Psyche
alle pijlers
op eieren lopen
dinsdag 22 februari 2022 om 22:14
Hi allemaal
ik heb een ellendige tijd en zonder hier dieper op in te gaan: ik heb nu al zeker enkele jaren extreem het gevoel dat ik maar zomaar iets fout kan doen. Loop constant overal op eieren, en besteed extreem veel tijd aan mails etc, omdat ik bang ben dat ik het niet op de goede manier zeg, iets verkeerd valt etc. dus dat op eieren lopen gaat gepaard aan perfectionisme, pleasegedrag enz. Ben compleet niet meer mezelf, en voel me vast zitten....in een soort fuik...
Is er iemand die dit herkent?
En hoe kan ik mezelf weer vrij(er) voelen??
Zijn er mensen die dit gevoel van op eieren lopen achter zich lieten? Wat heeft jullie geholpen?
Ben hier zo moe van....
ik heb een ellendige tijd en zonder hier dieper op in te gaan: ik heb nu al zeker enkele jaren extreem het gevoel dat ik maar zomaar iets fout kan doen. Loop constant overal op eieren, en besteed extreem veel tijd aan mails etc, omdat ik bang ben dat ik het niet op de goede manier zeg, iets verkeerd valt etc. dus dat op eieren lopen gaat gepaard aan perfectionisme, pleasegedrag enz. Ben compleet niet meer mezelf, en voel me vast zitten....in een soort fuik...
Is er iemand die dit herkent?
En hoe kan ik mezelf weer vrij(er) voelen??
Zijn er mensen die dit gevoel van op eieren lopen achter zich lieten? Wat heeft jullie geholpen?
Ben hier zo moe van....
kers wijzigde dit bericht op 22-02-2022 22:16
13.46% gewijzigd
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
woensdag 23 februari 2022 om 07:29
Mee eens.
TO: Als je aanvullend verzekerd bent of de kosten zelf kan betalen kan je bijvoorbeeld eens zoeken naar een fysio die psycho somatisch met je aan de slag kan. Of een fysio die ook haptonoom is.
Dat is laagdrempelig en snel toegankelijk. Niet als oplossing, want het klinkt of je meer nodig hebt, maar voor een beetje ruimte voor je gevoel en lichaam.
Therapeutisch gezien is creatieve therapie, muziektherapie of haptotherapie of iets dergelijks misschien beter of makkelijker voor je.
Ook eens met de post van brown22.
woensdag 23 februari 2022 om 08:04
Lieve Kers,
Wat vind ik het naar om te lezen hoe jij behandeld bent door allerlei mensen! Ik ken je niet, maar dat maakt helemaal niks uit: dat verdiende je absoluut niet! Dat is gewoon ontzettend rot en het is LEGITIEM dat je daar verdriet om hebt.
Wat je in de OP schetste als wellicht een 'simpel' voorbeeld, die mail naar de huisarts - dat is dus eigenlijk hartstikke beladen gezien hoe huisartsen met je om zijn gegaan, en het is dus TERECHT dat je je daar zorgen over maakt!
Wat ik schrijf, helpt je natuurlijk niet in praktische zin. Maar wel wil ik je meegeven dat je niet boos hoeft te zijn over je eigen gevoelens. Het is NORMAAL dat deze voorbeelden angst en zorgen en op eieren lopen oproepen, gezien wat er in het verleden gebeurd is. Dat is ontzettend verdrietig en had niet moeten gebeuren... Maar aangezien het wel gebeurd is, hoef je jezelf geen verwijten te maken over hoe je je erbij voelt en het zo onbewust nog erger te maken voor jezelf. Hoewel ik de rest van jouw situatie niet uit eigen ervaring ken, herken ik dit stukje wel heel erg en wilde je dit daarom meegeven.
Verder hoop ik ook ik dat je een fijne hulpverlener vindt (en ja, het kost energie om daarnaar te zoeken en moeite om je steeds toch weer open te stellen - maar je zult de goede vinden en dan is het dat echt waard) en wens ik je veel sterkte en zelf-liefde toe!
Wat vind ik het naar om te lezen hoe jij behandeld bent door allerlei mensen! Ik ken je niet, maar dat maakt helemaal niks uit: dat verdiende je absoluut niet! Dat is gewoon ontzettend rot en het is LEGITIEM dat je daar verdriet om hebt.
Wat je in de OP schetste als wellicht een 'simpel' voorbeeld, die mail naar de huisarts - dat is dus eigenlijk hartstikke beladen gezien hoe huisartsen met je om zijn gegaan, en het is dus TERECHT dat je je daar zorgen over maakt!
Wat ik schrijf, helpt je natuurlijk niet in praktische zin. Maar wel wil ik je meegeven dat je niet boos hoeft te zijn over je eigen gevoelens. Het is NORMAAL dat deze voorbeelden angst en zorgen en op eieren lopen oproepen, gezien wat er in het verleden gebeurd is. Dat is ontzettend verdrietig en had niet moeten gebeuren... Maar aangezien het wel gebeurd is, hoef je jezelf geen verwijten te maken over hoe je je erbij voelt en het zo onbewust nog erger te maken voor jezelf. Hoewel ik de rest van jouw situatie niet uit eigen ervaring ken, herken ik dit stukje wel heel erg en wilde je dit daarom meegeven.
