Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel III
maandag 16 januari 2017 om 12:54
Hallo allemaal,
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 18 januari 2017 om 17:57
Vind ik niet gek hoor Knuf, dat je nu al spanning voelt.
Je moet die therapeut ook nog leren kennen, dat alleen al is spannend.
Ik heb al twee weken angst voor een gesprek dat ik moet voeren.
En er kan me niks gebeuren behalve dat ik bang ben voor de gevoelens van angst en onmacht.
En dat is op zich al naar genoeg. Volgens mij heeft niemand daar zin in.
Ik zou willen dat ik iets van de spanning bij je omlaag zou kunnen brengen.
Zou alleen niet weten hoe .
Je moet die therapeut ook nog leren kennen, dat alleen al is spannend.
Ik heb al twee weken angst voor een gesprek dat ik moet voeren.
En er kan me niks gebeuren behalve dat ik bang ben voor de gevoelens van angst en onmacht.
En dat is op zich al naar genoeg. Volgens mij heeft niemand daar zin in.
Ik zou willen dat ik iets van de spanning bij je omlaag zou kunnen brengen.
Zou alleen niet weten hoe .
Doubt kills more dreams than failure ever will
woensdag 18 januari 2017 om 18:05
Dank je VivaFleur
Gevoelens van angst en onmacht zijn heel naar.
Dus snap wel dat je daar tegenop ziet.
Er is ook gewoon iets naars, waar ik steeds aan moet denken,
van vroeger.
Ik ben wel benieuwd hoe jullie daarover denken.
Maar ik heb het nog niet durven delen,
omdat het dubbel is.
En iedereen het zo goed vindt dat ik over het misbruik gepraat heb.
Maar (!)
ik deed dat pas na jaren...
Dus ik werd al die tijd misbruikt,
en zag wat hij met zijn dochter deed.
En de andere meisjes soms erbij.
En dan 'besluit' ik op mijn 10de pas wat te vertellen.
Ik weet wel dat ik als kind fantasieverhalen verzon.
Mijn ouders hadden door dat er wat was.
Door mijn gedrag.
Maar wisten niet wie het deed, wat er precies was.
Dus verzon ik verhalen over 'grote jongens'
die me gepakt hadden onderweg naar school.
Die helemaal niet bestonden, maar hoe kon ik woorden geven als kind aan wat de dader deed??
En hoezo kon ik die woorden wel opeens vinden toen ik 10 jaar was.
Dat is toch stom?
Of je zwijgt, of je praat.
Je laat het niet eerst 10 jaren gebeuren,
en besluit dan opeens: goh ik zal toch eens even de waarheid vertellen.
Om vervolgens erachter te komen dat dat het domste besluit ooit was
Of zwijgen of praten...
En de dader had me gewaarschuwd: zwijgen is beter.
En hij had ook nog gelijk.
Ik voel me daar echt zo stom over.
Gevoelens van angst en onmacht zijn heel naar.
Dus snap wel dat je daar tegenop ziet.
Er is ook gewoon iets naars, waar ik steeds aan moet denken,
van vroeger.
Ik ben wel benieuwd hoe jullie daarover denken.
Maar ik heb het nog niet durven delen,
omdat het dubbel is.
En iedereen het zo goed vindt dat ik over het misbruik gepraat heb.
Maar (!)
ik deed dat pas na jaren...
Dus ik werd al die tijd misbruikt,
en zag wat hij met zijn dochter deed.
En de andere meisjes soms erbij.
En dan 'besluit' ik op mijn 10de pas wat te vertellen.
Ik weet wel dat ik als kind fantasieverhalen verzon.
Mijn ouders hadden door dat er wat was.
Door mijn gedrag.
Maar wisten niet wie het deed, wat er precies was.
Dus verzon ik verhalen over 'grote jongens'
die me gepakt hadden onderweg naar school.
Die helemaal niet bestonden, maar hoe kon ik woorden geven als kind aan wat de dader deed??
En hoezo kon ik die woorden wel opeens vinden toen ik 10 jaar was.
Dat is toch stom?
Of je zwijgt, of je praat.
Je laat het niet eerst 10 jaren gebeuren,
en besluit dan opeens: goh ik zal toch eens even de waarheid vertellen.
Om vervolgens erachter te komen dat dat het domste besluit ooit was
Of zwijgen of praten...
En de dader had me gewaarschuwd: zwijgen is beter.
En hij had ook nog gelijk.
Ik voel me daar echt zo stom over.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 18 januari 2017 om 18:43
Naarmate je ouder wordt, word je ook sterker.
Hoe jonger je bent des te kwetsbaarder je bent voor wat anderen je leren over wat waar is.
Maar je hebt ook nog je eigen gevoel, dat naarmate je ouder wordt, zwaarder gaat wegen omdat je meer zelfbewustzijn krijgt. Heeft met de hersenontwikkeling te maken.
Ik vind het niet stom dat je er een draai aan hebt proberen te geven.
Je stond onder invloed van die nare man die je dingen over goed en slecht leerde.
Hij hield geen rekening met jou gevoel. Dat stuk zelfbewustzijn over jouw gevoel groeide later uit zichzelf sterker. Ondanks de mensen in jouw omgeving die nalieten jou hierin te ondersteunen.
Ik ben op een gegeven moment op mijn 15e of 16e ook voor mezelf opgekomen. Toen had ik al 7 of 8 jaar aan ellende achter de rug. En ineens was ik het zat, vond ik dat ik dit niet meer hoefde te doorstaan. Dat heeft heel lang geduurd omdat ik jaren eerder een keer voor mezelf opkwam en er daardoor iemand anders werd aangevallen. Daarna liet ik het lang uit mijn hoofd om diegene nog een keer voor het hoofd te stoten. Dat gevoel dat het mijn schuld was als er iets naars gebeurde is heel lang blijven hangen helaas. Het was een trauma op zichzelf geworden. Dat jij je hier nu nog zo rot over voelt hoort bij het trauma, hoort bij hoe je het toen beleeft hebt. Het is niet stom dat je het zo voelt, het is je gevoel van toen.
Hoe jonger je bent des te kwetsbaarder je bent voor wat anderen je leren over wat waar is.
Maar je hebt ook nog je eigen gevoel, dat naarmate je ouder wordt, zwaarder gaat wegen omdat je meer zelfbewustzijn krijgt. Heeft met de hersenontwikkeling te maken.
Ik vind het niet stom dat je er een draai aan hebt proberen te geven.
Je stond onder invloed van die nare man die je dingen over goed en slecht leerde.
Hij hield geen rekening met jou gevoel. Dat stuk zelfbewustzijn over jouw gevoel groeide later uit zichzelf sterker. Ondanks de mensen in jouw omgeving die nalieten jou hierin te ondersteunen.
Ik ben op een gegeven moment op mijn 15e of 16e ook voor mezelf opgekomen. Toen had ik al 7 of 8 jaar aan ellende achter de rug. En ineens was ik het zat, vond ik dat ik dit niet meer hoefde te doorstaan. Dat heeft heel lang geduurd omdat ik jaren eerder een keer voor mezelf opkwam en er daardoor iemand anders werd aangevallen. Daarna liet ik het lang uit mijn hoofd om diegene nog een keer voor het hoofd te stoten. Dat gevoel dat het mijn schuld was als er iets naars gebeurde is heel lang blijven hangen helaas. Het was een trauma op zichzelf geworden. Dat jij je hier nu nog zo rot over voelt hoort bij het trauma, hoort bij hoe je het toen beleeft hebt. Het is niet stom dat je het zo voelt, het is je gevoel van toen.
Doubt kills more dreams than failure ever will
woensdag 18 januari 2017 om 18:58
quote:Knuffelbeertjes schreef op 18 januari 2017 @ 09:22:
[...]
Afwijkend tov jullie.
Er is hier niemand het met mijn kant van het verhaal eens.
Niemand die ook vindt dat ik fouten gemaakt heb als kind.
En precies hier 'mis' je signalen van een aantal van ons. Jouw gedachten en reacties zijn helemaal niet afwijkend tov een aantal van ons (lees in ieder geval: tov mij). Ik herken het volledig bij mezelf, begrijp ook waar het vandaan komt. Alleen ben ik het niet eens met de gedachten, zolang deze niet van mijzelf zijn
We denken dit namelijk alleen maar, uniek, over onszelf. Dat is hoe het werkt. Dus als jij deze gedachten over jou beschrijft, probeer ik jou een andere kant te laten zien. Daarmee bedoel ik niet dat ik jouw gedachten niet begrijp..... Ik heb ze over mijzelf meer dan eens gehad. Hierboven zijn maar een paar voorbeeldjes. Ik bedoel alleen te zeggen dat het maar gedachten zijn. Dat ze die dingen denken met een reden, maar dat de reden niet is dat ze waar zijn.
En ik bedoel niet dat je de gedachten niet mag opschrijven. Je mag ze zeker opschrijven en ik wil ze ook echt lezen. Maar ik wil je ook de andere kant laten zien. Zonder je gedachten weg te drukken, of jou het gevoel te geven dat wat jij denkt of voelt niet belangrijk is.
[...]
Afwijkend tov jullie.
Er is hier niemand het met mijn kant van het verhaal eens.
Niemand die ook vindt dat ik fouten gemaakt heb als kind.
