Psyche
alle pijlers
Partner depressief, ik kan er niet meer tegen!
dinsdag 30 oktober 2018 om 13:27
Hoi Mrs. Jane!
Tijd geleden heb ik gereageerd en was nu opeens benieuwd hoe het zou gaan, bij jullie thuis. En ik sla dus steil achterover van het feit dat hij bijv. nog wel sex wil en op stap gaat met vrienden! Werkelijk.... Inderdaad is iedere depressie anders, maar dit vind ik echt heel gek.
Zou het, als ik dit niet gelezen had, nooit adviseren maar nu denk ik echt dat je eens heel duidelijk moet zijn naar hem toe. Jij doet potverdikkeme zowat alles alleen, alle ballen in de lucht houdeen, bent hem tot steun en je krijgt er NIETS voor terug. Dat is natuurlijk vrij normaal als je leeft met iemand met een depressie, maar het is NIET normaal als blijkt dat hij dus wel op stap kan. Laat 'm die energie gebruiken voor het ietwat tegemoetkomen aan jou en je gezin.
Eerlijk, het lijkt erop dat jij wat wordt uitgebuit en dat meneer een beetje teveel aandacht krijgt en wat verwend is geraakt. Mooi in de slachtofferrol blijven hangen maar zelf geen echte actie ondernemen om vooruit te komen. Wél jou een schuldgevoel geven. Is bijna psychische mishandeling........
Zou dus nu ook sowieso aan iedereen kenbaar maken wat er speelt. Dat maakt het voor jou veel gemakkelijker en je man verdient het nu even niet dat zijn wensen gerespecteerd worden. Dat doet ie namelijk ook niet bij jou.
Tijd geleden heb ik gereageerd en was nu opeens benieuwd hoe het zou gaan, bij jullie thuis. En ik sla dus steil achterover van het feit dat hij bijv. nog wel sex wil en op stap gaat met vrienden! Werkelijk.... Inderdaad is iedere depressie anders, maar dit vind ik echt heel gek.
Zou het, als ik dit niet gelezen had, nooit adviseren maar nu denk ik echt dat je eens heel duidelijk moet zijn naar hem toe. Jij doet potverdikkeme zowat alles alleen, alle ballen in de lucht houdeen, bent hem tot steun en je krijgt er NIETS voor terug. Dat is natuurlijk vrij normaal als je leeft met iemand met een depressie, maar het is NIET normaal als blijkt dat hij dus wel op stap kan. Laat 'm die energie gebruiken voor het ietwat tegemoetkomen aan jou en je gezin.
Eerlijk, het lijkt erop dat jij wat wordt uitgebuit en dat meneer een beetje teveel aandacht krijgt en wat verwend is geraakt. Mooi in de slachtofferrol blijven hangen maar zelf geen echte actie ondernemen om vooruit te komen. Wél jou een schuldgevoel geven. Is bijna psychische mishandeling........
Zou dus nu ook sowieso aan iedereen kenbaar maken wat er speelt. Dat maakt het voor jou veel gemakkelijker en je man verdient het nu even niet dat zijn wensen gerespecteerd worden. Dat doet ie namelijk ook niet bij jou.
dinsdag 30 oktober 2018 om 13:56
Ik heb echt met je te doen, wat moet jij het zwaar hebben.
Als ik eerlijk ben zou het mij op dat punt niets meer kunnen schelen dat hij niet wil dat ik iemand in zou lichten. Jij gaat er aan onderdoor en hij doet niets om dat te verlichten, dan zou ik het zelf doen. Zijn hele familie inlichten, ze vertellen wat het met jou doet en zorgen dat hij daar een tijdje terecht kan. Al is het maar voor een paar dagen.
Maar van een afstandje is dat natuurlijk makkelijk gezegd. En dat hij zich zo slachtofferig opstelt maakt het alleen maar lastiger.
Heel veel sterkte!
