Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen - deel V
dinsdag 11 april 2017 om 19:31
Hallo allemaal,
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Ondertussen zijn we alweer toe aan deel 5, wat betekent dat er meer dan 12.000 berichtjes geschreven zijn
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al meeschrijft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is. Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm:
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
Eind nov 2016 opende ik een topic in verband met paniek klachten, herbelevingen en veel angsten ten gevolge van meerdere trauma's wat zich uit in (c)PTSS.
Ondertussen zijn we alweer toe aan deel 5, wat betekent dat er meer dan 12.000 berichtjes geschreven zijn
Iedereen is altijd heel erg welkom om mee te schrijven!
Heel graag zelfs, voel je vrij, er schrijven zelfs mensen mee die maar één woord herkennen (.......) tot forummers die alles herkennen; wat je achtergrond en verhaal ook is, voel je welkom!
We hopen dat iedereen respecteert dat we het topic graag een veilige plek willen houden voor alle schrijvers en meelezers
Speciaal voor iedereen die al meeschrijft: bedankt voor de afgelopen tijd, voor dit nieuwe topic, voor jullie steun en woorden, jullie begrip, geduld en wijsheid, herkenning, humor en liefde die zelfs door het beeldscherm heen voelbaar is. Dit topic betekent meer voor mij dan woorden duidelijk kunnen maken.
Als je al wat langer mee schrijft zijn de begrippen LV, ZH en MM je bekend, evenals de betekenis van iets omSnowen en ge-Pruttel.
Maar om het voor iedereen een fijn en leesbaar topic te houden hierbij een verklarende woordenlijst
in tabelvorm: | begrip | betekenis |
|---|---|
| LV | Lieve Vriendin |
| MM | Manmens |
| ZH | Zak Hooi |
| BV | Beste Vriend |
| WWD | WeggeWaaid Dakraam |
| OmSnowen | iets wat eerst een negatieve lading voor je had veranderen in iets positiefs |
| GePruttel | woorden en activiteiten die je een vrolijk, fijn gevoel bezorgen |
| Plantjesdag | een dag waarop het niet gaat. Je lichaam werkt niet en heeft liefdevolle berichtjes (via het topic of telefoon of irl), zelfzorg en mensen nodig |
| Mosdag | een dag waarop je je minder dan een plant voelt. Je zit gevangen in een waas van angst en paniek, wat ervoor zorgt dat zelfs de meest basale lichaamsfuncties niet vanzelfsprekend zijn. Er is weinig tot geen taal, wat contact maken moeilijk maakt. |
| PT | Pittige Therapie. Zorg voor, tijdens en na een PT extra goed voor jezelf  |
| ODS teken | Over De Streep teken. Een lief, warm, steunend gebaar voor iemand die dapper bezig is |
| Dansen | Een stapje vooruit, een stapje terug, het gaat niet om alleen maar vooruitgaan, je bent gewoon aan het dansen |
| nog leeg | nog leeg |
De originele post is terug te lezen in deel 1, 2 en 3.
Link naar deel 1:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen/lis ... 5#25123775
Link naar deel 2:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25448419
Link naar deel 3:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#25720379
Link naar deel 4:
psyche/paniek-door-de-herbelevingen-dee ... 9#26082179
knuffelbeertjes wijzigde dit bericht op 29-08-2017 22:41
51.76% gewijzigd
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
donderdag 4 mei 2017 om 22:10
Hanke, goedzo! Door die ranja zul je straks beter slapen dan zonder
Sofie, slaap lekker!
Pruttel, ik heb wel ooit een rood muizenstaartje gezien (toen mijn huisgenoot het staartje van een gevangen muis met nagellak had bewerkt om ons te laten zien dat we niet maar één muis hadden maar een plaag), maar nog nooit een groene. Dus je kat wil vast spelen/kroelen/katten dingen doen
Knuffel, balen dat het vandaag niet ging. Het is al tien uur, dus misschien gewoon vroeg gaan slapen en deze dag achter je laten?
Sofie, slaap lekker!
Pruttel, ik heb wel ooit een rood muizenstaartje gezien (toen mijn huisgenoot het staartje van een gevangen muis met nagellak had bewerkt om ons te laten zien dat we niet maar één muis hadden maar een plaag), maar nog nooit een groene. Dus je kat wil vast spelen/kroelen/katten dingen doen
Knuffel, balen dat het vandaag niet ging. Het is al tien uur, dus misschien gewoon vroeg gaan slapen en deze dag achter je laten?
donderdag 4 mei 2017 om 22:29
Niks stoms aan, gewoon een lichamelijke reactie. Heel normaal.
Hier in het dorp is de herdenking altijd ingetogen maar mooi. Ik kan er alleen niet zo goed tegen. Ben een redelijk bekend gezicht en dan gaan mensen je zo aanstaren. Vriend en ik gaan al jaren een dag later naar het monument en houden nog een keer twee minuten stilte.
Over gekleurde dieren. Ik heb mijn konijn vroeger eens gekleurd. Met van die waterstiften die kinderen veilig op kunnen eten als ze niet snappen dat je ermee moet kleuren Was erg mooi vond ik. Mijn moeder dacht daar anders over en heeft hem in bad gedaan.
Hier in het dorp is de herdenking altijd ingetogen maar mooi. Ik kan er alleen niet zo goed tegen. Ben een redelijk bekend gezicht en dan gaan mensen je zo aanstaren. Vriend en ik gaan al jaren een dag later naar het monument en houden nog een keer twee minuten stilte.
Over gekleurde dieren. Ik heb mijn konijn vroeger eens gekleurd. Met van die waterstiften die kinderen veilig op kunnen eten als ze niet snappen dat je ermee moet kleuren Was erg mooi vond ik. Mijn moeder dacht daar anders over en heeft hem in bad gedaan.
donderdag 4 mei 2017 om 23:26
Hier niks gezien wat dodenherdenking betreft, helemaal niks zelfs.
Knuf, welkom thuis. Hopelijk vind je wat rust..
en jij ook Hanke, en iedereen hier trouwens, inclusief ikzelf.
Sofie, ja, als ik bij die persoon ben 'mag alles er zijn', en dat is bij hem ook zo (ook traumatische jeugd), dat is de herkenning die we bij elkaar eigenlijk al vanaf het eerste contact voelen en dat wordt alleen maar meer. Is ook eng want kan ik dat echt wel vertrouwen? Gedachten komen natuurlijk altijd daarna weer. Want het kan toch eigenlijk niet echt zo zijn, dat ik gewoon helemaal mezelf zou kunnen zijn en dat dan alles nog steeds goed is? Heel verwarrend.
Knuf, welkom thuis. Hopelijk vind je wat rust..
en jij ook Hanke, en iedereen hier trouwens, inclusief ikzelf.
Sofie, ja, als ik bij die persoon ben 'mag alles er zijn', en dat is bij hem ook zo (ook traumatische jeugd), dat is de herkenning die we bij elkaar eigenlijk al vanaf het eerste contact voelen en dat wordt alleen maar meer. Is ook eng want kan ik dat echt wel vertrouwen? Gedachten komen natuurlijk altijd daarna weer. Want het kan toch eigenlijk niet echt zo zijn, dat ik gewoon helemaal mezelf zou kunnen zijn en dat dan alles nog steeds goed is? Heel verwarrend.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 mei 2017 om 07:23
@Knuff, hoe het precies is gegaan, dat eerder terugkomen van vakantie, weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik het heel stoer van je vind dat je dit gedaan hebt.
Stapjes Knuff, hoe ellendig je je ook hebt gevoeld (of misschien nog wel voelt), je maakt ze.
@EV, de verwarring en twijfel waarover je schrijft, ik denk dat deze heel 'gezond' zijn. De meeste mensen hebben wel eens van die 'dit-is-te-mooi-om-waar-te-zijn' gedachten.
Het positieve is dat je niet op zoek gaat naar de bevestiging van deze gedachten, door de afwijzing te forceren of iets negatiefs uit te vergroten.
Dat zou ongezond gedrag zijn (waar velen van ons hier wel bekend mee zijn ) en deze prachtige ervaring verpesten.
Hier een nacht gehad. Wel ingecalculeerd, na de therapie, dus de frustratie op het moment zelf viel mee. Uiteindelijk wel een uur of 3/4 geslapen, daarmee lukt het vandaag wel. Ik ga zo naar mijn beste vriendin, ik hoop dat mijn lichaam onder haar knuffels een beetje ontspant.
Ik heb zin om haar te zien, mijn verhaal kunnen vertellen maar zeker ook naar dat van haar te kunnen luisteren. Die gelijkwaardigheid in contact vind ik zo ontzettend waardevol (ja, EV, dit is voor mij elke keer zo'n 'gebeurt-dit-echt-moment'), daar word ik vanbinnen helemaal warm van.
Fijne dag voor jullie allemaal (en laat die arme beestjes met rust, als ze een gekleurd pak aan willen trekken, regelen ze dit zelf wel ).
Stapjes Knuff, hoe ellendig je je ook hebt gevoeld (of misschien nog wel voelt), je maakt ze.
@EV, de verwarring en twijfel waarover je schrijft, ik denk dat deze heel 'gezond' zijn. De meeste mensen hebben wel eens van die 'dit-is-te-mooi-om-waar-te-zijn' gedachten.
Het positieve is dat je niet op zoek gaat naar de bevestiging van deze gedachten, door de afwijzing te forceren of iets negatiefs uit te vergroten.
Dat zou ongezond gedrag zijn (waar velen van ons hier wel bekend mee zijn ) en deze prachtige ervaring verpesten.
