Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel III
maandag 16 januari 2017 om 12:54
Hallo allemaal,
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 21:35
quote:Sunemom schreef op 20 januari 2017 @ 21:21:
Tobbert, Knuffel, BB en iedereen. Het was niet oordelend bedoeld. Het gevoel ligt geheel bij mij. Ik begrijp dat jullie het ook niet weten, dat niemand een oplossing heeft. Dat is het ook niet. Ik heb nu een aantal keer iets voor mij heel inhoudelijks (en daardoor voor mij belangrijks) geschreven waarop dan ben reactie komt. En dat geeft niet, iedereen is daar vrij in, maar voor mij voelt het onveilig, onzichtbaar, eenzaam en daarvan heb ik irl al teveel. Ik kan het gewoon niet in perspectief zien en voel me ongezien. Dat ligt bij mij en ik probeer me daarvoor af te sluiten door weg te gaan. Een stomme verdediging en iets wat ik moet veranderen, maar nu niet kan.
Lieve Sun, fijn dat je nog even terugkomt. Ik hoop dat je blijft. Ik heb het inderdaad niet gezien, de belangrijke dingen voor jou, maar ik heb jou wel gezien. En ik denk dat we hier met z'n allen zoveel meer voor jou zouden wensen. En ons ook machteloos voelen bij hoe jij met een kluitje gestuurd wordt. Ik wou echt dat ik iets kon doen om je te helpen, maar voel mij hierin zo tekort schieten.
Dus nogmaals ik hoop dat het lukt om je verdediging een beetje te laten gaan en toch wil overwegen om te blijven. Kan je niet dwingen natuurlijk maar hoop dat je je op termijn weer zo veilig weet te voelen dat je toch terugkomt.
Intussen een welgemeende want ik miste je wel!
Tobbert, Knuffel, BB en iedereen. Het was niet oordelend bedoeld. Het gevoel ligt geheel bij mij. Ik begrijp dat jullie het ook niet weten, dat niemand een oplossing heeft. Dat is het ook niet. Ik heb nu een aantal keer iets voor mij heel inhoudelijks (en daardoor voor mij belangrijks) geschreven waarop dan ben reactie komt. En dat geeft niet, iedereen is daar vrij in, maar voor mij voelt het onveilig, onzichtbaar, eenzaam en daarvan heb ik irl al teveel. Ik kan het gewoon niet in perspectief zien en voel me ongezien. Dat ligt bij mij en ik probeer me daarvoor af te sluiten door weg te gaan. Een stomme verdediging en iets wat ik moet veranderen, maar nu niet kan.
Lieve Sun, fijn dat je nog even terugkomt. Ik hoop dat je blijft. Ik heb het inderdaad niet gezien, de belangrijke dingen voor jou, maar ik heb jou wel gezien. En ik denk dat we hier met z'n allen zoveel meer voor jou zouden wensen. En ons ook machteloos voelen bij hoe jij met een kluitje gestuurd wordt. Ik wou echt dat ik iets kon doen om je te helpen, maar voel mij hierin zo tekort schieten.
Dus nogmaals ik hoop dat het lukt om je verdediging een beetje te laten gaan en toch wil overwegen om te blijven. Kan je niet dwingen natuurlijk maar hoop dat je je op termijn weer zo veilig weet te voelen dat je toch terugkomt.
Intussen een welgemeende want ik miste je wel!
vrijdag 20 januari 2017 om 21:59
Sun, meis toch, je doet er wel toe. Echt wel, zeker wel! En zolang er geen oplossingen zijn, is het overleven en volhouden. Hier af en toe een aai over je bol krijgen is dan toch fijn? Ik heb ook niet vaak wat nuttigs te vertellen, of ik heb zo'n enorm ander referentiekader dat ik ook twijfel of ik hier wel bij pas. Groot verschil is dan, dat ik zelf al vind dat ik overal bij mag zijn als ik maar aardig ben en mijn best doe. Dat is goed genoeg. Jij doet beiden, dus hij bent zeker goed genoeg
Knuf, raar he, als je vader van zijn voetstuk valt. Ik heb dat op een andere manier ervaren. Mijn vader is heel ziek geweest, op het randje van de dood. En toen werd ik ineens de persoon die voor hem zorgde, hem vertelde wat hij moest doen en wel en niet mocht. En mijn complete fundament was onder me weggeslagen. Daar moet je in groeien. In de nieuwe rol die je dan krijgt. En dat is moeilijk en raar, maar het kan.
Leuk dat je Tobbie, Tobbie noemt
Knuf, raar he, als je vader van zijn voetstuk valt. Ik heb dat op een andere manier ervaren. Mijn vader is heel ziek geweest, op het randje van de dood. En toen werd ik ineens de persoon die voor hem zorgde, hem vertelde wat hij moest doen en wel en niet mocht. En mijn complete fundament was onder me weggeslagen. Daar moet je in groeien. In de nieuwe rol die je dan krijgt. En dat is moeilijk en raar, maar het kan.
Leuk dat je Tobbie, Tobbie noemt
vrijdag 20 januari 2017 om 22:42
quote:branningbrothers schreef op 20 januari 2017 @ 19:50:
[...]
Ik was 32 jaar toen ik mijn moeder 'echt' doorkreeg. En nog volg ik niet alles wat ze doet ( in de zin van snappen). Dus in die zin loop je op me voor .
ha ha
Zonder gekheid: ik begrijp wel dat het moeilijk is/was voor mij om mijn vader iets minder subjectief te bekijken... Ik heb het ook heel hard nodig gehad dat hij mijn held was.
Want zonder dat idee, is mijn verleden nog vele malen pijnlijker.
En eigenlijk... is dat denk ik toch wel het geval...
Want mijn moeder reageerde niet goed op het misbruik.
Maar mijn vader eigenlijk ook niet...
Wilde er nooit over praten, zat met zijn eigen emoties...
Ik heb van hem ook nooit steun gekregen.
Maar heb dat altijd weggezet als: ja maar... hij had het al zo zwaar met mijn moeder,
hij zorgde ervoor dat er geld binnen kwam, hij had al allerlei zorgen om mijn broertje,
hij was een man dus kon daar minder goed met mij over praten, etc. etc.
Nu zie ik dat ik hem ook altijd de hand boven het hoofd gehouden heb.
Zoals ik dat bij iedereen gedaan heb!
Ik heb voor iedereen honderden redenen waarom ik begrip voor ze heb,
waar ik dat begrip voor kan opbrengen en liefdevol naar kan kijken.
