Paniek door de herbelevingen - deel VI

Hoi allemaal. Fijn om jullie weer te lezen. Als ik hier nu in dit schrijfvak beland ben, ben ik alweer vergeten waarop ik wilde reageren, maar ik heb jullie allemaal gezien.

Ik kom even fijn nieuws brengen. Trots op mijn moedige stappen. Graag niets quoten zeg ik al even bij voorbaat, ik ga het waarschijnlijk later verwijderen.

Gisteren en maandag moest mijn dochter in mijn woonplaats examens B1 doen. Ik had besloten erheen te gaan, maar wel op de laatste dag, om haar concentratie en focus niet te verstoren. Had eerder op de dag nog wel een afspraak bij de psych, maar dat voegde nu eigenlijk niet zoveel toe. Mijn moed en verlangen was groter dan mijn angst, dus ik heb het gewoon gedaan.

Ook haar vader wist nergens van, dus het was voor beiden een verrassing. Hij en ik zaten, als ouders, in de wachtruimte te wachten totdat zij naar buiten kwam. En toen ik haar zag, heb ik haar omhelsd, en zijn we daarna met zijn drietjes naar MacD geweest. Later nam ik hen even mee naar mijn huis (alles is in de buurt), en daarna zijn we naar hun woonplaats gereden. Zoon en andere zoontje (is nu ook in NL) waren in het huis van hun vader, en zo heb ik een avondje op de bank doorgebracht met mijn gezinnetje......

Gekletst met dochter over Netflix en school en andere dingetjes, samen op de bank met haar benen over de mijne (heerlijk! Zij deed dat zelf) en ik heb wat keren plagerig zoons hand gepakt (hij zat te gamen) en hij trok niet terug en lachte... zo anders dan de eerdere keren in december 2016 toen ik hem zag).

Beiden spreken nu NL (zoon praat niet veel), dus dat is al anders dan toen. Ze zijn hier en ze wonen nu hier. Het voelt voor mij daardoor ook anders. En het was erg fijn om te merken dat ik in het hier en nu kon zijn, en heel helder mijn grenzen en wat ik wel en niet wilde, kon aangeven, ook tegenover hun vader.

Wat geen vertrouwen hebben betreft, noch in hem, of andere relaties, legde psych uit dat dat komt door mijn verstoorde cq geen hechting vroeger. Het voelt ook zo als een leegte, een gat, geen bodem. Hoe kan ik nu een relatie, hoe dan ook, aangaan.. het voelt als onmogelijk, om echt te gaan vertrouwen. Ik hoop dat er hoop is dat dat ooit anders gaat voelen. Ik zie heel duidelijk het spoor dat dit begin van mijn leven door alles heen heeft getrokken en zoveel heeft kapotgemaakt.

Enerzijds zie ik mijn groei, in het aangeven van grenzen en helder communiceren daarover (ik ben bijvoorbeeld weer met de trein naar huis gegaan, ondanks dat dochter wel wilde dat ik bij haar in haar studio kwam slapen), anderzijds zie ik ook de grote schade die mijn moeilijke begin vroeger heeft aangericht en mijn (deels) onvermogen om diepere relaties aan te gaan.

Vanmorgen trouwens een lang telefoongesprek gehad met MM, wat wel heel erg fijn was en waarin we ons diep verbonden voelden met elkaar. Het kan wel.......

Hey lieve Snow je schrijft nu hier dus het punt van niet isoleren pak je nu hier aan.
Maar naar voor je Snow dat je je niet fijn voelt. Hier erover delen geeft hopelijk wat lucht. Iig begrip!

Lieve Sun wat naar geen taal. Het verbaast me niet. Er zijn stukken van je die dingen hebben meegemaakt in stiltzwijgen. Met alleen maar ogen. Soms zo jong dát er nog geen taal was. Hopelijk lukt het je om wat lief voor die ontredderde paniek te zijn. Je doet niks fout.

Diva niet meer willen laten manipuleren lijkt me een fijn doel. Ook al zijn ziwkw personen het er niet zo mee eens....

