Psyche
alle pijlers
Paniek door de herbelevingen
zaterdag 26 november 2016 om 17:04
Hallo,
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
Sinds enige tijd lees ik mee op het forum en ik heb nu zelf een account aangemaakt, omdat ik graag van me af wil schrijven en hoop dat er nog goede tips gegeven worden waar ik zelf niet aan denk nu.
Het delen van mijn verhaal laat ik voor nu achterwege, een lange OP zal niemand lezen. Waar het om gaat is dat ik in mijn leven traumatische gebeurtenissen meegemaakt heb; ik ben als kind misbruikt, mishandeld en verwaarloosd (binnen ons gezin de laatste 2, het eerste door een ander persoon).
Afgelopen maand heb ik wederom wat vervelends meegemaakt, ik heb inmiddels een stabiele relatie, ben nu bijna 30 jaar en was in verwachting van ons eerste kindje, uitgelopen op een miskraam.
Op zich ben ik het verdriet van de miskraam redelijk aan het verwerken. Maar door deze gebeurtenis ben ik erg getriggerd, op meerdere gebieden. Daardoor beland ik weer in herbelevingen en nachtmerries en die maken mij vreselijk angstig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan en valkuilen liggen op de loer. Ik wil dit graag op een goede manier aanpakken, maar hoe?! De eetbuien, het overgeven, snijden, dissociëren, etc. wil ik niet meer, daar ben ik al twee jaren van af. Maar de drang is zo groot, wat zou het opluchten.
Hulp krijg ik van een psycholoog en ik start binnenkort weer met EMDR, waar ik heel angstig voor ben, maar vast zal helpen. Tot die tijd zijn er ontelbaar veel momenten waarop ik in paniek ben, en niet wil terugvallen in het vroegere gedrag. Maar wat is het alternatief??
Bedankt voor het lezen, als het niet duidelijk is, spijt me dat, ik denk het zo goed geschreven te hebben.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 27 november 2016 om 02:09
quote:Knuffelbeertjes schreef op 27 november 2016 @ 01:03:
Het is een hel en ontsnappen lukt net als vroeger niet, nu kan ik in elk geval zelf het heft in handen nemen door iets te doen tegen deze herbelevingen maar ook dat is verkeerd, sta machteloos.
Falen is het wat ik doe, helaas.
Ik hoop dat je inmiddels je bed hebt gevonden .
Vind het heel naar voor je dat je er zo in meegezogen wordt. Het is ook zwaar..
In mijn ogen faal je niet, maar ben je juist heel dapper.
Die gevoelens van falen en machteloosheid horen niet bij nu maar bij vroeger.
Wat je nu aan het doen bent is namelijk alles behalve falen en machteloos.
Het is een hel en ontsnappen lukt net als vroeger niet, nu kan ik in elk geval zelf het heft in handen nemen door iets te doen tegen deze herbelevingen maar ook dat is verkeerd, sta machteloos.
Falen is het wat ik doe, helaas.
Ik hoop dat je inmiddels je bed hebt gevonden .
Vind het heel naar voor je dat je er zo in meegezogen wordt. Het is ook zwaar..
In mijn ogen faal je niet, maar ben je juist heel dapper.
Die gevoelens van falen en machteloosheid horen niet bij nu maar bij vroeger.
Wat je nu aan het doen bent is namelijk alles behalve falen en machteloos.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 27 november 2016 om 07:34
Bedankt VivaFleur, het wordt mij op deze manier veel duidelijker. Bij mij loopt ook veel door elkaar heen en meerdere (traumatische) ervaringen. Tijdens de EMDR voelde dat als falen, ik kon niet bij het beeld blijven en dwaalde alle kanten op, maar dat ging ik niet benoemen want de schaamte is enorm. Ik hoop dat het vooraf bespreken en benoemen van de vorige ervaring helpt om nu wel vertrouwen in de therapeut/de therapie te hebben. Ik denk eigenlijk dat de behandeling heel goed werkt, maar dat ik het verkeerd doe en niet kan. Ook bij EMDR durfde ik geen fouten te maken, alles moet perfect, zo kan ik tenminste proberen nog iets te maken van mijn leven.
Het maakt de therapie lastig want het is onduidelijk wat er van mij verwacht wordt en op mezelf vertrouwen kan ik niet. Het principe van alles is goed en mag er zijn heb ik niet onder de knie.
De nacht was ook zwaar met nachtmerries, voornamelijk mijn moeder die mij pijn deed en mij bedorven voedsel liet eten omdat ik straf verdiende allemaal vanwege het feit dat ik de kerstboom geprobeerd had op te tuigen maar het niet goed had gedaan en ze de kerstboom weggooide met al mijn versieringen erin, de koude nacht alleen buiten en we de maand december geen versiering meer kregen door die stommiteit van mij.