Verder hoop ik ook ik dat je een fijne hulpverlener vindt (en ja, het kost energie om daarnaar te zoeken en moeite om je steeds toch weer open te stellen - maar je zult de goede vinden en dan is het dat echt waard) en wens ik je veel sterkte en zelf-liefde toe!
woensdag 23 februari 2022 om 09:22
Hoop dat jullie mijn berichten ook lazen, hoe het recent is gegaan bij hulpverlening: geen enkele hulp gekregen, nul. Zeer zeker een rij aan ELLENDIGE hulpverleners gehad. Nu dus recent nog, die echt niet luisteren. Simpele vraag over andere medicatie: gewoon geen reactie. En dat gaat zo door....het is een soort laksheid naar mij, desinteresse, een schofferende houding zelfs, zoals van de huisarts. Alles kan maar worden gedaan met Kers, lijkt het devies, en wat ik wil, vraag en nodig heb: nee dat kan NIET, dan.
Dat is de korte samenvatting.
En nee, ben niet iemand die dan achterover leunt, ik communiceer helder waar ik ntegen aan loop etc, en nog wordt er gewoon letterlijk niks mee gedaan.....
En zo heb ik mezelf compleet moeten verbuigen, dat gebeurt vanzelf als je behoeften en wensen en grenzen niet in acht worden genomen, maar weg gewoven of zelfs afgekeurd....het is niet iets dat je dan echt kan stoppen, je wordt erdoor ondermijnt. En lange tijd zag ik ook niet eens hoe erg anderen me behandelden...
Zoals ik vannacht mailde: het schrikbarendst vind ik hoe normaal het voor me is.
Dus zo een huisarts stuur ik nog een lieve mail!
Dat is de verdraaiing en ook het verdrietige, dat ik het niet eens meer door heb wat voor een lapschwanz het is, en dat ik daar eigenlijk beter vandaag dan morgen weg ga.
Tot vannacht dacht ik dat niet eens....kun je nagaan....
En nu kan ik het niet goed vertalen in "traject klacht" of "weg gaan" , maar mss is bewustwording van die ellende de eerste stap.
En wat betreft hulpverlening: de psychologen die ik heb gehad waren slecht op zijn best en destructief op zijn slechtst. Dat 'mag' je bijna niet zeggen, merk ik wel eens, en er wordt ook dan vaak gezegd: dat zit tussen je eigen oren. Maar ben aan een paar echt slechte lui geraakt in de GGZ, die de beste intenties hebben zoals iedereen maar hun vak gewoon niet verstaan....
De insteek van "wat zou jij nu nodig hebben?" zou me meer goed doen op dit moment. Maar wanneer ik die vraag voor het laatst gehoord heb kan ik me niet meer herinneren....
Niet voor iedereen is hulpverlening op alle momenten de juiste weg. En hier van me afschrijven wat er is gebeurt is fijner. Hoe goed bedoelt ook: adviezen voor therapie hoeven niet altijd de beste weg te zijn. En nee, dat is dan niet gelijk "zelf aanrommelen" of "afweer", ben er na drie jaar wel effe klaar mee....
Wbt huisarts, merk dat het me steeds dwarser zit hoe hij me zomaar weg stuurde. Had contact opgenomen met de instelling waar je een klacht in kan dienen en die vrouw suggereerde een bemiddelingsgesprek. Arme man, wou hij minder tijd aan mij kwijt zijn door me weg te sturen, zit hij straks in een bemiddelingsgesprek
, maar serieus: ik durf dat dus al niet te vragen, dan vind ik het sneu van zijn tijd. Kortom: eieren-lopen-red-alert.... denk dan niet aan mezelf maar dat ik de huisarts de tijd en annoyance van zp een klacht wil besparen, terwijl HIJ me weg stuurde zomaar, dus het er ook naar heeft gemaakt.
Het is echt schrikbarend voor mij, hoe weinig ruimte ik in durf te nemen na al de keren dat ik ben weg gestuurd of niet serieus genomen. Je krijgt wat psychologen noemen een klap van de molen als je gevoelens, behoeften en grenzen/wensen zo vaak en zo indringend met de grond gelijk zijn gestampt.
svp niet quoten
Dat is de korte samenvatting.
En nee, ben niet iemand die dan achterover leunt, ik communiceer helder waar ik ntegen aan loop etc, en nog wordt er gewoon letterlijk niks mee gedaan.....
En zo heb ik mezelf compleet moeten verbuigen, dat gebeurt vanzelf als je behoeften en wensen en grenzen niet in acht worden genomen, maar weg gewoven of zelfs afgekeurd....het is niet iets dat je dan echt kan stoppen, je wordt erdoor ondermijnt. En lange tijd zag ik ook niet eens hoe erg anderen me behandelden...