En precies hier 'mis' je signalen van een aantal van ons. Jouw gedachten en reacties zijn helemaal niet afwijkend tov een aantal van ons (lees in ieder geval: tov mij). Ik herken het volledig bij mezelf, begrijp ook waar het vandaan komt. Alleen ben ik het niet eens met de gedachten, zolang deze niet van mijzelf zijn
We denken dit namelijk alleen maar, uniek, over onszelf. Dat is hoe het werkt. Dus als jij deze gedachten over jou beschrijft, probeer ik jou een andere kant te laten zien. Daarmee bedoel ik niet dat ik jouw gedachten niet begrijp..... Ik heb ze over mijzelf meer dan eens gehad. Hierboven zijn maar een paar voorbeeldjes. Ik bedoel alleen te zeggen dat het maar gedachten zijn. Dat ze die dingen denken met een reden, maar dat de reden niet is dat ze waar zijn.
En ik bedoel niet dat je de gedachten niet mag opschrijven. Je mag ze zeker opschrijven en ik wil ze ook echt lezen. Maar ik wil je ook de andere kant laten zien. Zonder je gedachten weg te drukken, of jou het gevoel te geven dat wat jij denkt of voelt niet belangrijk is.
woensdag 18 januari 2017 om 19:06
quote:Knuffelbeertjes schreef op 18 januari 2017 @ 18:05:
En hoezo kon ik die woorden wel opeens vinden toen ik 10 jaar was.
Dat is toch stom?
Of je zwijgt, of je praat.
Je laat het niet eerst 10 jaren gebeuren,
en besluit dan opeens: goh ik zal toch eens even de waarheid vertellen.
Ja, stom he.... Ik ben pas 19 jaar na het laatste misbruik gaan praten. En mijn ouders weten nog steeds maar de helft. Of je praat, of je zwijgt. Als je in een omgeving bent waarin je voelt dat je mag praten, dat je verhaal wordt gehoord, kortom, als je je daar veilig voelt, is de kans groter dat je gaat praten. Het is geweldig als dit lukt.
De meeste kinderen die dit overkomen, praten niet. En wel later, als ze ouder zijn. Als het gevaar daadwerkelijk is geweken. Als je niet meer het risico loopt dat je wordt verstoten wanneer je het vertelt. Omdat je, als je volwassen bent, voor jezelf kunt zorgen. Kortom: niet vertellen is een overlevingsmechanisme. Door het wel te vertellen loop je het risico dat volwassenen niet meer voor je willen zorgen. Dit doe je dan dus niet, tenzij je het vertrouwen hebt in je opvoeders, dat ze er altijd voor je zullen zijn. En dan nog is het moeilijk.
Zwijgen is ook moeilijk, want je hebt wel hulp nodig. Daarom verzinnen kinderen vaak verhalen, zodat ze wel de zorg, aandacht, liefde krijgen die ze nodig hebben.
Dus stom? Jazeker. Logisch? Jazeker. Jammer? Jazeker.
Nu begrijp ik het wel van mezelf, een paar jaar geleden snapte ik er niks van. Nu begrijp ik het wel, want hoe goed mijn moeder het ook allemaal heeft bedoeld, ze kon er vroeger niet voor me zijn zoals ik nodig had.
En hoezo kon ik die woorden wel opeens vinden toen ik 10 jaar was.
Dat is toch stom?
Of je zwijgt, of je praat.
Je laat het niet eerst 10 jaren gebeuren,
en besluit dan opeens: goh ik zal toch eens even de waarheid vertellen.
Ja, stom he.... Ik ben pas 19 jaar na het laatste misbruik gaan praten. En mijn ouders weten nog steeds maar de helft. Of je praat, of je zwijgt. Als je in een omgeving bent waarin je voelt dat je mag praten, dat je verhaal wordt gehoord, kortom, als je je daar veilig voelt, is de kans groter dat je gaat praten. Het is geweldig als dit lukt.
De meeste kinderen die dit overkomen, praten niet. En wel later, als ze ouder zijn. Als het gevaar daadwerkelijk is geweken. Als je niet meer het risico loopt dat je wordt verstoten wanneer je het vertelt. Omdat je, als je volwassen bent, voor jezelf kunt zorgen. Kortom: niet vertellen is een overlevingsmechanisme. Door het wel te vertellen loop je het risico dat volwassenen niet meer voor je willen zorgen. Dit doe je dan dus niet, tenzij je het vertrouwen hebt in je opvoeders, dat ze er altijd voor je zullen zijn. En dan nog is het moeilijk.
Zwijgen is ook moeilijk, want je hebt wel hulp nodig. Daarom verzinnen kinderen vaak verhalen, zodat ze wel de zorg, aandacht, liefde krijgen die ze nodig hebben.
Dus stom? Jazeker. Logisch? Jazeker. Jammer? Jazeker.
Nu begrijp ik het wel van mezelf, een paar jaar geleden snapte ik er niks van. Nu begrijp ik het wel, want hoe goed mijn moeder het ook allemaal heeft bedoeld, ze kon er vroeger niet voor me zijn zoals ik nodig had.
woensdag 18 januari 2017 om 19:20
quote:Sofie1979 schreef op 18 januari 2017 @ 19:06:
[...]
Ja, stom he.... Ik ben pas 19 jaar na het laatste misbruik gaan praten. En mijn ouders weten nog steeds maar de helft. Of je praat, of je zwijgt. Als je in een omgeving bent waarin je voelt dat je mag praten, dat je verhaal wordt gehoord, kortom, als je je daar veilig voelt, is de kans groter dat je gaat praten. Het is geweldig als dit lukt.
De meeste kinderen die dit overkomen, praten niet. En wel later, als ze ouder zijn. Als het gevaar daadwerkelijk is geweken. Als je niet meer het risico loopt dat je wordt verstoten wanneer je het vertelt. Omdat je, als je volwassen bent, voor jezelf kunt zorgen. Kortom: niet vertellen is een overlevingsmechanisme. Door het wel te vertellen loop je het risico dat volwassenen niet meer voor je willen zorgen. Dit doe je dan dus niet, tenzij je het vertrouwen hebt in je opvoeders, dat ze er altijd voor je zullen zijn. En dan nog is het moeilijk.
Zwijgen is ook moeilijk, want je hebt wel hulp nodig. Daarom verzinnen kinderen vaak verhalen, zodat ze wel de zorg, aandacht, liefde krijgen die ze nodig hebben.
Dus stom? Jazeker. Logisch? Jazeker. Jammer? Jazeker.
Nu begrijp ik het wel van mezelf, een paar jaar geleden snapte ik er niks van. Nu begrijp ik het wel, want hoe goed mijn moeder het ook allemaal heeft bedoeld, ze kon er vroeger niet voor me zijn zoals ik nodig had.
Precies! Je verwoordt precies waar ik tegen aan loop, waar ik me zwaar stom over voel:
een 'normaal' kind voelt wel aan als het veilig genoeg is om erover te praten.
Ik had door moeten hebben dat het onveilig was om het mijn moeder te vertellen.
De meeste kinderen, bijna allemaal, zwijgen als dit ze overkomt,
als ze al in een onveilige thuissituatie zitten.
En wat doe ik? In de onveilige thuissituatie,
bij de persoon die me al tijden beschadigde met haar woorden, namelijk mijn moeder,
daar vertel ik het aan!
Dat klopt toch niet?
Wat krom is kun je nooit recht praten
voor wat jij vertelt over jezelf
Mijn vader en moeder weten ook slechts 1 verhaal.
Vind ik wel eens moeilijk, alsof dat andere er niet mag zijn.
Maar weet ook dat het me niks gaat brengen om het mijn vader alsnog te vertellen.
[...]
Ja, stom he.... Ik ben pas 19 jaar na het laatste misbruik gaan praten. En mijn ouders weten nog steeds maar de helft. Of je praat, of je zwijgt. Als je in een omgeving bent waarin je voelt dat je mag praten, dat je verhaal wordt gehoord, kortom, als je je daar veilig voelt, is de kans groter dat je gaat praten. Het is geweldig als dit lukt.
De meeste kinderen die dit overkomen, praten niet. En wel later, als ze ouder zijn. Als het gevaar daadwerkelijk is geweken. Als je niet meer het risico loopt dat je wordt verstoten wanneer je het vertelt. Omdat je, als je volwassen bent, voor jezelf kunt zorgen. Kortom: niet vertellen is een overlevingsmechanisme. Door het wel te vertellen loop je het risico dat volwassenen niet meer voor je willen zorgen. Dit doe je dan dus niet, tenzij je het vertrouwen hebt in je opvoeders, dat ze er altijd voor je zullen zijn. En dan nog is het moeilijk.
Zwijgen is ook moeilijk, want je hebt wel hulp nodig. Daarom verzinnen kinderen vaak verhalen, zodat ze wel de zorg, aandacht, liefde krijgen die ze nodig hebben.
Dus stom? Jazeker. Logisch? Jazeker. Jammer? Jazeker.
Nu begrijp ik het wel van mezelf, een paar jaar geleden snapte ik er niks van. Nu begrijp ik het wel, want hoe goed mijn moeder het ook allemaal heeft bedoeld, ze kon er vroeger niet voor me zijn zoals ik nodig had.
Precies! Je verwoordt precies waar ik tegen aan loop, waar ik me zwaar stom over voel:
een 'normaal' kind voelt wel aan als het veilig genoeg is om erover te praten.
Ik had door moeten hebben dat het onveilig was om het mijn moeder te vertellen.
De meeste kinderen, bijna allemaal, zwijgen als dit ze overkomt,
als ze al in een onveilige thuissituatie zitten.
En wat doe ik? In de onveilige thuissituatie,
bij de persoon die me al tijden beschadigde met haar woorden, namelijk mijn moeder,
daar vertel ik het aan!
Dat klopt toch niet?
Wat krom is kun je nooit recht praten
voor wat jij vertelt over jezelf
Mijn vader en moeder weten ook slechts 1 verhaal.