Ze heeft me veel pijn gedaan, het ergste is dat ik het begrijp en mezelf ook pijn moet doen maar het niet meer mag, terwijl ik ook nu straf verdien. Ik ben zo ziek in mijn hoofd dat ik vannacht graag alsnog buiten had willen slapen, nadat ik mij gesneden had. Maar beiden heb ik niet gedaan omdat ik begrijp dat het ongezond gedrag is maar wat zou ik graag daaraan toe willen geven, dit voor mezelf zorgen kan ik moeilijk verdragen, het oude gedrag voelt zoveel beter, zegt toch over mij dat ik ziek ben in mijn hoofd, hoe zou ik dit ooit kunnen zeggen, het maakt me misselijk, de walging voor wie ik ben en wat ik voel.
En het doet pijn, letterlijk in mijn hele lichaam.
En eenzaam want wie begrijpt nou dat de decembermaand voor mij vol triggers zit, hoe leg je uit dat de kerstboom versieren enorme angst oproept..
Het maakt de therapie lastig want het is onduidelijk wat er van mij verwacht wordt en op mezelf vertrouwen kan ik niet. Het principe van alles is goed en mag er zijn heb ik niet onder de knie.
De nacht was ook zwaar met nachtmerries, voornamelijk mijn moeder die mij pijn deed en mij bedorven voedsel liet eten omdat ik straf verdiende allemaal vanwege het feit dat ik de kerstboom geprobeerd had op te tuigen maar het niet goed had gedaan en ze de kerstboom weggooide met al mijn versieringen erin, de koude nacht alleen buiten en we de maand december geen versiering meer kregen door die stommiteit van mij.
Ze heeft me veel pijn gedaan, het ergste is dat ik het begrijp en mezelf ook pijn moet doen maar het niet meer mag, terwijl ik ook nu straf verdien. Ik ben zo ziek in mijn hoofd dat ik vannacht graag alsnog buiten had willen slapen, nadat ik mij gesneden had. Maar beiden heb ik niet gedaan omdat ik begrijp dat het ongezond gedrag is maar wat zou ik graag daaraan toe willen geven, dit voor mezelf zorgen kan ik moeilijk verdragen, het oude gedrag voelt zoveel beter, zegt toch over mij dat ik ziek ben in mijn hoofd, hoe zou ik dit ooit kunnen zeggen, het maakt me misselijk, de walging voor wie ik ben en wat ik voel.
En het doet pijn, letterlijk in mijn hele lichaam.
En eenzaam want wie begrijpt nou dat de decembermaand voor mij vol triggers zit, hoe leg je uit dat de kerstboom versieren enorme angst oproept..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 27 november 2016 om 10:45
Heel heftig Knuffelbeertje wat jij mee hebt gemaakt, maar onthou dat JIJ slachtoffer bent.
Jou treft werkelijk geen enkel blaam.
Hoop echt dat therapie dit keer wat uithaalt, vertrouwen is hierbij erg belangrijk.
Desnoods wissel je van psycholoog.
Speel daar open kaart omtrend je perfectionistische gedachten om alles goed te willen doen
Jou treft werkelijk geen enkel blaam.
Hoop echt dat therapie dit keer wat uithaalt, vertrouwen is hierbij erg belangrijk.
Desnoods wissel je van psycholoog.
Speel daar open kaart omtrend je perfectionistische gedachten om alles goed te willen doen
Girls compete with each other, women empower one another
zondag 27 november 2016 om 12:20
quote:Knuffelbeertjes schreef op 27 november 2016 @ 07:34:
En eenzaam want wie begrijpt nou dat de decembermaand voor mij vol triggers zit, hoe leg je uit dat de kerstboom versieren enorme angst oproept..
Ja herkenbaar. Voor mensen die het herbeleven niet kennen is het heel moeilijk te begrijpen. Hoe steunt je vriend / man je? Snapt hij het? Ik moet dingen voor mijn gevoel vaak wel 60x uitleggen voordat bij mensen het kwartje valt. Maar uiteindelijk loont het wel, het duurt even maar mensen die van je houden zullen blijven luisteren. Ik vond het vooral heel frustrerend omdat ik dan net een trigger en de gevolgen in mijn hoofd en mijn gedrag had duidelijk gemaakt en dan kwam er een nieuwe trigger en kon ik weer van vooraf aan beginnen. Het voelde heel erg als multitasken, je hebt het heden en het effect van je gedrag in het heden en tegelijkertijd bevind je je in het verleden en verlies je de werkelijkheid een beetje uit het oog. Dan moet je nog al die gevoelens handelen en zorgen dat je er niet naar gaat handelen omdat je in het heden zit. En dan heb je ook nog je omgeving die wil weten wat er in je omgaat terwijl praten op dat moment nog meer belast...
Het is niet niks, het is echt ongelofelijk zwaar. Heb je buiten je man / vriend mensen waar je je veilig bij voelt?
En eenzaam want wie begrijpt nou dat de decembermaand voor mij vol triggers zit, hoe leg je uit dat de kerstboom versieren enorme angst oproept..