Hier een nacht gehad. Wel ingecalculeerd, na de therapie, dus de frustratie op het moment zelf viel mee. Uiteindelijk wel een uur of 3/4 geslapen, daarmee lukt het vandaag wel. Ik ga zo naar mijn beste vriendin, ik hoop dat mijn lichaam onder haar knuffels een beetje ontspant.
Ik heb zin om haar te zien, mijn verhaal kunnen vertellen maar zeker ook naar dat van haar te kunnen luisteren. Die gelijkwaardigheid in contact vind ik zo ontzettend waardevol (ja, EV, dit is voor mij elke keer zo'n 'gebeurt-dit-echt-moment'), daar word ik vanbinnen helemaal warm van.
Fijne dag voor jullie allemaal (en laat die arme beestjes met rust, als ze een gekleurd pak aan willen trekken, regelen ze dit zelf wel ).
vrijdag 5 mei 2017 om 07:41
Lieve Sofie, het was ook zó hard werken in therapue gisteren. Snap dat dat zijn weerslag heeft s nachts. Lekker genieten van diie vriendin, het is je gegund!
Hier is t nog even stil. Later vandaag zal dat niet zo zijn... Morgen is er een verplichting bij sibling, met overnachting, dus houd mijn gemak vandaag...
Hier is t nog even stil. Later vandaag zal dat niet zo zijn... Morgen is er een verplichting bij sibling, met overnachting, dus houd mijn gemak vandaag...
vrijdag 5 mei 2017 om 07:41
Lees jullie nog steeds hoor en leef op afstand mee. Ben zelf erg somber/depressief begint nu op te klaren met nieuwe verhoging v medicatie. Sinds ik aan mezelf heb toegegeven dat ik zekere dingen heb meegemaakt en ik daar als kind ws(?) geen schuld aan had heb ik het moeilijker.
Herkennen jullie dat?
Herkennen jullie dat?
vrijdag 5 mei 2017 om 09:06
vrijdag 5 mei 2017 om 09:32
Aan dingen die jou als kind overkomen zijn, heb jij niet de minste schuld, Ernie.
Kijk eens naar andere kinderen... wat kunnen zij? Volwassenen zijn verantwoordelijk voor wat ze doen of gedaan hebben.
Jij niet als kind!
(Maar heel herkenbaar hoor, alleen klopt het niet.)
Kijk eens naar andere kinderen... wat kunnen zij? Volwassenen zijn verantwoordelijk voor wat ze doen of gedaan hebben.
Jij niet als kind!
(Maar heel herkenbaar hoor, alleen klopt het niet.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 mei 2017 om 09:47
Ik heb dat heel vaak, een verschil tussen verstand en gevoel. Met allerlei dingen. Heel lastig vind ik dat.
Ja vervelend hé soms, die vakanties van de therapeuten. Mijn eerdere therapeute had alle schoolvakanties en nog wat dagen vrij, dat vond ik heel veel (vooral de zomervakantie!). Ze regelde dan wel iets, maar daar heb ik nooit gebruik van gemaakt.
Hoe vaak heb je normaal een afspraak, eens per week? Is er iets voor deze tussenliggende tijd geregeld?
Ja vervelend hé soms, die vakanties van de therapeuten. Mijn eerdere therapeute had alle schoolvakanties en nog wat dagen vrij, dat vond ik heel veel (vooral de zomervakantie!). Ze regelde dan wel iets, maar daar heb ik nooit gebruik van gemaakt.
Hoe vaak heb je normaal een afspraak, eens per week? Is er iets voor deze tussenliggende tijd geregeld?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 mei 2017 om 12:18
quote:Sofie1979 schreef op 04 mei 2017 @ 18:46:
Luisteren, begrenzen en heel kleine stapjes zetten, constant checken, niet vervallen in de valkuil van onderhandelen, steeds weer zorgen dat Sofie bepaalt (en niet dit deel, of een ander deel), steeds opnieuw bewijzen dat Sofie betrouwbaar en verstandig is.
Dank je voor deze hele post Sofie
Dit is wel steeds hoe ik het aangepakt heb afgelopen weken,
en wat redelijk leek te werken.
Helaas ben ik het echt even kwijt...
Dat deel bepaalt nu wel meer en meer en dat is angstig.
Het is om zich heen aan het slaan,
en het voelt en denk zoveel, ik zie door de bomen het bos niet meer...
Ik weet (nog) (even) niet hoe ik de regie terug krijg.
Het voelt ook allemaal alleen maar even als stapjes terug,
ik voel me zo mislukt
Ook bedankt voor de openheid in de andere posts,
ik heb ze gelukkig nog kunnen lezen en vind het zo stoer wat je aangaat.
Heel erg begrijpelijk dat er dan zo'n nacht op volgt.
Fijn dat je vandaag je lieve vriendin ziet, ik hoop ook dat het je goed doet.
En dat je eenmaal thuis opnieuw lief voor jezelf kunt zijn,
want het lijkt me allemaal nogal wat vragen, deze dagen
Luisteren, begrenzen en heel kleine stapjes zetten, constant checken, niet vervallen in de valkuil van onderhandelen, steeds weer zorgen dat Sofie bepaalt (en niet dit deel, of een ander deel), steeds opnieuw bewijzen dat Sofie betrouwbaar en verstandig is.
Dank je voor deze hele post Sofie
Dit is wel steeds hoe ik het aangepakt heb afgelopen weken,
en wat redelijk leek te werken.
Helaas ben ik het echt even kwijt...
Dat deel bepaalt nu wel meer en meer en dat is angstig.
Het is om zich heen aan het slaan,
en het voelt en denk zoveel, ik zie door de bomen het bos niet meer...
Ik weet (nog) (even) niet hoe ik de regie terug krijg.
Het voelt ook allemaal alleen maar even als stapjes terug,
ik voel me zo mislukt
Ook bedankt voor de openheid in de andere posts,
ik heb ze gelukkig nog kunnen lezen en vind het zo stoer wat je aangaat.
Heel erg begrijpelijk dat er dan zo'n nacht op volgt.
Fijn dat je vandaag je lieve vriendin ziet, ik hoop ook dat het je goed doet.
En dat je eenmaal thuis opnieuw lief voor jezelf kunt zijn,
want het lijkt me allemaal nogal wat vragen, deze dagen
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 5 mei 2017 om 12:19
Tobbie, fijn om te lezen dat je je ietsjes beter voelt (voelde?) dan de dag(en) daarvoor
Ik ben ook heel blij om te horen dat je iets tegen de pijn hebt genomen.
Onnodig pijn lijden is niet nodig
Ik ben benieuwd hoe het vandaag met je gaat
Herkenbaar wat je schreef over jezelf uit een moeras trekken...
Bedankt voor je berichtjes
Hanke, pittige dagen voor jou, wat gebeurt er (weer) veel,
ook heel veel moois lees ik (weer) van en bij jou.
Hopelijk is het nu nog een beetje rustig bij je in de buurt....
Heb je nog pijn?
Pruttel ik heb Sophie's choice ook opgenomen, ben benieuwd.
Vriend keek gisteren Chandler's list, ik kreeg misschien een tiende mee,
maar volgens mij vind ik dat helemaal niet erg
Elmervrouw, een dikke knuffel voor wat je vertelt over dat misselijke gevoel
Wat goed dat je door kreeg waar het mee te maken had,
en dat je met iemand erover appte!
Ik vind het meestal heel fijn als ik iets kan plaatsen,
dan voel het minder als iets wat me maar overkomt...
Ernie, het is zo herkenbaar wat je schrijft,
een goede maar pijnlijke verschuiving, zo ervaar ik het ook.
Bedankt voor het delen,
wat lastig dat je net nu je peut moet missen,
heb je anderen waar je mee kunt praten?
Hier mag je altijd delen he?
Ik merk ook hoe moeilijk ik het nu heb,
nu een andere kant van het verhaal meer en meer belicht wordt,
namelijk mijn kant...
Bij mij is het (nog lang) niet volledig geland dat ik een kind was,
en al helemaal niet dat ik geen schuld had,
maar die kant gaat het wel op,
en ik vind het vreselijk moeilijk...
Omdat er ook veel meer bij komt kijken dan alleen die verschuiving,
al mijn herinneringen krijgen een andere invulling...
Maar ook de afgelopen jaren,
waarin ik mezelf enorm gestraft heb voor alle gruwelijkheden die ik misdaan heb,
wat achteraf misschien wel anders blijkt te zijn...
En langzaam komt ook het besef binnen hoe ze me gemanipuleerd hebben...
Allemaal om hun eigen aandeel niet te hoeven zien,
allemaal shit die ik op mijn bordje heb gekregen,
die er misschien wel nooit hoorde...
Maar die ik dus wel jarenlang gedragen heb.
Het kán nog steeds niet dat ik niet schuldig was,
want wat zou dat betekenen?
Ouders die wegliepen voor hun verantwoordelijkheden,
ouders die me keer op keer vertelden dat ik slecht was,
zodat zij goed waren..?
Ouders die zelf een zooitje maakten van het leven,
en mij daarin meesleurden...
Welke keuzes had ik als kind, van 1, van 5, van 10 of van 14?
Op welke momenten had ik het anders kunnen en moeten doen...?
Of hadden zij dat moeten en kunnen doen,
hadden zij de verantwoordelijkheden moeten en kunnen dragen?
Nou nee, dat konden zij niet,
maar misschien was het wel aan hen, hun taak,
om daar iets mee te doen....