Vind ik wel eens moeilijk, alsof dat andere er niet mag zijn.
Maar weet ook dat het me niks gaat brengen om het mijn vader alsnog te vertellen.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 18 januari 2017 om 19:24
quote:VivaFleur schreef op 18 januari 2017 @ 18:43:
Naarmate je ouder wordt, word je ook sterker.
Hoe jonger je bent des te kwetsbaarder je bent voor wat anderen je leren over wat waar is.
Maar je hebt ook nog je eigen gevoel, dat naarmate je ouder wordt, zwaarder gaat wegen omdat je meer zelfbewustzijn krijgt. Heeft met de hersenontwikkeling te maken.
Ik vind het niet stom dat je er een draai aan hebt proberen te geven.
Je stond onder invloed van die nare man die je dingen over goed en slecht leerde.
Hij hield geen rekening met jou gevoel. Dat stuk zelfbewustzijn over jouw gevoel groeide later uit zichzelf sterker. Ondanks de mensen in jouw omgeving die nalieten jou hierin te ondersteunen.
Ik ben op een gegeven moment op mijn 15e of 16e ook voor mezelf opgekomen. Toen had ik al 7 of 8 jaar aan ellende achter de rug. En ineens was ik het zat, vond ik dat ik dit niet meer hoefde te doorstaan. Dat heeft heel lang geduurd omdat ik jaren eerder een keer voor mezelf opkwam en er daardoor iemand anders werd aangevallen. Daarna liet ik het lang uit mijn hoofd om diegene nog een keer voor het hoofd te stoten. Dat gevoel dat het mijn schuld was als er iets naars gebeurde is heel lang blijven hangen helaas. Het was een trauma op zichzelf geworden. Dat jij je hier nu nog zo rot over voelt hoort bij het trauma, hoort bij hoe je het toen beleeft hebt. Het is niet stom dat je het zo voelt, het is je gevoel van toen.
Ik denk ook wel eens dat dat bij mij het geval is...
Dat het een traumatische ervaring op zich was toen ik het mijn moeder vertelde en zij zo in paniek reageerde.
Dat ze binnen 10 minuten mijn lerares bij ons thuis had zitten en zelf lag te huilen op de bank...
Daarna altijd zeggen dat het mijn schuld was dat haar leven zo mislukt was...
Het praten over misbruik is zo'n angstaanjagende gebeurtenis gebleken,
ik denk dat het logisch is dat ik daar nu heel veel angsten over/voor heb...
bedankt voor je reactie en ervaringen VivaFleur
Naarmate je ouder wordt, word je ook sterker.
Hoe jonger je bent des te kwetsbaarder je bent voor wat anderen je leren over wat waar is.
Maar je hebt ook nog je eigen gevoel, dat naarmate je ouder wordt, zwaarder gaat wegen omdat je meer zelfbewustzijn krijgt. Heeft met de hersenontwikkeling te maken.
Ik vind het niet stom dat je er een draai aan hebt proberen te geven.
Je stond onder invloed van die nare man die je dingen over goed en slecht leerde.
Hij hield geen rekening met jou gevoel. Dat stuk zelfbewustzijn over jouw gevoel groeide later uit zichzelf sterker. Ondanks de mensen in jouw omgeving die nalieten jou hierin te ondersteunen.
Ik ben op een gegeven moment op mijn 15e of 16e ook voor mezelf opgekomen. Toen had ik al 7 of 8 jaar aan ellende achter de rug. En ineens was ik het zat, vond ik dat ik dit niet meer hoefde te doorstaan. Dat heeft heel lang geduurd omdat ik jaren eerder een keer voor mezelf opkwam en er daardoor iemand anders werd aangevallen. Daarna liet ik het lang uit mijn hoofd om diegene nog een keer voor het hoofd te stoten. Dat gevoel dat het mijn schuld was als er iets naars gebeurde is heel lang blijven hangen helaas. Het was een trauma op zichzelf geworden. Dat jij je hier nu nog zo rot over voelt hoort bij het trauma, hoort bij hoe je het toen beleeft hebt. Het is niet stom dat je het zo voelt, het is je gevoel van toen.
Ik denk ook wel eens dat dat bij mij het geval is...
Dat het een traumatische ervaring op zich was toen ik het mijn moeder vertelde en zij zo in paniek reageerde.
Dat ze binnen 10 minuten mijn lerares bij ons thuis had zitten en zelf lag te huilen op de bank...
Daarna altijd zeggen dat het mijn schuld was dat haar leven zo mislukt was...
Het praten over misbruik is zo'n angstaanjagende gebeurtenis gebleken,
ik denk dat het logisch is dat ik daar nu heel veel angsten over/voor heb...
bedankt voor je reactie en ervaringen VivaFleur
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 18 januari 2017 om 19:33
quote:Sofie1979 schreef op 18 januari 2017 @ 18:58:
[...]
En precies hier 'mis' je signalen van een aantal van ons. Jouw gedachten en reacties zijn helemaal niet afwijkend tov een aantal van ons (lees in ieder geval: tov mij). Ik herken het volledig bij mezelf, begrijp ook waar het vandaan komt. Alleen ben ik het niet eens met de gedachten, zolang deze niet van mijzelf zijn
Ik snap dat echt wel hoor, dat is niet iets wat ik ooit zou ontkennen of wat ik niet begrijp. Ik weet wel zeker dat er hier meer mensen schrijven die zulke gedachten hebben over zichzelf als ik over mij. Dat is dus ook niet wat ik schreef, eigenlijk... Ik schreef namelijk:
'Afwijkend tov jullie.
Er is hier niemand het met mijn kant van het verhaal eens.
Niemand die ook vindt dat ik fouten gemaakt heb als kind.'
Dat is toch zo Sofie?
Dat staat dus echt compleet los van jullie eigen gedachten over jezelf.
Die erken ik wel en mis ik niet hoor.
Die zie ik wel en lees ik graag, als het jullie helpt ze te delen.
En omdat de herkenning voor mij fijn is.
Net als voor jullie.
Maar is dus echt niet wat ik bedoelde, snap je?
En ik geloof dat je dit herkent: als ik jou vertel dat ik mezelf nog altijd haat omdat mijn lichaam ooit, vroeger, n enkel moment, heeft genoten van het misbruik, dat ik daarom het uiterste van mijn lichaam vraag, dat ik het dwing om te bewijzen dat het nuttig is, dat ik weiger om haar positieve aandacht te geven, dat ik daarom van dat deel van mezelf walg. Wat zeg jij dan? Ik geloof niet dat jij dan zegt: prima, goede gedachten zijn dat, helemaal mee eens, killen dat lichaam.
Of als ik jou zeg dat ik mezelf jarenlang heb gezegd dat ik een stomme randdebiel ben, of liever nog dat ik een smerige, vieze hoer was toen ik me als puber liet gebruiken door mijn beste vriendin. Dat ik later zielig heb gedaan, maar dat ik het zelf heb gewild, anders was ik toch wel weggelopen, had ik nee gezegd, had ik gevochten, had ik gezorgd dat het zou stoppen? Door een meisje nog wel, wat net zo oud was als ik! Ik geloof niet dat jij dan zegt: groot gelijk dat je deze 14 jarige een hoer noemt. Een walgelijke hoer is ze!
Of als ik je zeg dat het mijn schuld was dat mijn moeder zich niet gelukkig voelde. Omdat ik niet het leuke, lieve, gezellige kind was. Dat ik niet dankbaar was als ze kleren voor me had gemaakt. Of dat ik haar moe maakte met mijn drukke gedrag? Dat ze door mij niet kon doorslapen, omdat ik tot mijn 12de elke nacht in bed plaste? Dat het mijn schuld is dat ze niet zoveel kon werken als ze wilde, omdat ik problemen veroorzaakte op school? Zeg jij dan dat mijn moeder inderdaad wel pech had dat ze net dit kind gekregen had?
Of als ik jou zeg dat het mijn eigen schuld was dat ik als 8 jarig meisje meerdere malen werd misbruikt door mijn muziekleraar. Had ik maar niet zo stom moeten zijn om naar hem te lachen, als alle andere kinderen beschaamd naar de grond keken. Ik heb zelf aangeboden dat hij mij zou kiezen. Dat had ik niet hoeven doen. Maar omdat ik zo'n dom, stom, lelijk rotkind was deed ik dat wel. Ik geloof niet dat jij dan zegt dat ik inderdaad een dom meisje was. Dat het de schuld van een 8 jarige is dat dit soort dingen haar overkomen....
Dat zijn heftige gevoelens en ervaringen Dapper dat je het hier deelt. Speelt dit nog of heb je inmiddels geleerd er anders naar te kijken?
We denken dit namelijk alleen maar, uniek, over onszelf. Dat is hoe het werkt. Dus als jij deze gedachten over jou beschrijft, probeer ik jou een andere kant te laten zien. Daarmee bedoel ik niet dat ik jouw gedachten niet begrijp..... Ik heb ze over mijzelf meer dan eens gehad. Hierboven zijn maar een paar voorbeeldjes. Ik bedoel alleen te zeggen dat het maar gedachten zijn. Dat ze die dingen denken met een reden, maar dat de reden niet is dat ze waar zijn.
En ik bedoel niet dat je de gedachten niet mag opschrijven. Je mag ze zeker opschrijven en ik wil ze ook echt lezen. Maar ik wil je ook de andere kant laten zien. Zonder je gedachten weg te drukken, of jou het gevoel te geven dat wat jij denkt of voelt niet belangrijk is.