Ik ben weer thuis en voel me niet zo lekker. Hoofdpijn. Misschien de kou, misschien iets onder de leden of gewoon hoofdpijn (liet ook paar keer mijn handschoenen vallen in de Grote Stad dus misschien moet ik wel gewoon ongesteld worden- dan laat ik wel vaker van alles en nog wat uit mijn handen vallen). Moest nog best een poos reizen en merk dan dat ik de neiging heb in schrikachtigheid te vervallen. Ik registreer dat ik vandaag al een paar keer gevoeld heb dat ik me niet zo ok vowl. Ene keer was het honger...ontbijt geregeld. Tweede keer hoofdpijn...had paracetamol bij me. Derde keer vol hoofd/grote stad was wel weer genoeg...kop warme choco ergens en daarna de trein gepakt....

Tsja als ik me dan de 4e keer weer moe en hoofdpijnerig voel en ik alles wat ik kon had gedaan, (maar het nog een aantal uur duurt vóór ik thuis ben), dan schiet ik dus in dissocieren/verstakt lijf en paniek reacties. Vandaag had ik de volgorde door en kon ik mezelf gerust stellen dat er niet zoveel aan de hand is. Ik ben op weg naar huis en ik voel me niet 100 %. Dat is t. En dat lukt deels.

Nu op bank met kruik en bijkomen van mijn mini trip.

Hoi hoi,

Met mij gaat ie ook goed

Tijdje niet op het forum geweest eigenlijk, ook niet op facebook.
Ik krijg elke keer als ik te lang en teveel naar beeldschermen staar jeuk aan mijn ogen.
Ik ben veel aan het lezen op het moment, mijn winterhobby, gewoon boeken, geen e-reader, want dat jeukt ook.

Fijn om te lezen dat iedereen hier, al dan niet met stiltes en pauzes nog steeds zo lief voor elkaar is.

Met deze kou allemaal goed voor jezelf zorgen he, dus genoeg eten, inderdaad ook die groentes. Warme comfortabele kleren aan. Huid netjes elke dag insmeren.

Ik vind het heel geruststellend te lezen dat jullie betere, maar ook zomaar minder goede dagen kunnen hebben. En soms ook niet snappen hoe dat komt. Want ik snap mijn eigen gevoelens (mn angst) soms niet. En ik vind dan dat dat er niet mag zijn, want er is toch niks?!?
En dan helpt het om te lezen dat sommigen van jullie ook steeds zoeken naar oorzaken en die soms wel, soms niet vinden...

Elmervrouw, wat een grote stap om je kinderen weer zo van dichtbij te zien en voelen! Ik vind het stoer van je. Fijn dat ze nederlands spreken, toch makkelijk
Weer een nieuwe fijne herinnering erbij.

En een voor iedereen die het moeilijk heeft.

EV: wat een mooi bericht over de ontmoeting met je kinderen! En wat klink je sterk! Net als Hanke en Sofie ben je mooie stappen vooruit aan het zetten! WoW!

Knuffel voor je lieve woorden aan mij en aan andere schrijfsters.

Snow

Hanke, is je hoofdpijn weg? Lekker slapen doet vaak ook wonderen.

Becoming me, hoe gaat het met jou?

Nu je lange post gelezen Knuffel en wat heb je het weer mooi opgeschreven allemaal. Echt wow!

Ik ben zo blij dat je zo’n goed team om je heen hebt, met zoveel begrip en liefde. Die mensen zijn echt goud waard

Je stukje over het alsmaar doorgaan en doorgaan totdat het niet meer gaat raakt me wel. Soms vraag ik me ook af of ook ik eerst tegen de lamp moet lopen voordat ik stop met mezelf overbelasten. Natuurlijk heb ik een heel ander verleden en zijn de redenen en oorzaken heel anders dan bij jou. En ook ik weet dat ik nu niet goed bezig ben, maar ik ga toch door (met af en toe een dagje ‘ziek’/overbelast thuis) omdat ik de plek waar mijn grens naar overbelasting ligt nog niet kan accepteren.

Ik denk dat de bedrijfsarts een goede beslissing heeft genomen. Hij heeft jou tegen jezelf in bescherming genomen. Fijn dat LV mee was. Ook zo’n mooi lid van team Knuf.

