Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel IV
donderdag 16 februari 2017 om 09:35
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in PTSS. Inmiddels hebben anderen het topic ook gevonden en ervaar ik een enorme steun van andere forummers om deze moeilijke tijd door te komen; voor, tijdens en hopelijk ook nog na de emdr therapie. De intake voor de traumatherapie is inmiddels geweest (eind januari) en vanaf maart zal ik wekelijks die therapie volgen.
De steun die ik hier ontvangen heb afgelopen weken is hartverwarmend en zeer divers, wat het een enorm waardevol topic maakt; bedankt lieve schrijvers!
Van herkenning tot troostende woorden, van borrelnootjes tot paaseitjes, en van afleiding tot Rituals pakketten, alles passeert de revue, en zorgt er tevens voor dat het topic voelt als een warm bad (hoe toepasselijk) en vandaar nu alweer deel 4. De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
Paniek door de herbelevingen
Link naar deel 2:
Paniek door de herbelevingen - deel II
Link naar deel 3:
Paniek door de herbelevingen - deel III
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 9 april 2017 om 19:30
@Hanke, ik ben niet zo goed in namen van planten. Maar mijn plantjes kijken eigenlijk altijd blij, behalve tegen de tijd dat ze me duidelijk moeten maken dat ze dorst hebben. Dus een blijig plantje: keuze genoeg. Heel knap dat je dit soort keuzes maakt!
@Knuff, lieverd,
Het is heel zielig voor je moeder, dat ze zo'n ellendig leven heeft gehad. Ze zal het niet beseffen, maar je geeft haar het mooiste cadeau door je prachtige ontwikkeling door te zetten. Waardoor je moeder haar ellende uiteindelijk niet aan jou en jouw toekomstige kind(eren) doorgeeft. Lief zijn voor jezelf nu, dan ben je eigenlijk ergens ook heel lief voor je moeder.
@Knuff, lieverd,
Het is heel zielig voor je moeder, dat ze zo'n ellendig leven heeft gehad. Ze zal het niet beseffen, maar je geeft haar het mooiste cadeau door je prachtige ontwikkeling door te zetten. Waardoor je moeder haar ellende uiteindelijk niet aan jou en jouw toekomstige kind(eren) doorgeeft. Lief zijn voor jezelf nu, dan ben je eigenlijk ergens ook heel lief voor je moeder.
zondag 9 april 2017 om 20:25
Knuffelbeertjes
Als wilt mag me pb sturen.
Om ff van afschrijven helpt soms.
Pff het is weer avond....
En voel mezelf zo rot !!
Ik alleen maar als dweil op de bank gelegen.
En kan verder eigenlijk niks...
Zie wel ben stom persoon ik zelf paar vriendin geappt en niemand reageert zie ik ben niet waard....
Kan beter gewoon omder me dekentjes blijven liggen en stoppen met therapie ben nog ongelukkiger dan dat ik al was heb geen eens levensvreugde meer!!
Als wilt mag me pb sturen.
Om ff van afschrijven helpt soms.
Pff het is weer avond....
En voel mezelf zo rot !!
Ik alleen maar als dweil op de bank gelegen.
En kan verder eigenlijk niks...
Zie wel ben stom persoon ik zelf paar vriendin geappt en niemand reageert zie ik ben niet waard....
Kan beter gewoon omder me dekentjes blijven liggen en stoppen met therapie ben nog ongelukkiger dan dat ik al was heb geen eens levensvreugde meer!!
zondag 9 april 2017 om 20:39
zondag 9 april 2017 om 21:00
Knuffel, je hebt je moeder zo goed geholpen als je kon. Je deed wat je dacht te moeten doen. Je moeder dacht (door haar ziekte) ook dat wat zij deed het beste was. Iedereen deed toen - binnen de kaders van ziekte, kennis en handelingsmogelijkheden - het best mogelijke. Alleen blijkt het achteraf niet het beste, en dat is verdrietig. Voor jou en voor je moeder. Ik denk ook dat je moeder veel dingen (soms erg) onhandig heeft gedaan, maar ik geloof niet dat ze ooit aan kinderen is begonnen met hoe jullie hier en nu leven als ideaalbeeld.
Wat vroeger gebeurd is, kun je niet meer veranderen. Daar heb je jezelf ook al genoeg voor gestraft. Wat Sofie schrijft (dat je je moeder nu het beste helpt door de beste mogelijke Knuffel te worden met behulp van je peuten), is waar. Uiteindelijk kun je je moeder daarmee (misschien van een afstand en indirect) het beste helpen. Want niets maakt ongedaan hoe je moeder er nu aan toe is, en dat is gewoon k*t. Iedereen had jou en haar een beter verleden gegund, denk ik.
