Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 8 maart 2009 om 22:01
Compliment aan jou EV dat je nog even geen antwoord wilt geven. Ik las het en dacht:"Ja dat is een grens aangeven" en daarna kwam de gedachte dat ik het goed vond. En in plaats van dat voor me te houden, besloot ik het te typen. Ook zoiets, ik denk veel maar zeg niet alles.
En idd. Zelfacceptatie is de rode draad door het leven van velen (ik zeg niet allen omdat ik dat natuurlijk niet kan weten).
Zelfacceptatie...als ik naar het woord kijk dan intrigeert het mij. Zelfacceptatie. Dat je met een liefdevolle blik naar jezelf kunt kijken. Wauw...wie heeft externe bevestiging dan nog nodig?
Ik las vandaag deze zin in een tijdschrift over evolutie en bewustzijn: MOED IS WETEN WELKE ZAKEN WE NIET HOEVEN TE VREZEN. Dit, zegt het artikel, is vooral van toepassing op de angst voor andermans mening - meningen en oordelen die anderen hebben op wat we zijn en wat we doen.
Daar wil ik zelf het volgende aan toevoegen: soms ontmoet je iemand waarvan je denkt:"Wauw...zo wil ik ook zijn" Dan is er iets ''goeds" aan die persoon wat je graag ook zou willen. Misschien is de waarheid wel dat hetgeen je ziet, je zelf ook bezit anders kon je het niet herkennen. Dus dat vind ik een positieve en constructieve insteek. Ook vind ik het tegenovergestelde: als ik iemand ontmoet die ik niet zou willen zijn, dan deert de mening en oordeel van die persoon me helemaal niet. We hebben toch mooie voorbeelden nodig om naar te streven. We zijn uiteindelijk elkaars spiegels. Waar ik wil eigenlijk heen met dit verhaal? Geen idee, maar het hele zelfacceptatie triggerde dit. Ik ben er ook mee bezig en ik merk toch dat als ik de bevestiging krijg van iemand die ik erg waardeer dat het me omhoog helpt. En dat is uiteindelijk wat ik wil. Omhoog gaan, verder gaan, verder dan 'dit'.
Om terug te komen op zelfacceptatie. Wat houdt het eigenlijk in? Voor mij betekent het dat ik niets in en van mezelf afwijs. Inclusief het afwijzen van mezelf wat ik nog wel eens doe. Het wordt steeds makkelijker om mezelf te accepteren. Zoals Loving_LIfe mooi beschrijft over al die innerlijke stemmen. Bedank ze inderdaad voor de boodschappen en laat ze gaan.
Zelfacceptatie is ook ontdekken welke stemmen authentiek van jezelf zijn en welke stemmen je geadopteerd hebt en die je gerust buiten de deur mag zetten. Hoe langer ik in dit proces, genaamd leven, zit hoe meer ik me bewuster wordt van mijn Zelf. Alleen dat Zelf duwt me naar diepere dieptes en hogere hoogtes en laten die geadopteerde stemmen me nou steeds vertellen dat het niet mogelijk/haalbaar is. Van wie zijn die stemmen? Van een leraar uit het verleden die mij niet begreep, van bange vriendinnen die vreesden dat ik boven ze uit zou steken en zo zijn er nog meer stemmen die niet van mij zijn.
Beetje vaag verhaal maar ik voelde dat ik dit moest opschrijven.
Emoticon, welkom op dit topic! Lees, schrijf mee in je eigen tempo en je eigen tijd. Veel leesplezier en inspiratie gewenst!
En idd. Zelfacceptatie is de rode draad door het leven van velen (ik zeg niet allen omdat ik dat natuurlijk niet kan weten).
Zelfacceptatie...als ik naar het woord kijk dan intrigeert het mij. Zelfacceptatie. Dat je met een liefdevolle blik naar jezelf kunt kijken. Wauw...wie heeft externe bevestiging dan nog nodig?
Ik las vandaag deze zin in een tijdschrift over evolutie en bewustzijn: MOED IS WETEN WELKE ZAKEN WE NIET HOEVEN TE VREZEN. Dit, zegt het artikel, is vooral van toepassing op de angst voor andermans mening - meningen en oordelen die anderen hebben op wat we zijn en wat we doen.
