mezelf, om te voorkomen dat hij zich rot voelt en denkt dat ik hem vergeet. Dat is niet zo, maar hij is onzeker. Ik wil eigenlijk elk rotgevoel bij hem voorkomen, dat deed ik altijd. Daardoor ben ik nog altijd veel met hem bezig en dat wil ik niet. Tegelijkertijd wil ik hem in mn leven, en dit is een soort spanningsveld in mijn hoofd en lijf. Ik word er zenuwachtig van, dat ik nog steeds voor hem zorg terwijl het niet mijn verantwoordelijkheid is, nooit geweeest, maar dat heb ik wel op me genomen omdat niemand anders voor hem zorgde.

Ik heb onlangs pas verteld hoe ik het vroeger heb ervaren, ik durfde dat nooit te zeggen. Ik wilde ze niet kwetsen. Stiekem bang dat ik verlaten wordt denk ik.
Ze snapten het, konden zich goed in me verplaatsen en gaven ook veel dingen toe, dat ze dingen toen echt fout hebben gedaan. Dat vond ik fijn te horen. Maar dat echt loskomen van ze, niet meer als kind van hen maar als eigen individu met een eigen volwassen leven, dat lukt me niet. En ik weet niet hoe dit werkt, hoe doe je dat? Ik heb veel therapie en gesprekken met therapeuten gehad, en dat is voor mij ook wel afgesloten vind ik. Af en toe ga ik nog naar iemand toe, zij helpt me dingen objectief te bekijken. Dat is fijn, maar er hangt altijd een soort druk op mn schouders. Een soort ballast die ik mee blijf slepen, waarvan ik me inmiddels afvraag of dit ooit verdwijnt..

Mooi om te lezen newspaper, dankjewel voor het delen.

Ook herkenbare elementen wat betreft hoe je je dan voelt als "kind van."

Ik was bang voor mijn vader, hij was ook op meerdere fronten beschadigd, dronk te veel, agressief, etc. Toch ben ik papa's kindje en dat gaat er niet uit. De mijne leeft niet meer maar is wel altijd dichtbij me. Als hij wel leefde zou ik denk ik wel hetzelfde hebben als jij. Iets in mij zou nog altijd dolgraag uit plichtsbesef en zorg bij hem op bezoek gaan. En ik wil nog steeds graag dat hij trots op me is.

Ik functioneer goed als volwassene zolang ik geen contact met mijn ouders heb. Anders ben ik bang dat ik ook altijd dat kind zou blijven. Ik heb ontzag voor mensen die erin slagen om als volwassene een nieuwe band met hen aangaan. Ik heb het gevoel dat ik daar nog niet klaar voor ben, en tegelijkertijd denk ik dat het voor mij goed zou zijn om dit aan te gaan.

Laura schreef: ↑

01-02-2023 13:18

Ik vertelde over de worsteling van kind op middelbare school en hoe zwaar dit ons als ouders valt en dat we er druk mee zijn. Zij zei enkel: ‘ nouja er zijn ergere dingen in de wereld moet je maar denken en we zien wel hoe het loopt’
Daarna allemaal gepraat over mijns inziens niet relevante zaken bv nieuwe scootmobiel broer etc.

heel herkenbaar ja.... ja dan voel je soms wel even een steek van teleurstelling he?

Ik vind het echt nog heel wat dat je nog van plan bent om überhaupt ooit nog met haar te bellen na die stomme reactie op jouw verhaal over je kind. Waarvoor een
Maar goed, ik zie mijn moeder al jaren niet meer omdat ze ook niet empathie kon tonen.