Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 20 januari 2009 om 13:11
quote:Sterretjee schreef op 20 januari 2009 @ 12:30:
Wat een sterke vrouwen hier..
Wat vechten jullie hard!
Loving Life, ik herken je verhaal. Een knuffel voor dit vechtertje. Werk jij ook momenteel? Slik je medicatie voor je sombere gevoelens? Sorry, maar ik vraag het me gewoon af.
Knuff voor wie het gebruiken kan.Lief berichtje van je Sterretje! (f)
Wat een sterke vrouwen hier..
Wat vechten jullie hard!
Loving Life, ik herken je verhaal. Een knuffel voor dit vechtertje. Werk jij ook momenteel? Slik je medicatie voor je sombere gevoelens? Sorry, maar ik vraag het me gewoon af.
Knuff voor wie het gebruiken kan.Lief berichtje van je Sterretje! (f)
dinsdag 20 januari 2009 om 15:41
EV is het voor jou financieel gezien mogelijk om een time-out te nemen? Ik wou dat ik wat voor je kon doen....echt.
Ooit heb ik in een vergelijkbare situatie 4 maanden thuis gezeten. Ik kon niet meer (ook lichaam gaf het op) en zat in de WW. Geef de moetens op. Je hoofd zegt 'moet' en je lichaam protesteert terecht. Vergeet ook niet lieve EV dat er zoveel emoties door je lijf geraasd zijn dat het even moet bijkomen.
Lieve LL, ik vind je berichtje echt verdrietig klinken. Ik weet niet wat ik je kan vertellen zodat je je wat beter voelt. Ja dat het herkenbaar is maar heb je er wat aan?
Jullie zijn hier in ieder geval niet alleen.
Alle liefs en goeds (f)
Ooit heb ik in een vergelijkbare situatie 4 maanden thuis gezeten. Ik kon niet meer (ook lichaam gaf het op) en zat in de WW. Geef de moetens op. Je hoofd zegt 'moet' en je lichaam protesteert terecht. Vergeet ook niet lieve EV dat er zoveel emoties door je lijf geraasd zijn dat het even moet bijkomen.
Lieve LL, ik vind je berichtje echt verdrietig klinken. Ik weet niet wat ik je kan vertellen zodat je je wat beter voelt. Ja dat het herkenbaar is maar heb je er wat aan?
Jullie zijn hier in ieder geval niet alleen.
Alle liefs en goeds (f)
dinsdag 20 januari 2009 om 19:51
Juist door niet zoveel te 'moeten' ont-moet je jezelf.
Dat vind ik een hele goeie opmerking!Pas dan is er ruimte voor alle gevoelens en gebeurtenissen die gebeurt zijn en kan je voelen wat je voelt.Maar het moeten is een overlevings strategie geworden en lijk ik nodig tehebben om me staande tehouden,ik besef me nu dat dat dus niet zo werkt
Ga nu weer verder in de OV,ben bij het deel de indringer besluipen
Groetjes Spongebabe
Dat vind ik een hele goeie opmerking!Pas dan is er ruimte voor alle gevoelens en gebeurtenissen die gebeurt zijn en kan je voelen wat je voelt.Maar het moeten is een overlevings strategie geworden en lijk ik nodig tehebben om me staande tehouden,ik besef me nu dat dat dus niet zo werkt
Ga nu weer verder in de OV,ben bij het deel de indringer besluipen
Groetjes Spongebabe
dinsdag 20 januari 2009 om 20:51
LL, wat een verdrietige post van vanmiddag..Gaat het nu weer wat beter? Probeer goed voor jezelf te zijn en de kracht die je uitstraalt vast te houden.
Een dikke voor jou!
EV, wat zou het fijn zijn als je het moeten los kon laten. Wat je nodig hebt is een pas op de plaats en rust maar daar lijk je je erg tegen te verzetten. Maar zoals je zegt "het is even genoeg", niet meer doen alsof alles normaal is. Ik hoop dat je wat minder streng voor jezelf kunt zijn, zorg goed voor jezelf!
Ook voor jou een hele dikke
Een dikke voor jou!
EV, wat zou het fijn zijn als je het moeten los kon laten. Wat je nodig hebt is een pas op de plaats en rust maar daar lijk je je erg tegen te verzetten. Maar zoals je zegt "het is even genoeg", niet meer doen alsof alles normaal is. Ik hoop dat je wat minder streng voor jezelf kunt zijn, zorg goed voor jezelf!
