Onvervulde emotionele behoefte door moeder - nog steeds pijn

Laura schreef: ↑

26-01-2023 09:34

Dank je wel! Maar herken mijn
Moeder niet in het artikel moet ik eerkikkk zeggen.. zo groots was het nou ook weer niet.. gewoon emotioneel onvaardig en onvoldoende afgestemd

Je gaat je bijna afvragen waarom je een topic hebt geopend, de titel hebt gekozen en het nodig vond om de bh-anekdote te vermelden

Je maakt je moeder niet verdrietig als je erkent dat ze steken heeft laten vallen en dat jij méér nodig had dan ze je kon geven. En dat ze dat nog steeds niet kan en dat dit je erg zeer doet.

Herkenbaar. Ik heb dit thema goed kunnen uitwerken met o.a. familieopstellingen. Dat heeft me zoveel rust gebracht!
Een goed en leesbaar boek over hierover is De Fontein van Els van Steijn.
Goede nieuws vind ik dat je je moeder als persoon niet nodig hebt om hier stappen naar heling voor jezelf en je innerlijk kind te zetten. Ze kan dus ook al overleden zijn.

Ook ik ben alweer een eind in de veertig en ben nu een jaar in therapie vanwege emotionele verwaarlozing door met name mijn moeder.
Pas toen mijn moeder mijn dochter bij haar sneren begon te trekken had zij voor mij een grens bereikt. Ik was toen net veertig geweest.
Al als jong kind had ik stress en angst, angst om mijn moeder teleur te stellen, angst om haar boos te maken, angst om überhaupt op te vallen.
Mijn eigen gevoelens mochten en konden er niet zijn. Alles moest op haar manier.
Ik moest nare dingen (heb er best wel veel meegemaakt) alleen verwerken.
Voor de buitenwereld moest ons gezin er keurig en goed uitzien.
Ik moest in alles goed zijn, of in ieder geval, goed volgens mijn moeders regels.
Ik moest zijn zoals de buurmeisjes, ik moest zijn zoals mijn nichtje.
Pas als ruim volwassene, sinds mijn 30e ben ik aan het leren en ontdekken wie ik ben. Wat vind ik leuk? Keuzes maken.....nog steeds erg lastig voor mij.
Maar, ik ben aan het leren wie ik ben en wat ik nodig heb. Een langdurig proces, maar wel een proces voor het leven. Eindelijk leer ik om ruimte te mogen innemen.
Ik weet niet of mijn verhaal relevant is voor jou, TO, maar ik voelde ineens de noodzaak om bovenstaande kwijt te kunnen.

Laura schreef: ↑

26-01-2023 09:34

Dank je wel! Maar herken mijn
Moeder niet in het artikel moet ik eerkikkk zeggen.. zo groots was het nou ook weer niet.. gewoon emotioneel onvaardig en onvoldoende afgestemd

Emotioneel onvaardig? Je was wel een kind op dat moment, afhankelijk en behoeftig en geen volwassene. Zo'n beetje het belangrijkste wat je in de opvoeding te doen hebt als ouder. Zorgen dat je kind zich gezien, gewaardeerd voelt door haar zijn emoties en gevoel te erkennen en helpen ordenen.
Okay dat is je moeder niet gelukt en nog steeds lukt dat niet. Jij mag daar verdriet over hebben en boos over zijn en tegelijk snappen dat zij gedaan heeft wat ze kon en nu doet wat ze kan. Als jij dat verdriet doorvoelt, erkent etc. dan zorg je ook dat je het niet doorgeeft aan de volgende generatie. Dat kan ook teo gestelde gedrag zijn trouwens. 'ik word nooit als mijn moeder dus ik stem eindeloos op mijn kinderen af'. Het gevolg is hetzelfde: want dan geef je je kinderen onbedoeld mee dat het aan hen is om op de ander af te stemmen en mogelijk je eigen afstemming daar ondergeschikt aan te maken.

De paradox is dan ook dat jij- herhaalt wat je je moeder verwijt. Zij pakt dat inzicht niet op om er iets mee te doen. Jij doet hetzelfde door te vragen: is mijn gevoel echt legitiem? en zo erg was het niet hoor.

Wat overigens de meest voorkomende reactie is, dit gebeurde mij ook en zie ik om me heen ook.

Overigens zijn je 40 ies de meest voorkomende periode om met dit soort thema's aan de gang te gaan hoor. Vraag maar eens door in je vriendenkring.