Ja herkenbaar. Voor mensen die het herbeleven niet kennen is het heel moeilijk te begrijpen. Hoe steunt je vriend / man je? Snapt hij het? Ik moet dingen voor mijn gevoel vaak wel 60x uitleggen voordat bij mensen het kwartje valt. Maar uiteindelijk loont het wel, het duurt even maar mensen die van je houden zullen blijven luisteren. Ik vond het vooral heel frustrerend omdat ik dan net een trigger en de gevolgen in mijn hoofd en mijn gedrag had duidelijk gemaakt en dan kwam er een nieuwe trigger en kon ik weer van vooraf aan beginnen. Het voelde heel erg als multitasken, je hebt het heden en het effect van je gedrag in het heden en tegelijkertijd bevind je je in het verleden en verlies je de werkelijkheid een beetje uit het oog. Dan moet je nog al die gevoelens handelen en zorgen dat je er niet naar gaat handelen omdat je in het heden zit. En dan heb je ook nog je omgeving die wil weten wat er in je omgaat terwijl praten op dat moment nog meer belast...
Het is niet niks, het is echt ongelofelijk zwaar. Heb je buiten je man / vriend mensen waar je je veilig bij voelt?
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 27 november 2016 om 13:22
Nini Bedankt ik hoop het ook, dat ik de therapie aankan en het aandurf om uit te spreken waar ik aan denk/wat boven komt.
VivaFleur, moeilijk om te horen dat het voor jou herkenbaar is, dit wens ik niemand toe maar enorm hoopgevend dat jij zoveel verder bent.. terwijl het ook slecht voelt tov mezelf dat ik nog niet op dat punt ben en het nu pas ga verwerken. Ook een strijd in mijn hoofd dat ik een aansteller ben, zwakkeling, dat het allemaal wel meevalt en ik zsm weer normaal moet gaan doen, dat ik de therapie niet nodig heb, niet verdien, omdat het niet erg genoeg is wat ik meegemaakt heb.
Vriend steunt me als ik het aandurf om wat te vertellen, dan begrijp hij het en verwacht hij niks meer en is begripvol. Deze week grote strijd om de kerstballen van boven te halen, dat roept bij mij heel veel angst op, dit weekend eea verteld en dan laat hij merken dat hij het begrijpt en halen we samen de kerstballen op en zorgt hij ervoor dat het een ontspannen, leuke gebeurtenis wordt, terwijl ik vecht tegen de herbelevingen en in veel gevallen uitval tegen hem, omdat ik schrik van een hard geluid of een onverwachte beweging en dat er dan niet bij kan hebben, maar door het begrip wordt hij niet boos, hij geeft wel zijn grenzen aan en dat is alleen maar goed.
Ik probeer die momenten ruzie te maken, kan niet omgaan met de hele situatie van nu, ruzie leidt ook af, maar hij trapt daar niet meer in: 'je bent niet boos op mij'. Nee.. maar ik weet ook niet hoe ik moet handelen met deze hele situatie, dit normale gedrag, wanneer begint hij ook met schelden, slaan, verwijten? En in plaats daarvan blijft hij rustig, houdt me vast. Het is confronterend, zo had het misschien ook moeten zijn toen ik kind was, liefdevol, maar nu kan ik er zo weinig mee, want ik voel alleen maar haat richting mezelf en dan doet hij zo begripvol, pff.
Wat jij omschrijft ervaar ik net zo, het multitasken wat het ontzettend zwaar maakt, verleden en heden wat door elkaar loopt, mijn eigen gevoelens en gedachten die schreeuwen om aandacht maar waar ik niet aan toe mag geven en nog omgaan naar de buitenwereld.
Dat laatste is zeker weten de reden dat ik het nooit helemaal aangegaan ben: ik wil blijven werken, ik wil naar de buitenwereld over blijven komen als sterk. Maar als die beerput opengetrokken wordt, is alles onstabiel en is de buitenwereld eng. Functioneren is moeilijker en zwaar, dus beter doe ik het deksel weer op die put en houd ik de schijn op, ik kan het niet maken om kwetsbaar te zijn, alles zou ik ermee verliezen.
Ik heb niemand waarbij ik dit durf te delen, mijn vriend weet steeds meer, mijn psycholoog kent nu delen, een vriendin weet dat ik een heftig verleden heb, maar niet hoe en wat. Zij zijn geen hulpverleners, ik wil ze dat niet aandoen. Het is mijn verleden, dus ik moet ermee om leren gaan.
VivaFleur, moeilijk om te horen dat het voor jou herkenbaar is, dit wens ik niemand toe maar enorm hoopgevend dat jij zoveel verder bent.. terwijl het ook slecht voelt tov mezelf dat ik nog niet op dat punt ben en het nu pas ga verwerken. Ook een strijd in mijn hoofd dat ik een aansteller ben, zwakkeling, dat het allemaal wel meevalt en ik zsm weer normaal moet gaan doen, dat ik de therapie niet nodig heb, niet verdien, omdat het niet erg genoeg is wat ik meegemaakt heb.