Ik ga maar eens slapen (het lukt me nooit om vroeg erin te liggen helaas ). Morgen drukke dag met werk en loopbaancoach. Welterusten allemaal

Ik heb jullie gelezen. Nu heb ik te weinig tijd om echt te reageren, later wellicht.
Snow Gaat het lukken om je vier basis-dingen weer op te pakken, of is het fijn als iemand je er bij helpt?
@EV: ik wil héél veel zeggen tegen je. Het komt straks.
@Knuff: dank je wel. Straks meer.

EV hoe kijk je terug op die dag met dochter en zoon? Voelt het als een doorbraak?

Wat een indrukwekkende update van je, Knuffel. Ik vind het fijn je weer te lezen, en je verwoordt veel dingen op een manier waar ik zelf niet de woorden voor kan vinden. Die ook heel herkenbaar voor mij zijn.

Vanmorgen EMDR gehad en die man doet dat zo goed... hij spreekt mijn taal, ik ga er hier niets over zeggen, maar het is goed, en ik ben wederom op een goede plek terechtgekomen. Daar ben ik dankbaar voor. Ik vertelde hem over het samenzijn met mijn kinderen, ex en zoontje; hij vond het niet één grote stap, maar grote stapPEN, meervoud dus. En hij integreerde het meteen in de EMDR-sessie die daarop volgde. Hij doet het zo goed. Vraagt ook tussendoor, als het moeilijk wordt: ga je ervoor? En dan is steeds mijn antwoord: een volmondig JA! Ooit een high-five van een therapeut gehad? Nou, ik vanmorgen wel dus, en dat voelde goed!

Hanke, ik kijk er met een positief gevoel op terug. Het voelt als een nieuw begin. En dat voelde het in Iran ook, toen, maar toen wist ik ook dat zij terug moesten naar Irak, en ik weer terug naar Nederland. Het ging daarna ook niet bepaald goed.

Nu is het allemaal anders. Zij zijn in NL en ze blijven hier. Ze leren de taal en dochter is bezig met werk; zoon wordt geholpen door een heel team, ook aan psychische hulp. Ze zijn (zeker met de trein) vlakbij.

En dit terugzien verliep beter dan gedacht. Ik was er heel bang voor. Dacht ook niet verder dan dochter zien na haar examen. Het meegaan naar hun woonplaats ontstond ter plekke, door de gesprekken, ook met ex. Zo zie je maar weer dat je nauwelijks iets kunt 'bedenken' of 'plannen' in het leven. Tenminste, ik ervaar het heel vaak zo.... (controle loslaten, ooooh oh oh, wat moeilijk.)

Ik heb voorzichtige hoop.

Hanke dank je voor het begrip

knuff. Ik heb het gelezen, weet niet te reageren, wel alleen zeggen dat ik het gelezen heb een dat ik je begrijp en dat je goed bezig bent. Je bent een heldin

EV tranen om wat je schrijft. Wat mooi. Wat hoop ik met je mee. Zo stoer en goed en mooi en sterk.

voor alle anderen

Emdr is ook gewoon heel zwaar en doodeng. Ik ben nog steeds voor iedere sessie doodsbang en na iedere sessie denk ik alleen maar dit nooit meer. Iedereen verwacht dat het een enorm wondermiddel is, maar ik raak mezelf alleen maar meer kwijt. Het moet helpen, want het is het beste middel, iedereen is er zo lyrisch positief over. Er is niets beters en dus ga ik het aan, onderga ik iedere sessie. Ervaar ik de vreselijke pijn, de angst, de gedachten, de beelden, de eenzaamheid, de paniek, het verdriet, schaamte en afschuw en alles wat een mens maar kan voelen schijnbaar. Maar sorry ik ben niet enthousiast. Het spijt me als ik vreselijk negatief klink. Het vergroot mijn alle. Ik kan geen woorden vinden voor alles wat ik voel, ik vind het vreselijk. Ik snap dat het de enige weg is, ik doe wat moet gebeuren, maar ik vind het vreselijk.