In dat boek worden dat over actieve ouders genoemd.
Ik herken daarin mijn opvoedstijl. Door wat ik gemist heb aan emotionele opvoeding, ben ik daar overdreven veel mee bezig. Dat mag ik afbouwen naar een normaal niveau.

Laura schreef: ↑

25-01-2023 13:58

Ze belt mij wekelijks maar vraagt even hoe het gaat maar verder nergens concreet naar en praat enkel over zichzelf en vooral om de voor mij niet relevante dingen om haar heen.. ik zie vreselijk op tegen die gesprekken en ben na afloop vaak verdrietig en bozig. Ik voel mij niet gezien, niet gekend., ze weet niks van mij. En Ik voel mij niet vrij om niet op te nemen. Ik doe het soms wel maar voel wel dat ik dan snel terug moet bellen…

Ik vind je verhaal best 'zwaar' juist.

Stel je voor dat jouw kind wekelijks een telefoontje van je krijgt met een heel verhaal over jezelf, daar vreselijk tegenop ziet maar niet durft om je weg te drukken. En daarna verdrietig en bozig is omdat je hem/haar nog altijd niet ziet en niet kent zoals hij/zij is.

En vervolgens straft je kind zichzelf vanwege deze gevoelens.

Dat is niet zwaar?

Ik herken het bagatelliseren wel, maar dat hoeft nergens voor. Je gevoelens zijn op zichzelf al legitiem en mogen er gewoon zijn.

Herkenbaar. Mijn moeder is super lief, zorgzaam, grappig, behulpzaam en altijd beschikbaar! Alleen emotioneel is ze niet afgestemd of beschikbaar en dat heeft toch gezorgd voor een een onveilige hechting.
Het heeft lang geduurd voor ik dit inzicht had. Ik begreep nooit waarom ze mij zo triggerd. Ik vind het ook erg dat ik nog steeds in vaak kleine dingen een afwijzing voel bij mijn inmiddels bejaarde moeder. Ik zou inmiddels beter moeten weten en kunnen waarderen wat er wel is.
Tot de dag van vandaag raak ik van slag als ik die emotionele afwijzing voel.

Laura schreef: ↑

26-01-2023 19:32

Kan je daar meer over vertellen?
Ik ben inderdaad juist heel erg vd zelfopoffering, praten over gevoelens en gericht op de ander en dus afgestemd..

Allemaal kenmerken van codepententie

Surebaby schreef: ↑

25-01-2023 14:13

Mooie tip doreia.
Ik vind het zelf gewoon irritant dat er steeds nieuwe pijnpunten bij komen.
Mijn man zit erbij en die zegt ook: al gaan we een kwartier langs, ze moet gewoon iets belachelijks uitkramen.
Al die opmerkingen over mijn huidige zelf, prima, kan ik naast me neerleggen, ik weet hoe ze is, hou me alle geleerde strategieën voor blabla.
Maar laatst zat ik met mijn 14 jarige en toen begon ze ineens 'haha nou ze is sprekend jou maar toch vond ik jou zo verschrikkelijk op die leeftijd, en toen wist ik ook al niet waarom' en dan gaan lachen.
Super grappig ja, dat je me een jaar later de deur uit schopte, enorm lollig.
lig ik weer dagen in de kreukels. Ben verdomme een uurtje binnen geweest.
En er wat van zeggen levert alleen maar gehuil op en ze is heel ziek dus dat wil je ook niet.
Dus nee, ik heb geen opwekkend verhaal behalve contact beperken.

Maar dit is óók kwetsend voor die 14 jarige.... toch? Spring je daar niet voor in de bres dan?

Laura schreef: ↑

26-01-2023 19:35

Waarom ik ook denk dat het welk meeviel allemaal omdat ik een evenwichtige vrouw ben, heel empathisch, wel weinig ruimte innemend en soms moeite om mening te vormen maar gericht op de ander, zorgzaam.. ben niet voor niks in de hulpverlening beland. Gemiddeld zelfverzekerd, stabiele vriendschappen en langdurige relatie.. eigenlijk ben ik best blij met mijzelf en ook in mijn rol als moeder..
Dus mijn ouders moeten ook veel goed hebben gedaan, veilige hechting etc…
Daarom denk ik ook: zo slecht kan mijn opvoeding niet geweest zijn. Snappen jullie?