Wat vroeger gebeurd is, kun je niet meer veranderen. Daar heb je jezelf ook al genoeg voor gestraft. Wat Sofie schrijft (dat je je moeder nu het beste helpt door de beste mogelijke Knuffel te worden met behulp van je peuten), is waar. Uiteindelijk kun je je moeder daarmee (misschien van een afstand en indirect) het beste helpen. Want niets maakt ongedaan hoe je moeder er nu aan toe is, en dat is gewoon k*t. Iedereen had jou en haar een beter verleden gegund, denk ik.
zondag 9 april 2017 om 21:28
Ja... ik zou dan wel een tijdmachine willen hebben, zoveel anders willen doen... maar ik zou ook niet weten wat ik had kunnen doen, en toch is dat idee ergens fijn, dat als ik het anders had kunnen doen, het anders was geweest..
Stronggirl bedankt voor het lieve aanbod maar ik hoef geen meer pb contact. Hier in het topic schrijven mag altijd, jij ook he? Heb je je peut nog gemaild??
Sofie en Tobbie, jullie hebben gelijk, het is alleen pijnlijk dat ze het nooit zal meekrijgen.. de momenten dat ze me heeft gezien de afgelopen jaren vroeg ze hoe het op school ging en of ik m'n huiswerk wel braaf deed.. voor haar zal de tijd altijd stil staan, dat is moeilijk.
Stronggirl bedankt voor het lieve aanbod maar ik hoef geen meer pb contact. Hier in het topic schrijven mag altijd, jij ook he? Heb je je peut nog gemaild??
Sofie en Tobbie, jullie hebben gelijk, het is alleen pijnlijk dat ze het nooit zal meekrijgen.. de momenten dat ze me heeft gezien de afgelopen jaren vroeg ze hoe het op school ging en of ik m'n huiswerk wel braaf deed.. voor haar zal de tijd altijd stil staan, dat is moeilijk.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 9 april 2017 om 21:32
quote:pruttel schreef op 09 april 2017 @ 20:39:
Een ziekte heeft toch geen schuld? Zo werkt dat niet.
Schuld is wel een groot woord inderdaad
Maar mensen hadden wel verantwoordelijkheden...
Volgens m'n nieuwe peut heeft mijn moeder zichzelf zo verwaarloosd dat ze zo ziek is, ja, natuurlijk, dat is wat ze gedaan heeft. Maar dat is niet leuk om te beseffen.. en echt heel erg verdrietig dat ze het zo zwaar heeft (gehad)..
Een ziekte heeft toch geen schuld? Zo werkt dat niet.
Schuld is wel een groot woord inderdaad
Maar mensen hadden wel verantwoordelijkheden...
Volgens m'n nieuwe peut heeft mijn moeder zichzelf zo verwaarloosd dat ze zo ziek is, ja, natuurlijk, dat is wat ze gedaan heeft. Maar dat is niet leuk om te beseffen.. en echt heel erg verdrietig dat ze het zo zwaar heeft (gehad)..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 9 april 2017 om 22:10
Ja... ik zou dan wel een tijdmachine willen hebben, zoveel anders willen doen... maar ik zou ook niet weten wat ik had kunnen doen, en toch is dat idee ergens fijn, dat als ik het anders had kunnen doen, het anders was geweest..
Tsja knuff...dat zijn heel logische gedachten als je je onmacht begint te voelen.
Ik ben iig heel trots op je dat je blijft delen. Hier. Ook over hardnekkige dingen.
Tsja knuff...dat zijn heel logische gedachten als je je onmacht begint te voelen.
Ik ben iig heel trots op je dat je blijft delen. Hier. Ook over hardnekkige dingen.
zondag 9 april 2017 om 22:16
Ik had die tijdmachine al een keer gewenst meiden. Om jullie te komen halen op het moment dat jullie iemand nodig hadden.
Knuf, verantwoordelijkheid is een groots ding. Ik heb en neem altijd een boel verantwoordelijkheid. kijk maar wat ik zou doen met een tijdmachine. Jullie halen, ipv gauw een Lotto formulier invullen en lekker rijk worden of zo.
Je doet namelijk wat je kunt. Maar wat niet kan (tijdmachine) kan gewoon niet. En dan moet je jezelf dat niet kwalijk nemen
Knuf, verantwoordelijkheid is een groots ding. Ik heb en neem altijd een boel verantwoordelijkheid. kijk maar wat ik zou doen met een tijdmachine. Jullie halen, ipv gauw een Lotto formulier invullen en lekker rijk worden of zo.
Je doet namelijk wat je kunt. Maar wat niet kan (tijdmachine) kan gewoon niet. En dan moet je jezelf dat niet kwalijk nemen
zondag 9 april 2017 om 22:29
Bedankt Hanke en Pruttel
Ik ben er gewoon echt klaar mee en al helemaal nu m'n peut een kant op wil die nergens op slaat.