Ik vind het geweldig om te lezen dat het jullie zo goed doet. Dat het dus schijnbaar echt werkt. Dat jullie zo goed bezig zijn. Ik ben trots op jullie, onder de indruk, vind het mooi om te zien. En voel hoe ontzettend ik faal hierin. En dat maakt nog meer als aan, want ik schaam me. Het liefste zou ik verdwijnen. Onder een steen kruipen en toegeven dat ik nu het nu eenmaal niet kan.

Sorry voor de negativiteit.

Lieve Selune,
ik lees geen negativiteit. Helemaal niet zelfs. Wat ik lees, is indrukwekkende dapperheid van iemand die ergens een klein beetje durft te hopen dat het voor haar gaat werken, ook al is ze zo bang dat het niet zo gaat zijn.
EMDR is géén wondermiddel. Het kan geweldige resultaten opleveren. Het kan. Helaas geldt dit niet voor elke behandelsessie, voor elk moment, voor elke nare herinnering.
Wat sowieso helpt, is dat je er aandacht aan besteedt. Dat je naar die herinneringen gaat en beetje bij beetje leert dat het herinneringen zijn. Herinneringen, dingen die voorbij zijn, die niets zeggen over het nu.
Zo voelt het (nog) niet, ik weet het. Ik weet het echt. Ik voel jouw pijn niet, maar weet wel hoe de pijn voelt van iets ondergaan, keer op keer, alsof het nu aan de hand is. Het enige wat ik je op het hart kan drukken, is dat je tegen jezelf moet blijven zeggen, blijven herhalen, dat het voorbij is. Het voelt niet voorbij, het is het wel. Probeer jezelf hier te houden, ook al voelt het alsof je daar bent.

Voor mij was en is EMDR niet fijn. Het is een keiharde, confronterende *#@%* manier waarmee ik waarschijnlijk nooit vrienden zal worden. Maar het heeft me toch zeker een ding gebracht. Dat is de verlossing van mijn schuldgevoel, het eeuwige zelfverwijt wat zich diep in mij had geworteld.
Dat maakt voor mij al die andere helse keren goed.

Ik gun jou die ervaring, de ervaring dat je het gevoel hebt verlost te zijn van het verleden wat zo zwaar op je drukt, wat jou zo nu en dan plet en vermorzelt.
Tot die tijd geef ik je heel veel knuffels (dat gaat steeds beter), stuur ik je lieve en krachtige gedachten.

@Knuff, dank je wel voor je woorden. Niet alleen vanwege de herkenbaarheid (die, sorry, fijn is om te lezen), ook vanwege je openheid, je kwetsbaarheid en je kracht. Jouw verhaal is hoopgevend, het laat zien wat mogelijk is, zelfs op die momenten die verschrikkelijk zwaar zijn.
Selune noemt je een heldin en ik sluit me volledig bij haar woorden aan.


@EV: ik zit hier zwaar onder de indruk te zijn van jou. Vooral dit stukje, ik vind het zo dapper van je dat je dit bij jezelf durft te zien:
Het voelt ook zo als een leegte, een gat, geen bodem. Hoe kan ik nu een relatie, hoe dan ook, aangaan.. het voelt als onmogelijk, om echt te gaan vertrouwen. Ik hoop dat er hoop is dat dat ooit anders gaat voelen. Ik zie heel duidelijk het spoor dat dit begin van mijn leven door alles heen heeft getrokken en zoveel heeft kapotgemaakt.
Omdat je het durft te zien én er aan durft te werken. Dat je beschadigd bent geraakt door het leven, al vroeg in je leven, dat is een feit. Het wil niet zeggen dat je het niet anders kunt leren. En dat heb jij geweldig goed in de gaten.
Het raakt me echt. De bittere realiteit onder ogen zien en tegelijkertijd met zorg voor jezelf aan jezelf werken. Wauw!
(als je wilt dat ik je stukje weg haal, zeg je het dan even?)

