Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 23 maart 2009 om 17:25
quote:Sterretjee schreef op 20 maart 2009 @ 16:56:
Ja snap ik LL, weet ook al wel dat je al heel lang vecht.
Zo was het niet bedoeld!Ik weet je dat weet
.
Ik vatte het ook niet verkeerd op, ik wilde gewoon graag uitleggen dat het normaal is dat zoiets jarenlang duurt. Omdat ik het idee kreeg dat je het idee had dat het bij mij allemaal erg snel gaat en dat dat iets zegt over jouw eigen proces.
Ja snap ik LL, weet ook al wel dat je al heel lang vecht.
Zo was het niet bedoeld!Ik weet je dat weet
.Ik vatte het ook niet verkeerd op, ik wilde gewoon graag uitleggen dat het normaal is dat zoiets jarenlang duurt. Omdat ik het idee kreeg dat je het idee had dat het bij mij allemaal erg snel gaat en dat dat iets zegt over jouw eigen proces.
maandag 23 maart 2009 om 22:04
[quote]Sensy12 schreef op 20 maart 2009 @ 21:07:
Het was alsof er een tweede Sensy naast me stond die alles 'rustig' bekeek. De andere Sensy mocht verdriet hebben, wanhopen en zelfs niet meer willen leven. Die ruimte kreeg ze eindelijk. Van mij.
Wat een mooi metafoor Sensy en verwoord ook hoe ik mijn eigen proces ervaar.
Het was alsof er een tweede Sensy naast me stond die alles 'rustig' bekeek. De andere Sensy mocht verdriet hebben, wanhopen en zelfs niet meer willen leven. Die ruimte kreeg ze eindelijk. Van mij.
Wat een mooi metafoor Sensy en verwoord ook hoe ik mijn eigen proces ervaar.
maandag 23 maart 2009 om 22:17
Pink, ik heb je dit een paar keer verteld en nu komt 'ie weer Het is in geen enkel opzicht vergelijkbaar met jouw trauma (ik blijf dat benadrukken) maar ook ik miste die oude Sensy die echt wel wist waar haar grenzen lagen wat relaties betrof. Totdat ik de N-trekjes-man leerde kennen. Alles wat ik was en kende van mezelf (hoe fragiel het toen ook was) verdween. Mijn visie, waar ik in geloofde, wat ik voelde en wist, alles maar dan ook alles was 1 wazige boel. Ik verloor mezelf letterlijk terwijl ik zo veel moeite had gedaan om dat punt te komen....
Ik vertelde dit aan de coach en zij wist er nieuw licht op te werpen (hoewel ik het intuitief al wist): ik ging nog dieper om er nog veeeeeeeeeel sterker uit te komen dan voor de schadelijke relatie. En nu kan ik dat werkelijk beamen. Ik ben de oude Sensy niet meer en zal het ook nooit meer zijn. Door de ervaringen toch wel wijzer, sterker en krachtiger geworden. Zeker door de laatste relatie die me er bijna weer onderdoor kreeg, ben ik gaan beseffen hoe erg ik op mezelf mag vertrouwen. Mijn gevoel liegt niet. Heeft het nooit gedaan. Nu heb ik het vertrouwen om er op te varen. Dat vertrouwen Pink, dat heb jij ook. Step by step komt je kern terug. Niet de oude Pink maar de ECHTE Pink.
Ik vertelde dit aan de coach en zij wist er nieuw licht op te werpen (hoewel ik het intuitief al wist): ik ging nog dieper om er nog veeeeeeeeeel sterker uit te komen dan voor de schadelijke relatie. En nu kan ik dat werkelijk beamen. Ik ben de oude Sensy niet meer en zal het ook nooit meer zijn. Door de ervaringen toch wel wijzer, sterker en krachtiger geworden. Zeker door de laatste relatie die me er bijna weer onderdoor kreeg, ben ik gaan beseffen hoe erg ik op mezelf mag vertrouwen. Mijn gevoel liegt niet. Heeft het nooit gedaan. Nu heb ik het vertrouwen om er op te varen. Dat vertrouwen Pink, dat heb jij ook. Step by step komt je kern terug. Niet de oude Pink maar de ECHTE Pink.
woensdag 25 maart 2009 om 09:24
Goedemorgen! Wat is het rustig hier.