Iedereen, behalve mezelf.
Dat is bizar om te constateren. Wat doe ik mijzelf daar waarschijnlijk wel erg tekort mee...
[...]
Ik was 32 jaar toen ik mijn moeder 'echt' doorkreeg. En nog volg ik niet alles wat ze doet ( in de zin van snappen). Dus in die zin loop je op me voor .
ha ha
Zonder gekheid: ik begrijp wel dat het moeilijk is/was voor mij om mijn vader iets minder subjectief te bekijken... Ik heb het ook heel hard nodig gehad dat hij mijn held was.
Want zonder dat idee, is mijn verleden nog vele malen pijnlijker.
En eigenlijk... is dat denk ik toch wel het geval...
Want mijn moeder reageerde niet goed op het misbruik.
Maar mijn vader eigenlijk ook niet...
Wilde er nooit over praten, zat met zijn eigen emoties...
Ik heb van hem ook nooit steun gekregen.
Maar heb dat altijd weggezet als: ja maar... hij had het al zo zwaar met mijn moeder,
hij zorgde ervoor dat er geld binnen kwam, hij had al allerlei zorgen om mijn broertje,
hij was een man dus kon daar minder goed met mij over praten, etc. etc.
Nu zie ik dat ik hem ook altijd de hand boven het hoofd gehouden heb.
Zoals ik dat bij iedereen gedaan heb!
Ik heb voor iedereen honderden redenen waarom ik begrip voor ze heb,
waar ik dat begrip voor kan opbrengen en liefdevol naar kan kijken.
Iedereen, behalve mezelf.
Dat is bizar om te constateren. Wat doe ik mijzelf daar waarschijnlijk wel erg tekort mee...
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 22:49
Sunemom, dapper wat je allemaal schrijft en aangeeft, echt knap van jou
Ik lees niks oordelend richting mij of een ander.
Oh jawel, enorm richting jezelf.
Maar verder, nee. Ik lees dat je je best doet ons uit te leggen hoe het voor jou voelt en waar dat vandaan komt. En daar kan ik niks anders dan begrip voor opbrengen. Natuurlijk voel je je ongezien, eenzaam, onzichtbaar en onveilig. Dat is een heel sterk gevoel wat jaren en jaren kans gekregen heeft zich uit te breiden, de regie te voeren, z'n sporen in jouw lichaam en geest gezet heeft en nu de boventoon voert.
Natuurlijk begrijp ik dat, want dat ken ik van mezelf.
En natuurlijk ligt dat bij jou, maar niet dóór jou. Door anderen die je beschadigd hebben en nooit liefgehad hebben, zoals normale mensen dat zouden doen. En ik zie dat je een strijd voert, omdat je ergens weet dat het anders kan. Omdat je dat merkt richting je eigen kinderen, hoe liefdevol en warm je met ze omgaat. Dat jij dat gemist hebt, dat jij gigantisch veel gemist hebt.
Je verdedigingen zijn dus ook volkomen logisch en te volgen. Ze zijn echter niet in die mate nodig, maar natuurlijk voelt dat nog zo. En dat is niet stom (!) dat is begrijpelijk. Wel heel verdrietig, want je verdient beter. Maar je hoeft dat echt niet nu te veranderen, laat het er maar zijn. Je ben zoals je bent en dat is gevormd en hoe het nu is. En zo mag je hier zijn: boos, verdrietig, eenzaam, etc. etc.
Wij vatten dat niet persoonlijk op, wij weten waar dat vandaan komt. Ik hoop dat je het aandurft om te blijven schrijven, maar doe vooral wat goed voelt voor jou
Ik lees niks oordelend richting mij of een ander.
Oh jawel, enorm richting jezelf.
Maar verder, nee. Ik lees dat je je best doet ons uit te leggen hoe het voor jou voelt en waar dat vandaan komt. En daar kan ik niks anders dan begrip voor opbrengen. Natuurlijk voel je je ongezien, eenzaam, onzichtbaar en onveilig. Dat is een heel sterk gevoel wat jaren en jaren kans gekregen heeft zich uit te breiden, de regie te voeren, z'n sporen in jouw lichaam en geest gezet heeft en nu de boventoon voert.
Natuurlijk begrijp ik dat, want dat ken ik van mezelf.
En natuurlijk ligt dat bij jou, maar niet dóór jou. Door anderen die je beschadigd hebben en nooit liefgehad hebben, zoals normale mensen dat zouden doen. En ik zie dat je een strijd voert, omdat je ergens weet dat het anders kan. Omdat je dat merkt richting je eigen kinderen, hoe liefdevol en warm je met ze omgaat. Dat jij dat gemist hebt, dat jij gigantisch veel gemist hebt.
Je verdedigingen zijn dus ook volkomen logisch en te volgen. Ze zijn echter niet in die mate nodig, maar natuurlijk voelt dat nog zo. En dat is niet stom (!) dat is begrijpelijk. Wel heel verdrietig, want je verdient beter. Maar je hoeft dat echt niet nu te veranderen, laat het er maar zijn. Je ben zoals je bent en dat is gevormd en hoe het nu is. En zo mag je hier zijn: boos, verdrietig, eenzaam, etc. etc.
Wij vatten dat niet persoonlijk op, wij weten waar dat vandaan komt. Ik hoop dat je het aandurft om te blijven schrijven, maar doe vooral wat goed voelt voor jou
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 23:02
quote:pruttel schreef op 20 januari 2017 @ 21:59:
Knuf, raar he, als je vader van zijn voetstuk valt. Ik heb dat op een andere manier ervaren. Mijn vader is heel ziek geweest, op het randje van de dood. En toen werd ik ineens de persoon die voor hem zorgde, hem vertelde wat hij moest doen en wel en niet mocht. En mijn complete fundament was onder me weggeslagen. Daar moet je in groeien. In de nieuwe rol die je dan krijgt. En dat is moeilijk en raar, maar het kan.
Leuk dat je Tobbie, Tobbie noemt Ha ha ja vind ik ook
Leuk bedacht van jou
Hmm... bijzonder hoe je dat met je vader ervaren hebt. Zie de gelijkenis wel. Fijn dat je zegt dat het kan en dat het groeien moet. Dank je Pruttel voor je woorden
Knuf, raar he, als je vader van zijn voetstuk valt. Ik heb dat op een andere manier ervaren. Mijn vader is heel ziek geweest, op het randje van de dood. En toen werd ik ineens de persoon die voor hem zorgde, hem vertelde wat hij moest doen en wel en niet mocht. En mijn complete fundament was onder me weggeslagen. Daar moet je in groeien. In de nieuwe rol die je dan krijgt. En dat is moeilijk en raar, maar het kan.