Selune, ik ben het met Sofie eens als ze zegt dat het allemaal herinneringen zijn. Zo erg als toen wordt het nooit meer. Dat zegt mijn therapeut ook, maar hij zegt ook, heel realistisch, dat er littekens zullen blijven. Dat mijn verleden altijd wel zal blijven opspelen. Maar ook met een litteken valt te leven, zegt hij. En hij liet een litteken op zijn hand zien, en vertelde hoe hij daaraan gekomen was. Dat maakt hem zoals hij nu is, zei hij. Eigenheid noemde ik het. Alles heeft je gemaakt tot degene die je nu bent. En je hoeft niks aan jezelf te veranderen.. dat is wat hij zei.

Door het aangaan van die super-enge stap, van de week, om mijn dochter te gaan zien (die me heel veel nare dingen heeft gezegd in het verleden, via app, en heel wisselvallig was) heb ik nu kunnen ervaren dat er in het heden niet persé wéér afwijzing en narigheid hoeft te zijn. Dat zelfs dingen anders kunnen zijn dan ik ze in mijn angstgedachten heb gemaakt. Dat dochter dingen anders heeft ervaren dan ik, omdat zij wél hechting heeft meegemaakt en ik niet.

Hij begint de EMDR met ontspanning, en ook met een mooie herinnering. Daarna de nare situaties en beelden. Ik voel dan de spanning komen. Ik voel hoe ik dat immense verdriet probeer tegen te houden. Met mijn lijf, met mijn adem. Maar hij begeleidde me daar doorheen en zei precies de goede dingen. Ook dat ik tussendoor even mijn ogen kon opendoen om even die heftigheid te verminderen. Nu is nu. En zo is het te doen. Hij checkt steeds of het niet teveel is en hij let heel goed op alle lichaamstaal.

Eerdere pogingen EMDR zijn bij mij niet gelukt (... ik durf nu voorzichtig een beetje te hopen dat deze andere aanpak bij iemand anders wél gaat lukken), en toen dacht ik hetzelfde als jij, Selune. Misschien is het niet de goede persoon of aanpak voor je? Of misschien past toch iets anders wel beter bij je, nu. Ik zou je ook zo graag gunnen dat dingen lichter worden voor je. Dat het hier en nu lichter en beter gaat worden, ook al zullen sommige dingen pijnlijk blijven.

En voor wat het waard is: ik vind je heel dapper. En moedig. Als knuffels zouden helpen, zou je er van mij zo 1000 krijgen.

Wat een mooie berichten allemaal!

Even een update van mij van de loopbaancoach.
Hij vroeg hoe het ging en ik antwoordde: aan de ene kant goed (want ik voel me goed) en de andere kant niet goed. Daar wilde hij natuurlijk op door en ik vertelde dat ik nu minder werk, ‘s avonds niet meer en op mijn vrije dagen ook helemaal niet meer en dat ik minder perfectionistisch ben met lesvoorbereidingen etc. maar dat ik nog steeds erg moe ben. Ook op mijn vrije dag midden in de week (hij noemt dat mijn hersteldag). En dat ik me afvraag of het wel aan het werk ligt en niet aan iets in mij. Maar ook dat ik me afvraag of het soort werk (de hectiek van lesgeven) wel bij me past, maar dat ik ook niet weet of ik die moeheid in ander werk niet zou hebben (ik denk het wel). Nadat ik over vorige week had verteld, dat ik ‘s avonds drie uur in bed had gelegen, vroeg hij of ik niet eens naar de huisarts zou gaan voor bloedonderzoek. Gezegd dat ik dat al vaker heb laten doen en dat er niet echt iets uitkomt. Toen zei hij dat het continu nadenken over wat het dan toch is ook energie kost.

Al snel zei hij dat er meer balans moet komen tussen mijn hoofd dat maar door- en doorrent en mijn lichaam. Ik zou vaker stil moeten staan bij hoe ik me voel en bij wat ik nodig heb. Ja dat weet ik, maar ik denk daar niet aan als ik aan het werk ben. Ik heb vanaf volgende week maar een half uur pauze tussen twee lessen in (in de praktijk hoop ik 10 minuten te hebben) en dan moet ik al kiezen of ik naar de wc ga of een boterham eet. Ik zei dat ik al nagedacht had over hoe ik mezelf daar aan moet herinneren, bijv door briefjes of een alarm op mijn telefoon o.i.d. Maar als ik in die tien minuten ook nog bij mezelf stil moet staan, blijft er helemaal geen tijd meer over voor iets anders.