En ik wil niet dat ze zegt dat het zwaar is, ik wil dat iemand een toverstokje heeft en ik dit allemaal kan vergeten. Dan wil ik morgen wel wakker worden, anders niet. Nog een dag met mezelf, en al deze emoties, trek ik niet.
Ik ben er gewoon echt klaar mee en al helemaal nu m'n peut een kant op wil die nergens op slaat.
En ik wil niet dat ze zegt dat het zwaar is, ik wil dat iemand een toverstokje heeft en ik dit allemaal kan vergeten. Dan wil ik morgen wel wakker worden, anders niet. Nog een dag met mezelf, en al deze emoties, trek ik niet.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 9 april 2017 om 22:38
Ai dat is naar he Knuff...
hopelijk kun je straks wat slapen en voelen dingen morgen iets minder hopeloos of ondraaglijk voor je. Heb je wat afleiding met werk oid?
Ik ken t wel hoor. Ik kan ook momenten hebben dat ik t (t leven ook) niet meer voor me zie.
Maar kind maakt dat ik geen keuzevrijheid meer heb wat dat betreft.
Dus dan maar doorploeteren.
Ik zie psych morgen en ben nu doodsbang dat ze na vorige keer niet meer weet wat ze met me aanmoet. Ik was zo vaag vorige sessie en deed zulke gekke dingen
Verder heb ik s ochtends een uitgebreid sportmedisch onderzoek en zie ik op tegen dat gefrut aan mn lijf. Brrr
Sterkte iedereen. Het lukt me niet op iedereen ind te reageren qua tijd ruimte en energie maar lees wel iedereen en leef met iedereen mee.
hopelijk kun je straks wat slapen en voelen dingen morgen iets minder hopeloos of ondraaglijk voor je. Heb je wat afleiding met werk oid?
Ik ken t wel hoor. Ik kan ook momenten hebben dat ik t (t leven ook) niet meer voor me zie.
Maar kind maakt dat ik geen keuzevrijheid meer heb wat dat betreft.
Dus dan maar doorploeteren.
Ik zie psych morgen en ben nu doodsbang dat ze na vorige keer niet meer weet wat ze met me aanmoet. Ik was zo vaag vorige sessie en deed zulke gekke dingen
Verder heb ik s ochtends een uitgebreid sportmedisch onderzoek en zie ik op tegen dat gefrut aan mn lijf. Brrr
Sterkte iedereen. Het lukt me niet op iedereen ind te reageren qua tijd ruimte en energie maar lees wel iedereen en leef met iedereen mee.
zondag 9 april 2017 om 23:04
Intensieve dag morgen Ernie, veel sterkte met alles. Je psych is vast wat gewend en als het was zoals jij nu denkt had ze de afspraak wel afgezegd, ze is vast juist heel blij met je eerlijkheid zodat jullie samen verder kunnen kijken
Ik heb genoeg afleiding wb werk, als ik zou willen wel onbeperkt
Maar een hele dag houd ik amper vol, deze week ontkom ik er twee hele dagen niet aan, maar ik doe zoveel mogelijk halve dagen en rest thuis. Bedankt voor je lieve reactie
Ik heb genoeg afleiding wb werk, als ik zou willen wel onbeperkt
Maar een hele dag houd ik amper vol, deze week ontkom ik er twee hele dagen niet aan, maar ik doe zoveel mogelijk halve dagen en rest thuis. Bedankt voor je lieve reactie
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 9 april 2017 om 23:24
Ok duidelijk Stronggirl doe wat jou helpt, dat is het belangrijkste
Ik zou me wel beter willen voelen bij het wakker worden maar dat is echt niet realistisch helaas. Soms wel een of twee seconde dat er 'niks' is, hmm
Maar vannacht een half wakkere toestand steeds waarin ik herbelevingen had. Dat was zo naar want als ik m'n ogen open had, was ik weer in hun slaapkamer. Net of ik weer lag te wachten met z'n dochter, zo afschuwelijk angstig is dat, en ik kom er niet uit, het maakt me zo bang
Ik vecht zo hard maar daar valt niet tegenop te vechten
Ik zou me wel beter willen voelen bij het wakker worden maar dat is echt niet realistisch helaas. Soms wel een of twee seconde dat er 'niks' is, hmm
Maar vannacht een half wakkere toestand steeds waarin ik herbelevingen had. Dat was zo naar want als ik m'n ogen open had, was ik weer in hun slaapkamer. Net of ik weer lag te wachten met z'n dochter, zo afschuwelijk angstig is dat, en ik kom er niet uit, het maakt me zo bang
Ik vecht zo hard maar daar valt niet tegenop te vechten
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 10 april 2017 om 06:48
quote:Knuffelbeertjes schreef op 09 april 2017 @ 22:29:
[...]Nog een dag met mezelf, en al deze emoties, trek ik niet.