Ook voor jou een hele dikke
woensdag 21 januari 2009 om 16:45
Loving_Life, kun je de slechte omstandigheden beïnvloeden, keren? Om het beter voor jezelf te maken? Ik hoop dat je hierin een weg kunt vinden die voor jou goed is.
Een uitspraak van Martin Luther King:
Als je vertrouwen hebt, hoef je niet de gehele trap te zien om de eerste stap te zetten.
EV hoe is het met jou nu?
Een uitspraak van Martin Luther King:
Als je vertrouwen hebt, hoef je niet de gehele trap te zien om de eerste stap te zetten.
EV hoe is het met jou nu?
woensdag 21 januari 2009 om 21:56
donderdag 22 januari 2009 om 11:01
Ik wil even een stukje met jullie delen uit mijn dagboek. Dit is van maanden geleden en toen ik het herlas, begon het me weer te dagen...Voor EV, Loving_Life en alle anderen. Blijf alsjeblieft in jezelf geloven!
Onpeilbaar voor anderen en onpeilbaar voor mezelf. Ik aanschouw mijn verlangens. Ik aanschouw mijn wezen maar ik zie niks. Ik voel dat ik aan de drempel sta van een nieuw begin. Er is geen weg terug. Bewustzijn is verantwoordelijkheid nemen. Ik laat de fantasieën toe om nog enigszins een fictief gelukkig gevoel te ervaren maar dat is meer om de pijn te verzachten van het in de steek gelaten worden. De pijn van opzij gezet worden. De pijn van ontkent worden. De pijn van bespot worden om wie ik ben. Ja, ik sta hier en de omvang van de pijn wordt druppelsgewijs zichtbaar. It hurts like hell. Onder ogen zien dat ik niet zo geliefd ben als ik graag zou willen. Onder ogen zien dat ik gekwetst ben tot op het bot en nog moedig door het leven stapte alsof het mij nooit zou raken. Ik heb heel lang gedacht dat ik sterk was. Dat mijn verleden mij echt niet kon raken. Dat het verleden dood is en ik NU bepaal wat er gebeurt.
Maar de bittere waarheid is dat niet ik bepaalde wat er gebeurt maar mijn verleden. Dat ik niet aan het stuur sta maar een klein, boos, gekwetst meisje. Super gekwetst. Klein en kwetsbaar. Hoe heb ik me er in godsnaam doorheen gesleept? Door de liefde van mijn broers en broertjes en zusjes. Door te geloven. Door te volharden. Door alsmaar door te gaan en niet op te geven. Die hoop niet opgeven dat het op een dag allemaal beter zal gaan. Door vast te houden dat ik het waard ben om een fijn en gelukkig leven te hebben. Door intens te voelen wat er op dat moment gebeurde. Die pijn door mijn lijf te laten gaan en te weten: ik word nu ongelooflijk gekwetst. Ik word nu bespeeld. Ik word nu voorgelogen. Ik word nu niet gerespecteerd. Ik word nu niet op waarde geschat. Dat gevoel. Dat gevoel is mijn vriendin. Ze laat me niet in de steek. Ze vertelt me wanneer genoeg ook echt genoeg is. Ze vertelt me wanneer ik me terug moet trekken. Ze fluistert zachtjes als ik het niet meer zie zitten om door te gaan. Ze dwingt me zachtjes om me over te geven. Ze dwingt me zachtjes om los te laten en ze staat me bij als mijn tranen stromen.
Ze is er altijd geweest, die vriendin. Alleen daarom kan ik niet volmondig zeggen dat ik me eenzaam voel. Ik heb weleens eenzame gevoelens. De wereld heeft me in de steek gelaten gevoelens maar ik voel de aanwezigheid van iets dat groter is dan dat gevoel. Ik word gedragen, bemind en geliefd. Ik begin te vertrouwen. Mijn vriendin liegt niet tegen me. Ze vertelt me de waarheid zonder zich te bekommeren over hoe hard het aankomt. En als de waarheid hard aankomt dan draagt ze me. Ze vraagt me niet om bitter te worden. Ze vraagt me het te accepteren. Anderen te accepteren zoals ze zijn. Ook als ik iets wil doorgronden laat ze me mijn gang gaan. En telkens weer keer ik terug naar haar waar ik mezelf kan zijn. Met mijn gedachten, mijn woede, mijn cynisme en haat. Met mijn ziedende geest die schreeuwt om wraak. Ze laat me volledig zijn. Wie en wat ik ben overstijgt alles. Dat weet ik ook diep van binnen.