Zoals ik vannacht mailde: het schrikbarendst vind ik hoe normaal het voor me is.
Dus zo een huisarts stuur ik nog een lieve mail!
Dat is de verdraaiing en ook het verdrietige, dat ik het niet eens meer door heb wat voor een lapschwanz het is, en dat ik daar eigenlijk beter vandaag dan morgen weg ga.
Tot vannacht dacht ik dat niet eens....kun je nagaan....
En nu kan ik het niet goed vertalen in "traject klacht" of "weg gaan" , maar mss is bewustwording van die ellende de eerste stap.
En wat betreft hulpverlening: de psychologen die ik heb gehad waren slecht op zijn best en destructief op zijn slechtst. Dat 'mag' je bijna niet zeggen, merk ik wel eens, en er wordt ook dan vaak gezegd: dat zit tussen je eigen oren. Maar ben aan een paar echt slechte lui geraakt in de GGZ, die de beste intenties hebben zoals iedereen maar hun vak gewoon niet verstaan....
De insteek van "wat zou jij nu nodig hebben?" zou me meer goed doen op dit moment. Maar wanneer ik die vraag voor het laatst gehoord heb kan ik me niet meer herinneren....
Niet voor iedereen is hulpverlening op alle momenten de juiste weg. En hier van me afschrijven wat er is gebeurt is fijner. Hoe goed bedoelt ook: adviezen voor therapie hoeven niet altijd de beste weg te zijn. En nee, dat is dan niet gelijk "zelf aanrommelen" of "afweer", ben er na drie jaar wel effe klaar mee....
Wbt huisarts, merk dat het me steeds dwarser zit hoe hij me zomaar weg stuurde. Had contact opgenomen met de instelling waar je een klacht in kan dienen en die vrouw suggereerde een bemiddelingsgesprek. Arme man, wou hij minder tijd aan mij kwijt zijn door me weg te sturen, zit hij straks in een bemiddelingsgesprek
, maar serieus: ik durf dat dus al niet te vragen, dan vind ik het sneu van zijn tijd. Kortom: eieren-lopen-red-alert.... denk dan niet aan mezelf maar dat ik de huisarts de tijd en annoyance van zp een klacht wil besparen, terwijl HIJ me weg stuurde zomaar, dus het er ook naar heeft gemaakt.Het is echt schrikbarend voor mij, hoe weinig ruimte ik in durf te nemen na al de keren dat ik ben weg gestuurd of niet serieus genomen. Je krijgt wat psychologen noemen een klap van de molen als je gevoelens, behoeften en grenzen/wensen zo vaak en zo indringend met de grond gelijk zijn gestampt.
svp niet quoten
kers wijzigde dit bericht op 23-02-2022 09:40
1.61% gewijzigd
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
woensdag 23 februari 2022 om 09:34
Azalea747 schreef: ↑23-02-2022 08:04Lieve Kers,
Wat vind ik het naar om te lezen hoe jij behandeld bent door allerlei mensen! Ik ken je niet, maar dat maakt helemaal niks uit: dat verdiende je absoluut niet! Dat is gewoon ontzettend rot en het is LEGITIEM dat je daar verdriet om hebt.
Wat je in de OP schetste als wellicht een 'simpel' voorbeeld, die mail naar de huisarts - dat is dus eigenlijk hartstikke beladen gezien hoe huisartsen met je om zijn gegaan, en het is dus TERECHT dat je je daar zorgen over maakt!
Wat ik schrijf, helpt je natuurlijk niet in praktische zin. Maar wel wil ik je meegeven dat je niet boos hoeft te zijn over je eigen gevoelens. Het is NORMAAL dat deze voorbeelden angst en zorgen en op eieren lopen oproepen, gezien wat er in het verleden gebeurd is. Dat is ontzettend verdrietig en had niet moeten gebeuren... Maar aangezien het wel gebeurd is, hoef je jezelf geen verwijten te maken over hoe je je erbij voelt en het zo onbewust nog erger te maken voor jezelf. Hoewel ik de rest van jouw situatie niet uit eigen ervaring ken, herken ik dit stukje wel heel erg en wilde je dit daarom meegeven.
Verder hoop ik ook ik dat je een fijne hulpverlener vindt (en ja, het kost energie om daarnaar te zoeken en moeite om je steeds toch weer open te stellen - maar je zult de goede vinden en dan is het dat echt waard) en wens ik je veel sterkte en zelf-liefde toe!
Azalea, dank je wel, wat lief....dit is precies wat ik nodig heb! Dank je wel
Wat betreft dat voorbeeld, ik ben het dus al zo gewend dat mensen me zo behandelen als de huisarts, dat ik er echt van schrik hoe weinig 'normale' gevoelens van boosheid enz ik nog ervaar. Vroeger zou ik hem aan de hoogste boom knopen, bij wijze van spreken, nu is een onmerkbaar schouderophalen mijn enige reactie. En de angst dus dat hij me weer weg zal sturen. Het is de omgekeerde wereld, en ik kan wel concluderen dat ik er zelf van schrik hoe zelfs dus hulpverleners met me omgaan. Een huisarts die je weg stuurt: wanneer hoor je dat nou?? Mensen zitten van wieg tot graf bij een huisarts als ze niet verhuizen. En ik wordt in zes maanden tijd twee keer weg gestuurd, waarbij deze keer eigenlijk nog erger is omdat hij me niet eens belde of overlegde. Dus ja, dan denk je wel: wat is hier aan de hand. En ga je jezelf toch ergens de schuld geven. Denk dat dat ook gebeurt.
