Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel III
maandag 16 januari 2017 om 12:54
Hallo allemaal,
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Op 26 nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de emdr is inmiddels bekend (eind januari).
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 3. De originele post was:
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 09:40
Knuffel, wat een mooi gesprek met je vriend! En wat ontzettend knap dat je zo onvoorwaardelijk kan liefhebben! Dat dat vermogen in jou niet beschadigd is, is heel mooi! Daar put je nu namelijk zoveel uit, naar anderen toe en in de toekomst misschien ook steeds meer naar jezelf.
Het linkerplaatje van Rhae is hoe jou (en mijn) hoofd het voor zich ziet. Je analyseert de boel, bedenkt wat de weg van A naar B is, en neemt je voor dat zo te gaan doen. Het rechter plaatje is dan hoe het gaat. Want die stomme werkelijkheid gooit dan ineens een trigger op je af. Of je therapeut wil ergens toch nog iets langer over doorgaan, terwijl jij het alweer hebt afgedaan als 'eigenlijk niet zo belangrijk'. En zo nog 385 andere dingen die je tijdelijk van je zo zorgvuldig geplande koers halen...
Het linkerplaatje van Rhae is hoe jou (en mijn) hoofd het voor zich ziet. Je analyseert de boel, bedenkt wat de weg van A naar B is, en neemt je voor dat zo te gaan doen. Het rechter plaatje is dan hoe het gaat. Want die stomme werkelijkheid gooit dan ineens een trigger op je af. Of je therapeut wil ergens toch nog iets langer over doorgaan, terwijl jij het alweer hebt afgedaan als 'eigenlijk niet zo belangrijk'. En zo nog 385 andere dingen die je tijdelijk van je zo zorgvuldig geplande koers halen...
vrijdag 20 januari 2017 om 09:47
vrijdag 20 januari 2017 om 10:06
Ik heb mijn post van gisteren weggehaald.
Lieve Knuffel het is jou topic en ik heb niet echt iets bij te dragen aan jou proces. Goede raad en inzichten ontbreken op het moment. Veel meer dan meelezen/meeleven en een knuffel kan ik niet bieden, omdat jou proces zoveel sneller gaat. Ik merk dat als ik zelf iets schrijf er inhoudelijk niet (of nauwelijks) op gereageerd wordt (en dat is logisch want het is niet mijn topic en er is ook geen enkele verplichting uiteraard!!), waardoor ik me nog meer onzichtbaar en onbelangrijk voel. Ik zal het topic laten waar het hoort. Bij jou lieve knuffelbeertjes. Ik zal nog wel meelezen. Misschien af en toe iets neerzetten als ik denk dat ik je iets te bieden of bij te dragen heb en wens je het allerbeste.
jullie allemaal
Lieve Knuffel het is jou topic en ik heb niet echt iets bij te dragen aan jou proces. Goede raad en inzichten ontbreken op het moment. Veel meer dan meelezen/meeleven en een knuffel kan ik niet bieden, omdat jou proces zoveel sneller gaat. Ik merk dat als ik zelf iets schrijf er inhoudelijk niet (of nauwelijks) op gereageerd wordt (en dat is logisch want het is niet mijn topic en er is ook geen enkele verplichting uiteraard!!), waardoor ik me nog meer onzichtbaar en onbelangrijk voel. Ik zal het topic laten waar het hoort. Bij jou lieve knuffelbeertjes. Ik zal nog wel meelezen. Misschien af en toe iets neerzetten als ik denk dat ik je iets te bieden of bij te dragen heb en wens je het allerbeste.
jullie allemaal
vrijdag 20 januari 2017 om 10:26
Dat is een goede, Hanke. 'Waarom' vervangen door 'hoe komt het dat..'
Die geeft inderdaad veel meer ruimte voor antwoorden. Hoe komt het dat ik het zo doodeng vind om gezien te worden. Dat komt ergens vandaan, ja...
Sun, ik snap je gevoel, ik vind zelf ook dat ik hier inhoudelijk weinig bijdraag, maar ik wil je wel even zeggen dat ik je steeds gezien en gelezen heb (ook al reageerde ik niet). Heel veel sterkte met alles.
Die geeft inderdaad veel meer ruimte voor antwoorden. Hoe komt het dat ik het zo doodeng vind om gezien te worden. Dat komt ergens vandaan, ja...
Sun, ik snap je gevoel, ik vind zelf ook dat ik hier inhoudelijk weinig bijdraag, maar ik wil je wel even zeggen dat ik je steeds gezien en gelezen heb (ook al reageerde ik niet). Heel veel sterkte met alles.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 20 januari 2017 om 15:52
quote:Sunemom schreef op 20 januari 2017 @ 10:06:
Ik heb mijn post van gisteren weggehaald.
Lieve Knuffel het is jou topic en ik heb niet echt iets bij te dragen aan jou proces. Goede raad en inzichten ontbreken op het moment. Veel meer dan meelezen/meeleven en een knuffel kan ik niet bieden, omdat jou proces zoveel sneller gaat. Ik merk dat als ik zelf iets schrijf er inhoudelijk niet (of nauwelijks) op gereageerd wordt (en dat is logisch want het is niet mijn topic en er is ook geen enkele verplichting uiteraard!!), waardoor ik me nog meer onzichtbaar en onbelangrijk voel. Ik zal het topic laten waar het hoort. Bij jou lieve knuffelbeertjes. Ik zal nog wel meelezen. Misschien af en toe iets neerzetten als ik denk dat ik je iets te bieden of bij te dragen heb en wens je het allerbeste.
jullie allemaal
Lieve Sun,
Dat hoeft echt niet hoor. Ik zie je echt, je worsteling en zoektocht naar hoe verder. Ik heb echt enorm respect voor hoe jij alles doet en vooral ook hoe je je staande houdt als pilaar waar het hele gezin op kan leunen. Misschien dat ik niet genoeg op je reageer omdat ik je graag zou willen helpen maar niet weet hoe. Ik wou dat ik iets zinnigers kon zeggen. Misschien mijn hulpverlenerscomplex, dat ik graag zou willrn helpen.
Maar een knuffel geven kan ik wel. Misschien had ik dat meer moeten doen.
Ik heb mijn post van gisteren weggehaald.
Lieve Knuffel het is jou topic en ik heb niet echt iets bij te dragen aan jou proces. Goede raad en inzichten ontbreken op het moment. Veel meer dan meelezen/meeleven en een knuffel kan ik niet bieden, omdat jou proces zoveel sneller gaat. Ik merk dat als ik zelf iets schrijf er inhoudelijk niet (of nauwelijks) op gereageerd wordt (en dat is logisch want het is niet mijn topic en er is ook geen enkele verplichting uiteraard!!), waardoor ik me nog meer onzichtbaar en onbelangrijk voel. Ik zal het topic laten waar het hoort. Bij jou lieve knuffelbeertjes. Ik zal nog wel meelezen. Misschien af en toe iets neerzetten als ik denk dat ik je iets te bieden of bij te dragen heb en wens je het allerbeste.
jullie allemaal
Lieve Sun,
Dat hoeft echt niet hoor. Ik zie je echt, je worsteling en zoektocht naar hoe verder. Ik heb echt enorm respect voor hoe jij alles doet en vooral ook hoe je je staande houdt als pilaar waar het hele gezin op kan leunen. Misschien dat ik niet genoeg op je reageer omdat ik je graag zou willen helpen maar niet weet hoe. Ik wou dat ik iets zinnigers kon zeggen. Misschien mijn hulpverlenerscomplex, dat ik graag zou willrn helpen.