Mijn moeder deed me misschien wel pijn,
omdat ik voorhanden was,
ipv dat ik slecht was?
Mijn vader duldde misschien wel geen tegenspraak,
omdat hij in 1 waarheid wilde geloven, zijn waarheid,
ipv dat hij gelijk had?
De dader maakte slachtoffers van misbruik, met alle gevolgen van dien,
omdat hij een hele zieke geest had,
ipv dat ik daar ook maar iets aan had kunnen doen?
Dan komen langzaam de herinneringen
aan de uren dat mijn vader met ons (broertje en mij)
sprak, over mijn moeder.
Waarin hij zei dat ze gevaarlijk was,
onberekenbaar, en een slechte ouder,
maar dat we haar best mochten opzoeken.
Als hij dat allemaal wist,
waarom heeft hij me dan tien jaar lang niet voor haar beschermd?
En waarom, zodra de scheiding rond was,
wel zulke uitspraken doen?
Ik vroeg mijn vader soms iets waar ik heel veel moed voor moest verzamelen,
maar toch wilde weten.... zoals:
je hebt toch ooit van haar gehouden?
Dan werd hij boos, en zei dat hij zich vergist had in haar...
Mijn stiefmoeder was daar inmiddels bij,
en zei dan, als fijn schepje erboven op:
ik word verdrietig als jullie over vroeger praten,
ik begrijp wel dat ze jouw moeder blijft,
maar ik wil er liever niets over horen.
En dan moest ik mij maar weer stil houden,
en dan voelde ik mij maar weer schuldig,
ipv dat zij wegliep, en mij die ruimte gaf,
om over mijn moeder te praten,
om een genuanceerder beeld van de werkelijkheid te krijgen...
Alle keren dat mijn vader en stiefmoeder mij vertelde dat mijn moeder alleen aan zichzelf dacht,
net als mijn broertje,
net als overigens de hele wereld...
Dat begon mij op te vallen, en dan vroeg ik: er zijn veel mensen die alleen aan zichzelf denken lijkt het wel?
Ja, zei m'n vader, er zijn heel veel egoïstische mensen, helaas,
daarom duren vriendschappen ook niet levenslang, en moet je altijd alleen jezelf vertrouwen.
En dan kwam hij weer met tien voorbeelden..
Nu denk ik: waarom leerde je mij dit over het leven?
Hoe haal je het in je hoofd je kind alleen maar te vertellen wat niet goed is aan het leven,
wat er niet klopt, wat er verkeerd kan gaan, hoe slecht mensen zijn, hoe slecht haar omgeving is?
Waarom nooit eens: maar kijk naar je lieve vriendinnen...
Nee natuurlijk niet, want daar was ook van alles 'mis' mee in hun ogen...
En dan komen inderdaad de herinneringen waarin je 'opeens' slachtoffer bent,
dat is toch ook niet te bevatten?
Dat mensen je maar pijn deden, terwijl je een kind was,
omdat je een kind was, omdat je hun kind was...
Ernie, sorry voor het lange verhaal
Maar ik wilde je vertellen dat ik het er ook moeilijk mee heb,
en dat mij zelfs geadviseerd is hier niet te lang bij stil te staan,
en afleiding te zoeken...
Omdat dit een besef is wat meer is dan alleen een verschuiving in je denken,
het sijpelt door op zoveel gebieden;
hoe je over het leven denkt, hoe je over anderen denkt,
hoe je over jezelf denkt...
Of eigenlijk: hoe je geleerd hebt over al die zaken te denken...
Het is een overlevingsmechanisme,
om te denken dat het aan jou ligt,
het is dus je redding geweest.
Dat los te laten, daar aan te sleutelen,
natuurlijk roept dat enorm veel op, natuurlijk is dat hartstikke zwaar.
Het is verbonden aan hoe jij de wereld ziet, al jaren en jarenlang
Rationeel is het niet moeilijk, ik kan het ook wel beDENKEN.
Maar gevoelsmatig is een heel ander verhaal,
en dát doet pijn.
Want dan landt het besef, en dan komt het binnen,
dat je een weerloos, kwetsbaar, en machteloos kind was,
en dat is hartverscheurend....
Ik weet niet of je hier iets aan hebt hoor,
misschien is het alleen maar om een beetje meer begrip voor jezelf te krijgen.
Natuurlijk overleef je het wel,
maar ja, het is zwaar, en het is moeilijk,
en dat is alleen maar heel erg begrijpelijk
Ik ben ook heel blij om te horen dat je iets tegen de pijn hebt genomen.
Onnodig pijn lijden is niet nodig
Ik ben benieuwd hoe het vandaag met je gaat
Herkenbaar wat je schreef over jezelf uit een moeras trekken...
Bedankt voor je berichtjes
Hanke, pittige dagen voor jou, wat gebeurt er (weer) veel,
ook heel veel moois lees ik (weer) van en bij jou.
Hopelijk is het nu nog een beetje rustig bij je in de buurt....
Heb je nog pijn?
Pruttel ik heb Sophie's choice ook opgenomen, ben benieuwd.
Vriend keek gisteren Chandler's list, ik kreeg misschien een tiende mee,
maar volgens mij vind ik dat helemaal niet erg
Elmervrouw, een dikke knuffel voor wat je vertelt over dat misselijke gevoel
Wat goed dat je door kreeg waar het mee te maken had,
en dat je met iemand erover appte!
Ik vind het meestal heel fijn als ik iets kan plaatsen,
dan voel het minder als iets wat me maar overkomt...
Ernie, het is zo herkenbaar wat je schrijft,
een goede maar pijnlijke verschuiving, zo ervaar ik het ook.
Bedankt voor het delen,
wat lastig dat je net nu je peut moet missen,
heb je anderen waar je mee kunt praten?
Hier mag je altijd delen he?
Ik merk ook hoe moeilijk ik het nu heb,
nu een andere kant van het verhaal meer en meer belicht wordt,
namelijk mijn kant...
Bij mij is het (nog lang) niet volledig geland dat ik een kind was,
en al helemaal niet dat ik geen schuld had,
maar die kant gaat het wel op,
en ik vind het vreselijk moeilijk...
Omdat er ook veel meer bij komt kijken dan alleen die verschuiving,
al mijn herinneringen krijgen een andere invulling...
Maar ook de afgelopen jaren,
waarin ik mezelf enorm gestraft heb voor alle gruwelijkheden die ik misdaan heb,
wat achteraf misschien wel anders blijkt te zijn...
En langzaam komt ook het besef binnen hoe ze me gemanipuleerd hebben...
Allemaal om hun eigen aandeel niet te hoeven zien,
allemaal shit die ik op mijn bordje heb gekregen,
die er misschien wel nooit hoorde...
Maar die ik dus wel jarenlang gedragen heb.
Het kán nog steeds niet dat ik niet schuldig was,
want wat zou dat betekenen?
Ouders die wegliepen voor hun verantwoordelijkheden,
ouders die me keer op keer vertelden dat ik slecht was,
zodat zij goed waren..?
Ouders die zelf een zooitje maakten van het leven,
en mij daarin meesleurden...
Welke keuzes had ik als kind, van 1, van 5, van 10 of van 14?
Op welke momenten had ik het anders kunnen en moeten doen...?
Of hadden zij dat moeten en kunnen doen,
hadden zij de verantwoordelijkheden moeten en kunnen dragen?
Nou nee, dat konden zij niet,
maar misschien was het wel aan hen, hun taak,
om daar iets mee te doen....
Mijn moeder deed me misschien wel pijn,
omdat ik voorhanden was,
ipv dat ik slecht was?
Mijn vader duldde misschien wel geen tegenspraak,
omdat hij in 1 waarheid wilde geloven, zijn waarheid,
ipv dat hij gelijk had?
De dader maakte slachtoffers van misbruik, met alle gevolgen van dien,
omdat hij een hele zieke geest had,
ipv dat ik daar ook maar iets aan had kunnen doen?
Dan komen langzaam de herinneringen
aan de uren dat mijn vader met ons (broertje en mij)
sprak, over mijn moeder.
Waarin hij zei dat ze gevaarlijk was,
onberekenbaar, en een slechte ouder,
maar dat we haar best mochten opzoeken.
Als hij dat allemaal wist,
waarom heeft hij me dan tien jaar lang niet voor haar beschermd?
En waarom, zodra de scheiding rond was,
wel zulke uitspraken doen?
Ik vroeg mijn vader soms iets waar ik heel veel moed voor moest verzamelen,
maar toch wilde weten.... zoals:
je hebt toch ooit van haar gehouden?
Dan werd hij boos, en zei dat hij zich vergist had in haar...
Mijn stiefmoeder was daar inmiddels bij,
en zei dan, als fijn schepje erboven op:
ik word verdrietig als jullie over vroeger praten,
ik begrijp wel dat ze jouw moeder blijft,
maar ik wil er liever niets over horen.
En dan moest ik mij maar weer stil houden,
en dan voelde ik mij maar weer schuldig,
ipv dat zij wegliep, en mij die ruimte gaf,
om over mijn moeder te praten,
om een genuanceerder beeld van de werkelijkheid te krijgen...
Alle keren dat mijn vader en stiefmoeder mij vertelde dat mijn moeder alleen aan zichzelf dacht,
net als mijn broertje,
net als overigens de hele wereld...
Dat begon mij op te vallen, en dan vroeg ik: er zijn veel mensen die alleen aan zichzelf denken lijkt het wel?
Ja, zei m'n vader, er zijn heel veel egoïstische mensen, helaas,
daarom duren vriendschappen ook niet levenslang, en moet je altijd alleen jezelf vertrouwen.
