Psyche
alle pijlers
Opgevoed door narcisten.. gevolgen
vrijdag 25 mei 2018 om 22:35
Hallo meiden,
Ik ben een jonge vrouw van 21, en ik heb de laatste tijd nogal wat struggles m.b.t mijn jeugd. Ik heb een hele kille, ijskoude opvoeding gehad. Mijn ouders hebben mijn jongere broertje altijd op een voetstuk gezet, hij was altijd beter, mooier en slimmer en dit vonden ze altijd geweldig om aan andere mensen mee te delen. Liefde was er eigenlijk niet echt bij, dag in dag uit heb ik van mijn ouders moeten horen wat ik allemaal fout deed, dat ik nooit geboren had moeten worden, wat voor een hekel ze aan me hebben. Ze hebben me daarnaast altijd overal zwart gemaakt, tot leugens aan toe ( heb zelfs overwogen aangifte te doen).
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 was, en tot de dag van vandaag zijn ze nog steeds met elkaar geobsedeerd. Ze hebben mij metname vaak in hun strijd betrokken.
Er zijn nog veel meer dingen gebeurd, o.a fysieke en extreme emotionele mishandeling/verwaarlozing.
Nu woon ik op mezelf. Moet extra hard werken want van mijn ouders kreeg en krijg ik nog steeds geen cent. Ik merk nu de laatste tijd dat ik met heel veel woede en onbegrip zit. Onbegrip omdat ik nooit een excuus heb gehad, woede omdat ik nu ouder ben en beter weet hoe alles in elkaar steekt.. ik krijg er depressieve gevoelens door, het gevoel alsof ik er voor niemand toe doe.. heeft iemand advies? :’(
Ik ben een jonge vrouw van 21, en ik heb de laatste tijd nogal wat struggles m.b.t mijn jeugd. Ik heb een hele kille, ijskoude opvoeding gehad. Mijn ouders hebben mijn jongere broertje altijd op een voetstuk gezet, hij was altijd beter, mooier en slimmer en dit vonden ze altijd geweldig om aan andere mensen mee te delen. Liefde was er eigenlijk niet echt bij, dag in dag uit heb ik van mijn ouders moeten horen wat ik allemaal fout deed, dat ik nooit geboren had moeten worden, wat voor een hekel ze aan me hebben. Ze hebben me daarnaast altijd overal zwart gemaakt, tot leugens aan toe ( heb zelfs overwogen aangifte te doen).
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 was, en tot de dag van vandaag zijn ze nog steeds met elkaar geobsedeerd. Ze hebben mij metname vaak in hun strijd betrokken.
Er zijn nog veel meer dingen gebeurd, o.a fysieke en extreme emotionele mishandeling/verwaarlozing.
Nu woon ik op mezelf. Moet extra hard werken want van mijn ouders kreeg en krijg ik nog steeds geen cent. Ik merk nu de laatste tijd dat ik met heel veel woede en onbegrip zit. Onbegrip omdat ik nooit een excuus heb gehad, woede omdat ik nu ouder ben en beter weet hoe alles in elkaar steekt.. ik krijg er depressieve gevoelens door, het gevoel alsof ik er voor niemand toe doe.. heeft iemand advies? :’(
vrijdag 25 mei 2018 om 22:59
vrijdag 25 mei 2018 om 22:59
Als wat je beschrijft waar is mis je ook iets in je leven en is je onrecht aangedaan.
Niemand kan jou die jaren teruggeven of die pijn van toen nog wegnemen.
Het is aan jou om hulp te zoeken en stap voor stap jezelf weer te vinden.
Dat is niet iets wat klaar is, in elke fase komt er weer iets anders boven.
Ik zeg dit niet om gemeen te doen maar dat is hoe ik ermee omga.
Als een soort slapende chronische aandoening, door de jaren heen leef je ermee en hier gaat het 80/90% goed, en soms gebeurt er iets en zit je er ineens weer middenin.
Je bent beschadigd, je kunt gelukkig kiezen hoe je ermee omgaat als je hierin goed begeleid wordt.
Maar het is wat het is. Geen leuke ouders en geen fijne herinneringen.
Je kunt nu zelf voor mooie herinneringen zorgen en je omringen met positieve mensen.
Maar geef jezelf de tijd en boos zijn mag soms. Het zou ongezond zijn als je dat niet op een bepaald moment zou zijn.
Niemand kan jou die jaren teruggeven of die pijn van toen nog wegnemen.
Het is aan jou om hulp te zoeken en stap voor stap jezelf weer te vinden.