Nu denk ik weer: ik had die mail gewoon niet moeten schrijven naar de huisarts, maar direct de klachtenprocedure starten. 
En ja, die zelfliefde.....heel belangrijk, maar compleet weg geslagen. Geef mezelf nu weer op de kop voor die mail....
Zoals ik net schreef: hulpverlening is niet altijd voor iedereen passend, en dat steeds moeten 'verdedigen' ben ik ook wel klaar mee. Mis het dat mensen vragen: waar zou je nu mee geholpen zijn?
Hoe dan ook, zo to the point wat je schrijft, maar ook zo lastig: dat jezelf niet verwijten hoe kut anderen je behandelen.
Als ik een toverstokje had, zou ik dat inzicht en besef in mijn hart toveren...
In mijn hoofd weet ik het wel: nu nog in mijn hart ...
nogmaals merci voor je sterkende woorden, neem ze mee in mijn dag!
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
woensdag 23 februari 2022 om 13:50
kers schreef: ↑23-02-2022 09:34
Azalea, dank je wel, wat lief....dit is precies wat ik nodig heb! Dank je wel
Wat betreft dat voorbeeld, ik ben het dus al zo gewend dat mensen me zo behandelen als de huisarts, dat ik er echt van schrik hoe weinig 'normale' gevoelens van boosheid enz ik nog ervaar. Vroeger zou ik hem aan de hoogste boom knopen, bij wijze van spreken, nu is een onmerkbaar schouderophalen mijn enige reactie. En de angst dus dat hij me weer weg zal sturen. Het is de omgekeerde wereld, en ik kan wel concluderen dat ik er zelf van schrik hoe zelfs dus hulpverleners met me omgaan. Een huisarts die je weg stuurt: wanneer hoor je dat nou?? Mensen zitten van wieg tot graf bij een huisarts als ze niet verhuizen. En ik wordt in zes maanden tijd twee keer weg gestuurd, waarbij deze keer eigenlijk nog erger is omdat hij me niet eens belde of overlegde. Dus ja, dan denk je wel: wat is hier aan de hand. En ga je jezelf toch ergens de schuld geven. Denk dat dat ook gebeurt.
En ja, die zelfliefde.....heel belangrijk, maar compleet weg geslagen. Geef mezelf nu weer op de kop voor die mail....
Zoals ik net schreef: hulpverlening is niet altijd voor iedereen passend, en dat steeds moeten 'verdedigen' ben ik ook wel klaar mee. Mis het dat mensen vragen: waar zou je nu mee geholpen zijn?
Hoe dan ook, zo to the point wat je schrijft, maar ook zo lastig: dat jezelf niet verwijten hoe kut anderen je behandelen.
Als ik een toverstokje had, zou ik dat inzicht en besef in mijn hart toveren...
In mijn hoofd weet ik het wel: nu nog in mijn hart ...
nogmaals merci voor je sterkende woorden, neem ze mee in mijn dag!
Je zegt dat je de manier van omgang met jou wel gewend bent en dat je daar schouder ophalend in bent geworden. Ik denk dat het zelfbescherming is, bang en of willen voorkomen dat je nog meer gekwetst en afgewezen o.i.d. wordt. Dat is logisch en dat mag, maar het is niet helpend.
Jammer dat je het gevoel hebt dat je je moet verdedigen.
En om je eigen vraag er dan maar in te gooien: "waar zou je nu mee geholpen zijn"?
woensdag 23 februari 2022 om 15:11
Allereerst een 
Wat ontzettend naar wat je allemaal meemaakt en ik kan je goed begrijpen.
Ik ben ook chronisch ziek en heb veel pijn. Ik loop al jaren ziekenhuizen en artsen af voor hulp en ik heb net als jij helaas de ervaring dat je voor heel veel artsen niets meer bent dan een nummer en als er niet een duidelijke oplossing is voor je probleem of ben je te ingewikkeld en weten ze het niet en kunnen ze niks meer met je en sturen ze je door. Probleem voor de volgende arts.
Als patient ben je al moe en zit je erdoorheen en toch zal je binnen die situatie continu moeten vechten voor de 'aandacht' van een arts.
Ook als je denkt dat de dingen nu eindelijk gaan lopen, stagneren dingen weer.
Ik ben uiteindelijk een paar maanden geleden echt ingestort en kon het niet meer aan.
Ik heb tot dan aan toe eigenlijk alles zelf geprobeerd te regelen, maar op dat moment heb ik mijn zus gebeld en zij heeft de regie samen met mij opgepakt.