Jawel Knuff, dat trek je wel. Je zult versteld staan van jezelf en van wat je kunt.
Misschien kun je vandaag je posts van gisterenavond nog eens doorlezen en bekijken met welk(e) deel(tjes) Knuff je ze geschreven hebt? Ik denk dat je ze wel herkent nu.
De kant die je therapeut met je op wil, klinkt als een heel verstandige, maar voor jou ook enge en voor sommige deeltjes Knuff zeer bedreigende kant. Geen wonder dat er even een intern opstand plaats heeft gevonden. Waarbij het doel is om Team Knuff uit elkaar te drijven. Weet je nog? Knuff, vriend, beste vriendin, vriendinnen, therapeuten, topic = één Team.
Laat je niet verleiden om vandaag heel een beetje hard te werken. Je moet nog een hele week en het is belangrijk om een beetje spaarzame energie over te houden voor het eind van deze week. Je strenge, beschermende delen zullen zeker beamen dat je in ieder geval vrijdag bij je therapie een beetje fit moet zijn (al is het om andere redenen dan dat ik dit vind...).
Wat betreft die tijdmachine? We hebben er allemaal eentje die we in de vooruit-stand kunnen zetten. Elke dag kunnen we keuzes maken die ons vooruit in de tijd brengen. Er zit alleen geen turboknop op, dat is jammer. Heel jammer.
Voor iedereen die het kan gebruiken vandaag
(En natuurlijk ook voor iedereen die het niet kan gebruiken maar wel heel fijn vindt)
[...]Nog een dag met mezelf, en al deze emoties, trek ik niet.
Jawel Knuff, dat trek je wel. Je zult versteld staan van jezelf en van wat je kunt.
Misschien kun je vandaag je posts van gisterenavond nog eens doorlezen en bekijken met welk(e) deel(tjes) Knuff je ze geschreven hebt? Ik denk dat je ze wel herkent nu.
De kant die je therapeut met je op wil, klinkt als een heel verstandige, maar voor jou ook enge en voor sommige deeltjes Knuff zeer bedreigende kant. Geen wonder dat er even een intern opstand plaats heeft gevonden. Waarbij het doel is om Team Knuff uit elkaar te drijven. Weet je nog? Knuff, vriend, beste vriendin, vriendinnen, therapeuten, topic = één Team.
Laat je niet verleiden om vandaag heel een beetje hard te werken. Je moet nog een hele week en het is belangrijk om een beetje spaarzame energie over te houden voor het eind van deze week. Je strenge, beschermende delen zullen zeker beamen dat je in ieder geval vrijdag bij je therapie een beetje fit moet zijn (al is het om andere redenen dan dat ik dit vind...).
Wat betreft die tijdmachine? We hebben er allemaal eentje die we in de vooruit-stand kunnen zetten. Elke dag kunnen we keuzes maken die ons vooruit in de tijd brengen. Er zit alleen geen turboknop op, dat is jammer. Heel jammer.
Voor iedereen die het kan gebruiken vandaag
(En natuurlijk ook voor iedereen die het niet kan gebruiken maar wel heel fijn vindt)
maandag 10 april 2017 om 09:02
@Knuffelbeertjes. Is het niet een soort rouw waar je nu mee zit?
Je bent er nu een beetje achter dat de verantwoordelijkheid voor wat jou is overkomen allemaal niet bij jou ligt, maar bij anderen. Bij mensen die geacht werden voor jou te zorgen. Dan heb je rouw voor je jeugd die je niet gehad hebt en rouw voor de mensen die hun verantwoordelijkheden tegenover jou niet hebben genomen, en in het geval van je moeder niet eens de verantwoordelijkheid voor zichzelf heeft genomen. Dat is allemaal behoorlijk veel.
Het kost tijd om die inzichten en de pijn die daarbij hoort een plekje te geven. Het is een heleboel verdriet bij elkaar. En ik denk dat het verleden voor jou nu ook een puzzel is waarvan de stukjes er ineens anders uit beginnen te zien. Je legt deze puzzel dus niet zomaar in elkaar.
Misschien kun je (met behulp van therapeutes?) een aantal brieven schrijven die je niet verstuurt? Aan je moeder, je vader, je broertje, en ook aan de jonge Knuffelbeertjes die je was. Niet allemaal achter elkaar natuurlijk. Bij zo'n brief sta je echt even stil bij de pijn en tegelijk troost je jezelf en kom je voor jezelf op door het op te schrijven. Nou ja, voor jou werkt het misschien anders. Ik doe dat zelf nog wel af en toe. In plaats van die kringetjes aan gedachtes in mijn hoofd die de hele dag (en nacht) doorgaan, ben ik dan gericht bezig met de pijn wat het vullen van een A4-tje klaar is. En dat geeft me lucht.