En dan kwam hij weer met tien voorbeelden..
Nu denk ik: waarom leerde je mij dit over het leven?
Hoe haal je het in je hoofd je kind alleen maar te vertellen wat niet goed is aan het leven,
wat er niet klopt, wat er verkeerd kan gaan, hoe slecht mensen zijn, hoe slecht haar omgeving is?
Waarom nooit eens: maar kijk naar je lieve vriendinnen...
Nee natuurlijk niet, want daar was ook van alles 'mis' mee in hun ogen...
En dan komen inderdaad de herinneringen waarin je 'opeens' slachtoffer bent,
dat is toch ook niet te bevatten?
Dat mensen je maar pijn deden, terwijl je een kind was,
omdat je een kind was, omdat je hun kind was...
Ernie, sorry voor het lange verhaal
Maar ik wilde je vertellen dat ik het er ook moeilijk mee heb,
en dat mij zelfs geadviseerd is hier niet te lang bij stil te staan,
en afleiding te zoeken...
Omdat dit een besef is wat meer is dan alleen een verschuiving in je denken,
het sijpelt door op zoveel gebieden;
hoe je over het leven denkt, hoe je over anderen denkt,
hoe je over jezelf denkt...
Of eigenlijk: hoe je geleerd hebt over al die zaken te denken...
Het is een overlevingsmechanisme,
om te denken dat het aan jou ligt,
het is dus je redding geweest.
Dat los te laten, daar aan te sleutelen,
natuurlijk roept dat enorm veel op, natuurlijk is dat hartstikke zwaar.
Het is verbonden aan hoe jij de wereld ziet, al jaren en jarenlang
Rationeel is het niet moeilijk, ik kan het ook wel beDENKEN.
Maar gevoelsmatig is een heel ander verhaal,
en dát doet pijn.
Want dan landt het besef, en dan komt het binnen,
dat je een weerloos, kwetsbaar, en machteloos kind was,
en dat is hartverscheurend....
Ik weet niet of je hier iets aan hebt hoor,
misschien is het alleen maar om een beetje meer begrip voor jezelf te krijgen.
Natuurlijk overleef je het wel,
maar ja, het is zwaar, en het is moeilijk,
en dat is alleen maar heel erg begrijpelijk
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 5 mei 2017 om 13:02
Lieve knuf
Ja zo is het precies zoals jij dat (zoals altijd trouwens) zo mooi en treffend omschrijft.
Het is nog een soort wip, aan de ene kant hunkert (hoe vreemd dit ook klinkt) een stuk in mij om vast te blijven houden aan de hersenspoeling omdat dit mij identiteit geeft, raar soort houvast geeft en me behoedt voor pijn. Aan de andere kant ben ik er langzaam aan klaar voor om verantwoordelijkheid en schuld terug te gaan leggen waar deze écht hoort. Alleen dat is imo meer risicovol, meer dan zelf dader blijven.
Maar ik weet dat ik alleen kan gaan herstellen als deze beweging doorzet, alleen dan kan ik een gezonde relatie met mezelf, kind, belangrijke anderen, opbouwen en dat is wel mijn doel.
Maar het wipt op en neer en verschuift per moment.
Ik weet zeker dat bij jou deze verschuiving ook in gang is gezet en dat je team voor jou een goed stabiel anker vormt om deze Nieuwe enge manier van denken over/kijken naar je eigen te leren maken.
Succes bij je peut!
Ja zo is het precies zoals jij dat (zoals altijd trouwens) zo mooi en treffend omschrijft.
Het is nog een soort wip, aan de ene kant hunkert (hoe vreemd dit ook klinkt) een stuk in mij om vast te blijven houden aan de hersenspoeling omdat dit mij identiteit geeft, raar soort houvast geeft en me behoedt voor pijn. Aan de andere kant ben ik er langzaam aan klaar voor om verantwoordelijkheid en schuld terug te gaan leggen waar deze écht hoort. Alleen dat is imo meer risicovol, meer dan zelf dader blijven.
Maar ik weet dat ik alleen kan gaan herstellen als deze beweging doorzet, alleen dan kan ik een gezonde relatie met mezelf, kind, belangrijke anderen, opbouwen en dat is wel mijn doel.
Maar het wipt op en neer en verschuift per moment.
Ik weet zeker dat bij jou deze verschuiving ook in gang is gezet en dat je team voor jou een goed stabiel anker vormt om deze Nieuwe enge manier van denken over/kijken naar je eigen te leren maken.
Succes bij je peut!
vrijdag 5 mei 2017 om 14:32
Lieve Ernie
Mooi hoe je het vergelijkt met een wip
Zo voelt het inderdaad
Bij mij een heel duidelijk verschil tussen overdag en de avonden...
Het voelt ook voor mij risicovol
Ik denk dat dat deels te maken heeft met dat het vroeger ook echt risicovol was om zo te denken
Immers, om te overleven waren we afhankelijk van onze ouder(s), daar konden we dus niet anders dan goed over denken... Maar nu zijn we volwassen en van niemand meer afhankelijk, dus mogen we stapje voor stapje ontdekken en leren Ernie
Ik kan het misschien 'treffend' schrijven, maar bij mij gaat het gigantisch mis met de uitvoering
Ik loop vandaag enorm tegen mezelf aan
Ik wil de koffers allemaal opgeruimd hebben en de was aan de kant en het sporten oppakken en vriend ondersteunen en nog zoveel meer
En het lukt me niet
En toch mezelf gepusht
Gesport en was gedaan en toen was het mis bij het maken van de lunch
Met een enorme woede uitbarsting richting vriend, draaierigheid, misselijkheid en een huilbui (in deze volgorde) tot gevolg
Het lukt gewoon echt niet
En dan kijk ik naar de koffers en was en vriend en voel ik me zo tekort schieten en zo mislukt
Even handen uit de mouwen en door
Maar het gaat niet
Druppel die de emmer deed overlopen was proberen lunch te maken
Geen brood
Blokkade in mijn hoofd blijkbaar
Wat nu?
Boodschappen zijn besteld haalt vriend straks
Maar nu?
Vriend moet me helpen
Ik kan het zelf niet eens bedenken
Er zijn crackers zegt hij
Wat moet daar dan op?
Kaas zegt hij
Oke
Koelkast open, datum controleren
Hoofd maakt overuren om te bedenken welke maand het is
Begin april toch?
Maar gisteren was de dodenherdenking
Die is in mei
Toch...?
Ik verlies m'n verstand
Telefoon kijken
Ja mei...
Shit het is al mei
Was uitgerekend in mei
Maar toen ging het mis
Ziekenhuis
Herbelevingen dankzij bezoek gynaecoloog
Nee....
Oh ja, brood maken
Oh nee er is geen brood
Wat nu?
Oh ja crackers
Kaas
Datum
Shit
Het lukt me niet
Het lukte me niet
Om simpel crackers te maken voor de lunch
Ik blokkeerde volledig
Stond een half uur, misschien wel langer, met de koelkast open
Lichtje knipperde
Ik werd koud
Blijkbaar
Maar alles blokkeerde
Toen voelde ik de tranen komen
Maar huilen is straf
Oh nee nu niet meer
Maar wel ergens waar het veilig is
Maar dan loopt m'n make up uit
Is niet erg
Maar dan heeft vriend nog geen lunch
Is niet erg
Huilen....
Wat ben ik toch mislukt en slecht
Nieuwe poging
Maar alles doet zeer
Als de lunch straks hopelijk eindelijk gemaakt is
Moet ik nog zoveel meer van mezelf
Maar ik blokkeer
Ik kan niet meer
En toch maar door
Dan maar met huilen en draaierigheid
Dat is zeker over m'n grenzen gaan?
Maar het moet
Ik moet
Ik kan niet niks doen
Ik kan niet zo verder
M'n hoofd en lichaam moeten
Maar ze kunnen niet meer
Zijn zwak en slecht
Zo stom dat het gewoon niet lukt
Dat ik het allemaal niet even kan doen
Voel me een aansteller
Ik doe echt m'n best
Maar het lukt niet meer
Mooi hoe je het vergelijkt met een wip
Zo voelt het inderdaad
Bij mij een heel duidelijk verschil tussen overdag en de avonden...
Het voelt ook voor mij risicovol
Ik denk dat dat deels te maken heeft met dat het vroeger ook echt risicovol was om zo te denken
Immers, om te overleven waren we afhankelijk van onze ouder(s), daar konden we dus niet anders dan goed over denken... Maar nu zijn we volwassen en van niemand meer afhankelijk, dus mogen we stapje voor stapje ontdekken en leren Ernie
Ik kan het misschien 'treffend' schrijven, maar bij mij gaat het gigantisch mis met de uitvoering
Ik loop vandaag enorm tegen mezelf aan
Ik wil de koffers allemaal opgeruimd hebben en de was aan de kant en het sporten oppakken en vriend ondersteunen en nog zoveel meer
En het lukt me niet
En toch mezelf gepusht
Gesport en was gedaan en toen was het mis bij het maken van de lunch
Met een enorme woede uitbarsting richting vriend, draaierigheid, misselijkheid en een huilbui (in deze volgorde) tot gevolg
Het lukt gewoon echt niet
En dan kijk ik naar de koffers en was en vriend en voel ik me zo tekort schieten en zo mislukt
Even handen uit de mouwen en door
Maar het gaat niet
Druppel die de emmer deed overlopen was proberen lunch te maken
Geen brood
Blokkade in mijn hoofd blijkbaar
Wat nu?