Maar een knuffel geven kan ik wel. Misschien had ik dat meer moeten doen.
vrijdag 20 januari 2017 om 16:46
Brrrr, Hanke, dat klinkt ook niet fijn. Klinkt ook wel een beetje als een 'eat the trog' waar ik hier eerder over gelezen heb. Dus, misschien n sausje erover: maar: verorber die kikker. Als je er niet van kan genieten, slik m dan snel door!
Rhae, fijn dat je dit terug geeft! Ik heb vaak veel aan je inbreng, maar doe wat goed voor je is. Tot weer!
Rhae, fijn dat je dit terug geeft! Ik heb vaak veel aan je inbreng, maar doe wat goed voor je is. Tot weer!
vrijdag 20 januari 2017 om 16:52
quote:Elmervrouw schreef op 20 januari 2017 @ 09:31:
Een ding vraag ik me dan wel af: waarom voelt dat zo gevaarlijk? Waarom voelt het zo doodeng, als iemand anders me echt ziet? Waarom kan ik niet geloven dat dat echt is?
Omdat je het niet gewend bent misschien? Omdat het veiliger is dat te voelen wat je kent, wat vertrouwd voelt? Omdat je radar voor gevaar een beetje te sterk staat afgesteld? Omdat je nog moet gaan ervaren dat het echt is? Omdat het veiliger is als het niet echt is, omdat dat is wat je kent? Of misschien nog iets anders, ik probeer gewoon even mee te denken. Dus wie weet zit ik helemaal mis....
@Sun: Knuff heeft het topic geopend, maar dat wil niet zeggen dat het van haar is. het is van Ons en jij hoort daarbij. Als je liever niet wilt delen, nu, om welke reden dan ook, is dat natuurlijk prima. Maar als er iets is wat je zou willen zeggen, dan nodig ik je bij deze van harte uit. Ik lees je heel erg graag.
Een ding vraag ik me dan wel af: waarom voelt dat zo gevaarlijk? Waarom voelt het zo doodeng, als iemand anders me echt ziet? Waarom kan ik niet geloven dat dat echt is?
Omdat je het niet gewend bent misschien? Omdat het veiliger is dat te voelen wat je kent, wat vertrouwd voelt? Omdat je radar voor gevaar een beetje te sterk staat afgesteld? Omdat je nog moet gaan ervaren dat het echt is? Omdat het veiliger is als het niet echt is, omdat dat is wat je kent? Of misschien nog iets anders, ik probeer gewoon even mee te denken. Dus wie weet zit ik helemaal mis....
@Sun: Knuff heeft het topic geopend, maar dat wil niet zeggen dat het van haar is. het is van Ons en jij hoort daarbij. Als je liever niet wilt delen, nu, om welke reden dan ook, is dat natuurlijk prima. Maar als er iets is wat je zou willen zeggen, dan nodig ik je bij deze van harte uit. Ik lees je heel erg graag.
vrijdag 20 januari 2017 om 17:11
quote:Knuffelbeertjes schreef op 19 januari 2017 @ 22:44:
Sunemom, ik weet niet meer wat ik zeggen moet.
Maar ik wil niet dat jij dat opvat als: schrijf hier maar niet meer, want ik heb geen woorden meer.
Ik hoop dat je het opvat als: schrijf hier vooral, want ik lees dat je het zwaar hebt,
dat je alleen staat en veel en veel te veel te dragen hebt.
Jeetje lieve Sun, wat gun ik jou een hoop, maar wat heb je het zwaar en wat hoop ik dat je blijft delen,
blijft geloven in jezelf
Sun, ik heb je post van gisteren gelezen.
En dit is wat ik erop geschreven heb, op gereageerd heb.
En daar sta ik nog steeds achter: ik lees je, ik wil je steunen, ik hoop dat je blijft delen en hoop er voor je te kunnen zijn. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer. Maar dat heeft iedereen richting elkaar, dat heeft niks te maken met het proces waar iemand in zit. Het is naar te lezen dat je mijn proces sneller vindt gaan, want dan zit je ook heel erg in het vergelijken en ik gun je wat beters. Ik gun je dat je je plek hier neemt, je ruimte neemt. Je hoeft niks zinnigs bij te dragen! Dat je er bent is al meer dan genoeg
Sunemom, ik weet niet meer wat ik zeggen moet.
Maar ik wil niet dat jij dat opvat als: schrijf hier maar niet meer, want ik heb geen woorden meer.
Ik hoop dat je het opvat als: schrijf hier vooral, want ik lees dat je het zwaar hebt,
dat je alleen staat en veel en veel te veel te dragen hebt.
Jeetje lieve Sun, wat gun ik jou een hoop, maar wat heb je het zwaar en wat hoop ik dat je blijft delen,
blijft geloven in jezelf
Sun, ik heb je post van gisteren gelezen.
En dit is wat ik erop geschreven heb, op gereageerd heb.
En daar sta ik nog steeds achter: ik lees je, ik wil je steunen, ik hoop dat je blijft delen en hoop er voor je te kunnen zijn. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer. Maar dat heeft iedereen richting elkaar, dat heeft niks te maken met het proces waar iemand in zit. Het is naar te lezen dat je mijn proces sneller vindt gaan, want dan zit je ook heel erg in het vergelijken en ik gun je wat beters. Ik gun je dat je je plek hier neemt, je ruimte neemt. Je hoeft niks zinnigs bij te dragen! Dat je er bent is al meer dan genoeg
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 17:29
Ik zal straks verder proberen te reageren op anderen, als dat lukt...
Maar heb het even heel moeilijk.
Vanmorgen bij zieke vriendin geweest en meteen daarna door naar stiefmoeder en vader.
Voor het eerst weer contact in mijn eentje sinds oktober/november.
En dat was doelbewust, want vind het contact energievretend en moeilijk.
Confronterend...
En dat was het nu weer.
Confronterend om het grote contrast te moeten erkennen tussen hoe schoonmoeder, vriendin, jullie, therapeut, vriend en collega's met mij omgaan tov mijn vader en stiefmoeder..
Het toppunt (nee dieptepunt) van vanmiddag was toch wel toen mijn vader oprechte interesse leek te hebben richting zieke vriendin:
Hoe gaat het met *naam zieke vriendin* (m'n vader)
Niet goed, deze week diagnose ms gekregen (ik)
Oh, hmm, dus nu gaat ze weer aan het werk (m'n vader)
Ik even verbouwereerd..
Ja, dat is het beste Knuffelbeertjes, van thuis zitten wordt niemand beter (m'n vader)
Nee, maar deze diagnose is best heftig en mag ze best even verdrietig om zijn (ik)
Ik ben er zelf ook verdrietig om (ik)
Wat heb jij daar nou mee te maken? (m'n vader)
Ja, je hoeft niet verdrietig te zijn, want ik ken *naam persoon* met ms en die heeft het al 30 jaar en merk je niks van (stiefmoeder)
Het lijkt mij het verstandigst dat ze weer zo snel mogelijk gaat werken,
woont ze alweer thuis? (m'n vader)
Nee, ze gaat nu langzaam re-integreren in overleg met de bedrijfsarts (ik)
Nou, als ik haar was ging ik weer lekker op mijn eentje wonen, en werken, en zo snel mogelijk verder leven (m'n vader)
Nou, ik ben best wel trots op haar, want ze pakt het allemaal goed op (ik)
Daarop kijkt m'n vader met een blik van 'einde gesprek' en verandert het onderwerp...
