Paniek door de herbelevingen - deel IV

Hallo allemaal,



Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.

De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!

Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.



Link naar deel 1:

Paniek door de herbelevingen



Link naar deel 2:

Paniek door de herbelevingen - deel II



Link naar deel 3:

Paniek door de herbelevingen - deel III

quote:hanke321 schreef op 08 april 2017 @ 18:11:

Knuff ´klein houden´.... doe je goed

Dank je lieve Hanke, het voelt vreselijk, en als een verloren dag ipv noodzakelijk...



Jij bent ook goed bezig met de Maaltijdsalade en thee

Hanke ook fijn je andere aankopen

Ik kan zo genieten van iets fijns kopen

Hoop dat jij er ook van geniet



Elmervrouw



Stronggirl, mijn zelfzorg verhaal is pas iets wat ik deze periode leer hoor

Maar dat gun ik iedereen, dus jou ook. Mij heeft het contact met m'n peut daarin wel erg geholpen en vriendinnen, en nog steeds, dus dat is belangrijk om te doen. Je stelt je niet aan, je hebt het zwaar, en daarvoor mag je je peut mailen. Het is belangrijk dat ze weet hoe je je voelt, want anders kan ze je niet helpen en wordt het ook niet beter dan dit. En weet je, zij leest het wanneer het haar uitkomt maar dan heb jij het in elk geval aangegeven Ik snap dat het eng is maar je kunt het wel



Hier inmiddels gedoucht en iets beweeglijker dan de rest vd dag. Dan meteen duidelijk dat m'n lichaam nog vol pijn zit... dus wordt een rustig avondje (voelt alsof ik m'n weekend verspil en verpest maar ergens voelt deze rust ook heel fijn....).

Foutje

Poeh Tobbie wat een dag had jij gisteren

Wat goed van je dat je wat aan het delen bent met een vriendin. Dat is moeilijk maar je doet het wel!

Ik hoop dat je een goede nacht had lieve Tobbie



Over delen met mensen... Vriend was vorige week een avond naar een semi bevriend stel van ons, zonder mij want dat lukte even niet. Toen hij terug kwam vroeg ik natuurlijk of het leuk was geweest. 'Ja heel leuk zei hij, maar wel verdrietig voor *vrouw van het stel* dat ze zo slecht in haar vel zit (ze zit in de ziektewet en is overspannen), ze heeft bijna de hele avond gehuild en verteld hoe ze zich voelt (zij heeft verder geen trauma's).'



Ik vroeg aan vriend waarom hij zei dat hij dan wel een leuke avond had gehad. Nou omdat ik hen weer even gezien heb, omdat ik met *man vh stel* lol gehad heb, omdat ik kon luisteren naar ze, het was gewoon gezellig.

Vond je het niet vervelend dat ze moest huilen en zoveel vertelde?

Nee helemaal niet, mooi toch dat het er uit kwam, het is toch ook verdrietig als je overspannen bent?

Heeft ze wel gezellig gedaan die avond?

Nee ze heeft eigenlijk alleen maar gehuild en gepraat maar dat was niet erg, als je je rot voelt mag dat toch ook?



Hmm dacht ik toen, als je je rot voelt mag je dus huilen. Als je overspannen bent en geen trauma's hebt mag je huilen. Als een vriend langs komt en je zit niet lekker in je vel, hoef je je niet groot te houden...



Vriend zei gister: ik ga nog even *man vh stel* bellen, even vragen hoe het nu gaat en of ik wat voor ze kan betekenen.

Ik dacht echt: oké dus zo kan het ook

Nu zal ik niet meteen gaan huilen bij al onze vrienden, maar de 'paniekaanval' bij m'n nieuwe vriendin komt wel in een ander licht te staan.



Ook door wat jij erover zei Tobbie, dank je wel



En de kleine beetjes die ik afgelopen periode met mensen gedeeld heb (de een wat meer dan de ander) komt ook in een ander licht te staan. Misschien is het echt zo dat niet alle mensen het vervelend vinden te luisteren, of dat ik me rot voel, en zijn ze oprecht zo lief en steunend...



Ik ben telkens nog steeds aan het wachten totdat iemand heel erg naar me zal uitvallen en gaat zeggen: zit je daar nou nog mee? Ga weer eens wat vrolijker doen! Houd op zo slachtoffer achtig te doen, etc.

Als ik me bij de feiten houd, zijn de enige mensen die ooit zoiets gezegd hebben (afgelopen periode subtiel, voorheen zeer direct) mijn vader en stiefmoeder

En de rest dus allemaal niet

Maarrrr het lijkt me dat mensen na vijf maanden toch wel genoeg ervan hebben? Ik heb nieuwe vriendin verteld over die 20 maanden (?!) van m'n peut, maar toen zei ze alleen maar dat dat inderdaad lang kon lijken maar wel heel goed zou zijn... ze zei dus niet dat ik op moest zouten en ze me niet meer wilde zien de komende ehh 20 maanden

Vriend hetzelfde verhaal, hij moest wel even wennen aan zo'n lange periode, maar hij zei meteen: zij hebben er verstand van en als zij denken dat het minimaal zolang nodig heeft, dan is dat zo.

Dus ook niet: oké dan ga ik nu opzoek naar een andere vriendin want het duurt al zo lang en gaat nog heel lang duren



Wel verdrietig om te merken dat de reacties van vriend en vriendinnen zo'n wereld van verschil zijn met de reacties van m'n vader en stiefmoeder.