Volgens hem is dit wel een punt waar ik iets mee moet: meer balans tussen hoofd en lijf. Meer voelen hoe het er voor staat en wat ik nodig heb. Volgens hem is dit iets waar ik in elke baan tegenaan ga lopen en hoewel het ook bij mijn leeftijd hoort dat ik hier nu mee worstel, kan ik er wel wat ondersteuning bij gebruiken. Hij heeft me lichaamsgerichte therapie aangeraden, waar ik meer handvaten kan krijgen voor die balans. Kijken wat ik ermee ga doen. De aangeraden therapeut is niet in mijn woonplaats en wordt niet vergoed. Misschien kijken voor een andere, die dichterbij is.

Daarna de uitslag van de persoonlijkheidstest. Ik dacht dat ik de test al eens in het Engels op internet gemaakt had (gebaseerd op de 16 persoonlijkheden van Jung) maar het bleek een andere test te zijn. Hij zei dat dit een wetenschappelijk onderbouwde test was. Ik scoor op een paar onderdelen vrij extreem en daar zoomde hij natuurlijk op in. Of ik de uitslag en mezelf herkende in de beschrijving die er bij hoort. Eh, niet in alles. Ik moet alles nog eens rustig doorlezen en als ‘huiswerk’ moet ik er twee of drie punten uitpikken waarin ik mij meer wil gaan ontwikkelen. Nieuwe afspraak is al gemaakt.

Al met al dus wel een nuttige sessie, maar wel confronterend vanwege het extreme op sommige punten. Weer veel stof tot nadenken dus

Nu maar eens aan de avond beginnen en het even van me afzetten.
Fijne avond allemaal!

Selune, ik lees ook geen negativiteit hoor. Hoe kan eerlijkheid over iets dat je zelf ervaart nu negatief zijn? Ik vind het wel erg voor je dat het je zoveel kost en nog niks oplevert. En om het ook even in perspectief te zetten, ik heb nu bij 4 verschillende mensen EMDR gehad. Bij 2 heeft het me niks opgeleverd. Bij de eerste waarbij het wel hielp was het me ook meteen duidelijk dat het anders was. En waarom het hielp? Ik weet het zelf niet, ze deed hetzelfde. Misschien het goede moment? Misschien een beter beeld gekozen? Lag het aan de klikjes ipv de oogbewegingen? Lag het aan de therapeut? Ik weet het echt niet.
Maar soms werkt het niet. Maar dat wil niet zeggen dat het bij jou nooit gaat werken. Want opeens sloeg het bij mij wel aan. Dus het kan.
Maar bespreek je dit wel met je therapeut? Weet die dat jij behalve dat het zwaar is (want dat blijft het), ook geen positief effect merkt? Want je kunt natuurlijk hiermee stoppen en andere traumabehandeling gaan doen. Of even geen traumabehandeling, maar eerst wat anders.
Hoe vaak heb je nu EMDR gehad?
Ik hoop dat je iets gaat vinden dat beter bij je past of dat de EMDR toch gaat aanslaan.

Beertje, ik heb je persoonlijke, pijnlijke en tegelijk prachtige verhaal gelezen. Ik heb respect. Diep diep respect. Voor hoe je het vertelt, voor de manier waarop je je therapie aangaat, voor je openheid, voor het kleine meisje in je dat zoveel in te halen heeft, voor hoe je je tot nu toe overal doorheen slaat, voor de liefde van je vriend en de kunde en persoonlijke betrokkenheid van je peut.
Het verhaal leest als een zee, de ene golf met ellende wordt afgewisseld met een golf van positiviteit en kracht. Het grijpt me aan en tegelijk ben ik bijna jaloers op je de woorden kan vinden voor dit alles.
Ik heb de neiging om je heel veel virtuele knuffels te sturen. Maar ach, teveel ervan kan je misschien nog niet aan, dus en een

Diva, leuk om te lezen hoe het nu ging bij die coach. Gelijk huiswerk dus

Herkende je de punten waarop je extreem scoorde dan wel? Of die ook niet?