Leuk dat je Tobbie, Tobbie noemt Ha ha ja vind ik ook
Leuk bedacht van jou
Hmm... bijzonder hoe je dat met je vader ervaren hebt. Zie de gelijkenis wel. Fijn dat je zegt dat het kan en dat het groeien moet. Dank je Pruttel voor je woorden
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 23:31
Ben doodsbang voor de emdr natuurlijk.
Dat zal vanaf nu elke dag alleen maar erger worden?
Mijn gedachten kennende wel..
In de loop van deze week hadden ze een nieuwe escape bedacht,
ipv dat ik alles bedacht zou hebben, wat al keihard onderuit was gehaald door m'n therapeut.
Ze hadden nu bedacht dat het net zo zou gaan als de vorige keer, tien jaar geleden;
mijn huidige therapeut, waar ik toch eindelijk een klein beetje vertrouwen in krijg,
stuurt me door naar m'n nieuwe therapeut.
Met het excuus: want die kan emdr doen, en ik niet
(maar ondertussen, zeggen de gedachten, wil ze je gewoon niet helpen en stuurt ze je snel door naar een collega zodat zij van je af is)
Dan móet de emdr gebeuren met de nieuwe therapeut,
want tsja, daarvoor ben ik daar toch?
Tien jaar geleden ook, het moest gebeuren...
Dus liegen, dus geen effect, dus chaos in mijn hoofd, dus nog meer liegen, dus behandeling stoppen en verder van huis dan daarvoor
Zal nu ook zo gaan zeggen de gedachten. Je huidige therapeut heeft je gewoon afgewezen. En de emdr moet gebeuren en als dat niet lukt, heb je niks meer en ben je terug bij af of zelfs nog erger.
Gesprek terug halen met mijn therapeut vorige week en week daarvoor, waarin ze zei:
ondanks dat we zitten met dubbele vergoedingen, en het eigenlijk officieel niet mag, zorg ik ervoor dat je bij zowel mij als mijn collega in behandeling blijft, en blijven wij dus gesprekken voeren.
Gedachten die ervan maken: dat zei ze maar is natuurlijk niet echt zo. Dat zei ze om jou richting haar collega te drukken en te pushen en vervolgens haar handen van je af te trekken.
Dus...dilemma... deze week afstand van therapeut genomen.
Want; ben haar toch al kwijt..
Na komende week zal ik nooit meer met haar praten,
laat dan ook maar nu!
Stom persoon die therapeut van jou, zeiden de gedachten,
dat ze je zomaar in de steek laat
(ehh, dat doet ze niet, dat hebben jullie bedacht, en ik ben zo stom jullie te geloven)
Tsja, zeiden de gedachten, zie je wel dat we gelijk hadden?
Vertrouw NOOIT een hulpverlener.
Ze wil niks meer met je te maken hebben.
Maar wij zijn er. Ga je nu weer braaf naar ons luisteren?
Nou nee.. dat wíl ik niet, sorry.
Twijfel, twijfel...
Therapeut toch maar een berichtje sturen
(met hart in m'n keel pfff, zo eng):
even een vraagje, het is toch zo dat ik nog een keer bij jou mag komen ook al komt de nieuwe therapeut in beeld? (ik)
Ja hallo Knuffel, daar begin ik niet aan hoor (therapeut sarcastisch)
Nee lieve Knuffel je mag zolang als je wilt bij mij blijven hoor (therapeut)
Als je zorgt dat mijn telefoon een andere ringtone krijgt (hadden we het een keer over gehad )
Ha ha ga naar de winkel met je telefoon, daar zijn verkopers. Alsof ik daar verstand van heb, ik weet veel, maar ook veel niet hoor (ik)
Ja daaag naar de winkel?! jij mag ook wel wat doen (therapeut)
Oh je laat me hard genoeg werken hoor. Maar ik kan je inderdaad wel een tip geven: www.google.nl
(ik)
Kortom: gedachten hadden niet gelijk.
Och natuurlijk zijn ze nog niet helemaal overtuigd,
en komen er weer nieuwe argumenten en woorden.
Maarrr: dit lucht zo op.
Dit geeft zoveel ruimte, lucht.
Ze wil niet van me af, ze wijst me niet af, ze is er nog....
Pfjoeh..
Dat zal vanaf nu elke dag alleen maar erger worden?
Mijn gedachten kennende wel..
In de loop van deze week hadden ze een nieuwe escape bedacht,
ipv dat ik alles bedacht zou hebben, wat al keihard onderuit was gehaald door m'n therapeut.
Ze hadden nu bedacht dat het net zo zou gaan als de vorige keer, tien jaar geleden;
mijn huidige therapeut, waar ik toch eindelijk een klein beetje vertrouwen in krijg,
stuurt me door naar m'n nieuwe therapeut.
Met het excuus: want die kan emdr doen, en ik niet
(maar ondertussen, zeggen de gedachten, wil ze je gewoon niet helpen en stuurt ze je snel door naar een collega zodat zij van je af is)
Dan móet de emdr gebeuren met de nieuwe therapeut,
want tsja, daarvoor ben ik daar toch?
Tien jaar geleden ook, het moest gebeuren...
Dus liegen, dus geen effect, dus chaos in mijn hoofd, dus nog meer liegen, dus behandeling stoppen en verder van huis dan daarvoor
Zal nu ook zo gaan zeggen de gedachten. Je huidige therapeut heeft je gewoon afgewezen. En de emdr moet gebeuren en als dat niet lukt, heb je niks meer en ben je terug bij af of zelfs nog erger.
Gesprek terug halen met mijn therapeut vorige week en week daarvoor, waarin ze zei:
ondanks dat we zitten met dubbele vergoedingen, en het eigenlijk officieel niet mag, zorg ik ervoor dat je bij zowel mij als mijn collega in behandeling blijft, en blijven wij dus gesprekken voeren.
Gedachten die ervan maken: dat zei ze maar is natuurlijk niet echt zo. Dat zei ze om jou richting haar collega te drukken en te pushen en vervolgens haar handen van je af te trekken.
Dus...dilemma... deze week afstand van therapeut genomen.
Want; ben haar toch al kwijt..
Na komende week zal ik nooit meer met haar praten,
laat dan ook maar nu!