Boodschappen zijn besteld haalt vriend straks
Maar nu?
Vriend moet me helpen
Ik kan het zelf niet eens bedenken
Er zijn crackers zegt hij
Wat moet daar dan op?
Kaas zegt hij
Oke
Koelkast open, datum controleren
Hoofd maakt overuren om te bedenken welke maand het is
Begin april toch?
Maar gisteren was de dodenherdenking
Die is in mei
Toch...?
Ik verlies m'n verstand
Telefoon kijken
Ja mei...
Shit het is al mei
Was uitgerekend in mei
Maar toen ging het mis
Ziekenhuis
Herbelevingen dankzij bezoek gynaecoloog
Nee....
Oh ja, brood maken
Oh nee er is geen brood
Wat nu?
Oh ja crackers
Kaas
Datum
Shit
Het lukt me niet
Het lukte me niet
Om simpel crackers te maken voor de lunch
Ik blokkeerde volledig
Stond een half uur, misschien wel langer, met de koelkast open
Lichtje knipperde
Ik werd koud
Blijkbaar
Maar alles blokkeerde
Toen voelde ik de tranen komen
Maar huilen is straf
Oh nee nu niet meer
Maar wel ergens waar het veilig is
Maar dan loopt m'n make up uit
Is niet erg
Maar dan heeft vriend nog geen lunch
Is niet erg
Huilen....
Wat ben ik toch mislukt en slecht
Nieuwe poging
Maar alles doet zeer
Als de lunch straks hopelijk eindelijk gemaakt is
Moet ik nog zoveel meer van mezelf
Maar ik blokkeer
Ik kan niet meer
En toch maar door
Dan maar met huilen en draaierigheid
Dat is zeker over m'n grenzen gaan?
Maar het moet
Ik moet
Ik kan niet niks doen
Ik kan niet zo verder
M'n hoofd en lichaam moeten
Maar ze kunnen niet meer
Zijn zwak en slecht
Zo stom dat het gewoon niet lukt
Dat ik het allemaal niet even kan doen
Voel me een aansteller
Ik doe echt m'n best
Maar het lukt niet meer
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
vrijdag 5 mei 2017 om 14:38
Oei knuf dat klinkt niet zo best....klinkt zeer alarmerend eigenlijk.
Dat niet kunnen handelen/blokkeren klinkt toch wel alsof de burnout (of hoe je het noemt) je al in zijn greep heeft. Rood stoplicht dus. Is het geen optie om een tijd helemaal niet meer te hoeven werken? Of geeft je dat nog wat structuur/houvast/reden om te leven?
Bespreek je dit straks?!
Dat niet kunnen handelen/blokkeren klinkt toch wel alsof de burnout (of hoe je het noemt) je al in zijn greep heeft. Rood stoplicht dus. Is het geen optie om een tijd helemaal niet meer te hoeven werken? Of geeft je dat nog wat structuur/houvast/reden om te leven?
Bespreek je dit straks?!
vrijdag 5 mei 2017 om 16:50
Knuffel, je moet op dit vooral tot rust komen en dingen niet doen. Dat je een half uur voor de koelkast staat en er niet meer uitkomt, is - voor mij - toch wel een teken dat je de afgelopen dagen en vanmorgen teveel hooi op je vork hebt genomen. Bel vanavond maar de domino ofzo, dan kun jij je richten op rusten.
Als dat betekent dat de koffers pas volgende week opgeruimd worden, so be it.
Als dat betekent dat je je klussenlijst vandaag niet af hebt, dan is het maar zo (misschien is een klussenlijst op therapiedag sowieso niet zo'n handig idee (en nu ik erover na denk: op andere dagen voorlopig misschien ook niet)).
Terugvallen horen bij het beter worden, hoe rot en naar en stom en niet gewenst ook. Probeer goed zorgen voor jezelf op plaats 1 t/m 10 van je to do lijstje te zetten. En maak je lijstje per dag niet langer dan 5 dingen (6 t/m 10 zijn om de verleiding om tóch iets te doen tegen te gaan).
Als dat betekent dat de koffers pas volgende week opgeruimd worden, so be it.
Als dat betekent dat je je klussenlijst vandaag niet af hebt, dan is het maar zo (misschien is een klussenlijst op therapiedag sowieso niet zo'n handig idee (en nu ik erover na denk: op andere dagen voorlopig misschien ook niet)).
Terugvallen horen bij het beter worden, hoe rot en naar en stom en niet gewenst ook. Probeer goed zorgen voor jezelf op plaats 1 t/m 10 van je to do lijstje te zetten. En maak je lijstje per dag niet langer dan 5 dingen (6 t/m 10 zijn om de verleiding om tóch iets te doen tegen te gaan).
vrijdag 5 mei 2017 om 17:02
Hoe is het gegaan toen je vriend thuiskwam? Het lijkt me dat hij best zelf lunch kan maken. Het is niet zo dat dat heel veel tijd kost, dus zo erg vindt hij het toch niet als het je niet lukt en hij het zelf moet doen?
Dat geworstel met zo'n 'simpel' stappenplan als lunch maken, het is echt geen schande om dat nu even moeilijk te vinden.
Op rotdagen doe ik alleen klussen als m'n vriend ook thuis is en we samen aan de gang kunnen.
Dat geworstel met zo'n 'simpel' stappenplan als lunch maken, het is echt geen schande om dat nu even moeilijk te vinden.
Op rotdagen doe ik alleen klussen als m'n vriend ook thuis is en we samen aan de gang kunnen.
vrijdag 5 mei 2017 om 19:17
Bedankt voor jullie reacties
Heel erg fijn om te lezen
Ben blij met jullie
Bedankt Ernie, Snow en Tobbie
Vriend kan inderdaad prima zelf lunch maken,
en alle andere dingen lukken hem ook prima zelf.
Ik wil het alleen anders,
ik wil hem kunnen ondersteunen,
ik wil zoiets simpels als lunch maken kunnen...
(ik moest voor mezelf maken, en hoe makkelijk is het dan ook even voor hem...?
Nu heb ik uiteindelijk niet geluncht, hij heeft het voor m'n neus gezet,
maar na zo'n blokkade heb ik echt geen trek meer).
Ik heb het gevoel/idee dat ik hem moet helpen.
Dat heb ik uitgesproken naar hem vanmiddag en hij zei:
'weet je wat jij zelf vanmorgen hebt gezegd?
Ik ga vandaag je helpen in de tuin.
Weet je wat je zelf rond lunch tijd zei?
Ik ga even lekker lunch voor ons maken.
Ik verwacht dat niet van jou lieverd,
dat doe je zelf.'
Hij heeft misschien wel een punt....
Ik heb gezegd dat ik continu me voel tekort schieten tov hem.
Hij zei dat ik zelf iets met dat gevoel moest,
het enige wat hij verwacht is dat ik aan mezelf werk,
en dus rust neem.
'Maar ik kan je niet vastbinden' zei hij,
'al heb ik die neiging wel.'
Euh...
Misschien is het wel een teken, ik weet het niet,
ik heb afgelopen maanden wel vaker deze momenten gehad,
en nu, 4 (?) uren later heb ik eten voor het hele weekend gemaakt,
de boodschappen opgeruimd, en oh ja, therapie gehad,
en dat gaat allemaal prima;
geen duizeligheid, etc.
Maar nu alleen hele erge oorpijn, dus wel een grens overgegaan blijkbaar.
Ontspannen kan ik héél moeilijk,
en op zich was koken na de therapie wel fijn hoor,
fijne afleiding, dus misschien niet zo slecht?
Ik kan dat niet bepalen, moeilijk inschatten..
Ik weet het gewoon niet, het is trial en error momenteel...
Oude peut was gelukkig redelijk oké,
ondanks dat ik een paar keer weg wilde rennen..
Dat ze dingen zei als 'zware jeugd, zwaar mishandeld,
zwaar misbruik, en ik leef met je mee.'
Over de eerste dingen zei ik dat het wel meeviel,
maar reageerde ze dat zij er zo over mocht denken als ze wilde,
en genoeg ervaring had om het in te schatten.
Over het laatste (meeleven) zei ik dat dat niet nodig was,
maar ook dat werd niet geaccepteerd, en was het:
dat bepaal ik zelf wel.
Zij maakt zich wel wat zorgen, ook over haar vakantie,
en ze zei dat ze dat heel voorzichtig tegen me zei,
omdat ik anders het gevoel kon krijgen verkeerd bezig te zijn,
terwijl ik volgens haar heel goed bezig ben,
en vooral zo door moet gaan.
Maar, zei ze, ik denk wel dat je wat extra ondersteuning nodig hebt.
Nog meer....?!
Nou in elk geval tijdens mijn vakantie,
maar ook voor het stukje lichaam en gevoel,
want praten en denken kun je wel,
het gaat juist om tot rust te komen, die spanning omlaag te brengen.
Toen noemde ze een lichaamsgerichte therapie,
naast de therapie met haar, en met nieuwe peut,
welke ik meteen afwees.
Ik heb verteld over mijn ervaringen met haptonomie,
en dat ik zoiets echt niet ging trekken.
Ik zei: als je me richting een crisis wilt hebben,
dan is dat de goede manier
Nee, zei ze, nu is het anders, nu heb je mij,
en je nieuwe peut, en dit kan ondersteunen,
het is anders dan je vorige ervaringen.
En als je dat wilt, zou ik heel graag die therapeut willen mailen,
niet inhoudelijk, maar met wat nu belangrijk is voor jou,
en waar ze jou in kan ondersteunen.