Dat is niet iets wat klaar is, in elke fase komt er weer iets anders boven.
Ik zeg dit niet om gemeen te doen maar dat is hoe ik ermee omga.
Als een soort slapende chronische aandoening, door de jaren heen leef je ermee en hier gaat het 80/90% goed, en soms gebeurt er iets en zit je er ineens weer middenin.
Je bent beschadigd, je kunt gelukkig kiezen hoe je ermee omgaat als je hierin goed begeleid wordt.
Maar het is wat het is. Geen leuke ouders en geen fijne herinneringen.
Je kunt nu zelf voor mooie herinneringen zorgen en je omringen met positieve mensen.
Maar geef jezelf de tijd en boos zijn mag soms. Het zou ongezond zijn als je dat niet op een bepaald moment zou zijn.
vrijdag 25 mei 2018 om 23:23
Probeer een weg te vinden waarbij er geen inbreng van je ouders nodig is. De liefde en zorg die je als kind mag verwachten, heb je niet gekregen. De excuses en uitleg die je nu verwacht, ga je waarschijnlijk ook niet krijgen.
Zoals jij het vertelt, ga je niet samen met hen hier verder in komen. Maar hopelijk wel zelf en met andere, wel lieve mensen on je heen.
Zijn er andere volwassenen in je leven waarmee je een goede band hebt?
En een knuffel...
Zoals jij het vertelt, ga je niet samen met hen hier verder in komen. Maar hopelijk wel zelf en met andere, wel lieve mensen on je heen.
Zijn er andere volwassenen in je leven waarmee je een goede band hebt?
En een knuffel...
vrijdag 25 mei 2018 om 23:36
Wat mooi geschreven en in mijn geval ook 100% waar!Het-groepje schreef: ↑25-05-2018 22:59Als wat je beschrijft waar is mis je ook iets in je leven en is je onrecht aangedaan.
Niemand kan jou die jaren teruggeven of die pijn van toen nog wegnemen.
Het is aan jou om hulp te zoeken en stap voor stap jezelf weer te vinden.
Dat is niet iets wat klaar is, in elke fase komt er weer iets anders boven.
Ik zeg dit niet om gemeen te doen maar dat is hoe ik ermee omga.
Als een soort slapende chronische aandoening, door de jaren heen leef je ermee en hier gaat het 80/90% goed, en soms gebeurt er iets en zit je er ineens weer middenin.
Je bent beschadigd, je kunt gelukkig kiezen hoe je ermee omgaat als je hierin goed begeleid wordt.
Maar het is wat het is. Geen leuke ouders en geen fijne herinneringen.
Je kunt nu zelf voor mooie herinneringen zorgen en je omringen met positieve mensen.
Maar geef jezelf de tijd en boos zijn mag soms. Het zou ongezond zijn als je dat niet op een bepaald moment zou zijn.
Je bent niet alleen TO
zaterdag 26 mei 2018 om 00:11
Als je psycholoog bent, dan weet je heel goed wat nu de beste opties voor je zijn. Wat verwacht je dan nog aan advies op een forum, waarvan jij als psycholoog heel goed weet dat je dat hier niet gaat krijgen (kritische vragen stellen over bronnen en waar je je informatie vandaan haalt = les één).
Vraag advies aan je collega's en zorg dat je een behandeling krijgt voor verwerking.
En succes.
Vraag advies aan je collega's en zorg dat je een behandeling krijgt voor verwerking.
En succes.
Lemminkäinen tried to sing away the venom with a shaman spell but he knew no words of magic against watersnakes. The whirlpool of the river of death caught him and his body was ripped into pieces which sank among the underwater boulders
zaterdag 26 mei 2018 om 01:50
Bedankt iedereen voor het lieve advies! Ik heb verder helaas niet veel volwassenen waar ik bij uit kan huilen of die me begrijpen, de meeste familieleden zijn door mijn ouders gehersenspoeld en kiezen hun kant, ik ben echt een beetje het zwarte schaap.
@lemminkainen, ik ben net afgestudeerd, dus nog niet officiëel psycholoog te noemen, maar ik weet zeker wat een narcist is ( als antwoord op iemand anders), daarnaast is het juist fijn om op een forum te kunnen praten met lotgenoten, hun advies te volgen. Niet alles valt uit een boek te leren tenslotte.