Ik vind het juist heel fijn als jullie schrijven over hoe jullie het zien, die andere kant.
Want, doordat ik nooit heb mogen delen hoe ik erin sta, heb ik ook nooit oprecht kunnen luisteren naar hoe een ander het ziet.
Dan ben je mij namelijk al 'kwijt'
Want: waarom zou ik wel naar jouw verhaal luisteren, jouw visie, als je die van mij weg wuift als 'niet waar'?
Dat is niet wat jij doet hoor,
en niet wat hier gebeurt, tenminste, door de meeste niet.
En dat is fijn.
Want daardoor mag ik iets zeggen, over hoe ik het ervaren heb,
én kan ik leren dat er ook een andere manier bestaat van kijken ernaar.
En dat dat niet is omdat mensen mij een goed gevoel over mezelf willen geven.
Maar oprecht, dat het écht zo kan zijn dat de dingen waar zijn die jullie schrijven.
Dat is fijn..
[...]
En precies hier 'mis' je signalen van een aantal van ons. Jouw gedachten en reacties zijn helemaal niet afwijkend tov een aantal van ons (lees in ieder geval: tov mij). Ik herken het volledig bij mezelf, begrijp ook waar het vandaan komt. Alleen ben ik het niet eens met de gedachten, zolang deze niet van mijzelf zijn
Ik snap dat echt wel hoor, dat is niet iets wat ik ooit zou ontkennen of wat ik niet begrijp. Ik weet wel zeker dat er hier meer mensen schrijven die zulke gedachten hebben over zichzelf als ik over mij. Dat is dus ook niet wat ik schreef, eigenlijk... Ik schreef namelijk:
'Afwijkend tov jullie.
Er is hier niemand het met mijn kant van het verhaal eens.
Niemand die ook vindt dat ik fouten gemaakt heb als kind.'
Dat is toch zo Sofie?
Dat staat dus echt compleet los van jullie eigen gedachten over jezelf.
Die erken ik wel en mis ik niet hoor.
Die zie ik wel en lees ik graag, als het jullie helpt ze te delen.
En omdat de herkenning voor mij fijn is.
Net als voor jullie.
Maar is dus echt niet wat ik bedoelde, snap je?
En ik geloof dat je dit herkent: als ik jou vertel dat ik mezelf nog altijd haat omdat mijn lichaam ooit, vroeger, n enkel moment, heeft genoten van het misbruik, dat ik daarom het uiterste van mijn lichaam vraag, dat ik het dwing om te bewijzen dat het nuttig is, dat ik weiger om haar positieve aandacht te geven, dat ik daarom van dat deel van mezelf walg. Wat zeg jij dan? Ik geloof niet dat jij dan zegt: prima, goede gedachten zijn dat, helemaal mee eens, killen dat lichaam.
Of als ik jou zeg dat ik mezelf jarenlang heb gezegd dat ik een stomme randdebiel ben, of liever nog dat ik een smerige, vieze hoer was toen ik me als puber liet gebruiken door mijn beste vriendin. Dat ik later zielig heb gedaan, maar dat ik het zelf heb gewild, anders was ik toch wel weggelopen, had ik nee gezegd, had ik gevochten, had ik gezorgd dat het zou stoppen? Door een meisje nog wel, wat net zo oud was als ik! Ik geloof niet dat jij dan zegt: groot gelijk dat je deze 14 jarige een hoer noemt. Een walgelijke hoer is ze!
Of als ik je zeg dat het mijn schuld was dat mijn moeder zich niet gelukkig voelde. Omdat ik niet het leuke, lieve, gezellige kind was. Dat ik niet dankbaar was als ze kleren voor me had gemaakt. Of dat ik haar moe maakte met mijn drukke gedrag? Dat ze door mij niet kon doorslapen, omdat ik tot mijn 12de elke nacht in bed plaste? Dat het mijn schuld is dat ze niet zoveel kon werken als ze wilde, omdat ik problemen veroorzaakte op school? Zeg jij dan dat mijn moeder inderdaad wel pech had dat ze net dit kind gekregen had?
Of als ik jou zeg dat het mijn eigen schuld was dat ik als 8 jarig meisje meerdere malen werd misbruikt door mijn muziekleraar. Had ik maar niet zo stom moeten zijn om naar hem te lachen, als alle andere kinderen beschaamd naar de grond keken. Ik heb zelf aangeboden dat hij mij zou kiezen. Dat had ik niet hoeven doen. Maar omdat ik zo'n dom, stom, lelijk rotkind was deed ik dat wel. Ik geloof niet dat jij dan zegt dat ik inderdaad een dom meisje was. Dat het de schuld van een 8 jarige is dat dit soort dingen haar overkomen....
Dat zijn heftige gevoelens en ervaringen Dapper dat je het hier deelt. Speelt dit nog of heb je inmiddels geleerd er anders naar te kijken?
We denken dit namelijk alleen maar, uniek, over onszelf. Dat is hoe het werkt. Dus als jij deze gedachten over jou beschrijft, probeer ik jou een andere kant te laten zien. Daarmee bedoel ik niet dat ik jouw gedachten niet begrijp..... Ik heb ze over mijzelf meer dan eens gehad. Hierboven zijn maar een paar voorbeeldjes. Ik bedoel alleen te zeggen dat het maar gedachten zijn. Dat ze die dingen denken met een reden, maar dat de reden niet is dat ze waar zijn.
En ik bedoel niet dat je de gedachten niet mag opschrijven. Je mag ze zeker opschrijven en ik wil ze ook echt lezen. Maar ik wil je ook de andere kant laten zien. Zonder je gedachten weg te drukken, of jou het gevoel te geven dat wat jij denkt of voelt niet belangrijk is.
Ik vind het juist heel fijn als jullie schrijven over hoe jullie het zien, die andere kant.
Want, doordat ik nooit heb mogen delen hoe ik erin sta, heb ik ook nooit oprecht kunnen luisteren naar hoe een ander het ziet.
Dan ben je mij namelijk al 'kwijt'
Want: waarom zou ik wel naar jouw verhaal luisteren, jouw visie, als je die van mij weg wuift als 'niet waar'?
Dat is niet wat jij doet hoor,
en niet wat hier gebeurt, tenminste, door de meeste niet.
En dat is fijn.
Want daardoor mag ik iets zeggen, over hoe ik het ervaren heb,
én kan ik leren dat er ook een andere manier bestaat van kijken ernaar.
En dat dat niet is omdat mensen mij een goed gevoel over mezelf willen geven.
Maar oprecht, dat het écht zo kan zijn dat de dingen waar zijn die jullie schrijven.
Dat is fijn..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 18 januari 2017 om 19:41
Ik hoop gewoon wel dat jullie het gevoel/het idee hebben dat ik ook ruimte heb voor jullie gevoelens en ervaringen.
Ik zou het heel erg vinden als dat niet het geval is.
Ik weet wel dat ik hier veel over mezelf schrijf.
En dat het soms zo'n chaos in mijn hoofd is dat ik te weinig op jullie reageer.
Maar ik probeer dat wel en heb zelfs het idee dat me dat redelijk lukt.
En dat voelt fijn, want ik wil niet alleen schrijven en alleen mijn ervaringen er laten zijn...
Ik hoop dus echt dat jullie je ook gehoord, gesteund en/of gezien voelen,
dat vind ik heel belangrijk
Ik zou het heel erg vinden als dat niet het geval is.
Ik weet wel dat ik hier veel over mezelf schrijf.
En dat het soms zo'n chaos in mijn hoofd is dat ik te weinig op jullie reageer.
Maar ik probeer dat wel en heb zelfs het idee dat me dat redelijk lukt.
En dat voelt fijn, want ik wil niet alleen schrijven en alleen mijn ervaringen er laten zijn...
Ik hoop dus echt dat jullie je ook gehoord, gesteund en/of gezien voelen,
dat vind ik heel belangrijk
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 18 januari 2017 om 19:45
quote:Sofie1979 schreef op 18 januari 2017 @ 18:58:
[...]
En precies hier 'mis' je signalen van een aantal van ons. Jouw gedachten en reacties zijn helemaal niet afwijkend tov een aantal van ons (lees in ieder geval: tov mij). Ik herken het volledig bij mezelf, begrijp ook waar het vandaan komt. Alleen ben ik het niet eens met de gedachten, zolang deze niet van mijzelf zijn Sterker nog, ik schrijf hier onder andere juist omdat ik zoveel herken aan jouw gedachten, Knuffel. En die van Sofie en anderen.
Wij zien kronkels in jouw gedachten. Of misschien: wij herkennen sommige dingen die jouw gedachten, inmiddels, na jarenlange strijd (die ik soms nog steeds verlies van mijn eigen boze gedachten), als onterechte kronkels. Jij kan dat ook. Jij reageert namelijk precies zo op de kronkelige gedachten die wij delen. Alleen, wij proberen net zo naar onszelf te kijken als naar anderen. Dat gun ik jou ook, dat je dat zal kunnen.
Zelfs dat idee dat alles bij jou, als enige in het universum, héél anders werkt en dat je gedachtes daarom écht gelijk hebben en de enige zijn die jouw unieke situatie goed inschatten, herken ik. Heel erg. En ik heb me héél hard verzet tegen het idee dat ik dat misschien toch wel een tikje, beetje fout had. Maar ja... Uiteindelijk ben ik gaan kiezen om te proberen te accepteren dat ik misschien toch minder uniek en uitzonderlijk ben in negatieve zin. Dat het misschien meevalt. En dat maakt mijn leven wel lichter en fijner.
Ik vind je trouwens wel heel dapper, dat je er toch over bent gaan praten. Ik heb over sommige dingen nog nooit gepraat.