Ik ben gisteren bij een familielid geweest, dat veel bezig is (werk ook als integraal massagetherapeut) met spiritualiteit.
We hebben veel gepraat en gedeeld, een heel eerlijk en open gesprek gevoerd.
Ook hebben we oefeningen gedaan waar bij je energie die je aan een ander hebt gegeven, maar bij jezelf hoort terugneemt en de energie van een ander die nog in jezelf zit teruggeeft.
Dit is voor mij erg helend geweest.
Ik voel me sterker, alsof ik een stukje van mijzelf weer terug heb gekregen.
Ook heb ik een heel groot stuk van mijn gevoelens van schuld, schaamte en (angst voor) afwijzing los kunnen laten.
Het voelt en is allemaal iets wat van binnen gebeurd, dus ik kan het moeilijk in woorden uitleggen en delen.
Verder heb ik veel momenten van verdriet. Het lijkt alsof ik innerlijk begin te voelen hoe ik heb geworsteld, hoe eenzaam ik ben geweest en hoeveel ik tekort ben gekomen. Dat doet pijn en maakt me verdrietig. Het voelt een beetje als een rouwproces.
Ik ben gisteren bij een familielid geweest, dat veel bezig is (werk ook als integraal massagetherapeut) met spiritualiteit.
We hebben veel gepraat en gedeeld, een heel eerlijk en open gesprek gevoerd.
Ook hebben we oefeningen gedaan waar bij je energie die je aan een ander hebt gegeven, maar bij jezelf hoort terugneemt en de energie van een ander die nog in jezelf zit teruggeeft.
Dit is voor mij erg helend geweest.
Ik voel me sterker, alsof ik een stukje van mijzelf weer terug heb gekregen.
Ook heb ik een heel groot stuk van mijn gevoelens van schuld, schaamte en (angst voor) afwijzing los kunnen laten.
Het voelt en is allemaal iets wat van binnen gebeurd, dus ik kan het moeilijk in woorden uitleggen en delen.
Verder heb ik veel momenten van verdriet. Het lijkt alsof ik innerlijk begin te voelen hoe ik heb geworsteld, hoe eenzaam ik ben geweest en hoeveel ik tekort ben gekomen. Dat doet pijn en maakt me verdrietig. Het voelt een beetje als een rouwproces.
woensdag 25 maart 2009 om 11:53
[quote]Loving_Life schreef op 23 maart 2009 @ 22:04:
[quote]Sensy12 schreef op 20 maart 2009 @ 21:07:
Het was alsof er een tweede Sensy naast me stond die alles 'rustig' bekeek. De andere Sensy mocht verdriet hebben, wanhopen en zelfs niet meer willen leven. Die ruimte kreeg ze eindelijk. Van mij.
Ik had hier al op gereageerd, dat ik het een zeer krachtig en mooi metafoor vond.
Nu las ik het net weer en merk ik dat dit, kunnen wat hierboven staat, ook een belangrijk omslagpunt voor mij is geweest. De ene LL mocht alles voelen wat ze voelen, "wat is" mocht er zijn. Maar daarnaast is er een "rustige" LL, die zorgt dat ik niet verzuip in "wat is" en kracht en ook hoop blijf voelen.
[quote]Sensy12 schreef op 20 maart 2009 @ 21:07:
Het was alsof er een tweede Sensy naast me stond die alles 'rustig' bekeek. De andere Sensy mocht verdriet hebben, wanhopen en zelfs niet meer willen leven. Die ruimte kreeg ze eindelijk. Van mij.
