Paniek door de herbelevingen - deel VI

Haha ja ergens wel Tobbert, maar ze heeft geen ervaring met mensen met mijn problematiek dus ik vergeef het haar

Laat maar staan Ernie, mij interesseert het ook.
Ik pak t positief: een psych die blijft zoeken, niet bij de eerste tegenslag opgeeft en niet simpelweg het 'standaard-protocolletje' volgt. Daar houd ik wel van, zolang jij durft aan te geven wat wel en niet oké voor je voelt.


@lieve Snow, op slachtoffergedrag heb ik je op dit forum nog niet kunnen betrappen. En ik ben er allergisch voor. Ik vind je vooral een doorzetter. Wat mij betreft mag je het leren, mag het zelfs iets zijn wat je altijd eerst even heel moeilijk vindt, voordat je het toch gaat doen. Je doet het namelijk wel. En dat vind ik STOER!

@Tobbie, hoe is t nu met jou?

Ik ga slapen, ben benieuwd in welke vreemde droom ik nu weer verzeild ga raken. Met als positief punt dat ik slaap! Al meer dan een week . Ik vermoord mensen, word zelf mishandeld, lijk wel een soort James Bond, maar hé, ik slaap wel.

.

Hier een verdrietige Hanke. Ik wil geen trauma.

En echt, ik baal dat ik geen huiswerk heb.

Lief iemand van zelfhulpgedoe gebeld en gehoord dat ik het prima doe door door de emoties heen te gaan. Maar dat ik morgen een massage (in beauty afdeling van een 4* hotel) kado krijg heeft ze wat vraagtekens bij. Ga ik dat wel redden? En ik vind die vraag niet relevant merk ik
Als die vriendin maar geen last van me heeft...

Wat lief dat je dat kado hebt gekregen. Ga je samen met die vriendin?

Ik ga samen met een vriendin maar niet die ik aan de telefoon had. Eerst reizen, dan door herfstnatuur wandelen en dan na elkaar een massage in dat hotel. En dan naar huis.

Caar, hoe gaat het met je?

Pruttel ik mis je.

Hanke

@ Tobbert: of geen contact geaccepteerd wordt, ligt ook aan jezelf. Aanvankelijk gaan ze er natuurlijk niet mee akkoord, maar de aanhouder wint. Kijk maar naar de ouders van Knuffel. Ik denk dat als je het echt wil, het wel kan. Ik snap wel dat het moeilijk is als er gemanipuleerd en op je gevoel gespeeld gaat worden of als er andere mensen bij betrokken worden. Dat gebeurt hier ook, maar bij man is er een grens gepasseerd en hij is er nu echt klaar mee.

Hij heeft trouwens het contact niet verbroken, maar hij heeft gevraagd of ze hem met rust willen laten. Het gevolg hiervan is vrijwel geen contact. Als in geen continue telefoontjes over elk detail of vragen wanneer we weer eens langskomen. Wel is er nog veel 'zakelijk' contact geweest (met name over ziek familielid). Doordat man gewoon met zijn moeder hierover belde en de telefoon opnam, dacht schoonmoeder dat het weer goed was.... Terwijl er nooit over de ruzie gepraat is. Totdat hij zei nog wel kwaad te zijn. Sindsdien een paar weken verder en nog steeds relatieve rust. Op bemiddelingspoging van broer en 1 telefoontje van haarzelf na dan (waarin ze er natuurlijk ook niks over zei en man alleen antwoord op haar vragen gaf).

Man let nu heel goed op zijn grenzen. Neemt zelf geen contact op. Hij vindt het eigenlijk wel prima zo. Hij weet niet hoelang het gaat duren. We verwachten met het oog op kerstmis en verjaardagen nog wel een keer een bemiddelingspoging. Hoewel het mij ook niks zou verbazen als zijn moeder denkt dat het na haar telefoontje weer goed is

@ Degene die zich schaamde om een schoonmaker te nemen: ik zou dat ook wel willen! Heb zo'n hekel aan huishoudelijk werk en man steekt geen vinger uit. Het is dat hij het echt niet wil (vreemde mensen in huis), anders hadden wij er zeker weten een. Ik vind het niet iets om je voor te schamen: mijn broers, zussen en ouders hebben er een. Alleen om de reden dat ze het zelf niet willen doen of niet kunnen (strijken). Dus geen schaamte, er zijn meerdere redenen om een huishoudelijke hulp te nemen!

Dank voor de hug lieve ID

@Hanke: Een heel lief cadeautje natuurlijk. Hou je wel je grenzen in de gaten? Ik snap de bezorgdheid van die vriendin. Ik hoop dat je in ieder geval van de rest wel kan genieten

@Diva: wat goed dat je man zijn grens in de gaten houdt. Heel belangrijk. Hopelijk blijft dat gerespecteerd. Het zal voorlopig nog wel zoeken zijn van beide kanten wat wel/niet aan contact. Hopelijk krijgt je schoonmoeder door hoe belastend het voor hem/jullie is.