Stom persoon die therapeut van jou, zeiden de gedachten,
dat ze je zomaar in de steek laat
(ehh, dat doet ze niet, dat hebben jullie bedacht, en ik ben zo stom jullie te geloven)
Tsja, zeiden de gedachten, zie je wel dat we gelijk hadden?
Vertrouw NOOIT een hulpverlener.
Ze wil niks meer met je te maken hebben.
Maar wij zijn er. Ga je nu weer braaf naar ons luisteren?
Nou nee.. dat wíl ik niet, sorry.
Twijfel, twijfel...
Therapeut toch maar een berichtje sturen
(met hart in m'n keel pfff, zo eng):
even een vraagje, het is toch zo dat ik nog een keer bij jou mag komen ook al komt de nieuwe therapeut in beeld? (ik)
Ja hallo Knuffel, daar begin ik niet aan hoor (therapeut sarcastisch)
Nee lieve Knuffel je mag zolang als je wilt bij mij blijven hoor (therapeut)
Als je zorgt dat mijn telefoon een andere ringtone krijgt (hadden we het een keer over gehad )
Ha ha ga naar de winkel met je telefoon, daar zijn verkopers. Alsof ik daar verstand van heb, ik weet veel, maar ook veel niet hoor (ik)
Ja daaag naar de winkel?! jij mag ook wel wat doen (therapeut)
Oh je laat me hard genoeg werken hoor. Maar ik kan je inderdaad wel een tip geven: www.google.nl
(ik)
Kortom: gedachten hadden niet gelijk.
Och natuurlijk zijn ze nog niet helemaal overtuigd,
en komen er weer nieuwe argumenten en woorden.
Maarrr: dit lucht zo op.
Dit geeft zoveel ruimte, lucht.
Ze wil niet van me af, ze wijst me niet af, ze is er nog....
Pfjoeh..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 23:59
En fijn gesprekje, wel kort want ben totaal op vandaag na alle afspraken, met vriend gehad.
We waren op (verjaardag)visite.
En vooraf had ik vriend duidelijk gemaakt: ik wil om 9 uur weer naar huis.
We gingen om half 10 weg.
We zaten in de auto en ik was redelijk blij aan het vertellen over hoe gezellig het was geweest.
Hij was wat stiller, wat is er vroeg ik?
Nou, zei vriend, ik verwacht eigenlijk nog steeds een boze reactie van jou over het feit dat ik niet om 9 uur zei: zullen we naar huis, maar om half 10.
Vroeger (ehh tot voor kort ) was je dan woest op mij en had ik naar mijn hoofd gekregen zoiets als:
'en we hadden vooraf besproken dat we om 9 uur naar huis zouden gaan. En je weet hoe moeilijk ik het vind aan te geven wanneer ik naar huis wil. En nu is het veel later geworden'.
Ehh
Ja, dat klopt... zo kón ik inderdaad doen tegen vriend....
Maar, zei ik nu, dat is eigenlijk toch gek? Dat ik jou verantwoordelijk maakte voor iets waar ik zelf bij ben.. Wat ik zelf moet leren aangeven? Natuurlijk mag ik jou vragen mij te helpen, maar ik mag niet vervolgens zo boos op je worden als ik vroeger deed...
Nee, zei vriend, dat heb ik nooit door gehad, maar nu je zo verandert, komen we steeds meer dingen tegen en dat is prima. We komen er wel uit samen
Ik noemde ook nog dat ik tijdens de verjaardag vanavond mij zo op mijn gemak voelde, dicht bij mezelf bleef, dat ik snel gevoelig reageerde; als ik iets leuk vind, dan ben ik helemaal blij. Als ik iets hoor waar ik van schrik, uit ik dat. Als ik iets verdrietig hoor, ga ik daarin mee, etc. etc.
'Ja, maar, jij bént ook heel gevoelig, zei vriend. Dat vind ik juist één van je leuke kanten.
Als jij verdrietig bent, ben je helemaal verdrietig. Maar als jij blij bent, ben je ook helemaal blij.
Zo intens als jij alles voelt, dat vind ik super. Dat mis ik zelf wel eens, ik ben meer gelaten, minder uitgesproken. Ik vind die gevoeligheid van jou juist prachtig.'
Ik niet, zei ik, want mijn moeder was ook zo. Kon ook intens verdriet voelen, maar ook ultieme blijdschap. Kon ook binnen een paar minuten van het ene uiterste in het andere zitten.
Tsja, zei vriend, ik snap dat je daar nare associaties mee hebt, maar jij bent je moeder niet. Jij bent Knuffel en gevoelig en dat maakt jou jou en niet je moeder. Je bent mooi hoe je bent, dus ook je gevoeligheid.
Hmm, dat vind ik een lastige
Vriend wilde de oefening doen, dat zou ook steeds 's avonds.
En hij zou me eraan helpen herinneren, omdat ik het steeds 'vergeet'
Maar vriend heeft 2 biertjes gedronken en nu een wijntje.
En ruikt dus naar alcohol.
Mijn oplossing is simpel: ook alcohol drinken, want dan ruik ik dat van hem minder.
Gek, maar zo werkt dat, alcohol verdooft.
En verdooft dus ook de herinneringen aan alcohol.
Klinkt gek denk ik?
Maar de geur van alcohol bij vriend triggert...
herinneringen aan kots, politie agenten, ambulances, scheldwoorden, valpartijen, schaamtevolle momenten en vooral bedreigende situaties passeren de revue....
Wil ik weg hebben, dus drink vrolijk mee...
De oefening doen met alcohol lucht bij vriend?
Prima, eerst zelf drinken.
Maar wacht eens even... waar ben ik mee bezig...?
Als ik alcohol nodig heb om met vriend de oefening te kunnen doen,
gaat er wat mis.
Prima, dan geen alcohol, maar dissociëren.
Want tsja, vriend ruikt naar alcohol,
en dat triggert....
Nou, zei vriend, dan doen we de oefening dus niet.
Als jij het nodig hebt te dissociëren of zelf te drinken,
om de alcohol lucht bij mij te kunnen negeren,
dan lijkt me dat niet verstandig.
Nee, zei ik, mij ook niet. Dus nu aan de thee....
We waren op (verjaardag)visite.
En vooraf had ik vriend duidelijk gemaakt: ik wil om 9 uur weer naar huis.
We gingen om half 10 weg.
We zaten in de auto en ik was redelijk blij aan het vertellen over hoe gezellig het was geweest.
Hij was wat stiller, wat is er vroeg ik?