Dat heeft als voordeel dat je samen de boel op een rijtje kan zetten, samen gesprekken kan voorbereiden en ook samen gesprekken in kan gaan.
Als patient ben ik soms wat warrig en door emotie hoor ik niet altijd even scherp wat er allemaal gezegd wordt. Zij is er dan bij om alles bij te houden, schrijft dingen voor me op en is tijdens gesprekken een soort waakhond om ervoor te zorgen dat er naar me geluisterd wordt.
Ze belt me regelmatig op en is op de hoogte.
Ik heb sinds een aantal maanden een hele fijne huisarts die echt luistert en zijn best voor me doet en dat maakt heel veel verschil. Belt voor me met specialisten als dingen te lang duren ed.
Mijn advies zou zijn om iemand uit je naaste omgeving te betrekken om je te helpen, net zoals bij mij nu gebeurd, want soms kan een mens dingen niet alleen.
Ik hoop dat je zo iemand om je heen hebt.
Wat betreft die huisartsen, ik begrijp dat je je zo 'onderdanig' opstelt, want je voelt je als patient enorm kwetsbaar en je bent afhankelijk van die mensen voor je welzijn, dus er hangt heel veel vanaf.
Ik hoop en duim voor je dat je binnenkort een fijne huisarts vindt die naar je luistert en je serieus neemt, wat dat verdien je gewoon en daar heb je recht op, vergeet dat niet.
Wat ontzettend naar wat je allemaal meemaakt en ik kan je goed begrijpen.
Ik ben ook chronisch ziek en heb veel pijn. Ik loop al jaren ziekenhuizen en artsen af voor hulp en ik heb net als jij helaas de ervaring dat je voor heel veel artsen niets meer bent dan een nummer en als er niet een duidelijke oplossing is voor je probleem of ben je te ingewikkeld en weten ze het niet en kunnen ze niks meer met je en sturen ze je door. Probleem voor de volgende arts.
Als patient ben je al moe en zit je erdoorheen en toch zal je binnen die situatie continu moeten vechten voor de 'aandacht' van een arts.
Ook als je denkt dat de dingen nu eindelijk gaan lopen, stagneren dingen weer.
Ik ben uiteindelijk een paar maanden geleden echt ingestort en kon het niet meer aan.
Ik heb tot dan aan toe eigenlijk alles zelf geprobeerd te regelen, maar op dat moment heb ik mijn zus gebeld en zij heeft de regie samen met mij opgepakt.
Dat heeft als voordeel dat je samen de boel op een rijtje kan zetten, samen gesprekken kan voorbereiden en ook samen gesprekken in kan gaan.
Als patient ben ik soms wat warrig en door emotie hoor ik niet altijd even scherp wat er allemaal gezegd wordt. Zij is er dan bij om alles bij te houden, schrijft dingen voor me op en is tijdens gesprekken een soort waakhond om ervoor te zorgen dat er naar me geluisterd wordt.
Ze belt me regelmatig op en is op de hoogte.
Ik heb sinds een aantal maanden een hele fijne huisarts die echt luistert en zijn best voor me doet en dat maakt heel veel verschil. Belt voor me met specialisten als dingen te lang duren ed.
Mijn advies zou zijn om iemand uit je naaste omgeving te betrekken om je te helpen, net zoals bij mij nu gebeurd, want soms kan een mens dingen niet alleen.
Ik hoop dat je zo iemand om je heen hebt.
Wat betreft die huisartsen, ik begrijp dat je je zo 'onderdanig' opstelt, want je voelt je als patient enorm kwetsbaar en je bent afhankelijk van die mensen voor je welzijn, dus er hangt heel veel vanaf.
Ik hoop en duim voor je dat je binnenkort een fijne huisarts vindt die naar je luistert en je serieus neemt, wat dat verdien je gewoon en daar heb je recht op, vergeet dat niet.
woensdag 23 februari 2022 om 17:03
MEE biedt gratis cliëntondersteuning op allerlei gebieden bij chronische ziekte:
https://www.mee.nl/clientondersteuning
https://www.mee.nl/clientondersteuning
It's not whatcha got, it's what you give
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
It ain't the life you choose, it's the life you live
And it ain't what it's not, but a-what it is
woensdag 23 februari 2022 om 18:25
En je focus is op wie je niet helpt. Je zegt dat een hulpverlener je belde, dus dan is er niet NUL die uitreikt. Als ze je belde, dan hielp ze je dus? Ik weet niet in welke functie en wat ze precies voor je deed? (niet om teniet te doen wat de rest allemaal tekort schiet want dat is zeer kwalijk en je hebt het grootste recht om hier gefrustreerd en verdrietig over te zijn en dat mag er volledig zijn, dit voor de duidelijkheid).
woensdag 23 februari 2022 om 19:05
bedankt iedereen, ben ziek en niet altijd in staat veel te typen maar merci voor alle lieve berichten, kom erop terug....