Als ik eerlijk ben zou het mij op dat punt niets meer kunnen schelen dat hij niet wil dat ik iemand in zou lichten. Jij gaat er aan onderdoor en hij doet niets om dat te verlichten, dan zou ik het zelf doen. Zijn hele familie inlichten, ze vertellen wat het met jou doet en zorgen dat hij daar een tijdje terecht kan. Al is het maar voor een paar dagen.
Maar van een afstandje is dat natuurlijk makkelijk gezegd. En dat hij zich zo slachtofferig opstelt maakt het alleen maar lastiger.
Heel veel sterkte!
dinsdag 30 oktober 2018 om 14:48
Ik denk dat je man het allemaal wel prima vindt zo.
Als ik jou was zo ik snel een einde breien aan deze relatie en zelf een leven op gaan bouwen. Moet je eens kijken hoe hij dan verandert en ineens dingen wel kan.
En vergeet dan niet dat hij zal zeggen dat het allemaal jouw schuld is.
Manipuleren dat doet ie volgens mij....
Als ik jou was zo ik snel een einde breien aan deze relatie en zelf een leven op gaan bouwen. Moet je eens kijken hoe hij dan verandert en ineens dingen wel kan.
En vergeet dan niet dat hij zal zeggen dat het allemaal jouw schuld is.
Manipuleren dat doet ie volgens mij....
Ja en?
dinsdag 30 oktober 2018 om 15:44
Pokke situatie zo! Dikke knuffel voor jou!
Ik kan op een familiefeest ook beter de schijn ophouden dan thuis, maar ik doe oha echt ook wel mijn best thuis. Ga je zelf nog naar de psycholoog? Daar kan je ook heel goed bespreken wat je concreet van je man verwacht en hoe je dat gaat brengen.
Mijn neiging zou zijn om man te vertellen dat je dit samen aan wil gaan, en niet alleen. Dus dat hij ook zichtbaar moet knokken. Deel de dag in drie gelijke porties op( of meervoud van drie). 1/3 doet hij wat goed is voor hem, 1/3 wat goed is voor het gezin en 1/3 mag hij toegeven aan zijn depressie. Zijn familie wordt ingelicht en nemen op jou vrije werkdag de zorg voor man en kinderen over zodat jij echt kan ontspannen (zonder op hete kolen te zitten of het thuis wel goed gaat).
Je man van alles verwijten is zinloos
Meegaan in zijn depressie ook. Denk dat voor deze idiote overbruggingsperiode een pragmatische aanpak het meeste nut heeft. Desnoods maak je een dagplanning en afspraken bord a la Jo Frost. Kan je van vinden wat je wil maar voor depressieve mensen soms een uitkomst.
Ik kan op een familiefeest ook beter de schijn ophouden dan thuis, maar ik doe oha echt ook wel mijn best thuis. Ga je zelf nog naar de psycholoog? Daar kan je ook heel goed bespreken wat je concreet van je man verwacht en hoe je dat gaat brengen.
Mijn neiging zou zijn om man te vertellen dat je dit samen aan wil gaan, en niet alleen. Dus dat hij ook zichtbaar moet knokken. Deel de dag in drie gelijke porties op( of meervoud van drie). 1/3 doet hij wat goed is voor hem, 1/3 wat goed is voor het gezin en 1/3 mag hij toegeven aan zijn depressie. Zijn familie wordt ingelicht en nemen op jou vrije werkdag de zorg voor man en kinderen over zodat jij echt kan ontspannen (zonder op hete kolen te zitten of het thuis wel goed gaat).
Je man van alles verwijten is zinloos
Meegaan in zijn depressie ook. Denk dat voor deze idiote overbruggingsperiode een pragmatische aanpak het meeste nut heeft. Desnoods maak je een dagplanning en afspraken bord a la Jo Frost. Kan je van vinden wat je wil maar voor depressieve mensen soms een uitkomst.
dinsdag 30 oktober 2018 om 21:53
Het deel van de Geestelijke gezondheidszorg herkenbaar.. ondanks crisisopname, wachten en lappen en wekelijkse gesprekjes heb ze bijna gestalkt om diagnose en behandelplan.. had ik uiteindelijk binnen drie maanden na bijna weer crisisopname...