Nou, zei vriend, ik verwacht eigenlijk nog steeds een boze reactie van jou over het feit dat ik niet om 9 uur zei: zullen we naar huis, maar om half 10.
Vroeger (ehh tot voor kort ) was je dan woest op mij en had ik naar mijn hoofd gekregen zoiets als:
'en we hadden vooraf besproken dat we om 9 uur naar huis zouden gaan. En je weet hoe moeilijk ik het vind aan te geven wanneer ik naar huis wil. En nu is het veel later geworden'.
Ehh
Ja, dat klopt... zo kón ik inderdaad doen tegen vriend....
Maar, zei ik nu, dat is eigenlijk toch gek? Dat ik jou verantwoordelijk maakte voor iets waar ik zelf bij ben.. Wat ik zelf moet leren aangeven? Natuurlijk mag ik jou vragen mij te helpen, maar ik mag niet vervolgens zo boos op je worden als ik vroeger deed...
Nee, zei vriend, dat heb ik nooit door gehad, maar nu je zo verandert, komen we steeds meer dingen tegen en dat is prima. We komen er wel uit samen
Ik noemde ook nog dat ik tijdens de verjaardag vanavond mij zo op mijn gemak voelde, dicht bij mezelf bleef, dat ik snel gevoelig reageerde; als ik iets leuk vind, dan ben ik helemaal blij. Als ik iets hoor waar ik van schrik, uit ik dat. Als ik iets verdrietig hoor, ga ik daarin mee, etc. etc.
'Ja, maar, jij bént ook heel gevoelig, zei vriend. Dat vind ik juist één van je leuke kanten.
Als jij verdrietig bent, ben je helemaal verdrietig. Maar als jij blij bent, ben je ook helemaal blij.
Zo intens als jij alles voelt, dat vind ik super. Dat mis ik zelf wel eens, ik ben meer gelaten, minder uitgesproken. Ik vind die gevoeligheid van jou juist prachtig.'
Ik niet, zei ik, want mijn moeder was ook zo. Kon ook intens verdriet voelen, maar ook ultieme blijdschap. Kon ook binnen een paar minuten van het ene uiterste in het andere zitten.
Tsja, zei vriend, ik snap dat je daar nare associaties mee hebt, maar jij bent je moeder niet. Jij bent Knuffel en gevoelig en dat maakt jou jou en niet je moeder. Je bent mooi hoe je bent, dus ook je gevoeligheid.
Hmm, dat vind ik een lastige
Vriend wilde de oefening doen, dat zou ook steeds 's avonds.
En hij zou me eraan helpen herinneren, omdat ik het steeds 'vergeet'
Maar vriend heeft 2 biertjes gedronken en nu een wijntje.
En ruikt dus naar alcohol.
Mijn oplossing is simpel: ook alcohol drinken, want dan ruik ik dat van hem minder.
Gek, maar zo werkt dat, alcohol verdooft.
En verdooft dus ook de herinneringen aan alcohol.
Klinkt gek denk ik?
Maar de geur van alcohol bij vriend triggert...
herinneringen aan kots, politie agenten, ambulances, scheldwoorden, valpartijen, schaamtevolle momenten en vooral bedreigende situaties passeren de revue....
Wil ik weg hebben, dus drink vrolijk mee...
De oefening doen met alcohol lucht bij vriend?
Prima, eerst zelf drinken.
Maar wacht eens even... waar ben ik mee bezig...?
Als ik alcohol nodig heb om met vriend de oefening te kunnen doen,
gaat er wat mis.
Prima, dan geen alcohol, maar dissociëren.
Want tsja, vriend ruikt naar alcohol,
en dat triggert....
Nou, zei vriend, dan doen we de oefening dus niet.
Als jij het nodig hebt te dissociëren of zelf te drinken,
om de alcohol lucht bij mij te kunnen negeren,
dan lijkt me dat niet verstandig.
Nee, zei ik, mij ook niet. Dus nu aan de thee....
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 21 januari 2017 om 00:02
quote:branningbrothers schreef op 20 januari 2017 @ 23:46:
@Knuf, ik vind het heel dapper dat je ondanks de enge gedachten toch je therapeut mailt om je gedachten en aannames te toetsen. De makkelijke weg was namelijk de gedachten voor waar aannemen. Echt heel goed van jou!Dank je Branningbrothers Het was heel moeilijk... want de gedachten lijken zo écht, ze komen zó sterk over.. Ik weet dat ze komende dagen er alles aan zullen doen om de emdr intake en de nieuwe therapeut te saboteren. Want eng, onveilig, enorme alarmbellen. Ik probeer te ontdekken wanneer ze dat doen.. zodat ik kan toetsen of het klopt. Zoals nu met therapeut. Maar vaak heb ik niet eens door wat ze doen, en waar ik dus mee bezig ben. Laatste tijd wel, omdat ik hier mag schrijven. Dat helpt... jullie helpen...jullie zijn zo fantastisch allemaal, stuk voor stuk, in dit topic
@Knuf, ik vind het heel dapper dat je ondanks de enge gedachten toch je therapeut mailt om je gedachten en aannames te toetsen. De makkelijke weg was namelijk de gedachten voor waar aannemen. Echt heel goed van jou!Dank je Branningbrothers Het was heel moeilijk... want de gedachten lijken zo écht, ze komen zó sterk over.. Ik weet dat ze komende dagen er alles aan zullen doen om de emdr intake en de nieuwe therapeut te saboteren. Want eng, onveilig, enorme alarmbellen. Ik probeer te ontdekken wanneer ze dat doen.. zodat ik kan toetsen of het klopt. Zoals nu met therapeut. Maar vaak heb ik niet eens door wat ze doen, en waar ik dus mee bezig ben. Laatste tijd wel, omdat ik hier mag schrijven. Dat helpt... jullie helpen...jullie zijn zo fantastisch allemaal, stuk voor stuk, in dit topic
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 21 januari 2017 om 00:09
En met deze woorden ga ik offline... ik ga er vanuit dat ze ook voor mij bedoeld zijn
Knap dat je je therapeute gemaild had. Hoe vaak ik de mijne mailde.. sjonge, ik was ook zo bang dat ze zou afhaken, als er een heftige sessie was geweest of als ik weer eens had gemaild. Ze heeft haar handen vol gehad aan mij, geloof ik. (Daar is ze nu vanaf)..
Oké... welterusten allemaal.