Je bent er nu een beetje achter dat de verantwoordelijkheid voor wat jou is overkomen allemaal niet bij jou ligt, maar bij anderen. Bij mensen die geacht werden voor jou te zorgen. Dan heb je rouw voor je jeugd die je niet gehad hebt en rouw voor de mensen die hun verantwoordelijkheden tegenover jou niet hebben genomen, en in het geval van je moeder niet eens de verantwoordelijkheid voor zichzelf heeft genomen. Dat is allemaal behoorlijk veel.
Het kost tijd om die inzichten en de pijn die daarbij hoort een plekje te geven. Het is een heleboel verdriet bij elkaar. En ik denk dat het verleden voor jou nu ook een puzzel is waarvan de stukjes er ineens anders uit beginnen te zien. Je legt deze puzzel dus niet zomaar in elkaar.
Misschien kun je (met behulp van therapeutes?) een aantal brieven schrijven die je niet verstuurt? Aan je moeder, je vader, je broertje, en ook aan de jonge Knuffelbeertjes die je was. Niet allemaal achter elkaar natuurlijk. Bij zo'n brief sta je echt even stil bij de pijn en tegelijk troost je jezelf en kom je voor jezelf op door het op te schrijven. Nou ja, voor jou werkt het misschien anders. Ik doe dat zelf nog wel af en toe. In plaats van die kringetjes aan gedachtes in mijn hoofd die de hele dag (en nacht) doorgaan, ben ik dan gericht bezig met de pijn wat het vullen van een A4-tje klaar is. En dat geeft me lucht.
maandag 10 april 2017 om 09:07
Bedankt Sofie,
Je begint me wel een beetje erg goed te kennen he? Fijn hoor en een beetje eng
Ik zal me niet verleiden tot heel veel werken (meteen toen ik dat las, afleiding van werk, greep inderdaad een deeltje haar kans), dank je wel dat je dat zegt Sofie, ook een mooie dag voor jou gewenst en ik hoop dat je ook goed op jezelf past
En inderdaad ik kan het nu wel terug lezen en herkennen wie er bezig waren.
Het is zo zo stom. Ik wéét ergens dat er 's avonds geen land met ze te bezeilen is, en toch eisen ze alle ruimte.. Het lukt me al vaker om 'gewoon' te gaan slapen (incl bitje ) en ze dus niet hun zin te geven.
Maar altijd moeten ze zich eerst gehoord voelen, het liefst richting iedereen, maar vooral mensen die afgelopen tijd zo lief en begripvol zijn gebleven (vriend, vriendin, peut en jullie).
Ze zeggen dan ook dat het niet eerlijk is, dat die mensen allemaal zo lief en begripvol zijn, omdat ze maar de halve waarheid weten; 'het is oneerlijk hun steun zo te misbruiken, dus gaan we ze nu vertellen hoe het echt zit, zodat je er terecht weer alleen voor staat. Die mensen voorliegen is slecht (!) ze moeten weten wat jij allemaal verkeerd hebt gedaan. Je moet zelf ook beseffen wat je allemaal verkeerd hebt gedaan. De richting die je leven nu opgaat heb je niet verdiend en mag niet en kan niet en klopt niet.'
Elke avond zijn ze zo sterk en grijpen ze hun kans... richting vriend is het dan ook niet lief wat ze zeggen en doen.. Ik probeer ze wel te tackelen, door in een andere ruimte te zijn, en door medicatie te nemen (gister ook), en door niet te appen/praten/mailen/schrijven vanuit hun visie maar eigenlijk misluk ik daar nogal in
Niks doen lijkt geen optie, ze maken me zo onrustig en bang. Nu ik dit schrijf besef ik me wel dat ze nog steeds erop uit zijn mij kapot te maken mij te beschermen, alleen hebben ze onhandige manieren daarvoor. Het meeste destructieve is er inmiddels uit, ik heb ze alles uit handen geslagen. Maar natuurlijk proberen ze het op andere manieren, en volgens mij is dit er wel een van, die ik dus niet meer wil en ze dus ook eigenlijk geen podium meer voor moet geven...
Terwijl ik dit schrijf beginnen ze al met een enorm protest en het me moeilijk maken, want: 'als je onze kant niet meer vertelt aan mensen, wie gaat jou dan nog slecht vinden en haten? Iedereen gaat dan denken dat je maar een gewoon kind was, en nu een gewone volwassene. Dat kan toch niet? Je moet ze blijven vertellen hoe het echt gegaan is!'
Maar, zeg ik dan, iedereen denkt nu ook al dat ik een kind was, feitelijk kun je daar ook niet echt omheen he? Kijk bijv naar de foto's, dat valt niet te ontkennen...
'Die foto's willen wij niet zien, die kloppen niet. Je kon geen kind zijn, een kind maakt zulke dingen niet mee.'