Niks engs, alle kleding blijft aan, alleen lichaamsdelen die jij wilt, etc.
Nou zei ik, ik trek het al niet als iemand m'n grote teen aanraakt.
Tsja, maakte ze er een grapje van; nu noem je wel meteen een heel gevaarlijk lichaamsdeel he,
denk maar eens aan mensen met een voeten fetish
Ja, zei ik, daar weet jij alles van als seksuoloog
Ze heeft me de link geappt en ik kan er rustig naar kijken.
Ik vind het dood eng, dat zegt wel weer genoeg...
Alles wat met gevoel en lichaam te maken heeft,
is dood eng...
Ja, zei ze, maar ik denk wel dat het je juist rust kan geven.
Ik betwijfel het zei ik.
De klant is koning, zei ze toen, maar denk er anders rustig over na
(eh, slim hoor)
Ze zei: je nieuwe peut is voor de traumaverwerking,
en ik ben een vervangende ouder voor jou (pfff, vond ik ook moeilijk om te horen),
en de doodenge peut kan je helpen wat meer rust te ervaren.
Ja ja.....
Ze zei dat dit inderdaad een heftige en moeilijke tijd was,
maar wel de manier om ermee om te gaan.
Echt? vroeg ik, is er écht geen andere manier?
Jawel zei ze, die heb jij ook geprobeerd;
alles weg beredeneren, alles onderdrukken,
door ploeteren, alles rationeel bekijken,
gevoel en lichaam uitschakelen,
dat is de andere manier. Hoe werkte die voor je?
Prima, zei ik, die werkte prima,
tot die stomme miskraam.
Ja, zei ze, maar daarvoor was het écht niet allemaal prima,
denk maar eens goed na.
Nou, zei ik, vorig jaar zomer voelde ik me best oké,
anders waren we nooit voor een kindje gegaan.
Nee, zei ze, dat geloof ik wel, maar je had het niet jarenlang nog volgehouden,
en zo wel, dan had je gezondheid daar ernstig onder te lijden gehad,
dat gebeurde waarschijnlijk al.
Ja, zei ik, maar wat brengt dit pad me dan, met al dat stomme voelen??
Helemaal niks, gaf ik zelf antwoord op m'n vraag
Ben ik niet met je eens, zei ze.
Zelfs al zou je nu stoppen met alles, en terug gaan naar die oude strategieën,
dan heb je nog dingen geleerd,
Zoals dat je grenzen hebt,
en dat je lichaam wat te zeggen heeft.
En dat er verkeerd met jou omgegaan is vroeger,
en dat je veel meer bent dan je zelf altijd dacht.
En als je nu doorzet, leer je ook nog eens naar die grenzen te luisteren,
en er naar te handelen, en voelen en denken komen steeds meer op 1 lijn,
het gaat echt beter worden.
Ja, misschien, zei ik, maar ten koste van wat...?
Ik voel me echt super slecht.
Ja, zei ze, dat hoort er nu even bij, en dat is heel zwaar,
maar je gevoel en verstand komen meer op één lijn,
en dat is echt enorme winst.
Ik begrijp wel dat jij dat nog niet gelooft,
maar ik geloof daar echt in, ik geloof echt in jou.
Dus, ze heeft echt geen mensenkennis, dacht ik toen
Maar ze is wel best lief...soms.
Toen vroeg ze of m'n nieuwe peut wel wist hoe het met me ging.
Nee, zei ik, dat vertel ik alleen jou.
Oké, zei ze, ik denk wel dat het belangrijk is,
maar je moet het zelf weten natuurlijk.
Ja, zei ik, zij heeft dat zelf verpest, met haar opname verhaal.
Toen moest m'n peut lachen, en ze zei:
ja volgens mij spelen nieuwe peut en ik good cop bad cop,
en is zij de bad cop voorlopig.
Ja, zei ik, en dan kun jij nog zo vertellen dat het een lief mens is,
dat geloof ik nu natuurlijk niet meer.
Nee, zei ze, alhoewel ik wel denk dat ze het goed bedoeld heeft,
en dat weet jij waarschijnlijk ook wel.
Maar ik vind het prima hoe je het aanpakt hoor,
dat is helemaal aan jou.
Nou, zei ik, het is wel overduidelijk dat jullie elkaar heel erg mogen,
in hoe jullie over elkaar praten en hoe ik jullie samen heb gezien.
Ja, zei ze, en toen noemde ze wat voorbeelden
van dingen die zij samen meegemaakt hadden.
Dat soort verhalen hoor ik wel graag,
ik ben blij dat m'n oude peut dat doet,
vertellen over haarzelf, eigen ervaringen,
eerlijk is over hoe zij in het leven staat, en over dingen denkt.
En het fijne is dat het áltijd overeenkomt, met wat ze eerder verteld heeft,
ik heb haar nog geen enkele keer kunnen 'betrappen' op leugens...
De sfeer was wel goed,
dus ik durfde haar ook te vragen waarom ze seksuoloog geworden is.
Nogal een prangende vraag van zowel vriend als mij,
als we over haar praten
Heeft ze uitgelegd, en meer ervaringsverhalen over haarzelf,
dus allemaal wel fijn.
Natuurlijk draait ze het gesprek daarna weer naar mij.
En ik vertel haar meer en meer en steeds makkelijker...
En dan luistert ze gewoon, en kom ik erachter hoe fijn dat is..
Zonder het vooraf ingestudeerd te hebben,
zonder bang te zijn dat ik haar afschrik, dat ze vreemd reageert,
of wat dan ook...
Gewoon vertellen zonder continu de reactie van de ander te peilen...
Want ik heb haar al zoveel verteld, en nooit reageert ze heftig,
is haar werk ook natuurlijk, maar toch....
Vandaag vertelde ik haar wel eea over mijn jeugd
waarbij ze met haar mond open luisterde,
dat maakt altijd indruk op mij,
omdat het voor mij normaal was,
en aan de reactie zie ik dan dat het toch wel heftig was...
En natuurlijk, érgens wéét ik dat heus wel,
maar wil ik het vaak nog ontkennen,
het was toch niet zo erg...
Ik zei ook tegen haar: ik had het slechter kunnen treffen,
dat besef ik me wel.
Nou, je had het ook vele malen beter kunnen treffen, zei ze,
misschien moet je je dat eens beseffen?
Ik zei dat veel inzichten nogal pijnlijk waren.
Ja, zei ze, je hebt nogal wat te verwerken.
Toen hadden we het over mijn ouders.
Ze zei: wat je vader wel heel goed uitkwam is dat je moeder zo ziek werd.
Daardoor kon hij met alle eer strijken, en haar zwart maken.
Maar eerlijk is dat niet.
Nou, zei ik, dat is wel heel stellig gezegd.
Zo is het toch? zei ze, je vader heeft gebruik gemaakt van de situatie,
in ZIJN voordeel, niet in die van zijn kinderen, in JOUW belang.
Heeft hij gekeken naar zijn aandeel in de hele situatie,
in wat hij had kunnen doen?
Nee, misschien wel niet.....
Maar, zei ik, dat komt ook weer door zijn opvoeding,
en zijn geschiedenis, etc.
Ik zei: ik kijk nu wat meer realistisch naar m'n ouders he?
Wat ik zie zijn 2 mensen waar ik nooit mee zou willen ruilen,
ééntje die ziek is en nooit meer beter wordt,
en eentje die zo overtuigd is van zichzelf dat hij niet ziet dat hij iedereen om zich heen afschrikt.
Zij zijn slachtoffer van hun geschiedenis,
en dat zullen ze nooit inzien.
Ja, het is heel knap dat je dat allemaal kunt zien, zei m'n peut,
maar het is fijn dat je je eigen situatie ook steeds helderder ziet.
Maar dat doet pijn, zeker weten.
Daarom moet je mij ook appen.
Ehh
Ik vertelde over mijn familie, over de geschiedenis van mijn ouders,
en mijn conclusie was dat het dus nooit wat met mij kon worden..
Ik zei: dat zie jij vast ook in je werk, hoe dingen generatie op generatie worden overgebracht.
Ja, zei ze, maar ik zie ook mensen die daar van loskomen,
en ik denk dat jij dat ook aan het doen bent.
Wat belangrijk is, zei ze, dat je regelmatig met je vriend dingen bespreekt,
ook als jullie straks een kind hebben; doen we de goede dingen,
zijn we tevreden?
En dat je elkaar durft aan te spreken.
Oh, zei ik, dan doen wij nu al best veel...
Ja, zei ze, dat weet ik, en dat werkt alleen maar in jullie voordeel.
Dat gaat jullie echt helpen, en zoveel meer,
je hebt genoeg eigenschappen om los te komen van je schadelijke opvoeding.
Hmm... vast
Fijn om haar mening daarover te horen.
Al is het slechts één mening,
het is toch fijn om te horen...
Ik heb ook verteld over gedrag van mijn broertje.
Eigenlijk heb ik heel erg veel verteld besef ik me nu
Op veel van wat ik zei reageerde ze dat ik het nu veel helderder zag,
veel meer vanuit hoe het was, in plaats vanuit m'n negatieve zelfbeeld.
Dat vond ze mooi...
En, zei ze, je hebt heel veel om te verwerken,
want je jeugd was zeer onveilig, maar je bent goed bezig.
Ik heb eerlijk verteld over hoe het vanmiddag ging,
ze zei dat mijn lichaam zeer duidelijke signalen afgeeft,
en dat ik ze niet meer kan en mag ontkennen.