Mijn kant van het verhaal is niets mee gedaan, ik kreeg geen hulp.. in onze situaties poging tot zelfmoord had jeugdzorg erbij betrokken moeten zijn niet gebeurd.. voor ons als gezin zijn geen gesprekken geweest..
Man werd behandeld wij niet..
Moest van man vernemen dat hij weer naar huis mocht na crisisopname.. toen ik kwaad belde werd mij duidelijk verteld dat ik geen partij was... En dat wij twee kinderen thuis hadden van toen 13 en 11 deed ook niet ter zake..
Man werd poliklinisch behandeld aan het eind hebben ze toegegeven dat ze hem hadden moeten opnemen voor behandeling...
Ze hebben mij laten ploeteren naast kostwinner zijn en de ouder die moest opvoeden.. heb ze gezegd dat ze in de toekomst er drie patiënten bij krijgen..
Mijn man had meer verantwoording dan die van jou.. dat stappen van je man slaat nergens op! Plus dat alcohol en anti depressiva een hele slecht combinatie is. Zijn familie en die vrienden dus inlichten. Wat hij ervan vindt? Jammer de banner!! Hij neemt geen verantwoording en jij kan niet de last van jullie samen dragen..
De hulp verlening bellen en eisen voor spoed omdat dit zo niet langer gaat.. vervanger van de huisarts bellen waarom wachten?? Roep heel veel om hulp en dus ook van je schoonfamilie en zijn vrienden..
En als meneer kan stappen kan meneer zeker kleine taken in huis doen en iets met zijn kinderen..
Mijn man stond gelijk met mij op, liet de honden uit en ontbeet met ons deed huishoudelijke klusjes en at met jongste tussen de middag een boterham. Smiddags wandeling honden.. en s'avonds gezamenlijk eten.. daarna ging hij gelijk met de kinderen naar bed was versleten.. drie keer in de week een dagdeel therapie..
Koop tijd voor een schop onder zijn reet!
Mijn kant van het verhaal is niets mee gedaan, ik kreeg geen hulp.. in onze situaties poging tot zelfmoord had jeugdzorg erbij betrokken moeten zijn niet gebeurd.. voor ons als gezin zijn geen gesprekken geweest..
Man werd behandeld wij niet..
Moest van man vernemen dat hij weer naar huis mocht na crisisopname.. toen ik kwaad belde werd mij duidelijk verteld dat ik geen partij was... En dat wij twee kinderen thuis hadden van toen 13 en 11 deed ook niet ter zake..
Man werd poliklinisch behandeld aan het eind hebben ze toegegeven dat ze hem hadden moeten opnemen voor behandeling...
Ze hebben mij laten ploeteren naast kostwinner zijn en de ouder die moest opvoeden.. heb ze gezegd dat ze in de toekomst er drie patiënten bij krijgen..
Mijn man had meer verantwoording dan die van jou.. dat stappen van je man slaat nergens op! Plus dat alcohol en anti depressiva een hele slecht combinatie is. Zijn familie en die vrienden dus inlichten. Wat hij ervan vindt? Jammer de banner!! Hij neemt geen verantwoording en jij kan niet de last van jullie samen dragen..
De hulp verlening bellen en eisen voor spoed omdat dit zo niet langer gaat.. vervanger van de huisarts bellen waarom wachten?? Roep heel veel om hulp en dus ook van je schoonfamilie en zijn vrienden..
En als meneer kan stappen kan meneer zeker kleine taken in huis doen en iets met zijn kinderen..
Mijn man stond gelijk met mij op, liet de honden uit en ontbeet met ons deed huishoudelijke klusjes en at met jongste tussen de middag een boterham. Smiddags wandeling honden.. en s'avonds gezamenlijk eten.. daarna ging hij gelijk met de kinderen naar bed was versleten.. drie keer in de week een dagdeel therapie..