@Tobbert: ik weet niet (meer) hoe de situatie bij jou precies is, maar ik worstel op het moment ook met het verbreken van het contact. Ik laat mijn vriend bellen met mijn moeder. Ik verwacht dan veel vragen, maar we hebben afgesproken inhoudelijk (nog) niet aan te geven waarom precies. Alleen dat ik moeilijk zit op het moment en dat we in ieder geval t/m januari geen contact willen en dat hij daarna contact met ze opneemt. Ik vind dat erg eng. Bang voor de reacties en ik hoop dat ze niet hier naartoe rijden om mij ermee te confronteren. Ik hoop dat je de eerste stap durft te zetten om meer rust te krijgen. Is er iemand die eventueel met je mee kan? Of dat je het per mail/brief/telefonisch kan doen? Iets meer afstand helpt misschien

Wow. Hoop.
Wie had dat kunnen denken een jaar geleden.

Nou ja ik wel, want vind je een kanjer).

Hoop dat ik ook ooit zo kan zijn naar mijn lijf. Dat heeft te lang te veel te verduren en krijgt vooral zoveel kritiek en opjagerij van mij. Als ik net met aandacht probeer te zitten en niet door mijn spasmen em verkrampingen heen probeer te gaan voel ik vooral verdriet. Verdriet in lijf. Zwaar. Moe. En geen idee waar het me brengt. Alsof ik zwanger ben van verdriet.

Wauw Knuf. Wat een dappere woorden en wat een stap om op deze manier hiernaar te kijken. Dat eerste stuk vind ik heel verdrietig voor je. Dat lijkt mij enorm heftig

Ik wil toch een klein stukje noemen. Als dat weg moet, laat je het mij weten?

nu ik door heb dat ze bang zijn voor haar, maar niet door haar.
Door vroeger

..

Dank je hiervoor lieve Knuf.

Lieve Knuffel, wat heb je het weer knap opgeschreven hoe dingen bij jou werken.
Over het eerste deel: je zegt dat je nee te laat is voor toen en dat is waar en erg genoeg! (en dat is nog zacht uitgedrukt) , maar ik vind het mooi en knap dat je die nee nu zo goed tot uitdrukking weet te brengen. Hij zit niet langer opgesloten in jou! Weet je dat dit een hele grote stap voorwaarts is? Ik weet nog van een jaar geleden hoe jij je voelde en natuurlijk heb je altijd geweten dat de dader fout was, maar iets weten en goed doorvoelen zijn twee totaal verschillende zaken. Deze nee spat nu echt van het scherm af en komt recht uit je gevoel en daarom denk ik dat je nu eindelijk echt begint te voelen en dat is een mega ontwikkeling.

Ik ben helaas geen Hanke of Sofie die alles zo mooi kunnen verwoorden, maar je post en met name het eerste deel raakt me en daarbij ben ik zo trots op jou dat je dit op hebt durven schrijven. Zo krachtig en vol gevoel.

@ Tobbert: ik bedacht me vanmiddag dat mijn post aan jou misschien betweterig ofzo over kan komen. Diva die wel even zegt hoe jij het moet aanpakken. Mocht dat zo zijn, dan is dat absoluut niet mijn bedoeling. Ik bedoel eigenlijk hetzelfde als Smallthings te zeggen: misschien is wat meer afstand tussen jou en je ouders een optie. Al weet ik niet hoeveel contact je nu hebt.

@ Smallthings : knap dat je om steun van je vriend/man hebt gevraagd en dat hij die kon geven. Sterkte maandag, fijn dat je vriend/man dan ook mee gaat.

Ook hugs voor de andere schrijfsters: Snow, Hanke (lief zijn voor jezelf, je hebt al genoeg moeilijke dingen gedaan afgelopen week ), EV, Caar, Warm mens, Sofie (als de knuffel niet aankomt, hopelijk deze wel: ), Selune, Ernie en de rest.

x

Ach, Tobbert. voor jou.

.

Knuffelbeertjes schreef: ↑

20-10-2017 14:00

[...]
Mooi dat je je beseft dat het anders is dan vroeger.
Merk dat het mij ook erg helpt.
[...]
Maar steeds opnieuw ervaren dat het anders is, en manieren krijgen om dat ook echt te realiseren,
dat werkt wél mee

Wat mooi gezegd Knuff.
Het is exact wat ik aan het doen ben. Ik breng mijn hele systeem in de war, door zelf te ervaren dat het anders is.