Blijkbaar wel, kijk maar; wij waren wel dat kind op die foto.
En dan willen ze niet meer praten... en zijn boos... en verdrietig dat niemand hun verhaal gelooft. Zelfs ik eraan begin te twijfelen.. en nu deze beslissing heb gemaakt. Ik heb tegen ze gezegd: 'iedereen heeft jullie kant van het verhaal al heel vaak gehoord. Die kennen ze wel en weten ze wel, het is duidelijk hoe jullie erover denken en dat mag, maar ik ga jullie er geen podium meer voor geven. Jullie mogen van je laten horen, maar wel onder mijn voorwaarden.'
Ik had echt alle mogelijke andere stukjes nodig om dit tegen ze te zeggen, en heb die ook hard nodig om dit vol te houden. Maar het voelt goed.. voor hen niet, voor mij wel
Ze spelen heel erg in op mijn gevoel en zijn behalve boos en teleurgesteld ook verdrietig en bang (en dan vind ik het weer zielig dat ik zo streng tegen ze ben geweest maar ik weet dat het goed is en ze niet afgewezen worden, ze worden begrenst).
Het is wel eng om het hier daadwerkelijk te schrijven
Je begint me wel een beetje erg goed te kennen he? Fijn hoor en een beetje eng
Ik zal me niet verleiden tot heel veel werken (meteen toen ik dat las, afleiding van werk, greep inderdaad een deeltje haar kans), dank je wel dat je dat zegt Sofie, ook een mooie dag voor jou gewenst en ik hoop dat je ook goed op jezelf past
En inderdaad ik kan het nu wel terug lezen en herkennen wie er bezig waren.
Het is zo zo stom. Ik wéét ergens dat er 's avonds geen land met ze te bezeilen is, en toch eisen ze alle ruimte.. Het lukt me al vaker om 'gewoon' te gaan slapen (incl bitje ) en ze dus niet hun zin te geven.
Maar altijd moeten ze zich eerst gehoord voelen, het liefst richting iedereen, maar vooral mensen die afgelopen tijd zo lief en begripvol zijn gebleven (vriend, vriendin, peut en jullie).
Ze zeggen dan ook dat het niet eerlijk is, dat die mensen allemaal zo lief en begripvol zijn, omdat ze maar de halve waarheid weten; 'het is oneerlijk hun steun zo te misbruiken, dus gaan we ze nu vertellen hoe het echt zit, zodat je er terecht weer alleen voor staat. Die mensen voorliegen is slecht (!) ze moeten weten wat jij allemaal verkeerd hebt gedaan. Je moet zelf ook beseffen wat je allemaal verkeerd hebt gedaan. De richting die je leven nu opgaat heb je niet verdiend en mag niet en kan niet en klopt niet.'
Elke avond zijn ze zo sterk en grijpen ze hun kans... richting vriend is het dan ook niet lief wat ze zeggen en doen.. Ik probeer ze wel te tackelen, door in een andere ruimte te zijn, en door medicatie te nemen (gister ook), en door niet te appen/praten/mailen/schrijven vanuit hun visie maar eigenlijk misluk ik daar nogal in
Niks doen lijkt geen optie, ze maken me zo onrustig en bang. Nu ik dit schrijf besef ik me wel dat ze nog steeds erop uit zijn mij kapot te maken mij te beschermen, alleen hebben ze onhandige manieren daarvoor. Het meeste destructieve is er inmiddels uit, ik heb ze alles uit handen geslagen. Maar natuurlijk proberen ze het op andere manieren, en volgens mij is dit er wel een van, die ik dus niet meer wil en ze dus ook eigenlijk geen podium meer voor moet geven...
Terwijl ik dit schrijf beginnen ze al met een enorm protest en het me moeilijk maken, want: 'als je onze kant niet meer vertelt aan mensen, wie gaat jou dan nog slecht vinden en haten? Iedereen gaat dan denken dat je maar een gewoon kind was, en nu een gewone volwassene. Dat kan toch niet? Je moet ze blijven vertellen hoe het echt gegaan is!'
Maar, zeg ik dan, iedereen denkt nu ook al dat ik een kind was, feitelijk kun je daar ook niet echt omheen he? Kijk bijv naar de foto's, dat valt niet te ontkennen...
'Die foto's willen wij niet zien, die kloppen niet. Je kon geen kind zijn, een kind maakt zulke dingen niet mee.'
Blijkbaar wel, kijk maar; wij waren wel dat kind op die foto.
En dan willen ze niet meer praten... en zijn boos... en verdrietig dat niemand hun verhaal gelooft. Zelfs ik eraan begin te twijfelen.. en nu deze beslissing heb gemaakt. Ik heb tegen ze gezegd: 'iedereen heeft jullie kant van het verhaal al heel vaak gehoord. Die kennen ze wel en weten ze wel, het is duidelijk hoe jullie erover denken en dat mag, maar ik ga jullie er geen podium meer voor geven. Jullie mogen van je laten horen, maar wel onder mijn voorwaarden.'
