Paniek om slapen/wakker liggen

Hoi allemaal,

Ik heb een lange geschiedenis van slapeloosheid. Begon een jaar of 10 geleden en hoewel ik betere periodes ken, is er nooit echt een oplossing gekomen. Ik heb geaccepteerd dat dit is wat het is.

Inmiddels ben ik 3 maanden geleden bevallen van een tweede. De laatste maanden zwangerschap sliep ik 2 a 3 uur per nacht, maar na de bevalling sliep ik gewoon weer goed - in hoeverre de baby dat toeliet uiteraard.

Inmiddels slaapt de baby behoorlijk door maar kan ik zelf met geen mogelijkheid meer in slaap komen. Omdat ik ook de zorg draag voor een dreumes van 19 maanden is slaap cruciaal, maar het lukt me niet. Ik val soms pas rond 05:00 in slaap en de dag begint rond 06:00. Dit kan zo drie, vier dagen achter elkaar gebeuren. Ik ben dan een lijk en ben niet goed in staat om voor mijn kindjes te zorgen. Van de HA heb ik 5 slaappillen gekregen, ik nam dan een halve per keer, maar die zijn inmiddels op. Het waren 10 heerlijke nachten, maar verder heeft t uiteraard geen oplossing gebracht.

Niet alleen ik, maar ook mijn partner is dit spuugzat. Vooral omdat ik ‘s nachts in paniek raak, boos word op mezelf en vaak en veel moet huilen. Ik ben zo enorm uitgeput en wil zo graag slapen. Wij slapen inmiddels vaker apart dan samen en dan nog maak ik m middenin de nacht wakker omdat ik zo wanhopig ben. Ik krijg mijn negatieve gedachtes niet doorbroken.

Een koptelefoon met meditaties erop maakt me alleen maar nog onrustiger. Ik probeer wat te lezen, zowel online als offline, maar kan mijn gedachtes niet verzetten. Ik voel vaak de adrenaline door mn lijf gieren, letterlijk. Alle huis- tuin en keukentrucjes ken ik, maar hebben mij nog nooit betere slaap opgeleverd helaas.

Inmiddels ben ik ook behoorlijk ziek geworden, waardoor de borstvoeding in een dip zit. Maar onze baby weigert de fles en is dus volledig afhankelijk van mij. Dit levert nog eens extra stress op.

Wat ik wil met dit topic? Geen idee, herkenning? Een hart onder de riem? Toch een tip misschien? Al denk ik zelf dat ik echt alles wel geprobeerd heb...

Dank allemaal voor de lieve reacties, goede tips en delen van herkenning. Ik kreeg idd ook slaappillen om het patroon te doorbreken, er van uitgaande dat ik daarna weer voldoende vertrouwen had in mijn lijf (en hoofd vooral, want daar zit t probleem - ik heb onderzoek gehad en maak idd gewoon melatonine aan) om t slapen zelf te kunnen. Weinig succes tot dusver.

Wat wel heeft geholpen zijn jullie opbeurende woorden, waarvoor heel hartelijk dank. Ik sliep vannacht ook pas om 1:30 (en voedde mijn dochter om 03:00 en 5:30), dus heel uitgerust ben ik niet, maar de paniekaanval en bijbehorende tranen bleven uit - en dat scheelt al de wereld. Nu ben ik gewoon alleen maar moe, in plaats van dat kater-gevoel alsof je met watten in je hoofd wakker wordt.

Ik heb een rustgevende ASMR video gekeken (die keek ik tijdens mijn zwangerschap ook veel ja! Viel er toen wel mee in slaap, nu niet helaas, maar het ontspant wel) en heb eindeloos liggen lezen op mn ereader. Daar leek ik normaal het geduld niet voor te hebben, stemmen als 'Je moet nu echt gaan slapen!' kregen de overhand en kon me niet concentreren op filmpjes/series/boeken. Nu was ik in staat te denken 'just enjoy the book, je ziet wel wanneer je ogen moe worden'. Uiteindelijk had dat dus effect.