[...]
En precies hier 'mis' je signalen van een aantal van ons. Jouw gedachten en reacties zijn helemaal niet afwijkend tov een aantal van ons (lees in ieder geval: tov mij). Ik herken het volledig bij mezelf, begrijp ook waar het vandaan komt. Alleen ben ik het niet eens met de gedachten, zolang deze niet van mijzelf zijn Sterker nog, ik schrijf hier onder andere juist omdat ik zoveel herken aan jouw gedachten, Knuffel. En die van Sofie en anderen.
Wij zien kronkels in jouw gedachten. Of misschien: wij herkennen sommige dingen die jouw gedachten, inmiddels, na jarenlange strijd (die ik soms nog steeds verlies van mijn eigen boze gedachten), als onterechte kronkels. Jij kan dat ook. Jij reageert namelijk precies zo op de kronkelige gedachten die wij delen. Alleen, wij proberen net zo naar onszelf te kijken als naar anderen. Dat gun ik jou ook, dat je dat zal kunnen.
Zelfs dat idee dat alles bij jou, als enige in het universum, héél anders werkt en dat je gedachtes daarom écht gelijk hebben en de enige zijn die jouw unieke situatie goed inschatten, herken ik. Heel erg. En ik heb me héél hard verzet tegen het idee dat ik dat misschien toch wel een tikje, beetje fout had. Maar ja... Uiteindelijk ben ik gaan kiezen om te proberen te accepteren dat ik misschien toch minder uniek en uitzonderlijk ben in negatieve zin. Dat het misschien meevalt. En dat maakt mijn leven wel lichter en fijner.
Ik vind je trouwens wel heel dapper, dat je er toch over bent gaan praten. Ik heb over sommige dingen nog nooit gepraat.
woensdag 18 januari 2017 om 19:51
quote:VivaFleur schreef op 18 januari 2017 @ 16:39:
Buddhify. Is wel in het Engels en kost 2-3 euro. Vind het zelf heel fijn dat er zowel mannen als vrouwen dingen hebben ingesproken en zo dus kan kiezen welke stem ik het prettigste vind. Ik gebruik hem heel vaak.Buddhify is heel fijn! Als Engels geen probleem is, is het echt een aanrader! Ik vind het heel fijn dat er zoveel keuze is qua thema en lengte en stemmen.
Buddhify. Is wel in het Engels en kost 2-3 euro. Vind het zelf heel fijn dat er zowel mannen als vrouwen dingen hebben ingesproken en zo dus kan kiezen welke stem ik het prettigste vind. Ik gebruik hem heel vaak.Buddhify is heel fijn! Als Engels geen probleem is, is het echt een aanrader! Ik vind het heel fijn dat er zoveel keuze is qua thema en lengte en stemmen.
woensdag 18 januari 2017 om 19:54
quote:hanke321 schreef op 17 januari 2017 @ 20:51:
Ja ik voel me ook weleens zo niksig en ver van alles en niet in staat tot echt snappen. Wazig als ik heel moe en koud ben. Een soort shutdown, zo ervaar ik dat. Lekker warm je bed in Tobbert. Tof dat je dat durft en kan, eerder naar bed gaan Liefs!
Ik vind het ergens fijn dat je het herkent, maar tegelijkertijd jammer dat je het ook hebt.
Gister was het niet eens een kwestie van durven, maar meer van niets anders meer kunnen dan de stekker eruit trekken. Slapen deed me goed
Ja ik voel me ook weleens zo niksig en ver van alles en niet in staat tot echt snappen. Wazig als ik heel moe en koud ben. Een soort shutdown, zo ervaar ik dat. Lekker warm je bed in Tobbert. Tof dat je dat durft en kan, eerder naar bed gaan Liefs!
Ik vind het ergens fijn dat je het herkent, maar tegelijkertijd jammer dat je het ook hebt.
Gister was het niet eens een kwestie van durven, maar meer van niets anders meer kunnen dan de stekker eruit trekken. Slapen deed me goed
woensdag 18 januari 2017 om 19:56
quote:Tobbert schreef op 18 januari 2017 @ 19:45:
[...]
Uiteindelijk ben ik gaan kiezen om te proberen te accepteren dat ik misschien toch minder uniek en uitzonderlijk ben in negatieve zin. Dat het misschien meevalt. En dat maakt mijn leven wel lichter en fijner.
Oké, hier zit dus al iets in wat ik niet snap. Of verkeerd uitleg/begrijp??
Want is het dan niet zo dat je het gevoel hebt jezelf voor de gek te houden?
Natuurlijk maakt het je leven fijner en lichter!
Dat zou ik ook wel fijn vinden.
Maar hoe realistisch is dat?
Net alsof je een moord pleegt, maar zegt: als ik er niet aan denk, voelt mijn leven veel fijner en lichter.
Ja natuurlijk. Maar dan ontken je toch waar je steken hebt laten vallen? Waar je verantwoordelijk voor was?
En dan het accepteren van dat je misschien toch minder uniek en uitzonderlijk bent in negatieve zin.
Hoe doe je dat?
Zonder het gevoel te krijgen tegen jezelf te liegen?
Bedankt ook voor de rest van je lieve bericht Tobbert,
en fijn dat je hier schrijft
Ik hoop dat ik op deze manier mocht reageren op wat je schrijft,
anders haal ik het wel weg hoor!
[...]
Uiteindelijk ben ik gaan kiezen om te proberen te accepteren dat ik misschien toch minder uniek en uitzonderlijk ben in negatieve zin. Dat het misschien meevalt. En dat maakt mijn leven wel lichter en fijner.
Oké, hier zit dus al iets in wat ik niet snap. Of verkeerd uitleg/begrijp??
Want is het dan niet zo dat je het gevoel hebt jezelf voor de gek te houden?
Natuurlijk maakt het je leven fijner en lichter!
Dat zou ik ook wel fijn vinden.
Maar hoe realistisch is dat?
Net alsof je een moord pleegt, maar zegt: als ik er niet aan denk, voelt mijn leven veel fijner en lichter.
Ja natuurlijk. Maar dan ontken je toch waar je steken hebt laten vallen? Waar je verantwoordelijk voor was?
En dan het accepteren van dat je misschien toch minder uniek en uitzonderlijk bent in negatieve zin.
Hoe doe je dat?
Zonder het gevoel te krijgen tegen jezelf te liegen?
Bedankt ook voor de rest van je lieve bericht Tobbert,
en fijn dat je hier schrijft
Ik hoop dat ik op deze manier mocht reageren op wat je schrijft,
anders haal ik het wel weg hoor!
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 18 januari 2017 om 20:07
Knuffel, ik heb ook tijden het gevoel gehad dat ik een bedrieger was, een leugenaar (op slechte dagen, en die waren er veel). Of een acteur (op de betere dagen). Maar het is net als slechte gewoontes vervangen door goede: het duurt lang voordat je eraan went en in het begin voelt het helemaal verkeerd. Als je altijd een zak chips at 's avonds op de bank en sinds tweeënhalve week op een wortelt knabbelt, dan is dat veel gezonder. En het vult ook wel. Maar het is niet zo bevredigend of gemakkelijk of zo'n gewoonte (en dus heb je kans die goede voornemens nu alweer aan de kant gezet te hebben). Maar als je het lang genoeg volhoudt, gaat het gewoonte worden. Uiteindelijk pak je automatisch die wortel zonder na te denken over chips. Zo ging het met mij ook ongeveer. Het wordt steeds gemakkelijker om het te geloven, ook omdat ik dat wil. Misschien vind ik nog steeds ergens dat ik het niet verdien, maar ik wil het wel en ik kies om daarnaar te handelen. Zoiets, dus.
EDIT: Het is dus niet zoals een moord onder het tapijt schuiven. Heel veel anderen beoordelen jouw handelen veel milder dan jijzelf doet. Milder oordelen over jezelf als kindje is niet hetzelfde als misdaden zoals een moord ontkennen of vergoelijken. Zelfs als je als kindje iets heel erg verkeerd hebt gedaan (wat ik niet denk), dan is er wat mij betreft een grens aan hoe lang je jezelf daar voor moet straffen. En die tijd heb je wel uitgediend, denk ik. Dus daar hoef je niet mee door te gaan. Het verandert namelijk niets aan het verleden en gezien jouw sterker karakter en reflectievermogen zal je toekomst ook niet in duigen vallen als je het wat los laat. Ook de mildere versie van mezelf is namelijk heel alert op ontsporen, lui worden, en al die andere zondes en risico's die ik voorzag als ik milder zou worden naar mezelf.