Het is toch mooi als het allemaal wel meevalt? Dan zijn een paar gesprekken waarschijnlijk voldoende en kun je verder.
Dat het allemaal wel meevalt, wil toch niet zeggen dat alles goed en niks aan de hand is?
Je mag met een verstuikte enkel ook naar de dokter, hij hoeft niet per se gebroken te zijn.

Laura,
Vraag je om hulp of regel je alles zelf? Voel jij je overal voor verantwoordelijk?
Vind je in de hulpverlening dat het jouw taak is om mensen beter te maken en ga jij dan heel hard werken om de ander te laten slagen?

Verricht jij de emotionele arbeid voor iedereen?
Trek jij mensen aan, ook volkomen onbekenden die heel snel hun hele verhaal bij je neerleggen?

Juist omdat je door je moeder niet hebt geleerd doseren en doordat jij zowel jezelf als je moeder rustig, stabiel en gezellig moest houden, doe je dat nog een beetje meer bij de anderen, zonder jezelf in het oog te houden.

Mijn moeder is ook geen ratmoeder, thank god. De steken die ze heeft laten vallen, vielen omdat ze zelf in een benarde positie zat en/of niet beter wist of kon. Wat ik bij jou lijk te zien, correct me if I'm wrong, is dat je het nu vooral heel naar vindt dat ik/wij nu slecht denken over je moeder. Dat wekt schuldgevoel op waardoor je als emotioneel onvoldoende gesteund kind in de klassieke verdediging schiet.

Mocht ik het fout zien; mooi zo. Dan eens met Zakdoek. Mocht je je toch in bovenstaande herkennen, weet dan dat het een proces is om dat schuldgevoel los te laten en te erkennen dat je moeder zowel én haar uiterste best kan hebben gedaan voor je, én tekort kan zijn geschoten. Die twee zaken kunnen naast elkaar bestaan. Door dat te erkennen kun je jezelf troost bieden zonder daarbij je moeder af te vallen.

De band met mijn moeder nu is heel erg goed, maar daarvoor hebben we beiden bakken met werk verzet, met hulp. Het artikel dat ik postte heeft mij i.c.m. therapie veel inzicht gegeven in hoe mijn moeders gedrag en coping effect heeft gehad op mij als kind en hoe die effecten nu in mijn volwassen leven uitwerken. Het lijkt me vreselijk als je zo'n moeder hebt die vanuit puur egoïsme zo met je omgaat, maar dat betekent niet dat een moeder die haar best deed maar tekort schoot geen schadelijk effect heeft op haar kind.

Avage schreef: ↑

26-01-2023 18:01

Ik vind je verhaal best 'zwaar' juist.

Stel je voor dat jouw kind wekelijks een telefoontje van je krijgt met een heel verhaal over jezelf, daar vreselijk tegenop ziet maar niet durft om je weg te drukken. En daarna verdrietig en bozig is omdat je hem/haar nog altijd niet ziet en niet kent zoals hij/zij is.

En vervolgens straft je kind zichzelf vanwege deze gevoelens.

Dat is niet zwaar?

Ik herken het bagatelliseren wel, maar dat hoeft nergens voor. Je gevoelens zijn op zichzelf al legitiem en mogen er gewoon zijn.

Mooie post. Ik vind de zwaarte van wat Laura beschrijft inderdaad niet overeenkomen met wat ze er daarna over zegt. De loyaliteit van kind naar ouder is een bijzonder (en) krachtig iets.

Hier ook geen ratmoeder
Wél emotionele verwaarlozing. En wat fysieke. En soms gewoonweg emotionele mishandeling.

En mijn ouders zijn geen slechte mensen, maar het waren (zijn) wel slechte ouders. Het heeft wel een tijdje geduurd voordat ik dat kon inzien. Ze houden zielsveel van me, hebben altijd gedaan wat hen het beste leek, maar beide hebben ze een compleet onvermogen tot zelfreflectie en luisteren staat niet in hun woordenboek.
Emotioneel erg onvolwassen dus.

Ik heb nu een goede band met ze, maar niet echt een ouder-kind band. En dat werkt voor ons beter, hou het oppervlakkig naar beide kanten.
Ik heb het ook opgegeven om te proberen over dingen uit het verleden te praten, wat voor effect het op me heeft gehad, maar ze kunnen dat gewoon niet. Dat levert alleen maar pijn en verdriet op aan beide kanten.

Het kan echt heel veel effect op een persoon hebben om zo op te groeien.