Vriend steunt me als ik het aandurf om wat te vertellen, dan begrijp hij het en verwacht hij niks meer en is begripvol. Deze week grote strijd om de kerstballen van boven te halen, dat roept bij mij heel veel angst op, dit weekend eea verteld en dan laat hij merken dat hij het begrijpt en halen we samen de kerstballen op en zorgt hij ervoor dat het een ontspannen, leuke gebeurtenis wordt, terwijl ik vecht tegen de herbelevingen en in veel gevallen uitval tegen hem, omdat ik schrik van een hard geluid of een onverwachte beweging en dat er dan niet bij kan hebben, maar door het begrip wordt hij niet boos, hij geeft wel zijn grenzen aan en dat is alleen maar goed.
Ik probeer die momenten ruzie te maken, kan niet omgaan met de hele situatie van nu, ruzie leidt ook af, maar hij trapt daar niet meer in: 'je bent niet boos op mij'. Nee.. maar ik weet ook niet hoe ik moet handelen met deze hele situatie, dit normale gedrag, wanneer begint hij ook met schelden, slaan, verwijten? En in plaats daarvan blijft hij rustig, houdt me vast. Het is confronterend, zo had het misschien ook moeten zijn toen ik kind was, liefdevol, maar nu kan ik er zo weinig mee, want ik voel alleen maar haat richting mezelf en dan doet hij zo begripvol, pff.
Wat jij omschrijft ervaar ik net zo, het multitasken wat het ontzettend zwaar maakt, verleden en heden wat door elkaar loopt, mijn eigen gevoelens en gedachten die schreeuwen om aandacht maar waar ik niet aan toe mag geven en nog omgaan naar de buitenwereld.
Dat laatste is zeker weten de reden dat ik het nooit helemaal aangegaan ben: ik wil blijven werken, ik wil naar de buitenwereld over blijven komen als sterk. Maar als die beerput opengetrokken wordt, is alles onstabiel en is de buitenwereld eng. Functioneren is moeilijker en zwaar, dus beter doe ik het deksel weer op die put en houd ik de schijn op, ik kan het niet maken om kwetsbaar te zijn, alles zou ik ermee verliezen.
Ik heb niemand waarbij ik dit durf te delen, mijn vriend weet steeds meer, mijn psycholoog kent nu delen, een vriendin weet dat ik een heftig verleden heb, maar niet hoe en wat. Zij zijn geen hulpverleners, ik wil ze dat niet aandoen. Het is mijn verleden, dus ik moet ermee om leren gaan.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 27 november 2016 om 13:39
De drang is nu zo groot, de ene gedachte die niet te verdragen is wisselt zich af met de andere.
Dat ik slecht ben, pijn verdien, vies ben, mislukt ben omdat ik niet ingrijp, niet het heft in handen neem, het overgeven is zo gebeurd, het snijden ook, even ontsnappen zodat ik dit aankan. Dat ik vannacht niet buiten geslapen heb, maar in een warm bed, terwijl ik het niet verdien.
De beelden wisselen zich ook af, ik wil ze aangaan, maar ze maken me ziek, ik walg van wat ik gedaan heb als kind. Ik houd dit niet vol, ik ben niet sterk genoeg, ik moet wat doen om mezelf te laten boeten voor al dit slechts. Ik weet het even niet, ga wel proberen het vol te houden, nog steeds, wil zo graag gezond en normaal zijn.
Dat ik slecht ben, pijn verdien, vies ben, mislukt ben omdat ik niet ingrijp, niet het heft in handen neem, het overgeven is zo gebeurd, het snijden ook, even ontsnappen zodat ik dit aankan. Dat ik vannacht niet buiten geslapen heb, maar in een warm bed, terwijl ik het niet verdien.
De beelden wisselen zich ook af, ik wil ze aangaan, maar ze maken me ziek, ik walg van wat ik gedaan heb als kind. Ik houd dit niet vol, ik ben niet sterk genoeg, ik moet wat doen om mezelf te laten boeten voor al dit slechts. Ik weet het even niet, ga wel proberen het vol te houden, nog steeds, wil zo graag gezond en normaal zijn.
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 27 november 2016 om 13:54
quote:Knuffelbeertjes schreef op 27 november 2016 @ 13:22:
Wat jij omschrijft ervaar ik net zo, het multitasken wat het ontzettend zwaar maakt, verleden en heden wat door elkaar loopt, mijn eigen gevoelens en gedachten die schreeuwen om aandacht maar waar ik niet aan toe mag geven en nog omgaan naar de buitenwereld.
Dat laatste is zeker weten de reden dat ik het nooit helemaal aangegaan ben: ik wil blijven werken, ik wil naar de buitenwereld over blijven komen als sterk. Maar als die beerput opengetrokken wordt, is alles onstabiel en is de buitenwereld eng.