Daar wil ik zelf het volgende aan toevoegen: soms ontmoet je iemand waarvan je denkt:"Wauw...zo wil ik ook zijn" Dan is er iets ''goeds" aan die persoon wat je graag ook zou willen. Misschien is de waarheid wel dat hetgeen je ziet, je zelf ook bezit anders kon je het niet herkennen. Dus dat vind ik een positieve en constructieve insteek. Ook vind ik het tegenovergestelde: als ik iemand ontmoet die ik niet zou willen zijn, dan deert de mening en oordeel van die persoon me helemaal niet. We hebben toch mooie voorbeelden nodig om naar te streven. We zijn uiteindelijk elkaars spiegels. Waar ik wil eigenlijk heen met dit verhaal? Geen idee, maar het hele zelfacceptatie triggerde dit. Ik ben er ook mee bezig en ik merk toch dat als ik de bevestiging krijg van iemand die ik erg waardeer dat het me omhoog helpt. En dat is uiteindelijk wat ik wil. Omhoog gaan, verder gaan, verder dan 'dit'.
Om terug te komen op zelfacceptatie. Wat houdt het eigenlijk in? Voor mij betekent het dat ik niets in en van mezelf afwijs. Inclusief het afwijzen van mezelf wat ik nog wel eens doe. Het wordt steeds makkelijker om mezelf te accepteren. Zoals Loving_LIfe mooi beschrijft over al die innerlijke stemmen. Bedank ze inderdaad voor de boodschappen en laat ze gaan.
Zelfacceptatie is ook ontdekken welke stemmen authentiek van jezelf zijn en welke stemmen je geadopteerd hebt en die je gerust buiten de deur mag zetten. Hoe langer ik in dit proces, genaamd leven, zit hoe meer ik me bewuster wordt van mijn Zelf. Alleen dat Zelf duwt me naar diepere dieptes en hogere hoogtes en laten die geadopteerde stemmen me nou steeds vertellen dat het niet mogelijk/haalbaar is. Van wie zijn die stemmen? Van een leraar uit het verleden die mij niet begreep, van bange vriendinnen die vreesden dat ik boven ze uit zou steken en zo zijn er nog meer stemmen die niet van mij zijn.
Beetje vaag verhaal maar ik voelde dat ik dit moest opschrijven.
Emoticon, welkom op dit topic! Lees, schrijf mee in je eigen tempo en je eigen tijd. Veel leesplezier en inspiratie gewenst!
zondag 8 maart 2009 om 23:14
Pink heel interessant wat je daar post! Ik heb er ook veel over gelezen en kwam zodoende op een site (weet niet meer welke) over sektarische banden/relaties. Kennis opdoen is zo belangrijk hierin, hoe meer je herkent, hoe beter je het gebeurde kunt plaatsen en verwerken of ombuigen.
Je bent echt goed bezig!!!!
Je bent echt goed bezig!!!!
maandag 9 maart 2009 om 12:37
Zo, ik heb me toch de hele ochtend al een spanning en mijn buik en ook een klein beetje een opgejaagd gevoel.
Terwijl het niet is dat ik zit te piekeren ofzo.
Het is wel dat er momenteel veel enge en spannende dingen gebeuren, dus waarschijnlijk heeft het daar mee te maken.
Ik heb 2 hele fijne dagen gehad. Er waren momenten van angst en wat somberheid, maar ik heb ook plezier gehad en ontspannen kunnen genieten. Ik vind het veel allemaal wat er op mijn bord ligt en wat er speelt. Niet meer en niet minder. Ik vind het veel, maar door het dag bij dag te bekijken lijkt het allemaal te handelen.
Vannacht had ik een droom waarin ik me heel krachtig en volwassen voelde. Een vrouw, dus niet dat kleine meisje.
En ineens voelde ik het innerlijk besef, van Jezus ik mag gewoon gaan kiezen en mijn eigen leven inrichten.
Ik mag zijn wie ik ben, voelen wat ik voel, doen wat ik wil doen, zeggen wat ik wil zeggen, omgaan met wie ik wil omgaan. Ik mag mijn eigen leven inrichten, mijn eigen weg bepalen, mijn eigen normen en waarden hebben, mijn eigen overtuigingen kiezen.