Dit is één van de voorbeelden waaruit blijkt waarom ik het contact moeilijk vind.
De gesprekken gaan áltijd over andere mensen,
en zitten áltijd vol oordelen..
Ik kon er redelijk sterk in staan, ook al raakte het me achteraf ontzettend.
Ik kon op dat moment naar mijn vader kijken en luisteren en denken:
waarom heb ik in godsnaam altijd jouw praatjes geloofd,
waarom heb ik me zo laten beïnvloeden door jou..?
En ik kon heel goed horen waar een groot deel van mijn innerlijke criticus vandaan komt..
Maar het contact verloopt moeizamer en moeizamer, want elk gesprek loopt nu dood..
waar ik eerst met hen mee praatte, ga ik er nu niet in mee.
Ik ga geen discussie aan, maar vertel hoe ik erover denk.
En dat is gek, en voedt ze niet.
Want daarmee hebben ze geen materialen in handen om verder door te klagen over andere personen.
Ze hebben het wel een paar keer geprobeerd vanmiddag.
Uiteraard mbt mijn 'oh zo slechte' broertje:
die kun je nooit vertrouwen (m'n stiefmoeder)
nee, hij is altijd wat van plan (m'n vader)
Knap dat hij dat vrijwilligerswerk zo goed volhoudt en therapie heeft (ik)
Ha ha, die therapie stelt geen zak voor, want hij vertelt zo'n therapeut toch alleen wat die vent horen wil (m'n stiefmoeder)
Nou, ik vind het knap van hem en als hij liegt in therapie zou ik dat sneu vinden, want heeft hij alleen zichzelf mee (ik)
Uitgepraat... wisseling van onderwerp door m'n vader...
Op de momenten dat ik een onderwerp probeerde aan te snijden,
wat vrolijk was (!) en niet veroordelend..
Konden ze daar niks mee, amper reactie, en ging het heel snel wél over de persoon waar het om ging,
én hoe anders zij met situaties om zouden gaan...
Kortom: zeer, zeer intensief voor mij.
Des te meer omdat ik 's ochtends bij zieke vriendin geweest was.
En dat contact zo anders was, zo fijn.
Waarin ik gezien werd en zij en het over van alles ging,
maar nooit over oordelen...
Eenmaal in de auto op de terugweg enorme drang,
in eten, 'slecht' eten.
Chocolade en chips en koekjes..
Eenmaal thuis thee gezet...
en de drang proberen te weerstaan..
Maar ja, wat elke keer gebeurt als ik niet toegeef,
dan komen de emoties..
en voel ik me rot en naar,
verdrietig...
Ik zie wat mijn vader mij geleerd heeft:
verdrietige dingen wegdrukken, mag er niet zijn,
kei hard werken om jezelf te overschreeuwen,
zo snel mogelijk weer op eigen benen staan,
alleen vechten, alleen dealen met je issues.
en het enige wat ik denk is:
ik moet zelf ook niet zo veroordelend zijn,
moet begrip voor hem opbrengen..
want ik begrijp het wel...
opgegroeid in pleeggezinnen,
vader alcohol verslaafd (mijn opa)
ex vrouw ook (mijn moeder),
natuurlijk heeft mijn vader mij dit geleerd en meegegeven,
en doet hij dat nog steeds..
Maar ik begin nu te zien wat het met mij doet,
hoe ik geprogrammeerd ben,
om óók alleen te gaan staan, me op werk te richten,
gevoelens uit de weg te gaan, etc. etc.
En dat wil ik niet voelen,
dat wil ik ontkennen
Maar heb het even heel moeilijk.
Vanmorgen bij zieke vriendin geweest en meteen daarna door naar stiefmoeder en vader.
Voor het eerst weer contact in mijn eentje sinds oktober/november.
En dat was doelbewust, want vind het contact energievretend en moeilijk.
Confronterend...
En dat was het nu weer.
Confronterend om het grote contrast te moeten erkennen tussen hoe schoonmoeder, vriendin, jullie, therapeut, vriend en collega's met mij omgaan tov mijn vader en stiefmoeder..
Het toppunt (nee dieptepunt) van vanmiddag was toch wel toen mijn vader oprechte interesse leek te hebben richting zieke vriendin:
Hoe gaat het met *naam zieke vriendin* (m'n vader)
Niet goed, deze week diagnose ms gekregen (ik)
Oh, hmm, dus nu gaat ze weer aan het werk (m'n vader)
Ik even verbouwereerd..
Ja, dat is het beste Knuffelbeertjes, van thuis zitten wordt niemand beter (m'n vader)
Nee, maar deze diagnose is best heftig en mag ze best even verdrietig om zijn (ik)
Ik ben er zelf ook verdrietig om (ik)
Wat heb jij daar nou mee te maken? (m'n vader)
Ja, je hoeft niet verdrietig te zijn, want ik ken *naam persoon* met ms en die heeft het al 30 jaar en merk je niks van (stiefmoeder)
Het lijkt mij het verstandigst dat ze weer zo snel mogelijk gaat werken,
woont ze alweer thuis? (m'n vader)
Nee, ze gaat nu langzaam re-integreren in overleg met de bedrijfsarts (ik)
Nou, als ik haar was ging ik weer lekker op mijn eentje wonen, en werken, en zo snel mogelijk verder leven (m'n vader)
Nou, ik ben best wel trots op haar, want ze pakt het allemaal goed op (ik)
Daarop kijkt m'n vader met een blik van 'einde gesprek' en verandert het onderwerp...
Dit is één van de voorbeelden waaruit blijkt waarom ik het contact moeilijk vind.
De gesprekken gaan áltijd over andere mensen,
en zitten áltijd vol oordelen..
Ik kon er redelijk sterk in staan, ook al raakte het me achteraf ontzettend.
Ik kon op dat moment naar mijn vader kijken en luisteren en denken:
waarom heb ik in godsnaam altijd jouw praatjes geloofd,
waarom heb ik me zo laten beïnvloeden door jou..?
En ik kon heel goed horen waar een groot deel van mijn innerlijke criticus vandaan komt..
Maar het contact verloopt moeizamer en moeizamer, want elk gesprek loopt nu dood..
waar ik eerst met hen mee praatte, ga ik er nu niet in mee.
Ik ga geen discussie aan, maar vertel hoe ik erover denk.
En dat is gek, en voedt ze niet.
Want daarmee hebben ze geen materialen in handen om verder door te klagen over andere personen.
Ze hebben het wel een paar keer geprobeerd vanmiddag.
Uiteraard mbt mijn 'oh zo slechte' broertje:
die kun je nooit vertrouwen (m'n stiefmoeder)
nee, hij is altijd wat van plan (m'n vader)
Knap dat hij dat vrijwilligerswerk zo goed volhoudt en therapie heeft (ik)
Ha ha, die therapie stelt geen zak voor, want hij vertelt zo'n therapeut toch alleen wat die vent horen wil (m'n stiefmoeder)
Nou, ik vind het knap van hem en als hij liegt in therapie zou ik dat sneu vinden, want heeft hij alleen zichzelf mee (ik)
Uitgepraat... wisseling van onderwerp door m'n vader...