Ik kon er ook niet bij blijven werken. Dat was echt onmogelijk geweest.. Ik ben ook heel lang doorgegaan op mijn tandvlees, was ook bang voor die beerput en wat ik allemaal zou verliezen als ik me zou overgeven aan het verwerkingsproces. Maar uiteindelijk ben ik niets verloren en heb ik alleen maar gewonnen. Ik ben er ook nog niet hoor, ben nog onderweg. Maar ik voel wel, naarmate meer gebeurtenissen een plekje krijgen, meer rust en meer levenslust. Ik handel steeds minder uit wat mensen van mij verwachten en steeds meer vanuit wat ik wil en dat geeft zoveel geluk.
Je kunt gewoon niet alle ballen in de lucht houden als je aan het verwerken bent. Je bent menselijk en hebt grenzen in wat je tegelijk kan. Die herbelevingen handelen en daarvan bij komen vergt heel veel energie. En vooral tijd...heel veel tijd. Ik worstel daar ook mee, ben liever gisteren klaar dan morgen. Die strijd dat je gewoon je leven wilt oppakken en leven zoals ieder ander voer ik ook nog maandelijks. Maar elke keer weer moet ik onderkennen dat het gewoon nog niet gaat en dat het nu is zoals het is.
Je vriend klinkt echt als een goede man. Ik denk niet dat je per se alle nare gebeurtenissen hoeft te vertellen aan je omgeving. Het gaat er meer om hoe deze het heden beïnvloeden omdat juist dat stuk niet zomaar te begrijpen is voor je omgeving. Eventueel kunnen ze je helpen om in het heden te blijven als je getriggerd wordt. Hoeft natuurlijk niet, maar zo zitten mensen wel vaak in elkaar. Dat ze graag helpen als ze eenmaal begrijpen waar je 'in je hoofd bent' en het voor hen ook moeilijk is om je te zien worstelen.
Wat jij omschrijft ervaar ik net zo, het multitasken wat het ontzettend zwaar maakt, verleden en heden wat door elkaar loopt, mijn eigen gevoelens en gedachten die schreeuwen om aandacht maar waar ik niet aan toe mag geven en nog omgaan naar de buitenwereld.
Dat laatste is zeker weten de reden dat ik het nooit helemaal aangegaan ben: ik wil blijven werken, ik wil naar de buitenwereld over blijven komen als sterk. Maar als die beerput opengetrokken wordt, is alles onstabiel en is de buitenwereld eng.
Ik kon er ook niet bij blijven werken. Dat was echt onmogelijk geweest.. Ik ben ook heel lang doorgegaan op mijn tandvlees, was ook bang voor die beerput en wat ik allemaal zou verliezen als ik me zou overgeven aan het verwerkingsproces. Maar uiteindelijk ben ik niets verloren en heb ik alleen maar gewonnen. Ik ben er ook nog niet hoor, ben nog onderweg. Maar ik voel wel, naarmate meer gebeurtenissen een plekje krijgen, meer rust en meer levenslust. Ik handel steeds minder uit wat mensen van mij verwachten en steeds meer vanuit wat ik wil en dat geeft zoveel geluk.
Je kunt gewoon niet alle ballen in de lucht houden als je aan het verwerken bent. Je bent menselijk en hebt grenzen in wat je tegelijk kan. Die herbelevingen handelen en daarvan bij komen vergt heel veel energie. En vooral tijd...heel veel tijd. Ik worstel daar ook mee, ben liever gisteren klaar dan morgen. Die strijd dat je gewoon je leven wilt oppakken en leven zoals ieder ander voer ik ook nog maandelijks. Maar elke keer weer moet ik onderkennen dat het gewoon nog niet gaat en dat het nu is zoals het is.
Je vriend klinkt echt als een goede man. Ik denk niet dat je per se alle nare gebeurtenissen hoeft te vertellen aan je omgeving. Het gaat er meer om hoe deze het heden beïnvloeden omdat juist dat stuk niet zomaar te begrijpen is voor je omgeving. Eventueel kunnen ze je helpen om in het heden te blijven als je getriggerd wordt. Hoeft natuurlijk niet, maar zo zitten mensen wel vaak in elkaar. Dat ze graag helpen als ze eenmaal begrijpen waar je 'in je hoofd bent' en het voor hen ook moeilijk is om je te zien worstelen.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 27 november 2016 om 13:56
zondag 27 november 2016 om 14:08
Dankje VivaFleur voor jouw ervaringen hiermee, het lukt mij zeker niet alle ballen in de lucht te houden, ik doe alles nu op halve kracht en dat kost me al bergen energie.