Ook wil ik de luisterboeken een kans gaan geven! Ik ben bang voor dat ik te alert ga liggen luisteren, en dan dus niet in slaap val. Maar als ik t probeer kost t me hooguit 1 verloren nacht, en die zijn er toch al plenty, dus zo erg is dat niet. Ik ben gek op Stephan Fry en Harry Potter spreekt me voor de nacht ook wel aan, dus thanks!
Series kijken heb ik in t verleden geprobeerd, tijdens mn zwangerschap nog, maar die blijven me om 1 of andere reden toch te veel prikkelen. Plus dat ik nooit de moed heb om uit bed te gaan in n koude huiskamer te gaan zitten... Toen ik wat jonger was ging ik wel eens middenin de nacht strijken haha, maar ik heb daar nu dus gewoon nooit zin in.... hoewel het misschien wel t beste is om gewoon uit bed te gaan.

Iemand tipte een glas wijn, wat ik niet zo'n slecht idee vind hoor. Vroeger deed ik dat wel eens (ook wel eens meer dan een glas haha), maar sinds de geboorte van onze tweede kan ik t niet meer verdragen lijkt wel. Zelfs na een half glas word ik de dag erna met een kater wakker. Misschien vergt het weer wat training Maar daar begin ik nog meer even niet aan gezien de bv.

Tegen mijn man verzucht ik ook wel eens waarom ik in vredesnaam niet gewoon vast op recept slaappillen kan krijgen. Ik heb echt alleen een inslaper nodig, doorslapen doe ik gelukkig wel en na een nachtvoeding slaap ik ook altijd snel weer. Het is echt de overgang van dag naar nacht die mijn hoofd moeilijk maakt. Ik ben verder nergens verslaafd aan, geen sigaretten, alcohol, medicatie... dus laat me in vredesnaam dan hieraan verslaafd raken om t leven dragelijker te maken. Dat is dus wat ik 's nachts denk en zeg. Maar ik weet rationeel heus wel dat dat gewoon niet echt een relaxte oplossing is, als t anders kan. Wel heel fijn dat t jou helpt, Kriskornelig!

De opmerking dat ik mijn man niet wakker zou moeten maken vind ik vreemd, en ik gok dat die komt van iemand die niet ervaren is met paniekaanvallen. Hij is mijn steun en toeverlaat, net als ik dat voor hem ben, en hij ondersteunt met me liefde tijdens de lange, eenzame nachten als paniek de overhand neemt. Maar hij vindt uiteraard ook dat er een oplossing moet komen, net als ik dat zelf vind.

Met baby op schoot kijk ik nu 'Patrick wil slapen' en ook dat is een 'feest' der herkenning. Het is ook fijn te weten dat je echt niet de enige bent. De nachten kunnen zo ontzettend eenzaam voelen.

Er komen betere tijdens aan, ik geloof erin!
Nogmaals bedankt allemaal!

Oh en Kriskornelig, die opmerking 'of dat, of dood' die herken ik ook uit mijn zwartste nachten. Gelukkig verdwijnt dat gevoel bij mij altijd de ochtend erna. Maar 's nachts heb ik wel eens gedacht mezelf wat aan te willen doen, niet verder te willen als t zo moet, etc. Maar nogmaals, die gevoelens verdwijnen altijd bij het opgaan van de zon. Ik moet er niet aan denken uit t leven te stappen als ik naar die 2 kleine gezichtjes kijk in de ochtend (en die van mijn man, ook).

Hoi Lucifer2018,

Ook bedankt voor t meedenken! Onze baby weigert helaas elk denkbare fles dus ik doe de nachten alleen. Maar is niet erg, meestal komt ze maar 1 keer. En na een nachtvoeding slaap ik altijd zo weer door...