Knap dat je je therapeute gemaild had. Hoe vaak ik de mijne mailde.. sjonge, ik was ook zo bang dat ze zou afhaken, als er een heftige sessie was geweest of als ik weer eens had gemaild. Ze heeft haar handen vol gehad aan mij, geloof ik. (Daar is ze nu vanaf)..
Oké... welterusten allemaal.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 21 januari 2017 om 00:20
quote:Elmervrouw schreef op 21 januari 2017 @ 00:09:
En met deze woorden ga ik offline... ik ga er vanuit dat ze ook voor mij bedoeld zijn
Knap dat je je therapeute gemaild had. Hoe vaak ik de mijne mailde.. sjonge, ik was ook zo bang dat ze zou afhaken, als er een heftige sessie was geweest of als ik weer eens had gemaild. Ze heeft haar handen vol gehad aan mij, geloof ik. (Daar is ze nu vanaf)..
Oké... welterusten allemaal.
Ja, uiteraard ook voor jou bedoeld! Fijn je te lezen Elmervrouw
Welterusten
En met deze woorden ga ik offline... ik ga er vanuit dat ze ook voor mij bedoeld zijn
Knap dat je je therapeute gemaild had. Hoe vaak ik de mijne mailde.. sjonge, ik was ook zo bang dat ze zou afhaken, als er een heftige sessie was geweest of als ik weer eens had gemaild. Ze heeft haar handen vol gehad aan mij, geloof ik. (Daar is ze nu vanaf)..
Oké... welterusten allemaal.
Ja, uiteraard ook voor jou bedoeld! Fijn je te lezen Elmervrouw
Welterusten
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 21 januari 2017 om 01:22
En altijd maar bang bang bang...
Bang om naar de wc te gaan,
bang om te praten, bang om geknuffeld te worden, bang om opnieuw nare dingen te beleven... Bang om afgewezen te worden, niet gezien, niet gehoord, bang dat het betekent dat ik eigenlijk niet zou mogen bestaan.
Bang om ruimte in te nemen, bang om wie ik ben, bang om mezelf te leren kennen.
Bang in contact, bang in de supermarkt, bang in bed, bang op de bank.
Bang dat ik het toch niet vol ga houden, bang dat iedereen bij mij weggaat als ze mijn ware aard ontdekken
Bang voor een andere werkelijkheid; een waarin niet ík verantwoordelijk was maar mijn ouders en andere volwassenen
Bang voor jullie woorden, omdat ze misschien waar zijn
Bang dat uiteindelijk blijkt dat het toch allemaal aan mij lag
Bang dat de gedachten me nog steeds in hun macht hebben
Bang voor het volwassen zijn, eigen keuzes maken, bang om niet meer volgzaam en gehoorzaam te zijn
Bang voor het onbekende, bang wat me te wachten staat
Bang dat ik het toch niet red zonder de gedachten, zonder het oude gedrag
Bang dat de beelden die ik zie echt gebeurd zijn, bang dat ik ze niet meer ontkennen kan
Bang voor de woorden 'hersenspoelen, mishandeling, verwaarlozing, misbruik'
Angst om opnieuw geslagen, gestraft, uitgescholden te worden, ook al is mijn moeder hier niet meer
Angst om opnieuw misbruikt, vernederd, gebruikt te worden, ook al is de dader hier niet meer
Angst om opnieuw gebruikt, gemanipuleerd en afgewezen te worden door mijn vader, ook al laat ik dat niet meer toe
Angst om tekort te schieten, angst om nooit mijn verleden te kunnen compenseren
Angst voor controleverlies, stappen uit de comfortzones, nieuwe wegen
Angst voor therapeuten en enge therapievormen als emdr
Angst om emotioneel te worden, angst voor gevoelens als boosheid, verdriet en wanhoop
Angst om te delen, angst voor de angst
Natuurlijk ben ik bang, natuurlijk sta ik doodsangsten uit
Elke dag opnieuw
Mijn lichaam en geest 'hangen' in vroeger, maar moeten functioneren in het nu..
Natuurlijk red ik het allemaal even niet
En ben ik moe...
Zo moe van de angsten en het bang zijn..
Bang om naar de wc te gaan,
bang om te praten, bang om geknuffeld te worden, bang om opnieuw nare dingen te beleven... Bang om afgewezen te worden, niet gezien, niet gehoord, bang dat het betekent dat ik eigenlijk niet zou mogen bestaan.
Bang om ruimte in te nemen, bang om wie ik ben, bang om mezelf te leren kennen.
Bang in contact, bang in de supermarkt, bang in bed, bang op de bank.
Bang dat ik het toch niet vol ga houden, bang dat iedereen bij mij weggaat als ze mijn ware aard ontdekken
Bang voor een andere werkelijkheid; een waarin niet ík verantwoordelijk was maar mijn ouders en andere volwassenen
Bang voor jullie woorden, omdat ze misschien waar zijn
Bang dat uiteindelijk blijkt dat het toch allemaal aan mij lag
Bang dat de gedachten me nog steeds in hun macht hebben
Bang voor het volwassen zijn, eigen keuzes maken, bang om niet meer volgzaam en gehoorzaam te zijn
Bang voor het onbekende, bang wat me te wachten staat
Bang dat ik het toch niet red zonder de gedachten, zonder het oude gedrag
Bang dat de beelden die ik zie echt gebeurd zijn, bang dat ik ze niet meer ontkennen kan
Bang voor de woorden 'hersenspoelen, mishandeling, verwaarlozing, misbruik'
Angst om opnieuw geslagen, gestraft, uitgescholden te worden, ook al is mijn moeder hier niet meer
Angst om opnieuw misbruikt, vernederd, gebruikt te worden, ook al is de dader hier niet meer
Angst om opnieuw gebruikt, gemanipuleerd en afgewezen te worden door mijn vader, ook al laat ik dat niet meer toe
Angst om tekort te schieten, angst om nooit mijn verleden te kunnen compenseren
Angst voor controleverlies, stappen uit de comfortzones, nieuwe wegen
Angst voor therapeuten en enge therapievormen als emdr
Angst om emotioneel te worden, angst voor gevoelens als boosheid, verdriet en wanhoop
Angst om te delen, angst voor de angst
Natuurlijk ben ik bang, natuurlijk sta ik doodsangsten uit
Elke dag opnieuw
Mijn lichaam en geest 'hangen' in vroeger, maar moeten functioneren in het nu..
Natuurlijk red ik het allemaal even niet
En ben ik moe...
Zo moe van de angsten en het bang zijn..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 21 januari 2017 om 08:46
quote:Knuffelbeertjes schreef op 20 januari 2017 @ 23:59:
Dus nu aan de thee....