Op de momenten dat ik een onderwerp probeerde aan te snijden,
wat vrolijk was (!) en niet veroordelend..
Konden ze daar niks mee, amper reactie, en ging het heel snel wél over de persoon waar het om ging,
én hoe anders zij met situaties om zouden gaan...
Kortom: zeer, zeer intensief voor mij.
Des te meer omdat ik 's ochtends bij zieke vriendin geweest was.
En dat contact zo anders was, zo fijn.
Waarin ik gezien werd en zij en het over van alles ging,
maar nooit over oordelen...
Eenmaal in de auto op de terugweg enorme drang,
in eten, 'slecht' eten.
Chocolade en chips en koekjes..
Eenmaal thuis thee gezet...
en de drang proberen te weerstaan..
Maar ja, wat elke keer gebeurt als ik niet toegeef,
dan komen de emoties..
en voel ik me rot en naar,
verdrietig...
Ik zie wat mijn vader mij geleerd heeft:
verdrietige dingen wegdrukken, mag er niet zijn,
kei hard werken om jezelf te overschreeuwen,
zo snel mogelijk weer op eigen benen staan,
alleen vechten, alleen dealen met je issues.
en het enige wat ik denk is:
ik moet zelf ook niet zo veroordelend zijn,
moet begrip voor hem opbrengen..
want ik begrijp het wel...
opgegroeid in pleeggezinnen,
vader alcohol verslaafd (mijn opa)
ex vrouw ook (mijn moeder),
natuurlijk heeft mijn vader mij dit geleerd en meegegeven,
en doet hij dat nog steeds..
Maar ik begin nu te zien wat het met mij doet,
hoe ik geprogrammeerd ben,
om óók alleen te gaan staan, me op werk te richten,
gevoelens uit de weg te gaan, etc. etc.
En dat wil ik niet voelen,
dat wil ik ontkennen
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 17:47
vrijdag 20 januari 2017 om 17:49
quote:hanke321 schreef op 20 januari 2017 @ 09:27:
Nou lieve Knuf, vaak krijg ik eerst de opmerking' oh...je hebt oordelen. Nou neem maar waar dat je die hebt. Lukt het om te accepteren dat je die nu hebt?'
Zo leer ik er niet tegen in te gaan. Want er tegen in gaan wordt steijd en dat ga ik verliezen. Dan is de liefde en mildheid weg. Terwijl die mijn heilzame balsem zijn....
Ja... het is zo.... zo werkt het natuurlijk wel...
Maar moeilijk hoor..
Misschien moet ik ook niet oordelen over het feit dat ik oordeel
Ook accepteren..
en accepteren dat het hierbij ook leren en oefenen is.
Iets wat moeite mág kosten, omdat het nieuw en niet vertrouwd en onveilig voelt,
niet omdat het dat is, maar omdat het mij anders geleerd is..
Nou lieve Knuf, vaak krijg ik eerst de opmerking' oh...je hebt oordelen. Nou neem maar waar dat je die hebt. Lukt het om te accepteren dat je die nu hebt?'
Zo leer ik er niet tegen in te gaan. Want er tegen in gaan wordt steijd en dat ga ik verliezen. Dan is de liefde en mildheid weg. Terwijl die mijn heilzame balsem zijn....
Ja... het is zo.... zo werkt het natuurlijk wel...
Maar moeilijk hoor..
Misschien moet ik ook niet oordelen over het feit dat ik oordeel
Ook accepteren..
en accepteren dat het hierbij ook leren en oefenen is.
Iets wat moeite mág kosten, omdat het nieuw en niet vertrouwd en onveilig voelt,
niet omdat het dat is, maar omdat het mij anders geleerd is..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 17:54
quote:Tobbert schreef op 20 januari 2017 @ 09:40:
Knuffel, wat een mooi gesprek met je vriend! En wat ontzettend knap dat je zo onvoorwaardelijk kan liefhebben! Dat dat vermogen in jou niet beschadigd is, is heel mooi! Daar put je nu namelijk zoveel uit, naar anderen toe en in de toekomst misschien ook steeds meer naar jezelf.
Het linkerplaatje van Rhae is hoe jou (en mijn) hoofd het voor zich ziet. Je analyseert de boel, bedenkt wat de weg van A naar B is, en neemt je voor dat zo te gaan doen. Het rechter plaatje is dan hoe het gaat. Want die stomme werkelijkheid gooit dan ineens een trigger op je af. Of je therapeut wil ergens toch nog iets langer over doorgaan, terwijl jij het alweer hebt afgedaan als 'eigenlijk niet zo belangrijk'. En zo nog 385 andere dingen die je tijdelijk van je zo zorgvuldig geplande koers halen...
Hey Tobbie
Dank je wel voor je lieve woorden.
En je hebt gelijk... de doelen/verwachtingen en realiteit zijn anders,
en dat is bij iedereen zo, maar bij mij mag dat niet.
Vind ik dan weer...
en dat is naar en raar.
Vooral richting mezelf..
Steeds meer betekenis krijgen de woorden van mijn therapeut, waarin zij aangeeft:
'wat maak jij het jezelf ontzettend moeilijk'
Ja klopt, terecht dacht ik altijd.
Maar misschien is het tijd om het mezelf wat makkelijker te maken,
dat proces wat ik nu in werking heb gezet... Tsja, ondanks alle weerstand, mitsen en maren, brengt het me ook heel veel.
Knuffel, wat een mooi gesprek met je vriend! En wat ontzettend knap dat je zo onvoorwaardelijk kan liefhebben! Dat dat vermogen in jou niet beschadigd is, is heel mooi! Daar put je nu namelijk zoveel uit, naar anderen toe en in de toekomst misschien ook steeds meer naar jezelf.
Het linkerplaatje van Rhae is hoe jou (en mijn) hoofd het voor zich ziet. Je analyseert de boel, bedenkt wat de weg van A naar B is, en neemt je voor dat zo te gaan doen. Het rechter plaatje is dan hoe het gaat. Want die stomme werkelijkheid gooit dan ineens een trigger op je af. Of je therapeut wil ergens toch nog iets langer over doorgaan, terwijl jij het alweer hebt afgedaan als 'eigenlijk niet zo belangrijk'. En zo nog 385 andere dingen die je tijdelijk van je zo zorgvuldig geplande koers halen...
Hey Tobbie
Dank je wel voor je lieve woorden.
En je hebt gelijk... de doelen/verwachtingen en realiteit zijn anders,
en dat is bij iedereen zo, maar bij mij mag dat niet.
Vind ik dan weer...
en dat is naar en raar.
Vooral richting mezelf..
Steeds meer betekenis krijgen de woorden van mijn therapeut, waarin zij aangeeft:
'wat maak jij het jezelf ontzettend moeilijk'
Ja klopt, terecht dacht ik altijd.
Maar misschien is het tijd om het mezelf wat makkelijker te maken,
dat proces wat ik nu in werking heb gezet... Tsja, ondanks alle weerstand, mitsen en maren, brengt het me ook heel veel.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 18:48
Dat heb ik vanmiddag ook ervaren: hoe anders het ons geleerd is, Knuf.