Dan maar een bejaardentempo, zoals je dat zelf noemt, zei ze,
maar daar heb je het mee te doen.
Ja, zucht....
Ze heeft me eindelijk wat verteld over de bonussen.
Die er nu blijkbaar niet meer zijn, maar zeker wel waren.
(er is nu geen ** meer te verdienen in de zorg zei ze,
maar vroeger..)
Ik ga er niet uitgebreid over schrijven,
maar het is me wel veel duidelijker geworden.
Ik geloof er bijna in dat het inderdaad niks te maken heeft met gehuil,
maar veel meer met hoe mensen de peuten beoordelen.
Niet hoe ze elkaar onderling beoordelen,
of onderling een competitie systeem hebben,
dat lijkt me eigenlijk zeer onwaarschijnlijk...
Dus ik ben blij dat dat eindelijk een beetje de wereld uit is.
Alhoewel de gedachten alsnog denken dat zij me dit verteld heeft om me dit te laten geloven,
maar toch... afgaande op mijn intuïtie, waarnemingen, afgelopen maanden, eerdere ervaringen,
begin ik deze peut wel het voordeel van de twijfel te geven..
(al schreeuwen ze in mijn hoofd dat dat haar snode plan is,
hun argumenten worden zwakker, mijn sterker...)
Ze heeft het belang van slapen benoemd.
Ik gaf eerlijk toe dat ik deze vakantie soms wel eens een uurtje overdag had geslapen.
Alleen maar goed in jouw geval, zei ze,
want je kunt je slaap heel hard gebruiken.
Eigenlijk, zei ze, zou je moeten slapen net voor het moment waarop je gedachten actief worden.
Nou, zei ik, dat is vanaf half 8 's avonds
Dan ga je dan slapen.
Nee, zei ik, dan word ik midden in de nacht wakker.
Hmm, nee dat is niet heel ideaal,
maar we moeten iets bedenken om ze minder aanwezig te laten zijn.
Medicatie doet een hoop zei ze, maar ik snap je bezwaren wel.
Ze zei: probeer eens erachter te komen wanneer zij sterk worden,
hoe dat kan. Bijvoorbeeld als het donker wordt,
of als je moe wordt?
Als ik moe ben/word, zei ik, volgens mij...
Oké, zei ze, dat betekent dus echt dat je meer slaap nodig hebt,
wat ik sowieso wel aanraad.
Want soms stuur je mailtjes op tijdstippen dat ik allang op bed lig hoor
('s nachts)
Eh ja
Dus als je overdag kunt slapen, doe dat maar gewoon,
maar we moeten er wel naar toe werken dat de avonden rustiger gaan verlopen voor je.
Dus daar moeten we dus nog even wat langer over nadenken,
hoe we dat legertje wat meer kunnen uitschakelen.
Volgens mij helpen de gesprekken met haar daar aardig bij
Heel erg fijn om te lezen
Ben blij met jullie
Bedankt Ernie, Snow en Tobbie
Vriend kan inderdaad prima zelf lunch maken,
en alle andere dingen lukken hem ook prima zelf.
Ik wil het alleen anders,
ik wil hem kunnen ondersteunen,
ik wil zoiets simpels als lunch maken kunnen...
(ik moest voor mezelf maken, en hoe makkelijk is het dan ook even voor hem...?
Nu heb ik uiteindelijk niet geluncht, hij heeft het voor m'n neus gezet,
maar na zo'n blokkade heb ik echt geen trek meer).
Ik heb het gevoel/idee dat ik hem moet helpen.
Dat heb ik uitgesproken naar hem vanmiddag en hij zei:
'weet je wat jij zelf vanmorgen hebt gezegd?
Ik ga vandaag je helpen in de tuin.
Weet je wat je zelf rond lunch tijd zei?
Ik ga even lekker lunch voor ons maken.
Ik verwacht dat niet van jou lieverd,
dat doe je zelf.'
Hij heeft misschien wel een punt....
Ik heb gezegd dat ik continu me voel tekort schieten tov hem.
Hij zei dat ik zelf iets met dat gevoel moest,
het enige wat hij verwacht is dat ik aan mezelf werk,
en dus rust neem.
'Maar ik kan je niet vastbinden' zei hij,
'al heb ik die neiging wel.'
Euh...
Misschien is het wel een teken, ik weet het niet,
ik heb afgelopen maanden wel vaker deze momenten gehad,
en nu, 4 (?) uren later heb ik eten voor het hele weekend gemaakt,
de boodschappen opgeruimd, en oh ja, therapie gehad,
en dat gaat allemaal prima;
geen duizeligheid, etc.
Maar nu alleen hele erge oorpijn, dus wel een grens overgegaan blijkbaar.
Ontspannen kan ik héél moeilijk,
en op zich was koken na de therapie wel fijn hoor,
fijne afleiding, dus misschien niet zo slecht?
Ik kan dat niet bepalen, moeilijk inschatten..
Ik weet het gewoon niet, het is trial en error momenteel...
Oude peut was gelukkig redelijk oké,
ondanks dat ik een paar keer weg wilde rennen..
Dat ze dingen zei als 'zware jeugd, zwaar mishandeld,
zwaar misbruik, en ik leef met je mee.'
Over de eerste dingen zei ik dat het wel meeviel,
maar reageerde ze dat zij er zo over mocht denken als ze wilde,
en genoeg ervaring had om het in te schatten.
Over het laatste (meeleven) zei ik dat dat niet nodig was,
maar ook dat werd niet geaccepteerd, en was het:
dat bepaal ik zelf wel.
Zij maakt zich wel wat zorgen, ook over haar vakantie,
en ze zei dat ze dat heel voorzichtig tegen me zei,
omdat ik anders het gevoel kon krijgen verkeerd bezig te zijn,
terwijl ik volgens haar heel goed bezig ben,
en vooral zo door moet gaan.
Maar, zei ze, ik denk wel dat je wat extra ondersteuning nodig hebt.
Nog meer....?!
Nou in elk geval tijdens mijn vakantie,
maar ook voor het stukje lichaam en gevoel,
want praten en denken kun je wel,
het gaat juist om tot rust te komen, die spanning omlaag te brengen.
Toen noemde ze een lichaamsgerichte therapie,
naast de therapie met haar, en met nieuwe peut,
welke ik meteen afwees.
Ik heb verteld over mijn ervaringen met haptonomie,
en dat ik zoiets echt niet ging trekken.
Ik zei: als je me richting een crisis wilt hebben,
dan is dat de goede manier
Nee, zei ze, nu is het anders, nu heb je mij,
en je nieuwe peut, en dit kan ondersteunen,
het is anders dan je vorige ervaringen.
En als je dat wilt, zou ik heel graag die therapeut willen mailen,
niet inhoudelijk, maar met wat nu belangrijk is voor jou,
en waar ze jou in kan ondersteunen.
Niks engs, alle kleding blijft aan, alleen lichaamsdelen die jij wilt, etc.
Nou zei ik, ik trek het al niet als iemand m'n grote teen aanraakt.
Tsja, maakte ze er een grapje van; nu noem je wel meteen een heel gevaarlijk lichaamsdeel he,
denk maar eens aan mensen met een voeten fetish
Ja, zei ik, daar weet jij alles van als seksuoloog
Ze heeft me de link geappt en ik kan er rustig naar kijken.
Ik vind het dood eng, dat zegt wel weer genoeg...
Alles wat met gevoel en lichaam te maken heeft,
is dood eng...
Ja, zei ze, maar ik denk wel dat het je juist rust kan geven.
Ik betwijfel het zei ik.
De klant is koning, zei ze toen, maar denk er anders rustig over na
(eh, slim hoor)
Ze zei: je nieuwe peut is voor de traumaverwerking,
en ik ben een vervangende ouder voor jou (pfff, vond ik ook moeilijk om te horen),
en de doodenge peut kan je helpen wat meer rust te ervaren.
Ja ja.....
Ze zei dat dit inderdaad een heftige en moeilijke tijd was,
maar wel de manier om ermee om te gaan.
Echt? vroeg ik, is er écht geen andere manier?
Jawel zei ze, die heb jij ook geprobeerd;
alles weg beredeneren, alles onderdrukken,
door ploeteren, alles rationeel bekijken,
gevoel en lichaam uitschakelen,
dat is de andere manier. Hoe werkte die voor je?
Prima, zei ik, die werkte prima,
tot die stomme miskraam.
Ja, zei ze, maar daarvoor was het écht niet allemaal prima,
denk maar eens goed na.
Nou, zei ik, vorig jaar zomer voelde ik me best oké,
anders waren we nooit voor een kindje gegaan.
Nee, zei ze, dat geloof ik wel, maar je had het niet jarenlang nog volgehouden,
en zo wel, dan had je gezondheid daar ernstig onder te lijden gehad,
dat gebeurde waarschijnlijk al.
Ja, zei ik, maar wat brengt dit pad me dan, met al dat stomme voelen??
Helemaal niks, gaf ik zelf antwoord op m'n vraag
Ben ik niet met je eens, zei ze.
Zelfs al zou je nu stoppen met alles, en terug gaan naar die oude strategieën,
dan heb je nog dingen geleerd,
Zoals dat je grenzen hebt,
en dat je lichaam wat te zeggen heeft.
En dat er verkeerd met jou omgegaan is vroeger,
en dat je veel meer bent dan je zelf altijd dacht.
En als je nu doorzet, leer je ook nog eens naar die grenzen te luisteren,
en er naar te handelen, en voelen en denken komen steeds meer op 1 lijn,
het gaat echt beter worden.