Ik had hier al op gereageerd, dat ik het een zeer krachtig en mooi metafoor vond.
Nu las ik het net weer en merk ik dat dit, kunnen wat hierboven staat, ook een belangrijk omslagpunt voor mij is geweest. De ene LL mocht alles voelen wat ze voelen, "wat is" mocht er zijn. Maar daarnaast is er een "rustige" LL, die zorgt dat ik niet verzuip in "wat is" en kracht en ook hoop blijf voelen.
woensdag 25 maart 2009 om 12:12
quote:Elmervrouw schreef op 24 maart 2009 @ 08:31:
Ik heb net een heel stuk geschreven in het andere topic, 'Lang geleden..' over de Rots & Water training die ik gisteravond heb gedaan. Het gaat over weerbaarheid en innerlijke kracht.
Zo blij dat ik erheen gegaan ben. Dit is echt iets wat ik nodig heb. Ik zou het wel elke week willen doen, maar het zijn maar drie avonden.
Dit is goed en nodig voor mij. Mooie aanvulling op de therapie. Ervaren en voelen, niet een hoop praten, maar doen. Ik ga kijken wat ik hierna zou kunnen gaan doen om hiermee verder te gaan, misschien een vechtsport of zoiets?
*De Ontembare Vrouw lééft, ze leeft op!*Wat fijn om te lezen Ev!!!
Het klinkt erg krachtig en positief!
Ik zit er trouwens ook aan te denken een vechtsport te gaan doen.
Ik heb net een heel stuk geschreven in het andere topic, 'Lang geleden..' over de Rots & Water training die ik gisteravond heb gedaan. Het gaat over weerbaarheid en innerlijke kracht.
Zo blij dat ik erheen gegaan ben. Dit is echt iets wat ik nodig heb. Ik zou het wel elke week willen doen, maar het zijn maar drie avonden.
Dit is goed en nodig voor mij. Mooie aanvulling op de therapie. Ervaren en voelen, niet een hoop praten, maar doen. Ik ga kijken wat ik hierna zou kunnen gaan doen om hiermee verder te gaan, misschien een vechtsport of zoiets?
*De Ontembare Vrouw lééft, ze leeft op!*Wat fijn om te lezen Ev!!!
Het klinkt erg krachtig en positief!
Ik zit er trouwens ook aan te denken een vechtsport te gaan doen.
woensdag 25 maart 2009 om 15:01
Ben ik weer even.
Wat is er van binnen bij mij toch veel aan het veranderen.
Ik lijk met de dag meer en meer te groeien.
Het is zo fijn dat ik minder bang ben voor mijn "moeilijke gevoelens", zoals verdriet en met name onzekerheid.
Ik durf wil met mijn onzekerheid leven, de wereld in te stappen en mensen te leren kennen. Ik ben zo blij dat ik het vechten en zoeken naar lichpuntjes heb kunnen loslaten.
Ik voel vooral overgave en een diep vertrouwen in het Universum.
Ik heb in m'n huis een hele mooie en inspirerende spreuk geschilderd. Ook heb ik die collage, waar ik een hele tijd geleden over heb verteld opgehangen en een lijstje met doelen, dat zijn de volgende doelen:
- Ik zorg goed voor mijzelf en voel me fit en gezond.
- Ik laat gevoelens van schaamte, schuld en minderwaardigheid los.
- Ik houd van mijzelf en vertrouw op mijzelf.
- Ik leer mijzelf kennen en leef naar wie ik ben.
Zoals Sensy eerder al schreef over loslaten, heb ik losgelaten dat ik me "goed" moet/wil voelen en geaccepteerd dat ik niet weet wanneer de zon voor mij weer volop gaat schijnen. En dat heeft me zo'n rust gegeven.
Ik heb het heft weer in eigen handen genomen en dat voelt goed!
Ik ben ruimte aan het maken voor een nieuwe leven.