Nog niet zo lang geleden geloofde ik dat ik uiteindelijk toch echt een soort alleen op de wereld was.
Gisteren had ik een gesprek met LV. Ik vertelde haar dat ik zo bang was, zo bang ben, dat het allemaal weer gebeurt. Ze zei me: 'lieve Sofie, zelfs als er gebeurt wat er toen is gebeurd (wat ik niet voor je hoop, maar ook zeker weet dat niet gaat gebeuren), zal het niet hetzelfde zijn. Want je bent niet langer alleen. Je zult nooit meer alleen zijn, zoals toen.'. En het mooie is: ik voelde dat het klopte. Ik geloof haar. Zo raar. En zo fijn. Want dat behoorde voorheen echt niet tot de mogelijkheden, daarop te vertrouwen. En nu wel.

Met de oefeningen die ik nu doe, breng ik wederom totale verwarring aan. Dit keer vooral in mijn lichaam. Dat reageert vol weerstand, met ontzettend veel spanning. Mijn bovenbenen lijken wel blokken beton, mijn buik, bekkengebied, die twee dingen voel ik niet. Omdat mijn lichaam het gevoelloos maakt. Het snapt helemaal niet dat ik steeds opnieuw de boodschap geef: 'het is oké om te voelen, eng, maar oké'. En het is het er duidelijk nog niet mee eens.
Dat geeft niet, ik geef niet op, maar duw ook niet door. Ik ben eigenlijk best wel lief voor mezelf Gedoseerd laten voelen dat het nu anders is, echt anders is. Resetten van een geweldig beschermend systeem.

Verder bedankt voor je woorden. Fijn dat je eerst even een 'trigger-waarschuwing' hebt gegeven. Ik heb deels scannend en deels volledig gelezen wat je hebt geschreven. Ik voel je kracht, hoe moeilijk het ook is. Ik zoek naar een synoniem voor het woord 'dapper' omdat ik je dit al zo vaak heb genoemd. Maar er is geen ander woord wat in mijn ogen de lading dekt. Ik vind je dapper Knuff.

@Tobbie: een om mee te beginnen, zodat je je misschien iets minder rillerig en koud gaat voelen.
Ik begrijp je overpeinzingen over wel of geen hulp vragen bij datgene waarmee je te dealen hebt. Soms kun je alleen vooruit door terug te kijken. Dus niet in het verleden duiken en daar blijven hangen, maar vanuit het hier en nu, eens terugkijken naar wat er toen eigenlijk allemaal is gebeurd. Om vervolgens te kijken welke dingen van toen, je op dit moment verhinderen het leven te leiden zoals je dit wilt.
Je eerdere therapie-ervaringen neem je met je mee en kunnen je helpen om niet in dezelfde valkuilen te trappen als toen. Je kunt ze delen met de poh-er, zodat zij er ook alert op is. En het is een prachtig uitgangspunt voor je eerste therapiesessie: je neiging om modelpatiënt te worden. Als het kan, zou het gaaf zijn om bij diezelfde psych terug te gaan, omdat je je bij haar wel veilig voelde. Nou ja, tot het te eng werd dan…..

Dat wat je schrijft over het contact met je ouders, klinkt voor mij als: op de situatie kun je geen invloed uitoefenen, wel op hoe je er mee om gaat. Dat is een uitdaging en dan bedoel ik een uitdaging in de buitencategorie. Je ouders krijg je niet veranderd en jouw grenzen respecteren ze niet. Onderduiken lijkt me wat te heftig, dus blijft er in mijn beleving één optie over: zou je willen leren hun grensoverschrijdend gedrag minder invloed te laten hebben op jouw gevoel en functioneren?
Het zal niet makkelijk zijn, want je ouders lijken mij hyena’s, slangen en haaien ineen.
Als je wilt, denk ik wel dat je het kunt.
Leren bedoel ik.

Voor iedereen die me de afgelopen dagen knuffels heeft gestuurd: dank je wel.
Mijn lichaam moet er aan wennen, dus elke knuffel wordt vol wantrouwen bekeken.
Maar eerlijk is eerlijk, soms voelt de knuffel gewoon fijn.
En daarnaast is het perfect oefenmateriaal voor wat ik hierboven schreef over mezelf.
Dus ik bewaar alle knuffels die ik krijg en geef ze gedoseerd aan mijzelf door.

En goh, jeetje, ik lees nu in mijn eigen post terug dat ik mijn buik en bekkengebied 'dingen' noem. Dat zegt wel genoeg, geloof ik .
Laat ik eens beginnen ze 'lichaamsdelen van mijzelf' te noemen....

Lieve Tobbie wat schrijf je vriendelijk naar me. Raakt me. Waardeer ik zeer.

En Sofie...ook jou lees ik zo graag.
Vind het soms heel lastig om te zien wat je hokuspokust met je lijf (omdat ik vrees dat dat mijn voorland is en jouw ervaring me deels ook geruststelt) en ben gewoon trots op je