Ik was op pad met drie leuke, jongere, vrouwen die ik een tijdje geleden tijdens een cursus heb leren kennen. Hapje eten, beetje winkelen. Een van hen gaat trouwen en wilde kijken voor lingerie. En ik stond erbij, en kleine M keek mee. Nieuwsgierig en met nieuwe ogen. Zo duidelijk gevoeld. Op een gegeven moment zei een van hen, toen we buiten liepen, iets over speels tegen mij. (Grappig, want ik ben dus een stuk ouder dan zij.) Ja, zei ik, ik laat soms dat kind in mij buiten spelen, ze heeft vroeger niet zoveel fun gehad dus ze wil wat inhalen. En ik zei het dus op de toon van een grapje, maar voelde zelf hoe waar dat was, en zij keken er trouwens ook niet raar van op (geen idee wat ze dachten, of het echt een grapje was of niet, maar ik hield me er ook niet mee bezig).
Later vertelde een van hen over haar moeder en hoe ze nu worstelde met haar zelfbeeld, en dat ze mijn relatiegedoe zo herkende (dat ik alles wil saboteren en afbreken). Daar zag ik ook weer, net als bij jou Knuf, en bij anderen, hoeveel invloed negatieve kind-ervaringen hebben. Hoe hard je moet werken om dat een beetje te kunnen gaan loslaten, en ombuigen. Ik zag het bij haar heel duidelijk. Dat hielp mij ook om het van mezelf duidelijker te zien. Net als bij het lezen hier.
Ik was op pad met drie leuke, jongere, vrouwen die ik een tijdje geleden tijdens een cursus heb leren kennen. Hapje eten, beetje winkelen. Een van hen gaat trouwen en wilde kijken voor lingerie. En ik stond erbij, en kleine M keek mee. Nieuwsgierig en met nieuwe ogen. Zo duidelijk gevoeld. Op een gegeven moment zei een van hen, toen we buiten liepen, iets over speels tegen mij. (Grappig, want ik ben dus een stuk ouder dan zij.) Ja, zei ik, ik laat soms dat kind in mij buiten spelen, ze heeft vroeger niet zoveel fun gehad dus ze wil wat inhalen. En ik zei het dus op de toon van een grapje, maar voelde zelf hoe waar dat was, en zij keken er trouwens ook niet raar van op (geen idee wat ze dachten, of het echt een grapje was of niet, maar ik hield me er ook niet mee bezig).
Later vertelde een van hen over haar moeder en hoe ze nu worstelde met haar zelfbeeld, en dat ze mijn relatiegedoe zo herkende (dat ik alles wil saboteren en afbreken). Daar zag ik ook weer, net als bij jou Knuf, en bij anderen, hoeveel invloed negatieve kind-ervaringen hebben. Hoe hard je moet werken om dat een beetje te kunnen gaan loslaten, en ombuigen. Ik zag het bij haar heel duidelijk. Dat hielp mij ook om het van mezelf duidelijker te zien. Net als bij het lezen hier.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 20 januari 2017 om 18:52
quote:Knuffelbeertjes schreef op 20 januari 2017 @ 17:29:
Ik zal straks verder proberen te reageren op anderen, als dat lukt...
Maar heb het even heel moeilijk.
Vanmorgen bij zieke vriendin geweest en meteen daarna door naar stiefmoeder en vader.
Voor het eerst weer contact in mijn eentje sinds oktober/november.
En dat was doelbewust, want vind het contact energievretend en moeilijk.
Confronterend...
En dat was het nu weer.
Confronterend om het grote contrast te moeten erkennen tussen hoe schoonmoeder, vriendin, jullie, therapeut, vriend en collega's met mij omgaan tov mijn vader en stiefmoeder..
Het toppunt (nee dieptepunt) van vanmiddag was toch wel toen mijn vader oprechte interesse leek te hebben richting zieke vriendin:
Hoe gaat het met *naam zieke vriendin* (m'n vader)
Niet goed, deze week diagnose ms gekregen (ik)
Oh, hmm, dus nu gaat ze weer aan het werk (m'n vader)
Ik even verbouwereerd..
Ja, dat is het beste Knuffelbeertjes, van thuis zitten wordt niemand beter (m'n vader)
Nee, maar deze diagnose is best heftig en mag ze best even verdrietig om zijn (ik)
Ik ben er zelf ook verdrietig om (ik)
Wat heb jij daar nou mee te maken? (m'n vader)
Ja, je hoeft niet verdrietig te zijn, want ik ken *naam persoon* met ms en die heeft het al 30 jaar en merk je niks van (stiefmoeder)
Het lijkt mij het verstandigst dat ze weer zo snel mogelijk gaat werken,
woont ze alweer thuis? (m'n vader)
Nee, ze gaat nu langzaam re-integreren in overleg met de bedrijfsarts (ik)
Nou, als ik haar was ging ik weer lekker op mijn eentje wonen, en werken, en zo snel mogelijk verder leven (m'n vader)
Nou, ik ben best wel trots op haar, want ze pakt het allemaal goed op (ik)
Daarop kijkt m'n vader met een blik van 'einde gesprek' en verandert het onderwerp...
Dit is één van de voorbeelden waaruit blijkt waarom ik het contact moeilijk vind.
De gesprekken gaan áltijd over andere mensen,
en zitten áltijd vol oordelen..
Ik kon er redelijk sterk in staan, ook al raakte het me achteraf ontzettend.
Ik kon op dat moment naar mijn vader kijken en luisteren en denken:
waarom heb ik in godsnaam altijd jouw praatjes geloofd,
waarom heb ik me zo laten beïnvloeden door jou..?
En ik kon heel goed horen waar een groot deel van mijn innerlijke criticus vandaan komt..
Maar het contact verloopt moeizamer en moeizamer, want elk gesprek loopt nu dood..
waar ik eerst met hen mee praatte, ga ik er nu niet in mee.
Ik ga geen discussie aan, maar vertel hoe ik erover denk.
En dat is gek, en voedt ze niet.
Want daarmee hebben ze geen materialen in handen om verder door te klagen over andere personen.
Ze hebben het wel een paar keer geprobeerd vanmiddag.
Uiteraard mbt mijn 'oh zo slechte' broertje:
die kun je nooit vertrouwen (m'n stiefmoeder)
nee, hij is altijd wat van plan (m'n vader)
Knap dat hij dat vrijwilligerswerk zo goed volhoudt en therapie heeft (ik)
Ha ha, die therapie stelt geen zak voor, want hij vertelt zo'n therapeut toch alleen wat die vent horen wil (m'n stiefmoeder)
Nou, ik vind het knap van hem en als hij liegt in therapie zou ik dat sneu vinden, want heeft hij alleen zichzelf mee (ik)
Uitgepraat... wisseling van onderwerp door m'n vader...
Op de momenten dat ik een onderwerp probeerde aan te snijden,
wat vrolijk was (!) en niet veroordelend..
Konden ze daar niks mee, amper reactie, en ging het heel snel wél over de persoon waar het om ging,
én hoe anders zij met situaties om zouden gaan...
Kortom: zeer, zeer intensief voor mij.
Des te meer omdat ik 's ochtends bij zieke vriendin geweest was.
En dat contact zo anders was, zo fijn.
Waarin ik gezien werd en zij en het over van alles ging,
maar nooit over oordelen...
Eenmaal in de auto op de terugweg enorme drang,
in eten, 'slecht' eten.
Chocolade en chips en koekjes..
Eenmaal thuis thee gezet...
en de drang proberen te weerstaan..
Maar ja, wat elke keer gebeurt als ik niet toegeef,
dan komen de emoties..
en voel ik me rot en naar,
verdrietig...