Potverdorie Knuff.... Wat doe je dit goed.
De angst, mooi dat op de manier zoals jij m beschrijft, je uiteindelijk van oude angst bij angst van nu uitkomt. Je maakt zulke grote stappen!
@Sun: ik heb je n pb gestuurd.
@iedereen: een koud weekend met veel zon.... wat klopt er niet? Ik ga proberen de zon te voelen, mezelf wat warmer te voelen. Zwaar behoefte aan Fijne dag!
Dus nu aan de thee....
Potverdorie Knuff.... Wat doe je dit goed.
De angst, mooi dat op de manier zoals jij m beschrijft, je uiteindelijk van oude angst bij angst van nu uitkomt. Je maakt zulke grote stappen!
@Sun: ik heb je n pb gestuurd.
@iedereen: een koud weekend met veel zon.... wat klopt er niet? Ik ga proberen de zon te voelen, mezelf wat warmer te voelen. Zwaar behoefte aan Fijne dag!
zaterdag 21 januari 2017 om 09:39
Goedemorgen iedereen! Veel plezier in de zon!
Na de angst komt iets anders...onthou dat maar. De angst, kon je eerst niet voelen en nu wel. Dat is een grote stap in het verwerkingsproces. Geen leuke maar ook noodzakelijk. Daarna komt verdriet, woede, ongeloof, weer angst, weer woede. Etcetera. Dat gaat nog wel even door. Maar daarna komt rust!
Na de angst komt iets anders...onthou dat maar. De angst, kon je eerst niet voelen en nu wel. Dat is een grote stap in het verwerkingsproces. Geen leuke maar ook noodzakelijk. Daarna komt verdriet, woede, ongeloof, weer angst, weer woede. Etcetera. Dat gaat nog wel even door. Maar daarna komt rust!
zaterdag 21 januari 2017 om 09:43
quote:Sofie1979 schreef op 21 januari 2017 @ 08:46:
[...]
Potverdorie Knuff.... Wat doe je dit goed.
De angst, mooi dat op de manier zoals jij m beschrijft, je uiteindelijk van oude angst bij angst van nu uitkomt. Je maakt zulke grote stappen!
@iedereen: een koud weekend met veel zon.... wat klopt er niet? Ik ga proberen de zon te voelen, mezelf wat warmer te voelen. Zwaar behoefte aan Fijne dag!
Oh je hebt gelijk, ik lees terug en zie oude angsten en nieuwe en de verbinding Hmm..
Bedankt voor je mooie reacties altijd Sofie. Ik ben blij dat je hier mee wilt en durft en kunt schrijven, leer ook veel van jouw posts
Ik hoop dat je een mooie warme zonnige dag hebt
[...]
Potverdorie Knuff.... Wat doe je dit goed.
De angst, mooi dat op de manier zoals jij m beschrijft, je uiteindelijk van oude angst bij angst van nu uitkomt. Je maakt zulke grote stappen!
@iedereen: een koud weekend met veel zon.... wat klopt er niet? Ik ga proberen de zon te voelen, mezelf wat warmer te voelen. Zwaar behoefte aan Fijne dag!
Oh je hebt gelijk, ik lees terug en zie oude angsten en nieuwe en de verbinding Hmm..
Bedankt voor je mooie reacties altijd Sofie. Ik ben blij dat je hier mee wilt en durft en kunt schrijven, leer ook veel van jouw posts
Ik hoop dat je een mooie warme zonnige dag hebt
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 21 januari 2017 om 09:56
quote:branningbrothers schreef op 21 januari 2017 @ 09:39:
Na de angst komt iets anders...onthou dat maar. De angst, kon je eerst niet voelen en nu wel. Dat is een grote stap in het verwerkingsproces. Geen leuke maar ook noodzakelijk. Daarna komt verdriet, woede, ongeloof, weer angst, weer woede. Etcetera. Dat gaat nog wel even door. Maar daarna komt rust!
Wat ik nu ga zeggen klinkt vast heel triest/gek/bijzonder maar ik schrijf het toch maar want zo voel ik het en ik probeer te leren dat mijn gevoel (en dus gedachten) er mogen zijn ook al schaam ik me voor ze:
Ik hoop eigenlijk sinds kort erop dat ik die boosheid en het verdriet ga voelen
Ik ben er een soort van aan toe om eindelijk dat allemaal te voelen... om verdriet maar vooral boosheid te mogen hebben.. eerst was ik alleen maar doodsbang voor zulke gevoelens en nu alsnog, maar voor het eerst voel ik ook iets van dat ik recht heb om boosheid en verdriet te voelen, dat dat mag...
Vannacht heb ik weer naast de nachtmerries een droom gehad
Waarin ik mezelf was toen ik 7 was. Misschien ben ik in mijn dromen verder dan in wakkere toestand...
Maar in de droom was ik mezelf als klein kind voelde dat voor het eerst fijn. Fijn dat ik haar was, ipv schuldig en slecht en schaamtevol. Bijna trots eigenlijk... ik keek in de droom in de spiegel en zag mezelf dus ( ja dat doen spiegels ) en ipv oude gevoelens die ik altijd heb als ik aan mezelf als kind denk (slechtste van het slechtste, duivels gebroed), zag ik nu een heel mooi meisje, met een veel te grote rugzak vol shit van anderen wat niet bij haar hoorde. Want het meisje (eh ik dus...) was mooi, liefdevol, warm, jong... Keek naar me en vroeg om troost en bescherming en vroeg me: wil je voor mij opkomen? Ze liep naar de spiegel en legde haar hand tegen het glas en toen kwam ik tevoorschijn als volwassene...
Op de momenten dat ik wakker ben, wil ik niks te maken hebben met 'enge' ideeën over een klein meisje die in me zou zitten en me nodig heeft... Daar lees ik hier over heen en als ik dat voel probeer ik het beeld te veranderen in de sneeuwpop (Bouli) of in een stem (alsnog de stem van mijn kleine zelf, maar dat is te verdragen).
Alsnog vond ik het een fijne droom en moet ik heel eerlijk zeggen dat ik blij ben dat meisje (ik dus als jong kind..) ontmoet te hebben en haar gezien te hebben als hoe ze is: mooi, puur, liefdevol.. Alleen in de droom dus he? In het echt is het nog twijfelachtig hoor..
