Psyche
alle pijlers
Opnieuw in therapie
maandag 26 december 2016 om 17:34
Ik ben weer opnieuw begonnen met therapie om mijn verleden te verwerken (geestelijk en lichamelijk mishandeld en met de dood bedreigd), ik heb al eerder in therapie gezeten maar dat heeft niet genoeg geholpen omdat mijn angst terug komt. Tevens heb ik een eetprobleem ontwikkelt waar ik nodig wat aan moet gaan doen.
Nu heb ik de opdracht gekregen om alles op te schrijven wat er gebeurd is, hierdoor zit ik er helemaal doorheen. Ik kan niet stoppen met schrijven het lijkt wel of er een luikje open is gegaan en de woorden eruit stromen. En er komen nu ook dingen naar boven die ik heel ver weg had gestopt en daardoor niet meer wist.
Zijn er meer mensen die dit hebben moeten opschrijven en hoe hebben jullie dit ervaren? En wat is het doel van het opschrijven? Tot nu toe voel ik me er alleen maar slechter door
Nu heb ik de opdracht gekregen om alles op te schrijven wat er gebeurd is, hierdoor zit ik er helemaal doorheen. Ik kan niet stoppen met schrijven het lijkt wel of er een luikje open is gegaan en de woorden eruit stromen. En er komen nu ook dingen naar boven die ik heel ver weg had gestopt en daardoor niet meer wist.
Zijn er meer mensen die dit hebben moeten opschrijven en hoe hebben jullie dit ervaren? En wat is het doel van het opschrijven? Tot nu toe voel ik me er alleen maar slechter door
maandag 26 december 2016 om 18:17
Doel kan idd zijn wat tulpje aangeeft. Daarnaast kan het juist helpend zijn om alles een keer op te schrijven. Een soort zuiveringsritueel. Derde doel zou kunnen zijn dat je op die manier niet alles hoeft te vertellen. Opschrijven is voor sommige mensen makkelijker dan vertellen. Zo is je therapeut wel van alles op de hoogte, maar hoef jij niet alles uit te spreken. Vierde doel kan zijn om een inschatting te maken van hoe ernstig het eigenlijk is en of deze therapeut je wel (voldoende) kan helpen.
maandag 26 december 2016 om 19:38
Dank jullie voor de inzichten.
Mijn therapeut is een man, was op aanraden van mijn diëtiste omdat ze goede ervaringen heeft bij deze therapeut ivm een andere patiënt van haar.
Ik vond het in eerste instantie dood eng dat mijn therapeut een man is, maar omdat ik mijn diëtiste vertrouw heb ik het wel aangedurfd om naar hem toe te gaan.
Mijn therapeut is een man, was op aanraden van mijn diëtiste omdat ze goede ervaringen heeft bij deze therapeut ivm een andere patiënt van haar.
Ik vond het in eerste instantie dood eng dat mijn therapeut een man is, maar omdat ik mijn diëtiste vertrouw heb ik het wel aangedurfd om naar hem toe te gaan.
maandag 26 december 2016 om 20:47
VErtrouw het proces. En bedenk dat je behandelaar weet wat hij doet.
In mijn verplichte dagboek dat ik bijhield tijdens therapie staat dit stuk:
Het lijkt wel alsof alle verdriet en ellende die ik bewust en onbewust heb weggedrukt er nu ineens uitkomt. Alsof mijn hart heeft besloten nu te genezen, alles ineens, tegelijkertijd. Ik kan niets meer wegdrukken, geen enkel gevoel laat zich parkeren. Het lijkt alsof mijn verstand niets heeft in te brengen in deze dingen. Ik weet niet of ik hier wel mee door moet gaan, maar ik weet niet of ik er nu nog wel mee kan stoppen. Ik ben bang voor wat is gebeurd, ik ben bang voor wat komen gaat. Ik weet niet welke angst er sterker is. Ja als ik in de wachtkamer zit wel. Of als ik weer eens om half drie drijfnat van het zweet wakkerschrik. Maar ook als ik te snel een conclusie trek uit angst omdat het lijkt op vroeger. Als ik een paniekaanval krijg door iets stoms als het nummer op een voorbijrijdende bus, een schoolbel of een presentatie geven. Ja dan weet ik het wel.
Ik heb het eerste tijd wekelijks plaatsgenomen op de bank bij de psycholoog in de volle overtuiging direct te zggen dat ik ermee ophield. Ik ben door een ontzettend diep dal gegaan, en dat dal werd steeds dieper. Tot op een dag de onderste steen boven was en ik hardop een stuk had voorgelezen en had verteld wat het met mij deed om het iemand te vertellen. Daarna ging het steeds iets beter.