Het strijden tegen deze herbelevingen, tegen de gedachtes die ze oproepen, ik voel het in mijn hele lichaam, alles doet pijn..
ik weet niet wat de huisarts nog kan doen, ik wil hem niet weer lastigvallen, de psycholoog die ik via hem heb zal ik een mail sturen vandaag nog. De huisarts zei ook dat ik altijd een afspraak mocht maken maar dat zijn tijd beperkt is en de psycholoog meer tijd voor me heeft. Vrijdag ga ik naar haar maar dat lijkt nu nog vreselijk ver weg.
Ik ben zo moe van de beelden, het vechten tegen de drang, ik denk nu ook: hoe erg is het om even te snijden en even over te geven? Ik heb het nu al lang volgehouden zonder maar meer dagen gaan me niet lukken, maar ik wil niet ook nog hierin mislukken, moeilijk dilemma
Het strijden tegen deze herbelevingen, tegen de gedachtes die ze oproepen, ik voel het in mijn hele lichaam, alles doet pijn..
ik weet niet wat de huisarts nog kan doen, ik wil hem niet weer lastigvallen, de psycholoog die ik via hem heb zal ik een mail sturen vandaag nog. De huisarts zei ook dat ik altijd een afspraak mocht maken maar dat zijn tijd beperkt is en de psycholoog meer tijd voor me heeft. Vrijdag ga ik naar haar maar dat lijkt nu nog vreselijk ver weg.
Ik ben zo moe van de beelden, het vechten tegen de drang, ik denk nu ook: hoe erg is het om even te snijden en even over te geven? Ik heb het nu al lang volgehouden zonder maar meer dagen gaan me niet lukken, maar ik wil niet ook nog hierin mislukken, moeilijk dilemma
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 27 november 2016 om 14:18
quote:Knuffelbeertjes schreef op 27 november 2016 @ 14:08:
De huisarts zei ook dat ik altijd een afspraak mocht maken maar dat zijn tijd beperkt is en de psycholoog meer tijd voor me heeft. Vrijdag ga ik naar haar maar dat lijkt nu nog vreselijk ver weg.
Een huisarts is er ook in situaties dat het zelf even niet meer gaat. Als blijkt dat de afspraak met de psycholoog te ver weg is mag je echt een gewoon een afspraak maken en ja ook op zondag. Ik heb daar zo vaak helemaal overstuur gezeten. Voelde me zo vaak lastig maar die emoties overheersten de schaamte zo dat ik uiteindelijk toch uit radeloosheid gegaan ben.
Ik heb trouwens om perioden van heftige emoties te kunnen dempen veel gehad aan diazepam. Dit (of voor jou passende medicatie) kun je ook met je huisarts bespreken. Geeft gelijk een goede reden om het omgaan met die emoties goed te monitoren.
De huisarts zei ook dat ik altijd een afspraak mocht maken maar dat zijn tijd beperkt is en de psycholoog meer tijd voor me heeft. Vrijdag ga ik naar haar maar dat lijkt nu nog vreselijk ver weg.
Een huisarts is er ook in situaties dat het zelf even niet meer gaat. Als blijkt dat de afspraak met de psycholoog te ver weg is mag je echt een gewoon een afspraak maken en ja ook op zondag. Ik heb daar zo vaak helemaal overstuur gezeten. Voelde me zo vaak lastig maar die emoties overheersten de schaamte zo dat ik uiteindelijk toch uit radeloosheid gegaan ben.
Ik heb trouwens om perioden van heftige emoties te kunnen dempen veel gehad aan diazepam. Dit (of voor jou passende medicatie) kun je ook met je huisarts bespreken. Geeft gelijk een goede reden om het omgaan met die emoties goed te monitoren.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 27 november 2016 om 14:25
zondag 27 november 2016 om 14:27
quote:VivaFleur schreef op 27 november 2016 @ 14:18:
[...]
Ik heb daar zo vaak helemaal overstuur gezeten. Voelde me zo vaak lastig maar die emoties overheersten de schaamte zo dat ik uiteindelijk toch uit radeloosheid gegaan ben.
Dit is de enige reden waardoor ik nu wel in staat ben hulp te vragen. Helaas is het nog een enorme drempel, maar ik doe het nu wel, ik weet het echt niet meer, kan niet verder, heb die hulp keihard nodig, maar ja ik schaam me kapot
Ook hier, sorry voor mijn negativiteit, ik ben eigenlijk niet zo maar het overspoelt me meer en meer en ik zie de uitweg even niet
[...]
Ik heb daar zo vaak helemaal overstuur gezeten. Voelde me zo vaak lastig maar die emoties overheersten de schaamte zo dat ik uiteindelijk toch uit radeloosheid gegaan ben.
Dit is de enige reden waardoor ik nu wel in staat ben hulp te vragen. Helaas is het nog een enorme drempel, maar ik doe het nu wel, ik weet het echt niet meer, kan niet verder, heb die hulp keihard nodig, maar ja ik schaam me kapot
Ook hier, sorry voor mijn negativiteit, ik ben eigenlijk niet zo maar het overspoelt me meer en meer en ik zie de uitweg even niet
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 27 november 2016 om 14:31
quote:Knuffelbeertjes schreef op 27 november 2016 @ 14:27:
[...]