En iemand vroeg me mijn eigen vraag waar ik nu het meest geholpen mee zou zijn
Haha, de fijnste vraag ever- zouden mensen veel vaker moeten stellen 
ja, dank je!! terwijl ik hem schreef was ik al aan het nadenken wat mijn antwoord zou zijn op de vraag waar ik nu geholpen mee zou zijn....dat is denk ik erkenning, zoals sommigen van jullie hier schrijven over zichzelf en hoe ze zaken oppakten: dat geeft me het gevoel niet zo alleen te zijn. En denk ik de natuur in en goed eten en drinken, wat er bij in schiet door alle stress.
Dan natuurlijk een paar goede en betrokken hulpverleners. Al is het maar 1, zoals een huisarts die ECHT naast me komt staan
Moet ook denken aan sommige therapieen uit de antroposofie...ben een tijd in een antroposofische kliniek geweest om te herstellen (toen ze nog niet wisten dat mijn ziekte ichamelijk en chronisch was werd jaren gedacht aan een burn out) en daar had ik veel aan die antroposofische insteek: je werd echt als HEEL mens gezien...en een van de zaken die ik deed was antropsofische fysiotherapie. Dat is best wel anders dan de normale, maar het was ook echt fijn, een setting in het bos, en een fysiotherapeut die je eerst wil spreken over je leven, wat je leuk vindt, op een ongedwongen manier etc.
En volgens mij ook antropofisch, en wat ik nog niet deed maar wat ze in duitsland wel toepassen: Genuss -therapie. Klinkt wat vaak in eerste oogmerk, maar dat is ook iets waar ik gevoelsmatig nu geholpen mee zou zijn.....
En een knuffel of 372492379723479 en iemand die zegt: je hoeft niet altijd positief te zijn: zeik er maar eens gewoon compleet op los!!
STELLETJE EIKELS!!!
Denk dat dat me het meest zou helpen....
Svp niet quoten, merci
En iemand vroeg me mijn eigen vraag waar ik nu het meest geholpen mee zou zijn
Haha, de fijnste vraag ever
- zouden mensen veel vaker moeten stellen ja, dank je
!! terwijl ik hem schreef was ik al aan het nadenken wat mijn antwoord zou zijn op de vraag waar ik nu geholpen mee zou zijn....dat is denk ik erkenning, zoals sommigen van jullie hier schrijven over zichzelf en hoe ze zaken oppakten: dat geeft me het gevoel niet zo alleen te zijn. En denk ik de natuur in en goed eten en drinken, wat er bij in schiet door alle stress.Dan natuurlijk een paar goede en betrokken hulpverleners. Al is het maar 1, zoals een huisarts die ECHT naast me komt staan
Moet ook denken aan sommige therapieen uit de antroposofie...ben een tijd in een antroposofische kliniek geweest om te herstellen (toen ze nog niet wisten dat mijn ziekte ichamelijk en chronisch was werd jaren gedacht aan een burn out) en daar had ik veel aan die antroposofische insteek: je werd echt als HEEL mens gezien...en een van de zaken die ik deed was antropsofische fysiotherapie. Dat is best wel anders dan de normale, maar het was ook echt fijn, een setting in het bos, en een fysiotherapeut die je eerst wil spreken over je leven, wat je leuk vindt, op een ongedwongen manier etc.
En volgens mij ook antropofisch, en wat ik nog niet deed maar wat ze in duitsland wel toepassen: Genuss -therapie. Klinkt wat vaak in eerste oogmerk, maar dat is ook iets waar ik gevoelsmatig nu geholpen mee zou zijn.....
En een knuffel of 372492379723479 en iemand die zegt: je hoeft niet altijd positief te zijn: zeik er maar eens gewoon compleet op los!!
STELLETJE EIKELS!!!
Denk dat dat me het meest zou helpen....
Svp niet quoten, merci
kers wijzigde dit bericht op 23-02-2022 19:17
15.63% gewijzigd
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
woensdag 23 februari 2022 om 19:16
Het lijkt mij dat je een heel lief mens bent!En niemand is altijd positief
Ik heb je hele topic gelezen en het is waar dat er veel hulpverleners zijn die slecht zijn en nog veel meer hulpverleners die heel erg slecht zijn.
Heb je wel eens overwogen om haptonomie te gaan doen? Daar heb ik echt heel veel aan gehad. Het is geen snelle oplossing het heeft wat tijd nodig, ik hoop voor je dat je van dit rotgevoel afkomt, en zeiken mag hoor.
De sterren wandlen, de tijd gaat, de klok zal slaan,.
woensdag 23 februari 2022 om 19:16
Wat een mooi lijstje, Kers. Wat weet je goed wat je nodig hebt, super!