EDIT: Het is dus niet zoals een moord onder het tapijt schuiven. Heel veel anderen beoordelen jouw handelen veel milder dan jijzelf doet. Milder oordelen over jezelf als kindje is niet hetzelfde als misdaden zoals een moord ontkennen of vergoelijken. Zelfs als je als kindje iets heel erg verkeerd hebt gedaan (wat ik niet denk), dan is er wat mij betreft een grens aan hoe lang je jezelf daar voor moet straffen. En die tijd heb je wel uitgediend, denk ik. Dus daar hoef je niet mee door te gaan. Het verandert namelijk niets aan het verleden en gezien jouw sterker karakter en reflectievermogen zal je toekomst ook niet in duigen vallen als je het wat los laat. Ook de mildere versie van mezelf is namelijk heel alert op ontsporen, lui worden, en al die andere zondes en risico's die ik voorzag als ik milder zou worden naar mezelf.
woensdag 18 januari 2017 om 20:18
quote:Tobbert schreef op 18 januari 2017 @ 20:07:
Knuffel, ik heb ook tijden het gevoel gehad dat ik een bedrieger was, een leugenaar (op slechte dagen, en die waren er veel). Of een acteur (op de betere dagen). Maar het is net als slechte gewoontes vervangen door goede: het duurt lang voordat je eraan went en in het begin voelt het helemaal verkeerd. Als je altijd een zak chips at 's avonds op de bank en sinds tweeënhalve week op een wortelt knabbelt, dan is dat veel gezonder. En het vult ook wel. Maar het is niet zo bevredigend of gemakkelijk of zo'n gewoonte (en dus heb je kans die goede voornemens nu alweer aan de kant gezet te hebben). Maar als je het lang genoeg volhoudt, gaat het gewoonte worden. Uiteindelijk pak je automatisch die wortel zonder na te denken over chips. Zo ging het met mij ook ongeveer. Het wordt steeds gemakkelijker om het te geloven, ook omdat ik dat wil. Misschien vind ik nog steeds ergens dat ik het niet verdien, maar ik wil het wel en ik kies om daarnaar te handelen. Zoiets, dus.
Ja, bedankt voor je uitleg Tobbert
Ik merk wel dat dat met het stoppen met destructief gedrag zo is.
Een gewoonte die ik nu doorbreek.
Het luisteren naar muziek, het mailen met m'n therapeut,
het schrijven hier, het chatten met Sensoor,
het praten met vriend/vriendin, het wandelen,
het kleuren, bakken, netflixen, etc. etc.
Ik geloof inderdaad dat dat beter is dan snijden/overgeven/overeten/etc.
En het voelt inderdaad eerst als de wortel uit je voorbeeld.
Maar het begint al een beetje te wennen.
Ook al zou ik zo graag mezelf willen straffen,
ik zet door.
Maar wat betreft hoe je over jezelf denkt;
ik wil er ook wel voor kiezen positief over mezelf te denken hoor.
Maar dan lieg ik.
Dan ontken ik mijn aandeel in de situaties van vroeger.
Ik vind niet dat ik dat kan maken.
Knap hoe ver jij hierin bent!
Knuffel, ik heb ook tijden het gevoel gehad dat ik een bedrieger was, een leugenaar (op slechte dagen, en die waren er veel). Of een acteur (op de betere dagen). Maar het is net als slechte gewoontes vervangen door goede: het duurt lang voordat je eraan went en in het begin voelt het helemaal verkeerd. Als je altijd een zak chips at 's avonds op de bank en sinds tweeënhalve week op een wortelt knabbelt, dan is dat veel gezonder. En het vult ook wel. Maar het is niet zo bevredigend of gemakkelijk of zo'n gewoonte (en dus heb je kans die goede voornemens nu alweer aan de kant gezet te hebben). Maar als je het lang genoeg volhoudt, gaat het gewoonte worden. Uiteindelijk pak je automatisch die wortel zonder na te denken over chips. Zo ging het met mij ook ongeveer. Het wordt steeds gemakkelijker om het te geloven, ook omdat ik dat wil. Misschien vind ik nog steeds ergens dat ik het niet verdien, maar ik wil het wel en ik kies om daarnaar te handelen. Zoiets, dus.
Ja, bedankt voor je uitleg Tobbert
Ik merk wel dat dat met het stoppen met destructief gedrag zo is.
Een gewoonte die ik nu doorbreek.
Het luisteren naar muziek, het mailen met m'n therapeut,
het schrijven hier, het chatten met Sensoor,
het praten met vriend/vriendin, het wandelen,
het kleuren, bakken, netflixen, etc. etc.
Ik geloof inderdaad dat dat beter is dan snijden/overgeven/overeten/etc.
En het voelt inderdaad eerst als de wortel uit je voorbeeld.
Maar het begint al een beetje te wennen.
Ook al zou ik zo graag mezelf willen straffen,
ik zet door.
Maar wat betreft hoe je over jezelf denkt;
ik wil er ook wel voor kiezen positief over mezelf te denken hoor.
Maar dan lieg ik.
Dan ontken ik mijn aandeel in de situaties van vroeger.
Ik vind niet dat ik dat kan maken.
Knap hoe ver jij hierin bent!
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 18 januari 2017 om 20:26
Schuldgevoel en verantwoordelijkheid 2 verschillende dingen.
Het is een narcistisch mechanisme om anderen schuldgevoel aan te praten als je zelf de verantwoordelijkheid niet wil en/of kan dragen.
Het was voor mij makkelijker om te denken dat er iwts mis met mij was dan me te realiseren dat mijn welzijjn niet echt op de prioriteitenlijst stond van zowel mijn pa als mijn ma. Ze hadden een vervormd beeld van wat van hen verwacht werd als volwassene en als ouders en dat script volgden ze. Echt kijken naar mijn behoeften dat deden ze daardoor niet.
Het is een narcistisch mechanisme om anderen schuldgevoel aan te praten als je zelf de verantwoordelijkheid niet wil en/of kan dragen.
Het was voor mij makkelijker om te denken dat er iwts mis met mij was dan me te realiseren dat mijn welzijjn niet echt op de prioriteitenlijst stond van zowel mijn pa als mijn ma. Ze hadden een vervormd beeld van wat van hen verwacht werd als volwassene en als ouders en dat script volgden ze. Echt kijken naar mijn behoeften dat deden ze daardoor niet.
woensdag 18 januari 2017 om 20:27
quote:VivaFleur schreef op 18 januari 2017 @ 16:39:
[...]
Is lastig als je zo vastzit in jezelf. Ik weet dat ik mezelf het vaak gewoon toeliet, lamlendig voelen, en nergens toe kunnen komen. Dat was dan maar even zo. Hoe minder ik ermee in gevecht ging hoe sneller er weer vanzelf ruimte kwam voor een eigen beweging. Gelukkig duurde het bij mij vaak max 2-3 dagen voordat er weer beweging in kwam dus het was te overzien. Al moest ik natuurlijk wel van alles in mijn hoofd maar dat liet ik dan maar kletsen. De meeste mensen met ptss hebben ook last een depressie (kleine of grote mate). Het hoort er bij denk ik dan maar.
Misschien is schrijven in korte steekwoorden makkelijker voor je?
misschien moet ik dat ook maar even doen, dat lamlendige gevoel toelaten in plaats van er tegenin gaan. Dat zal wat frustraties, en dus energie, schelen. Ik moet altijd zoveel van mezelf. Eis soms echt teveel van mezelf.
Ik ga mijn best doen het te proberen, en kijken hoe dag voelt.
[...]
Ok ik snap het. Ik vroeg ernaar omdat mijn behandelaar mij eerst wilde stabiliseren voordat hij de behandeling met emdr wilde starten. En dat irriteerde mij omdat de reden dat ik onstabiel was, juist die trauma's waren. Dus ik dacht dan kan ik wachten en lijden tot ik een ons weeg. Ik was er toen wel echt aan toe en onstabieler dan ik al was kon ik in mijn beleving toch niet meer worden. Soms zijn therapeuten ook te voorzichtig. Maar het is wel belangrijk dat je er zelf echt aan toe bent.
Ze heeft het op verschillende manieren aangepakt, en na mijn reactie gekozen voor de wat mildere aanpak. Wat begrijpelijk, en denk ik ook wel goed is na mijn heftige reactie.
Ik probeer nog voor mezelf duidelijk te krijgen of ik er echt aan toe ben, of vind dat ik er klaar voor moet zijn.
[...]
Buddhify. Is wel in het Engels en kost 2-3 euro. Vind het zelf heel fijn dat er zowel mannen als vrouwen dingen hebben ingesproken en zo dus kan kiezen welke stem ik het prettigste vind. Ik gebruik hem heel vaak.
Ga die app even opzoeken. Ben erg benieuwd!
Dank voor je reactie!
[...]
Is lastig als je zo vastzit in jezelf. Ik weet dat ik mezelf het vaak gewoon toeliet, lamlendig voelen, en nergens toe kunnen komen. Dat was dan maar even zo. Hoe minder ik ermee in gevecht ging hoe sneller er weer vanzelf ruimte kwam voor een eigen beweging. Gelukkig duurde het bij mij vaak max 2-3 dagen voordat er weer beweging in kwam dus het was te overzien. Al moest ik natuurlijk wel van alles in mijn hoofd maar dat liet ik dan maar kletsen. De meeste mensen met ptss hebben ook last een depressie (kleine of grote mate). Het hoort er bij denk ik dan maar.
Misschien is schrijven in korte steekwoorden makkelijker voor je?
misschien moet ik dat ook maar even doen, dat lamlendige gevoel toelaten in plaats van er tegenin gaan. Dat zal wat frustraties, en dus energie, schelen. Ik moet altijd zoveel van mezelf. Eis soms echt teveel van mezelf.
Ik ga mijn best doen het te proberen, en kijken hoe dag voelt.
[...]
Ok ik snap het. Ik vroeg ernaar omdat mijn behandelaar mij eerst wilde stabiliseren voordat hij de behandeling met emdr wilde starten. En dat irriteerde mij omdat de reden dat ik onstabiel was, juist die trauma's waren. Dus ik dacht dan kan ik wachten en lijden tot ik een ons weeg. Ik was er toen wel echt aan toe en onstabieler dan ik al was kon ik in mijn beleving toch niet meer worden. Soms zijn therapeuten ook te voorzichtig. Maar het is wel belangrijk dat je er zelf echt aan toe bent.
Ze heeft het op verschillende manieren aangepakt, en na mijn reactie gekozen voor de wat mildere aanpak. Wat begrijpelijk, en denk ik ook wel goed is na mijn heftige reactie.