Heel soms denk ik dan ook wel weer eens: misschien ben ik niet slecht, maar heb ik hele vervelende ideeën meegekregen vanuit mijn opvoeding? In dat licht is het ook niet heel erg raar dat ik zo wantrouwend ben naar anderen en negatief naar mezelf... misschien komt dat niet omdat ík zo'n negatief slecht persoon ben, maar is het me aangepraat en geleerd. Misschien was alles wel anders met mij, als ik in een stabiel gezin was opgegroeid....

Ernie wat ontzettend dapper dat je dit hier geschreven hebt. Ik herken er zoveel in, wij hebben dan (nog?) geen kind(eren), maar ik twijfel enorm aan onze kinderwens doordat ik ook zulke angsten heb, en tegen de dingen die jij noemt aan zal lopen... Dat betekent volgens mijn peut niet dat ik niet aan kinderen zou mogen beginnen, ze geeft aan dat mijn twijfels gezond zijn. Niet omdat mijn angsten realistisch zijn, maar omdat ik heel veel meegemaakt heb (net als jij).



Het is normaal wat je voelt, omdat je hele nare herinneringen hebt. Het is heel dapper van je dat je dit met je psych besproken hebt!! Ik vind dit een van de allermoeilijkste onderwerpen, ik weet hoe lastig het is, maar je hebt het wel gedaan. Logisch dat je daar door vd kaart bent, het is ook super spannend Maar helaas is dit voelen dus wel normaal met een verleden wat je gehad hebt... en daar kan zij je bij helpen, heel goed gedaan dus lieve Ernie

Je werkt keihard aan jezelf, en houdt zielsveel van je kindje, dat maakt dat je een geweldige moeder bent



Sowieso twijfel ik enorm over onze kinderwens. Ik heb m'n peut ook gevraagd of zij zich geen zorgen maakt over mijn eventuele toekomstige kind(eren). Nee zei ze, jij bent een heel mooi persoon en zult een mooie moeder zijn.

Eh, hoe kun je dat nou zeggen, zei ik, je weet toch hoe gestoord ik denk?

Nee zei ze ik weet dat je beschadigd bent en daar hard aan werkt, maar ik maak me geen zorgen om jouw kind, wel om jou nu, maar daar heb je mijn hulp voor.



Oké zei ik maar met hormonen erbij en voor het eerst moeder dat zal allemaal heel veel oproepen, wat nou als het helemaal mis met mij gaat?

Daar ben ik niet zo bang voor, zei m'n peut, en dan weet je dat je bij mij terecht kunt. Dat het een emotionele en heftige tijd zal worden is een feit, maar dat is het voor alle nieuwe moeders hoor, voor jou misschien wat heftiger maar dat komt wel goed.



Zij heeft er beduidend meer vertrouwen in dan ik

Voorlopig is het helaas toch vd baan, maar wel fijn om te weten dat m'n peut wat vertrouwen in mij heeft...

quote:Sofie1979 schreef op 09 april 2017 @ 08:58:

Weet je Knuff, 20 maanden, twintig maanden, het klinkt wellicht als veel, maar misschien kun je het aantal jaren waarin je bent misbruikt en het aantal jaren waarin je in een ongezonde, onveilige omgeving bent opgegroeid, ook omrekenen naar maanden?

[...]

Het gaf meteen rust, terwijl een ander deel van mij denkt: jeetje, Sofie, schiet 'ns op.... het leven gaat aan je voorbij waar je bij staat.

Wat dus niet waar is. Want terwijl ik dit doe, lééf ik ook.

Waar je nu nog niet veel energie hebt, gaat dit geleidelijk aan steeds meer worden, waardoor je ook weer meer dingetjes kunt. Dat wat je nu leert, juist doordat je weinig energie hebt, is wáár je die energie aan wilt besteden. Je ontdekt nu wat jij zelf wilt, wat jij leuk vindt, waar jij je aandacht en energie op wilt richten. Dus eigenlijk is het heel lief van je lichaam dat het zo moe is en zo'n pijn doet. Want daardoor ga jij nu keuzes voor jezelf maken, in plaats van voor je vader of stiefmoeder. Dat wat je hier nu in leert, is goud waard.





Die rekensom heeft m'n peut dus ook gebruikt

Dus eigenlijk zou het minimaal 28 maanden zijn maar toen ik bijna flauw viel maakten we er 20 van (van de 20 jaren dat het onderdrukt is)



Verder heel herkenbaar weer Sofie.. bedankt dat je dit allemaal geschreven hebt

Ik heb hetzelfde met die onrust; de tijd gaat wel voorbij en ik sta stil. En tegelijk beseffen dat ik nu ook leef en hele waardevolle dingen leer voor de rest van m'n leven. Maar het is zo zwaar en daarom misschien die haast...?



Fijn wat je zegt over m'n lichaam dat pijn doet en moe is... Ik denk dat ik die signalen zolang genegeerd heb, dat m'n lichaam nu door heeft dat er naar haar geluisterd wordt en ze voorlopig heel duidelijk die ruimte moet krijgen... misschien is het wel zo dat het normaal is om naar je lichaam te luisteren? Ik denk het bijna niet. Want iedereen is wel eens moe en dan moet je je daar toch overheen zetten?

Maar wb eten bijv is het handiger om zelf te voelen dat ik vol zit dan op een ander te letten. Ik vind het nog steeds heel eng voelen allemaal, maar ik zie ook wel wat voordelen ervan...