Ik zie wat mijn vader mij geleerd heeft:
verdrietige dingen wegdrukken, mag er niet zijn,
kei hard werken om jezelf te overschreeuwen,
zo snel mogelijk weer op eigen benen staan,
alleen vechten, alleen dealen met je issues.
en het enige wat ik denk is:
ik moet zelf ook niet zo veroordelend zijn,
moet begrip voor hem opbrengen..
want ik begrijp het wel...
opgegroeid in pleeggezinnen,
vader alcohol verslaafd (mijn opa)
ex vrouw ook (mijn moeder),
natuurlijk heeft mijn vader mij dit geleerd en meegegeven,
en doet hij dat nog steeds..
Maar ik begin nu te zien wat het met mij doet,
hoe ik geprogrammeerd ben,
om óók alleen te gaan staan, me op werk te richten,
gevoelens uit de weg te gaan, etc. etc.
En dat wil ik niet voelen,
dat wil ik ontkennen
Het is toch mooi dat je dat nu kan zien. De patronen bij je vader en stiefmoeder, maar ook bij jezelf. Dan kan je er wat mee namelijk! Wat betreft je ouders kun je nunzelf kiezen of/wanneer/hoe en onder welke voorwaarden je het contact wil. Je kan bijvoorbeeld zelf kiezen waar je op in gaat, waar je tegenin gaat of zeggen: als je niet positief over broer kan praten heb ik het er liever niet over. Of zo, legio mogelijkheden. Nu ben jij aan zet met ontdekken wat jij wilt en fijn, acceptabel gedrag van je vader vindt.
En wat betreft je eigen interne oordelende stem. Ook jij kunt leren milder voor jezelf te zijn. Dat doe je al, maar nu weet je het misschien beter te herkennen.
Dat je er ook verdrietig van wordt mag ook. Je vader valt van zijn voetstuk en dat is pijnlijk.
Ik zal straks verder proberen te reageren op anderen, als dat lukt...
Maar heb het even heel moeilijk.
Vanmorgen bij zieke vriendin geweest en meteen daarna door naar stiefmoeder en vader.
Voor het eerst weer contact in mijn eentje sinds oktober/november.
En dat was doelbewust, want vind het contact energievretend en moeilijk.
Confronterend...
En dat was het nu weer.
Confronterend om het grote contrast te moeten erkennen tussen hoe schoonmoeder, vriendin, jullie, therapeut, vriend en collega's met mij omgaan tov mijn vader en stiefmoeder..
Het toppunt (nee dieptepunt) van vanmiddag was toch wel toen mijn vader oprechte interesse leek te hebben richting zieke vriendin:
Hoe gaat het met *naam zieke vriendin* (m'n vader)
Niet goed, deze week diagnose ms gekregen (ik)
Oh, hmm, dus nu gaat ze weer aan het werk (m'n vader)
Ik even verbouwereerd..
Ja, dat is het beste Knuffelbeertjes, van thuis zitten wordt niemand beter (m'n vader)
Nee, maar deze diagnose is best heftig en mag ze best even verdrietig om zijn (ik)
Ik ben er zelf ook verdrietig om (ik)
Wat heb jij daar nou mee te maken? (m'n vader)
Ja, je hoeft niet verdrietig te zijn, want ik ken *naam persoon* met ms en die heeft het al 30 jaar en merk je niks van (stiefmoeder)
Het lijkt mij het verstandigst dat ze weer zo snel mogelijk gaat werken,
woont ze alweer thuis? (m'n vader)
Nee, ze gaat nu langzaam re-integreren in overleg met de bedrijfsarts (ik)
Nou, als ik haar was ging ik weer lekker op mijn eentje wonen, en werken, en zo snel mogelijk verder leven (m'n vader)
Nou, ik ben best wel trots op haar, want ze pakt het allemaal goed op (ik)
Daarop kijkt m'n vader met een blik van 'einde gesprek' en verandert het onderwerp...
Dit is één van de voorbeelden waaruit blijkt waarom ik het contact moeilijk vind.
De gesprekken gaan áltijd over andere mensen,
en zitten áltijd vol oordelen..
Ik kon er redelijk sterk in staan, ook al raakte het me achteraf ontzettend.
Ik kon op dat moment naar mijn vader kijken en luisteren en denken:
waarom heb ik in godsnaam altijd jouw praatjes geloofd,
waarom heb ik me zo laten beïnvloeden door jou..?
En ik kon heel goed horen waar een groot deel van mijn innerlijke criticus vandaan komt..
Maar het contact verloopt moeizamer en moeizamer, want elk gesprek loopt nu dood..
waar ik eerst met hen mee praatte, ga ik er nu niet in mee.
Ik ga geen discussie aan, maar vertel hoe ik erover denk.
En dat is gek, en voedt ze niet.
Want daarmee hebben ze geen materialen in handen om verder door te klagen over andere personen.
Ze hebben het wel een paar keer geprobeerd vanmiddag.
Uiteraard mbt mijn 'oh zo slechte' broertje:
die kun je nooit vertrouwen (m'n stiefmoeder)
nee, hij is altijd wat van plan (m'n vader)
Knap dat hij dat vrijwilligerswerk zo goed volhoudt en therapie heeft (ik)
Ha ha, die therapie stelt geen zak voor, want hij vertelt zo'n therapeut toch alleen wat die vent horen wil (m'n stiefmoeder)
Nou, ik vind het knap van hem en als hij liegt in therapie zou ik dat sneu vinden, want heeft hij alleen zichzelf mee (ik)
Uitgepraat... wisseling van onderwerp door m'n vader...
Op de momenten dat ik een onderwerp probeerde aan te snijden,
wat vrolijk was (!) en niet veroordelend..
Konden ze daar niks mee, amper reactie, en ging het heel snel wél over de persoon waar het om ging,
én hoe anders zij met situaties om zouden gaan...
Kortom: zeer, zeer intensief voor mij.
Des te meer omdat ik 's ochtends bij zieke vriendin geweest was.
En dat contact zo anders was, zo fijn.
Waarin ik gezien werd en zij en het over van alles ging,
maar nooit over oordelen...
Eenmaal in de auto op de terugweg enorme drang,
in eten, 'slecht' eten.
Chocolade en chips en koekjes..
Eenmaal thuis thee gezet...
en de drang proberen te weerstaan..
Maar ja, wat elke keer gebeurt als ik niet toegeef,
dan komen de emoties..
en voel ik me rot en naar,
verdrietig...
Ik zie wat mijn vader mij geleerd heeft:
verdrietige dingen wegdrukken, mag er niet zijn,
kei hard werken om jezelf te overschreeuwen,
zo snel mogelijk weer op eigen benen staan,
alleen vechten, alleen dealen met je issues.
en het enige wat ik denk is:
ik moet zelf ook niet zo veroordelend zijn,
moet begrip voor hem opbrengen..
want ik begrijp het wel...
opgegroeid in pleeggezinnen,
vader alcohol verslaafd (mijn opa)
ex vrouw ook (mijn moeder),
natuurlijk heeft mijn vader mij dit geleerd en meegegeven,
en doet hij dat nog steeds..
Maar ik begin nu te zien wat het met mij doet,
hoe ik geprogrammeerd ben,
om óók alleen te gaan staan, me op werk te richten,
gevoelens uit de weg te gaan, etc. etc.