Ik probeer nog voor mezelf duidelijk te krijgen of ik er echt aan toe ben, of vind dat ik er klaar voor moet zijn.
[...]
Buddhify. Is wel in het Engels en kost 2-3 euro. Vind het zelf heel fijn dat er zowel mannen als vrouwen dingen hebben ingesproken en zo dus kan kiezen welke stem ik het prettigste vind. Ik gebruik hem heel vaak.
Ga die app even opzoeken. Ben erg benieuwd!
Dank voor je reactie!
woensdag 18 januari 2017 om 20:30
quote:Knuffelbeertjes schreef op 18 januari 2017 @ 17:11:
[...]
Oh, ik vind het echt heel fijn dat jij mee schrijft.
Vaak herkenning en je bent ook nog eens heel lief.
Past volgens mij goed in dit topic
En ik reageer toch ook nog op dingen van vanmorgen.
En als het zo uitkomt, van eerder geleden.
Dan staan er maar dingen dubbel.
Soms juist goed om iets 2 of 3 keer te lezen (of nog veel vaker).
Mijn vriend legt me wel eens iets uit,
en als zijn vriend dan precies hetzelfde uitlegt, maar met zijn eigen woorden,
valt het kwartje vaak wel.
Puur omdat het goed is bepaalde dingen vaker te horen,
en op verschillende manieren te horen/lezen.
Dus schrijf wat je wilt, en hoeveel je wilt en wanneer je wilt
Vandaag is dat best goed gegaan volgens mij, fijn! Dank voor je lieve reactie Knuff!
[...]
Oh, ik vind het echt heel fijn dat jij mee schrijft.
Vaak herkenning en je bent ook nog eens heel lief.
Past volgens mij goed in dit topic
En ik reageer toch ook nog op dingen van vanmorgen.
En als het zo uitkomt, van eerder geleden.
Dan staan er maar dingen dubbel.
Soms juist goed om iets 2 of 3 keer te lezen (of nog veel vaker).
Mijn vriend legt me wel eens iets uit,
en als zijn vriend dan precies hetzelfde uitlegt, maar met zijn eigen woorden,
valt het kwartje vaak wel.
Puur omdat het goed is bepaalde dingen vaker te horen,
en op verschillende manieren te horen/lezen.
Dus schrijf wat je wilt, en hoeveel je wilt en wanneer je wilt
Vandaag is dat best goed gegaan volgens mij, fijn! Dank voor je lieve reactie Knuff!
woensdag 18 januari 2017 om 20:33
quote:Tobbert schreef op 18 januari 2017 @ 20:07:
EDIT: Het is dus niet zoals een moord onder het tapijt schuiven. Heel veel anderen beoordelen jouw handelen veel milder dan jijzelf doet. Milder oordelen over jezelf als kindje is niet hetzelfde als misdaden zoals een moord ontkennen of vergoelijken. Zelfs als je als kindje iets heel erg verkeerd hebt gedaan (wat ik niet denk), dan is er wat mij betreft een grens aan hoe lang je jezelf daar voor moet straffen. En die tijd heb je wel uitgediend, denk ik. Dus daar hoef je niet mee door te gaan. Het verandert namelijk niets aan het verleden en gezien jouw sterker karakter en reflectievermogen zal je toekomst ook niet in duigen vallen als je het wat los laat. Ook de mildere versie van mezelf is namelijk heel alert op ontsporen, lui worden, en al die andere zondes en risico's die ik voorzag als ik milder zou worden naar mezelf.
Ja, dit denk ik de laatste tijd ook wel een beetje.
Dat zorgt er wel voor dat ik niet meer terug wil vallen in het oude gedrag.
En de emdr wil aangaan.
Ik heb wel eens het gevoel/idee lang genoeg straf gekregen te hebben..
Dat het nu ook wel eens klaar mag zijn daarmee,
zeg maar....
Maar dan denk ik: als dat zo is, als ik geen straf meer verdien.
Waarom mijn moeder dan wel?
Dat is oneerlijk.
En zijn dochter... en zijn vrouw?
Maar ik denk nu ook wel eens:
misschien ben ik ook wel niet verantwoordelijk voor hen.
En dan denk ik: waarom heb ik dan nog last van de herinneringen?
Dat is ook een straf.
Als ik niks verkeerd heb gedaan, zou ik het verleden toch wel een plek hebben kunnen geven?
Maar nee hoor, bij elk wisse wasje komt het volledig terug.
Als ik de emdr aanga, krijg ik ook geen garanties.
Behalve dan dat het een hele zware therapie is.
Maar weet nog niet of het werkt,
en als er weer iets gebeurt in mijn leven (zoals de miskraam),
of dan niet alles wéér eruit komt...
Oh ja terug naar wat ik wilde zeggen:
ik vind het ongeloofwaardig dat ik mild mag zijn voor mezelf.
Maar, heel eerlijk, ik twijfel wel sinds kort aan mijn eigen verhaal
Ik vind jullie versies best zuiver over komen...
En ik vind de oefeningen van de therapeut best fijn,
wat betreft mezelf (die met vriend is nog steeds moeilijk).
En ik ben regelmatig blij met mezelf... shit
Volgens de gedachten zou ik me allang op de rand van de afgrond moeten bevinden.
Volgens de realiteit is er weinig veranderd
Oh ja, voor hen is alles veranderd.
Maar ja, als gedachten heb je weinig concreets te doen.
Behalve tekeer gaan in mijn hoofd.
Dat zullen ze vast nog wel even volhouden..
EDIT: Het is dus niet zoals een moord onder het tapijt schuiven. Heel veel anderen beoordelen jouw handelen veel milder dan jijzelf doet. Milder oordelen over jezelf als kindje is niet hetzelfde als misdaden zoals een moord ontkennen of vergoelijken. Zelfs als je als kindje iets heel erg verkeerd hebt gedaan (wat ik niet denk), dan is er wat mij betreft een grens aan hoe lang je jezelf daar voor moet straffen. En die tijd heb je wel uitgediend, denk ik. Dus daar hoef je niet mee door te gaan. Het verandert namelijk niets aan het verleden en gezien jouw sterker karakter en reflectievermogen zal je toekomst ook niet in duigen vallen als je het wat los laat. Ook de mildere versie van mezelf is namelijk heel alert op ontsporen, lui worden, en al die andere zondes en risico's die ik voorzag als ik milder zou worden naar mezelf.
Ja, dit denk ik de laatste tijd ook wel een beetje.
Dat zorgt er wel voor dat ik niet meer terug wil vallen in het oude gedrag.
En de emdr wil aangaan.
Ik heb wel eens het gevoel/idee lang genoeg straf gekregen te hebben..
Dat het nu ook wel eens klaar mag zijn daarmee,
zeg maar....
Maar dan denk ik: als dat zo is, als ik geen straf meer verdien.
Waarom mijn moeder dan wel?
Dat is oneerlijk.
En zijn dochter... en zijn vrouw?
Maar ik denk nu ook wel eens:
misschien ben ik ook wel niet verantwoordelijk voor hen.
En dan denk ik: waarom heb ik dan nog last van de herinneringen?
Dat is ook een straf.
Als ik niks verkeerd heb gedaan, zou ik het verleden toch wel een plek hebben kunnen geven?
Maar nee hoor, bij elk wisse wasje komt het volledig terug.
Als ik de emdr aanga, krijg ik ook geen garanties.
Behalve dan dat het een hele zware therapie is.
Maar weet nog niet of het werkt,
en als er weer iets gebeurt in mijn leven (zoals de miskraam),
of dan niet alles wéér eruit komt...
Oh ja terug naar wat ik wilde zeggen:
ik vind het ongeloofwaardig dat ik mild mag zijn voor mezelf.
Maar, heel eerlijk, ik twijfel wel sinds kort aan mijn eigen verhaal
Ik vind jullie versies best zuiver over komen...
En ik vind de oefeningen van de therapeut best fijn,
wat betreft mezelf (die met vriend is nog steeds moeilijk).
En ik ben regelmatig blij met mezelf... shit
Volgens de gedachten zou ik me allang op de rand van de afgrond moeten bevinden.
Volgens de realiteit is er weinig veranderd
Oh ja, voor hen is alles veranderd.
Maar ja, als gedachten heb je weinig concreets te doen.
Behalve tekeer gaan in mijn hoofd.
Dat zullen ze vast nog wel even volhouden..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 18 januari 2017 om 20:34
quote:Knuffelbeertjes schreef op 18 januari 2017 @ 20:18:
[...]
ik wil er ook wel voor kiezen positief over mezelf te denken hoor.
Maar dan lieg ik.
Dan ontken ik mijn aandeel in de situaties van vroeger.
Ik vind niet dat ik dat kan maken.
Knuff, je hoeft het aandeel van jezelf in situaties van vroeger niet te ontkennen, om toch mededogen te voelen. Je hoeft helemaal niet goed te keuren wat je hebt gedaan, om toch met liefde naar jezelf te kijken. We hebben allemaal tal van voorbeelden waarvan we nu, als volwassenen, zeggen: dat had je beter anders kunnen doen. Het gaat er om dat je dit als kind niet expres hebt gedaan. Je hebt dit gedaan omdat je als kind kennelijk geen andere manier wist. Dus je hoeft niet goed te praten wat je hebt gedaan, om jezelf te vergeven. Zelfs als je iets verschrikkelijks gedaan zou hebben (wat niet zo is), dan nog, kun je dit jezelf vergeven. Mensen doen vreselijke dingen.