Koop tijd voor een schop onder zijn reet!
dinsdag 30 oktober 2018 om 23:58
Mannen hebben een ander "soort" depressie dan vrouwen.
Ik ken ze trouwens wel hoor, mensen die een depressie hebben en toch uitgaan, werken, seks hebben etc.
Met alcohol is het simpel: je voelt je gelijk beter. Zelfmedicatie. Daarom zijn er zoveel depressieven die drinken en/of drugs gebruiken.
Al die reacties hier.... alsof je man geen depressie zou hebben, jou manipuleert, lui is. Daar heb je allemaal niets aan. Het is voor een "gezond" mens niet voor te stellen waar iemand met depressie doorheen gaat. Maar het is jouw man, hij is depressief, dit heeft veel invloed op jou en de kinderen. Hij moet op weg naar herstel (dat gaat nog een tijd duren). En jij moet zorgen dat je er niet aan onderdoor gaat. De tips van Freya25 hierboven zijn heel goed!
En inderdaad, elke depressie is anders. Ikzelf heb een omgekeerde dagschommeling, dus ik ben s'morgens heel actief en ik kan uren achter elkaar lezen, ondanks de concentratiestoornissen. In de middag stort ik in en 's-avonds kan ik bijna niets meer (maar slapen lukt niet). Mijn man wordt juist actiever in de namiddag, en kan dan ook gerust een avondje weggaan. Maar hij kan 's-ochtends z'n bed niet uitkomen.
Sterkte weer Jane!
Ik ken ze trouwens wel hoor, mensen die een depressie hebben en toch uitgaan, werken, seks hebben etc.
Met alcohol is het simpel: je voelt je gelijk beter. Zelfmedicatie. Daarom zijn er zoveel depressieven die drinken en/of drugs gebruiken.
Al die reacties hier.... alsof je man geen depressie zou hebben, jou manipuleert, lui is. Daar heb je allemaal niets aan. Het is voor een "gezond" mens niet voor te stellen waar iemand met depressie doorheen gaat. Maar het is jouw man, hij is depressief, dit heeft veel invloed op jou en de kinderen. Hij moet op weg naar herstel (dat gaat nog een tijd duren). En jij moet zorgen dat je er niet aan onderdoor gaat. De tips van Freya25 hierboven zijn heel goed!
En inderdaad, elke depressie is anders. Ikzelf heb een omgekeerde dagschommeling, dus ik ben s'morgens heel actief en ik kan uren achter elkaar lezen, ondanks de concentratiestoornissen. In de middag stort ik in en 's-avonds kan ik bijna niets meer (maar slapen lukt niet). Mijn man wordt juist actiever in de namiddag, en kan dan ook gerust een avondje weggaan. Maar hij kan 's-ochtends z'n bed niet uitkomen.
Sterkte weer Jane!
woensdag 31 oktober 2018 om 11:35
Nou ja, ik snap wel dat stappen hem even verlichting geeft. Er zijn mensen genoeg die met een depressie gaan stappen.
Maar als hij daarna dagen in zijn bed ligt, dan ondermijnt hij niet alleen zichzelf, maar ook alle energie die jij in jullie gezin steekt. Want dan kan hij op zondagmiddag ook niet mee om de eendjes te voeren met de kinderen.
Dit lijkt mij dus iets om voet bij stuk te houden. Zolang hij thuiszit, niet gaan stappen. Klaar.
Maar als hij daarna dagen in zijn bed ligt, dan ondermijnt hij niet alleen zichzelf, maar ook alle energie die jij in jullie gezin steekt. Want dan kan hij op zondagmiddag ook niet mee om de eendjes te voeren met de kinderen.