En dat wil ik niet voelen,
dat wil ik ontkennen
Het is toch mooi dat je dat nu kan zien. De patronen bij je vader en stiefmoeder, maar ook bij jezelf. Dan kan je er wat mee namelijk! Wat betreft je ouders kun je nunzelf kiezen of/wanneer/hoe en onder welke voorwaarden je het contact wil. Je kan bijvoorbeeld zelf kiezen waar je op in gaat, waar je tegenin gaat of zeggen: als je niet positief over broer kan praten heb ik het er liever niet over. Of zo, legio mogelijkheden. Nu ben jij aan zet met ontdekken wat jij wilt en fijn, acceptabel gedrag van je vader vindt.
En wat betreft je eigen interne oordelende stem. Ook jij kunt leren milder voor jezelf te zijn. Dat doe je al, maar nu weet je het misschien beter te herkennen.
Dat je er ook verdrietig van wordt mag ook. Je vader valt van zijn voetstuk en dat is pijnlijk.
vrijdag 20 januari 2017 om 19:17
quote:Elmervrouw schreef op 20 januari 2017 @ 18:48:
Daar zag ik ook weer, net als bij jou Knuf, en bij anderen, hoeveel invloed negatieve kind-ervaringen hebben. Hoe hard je moet werken om dat een beetje te kunnen gaan loslaten, en ombuigen. Ik zag het bij haar heel duidelijk. Dat hielp mij ook om het van mezelf duidelijker te zien. Net als bij het lezen hier.
Fijn om te horen. Fijn om de herkenningen in je verhaal te lezen EV.
Knap hoe je het kleine meisje de ruimte geeft, daarmee oefent.
Daar zag ik ook weer, net als bij jou Knuf, en bij anderen, hoeveel invloed negatieve kind-ervaringen hebben. Hoe hard je moet werken om dat een beetje te kunnen gaan loslaten, en ombuigen. Ik zag het bij haar heel duidelijk. Dat hielp mij ook om het van mezelf duidelijker te zien. Net als bij het lezen hier.
Fijn om te horen. Fijn om de herkenningen in je verhaal te lezen EV.
Knap hoe je het kleine meisje de ruimte geeft, daarmee oefent.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 19:21
quote:branningbrothers schreef op 20 januari 2017 @ 18:52:
[...]
Het is toch mooi dat je dat nu kan zien. De patronen bij je vader en stiefmoeder, maar ook bij jezelf. Dan kan je er wat mee namelijk! Wat betreft je ouders kun je nunzelf kiezen of/wanneer/hoe en onder welke voorwaarden je het contact wil. Je kan bijvoorbeeld zelf kiezen waar je op in gaat, waar je tegenin gaat of zeggen: als je niet positief over broer kan praten heb ik het er liever niet over. Of zo, legio mogelijkheden. Nu ben jij aan zet met ontdekken wat jij wilt en fijn, acceptabel gedrag van je vader vindt.
En wat betreft je eigen interne oordelende stem. Ook jij kunt leren milder voor jezelf te zijn. Dat doe je al, maar nu weet je het misschien beter te herkennen.
Dat je er ook verdrietig van wordt mag ook. Je vader valt van zijn voetstuk en dat is pijnlijk.
Ja... Dat is het precies; het vallen van zijn voetstuk..
Je vader is je held en dat heb ik er met de paplepel ingegoten gekregen.
2 handen op 1 buik, zoveel gelijkenissen, 'wat fijn dat je op je vader lijkt'....
En nu dit, nu deze realiteit.. Dat is zeker pijnlijk.
Maar snap ook het positieve ervan en merk dat ook echt wel.
Kies zelf voor verantwoordelijkheid en volwassenheid.
Ik ben wel zijn kind, maar niet meer zoals vroeger...
Ik ben nu ook zelf volwassen..
Ik voel me wel stom, dat ik dat nu pas door heb
[...]
Het is toch mooi dat je dat nu kan zien. De patronen bij je vader en stiefmoeder, maar ook bij jezelf. Dan kan je er wat mee namelijk! Wat betreft je ouders kun je nunzelf kiezen of/wanneer/hoe en onder welke voorwaarden je het contact wil. Je kan bijvoorbeeld zelf kiezen waar je op in gaat, waar je tegenin gaat of zeggen: als je niet positief over broer kan praten heb ik het er liever niet over. Of zo, legio mogelijkheden. Nu ben jij aan zet met ontdekken wat jij wilt en fijn, acceptabel gedrag van je vader vindt.
En wat betreft je eigen interne oordelende stem. Ook jij kunt leren milder voor jezelf te zijn. Dat doe je al, maar nu weet je het misschien beter te herkennen.
Dat je er ook verdrietig van wordt mag ook. Je vader valt van zijn voetstuk en dat is pijnlijk.
Ja... Dat is het precies; het vallen van zijn voetstuk..
Je vader is je held en dat heb ik er met de paplepel ingegoten gekregen.
2 handen op 1 buik, zoveel gelijkenissen, 'wat fijn dat je op je vader lijkt'....
En nu dit, nu deze realiteit.. Dat is zeker pijnlijk.
Maar snap ook het positieve ervan en merk dat ook echt wel.
Kies zelf voor verantwoordelijkheid en volwassenheid.
Ik ben wel zijn kind, maar niet meer zoals vroeger...
Ik ben nu ook zelf volwassen..
Ik voel me wel stom, dat ik dat nu pas door heb
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 19:22
quote:Sunemom schreef op 20 januari 2017 @ 10:06:
Ik heb mijn post van gisteren weggehaald.
Lieve Knuffel het is jou topic en ik heb niet echt iets bij te dragen aan jou proces. Goede raad en inzichten ontbreken op het moment. Veel meer dan meelezen/meeleven en een knuffel kan ik niet bieden, omdat jou proces zoveel sneller gaat. Ik merk dat als ik zelf iets schrijf er inhoudelijk niet (of nauwelijks) op gereageerd wordt (en dat is logisch want het is niet mijn topic en er is ook geen enkele verplichting uiteraard!!), waardoor ik me nog meer onzichtbaar en onbelangrijk voel. Ik zal het topic laten waar het hoort. Bij jou lieve knuffelbeertjes. Ik zal nog wel meelezen. Misschien af en toe iets neerzetten als ik denk dat ik je iets te bieden of bij te dragen heb en wens je het allerbeste.
jullie allemaalAch, Sun toch. Ik vind het heel jammer en naar om te lezen dat je je onzichtbaar en onbelangrijk voelt. Want dat bén je echt niet. Ik had je post gelezen. Weet je waarom ik niet reageerde? Omdat ik heel hard aan het denken was of ik er nog ergens een lichtpuntje in kon vinden, of een goed idee kon bedenken (anders dan al je kaarten en wanhoop op tafel gooien bij de huisarts en goede overbrugging van die wachtlijst eisen, maar ik ben bang dat dat geen strategie is die, nu, bij jou past). Maar ik wist niets. En als ik al boos en ontgoocheld ben van dat gesprek, hoe moet het dan voor jou voelen? Hoezo is het niet erg genoeg wat jij hebt meegemaakt? Geen enkele handreiking om de wachtlijst te overbruggen; ik kan er met mijn verstand niet bij. Ik kan me niet eens voorstellen hoe wanhopig en niet gezien jij je voelt... Dat ik je niets wist te bieden, voelde zó verkeerd dat ik nog niet wist hoe te reageren. Dat heeft dus niets te maken met je niet zien, onbelangrijk vinden, of zelfs negeren. Het heeft alles te maken met dat ik je graag meer wil bieden dan een hele grote Ik weet alleen even geen oplossing en kan dus geen andere steun bieden dan een lezend oog en een welgemeende
Ik heb mijn post van gisteren weggehaald.