Het meisje wat mij heeft misbruikt, heb ik vergeven. Terwijl ik het niet goed vind wat ze heeft gedaan. Ik ga het ook niet meer goed praten (dat heb ik wel lang gedaan, want het lag natuurlijk allemaal aan mij). En toch heb ik haar vergeven. En hoop ik dat ze het nooit iemand zal aandoen, wat ze mij heeft aangedaan.
Ik vind het heel verdrietig dat je moeder zo naar heeft gereageerd toen jij, als kind, vertelde wat je ook moest vertellen. Zo dapper van dat meisje! Je verwijt haar dat ze beter had moeten weten, maar ze heeft het niet gezien. Misschien had ze dit vooraf moeten beseffen, of misschien had ze gewoon kinderlijk naïeve hoop, of misschien had ze een moeder die verbloemde dat ze er eigenlijk niet voor haar dochter was, zodat het meisje dacht dat haar moeder haar zou helpen. Het meisje heeft de reactie van haar moeder echt niet verdiend.
Je moeder kon jouw boodschap niet aan, omdat ze daar niet sterk genoeg voor was. Niet omdat het meisje iets verkeerds had gedaan, dus.
En zo'n reactie is verschrikkelijk, zeker voor een klein meisje.
Mijn moeders reactie was ook niet top, maar gelukkig was ik inmiddels oud genoeg om haar niet meer nodig te hebben. Al duurde het wel even voordat ik dat besefte. Het deed ontzettend zeer. Kun je nagaan hoe het voor dat meisje was....
[...]
ik wil er ook wel voor kiezen positief over mezelf te denken hoor.
Maar dan lieg ik.
Dan ontken ik mijn aandeel in de situaties van vroeger.
Ik vind niet dat ik dat kan maken.
Knuff, je hoeft het aandeel van jezelf in situaties van vroeger niet te ontkennen, om toch mededogen te voelen. Je hoeft helemaal niet goed te keuren wat je hebt gedaan, om toch met liefde naar jezelf te kijken. We hebben allemaal tal van voorbeelden waarvan we nu, als volwassenen, zeggen: dat had je beter anders kunnen doen. Het gaat er om dat je dit als kind niet expres hebt gedaan. Je hebt dit gedaan omdat je als kind kennelijk geen andere manier wist. Dus je hoeft niet goed te praten wat je hebt gedaan, om jezelf te vergeven. Zelfs als je iets verschrikkelijks gedaan zou hebben (wat niet zo is), dan nog, kun je dit jezelf vergeven. Mensen doen vreselijke dingen.
Het meisje wat mij heeft misbruikt, heb ik vergeven. Terwijl ik het niet goed vind wat ze heeft gedaan. Ik ga het ook niet meer goed praten (dat heb ik wel lang gedaan, want het lag natuurlijk allemaal aan mij). En toch heb ik haar vergeven. En hoop ik dat ze het nooit iemand zal aandoen, wat ze mij heeft aangedaan.
Ik vind het heel verdrietig dat je moeder zo naar heeft gereageerd toen jij, als kind, vertelde wat je ook moest vertellen. Zo dapper van dat meisje! Je verwijt haar dat ze beter had moeten weten, maar ze heeft het niet gezien. Misschien had ze dit vooraf moeten beseffen, of misschien had ze gewoon kinderlijk naïeve hoop, of misschien had ze een moeder die verbloemde dat ze er eigenlijk niet voor haar dochter was, zodat het meisje dacht dat haar moeder haar zou helpen. Het meisje heeft de reactie van haar moeder echt niet verdiend.
Je moeder kon jouw boodschap niet aan, omdat ze daar niet sterk genoeg voor was. Niet omdat het meisje iets verkeerds had gedaan, dus.
En zo'n reactie is verschrikkelijk, zeker voor een klein meisje.
Mijn moeders reactie was ook niet top, maar gelukkig was ik inmiddels oud genoeg om haar niet meer nodig te hebben. Al duurde het wel even voordat ik dat besefte. Het deed ontzettend zeer. Kun je nagaan hoe het voor dat meisje was....
woensdag 18 januari 2017 om 20:36
quote:Knuffelbeertjes schreef op 18 januari 2017 @ 17:07:
[...]
Als ik het verhaal van MissGrannySmith lees, lees ik ook een voorzichtige therapeut.
Maar wel terecht zo te horen, want ze neemt je in bescherming.
Tegen jezelf en dat is soms echt wel hard nodig.
Heb je al gesproken met je psycholoog @MissGrannySmith of was dat niet vandaag?
Ik denk dat ze de juiste beslissing heeft genomen door me in bescherming te nemen.
Ben het er achteraf niet helemaal mee eens natuurlijk, als mijn strenge kant spreekt
Ben vanmiddag bij psych geweest inderdaad.
Zal er later nog over vertellen. Ga zo m'n bed opzoeken. Voel me niet helemaal lekker en heb knallende hoofdpijn.
[...]
Als ik het verhaal van MissGrannySmith lees, lees ik ook een voorzichtige therapeut.
Maar wel terecht zo te horen, want ze neemt je in bescherming.
Tegen jezelf en dat is soms echt wel hard nodig.
Heb je al gesproken met je psycholoog @MissGrannySmith of was dat niet vandaag?
Ik denk dat ze de juiste beslissing heeft genomen door me in bescherming te nemen.
Ben het er achteraf niet helemaal mee eens natuurlijk, als mijn strenge kant spreekt
Ben vanmiddag bij psych geweest inderdaad.
Zal er later nog over vertellen. Ga zo m'n bed opzoeken. Voel me niet helemaal lekker en heb knallende hoofdpijn.
woensdag 18 januari 2017 om 20:39
quote:hanke321 schreef op 18 januari 2017 @ 20:26:
Het was voor mij makkelijker om te denken dat er iwts mis met mij was dan me te realiseren dat mijn welzijjn niet echt op de prioriteitenlijst stond van zowel mijn pa als mijn ma. .
Knap dat het je toch gelukt is het anders te zien!
Dat lijkt me een zeer pijnlijk besef..
Het was voor mij makkelijker om te denken dat er iwts mis met mij was dan me te realiseren dat mijn welzijjn niet echt op de prioriteitenlijst stond van zowel mijn pa als mijn ma. .
Knap dat het je toch gelukt is het anders te zien!
Dat lijkt me een zeer pijnlijk besef..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
woensdag 18 januari 2017 om 20:42
Wat in mijn optiek extra naar voor jou was Knuf was jouw intellect en EQ. Jij hebt zoveel door gehad. En iets in jou heeft altijd gedacht vanuit een soort "wij hebben het geweten" en dus was er verantwoordelijkheid ...tenminste zo gaat dat in iemands hoofd.. Jij wist van de psychopathie van die persoon dicht bij je gezin van herkomst.Tuurlijk voel je dan spanning. Tuurlijk probeer je dan in te spelen op de dader. Jij hebt ook ingezien dat je ma geen draagkracht had. Dingen zien en doorzien en daar niksof onvoldoende in kunnen betekenen is fnuikend
Ik heb deels ook gezien hoe het was. En deels ook niet. Wat mijn dader deed dissocieerde ik weg. Alleen de leuke dingen met hem zaten in een ander laatje en die wist ik wel. Het kille van mijn ma wist ik. Maar dat kwam vast door mij omdat ik zo'n plakkerig naar kind was.
Ik zag dat mijn ma tegen dingen aanliep en wilde haar steunen. En daarin gebruikte ze me ook. Ik onthield ruzies tussen pa en ma letterlijk en werd erbij gehaald om te bemiddelen. Ik kon dat zo goed... En tegelijk werd ik verscheurd. Dat 1 iemand van wie ik hield een ander iemand van wie ik hield mentaal en fysiek geweld aandeed.
Ik heb deels ook gezien hoe het was. En deels ook niet. Wat mijn dader deed dissocieerde ik weg. Alleen de leuke dingen met hem zaten in een ander laatje en die wist ik wel. Het kille van mijn ma wist ik. Maar dat kwam vast door mij omdat ik zo'n plakkerig naar kind was.
Ik zag dat mijn ma tegen dingen aanliep en wilde haar steunen. En daarin gebruikte ze me ook. Ik onthield ruzies tussen pa en ma letterlijk en werd erbij gehaald om te bemiddelen. Ik kon dat zo goed... En tegelijk werd ik verscheurd. Dat 1 iemand van wie ik hield een ander iemand van wie ik hield mentaal en fysiek geweld aandeed.
woensdag 18 januari 2017 om 20:45
quote:Tobbert schreef op 18 januari 2017 @ 19:54:
[...]
Ik vind het ergens fijn dat je het herkent, maar tegelijkertijd jammer dat je het ook hebt.
Gister was het niet eens een kwestie van durven, maar meer van niets anders meer kunnen dan de stekker eruit trekken. Slapen deed me goed
Ik val dan vaak op de bank in slaap omdat ik jiet naar bed durf uit angst voor een negatieve stealth gedachten ondermijning. Zelfs vsn verlopen bieb boeken schiet ik dan letterlijk in een kramp.
Fijn dat de slaap je goed gedaan heeft
[...]
Ik vind het ergens fijn dat je het herkent, maar tegelijkertijd jammer dat je het ook hebt.
Gister was het niet eens een kwestie van durven, maar meer van niets anders meer kunnen dan de stekker eruit trekken. Slapen deed me goed
Ik val dan vaak op de bank in slaap omdat ik jiet naar bed durf uit angst voor een negatieve stealth gedachten ondermijning. Zelfs vsn verlopen bieb boeken schiet ik dan letterlijk in een kramp.
Fijn dat de slaap je goed gedaan heeft