Na de angst komt iets anders...onthou dat maar. De angst, kon je eerst niet voelen en nu wel. Dat is een grote stap in het verwerkingsproces. Geen leuke maar ook noodzakelijk. Daarna komt verdriet, woede, ongeloof, weer angst, weer woede. Etcetera. Dat gaat nog wel even door. Maar daarna komt rust!
Wat ik nu ga zeggen klinkt vast heel triest/gek/bijzonder maar ik schrijf het toch maar want zo voel ik het en ik probeer te leren dat mijn gevoel (en dus gedachten) er mogen zijn ook al schaam ik me voor ze:
Ik hoop eigenlijk sinds kort erop dat ik die boosheid en het verdriet ga voelen
Ik ben er een soort van aan toe om eindelijk dat allemaal te voelen... om verdriet maar vooral boosheid te mogen hebben.. eerst was ik alleen maar doodsbang voor zulke gevoelens en nu alsnog, maar voor het eerst voel ik ook iets van dat ik recht heb om boosheid en verdriet te voelen, dat dat mag...
Vannacht heb ik weer naast de nachtmerries een droom gehad
Waarin ik mezelf was toen ik 7 was. Misschien ben ik in mijn dromen verder dan in wakkere toestand...
Maar in de droom was ik mezelf als klein kind voelde dat voor het eerst fijn. Fijn dat ik haar was, ipv schuldig en slecht en schaamtevol. Bijna trots eigenlijk... ik keek in de droom in de spiegel en zag mezelf dus ( ja dat doen spiegels ) en ipv oude gevoelens die ik altijd heb als ik aan mezelf als kind denk (slechtste van het slechtste, duivels gebroed), zag ik nu een heel mooi meisje, met een veel te grote rugzak vol shit van anderen wat niet bij haar hoorde. Want het meisje (eh ik dus...) was mooi, liefdevol, warm, jong... Keek naar me en vroeg om troost en bescherming en vroeg me: wil je voor mij opkomen? Ze liep naar de spiegel en legde haar hand tegen het glas en toen kwam ik tevoorschijn als volwassene...
Op de momenten dat ik wakker ben, wil ik niks te maken hebben met 'enge' ideeën over een klein meisje die in me zou zitten en me nodig heeft... Daar lees ik hier over heen en als ik dat voel probeer ik het beeld te veranderen in de sneeuwpop (Bouli) of in een stem (alsnog de stem van mijn kleine zelf, maar dat is te verdragen).
Alsnog vond ik het een fijne droom en moet ik heel eerlijk zeggen dat ik blij ben dat meisje (ik dus als jong kind..) ontmoet te hebben en haar gezien te hebben als hoe ze is: mooi, puur, liefdevol.. Alleen in de droom dus he? In het echt is het nog twijfelachtig hoor..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zaterdag 21 januari 2017 om 10:36
Here mooie droom, Knuf! En weet je? Zo zie ik 'kleine Knuf' ook, en met mij waarschijnlijk veel anderen. Daarom is het soms moeilijk te lezen hoe jij jezelf verantwoordelijk houdt voor dingen waar je als kind helemaal niet verantwoordelijk voor kan en mag zijn. Koester dat mooie, onschuldige meisje maar!
Verder nog niet bijgelezen maar een voor iedereen die het nodig heeft. Ik lees dingen soms later en reageer dan niet meer, maar weet dat jullie gelezen -en gehoord- worden.
Ik heb inmiddels het boek niemandskinderen. Erg confronterend. Ik weet het nog niet.
Verder nog niet bijgelezen maar een voor iedereen die het nodig heeft. Ik lees dingen soms later en reageer dan niet meer, maar weet dat jullie gelezen -en gehoord- worden.
Ik heb inmiddels het boek niemandskinderen. Erg confronterend. Ik weet het nog niet.
zaterdag 21 januari 2017 om 10:52
Oefening gedaan (zaterdagochtend lijkt een fijn moment te worden...)
Tijdens de oefening voelde het zo vertrouwd (hoe is dat mogelijk? ) dat we besloten een deel van de uitbreiding erbij te pakken nl overal aanraken. Dat was moeilijk want dan kan ik al helemaal niet meer om de gedachten heen die schreeuwen dat het uit MOET lopen op seks. En dat deed het niet...
Herinneringen aan hoe de dader ons 'trainde/opvoedde/africhtte? passeerden de revue. We zijn gestopt en ik mocht erover praten met vriend.. moeilijk dus veel niet verteld
Maar delen wel.. Vooral wat wel/niet toegestaan was vroeger (onze handjes moesten het van hem (de dader) blijven aaien, geen contact ermee verliezen als hij die bewegingen maakte die zorgden voor zijn snelle ademhaling en witte viezigheid)
Vriend legde weer uit, dat ik toen kind was en nu volwassen en nooit meer iets tegen mijn zin hoefde te doen
Oefenen met zijn snelle ademhaling (want vriend raakte opgewonden, pas veel later hoor) en gevraagd: moet ik het van jou nu aanraken?
Nee natuurlijk niet zei vriend.
Moeilijk...
Ben je nu enorm teleurgesteld in mij?
Nee ik ben heel trots op jou lieverd
Oh dus... blijft moeilijk, verwarrend
Ik hoef dus niks? Dat blijft wennen....
Tijdens de oefening voelde het zo vertrouwd (hoe is dat mogelijk? ) dat we besloten een deel van de uitbreiding erbij te pakken nl overal aanraken. Dat was moeilijk want dan kan ik al helemaal niet meer om de gedachten heen die schreeuwen dat het uit MOET lopen op seks. En dat deed het niet...
Herinneringen aan hoe de dader ons 'trainde/opvoedde/africhtte? passeerden de revue. We zijn gestopt en ik mocht erover praten met vriend.. moeilijk dus veel niet verteld
Maar delen wel.. Vooral wat wel/niet toegestaan was vroeger (onze handjes moesten het van hem (de dader) blijven aaien, geen contact ermee verliezen als hij die bewegingen maakte die zorgden voor zijn snelle ademhaling en witte viezigheid)
Vriend legde weer uit, dat ik toen kind was en nu volwassen en nooit meer iets tegen mijn zin hoefde te doen
Oefenen met zijn snelle ademhaling (want vriend raakte opgewonden, pas veel later hoor) en gevraagd: moet ik het van jou nu aanraken?
Nee natuurlijk niet zei vriend.
Moeilijk...
Ben je nu enorm teleurgesteld in mij?
Nee ik ben heel trots op jou lieverd
Oh dus... blijft moeilijk, verwarrend
Ik hoef dus niks? Dat blijft wennen....
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