Ook hier, sorry voor mijn negativiteit, ik ben eigenlijk niet zo maar het overspoelt me meer en meer en ik zie de uitweg even nietIs niet negatief, het is zoals het nu is. Het is heel krachtig om om hulp te vragen. Achteraf ben ik best trots dat ik op die momenten lak had aan schaamte en wat 'anderen' wel niet zouden denken.
[...]
Ook hier, sorry voor mijn negativiteit, ik ben eigenlijk niet zo maar het overspoelt me meer en meer en ik zie de uitweg even nietIs niet negatief, het is zoals het nu is. Het is heel krachtig om om hulp te vragen. Achteraf ben ik best trots dat ik op die momenten lak had aan schaamte en wat 'anderen' wel niet zouden denken.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 27 november 2016 om 14:48
Ik ga proberen vol te houden tot vrijdag.
Als ik de huisarts wil spreken moet ik de assistent eerst bellen..
En ik heb een drukke werkweek met veel afspraken..
En ik heb vrijdag al een afspraak, voelt als veel en veel te veel aandacht vragen..
Die drempel is dus toch nog te hoog..
Als ik de huisarts wil spreken moet ik de assistent eerst bellen..
En ik heb een drukke werkweek met veel afspraken..
En ik heb vrijdag al een afspraak, voelt als veel en veel te veel aandacht vragen..
Die drempel is dus toch nog te hoog..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 27 november 2016 om 14:58
quote:Knuffelbeertjes schreef op 27 november 2016 @ 14:48:
Ik ga proberen vol te houden tot vrijdag.
En als het een keuze wordt tussen automutilatie en huisarts?
En zo erg is het niet om tijdelijk labiel te zijn. Het mooie is namelijk dat dit tijdelijk is. Mensen zullen je misschien labiel vinden en misschien is dat ook zo. Maar zodra je weer stabieler wordt zijn ze dit ook zo weer vergeten. Mensen reageren op wat ze zien en dat is vaak ook juist precies wat je nodig hebt. Ondersteuning omdat het zelf niet lukt.
Ik ga proberen vol te houden tot vrijdag.
En als het een keuze wordt tussen automutilatie en huisarts?
En zo erg is het niet om tijdelijk labiel te zijn. Het mooie is namelijk dat dit tijdelijk is. Mensen zullen je misschien labiel vinden en misschien is dat ook zo. Maar zodra je weer stabieler wordt zijn ze dit ook zo weer vergeten. Mensen reageren op wat ze zien en dat is vaak ook juist precies wat je nodig hebt. Ondersteuning omdat het zelf niet lukt.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 27 november 2016 om 15:12
Die keuze is het wel.. en nu neig ik naar am vanwege alle redenen uit mijn vorige post.
Met snijden doe ik alleen mezelf pijn, verder heeft niemand daar last van. Dat is zoveel makkelijker dan anderen bij de puinhoop in mijn hoofd te betrekken..
Dat mensen het zo weer vergeten zijn geloof ik ook wel, ik had gewoon liever een positievere indruk op de huisarts gemaakt en heb het idee dat alsnog te moeten doen en daar ben ik nu niet toe in staat
Stel je voor dat ik een afspraak maak met hem, wat moet ik dan zeggen en wat kan hij nou doen, ik neem dan de ruimte in van mensen die het harder nodig hebben omdat ze een gebroken vinger of infectie hebben of weet ik veel wat, tenminste geen claimend gedrag
Met snijden doe ik alleen mezelf pijn, verder heeft niemand daar last van. Dat is zoveel makkelijker dan anderen bij de puinhoop in mijn hoofd te betrekken..
Dat mensen het zo weer vergeten zijn geloof ik ook wel, ik had gewoon liever een positievere indruk op de huisarts gemaakt en heb het idee dat alsnog te moeten doen en daar ben ik nu niet toe in staat
Stel je voor dat ik een afspraak maak met hem, wat moet ik dan zeggen en wat kan hij nou doen, ik neem dan de ruimte in van mensen die het harder nodig hebben omdat ze een gebroken vinger of infectie hebben of weet ik veel wat, tenminste geen claimend gedrag
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 27 november 2016 om 15:29
Je hebt het twee jaar niet meer gedaan. Dat het nu verleidelijk is om op oud gedrag terug te vallen is heel begrijpelijk maar zegt mij ook dat je juist wel nu ruimte verdient bij de huisarts. Juist jij hebt er alle recht op en je verdient dat ook. Je zult het vast weten maar am is ook maar werkzaam tot de volgende trigger en ik denk dat de huisarts je een duurzamere oplossing gaat brengen zoals medicatie, eerder hulpverlening, tussendoor gesprekken etc.