Ik had echt alle mogelijke andere stukjes nodig om dit tegen ze te zeggen, en heb die ook hard nodig om dit vol te houden. Maar het voelt goed.. voor hen niet, voor mij wel
Ze spelen heel erg in op mijn gevoel en zijn behalve boos en teleurgesteld ook verdrietig en bang (en dan vind ik het weer zielig dat ik zo streng tegen ze ben geweest maar ik weet dat het goed is en ze niet afgewezen worden, ze worden begrenst).
Het is wel eng om het hier daadwerkelijk te schrijven
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 10 april 2017 om 09:13
quote:SF_ schreef op 10 april 2017 @ 09:02:
@Knuffelbeertjes. Is het niet een soort rouw waar je nu mee zit?.
Ik denk het (nog?) niet Snow
Ik kan me best voorstellen dat het die kant op een gegeven moment opgaat
Maar nu is er nog te weinig in mij dat gelooft dat ik niet verantwoordelijk was
Ik speel met het idee dat ik een kind was maar vind het verwerpelijk
De brieven die ik zou schrijven zouden dan beginnen met 'arme mama, arme papa, sorry voor alles wat ik jullie heb aangedaan.'
Het is een goed idee voor een toekomst. Het maakt me ook wel bang hoor, want ik heb misschien nog wel lang te gaan en ergens voel ik nu dat het een kant opgaat die ik zo hard mogelijk wil voorkomen (altijd onderdrukt heb). Dat is niet voor niets.
De gedachten hebben daarin echt wel een punt... beseffen dat ik een kind was, is onbeschrijfelijk pijnlijk. Die pijn kan ik niet aan.
@Knuffelbeertjes. Is het niet een soort rouw waar je nu mee zit?.
Ik denk het (nog?) niet Snow
Ik kan me best voorstellen dat het die kant op een gegeven moment opgaat
Maar nu is er nog te weinig in mij dat gelooft dat ik niet verantwoordelijk was
Ik speel met het idee dat ik een kind was maar vind het verwerpelijk
De brieven die ik zou schrijven zouden dan beginnen met 'arme mama, arme papa, sorry voor alles wat ik jullie heb aangedaan.'
Het is een goed idee voor een toekomst. Het maakt me ook wel bang hoor, want ik heb misschien nog wel lang te gaan en ergens voel ik nu dat het een kant opgaat die ik zo hard mogelijk wil voorkomen (altijd onderdrukt heb). Dat is niet voor niets.
De gedachten hebben daarin echt wel een punt... beseffen dat ik een kind was, is onbeschrijfelijk pijnlijk. Die pijn kan ik niet aan.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
maandag 10 april 2017 om 09:35
Ik denk dat je die pijn wel aankan, juist nu, nu je mensen om je heen hebt verzameld die jou vanuit liefde met jou omgaan.
Ik denk dat juist nu die pijn naar boven is gekomen, nu het kan.
En al is die pijn verschrikkelijk groot, ik denk dat dit wel eens het beste moment in je leven zou kunnen zijn om die aan te gaan.
Allemaal projectie natuurlijk.
Mijn diepste depressie was toen ik mijn eigen plekje had, er geen gevaar meer was, ik een heel lieve vriend en een paar goede vrienden had. Toen kwam de diepste pijn pas naar boven. En de psych zegt dat hij denkt dat ik er nog een keer doorheen zou moeten, juist nu mijn leven er eigenlijk heel fantastisch uitziet, omdat ik dat nu aan zou kunnen (ik twijfel, dat snap je) en omdat het aangaan van die pijn, voor nog één keertje, alles echt op z'n plekje zet. Daarna zou ik niet meer zo'n last moeten hebben van triggers als lieve familiescènes in een film of een basisschoolplein in de pauze. Maar garantie geeft hij natuurlijk niet. Ontzettend flauw is dat. Maar ik denk erover, stel nog even uit, druk ergens toch nog veel pijn weg, ook omdat ik niet weet hoe groot het zal zijn.
Ik denk dat juist nu die pijn naar boven is gekomen, nu het kan.
En al is die pijn verschrikkelijk groot, ik denk dat dit wel eens het beste moment in je leven zou kunnen zijn om die aan te gaan.
Allemaal projectie natuurlijk.