Alles is goed zoals het is. Waar ik bang voor ben is al gebeurd. Ik heb de mishandelingen doorstaan. Ik heb het misbruik doorstaan. Ik heb de vernederingen doorstaan. Ik heb het verraad doorstaan. Het is geweest. Ik heb overlijden doorstaan. Teleurstellingen doorstaan. Soms vergeet ik hoe machtig en krachtig ik ben. Soms vergeet ik dat de kracht die ik uitstraal werkelijk is. Soms vergeet ik dat ik volmaakt ben zoals ik ben. Soms vergeet ik dat ik niet zo machteloos ben als mijn gedachten mij willen doen laten geloven. De drempel. Staat voor me. Nodigt me uit om erover heen te stappen. Als ik over die drempel heen ben, is er geen weg meer terug. De weg is voorwaarts en ik blijf niet langer hangen in een wereld die me niet heeft gebracht wat mijn diepste zelf wil. Verbondenheid.
De ervaringen uit dit leven hebben me gevormd. Mijn karakter gevormd. Alle energie gebundeld in mezelf. Ik zie hoe rijk ik ben. Alles wat ik nodig heb, het is er. Hoe ik het ga gebruiken weet ik nog niet maar ik heb in huis wat er voor nodig is. Ik voel dat het verleden zich langzaam oplost. Het begint weg te trekken uit mijn cellen. Nieuwe levenskracht begint zich te nestelen in mijn vezels. Nieuwe zin begint zich meester van me te maken. Ik word voorwaarts geduwd. Net zoals in de lift in mijn droom. Het is angstig en beklemmend maar ik ga omhoog. Weg uit de kelders waar niets dan rottende lijken liggen. Ik realiseerde me gisteren en eigenlijk al mijn hele leven: ik verstop mijn gevoelens niet voor mezelf. Ik erken ze. Ze mogen er zijn. Wat ontbrak in mijn geest was vertrouwen en dat vertrouwen begint het over te nemen.
Soul Power. In mijn eigen wereld ben ik de heldin. In mijn eigen wereld ben ik de diva en de Godin. In mijn eigen wereld ben ik de heerser, de Schepper. Dankbaar ja. Ik sta te popelen om te doen wat ik moet doen. Ik geef me iedere dag over. Beetje bij beetje. Geduld is een schone zaak en ik realiseer me de luxe die ik nu heb. Niets wat waarde heeft in mij is verloren. Zijn is voldoende.
Onpeilbaar voor anderen en onpeilbaar voor mezelf. Ik aanschouw mijn verlangens. Ik aanschouw mijn wezen maar ik zie niks. Ik voel dat ik aan de drempel sta van een nieuw begin. Er is geen weg terug. Bewustzijn is verantwoordelijkheid nemen. Ik laat de fantasieën toe om nog enigszins een fictief gelukkig gevoel te ervaren maar dat is meer om de pijn te verzachten van het in de steek gelaten worden. De pijn van opzij gezet worden. De pijn van ontkent worden. De pijn van bespot worden om wie ik ben. Ja, ik sta hier en de omvang van de pijn wordt druppelsgewijs zichtbaar. It hurts like hell. Onder ogen zien dat ik niet zo geliefd ben als ik graag zou willen. Onder ogen zien dat ik gekwetst ben tot op het bot en nog moedig door het leven stapte alsof het mij nooit zou raken. Ik heb heel lang gedacht dat ik sterk was. Dat mijn verleden mij echt niet kon raken. Dat het verleden dood is en ik NU bepaal wat er gebeurt.