Ineens kon ik dit allemaal innerlijk heel helder voelen (wat ik tegelijkertijd ook weer erg eng vind, dus ik denk vandaar mijn onrust gevoelens nu).
En daarnaast had ik ook het innerlijke besef dat ik me mag voelen en gedragen als een volwassen vrouw. Dat innerlijke onzekere en gekwetste kind mag ik bij me dragen, troosten, lieve woorden toespreken, geruststellen, liefde geven, maar ik hoef haar niet te zijn. Ik mag haar zelfs, vind ik, met momenten even alleen laten. Er is niet altijd ruimte en plek in mijn leven om mijn innerlijke kind op te vangen, ik mag ook zeggen "nu even niet ik heb nu al mijn energie nodig om als volwassen vrouw te zijn en ik kan jouw pijn wel bij me dragen maar nu even niet er helemaal in op gaan". Ik hoop dat het helder is wat ik bedoel. Ik heb het niet over gevoelens wegstoppen oid, maar ik kan niet 24/7 het gekwetste kind in mij bijstaan, simpelweg omdat ik ook als volwassen vrouw een leven te leiden heb. En bij veel beslissingen en keuzes maken is het belangrijk dat ik dat kan doen vanuit mijn volwassen vrouw zijn en niet vanuit de pijn en angst van mijn gekwetste innerlijke kind.
Is dit voor jullie herkenbaar?
Terwijl het niet is dat ik zit te piekeren ofzo.
Het is wel dat er momenteel veel enge en spannende dingen gebeuren, dus waarschijnlijk heeft het daar mee te maken.
Ik heb 2 hele fijne dagen gehad. Er waren momenten van angst en wat somberheid, maar ik heb ook plezier gehad en ontspannen kunnen genieten. Ik vind het veel allemaal wat er op mijn bord ligt en wat er speelt. Niet meer en niet minder. Ik vind het veel, maar door het dag bij dag te bekijken lijkt het allemaal te handelen.
Vannacht had ik een droom waarin ik me heel krachtig en volwassen voelde. Een vrouw, dus niet dat kleine meisje.
En ineens voelde ik het innerlijk besef, van Jezus ik mag gewoon gaan kiezen en mijn eigen leven inrichten.
Ik mag zijn wie ik ben, voelen wat ik voel, doen wat ik wil doen, zeggen wat ik wil zeggen, omgaan met wie ik wil omgaan. Ik mag mijn eigen leven inrichten, mijn eigen weg bepalen, mijn eigen normen en waarden hebben, mijn eigen overtuigingen kiezen.
Ineens kon ik dit allemaal innerlijk heel helder voelen (wat ik tegelijkertijd ook weer erg eng vind, dus ik denk vandaar mijn onrust gevoelens nu).
En daarnaast had ik ook het innerlijke besef dat ik me mag voelen en gedragen als een volwassen vrouw. Dat innerlijke onzekere en gekwetste kind mag ik bij me dragen, troosten, lieve woorden toespreken, geruststellen, liefde geven, maar ik hoef haar niet te zijn. Ik mag haar zelfs, vind ik, met momenten even alleen laten. Er is niet altijd ruimte en plek in mijn leven om mijn innerlijke kind op te vangen, ik mag ook zeggen "nu even niet ik heb nu al mijn energie nodig om als volwassen vrouw te zijn en ik kan jouw pijn wel bij me dragen maar nu even niet er helemaal in op gaan". Ik hoop dat het helder is wat ik bedoel. Ik heb het niet over gevoelens wegstoppen oid, maar ik kan niet 24/7 het gekwetste kind in mij bijstaan, simpelweg omdat ik ook als volwassen vrouw een leven te leiden heb. En bij veel beslissingen en keuzes maken is het belangrijk dat ik dat kan doen vanuit mijn volwassen vrouw zijn en niet vanuit de pijn en angst van mijn gekwetste innerlijke kind.
Is dit voor jullie herkenbaar?
maandag 9 maart 2009 om 12:45
Loving_Life het is zeker herkenbaar!!! Wat kom jij tot mooie inzichten en wat ben ik blij dat je ook via je je dromen je eigen proces kunt volgen en begrijpen.