Laura schreef: ↑

27-01-2023 11:27

Dus ligt het ook niet deels aan mij nu ik een vrouw van 40 ben?

Je bent natuurlijk niet als autonome 40 -jarige vrouw geboren . Hoe de dynamiek tussen jullie nu is, ligt in die zin dus zeker niet aan jou. Wat je wel zou kunnen doen is bedenken wat jij zelf wilt en hoe je daarnaar kunt streven. Zou je tevreden zijn als je gewoon door je moeders verhalen heen banjert met jouw eigen verhaal? Of mis je dan eigenlijk nog steeds de oprechte interesse?

Ik besef dat ik ontzettend veel geluk heb met het feit dat mijn moeder en ik allebei zijn veranderd, gezien dat vaker niet dan wel gebeurt. Die verandering is bij haar in gang gezet doordat ik mezelf beter leerde kennen (wederom: met hulp!) waardoor ik mijzelf uit de cirkel van emotionele chantage en manipulatie trok. Dat heeft voor confrontaties gezorgd, maar ook de lucht geklaard waardoor we nu staan waar we staan. Mijn advies aan jou zou dus zijn; 1. Zoek professionele hulp. Júist ook als het verder helemaal goed met je gaat. 2. Bedenk wat jij wilt met (niet VAN!*) je moeder en reflecteer op jouw eigen handelen; strookt hetgeen je wenst met hetgeen je doet? En zo nee, waar zit dat hem in en kun je dat veranderen? En aanvullend nog 3. Bedenk wat er zou gebeuren als je geen rekening meer zou houden met je moeder. Je zou níet opnemen en níet terug bellen. Wat voorzie je? Dáár zit namelijk het stuk emotionele manipulatie die je nu pas gaat inzien.

Je moeder is geen slecht mens. Echt, laat dat los en sta jezelf toe te zien waar het voor jou anders had gemoeten. Veel mensen hebben verknipte gezinsdynamieken zonder dat ze het inzien en geven dat door. Super knap van je dat je de cyclus doorbreekt en het zelf zo anders aanpakt.

Doreia heeft wel een goed punt; we zullen altijd bewust moeten blijven reflecteren op ons handelen. Ik heb geaccepteerd dat ik fouten zal maken als moeder, hoe naar ik die gedachte ook vind. Er komt een dag dat mijn kind zegt "Mam, dat heb je echt RUK aangepakt" terwijl ik weet dat ik altijd mijn uiterste best heb gedaan. Mijn best hoeft namelijk niet perse te zijn wat kind nodig had. Misschien is hij het wel schijtzat dat hij nooit iets kan vertellen zonder dat ik direct voor 'm in de bres spring. Of misschien had hij graag eens een (figuurlijke) motiverende schop onder z'n kont gehad, i.p.v. een aai over de bol. Who knows . Ik ben ook maar een mens,



*Bedenken wat je wilt met je moeder i.p.v. van je moeder zorgt ervoor dat je binnen je eigen cirkel van invloed blijft. Jij hebt namelijk geen controle over wat zij wel of niet doet, of ze zal veranderen. Je hebt wel controle over jouw reacties op haar gedrag. Dat voelt nu waarschijnlijk niet zo, vanwege de dynamiek tussen jullie. Wanneer zij je belt en je drukt haar weg, schiet je in een soort paniekmodus waardoor je toch maar gauw terug belt. Die paniekmodus, dat is een aanpasbare reactie.

Het kan helpen het rampscenario helemaal uit te werken. Bijvoorbeeld: Mijn moeder belt me, ik druk haar weg en ik bel 3 dagen niet terug. Wat gebeurt er het eerste uur? Wat gebeurt er de eerste avond? Wat gebeurt er op de tweede en derde dag? Wat zeg ik intern tegen mezelf, over mezelf en mijn moeder? Hoe reageert mijn moeder wanneer ik haar uiteindelijk spreek? Welke "straf" verwacht ik?

Het is de verwachte consequentie (cq straf) die de paniekmodus veroorzaakt. Je probeert die straf te ontlopen door toch maar snel terug te bellen. Die straf kan trouwens zowel vanuit je moeder komen (silent treatment bijvoorbeeld), als vanuit jouzelf (ik ben een slechte dochter, ik ben een slecht mens). In het laatste geval kan het zijn dat iemand al lang veranderd is, maar dat je zelf in je primaire reactie blijft hangen en de situatie ervaart zoals vroeger. Ik heb dat helaas af en toe bij mijn man die best pinnig kan zijn. Gelukkig kunnen we er goed over praten. Bij jou klinkt het overigens eerder alsof je een straf vanuit je moeder verwacht, eventueel i.c.m. iets naars over jezelf denken.