In mijn verplichte dagboek dat ik bijhield tijdens therapie staat dit stuk:
Het lijkt wel alsof alle verdriet en ellende die ik bewust en onbewust heb weggedrukt er nu ineens uitkomt. Alsof mijn hart heeft besloten nu te genezen, alles ineens, tegelijkertijd. Ik kan niets meer wegdrukken, geen enkel gevoel laat zich parkeren. Het lijkt alsof mijn verstand niets heeft in te brengen in deze dingen. Ik weet niet of ik hier wel mee door moet gaan, maar ik weet niet of ik er nu nog wel mee kan stoppen. Ik ben bang voor wat is gebeurd, ik ben bang voor wat komen gaat. Ik weet niet welke angst er sterker is. Ja als ik in de wachtkamer zit wel. Of als ik weer eens om half drie drijfnat van het zweet wakkerschrik. Maar ook als ik te snel een conclusie trek uit angst omdat het lijkt op vroeger. Als ik een paniekaanval krijg door iets stoms als het nummer op een voorbijrijdende bus, een schoolbel of een presentatie geven. Ja dan weet ik het wel.
Ik heb het eerste tijd wekelijks plaatsgenomen op de bank bij de psycholoog in de volle overtuiging direct te zggen dat ik ermee ophield. Ik ben door een ontzettend diep dal gegaan, en dat dal werd steeds dieper. Tot op een dag de onderste steen boven was en ik hardop een stuk had voorgelezen en had verteld wat het met mij deed om het iemand te vertellen. Daarna ging het steeds iets beter.
woensdag 28 december 2016 om 13:58
quote:petra123456 schreef op 26 december 2016 @ 20:47:
VErtrouw het proces. En bedenk dat je behandelaar weet wat hij doet.
In mijn verplichte dagboek dat ik bijhield tijdens therapie staat dit stuk:
Het lijkt wel alsof alle verdriet en ellende die ik bewust en onbewust heb weggedrukt er nu ineens uitkomt. Alsof mijn hart heeft besloten nu te genezen, alles ineens, tegelijkertijd. Ik kan niets meer wegdrukken, geen enkel gevoel laat zich parkeren. Het lijkt alsof mijn verstand niets heeft in te brengen in deze dingen. Ik weet niet of ik hier wel mee door moet gaan, maar ik weet niet of ik er nu nog wel mee kan stoppen. Ik ben bang voor wat is gebeurd, ik ben bang voor wat komen gaat. Ik weet niet welke angst er sterker is. Ja als ik in de wachtkamer zit wel. Of als ik weer eens om half drie drijfnat van het zweet wakkerschrik. Maar ook als ik te snel een conclusie trek uit angst omdat het lijkt op vroeger. Als ik een paniekaanval krijg door iets stoms als het nummer op een voorbijrijdende bus, een schoolbel of een presentatie geven. Ja dan weet ik het wel.
Ik heb het eerste tijd wekelijks plaatsgenomen op de bank bij de psycholoog in de volle overtuiging direct te zggen dat ik ermee ophield. Ik ben door een ontzettend diep dal gegaan, en dat dal werd steeds dieper. Tot op een dag de onderste steen boven was en ik hardop een stuk had voorgelezen en had verteld wat het met mij deed om het iemand te vertellen. Daarna ging het steeds iets beter.Dank je voor je openheid, het geeft me moed om door te gaan. Ik denk ook iedere dag ik ga er mee stoppen, maar toch vind ik ergens de moed om door te gaan
VErtrouw het proces. En bedenk dat je behandelaar weet wat hij doet.
In mijn verplichte dagboek dat ik bijhield tijdens therapie staat dit stuk:
Het lijkt wel alsof alle verdriet en ellende die ik bewust en onbewust heb weggedrukt er nu ineens uitkomt. Alsof mijn hart heeft besloten nu te genezen, alles ineens, tegelijkertijd. Ik kan niets meer wegdrukken, geen enkel gevoel laat zich parkeren. Het lijkt alsof mijn verstand niets heeft in te brengen in deze dingen. Ik weet niet of ik hier wel mee door moet gaan, maar ik weet niet of ik er nu nog wel mee kan stoppen. Ik ben bang voor wat is gebeurd, ik ben bang voor wat komen gaat. Ik weet niet welke angst er sterker is. Ja als ik in de wachtkamer zit wel. Of als ik weer eens om half drie drijfnat van het zweet wakkerschrik. Maar ook als ik te snel een conclusie trek uit angst omdat het lijkt op vroeger. Als ik een paniekaanval krijg door iets stoms als het nummer op een voorbijrijdende bus, een schoolbel of een presentatie geven. Ja dan weet ik het wel.