De erkenning kun je hier vinden! Je bent niet alleen! De andere zaken: welke stappen gaan helpen om die te bereiken? En kun je iemand in de arm nemen om je daarmee te helpen? Zo'n mooi verhaal hierboven van degene die haar zus had ingeschakeld. Is er iemand die jij om zulke praktische steun kunt vragen? En zo niet, kun je elke dag een klein stapje maken in de richting van je 'lijst' - dus googelen naar Genuss-therapie (ik ken het niet) of een berichtje sturen naar een antroposofisch fysio, of...? Als er gegoogeld moet worden doe ik dat trouwens ook met alle liefde voor je, lig door de naweeën van corona veel in bed maar mijn hoofd blijft actief
dus dan mag je een PB sturen met dingen waar ik je naar kan helpen zoeken!
De erkenning kun je hier vinden! Je bent niet alleen! De andere zaken: welke stappen gaan helpen om die te bereiken? En kun je iemand in de arm nemen om je daarmee te helpen? Zo'n mooi verhaal hierboven van degene die haar zus had ingeschakeld. Is er iemand die jij om zulke praktische steun kunt vragen? En zo niet, kun je elke dag een klein stapje maken in de richting van je 'lijst' - dus googelen naar Genuss-therapie (ik ken het niet) of een berichtje sturen naar een antroposofisch fysio, of...? Als er gegoogeld moet worden doe ik dat trouwens ook met alle liefde voor je, lig door de naweeën van corona veel in bed maar mijn hoofd blijft actief
dus dan mag je een PB sturen met dingen waar ik je naar kan helpen zoeken!
woensdag 23 februari 2022 om 20:05
Wat nare negatieve ervaringen...ik heb juist vaak het gevoel dat mensen graag erkenning geven, als ze weten dat je daar behoefte aan hebt. Vaak opent het ook een wederzijds, open gesprek, omdat je je kwetsbaar opstelt.
Heb er zelf wel goede ervaringen mee...
Maar bevestiging en erkenning IRL is er jaren niet, vandaar mijn antwoord op de vraag wat me nu het meest zou helpen....
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
woensdag 23 februari 2022 om 20:13
Inderdaad kan je daar dan het beste om vragen, daar heb je gelijk in. Dan is het duidelijk. Maar dat is gewoon minder leuk dan dat ze zelf zien dat je tegenslag hebt.kers schreef: ↑23-02-2022 20:05Wat nare negatieve ervaringen...ik heb juist vaak het gevoel dat mensen graag erkenning geven, als ze weten dat je daar behoefte aan hebt. Vaak opent het ook een wederzijds, open gesprek, omdat je je kwetsbaar opstelt.
Heb er zelf wel goede ervaringen mee...
Maar bevestiging en erkenning IRL is er jaren niet, vandaar mijn antwoord op de vraag wat me nu het meest zou helpen....
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 23 februari 2022 om 21:58
Ik voel me bij mijn dokter ook altijd een nummer en totaal niet serieus genomen. Zit er momenteel ook totaal doorheen 24 uur stress gevoel, slecht slapen, misselijk gewoon beroerd. Maar durf de dokter niet eens te bellen, omdat ik dan weet dat ik me een klager voel en hij toch niets doet. Dus vandaag ook besloten om een andere arts te zoeken. Loop al 20 jaar bij deze man en hij heeft geen inlevingsvermogen vraagt nooit hoe het gaat zelfs niet als je operatie hebt gehad, je bent echt een nummer één van de zoveel mensen hij ziet je niet eens als mens. Het is toch erg dat je het zover laat komen, omdat je niet naar je dokter wil omdat het toch niet helpt. Hulp en de zorg zou er moeten zijn om mensen te helpen, maar ik ben net als jij ook gewend om lelijk behandeld te worden, maar dat is niet normaal. Dus mijn advies zoek ook andere hulp bij mij heeft het 20 jaar geduurd maar ben nu eindelijk opzoek naar een "normale" arts.
woensdag 23 februari 2022 om 22:09
watermeloen, ook jij bedankt voor je bericht...wat herkenbaar...en ik ken je niet maar had echt zo een trots gevoel dat ik las dat je nu op zoek gaat naar een normale arts. Het is niet zozeer dat zoeken, maar dat het je nu echt ''doordringt, en nu denkt: NEE, dit niet meer!! 
Laten we dat proberen vast te houden en elkaar daaraan te herinneren!
Probeer mezelf daarin ook de credits te geven=het is niet niks dat in ieder geval nu te zien dat er zoveel mensen me klote behandeld hebben, zeker omdat ik zo gevend en blijmoedig bleef: ik had het niet door, en bleef mijn lieve zelf bij mensen die dat compleet niet verdienden.
En dan denk ik weer godverdgodver, dit is MIJN leven en ik verdien ve***domme dat mensen met serieus nemen!!
maar het valt niet mee....
morgen belt de klachtenfunctionaris, en ik zit nog steeds in de modus van: ik kan het niet maken deze huisarts tot een bemiddelingsgesprek te nopen.
Dus mijn hoofd zit al in een beetje ander vaarwater, het omzetten blijft een probleem of zoals je moet zeggen: uitdaging
trusten
Laten we dat proberen vast te houden en elkaar daaraan te herinneren!