Als ik bang, nerveus of zenuwachtig ben dan geef ik het een plek. Ik stop het niet weg maar het mag me niet meer leiden. Dat is wat ik herken uit jouw verhaal. Vroeger ging het merendeel onbewust. Alles wat ik voelde was zo gewoon zo en ik liet me er door leiden. Nu kan ik er van een afstandje naar kijken (degene die kijkt noem ik even mijn Zelf) en tegelijkertijd denken:"Oh ja, dat gevoel volgen heeft me altijd dat en dat opgeleverd. Ik kan het nu zien en kiezen om me er niet door te laten beinvloeden".. Het heeft veel bewustzijn en oefening nodig maar die golven van angst, onzekerheid en nervositeit worden daardoor steeds minder en minder. Simpelweg omdat ze er mogen zijn.
Als ik bang, nerveus of zenuwachtig ben dan geef ik het een plek. Ik stop het niet weg maar het mag me niet meer leiden. Dat is wat ik herken uit jouw verhaal. Vroeger ging het merendeel onbewust. Alles wat ik voelde was zo gewoon zo en ik liet me er door leiden. Nu kan ik er van een afstandje naar kijken (degene die kijkt noem ik even mijn Zelf) en tegelijkertijd denken:"Oh ja, dat gevoel volgen heeft me altijd dat en dat opgeleverd. Ik kan het nu zien en kiezen om me er niet door te laten beinvloeden".. Het heeft veel bewustzijn en oefening nodig maar die golven van angst, onzekerheid en nervositeit worden daardoor steeds minder en minder. Simpelweg omdat ze er mogen zijn.
maandag 9 maart 2009 om 12:46
[quote]Elmervrouw schreef op 08 maart 2009 @ 20:17:
En ik vraag me af, naar aanleiding van wat je schreef: zou zelfacceptatie niet altijd min of meer een thema voor iedereen zijn?
Ik denk het wel, al is het voor de een veel vanzelfsprekender om zichzelf te accepteren dan voor een ander, maar ik denk dat bij iedereen in een bepaalde mate dit een thema is.
LL, op je vraag of ik het ga doen (het boek), geef ik nog even geen antwoord, als je het niet erg vindt. Wordt vervolgd.
Is prima Ev, kijk maar wanneer je wilt antwoorden.
En ik vraag me af, naar aanleiding van wat je schreef: zou zelfacceptatie niet altijd min of meer een thema voor iedereen zijn?
Ik denk het wel, al is het voor de een veel vanzelfsprekender om zichzelf te accepteren dan voor een ander, maar ik denk dat bij iedereen in een bepaalde mate dit een thema is.
LL, op je vraag of ik het ga doen (het boek), geef ik nog even geen antwoord, als je het niet erg vindt. Wordt vervolgd.
Is prima Ev, kijk maar wanneer je wilt antwoorden.
maandag 9 maart 2009 om 17:58
Ik weet niet of jullie het er al over hebben gehad en of jullie het er uberhaupt over willen hebben maar ik herken het zware, opgejaagde gevoel in mijn buik, die wordt beschreven door LL. Vanochtend toen ik moest gaan werken. Afgelopen week was er iets fout gegaan op het werk. Helemaal niets ergs hoor, maar ik heb het mezelf erg aangetrokken. Ik kan helemaal niet goed tegen feedback, ik ga het meteen op mezelf betrekken.....en voel me continu schuldig. Het gevoel wat daar op volgt is: wat ben ik ook een klein kind (terwijl ik me graag gewoon een gewaardeerde vrouw wil voelen, ik voel me vaak een onvolwassen klein kind) ...ik kan ook niets gewoon meteen goed doen ....maar daarnaast bedenk ik me dan , iedereen mag/kan fouten maken, ik wil gewoon alles te goed en snel doen.....pfft...een enorme strijd in mijn hoofd waardoor ik me erg down ga voelen.
ik kan me voorstellen wanneer jullie denken...hmm een beetje onduidelijk en misscien helemaal off topic... maar ik moest het even kwijt.
@ sterretje, een dikke knuffel!!
ik kan me voorstellen wanneer jullie denken...hmm een beetje onduidelijk en misscien helemaal off topic... maar ik moest het even kwijt.
@ sterretje, een dikke knuffel!!
maandag 9 maart 2009 om 23:31