Ik heb het eerste tijd wekelijks plaatsgenomen op de bank bij de psycholoog in de volle overtuiging direct te zggen dat ik ermee ophield. Ik ben door een ontzettend diep dal gegaan, en dat dal werd steeds dieper. Tot op een dag de onderste steen boven was en ik hardop een stuk had voorgelezen en had verteld wat het met mij deed om het iemand te vertellen. Daarna ging het steeds iets beter.Dank je voor je openheid, het geeft me moed om door te gaan. Ik denk ook iedere dag ik ga er mee stoppen, maar toch vind ik ergens de moed om door te gaan
woensdag 28 december 2016 om 14:23
Het opschrijven heeft mij uiteindelijk ontzettend geholpen. In eerste instantie vond ik het je reinste onzin, zweverig gedoe dat niets op zou kunnen lossen. Ik schreef dan ook heel feitelijk over wat er allemaal gebeurd was. Tot er opeens allemaal emoties door het geheel heen begonnen te sijpelen, tsja, toen was het hek van de dam. Tranen met tuiten zitten huilen, weken achter elkaar geschreven tot de onderste steen boven was. En ook ik kwam dingen tegen waarvan ik het bestaan al die jaren had weggedrukt. Dat vond ik eigenlijk nog wel het ergste, het voelde alsof ik mezelf al die tijd voor de gek had zitten houden.
Maar wat een opluchting joh, toen alles uiteindelijk uit mijn hoofd op dat papier stond! Ik heb zitten janken als een klein kind, ik kon niet meer ophouden zo opgelucht was ik. Toen begon het hele feest natuurlijk pas echt, want dan moet je er iets mee gaan doen, maar dat leek gelijk een stuk minder eng dan voordat ik het op had geschreven.
Sterkte, je kan dit wel, gun het jezelf En ja, het wordt waarschijnlijk eerst nog erger voordat het beter wordt, sorry, kan er niets leukers van maken dan dat het is
Maar wat een opluchting joh, toen alles uiteindelijk uit mijn hoofd op dat papier stond! Ik heb zitten janken als een klein kind, ik kon niet meer ophouden zo opgelucht was ik. Toen begon het hele feest natuurlijk pas echt, want dan moet je er iets mee gaan doen, maar dat leek gelijk een stuk minder eng dan voordat ik het op had geschreven.
Sterkte, je kan dit wel, gun het jezelf En ja, het wordt waarschijnlijk eerst nog erger voordat het beter wordt, sorry, kan er niets leukers van maken dan dat het is
donderdag 29 december 2016 om 10:18
Voordat ik in therapie ging, schreef ik, dat heb ik altijd gedaan. Maar nooit eerder durfde ik echt te schrijven, te schrijven wat ik mee maakte en hoe ik me daarbij voelde. Want stel je voor dat iemand het zou lezen.... Toen ik in therapie ging, leek het alsof ik niet meer anders kon, dan schrijven, schrijven, schrijven. Ik schreef mezelf helemaal leeg. Net als bij Sprookjesbos kwam geleidelijk alles los. Zoveel emoties, zo overweldigend. Heel heftig en zwaar. Met al die emoties kwam ergens ook een soort van opluchting mee.
Wat mij hielp, was om na het schrijven nog even een rondje te gaan wandelen, mijn hoofd weer op iets anders te zetten. Zodat ik niet nog alleen maar bezig was met al het nare wat er in mij was losgemaakt.
Het nut? Misschien wel om al het verdrietige, angstige in jezelf een stem te geven op een laagdrempelige manier. Wanneer je dingen aan een ander vertelt, ben je misschien wat meer (onbewust) bezig met hoe de ander reageert, of de ander het wel begrijpt, of je niet stom overkomt. Schrijven, voor jezelf, remt dan minder.
Maar als je het echt wilt weten, vraag het dan gewoon aan je therapeut. Hij weet welk doel hij er bij jou mee heeft. (Van mijn therapeut hoefde ik het niet of zo, ik voelde zelf zo'n innerlijke drang naar schrijven dat ik het ben gaan doen.)
Sterkte!
Wat mij hielp, was om na het schrijven nog even een rondje te gaan wandelen, mijn hoofd weer op iets anders te zetten. Zodat ik niet nog alleen maar bezig was met al het nare wat er in mij was losgemaakt.
Het nut? Misschien wel om al het verdrietige, angstige in jezelf een stem te geven op een laagdrempelige manier. Wanneer je dingen aan een ander vertelt, ben je misschien wat meer (onbewust) bezig met hoe de ander reageert, of de ander het wel begrijpt, of je niet stom overkomt. Schrijven, voor jezelf, remt dan minder.
Maar als je het echt wilt weten, vraag het dan gewoon aan je therapeut. Hij weet welk doel hij er bij jou mee heeft. (Van mijn therapeut hoefde ik het niet of zo, ik voelde zelf zo'n innerlijke drang naar schrijven dat ik het ben gaan doen.)
Sterkte!
zaterdag 14 januari 2017 om 20:34