Ik ben zowel letterlijk (m'n huis) als figuurlijk (mijn ziel, mijn hart, mijn geest) aan het reinigen.
Wat is er van binnen bij mij toch veel aan het veranderen.
Ik lijk met de dag meer en meer te groeien.
Het is zo fijn dat ik minder bang ben voor mijn "moeilijke gevoelens", zoals verdriet en met name onzekerheid.
Ik durf wil met mijn onzekerheid leven, de wereld in te stappen en mensen te leren kennen. Ik ben zo blij dat ik het vechten en zoeken naar lichpuntjes heb kunnen loslaten.
Ik voel vooral overgave en een diep vertrouwen in het Universum.
Ik heb in m'n huis een hele mooie en inspirerende spreuk geschilderd. Ook heb ik die collage, waar ik een hele tijd geleden over heb verteld opgehangen en een lijstje met doelen, dat zijn de volgende doelen:
- Ik zorg goed voor mijzelf en voel me fit en gezond.
- Ik laat gevoelens van schaamte, schuld en minderwaardigheid los.
- Ik houd van mijzelf en vertrouw op mijzelf.
- Ik leer mijzelf kennen en leef naar wie ik ben.
Zoals Sensy eerder al schreef over loslaten, heb ik losgelaten dat ik me "goed" moet/wil voelen en geaccepteerd dat ik niet weet wanneer de zon voor mij weer volop gaat schijnen. En dat heeft me zo'n rust gegeven.
Ik heb het heft weer in eigen handen genomen en dat voelt goed!
Ik ben ruimte aan het maken voor een nieuwe leven.
Ik ben zowel letterlijk (m'n huis) als figuurlijk (mijn ziel, mijn hart, mijn geest) aan het reinigen.
woensdag 25 maart 2009 om 20:44
* krijgt kippenvel van de vooruitgang van LL* en dat is positief
Wat ga je goed zeg! Weet echt weinig meer uit te brengen.
Pink, ik ken 't. Dat onrustige de hele tijd omdat je nog zoveel wilt maar "alles" zit even tegen. Een goede vriendin is ziek en ze zei:"He..eindelijk wat tijd om noodgedwongen alles te laten bezinken." Ik reageerde:"Ja, inderdaad. Je kunt nu geen kant op dus je kunt nu rustig je innerlijke voorraad inventariseren". Natuurlijk is het jammer dat je je dertiger fase hebt gemist (wat is dat eigenlijk: een dertiger fase?) maar the fases to come are gonna be even better. Tenminste, zo zie ik 't. Zoals je zelf schreef, gaat ergens een deur dicht dan vliegt er ergens anders een raam open.
Vandaag heb ik een collega ergens op aangesproken en eindelijk voor de eerste keer in mijn leven zonder dat bange gevoel. Gewoon gezegd wat ik op mijn hart had zonder iets te willen of te verwachten. Puur het uitspreken. Ik liep uit het gesprek en voelde me gewoon goed. De collega nam mijn verhaal niet serieus (ook prima) maar dat mocht mijn innerlijke pret niet drukken. Dit is wie ik ben. En in mijn ogen is dat perfect.
EV, ik moest lachen om jouw stukje dat je schreef dat mensen (en jijzelf) schrokken van jouw kracht Je mag dan wel klein en schattig zijn maar kracht laat zich niet (alleen) meten in iemands voorkomen. Hoop dat je een fikse boost hebt gekregen van dat trappen! Ik ga het uitgebreidere stuk nog lezen op het andere topic.
Sterretjee, hoe gaat het met jou?
Wat ga je goed zeg! Weet echt weinig meer uit te brengen.