@lemminkainen, ik ben net afgestudeerd, dus nog niet officiëel psycholoog te noemen, maar ik weet zeker wat een narcist is ( als antwoord op iemand anders), daarnaast is het juist fijn om op een forum te kunnen praten met lotgenoten, hun advies te volgen. Niet alles valt uit een boek te leren tenslotte.
zaterdag 26 mei 2018 om 02:38
Psycholoog of toegepast psycholoog? Gewoon nieuwsgierigheid.Alicia1996 schreef: ↑26-05-2018 01:50
@lemminkainen, ik ben net afgestudeerd, dus nog niet officiëel psycholoog te noemen, maar ik weet zeker wat een narcist is ( als antwoord op iemand anders), daarnaast is het juist fijn om op een forum te kunnen praten met lotgenoten, hun advies te volgen. Niet alles valt uit een boek te leren tenslotte.
Natuurlijk valt niet alles uit een boek te leren, maar als het goed is zou het je functioneren niet in de weg moeten staan, en weet je dat er voor de term narcisme eigenlijk een diagnose nodig is, na grondige onderzoeken.
Ik begrijp dat het fijn is om met lotgenoten te praten, misschien dat je opleiding wat roet in het eten gooit wat mijn aannames betreft, maar dat zijn dan ook alleen maar mijn aannames. Goed dat je er aan werkt in ieder geval. Ik wens je dan ook oprecht heel veel sterkte om het allemaal een plekje te kunnen geven, zodat je juist dat nieuwe mooie beroep vol passie en zonder extra belemmeringen kunt uitvoeren.
Lemminkäinen tried to sing away the venom with a shaman spell but he knew no words of magic against watersnakes. The whirlpool of the river of death caught him and his body was ripped into pieces which sank among the underwater boulders
zaterdag 26 mei 2018 om 06:04
Ik herken je verhaal wel. Sterkte, meis.
Ik heb wel wat gehad aan RET. Ik had door mijn verleden altijd snel het gevoel (idee) dat ik nooit genoeg deed voor een ander (hoofzakelijk mijn familie).
Tegenwoordig hebben ze er een iets andere variant op: MBCT. Ik geloof dat de invalshoek bij deze vorm meer vanuit mindfulness is.
Ik heb wel wat gehad aan RET. Ik had door mijn verleden altijd snel het gevoel (idee) dat ik nooit genoeg deed voor een ander (hoofzakelijk mijn familie).
Tegenwoordig hebben ze er een iets andere variant op: MBCT. Ik geloof dat de invalshoek bij deze vorm meer vanuit mindfulness is.
Soppie d'r over en hij glimt weer!
zaterdag 26 mei 2018 om 09:34
Wat een jeugd.
De volwassenen uit jouw jeugd hebben je goed laten zitten. Maar je hebt misschien wel behoefte aan een club mensen waar je bij hoort, niet per definitie allemaal van jouw leeftijd. Een soort familie-gevoel.
Soms tref je het op een sport, hobby of op je werk, dat je mensen tegen komt waar je een klik mee hebt. Die meedenken over normale dingen als de aankoop van een huis.
Maar vooral moet je het nu zelf doen. Mag je het nu zelf doen, zonder de negatieve klanken van je ouders.
Jij hebt met een diploma op zak toch al bewezen dat je enorm deugt. Dat ze ongelijk hadden. Zij gaan dat niet toegeven denk ik.
De volwassenen uit jouw jeugd hebben je goed laten zitten. Maar je hebt misschien wel behoefte aan een club mensen waar je bij hoort, niet per definitie allemaal van jouw leeftijd. Een soort familie-gevoel.
Soms tref je het op een sport, hobby of op je werk, dat je mensen tegen komt waar je een klik mee hebt. Die meedenken over normale dingen als de aankoop van een huis.
Maar vooral moet je het nu zelf doen. Mag je het nu zelf doen, zonder de negatieve klanken van je ouders.
Jij hebt met een diploma op zak toch al bewezen dat je enorm deugt. Dat ze ongelijk hadden. Zij gaan dat niet toegeven denk ik.
zaterdag 26 mei 2018 om 09:47
Herkenbaar helaas. Voor mij duurde het veel langer voordat ik door had wat er nou precies mis was. Mijn jeugd blinkt uit in dingen die ontbraken: steun, onvoorwaardelijke liefde, knuffels, complimenten, aandacht. Het duurde lang voor ik me realiseerde dat dat een vorm van mishandeling is en dat ik daar dus iets mee moest.