Je kunt vragen om medicatie omdat je dreigt terug te vallen op oud gedrag en je de tijd wilt overbruggen tot je de psycholoog ziet.
Dat je het nu alleen even niet redt en hulp nodig hebt. Je huisarts zal dit echt begrijpen.
Hoe dan ook het is jouw afweging. Ik ging ook nog liever dood van binnen dan dat ik hulp wilde vragen. Maar uiteindelijk waren het juist deze crisissen die ervoor zorgde dat ik het toch maar deed.
Je kunt vragen om medicatie omdat je dreigt terug te vallen op oud gedrag en je de tijd wilt overbruggen tot je de psycholoog ziet.
Dat je het nu alleen even niet redt en hulp nodig hebt. Je huisarts zal dit echt begrijpen.
Hoe dan ook het is jouw afweging. Ik ging ook nog liever dood van binnen dan dat ik hulp wilde vragen. Maar uiteindelijk waren het juist deze crisissen die ervoor zorgde dat ik het toch maar deed.
Doubt kills more dreams than failure ever will
zondag 27 november 2016 om 17:31
Vind het heel lief dat je zo meedenkt
Vanmiddag met hem gepraat en hij gaat mee.. dat maakt het minder angstaanjagend, ik moest daardoor wel eea vertellen terwijl hij aangaf het al te merken, maar hij zegt ook dat het nog niet eerder zo heftig geweest is en hoe ik met hem omga dat hij dat niet volhoudt en het hem ook erg raakt, hij ziet mij wegglijden zei hij en staat machteloos. Hij gaf ook nog aan dat hij het heel zwaar vindt voor mij dat ik dit meemaak, terwijl ik het verdrietig vind voor hem, maar hij zegt; ik kies ervoor bij jou te blijven en kan weggaan wat ik nooit zal doen. Maar jij moet er elke seconde mee dealen, dat is zwaar. Ik snap wat hij zegt, maar wil het niet zo zien.
Morgen bel ik de huisarts..
Vanmiddag met hem gepraat en hij gaat mee.. dat maakt het minder angstaanjagend, ik moest daardoor wel eea vertellen terwijl hij aangaf het al te merken, maar hij zegt ook dat het nog niet eerder zo heftig geweest is en hoe ik met hem omga dat hij dat niet volhoudt en het hem ook erg raakt, hij ziet mij wegglijden zei hij en staat machteloos. Hij gaf ook nog aan dat hij het heel zwaar vindt voor mij dat ik dit meemaak, terwijl ik het verdrietig vind voor hem, maar hij zegt; ik kies ervoor bij jou te blijven en kan weggaan wat ik nooit zal doen. Maar jij moet er elke seconde mee dealen, dat is zwaar. Ik snap wat hij zegt, maar wil het niet zo zien.
Morgen bel ik de huisarts..
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 27 november 2016 om 17:34
En nu zijn de gedachtes heel erg aanwezig: je mag niet bellen, je verdient deze pijn, kies voor de makkelijker weg van snijden dan hoef je dit niet aan te gaan, de huisarts zal je uitlachen, of hij zal dossier tegen je opbouwen zodat je hopelijk toekomstige kinderen uit huis geplaatst gaan worden, je hoort niet bij de huisarts te zitten want er is niks mis met je, stop nu met dit idiote gedrag en zorg ervoor dat je je masker zo snel mogelijk weer op hebt...
Ik vecht ook tegen het dissociëren maar man, wat zou het lekker zijn even te kunnen vluchten
Ik vecht ook tegen het dissociëren maar man, wat zou het lekker zijn even te kunnen vluchten
I don’t need you to light up my world.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
Just sit with me in the dark, ‘till I find the light myself.
zondag 27 november 2016 om 18:22
Wat dapper dat je met je vriend hierover gepraat hebt. Ik denk dat hij het ook prettig vind om iets voor je te kunnen doen.
Vind het echt stoer hoe je dit doet!
Ik heb dissociatie eigenlijk nooit gezien als iets waar tegen je moet vechten. Waar ben je bang voor?
Ik heb het altijd gezien als een natuurlijke vorm van zelfbescherming. Het is niet schadelijk.
Het enige waar je rekening mee moet houden is dat je het even rustig aan moet doen. Je moet niet in de auto gaan zitten oid.
En niemand gaat je uitlachen en een dossier kun je altijd laten wissen als je zover bent.
Vind het echt stoer hoe je dit doet!
Ik heb dissociatie eigenlijk nooit gezien als iets waar tegen je moet vechten. Waar ben je bang voor?
Ik heb het altijd gezien als een natuurlijke vorm van zelfbescherming. Het is niet schadelijk.
Het enige waar je rekening mee moet houden is dat je het even rustig aan moet doen. Je moet niet in de auto gaan zitten oid.
En niemand gaat je uitlachen en een dossier kun je altijd laten wissen als je zover bent.
Doubt kills more dreams than failure ever will