Probeer mezelf daarin ook de credits te geven=het is niet niks dat in ieder geval nu te zien dat er zoveel mensen me klote behandeld hebben, zeker omdat ik zo gevend en blijmoedig bleef: ik had het niet door, en bleef mijn lieve zelf bij mensen die dat compleet niet verdienden.
En dan denk ik weer godverdgodver, dit is MIJN leven en ik verdien ve***domme dat mensen met serieus nemen!!
maar het valt niet mee....
morgen belt de klachtenfunctionaris, en ik zit nog steeds in de modus van: ik kan het niet maken deze huisarts tot een bemiddelingsgesprek te nopen.
Dus mijn hoofd zit al in een beetje ander vaarwater, het omzetten blijft een probleem of zoals je moet zeggen: uitdaging
trusten
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
woensdag 23 februari 2022 om 22:15
woensdag 23 februari 2022 om 22:45
Herken het helemaal loop ook op eieren met woede eronder. Heel onrustig opgefokt gevoel.
Succes met gesprek morgen blijf bij jezelf en zorg er voor dat je de hulp krijgt die je wil.
Ik heb over twee weken kon niet eerder kennismakingsgesprek met nieuwe dokter, ga mijn oude niet eens bellen heb geen zin meer in teleurstelling.
Vanaf nu goed voor ons zelf zorgen.
Probeer ook gezond te eten ook al voel je je zo helpt wel een beetje. Succes kersje x
Succes met gesprek morgen blijf bij jezelf en zorg er voor dat je de hulp krijgt die je wil.
Ik heb over twee weken kon niet eerder kennismakingsgesprek met nieuwe dokter, ga mijn oude niet eens bellen heb geen zin meer in teleurstelling.
Vanaf nu goed voor ons zelf zorgen.
Probeer ook gezond te eten ook al voel je je zo helpt wel een beetje. Succes kersje x
donderdag 24 februari 2022 om 04:16
Hulpverleners, met name huisartsen, zijn vaak teleurstellend. Omdat mensen zich afhankelijk voelen van zo'n arts wekken ze een hoop frustratie en woede op. Het zit zo'n beetje in hun beroep besloten. Er worden enorme eisen aan je gesteld en sommigen zijn gewoon niet zo goed. Of reageren totaal anders dan je in gedachten had.
Mijn huidige is ook niet zo'n hoogvlieger, in tegenstelling tot de vorige waarmee ik juist bofte. Ze zal veel weten van bloedwaarden en welvaartsziekten, maar op andere gebieden schiet ze dan weer in kennis en inzicht tekort. Terwijl je dáárvoor komt. De patiënten met welvaartsziekten zullen wel tevreden zijn.
Ik weet wel praktisch zeker dat als ik vraag naar een verwijzing, ze die zonder meer zal geven. Ze heeft het niet persoonlijk op me. Maar sommige van haar inzichten zijn knudde; uit het jaar nul. Ik zou dolgraag tevreden over haar zijn want ze zal haar best doen op haar manier, helaas dat ben ik niet. Gelukkig hoef ik daar niet zo vaak te zijn. Afkloppen.
Maar als je je afhankelijk voelt en je kan geen kant op dan kan je wel tegen het plafond vliegen bij zo'n persoon. Ik hoop dat de eerstvolgende keer als ik er heenga, zij besloten heeft om haar beroep op te geven en er een nieuwe zit.
Ik vind het wel vervelend dat ik zo denk want ik gun ieder zijn of haar baan. Ook de iets minder getalenteerden.
Voor het geval dat ze er nog zit wanneer ik een arts nodig heb zal ik een betere naderingswijze uitstippelen waardoor ze haar betere kant laat zien. Een pleaser ben ik dan weer niet; eerder te spontaan.
Mijn huidige is ook niet zo'n hoogvlieger, in tegenstelling tot de vorige waarmee ik juist bofte. Ze zal veel weten van bloedwaarden en welvaartsziekten, maar op andere gebieden schiet ze dan weer in kennis en inzicht tekort. Terwijl je dáárvoor komt. De patiënten met welvaartsziekten zullen wel tevreden zijn.
Ik weet wel praktisch zeker dat als ik vraag naar een verwijzing, ze die zonder meer zal geven. Ze heeft het niet persoonlijk op me. Maar sommige van haar inzichten zijn knudde; uit het jaar nul. Ik zou dolgraag tevreden over haar zijn want ze zal haar best doen op haar manier, helaas dat ben ik niet. Gelukkig hoef ik daar niet zo vaak te zijn. Afkloppen.
Maar als je je afhankelijk voelt en je kan geen kant op dan kan je wel tegen het plafond vliegen bij zo'n persoon. Ik hoop dat de eerstvolgende keer als ik er heenga, zij besloten heeft om haar beroep op te geven en er een nieuwe zit.
Ik vind het wel vervelend dat ik zo denk want ik gun ieder zijn of haar baan. Ook de iets minder getalenteerden.Voor het geval dat ze er nog zit wanneer ik een arts nodig heb zal ik een betere naderingswijze uitstippelen waardoor ze haar betere kant laat zien. Een pleaser ben ik dan weer niet; eerder te spontaan.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