Ik ben stukken ouder dan jij, en heb ondertussen heel wat gelezen en aan mezelf gewerkt, maar nog steeds betrap ik me nog op gewoontes die voortkomen uit mijn jeugd. Door iedereen aardig gevonden willen worden, enorm faalangstig, verlegen en sociaal onhandig. Allemaal aan gewerkt, maar nu ontdekte ik weer dat ik veels te ambitieus ben: ik wil altijd de beste zijn en dan nog voel ik me niet goed genoeg. Ik heb het gevoel dat ik zo ontzettend achterlig op anderen en alles zoveel werk kost en daar baal ik van. Gelukkig heb ik ondertussen mensen gevonden die ook niet zo’n makkelijke jeugd hebben gehad. Er zijn er een hoop van.
Leestips:
Adult children of emotionally immature parents - Lindsay C. Gibson
Will I ever be good enough - Karyl McBride
En voor mij ook Patronen doorbreken van Hannie van Genderen, omdat ik in mijn relaties telkens weer mannen opzocht die me behandelden als mijn ouders. Mocht je dat ook herkennen...
Ik ben stukken ouder dan jij, en heb ondertussen heel wat gelezen en aan mezelf gewerkt, maar nog steeds betrap ik me nog op gewoontes die voortkomen uit mijn jeugd. Door iedereen aardig gevonden willen worden, enorm faalangstig, verlegen en sociaal onhandig. Allemaal aan gewerkt, maar nu ontdekte ik weer dat ik veels te ambitieus ben: ik wil altijd de beste zijn en dan nog voel ik me niet goed genoeg. Ik heb het gevoel dat ik zo ontzettend achterlig op anderen en alles zoveel werk kost en daar baal ik van. Gelukkig heb ik ondertussen mensen gevonden die ook niet zo’n makkelijke jeugd hebben gehad. Er zijn er een hoop van.
Leestips:
Adult children of emotionally immature parents - Lindsay C. Gibson
Will I ever be good enough - Karyl McBride
En voor mij ook Patronen doorbreken van Hannie van Genderen, omdat ik in mijn relaties telkens weer mannen opzocht die me behandelden als mijn ouders. Mocht je dat ook herkennen...
zaterdag 26 mei 2018 om 11:07
Dat je geen leuke jeugd hebt gehad is duidelijk.
Maar allebei je ouders narcistisch?
Een narcist wil toch dat alles om hem of haar draait. Dus als je een narcist bent dan zoek je geen partner die ook narcistisch is maar juist iemand die tegen je opkijkt.
Het lijkt mij dus onmogelijk dat allebei je ouders narcistisch zijn.
En extra hard moeten werken omdat je op je 21e niets van je ouders krijgt?
Er zijn zoveel kinderen die hun studie zelf moeten betalen en wel een goede band hebben met hun ouders.
Jouw jeugd is niet leuk geweest. Je hebt heel wat gemist. Dat is ook wel duidelijk zondet dat je je ouders stempeltje oppakt.
Maar allebei je ouders narcistisch?
Een narcist wil toch dat alles om hem of haar draait. Dus als je een narcist bent dan zoek je geen partner die ook narcistisch is maar juist iemand die tegen je opkijkt.
Het lijkt mij dus onmogelijk dat allebei je ouders narcistisch zijn.
En extra hard moeten werken omdat je op je 21e niets van je ouders krijgt?
Er zijn zoveel kinderen die hun studie zelf moeten betalen en wel een goede band hebben met hun ouders.
Jouw jeugd is niet leuk geweest. Je hebt heel wat gemist. Dat is ook wel duidelijk zondet dat je je ouders stempeltje oppakt.
zaterdag 26 mei 2018 om 11:20
Je hebt geen leuke jeugd gehad, maar je kan nu wel verder gaan studeren en aan je eigen toekomst werken.
Je bent 21
https://www.universiteitleiden.nl/onder ... derde-jaar
Geef je op voor vervolg opleidingen.
Je bent 21
https://www.universiteitleiden.nl/onder ... derde-jaar
Geef je op voor vervolg opleidingen.
zaterdag 26 mei 2018 om 11:34
Mijn beste advies: realiseer je dat je nooit maar dan ook nooit van je ouders zult krijgen wat je van ze nodig hebt. Ook geen excuses voor hun tekortschieten. Ouders die zich zo gedragen missen echt het inzicht in zichzelf en anderen dat daar voor nodig is. Realiseer je ook dat dat alleen maar iets zegt over hoe zij zijn, en niks over hoe jij bent. Nu je volwassen bent/wordt kun je voor jezelf een leven opbouwen waarin wel steun, warmte en liefde voorkomt. De mensen waar je dat bij voelt kun je gaan zoeken of ontmoeten, het is ook zonder een actieve rol van je ouders nog steeds heel goed mogelijk om voor jezelf een fijne omgeving te creeeren. Hoe minder je met je ouders te maken hoeft te hebben hoe beter, en laat al je verwachtingen richting hen los. Maak je niet afhankelijk van hun mening, waardering of goedkeuring. Die geven ze niet, en daar zullen ze ook niet mee beginnen, wat je ook doet. Het fijne is dat als je accepteert dat je niks goed kunt doen, dat je dan eigenlijk ook niks meer fout kunt doen. Als het voor jou klopt dan is het goed. Punt.