Lieve Knuffel het is jou topic en ik heb niet echt iets bij te dragen aan jou proces. Goede raad en inzichten ontbreken op het moment. Veel meer dan meelezen/meeleven en een knuffel kan ik niet bieden, omdat jou proces zoveel sneller gaat. Ik merk dat als ik zelf iets schrijf er inhoudelijk niet (of nauwelijks) op gereageerd wordt (en dat is logisch want het is niet mijn topic en er is ook geen enkele verplichting uiteraard!!), waardoor ik me nog meer onzichtbaar en onbelangrijk voel. Ik zal het topic laten waar het hoort. Bij jou lieve knuffelbeertjes. Ik zal nog wel meelezen. Misschien af en toe iets neerzetten als ik denk dat ik je iets te bieden of bij te dragen heb en wens je het allerbeste.
jullie allemaalAch, Sun toch. Ik vind het heel jammer en naar om te lezen dat je je onzichtbaar en onbelangrijk voelt. Want dat bén je echt niet. Ik had je post gelezen. Weet je waarom ik niet reageerde? Omdat ik heel hard aan het denken was of ik er nog ergens een lichtpuntje in kon vinden, of een goed idee kon bedenken (anders dan al je kaarten en wanhoop op tafel gooien bij de huisarts en goede overbrugging van die wachtlijst eisen, maar ik ben bang dat dat geen strategie is die, nu, bij jou past). Maar ik wist niets. En als ik al boos en ontgoocheld ben van dat gesprek, hoe moet het dan voor jou voelen? Hoezo is het niet erg genoeg wat jij hebt meegemaakt? Geen enkele handreiking om de wachtlijst te overbruggen; ik kan er met mijn verstand niet bij. Ik kan me niet eens voorstellen hoe wanhopig en niet gezien jij je voelt... Dat ik je niets wist te bieden, voelde zó verkeerd dat ik nog niet wist hoe te reageren. Dat heeft dus niets te maken met je niet zien, onbelangrijk vinden, of zelfs negeren. Het heeft alles te maken met dat ik je graag meer wil bieden dan een hele grote Ik weet alleen even geen oplossing en kan dus geen andere steun bieden dan een lezend oog en een welgemeende
vrijdag 20 januari 2017 om 19:37
quote:Knuffelbeertjes schreef op 20 januari 2017 @ 17:54:
[...]
Hey Tobbie
en dat is bij iedereen zo, maar bij mij mag dat niet.
'wat maak jij het jezelf ontzettend moeilijk'
Ik zie je heel hard werken aan het dat het voor jou anders 'is/moet'. Je onderzoekt hoe en tot hoever je dat los wil laten, bent bezig jezelf opnieuw uit te vinden. Ja, je hebt het jezelf heel moeilijk gemaakt, maar dat heeft je ver gebracht. Volgens mij maak je het jezelf nu al minder moeilijk, en dat is ontzettend knap.
[...]
Hey Tobbie
en dat is bij iedereen zo, maar bij mij mag dat niet.
'wat maak jij het jezelf ontzettend moeilijk'
Ik zie je heel hard werken aan het dat het voor jou anders 'is/moet'. Je onderzoekt hoe en tot hoever je dat los wil laten, bent bezig jezelf opnieuw uit te vinden. Ja, je hebt het jezelf heel moeilijk gemaakt, maar dat heeft je ver gebracht. Volgens mij maak je het jezelf nu al minder moeilijk, en dat is ontzettend knap.
vrijdag 20 januari 2017 om 19:44
quote:Tobbert schreef op 20 januari 2017 @ 19:37:
[...]
Ik zie je heel hard werken aan het dat het voor jou anders 'is/moet'. Je onderzoekt hoe en tot hoever je dat los wil laten, bent bezig jezelf opnieuw uit te vinden. Ja, je hebt het jezelf heel moeilijk gemaakt, maar dat heeft je ver gebracht. Volgens mij maak je het jezelf nu al minder moeilijk, en dat is ontzettend knap. Klopt. Je leest me goed Tobbie en dat voelt fijn, dank je wel
[...]
Ik zie je heel hard werken aan het dat het voor jou anders 'is/moet'. Je onderzoekt hoe en tot hoever je dat los wil laten, bent bezig jezelf opnieuw uit te vinden. Ja, je hebt het jezelf heel moeilijk gemaakt, maar dat heeft je ver gebracht. Volgens mij maak je het jezelf nu al minder moeilijk, en dat is ontzettend knap. Klopt. Je leest me goed Tobbie en dat voelt fijn, dank je wel
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 20 januari 2017 om 19:50
quote:Knuffelbeertjes schreef op 20 januari 2017 @ 19:21:
[...]
Ja... Dat is het precies; het vallen van zijn voetstuk..
Je vader is je held en dat heb ik er met de paplepel ingegoten gekregen.
2 handen op 1 buik, zoveel gelijkenissen, 'wat fijn dat je op je vader lijkt'....
En nu dit, nu deze realiteit.. Dat is zeker pijnlijk.
Maar snap ook het positieve ervan en merk dat ook echt wel.
Kies zelf voor verantwoordelijkheid en volwassenheid.
Ik ben wel zijn kind, maar niet meer zoals vroeger...
Ik ben nu ook zelf volwassen..
Ik voel me wel stom, dat ik dat nu pas door heb Ik was 32 jaar toen ik mijn moeder 'echt' doorkreeg. En nog volg ik niet alles wat ze doet ( in de zin van snappen). Dus in die zin loop je op me voor .
[...]
Ja... Dat is het precies; het vallen van zijn voetstuk..
Je vader is je held en dat heb ik er met de paplepel ingegoten gekregen.
2 handen op 1 buik, zoveel gelijkenissen, 'wat fijn dat je op je vader lijkt'....
En nu dit, nu deze realiteit.. Dat is zeker pijnlijk.
Maar snap ook het positieve ervan en merk dat ook echt wel.
Kies zelf voor verantwoordelijkheid en volwassenheid.
Ik ben wel zijn kind, maar niet meer zoals vroeger...
Ik ben nu ook zelf volwassen..
Ik voel me wel stom, dat ik dat nu pas door heb Ik was 32 jaar toen ik mijn moeder 'echt' doorkreeg. En nog volg ik niet alles wat ze doet ( in de zin van snappen). Dus in die zin loop je op me voor .
vrijdag 20 januari 2017 om 21:21
Tobbert, Knuffel, BB en iedereen. Het was niet oordelend bedoeld. Het gevoel ligt geheel bij mij. Ik begrijp dat jullie het ook niet weten, dat niemand een oplossing heeft. Dat is het ook niet. Ik heb nu een aantal keer iets voor mij heel inhoudelijks (en daardoor voor mij belangrijks) geschreven waarop dan ben reactie komt. En dat geeft niet, iedereen is daar vrij in, maar voor mij voelt het onveilig, onzichtbaar, eenzaam en daarvan heb ik irl al teveel. Ik kan het gewoon niet in perspectief zien en voel me ongezien. Dat ligt bij mij en ik probeer me daarvoor af te sluiten door weg te gaan. Een stomme verdediging en iets wat ik moet veranderen, maar nu niet kan.