Ja, misschien, zei ik, maar ten koste van wat...?
Ik voel me echt super slecht.
Ja, zei ze, dat hoort er nu even bij, en dat is heel zwaar,
maar je gevoel en verstand komen meer op één lijn,
en dat is echt enorme winst.
Ik begrijp wel dat jij dat nog niet gelooft,
maar ik geloof daar echt in, ik geloof echt in jou.
Dus, ze heeft echt geen mensenkennis, dacht ik toen
Maar ze is wel best lief...soms.
Toen vroeg ze of m'n nieuwe peut wel wist hoe het met me ging.
Nee, zei ik, dat vertel ik alleen jou.
Oké, zei ze, ik denk wel dat het belangrijk is,
maar je moet het zelf weten natuurlijk.
Ja, zei ik, zij heeft dat zelf verpest, met haar opname verhaal.
Toen moest m'n peut lachen, en ze zei:
ja volgens mij spelen nieuwe peut en ik good cop bad cop,
en is zij de bad cop voorlopig.
Ja, zei ik, en dan kun jij nog zo vertellen dat het een lief mens is,
dat geloof ik nu natuurlijk niet meer.
Nee, zei ze, alhoewel ik wel denk dat ze het goed bedoeld heeft,
en dat weet jij waarschijnlijk ook wel.
Maar ik vind het prima hoe je het aanpakt hoor,
dat is helemaal aan jou.
Nou, zei ik, het is wel overduidelijk dat jullie elkaar heel erg mogen,
in hoe jullie over elkaar praten en hoe ik jullie samen heb gezien.
Ja, zei ze, en toen noemde ze wat voorbeelden
van dingen die zij samen meegemaakt hadden.
Dat soort verhalen hoor ik wel graag,
ik ben blij dat m'n oude peut dat doet,
vertellen over haarzelf, eigen ervaringen,
eerlijk is over hoe zij in het leven staat, en over dingen denkt.
En het fijne is dat het áltijd overeenkomt, met wat ze eerder verteld heeft,
ik heb haar nog geen enkele keer kunnen 'betrappen' op leugens...
De sfeer was wel goed,
dus ik durfde haar ook te vragen waarom ze seksuoloog geworden is.
Nogal een prangende vraag van zowel vriend als mij,
als we over haar praten
Heeft ze uitgelegd, en meer ervaringsverhalen over haarzelf,
dus allemaal wel fijn.
Natuurlijk draait ze het gesprek daarna weer naar mij.
En ik vertel haar meer en meer en steeds makkelijker...
En dan luistert ze gewoon, en kom ik erachter hoe fijn dat is..
Zonder het vooraf ingestudeerd te hebben,
zonder bang te zijn dat ik haar afschrik, dat ze vreemd reageert,
of wat dan ook...
Gewoon vertellen zonder continu de reactie van de ander te peilen...
Want ik heb haar al zoveel verteld, en nooit reageert ze heftig,
is haar werk ook natuurlijk, maar toch....
Vandaag vertelde ik haar wel eea over mijn jeugd
waarbij ze met haar mond open luisterde,
dat maakt altijd indruk op mij,
omdat het voor mij normaal was,
en aan de reactie zie ik dan dat het toch wel heftig was...
En natuurlijk, érgens wéét ik dat heus wel,
maar wil ik het vaak nog ontkennen,
het was toch niet zo erg...
Ik zei ook tegen haar: ik had het slechter kunnen treffen,
dat besef ik me wel.
Nou, je had het ook vele malen beter kunnen treffen, zei ze,
misschien moet je je dat eens beseffen?
Ik zei dat veel inzichten nogal pijnlijk waren.
Ja, zei ze, je hebt nogal wat te verwerken.
Toen hadden we het over mijn ouders.
Ze zei: wat je vader wel heel goed uitkwam is dat je moeder zo ziek werd.
Daardoor kon hij met alle eer strijken, en haar zwart maken.
Maar eerlijk is dat niet.
Nou, zei ik, dat is wel heel stellig gezegd.
Zo is het toch? zei ze, je vader heeft gebruik gemaakt van de situatie,
in ZIJN voordeel, niet in die van zijn kinderen, in JOUW belang.
Heeft hij gekeken naar zijn aandeel in de hele situatie,
in wat hij had kunnen doen?
Nee, misschien wel niet.....
Maar, zei ik, dat komt ook weer door zijn opvoeding,
en zijn geschiedenis, etc.
Ik zei: ik kijk nu wat meer realistisch naar m'n ouders he?
Wat ik zie zijn 2 mensen waar ik nooit mee zou willen ruilen,
ééntje die ziek is en nooit meer beter wordt,
en eentje die zo overtuigd is van zichzelf dat hij niet ziet dat hij iedereen om zich heen afschrikt.
Zij zijn slachtoffer van hun geschiedenis,
en dat zullen ze nooit inzien.
Ja, het is heel knap dat je dat allemaal kunt zien, zei m'n peut,
maar het is fijn dat je je eigen situatie ook steeds helderder ziet.
Maar dat doet pijn, zeker weten.
Daarom moet je mij ook appen.
Ehh
Ik vertelde over mijn familie, over de geschiedenis van mijn ouders,
en mijn conclusie was dat het dus nooit wat met mij kon worden..
Ik zei: dat zie jij vast ook in je werk, hoe dingen generatie op generatie worden overgebracht.
Ja, zei ze, maar ik zie ook mensen die daar van loskomen,
en ik denk dat jij dat ook aan het doen bent.
Wat belangrijk is, zei ze, dat je regelmatig met je vriend dingen bespreekt,
ook als jullie straks een kind hebben; doen we de goede dingen,
zijn we tevreden?
En dat je elkaar durft aan te spreken.
Oh, zei ik, dan doen wij nu al best veel...
Ja, zei ze, dat weet ik, en dat werkt alleen maar in jullie voordeel.
Dat gaat jullie echt helpen, en zoveel meer,
je hebt genoeg eigenschappen om los te komen van je schadelijke opvoeding.
Hmm... vast
Fijn om haar mening daarover te horen.
Al is het slechts één mening,
het is toch fijn om te horen...
Ik heb ook verteld over gedrag van mijn broertje.
Eigenlijk heb ik heel erg veel verteld besef ik me nu
Op veel van wat ik zei reageerde ze dat ik het nu veel helderder zag,
veel meer vanuit hoe het was, in plaats vanuit m'n negatieve zelfbeeld.
Dat vond ze mooi...
En, zei ze, je hebt heel veel om te verwerken,
want je jeugd was zeer onveilig, maar je bent goed bezig.
Ik heb eerlijk verteld over hoe het vanmiddag ging,
ze zei dat mijn lichaam zeer duidelijke signalen afgeeft,
en dat ik ze niet meer kan en mag ontkennen.
Dan maar een bejaardentempo, zoals je dat zelf noemt, zei ze,
maar daar heb je het mee te doen.
Ja, zucht....
Ze heeft me eindelijk wat verteld over de bonussen.
Die er nu blijkbaar niet meer zijn, maar zeker wel waren.
(er is nu geen ** meer te verdienen in de zorg zei ze,
maar vroeger..)
Ik ga er niet uitgebreid over schrijven,
maar het is me wel veel duidelijker geworden.
Ik geloof er bijna in dat het inderdaad niks te maken heeft met gehuil,
maar veel meer met hoe mensen de peuten beoordelen.
Niet hoe ze elkaar onderling beoordelen,
of onderling een competitie systeem hebben,
dat lijkt me eigenlijk zeer onwaarschijnlijk...
Dus ik ben blij dat dat eindelijk een beetje de wereld uit is.
Alhoewel de gedachten alsnog denken dat zij me dit verteld heeft om me dit te laten geloven,
maar toch... afgaande op mijn intuïtie, waarnemingen, afgelopen maanden, eerdere ervaringen,
begin ik deze peut wel het voordeel van de twijfel te geven..
(al schreeuwen ze in mijn hoofd dat dat haar snode plan is,
hun argumenten worden zwakker, mijn sterker...)
Ze heeft het belang van slapen benoemd.
Ik gaf eerlijk toe dat ik deze vakantie soms wel eens een uurtje overdag had geslapen.
Alleen maar goed in jouw geval, zei ze,
want je kunt je slaap heel hard gebruiken.
Eigenlijk, zei ze, zou je moeten slapen net voor het moment waarop je gedachten actief worden.
Nou, zei ik, dat is vanaf half 8 's avonds
Dan ga je dan slapen.
Nee, zei ik, dan word ik midden in de nacht wakker.
Hmm, nee dat is niet heel ideaal,
maar we moeten iets bedenken om ze minder aanwezig te laten zijn.
Medicatie doet een hoop zei ze, maar ik snap je bezwaren wel.
Ze zei: probeer eens erachter te komen wanneer zij sterk worden,
hoe dat kan. Bijvoorbeeld als het donker wordt,
of als je moe wordt?
Als ik moe ben/word, zei ik, volgens mij...
Oké, zei ze, dat betekent dus echt dat je meer slaap nodig hebt,
wat ik sowieso wel aanraad.
Want soms stuur je mailtjes op tijdstippen dat ik allang op bed lig hoor
('s nachts)
Eh ja
Dus als je overdag kunt slapen, doe dat maar gewoon,
maar we moeten er wel naar toe werken dat de avonden rustiger gaan verlopen voor je.
Dus daar moeten we dus nog even wat langer over nadenken,
hoe we dat legertje wat meer kunnen uitschakelen.
Volgens mij helpen de gesprekken met haar daar aardig bij
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