Pink, ik ken 't. Dat onrustige de hele tijd omdat je nog zoveel wilt maar "alles" zit even tegen. Een goede vriendin is ziek en ze zei:"He..eindelijk wat tijd om noodgedwongen alles te laten bezinken." Ik reageerde:"Ja, inderdaad. Je kunt nu geen kant op dus je kunt nu rustig je innerlijke voorraad inventariseren". Natuurlijk is het jammer dat je je dertiger fase hebt gemist (wat is dat eigenlijk: een dertiger fase?) maar the fases to come are gonna be even better. Tenminste, zo zie ik 't. Zoals je zelf schreef, gaat ergens een deur dicht dan vliegt er ergens anders een raam open.
Vandaag heb ik een collega ergens op aangesproken en eindelijk voor de eerste keer in mijn leven zonder dat bange gevoel. Gewoon gezegd wat ik op mijn hart had zonder iets te willen of te verwachten. Puur het uitspreken. Ik liep uit het gesprek en voelde me gewoon goed. De collega nam mijn verhaal niet serieus (ook prima) maar dat mocht mijn innerlijke pret niet drukken. Dit is wie ik ben. En in mijn ogen is dat perfect.
EV, ik moest lachen om jouw stukje dat je schreef dat mensen (en jijzelf) schrokken van jouw kracht Je mag dan wel klein en schattig zijn maar kracht laat zich niet (alleen) meten in iemands voorkomen. Hoop dat je een fikse boost hebt gekregen van dat trappen! Ik ga het uitgebreidere stuk nog lezen op het andere topic.
Sterretjee, hoe gaat het met jou?
woensdag 25 maart 2009 om 22:25
Pink je bent heel erg duidelijk vwb kinderwens, so no worries Hier hetzelfde. Andere leven, andere gebeurtenissen weliswaar maar ook als resultaat: geen echte carriere,,geen stabiele relatie om uberhaupt aan kinderen te kunnen denken (uberhaupt geen relatie hahaha!) maar ik zie het niet als geen keus hebben. Omdat het enige wat ik ooit echt wilde en diep naar verlangde was innerlijke rust en daarmee het gevoel compleet te zijn. Wat er verder op mijn pad komt kan leuk of niet leuk zijn maar die rust. God wat snakte ik daarnaar. Nu ik het min of meer heb, zie ik van alles om me heen gebeuren.
En over die kinderwens nog even: ik heb ook altijd gedacht dat ik tegen mijn 25e getrouwd zijn, had al uitgerekend dat ik 4 kinderen wilde etc. Ik ben nu 33 en daar is nul komma nul van terechtgekomen. Maar ik heb eerlijk gezegd nooit een uitgesproken kinderwens gehad. In mijn relaties kwam dat wel naar boven (op de momenten dat ik nog dolverliefd was) maar als het minder ging of zoals nu, als ik alleen ben, dan voel ik die wens helemaal niet. Ik ben dol op kinderen maar ik loop niet met een verlangen rond die niet a la minute vervuld kan worden. Op zich vind ik dat ook weer een winst. Het is ok zoals het is. Met of zonder kids: ik denk dat ik beide kan handlen. Dus ik snap jouw dubbele gevoel volkomen.
Enneh...je weet nooit wat er in korte tijd kan gebeuren PInk, you just don't know.
En over die kinderwens nog even: ik heb ook altijd gedacht dat ik tegen mijn 25e getrouwd zijn, had al uitgerekend dat ik 4 kinderen wilde etc. Ik ben nu 33 en daar is nul komma nul van terechtgekomen. Maar ik heb eerlijk gezegd nooit een uitgesproken kinderwens gehad. In mijn relaties kwam dat wel naar boven (op de momenten dat ik nog dolverliefd was) maar als het minder ging of zoals nu, als ik alleen ben, dan voel ik die wens helemaal niet. Ik ben dol op kinderen maar ik loop niet met een verlangen rond die niet a la minute vervuld kan worden. Op zich vind ik dat ook weer een winst. Het is ok zoals het is. Met of zonder kids: ik denk dat ik beide kan handlen. Dus ik snap jouw dubbele gevoel volkomen.
Enneh...je weet nooit wat er in korte tijd kan gebeuren PInk, you just don't know.