Mijn diepste depressie was toen ik mijn eigen plekje had, er geen gevaar meer was, ik een heel lieve vriend en een paar goede vrienden had. Toen kwam de diepste pijn pas naar boven. En de psych zegt dat hij denkt dat ik er nog een keer doorheen zou moeten, juist nu mijn leven er eigenlijk heel fantastisch uitziet, omdat ik dat nu aan zou kunnen (ik twijfel, dat snap je) en omdat het aangaan van die pijn, voor nog één keertje, alles echt op z'n plekje zet. Daarna zou ik niet meer zo'n last moeten hebben van triggers als lieve familiescènes in een film of een basisschoolplein in de pauze. Maar garantie geeft hij natuurlijk niet. Ontzettend flauw is dat. Maar ik denk erover, stel nog even uit, druk ergens toch nog veel pijn weg, ook omdat ik niet weet hoe groot het zal zijn.
maandag 10 april 2017 om 10:13
quote:SF_ schreef op 10 april 2017 @ 09:35:
Ik denk dat juist nu die pijn naar boven is gekomen, nu het kan.
Ja, dat is helemaal waar. Door de miskraam werd opeens duidelijk hoe warme, lieve omgeving wij (vriend en ik) hebben, tegenover 0,0 steun van m'n vader en stiefmoeder. En ook duidelijk dat m'n werkgever zeer begripvol is. En ik leerde m'n oude peut kennen. En onze nieuwe huisarts. Ik had nog nooit zoveel telefoontjes, appjes, kaartjes, cadeautjes, etc gekregen als in die twee weken. Maar vooral heel veel steun
Bizar eigenlijk... ik begreep het niet; zoveel lieve woorden voor zoiets kleins? Voor ons was het wel groot, ons kindje toch zeker wel, maar waar hadden we al die steun aan verdiend??
En het betekende veel voor vriend en mij; opeens werd ik verzorgd en werd er op mij gepast..
Ik heb in die twee weken gezien dat mijn wereld niet verging als ik niks meer kon.
En de periode daarna is dat beeld alleen maar bevestigd
Vervolgens heb ik de draad nooit weer op kunnen pakken als voor die tijd.
Misschien maar goed ook...
Dus je hebt gelijk Snow, nu zou het kunnen omdat er zoveel lieve mensen om me heen staan (inclusief jullie), omdat m'n werk niet trekt, omdat we zelf nog geen kinderen hebben, omdat het nu open ligt en de hulp er is, etc etc
Ik ben niet voor niets zo bang voor m'n naderende vakantie (tweeënhalve week, hmm, pff)
Mijn peut zei bijna hetzelfde als jij Snow: je gaat het nu wel aan en dat is heel erg zwaar. Maar doe het maar nu, besef maar dat je een kind was, dat is nodig.
Ik was alleen maar boos toen ze dat zei
Duidelijk trouwens wat je peut aangegeven heeft, alleen inderdaad zeer flauw dat het zonder garanties komt, net als het hele leven geen garanties biedt
Logisch dat je er nog over nadenkt, jij weet enigszins wat je te wachten staat
Ik denk dat juist nu die pijn naar boven is gekomen, nu het kan.
Ja, dat is helemaal waar. Door de miskraam werd opeens duidelijk hoe warme, lieve omgeving wij (vriend en ik) hebben, tegenover 0,0 steun van m'n vader en stiefmoeder. En ook duidelijk dat m'n werkgever zeer begripvol is. En ik leerde m'n oude peut kennen. En onze nieuwe huisarts. Ik had nog nooit zoveel telefoontjes, appjes, kaartjes, cadeautjes, etc gekregen als in die twee weken. Maar vooral heel veel steun
Bizar eigenlijk... ik begreep het niet; zoveel lieve woorden voor zoiets kleins? Voor ons was het wel groot, ons kindje toch zeker wel, maar waar hadden we al die steun aan verdiend??
En het betekende veel voor vriend en mij; opeens werd ik verzorgd en werd er op mij gepast..
Ik heb in die twee weken gezien dat mijn wereld niet verging als ik niks meer kon.
En de periode daarna is dat beeld alleen maar bevestigd
Vervolgens heb ik de draad nooit weer op kunnen pakken als voor die tijd.
Misschien maar goed ook...
Dus je hebt gelijk Snow, nu zou het kunnen omdat er zoveel lieve mensen om me heen staan (inclusief jullie), omdat m'n werk niet trekt, omdat we zelf nog geen kinderen hebben, omdat het nu open ligt en de hulp er is, etc etc
Ik ben niet voor niets zo bang voor m'n naderende vakantie (tweeënhalve week, hmm, pff)
Mijn peut zei bijna hetzelfde als jij Snow: je gaat het nu wel aan en dat is heel erg zwaar. Maar doe het maar nu, besef maar dat je een kind was, dat is nodig.
Ik was alleen maar boos toen ze dat zei
Duidelijk trouwens wat je peut aangegeven heeft, alleen inderdaad zeer flauw dat het zonder garanties komt, net als het hele leven geen garanties biedt
Logisch dat je er nog over nadenkt, jij weet enigszins wat je te wachten staat
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