Ik heb hier zelf ook enige ervaring mee, en het heeft bij mij jaren geduurd om op dit punt te komen. Het zal niet van de ene op de andere dag gaan en dat hoeft ook niet. Het kan wel helpen om te weten dat het mogelijk is. Het is geen leuke weg, maar aan het einde voel je je vrijer, zekerder en beter. Sterkte.
Ik heb hier zelf ook enige ervaring mee, en het heeft bij mij jaren geduurd om op dit punt te komen. Het zal niet van de ene op de andere dag gaan en dat hoeft ook niet. Het kan wel helpen om te weten dat het mogelijk is. Het is geen leuke weg, maar aan het einde voel je je vrijer, zekerder en beter. Sterkte.
zaterdag 26 mei 2018 om 18:36
+1! Ik heb jarenlang geprobeerd om toch op een dag de juiste snaren te weten raken en dat ze ineens ‘normaal’ zouden worden.Foechoer schreef: ↑26-05-2018 11:34Mijn beste advies: realiseer je dat je nooit maar dan ook nooit van je ouders zult krijgen wat je van ze nodig hebt. Ook geen excuses voor hun tekortschieten. Ouders die zich zo gedragen missen echt het inzicht in zichzelf en anderen dat daar voor nodig is. Realiseer je ook dat dat alleen maar iets zegt over hoe zij zijn, en niks over hoe jij bent. Nu je volwassen bent/wordt kun je voor jezelf een leven opbouwen waarin wel steun, warmte en liefde voorkomt. De mensen waar je dat bij voelt kun je gaan zoeken of ontmoeten, het is ook zonder een actieve rol van je ouders nog steeds heel goed mogelijk om voor jezelf een fijne omgeving te creeeren. Hoe minder je met je ouders te maken hoeft te hebben hoe beter, en laat al je verwachtingen richting hen los. Maak je niet afhankelijk van hun mening, waardering of goedkeuring. Die geven ze niet, en daar zullen ze ook niet mee beginnen, wat je ook doet. Het fijne is dat als je accepteert dat je niks goed kunt doen, dat je dan eigenlijk ook niks meer fout kunt doen. Als het voor jou klopt dan is het goed. Punt.
Ik heb hier zelf ook enige ervaring mee, en het heeft bij mij jaren geduurd om op dit punt te komen. Het zal niet van de ene op de andere dag gaan en dat hoeft ook niet. Het kan wel helpen om te weten dat het mogelijk is. Het is geen leuke weg, maar aan het einde voel je je vrijer, zekerder en beter. Sterkte.
Het ligt niet aan jou, het ligt aan hen! En ze gaan nooit veranderen.
Ik las ooit de tip dat je je ouders het beste van een afstandje kunt bekijken, zonder emotioneel betrokken te raken. Als een soort van studieobjecten: gut tjee, nou, dat is me interessant wat ze daar zegt. Goh, wat een opmerkelijke opmerking van hem. Zo gauw je tijdens een bezoek merkt dat dat niet meer gaat: opstaan, weggaan! Er is niemand die je verplicht om met ze om te gaan. Hou zoveel afstand dat ze je niet kunnen raken.
woensdag 30 mei 2018 om 09:51
Goede vraag. Dat weet ik ook niet zo goed. Waarschijnlijk een beetje geluk, maar ook wat aftasten. Ik heb soms ook wel goede gesprekken gehad over dit soort dingen met collega's, studiegenoten, huisgenoten, of oudere mensen uit mijn omgeving die in hun leven voor lastige kwesties hebben gestaan. Heel veel mensen worstelen met dit soort dingen. Grote kans dat als je iemand aardig vindt en enigszins serieuze gespreken met diegene kunt voeren dat ze ook sympathiek staan tegenover de dingen waar je tegenaan loopt en vanuit hun eigen perspectief graag wat advies geven of meedenken.