Maar de bittere waarheid is dat niet ik bepaalde wat er gebeurt maar mijn verleden. Dat ik niet aan het stuur sta maar een klein, boos, gekwetst meisje. Super gekwetst. Klein en kwetsbaar. Hoe heb ik me er in godsnaam doorheen gesleept? Door de liefde van mijn broers en broertjes en zusjes. Door te geloven. Door te volharden. Door alsmaar door te gaan en niet op te geven. Die hoop niet opgeven dat het op een dag allemaal beter zal gaan. Door vast te houden dat ik het waard ben om een fijn en gelukkig leven te hebben. Door intens te voelen wat er op dat moment gebeurde. Die pijn door mijn lijf te laten gaan en te weten: ik word nu ongelooflijk gekwetst. Ik word nu bespeeld. Ik word nu voorgelogen. Ik word nu niet gerespecteerd. Ik word nu niet op waarde geschat. Dat gevoel. Dat gevoel is mijn vriendin. Ze laat me niet in de steek. Ze vertelt me wanneer genoeg ook echt genoeg is. Ze vertelt me wanneer ik me terug moet trekken. Ze fluistert zachtjes als ik het niet meer zie zitten om door te gaan. Ze dwingt me zachtjes om me over te geven. Ze dwingt me zachtjes om los te laten en ze staat me bij als mijn tranen stromen.
Ze is er altijd geweest, die vriendin. Alleen daarom kan ik niet volmondig zeggen dat ik me eenzaam voel. Ik heb weleens eenzame gevoelens. De wereld heeft me in de steek gelaten gevoelens maar ik voel de aanwezigheid van iets dat groter is dan dat gevoel. Ik word gedragen, bemind en geliefd. Ik begin te vertrouwen. Mijn vriendin liegt niet tegen me. Ze vertelt me de waarheid zonder zich te bekommeren over hoe hard het aankomt. En als de waarheid hard aankomt dan draagt ze me. Ze vraagt me niet om bitter te worden. Ze vraagt me het te accepteren. Anderen te accepteren zoals ze zijn. Ook als ik iets wil doorgronden laat ze me mijn gang gaan. En telkens weer keer ik terug naar haar waar ik mezelf kan zijn. Met mijn gedachten, mijn woede, mijn cynisme en haat. Met mijn ziedende geest die schreeuwt om wraak. Ze laat me volledig zijn. Wie en wat ik ben overstijgt alles. Dat weet ik ook diep van binnen.
Alles is goed zoals het is. Waar ik bang voor ben is al gebeurd. Ik heb de mishandelingen doorstaan. Ik heb het misbruik doorstaan. Ik heb de vernederingen doorstaan. Ik heb het verraad doorstaan. Het is geweest. Ik heb overlijden doorstaan. Teleurstellingen doorstaan. Soms vergeet ik hoe machtig en krachtig ik ben. Soms vergeet ik dat de kracht die ik uitstraal werkelijk is. Soms vergeet ik dat ik volmaakt ben zoals ik ben. Soms vergeet ik dat ik niet zo machteloos ben als mijn gedachten mij willen doen laten geloven. De drempel. Staat voor me. Nodigt me uit om erover heen te stappen. Als ik over die drempel heen ben, is er geen weg meer terug. De weg is voorwaarts en ik blijf niet langer hangen in een wereld die me niet heeft gebracht wat mijn diepste zelf wil. Verbondenheid.
De ervaringen uit dit leven hebben me gevormd. Mijn karakter gevormd. Alle energie gebundeld in mezelf. Ik zie hoe rijk ik ben. Alles wat ik nodig heb, het is er. Hoe ik het ga gebruiken weet ik nog niet maar ik heb in huis wat er voor nodig is. Ik voel dat het verleden zich langzaam oplost. Het begint weg te trekken uit mijn cellen. Nieuwe levenskracht begint zich te nestelen in mijn vezels. Nieuwe zin begint zich meester van me te maken. Ik word voorwaarts geduwd. Net zoals in de lift in mijn droom. Het is angstig en beklemmend maar ik ga omhoog. Weg uit de kelders waar niets dan rottende lijken liggen. Ik realiseerde me gisteren en eigenlijk al mijn hele leven: ik verstop mijn gevoelens niet voor mezelf. Ik erken ze. Ze mogen er zijn. Wat ontbrak in mijn geest was vertrouwen en dat vertrouwen begint het over te nemen.
Soul Power. In mijn eigen wereld ben ik de heldin. In mijn eigen wereld ben ik de diva en de Godin. In mijn eigen wereld ben ik de heerser, de Schepper. Dankbaar ja. Ik sta te popelen om te doen wat ik moet doen. Ik geef me iedere dag over. Beetje bij beetje. Geduld is een schone zaak en ik realiseer me de luxe die ik nu heb. Niets wat waarde heeft in mij is verloren. Zijn is voldoende.