Dit lijkt mij dus iets om voet bij stuk te houden. Zolang hij thuiszit, niet gaan stappen. Klaar.
woensdag 31 oktober 2018 om 21:01
Ik heb niet de volledige discussie gevolgd hoor, maar ik begrijp dat je man zwaar depressief is en de hele dag in bed ligt, maar wel wilt stappen etc. Ik wilde hier toch even op reageren. Nu is het voor mezelf alweer jaren geleden (gelukkig) dat ik zwaar depressief was, maar ik kan me nog als de dag van gister herinneren hoe ziek ik eigenlijk was. Je verhaal lezen triggerde die herinnering weer.
Waar het op neerkomt is dat ik je op het hart wil drukken dat het seks/stappen niet per definitie uit egoïsme voortkomt. Het kan ook een manier zijn om toch iets te voelen (of dat in elk geval te proberen) als hij weinig voelt gedurende de dag óf het kan juist puur impuls gedreven zijn (dat hij gewoonweg niet meer weet hoe hij zich 'hoort' te gedragen).
Een zware depressie hebben is onmogelijk zwaar voor zowel degene die eraan lijdt als de partner/gezin. Ik zou je ook willen aanraden om toch familie/vrienden erbij te betrekken, zodat je je misschien minder alleen hierin voelt. Diep respect voor iemand die bij een depressief persoon blijft. Ik wens je veel sterkte en ik wens voor je man dat je naast hem blijft staan.
Waar het op neerkomt is dat ik je op het hart wil drukken dat het seks/stappen niet per definitie uit egoïsme voortkomt. Het kan ook een manier zijn om toch iets te voelen (of dat in elk geval te proberen) als hij weinig voelt gedurende de dag óf het kan juist puur impuls gedreven zijn (dat hij gewoonweg niet meer weet hoe hij zich 'hoort' te gedragen).
Een zware depressie hebben is onmogelijk zwaar voor zowel degene die eraan lijdt als de partner/gezin. Ik zou je ook willen aanraden om toch familie/vrienden erbij te betrekken, zodat je je misschien minder alleen hierin voelt. Diep respect voor iemand die bij een depressief persoon blijft. Ik wens je veel sterkte en ik wens voor je man dat je naast hem blijft staan.
woensdag 31 oktober 2018 om 23:20
Heb vier jaar naast mijn depressieve partner gestaan, en weet wat ik mijn vijand toe wens een partner met een depressie..
Het sloopt je en trekt alle energie uit je, en je houdt continu rekening met stemmingen en hoe zijn energie is..
En nee mijn partner deed het niet expres, heeft er niet om gevraagd, en kan er niets aan doen..
Het sloopt je en trekt alle energie uit je, en je houdt continu rekening met stemmingen en hoe zijn energie is..
En nee mijn partner deed het niet expres, heeft er niet om gevraagd, en kan er niets aan doen..
donderdag 1 november 2018 om 02:43
@Jane, mijn situatie is welliswaar flink anders, maar misschien zit er toch een overlap in. Mijn man en ik zijn sinds afgelopen zomer uit elkaar en dat komt niet door een depressie. Maar een groot deel van de reden is wél dat mijn man al heel lang slecht in zijn vel zit en ik daar ook heel veel moeite mee had. Op zijn beurt had mijn man weer veel moeite met mij die vanalles van hem vond.
Anyhow, we zijn nu uit elkaar om vooral (zijn) gezondheidsredenen. We sluiten niet uit dat we elkaar ooit weer gaan vinden. Maar de prioriteiten van ons leven liggen nu voornl. bij onszelf en minder bij de relatie. En dan is vooral mijn (ex) man nu degene die hard aan het werk gaat met zichzelf (en gelukkig wil, want ik gun hem aan alle kanten om weer blij te worden met zichzelf en zijn leven). Hij heeft behandeling gezocht voor zijn problemen en neemt verder veel rust. We hebben co ouderschap afgesproken. Dus dat betekend voor hem (en mij) dat om het weekend er geen zorgtaken liggen. Hij geeft zelf ook aan dat hij nu geen ruimte en energie heeft om de leuke man te zijn binnen een relatie.