Laura schreef: ↑

26-01-2023 20:52

Dank je wel! Eens…

Uit de vervolgposts van jou en van anderen krijg ik de indruk dat je denkt dat je inderdaad overdrijft en geen therapie nodig hebt.
Wat ik bedoelde te zeggen is: ga in therapie want ook met vage buikpijn mag je naar de dokter. Gaandeweg het proces kom je er vanzelf achter of het allemaal wel meeviel of niet. Valt het mee: mooi, dan heb je niet veel gesprekken nodig. Valt het bij nader inzien toch niet mee dan therapie je wat langer door. Maar 'het viel allemaal wel mee' is géén reden om maar geen hulp te zoeken.

Uit de reacties van iedereen lees je dat wij het allemaal niet mee vinden vallen. Nee, je bent niet geslagen, er werd voor je gezorgd, je bent geen halve wilde. Gelukkig!
Maar het lukt je niet om met je verstand dat knagende gevoel weg te krijgen. Je kunt honderdduizend keer tegen je gevoel zeggen dat het allemaal zo slecht niet was vroeger, maar het gevoel blijft knagen.
Op de lange termijn heb je er meer aan om je gevoel serieus te nemen en te erkennen.
Mensen zijn niet 1-dimensionaal: je moeder heeft heel veel dingen goed gedaan maar ze heeft daarnaast óók steken laten vallen. Je kunt het een niet tegen het ander wegstrepen. Hoe eerder je ermee aan de slag gaat, hoe langer je er profijt van hebt.

Nogmaals: je hoeft niet het ergste van het ergste meegemaakt te hebben om in therapie te gaan. Bij 'een beetje erg' mag het ook.

Mijn moeder is ook geen ratmoeder, integendeel, ze is heel aardig. Empathisch, werkt in de zorg en wordt gewaardeerd door haar collega's, intelligent, humor, houdt van de leuke dingen des levens.

Maar ik heb al jaren geen contact meer met haar. Precies op het stuk waar ik haar dochter ben en haar nodig had, heeft zij pijn of schade en kon zij mij niet de liefde, bevestiging en veiligheid geven die ik nodig had. Ze is (denk ik) depressief en emotioneel afwezig geweest na mijn geboorte, ik voelde dat maar daar is niet met haar over te praten. Ze ontkent het of is zich er niet bewust van, ik denk het laatste. Ik vraag me wel eens af of er voorgoed in haar iets is afgesloten sinds ze mij heeft gekregen, of dat het er nooit was. Volgens anderen die ik gesproken heb hierover was er altijd al "iets" bij haar. Haar is iets overkomen waar ze nooit over gepraat heeft lijkt het wel.

Maar juist omdat het zo'n lieve, zachte en mooie vrouw is en zij (ook) weinig eigenwaarde heeft heb ik met m'n gevoelens geworsteld. Het moeilijke is, iets wat er *niet* was heeft geen naam. Er ontbreekt schijnbaar niets. Mijn boosheid en ontreddering hadden geen naam, ook omdat ik dat al mijn hele leven onderdrukte.

Maar met dat bellen had ik hetzelfde, ik wilde gevoelsmatig niet opnemen en belde dan schoorvoetend terug, soms dagen of weken later. Ze zei een keer "ik bel jou niet meer want je neemt toch niet op" en dat heeft ze inderdaad nooit meer gedaan.

Nu ik dit schrijf zie ik dat we allebei rigoureus zijn in dat soort dingen. Zij heeft ook wel resoluut mensen uit haar leven verwijderd en die zijn voor haar gewoon dood. Dus misschien heb ik dat van haar, dat ik haar uit mijn leven heb verwijderd terwijl het misschien niet noodzakelijk was.

Ik heb wel een behoorlijke transformatie ondergaan sinds die tijd, ik weet niet of dat ook gelukt was als ik haar nog wel zou zien. Herinneringen kwamen weer terug over mijn driftbuien, wanhoop, eenzaamheid en ontreddering, het gemis van een moeder die me vasthield, al was het maar in haar gedachten. Ik was daarvoor een heel rationeel persoon en voelde weinig, maar wel altijd met het gevoel dat er iets miste in mijn leven.