En ik moet eerlijk zeggen dat er bij mij toch wel merkbaar een last van mijn schouders aan het vallen is nu ik niet meer onder 1 dak leef met een man die al jarenlang zó aan het modderen is met zichzelf. Ik werd op een gegeven moment zó chagerijnig van zijn gechagrijn, van z'n flippen als iets niet ging zoals het moest, van z'n negatieve instelling, van de eeuwige klachtenregen over pijntje hier en pijntje daar. Tuurlijk mis ik hem heel erg en de leuke dingen die we nog wél hadden. Maar ik hou vooral veel meer energie en positiviteit over merk ik.
En dat is de reden dat ik dit schrijf. Ik schrijf niet dat ik bedoel dat je moet gaan scheiden. Maar wel dat ik eens zou kijken wat er mogelijk is voor jullie gezin om even los van elkaar verder te gaan. Of iig door de weeks. Kan je man misschien ergens terecht, bij familie oid? Of is het mogelijk dat hij een huisje op een camping kan huren voor langere tijd en dat er afspraken gemaakt worden met vinger aan de pols door meerdere familieleden? En dat hij wel bijv. 3 dagen in de week iets doet met de kinderen. Bijvoorbeeld maandagavond om 17.00 langskomen, mee-eten, kinderen op bed leggen, verhaaltje voorlezen en daarna weer naar zijn eigen plek gaat. En dan bijv. donderdag weer? En dan zaterdag een dagdeel onderdeel zijn van het gezin en meegaan naar iets, kinderboerderij ofzo.
En dat jij de rest vd week gewoon eigen regie hebt zonder je man?
Want hoe gek het ook is, meestal is het makkelijker en minder frustrerend om te zorgen voor het gezin als iemand gewoon écht fysiek niet aanwezig is, ipv een verdieping hoger in bed ligt. De afstand zou jou misschien goed kunnen doen. En wie weet je man ook wel, als hij kaders heeft waarbinnen er iets van hem verwacht wordt en hij zichzelf buiten die kaders minder op zijn schuldgevoel aanspreekt.
Anyhow, we zijn nu uit elkaar om vooral (zijn) gezondheidsredenen. We sluiten niet uit dat we elkaar ooit weer gaan vinden. Maar de prioriteiten van ons leven liggen nu voornl. bij onszelf en minder bij de relatie. En dan is vooral mijn (ex) man nu degene die hard aan het werk gaat met zichzelf (en gelukkig wil, want ik gun hem aan alle kanten om weer blij te worden met zichzelf en zijn leven). Hij heeft behandeling gezocht voor zijn problemen en neemt verder veel rust. We hebben co ouderschap afgesproken. Dus dat betekend voor hem (en mij) dat om het weekend er geen zorgtaken liggen. Hij geeft zelf ook aan dat hij nu geen ruimte en energie heeft om de leuke man te zijn binnen een relatie.
En ik moet eerlijk zeggen dat er bij mij toch wel merkbaar een last van mijn schouders aan het vallen is nu ik niet meer onder 1 dak leef met een man die al jarenlang zó aan het modderen is met zichzelf. Ik werd op een gegeven moment zó chagerijnig van zijn gechagrijn, van z'n flippen als iets niet ging zoals het moest, van z'n negatieve instelling, van de eeuwige klachtenregen over pijntje hier en pijntje daar. Tuurlijk mis ik hem heel erg en de leuke dingen die we nog wél hadden. Maar ik hou vooral veel meer energie en positiviteit over merk ik.
En dat is de reden dat ik dit schrijf. Ik schrijf niet dat ik bedoel dat je moet gaan scheiden. Maar wel dat ik eens zou kijken wat er mogelijk is voor jullie gezin om even los van elkaar verder te gaan. Of iig door de weeks. Kan je man misschien ergens terecht, bij familie oid? Of is het mogelijk dat hij een huisje op een camping kan huren voor langere tijd en dat er afspraken gemaakt worden met vinger aan de pols door meerdere familieleden? En dat hij wel bijv. 3 dagen in de week iets doet met de kinderen. Bijvoorbeeld maandagavond om 17.00 langskomen, mee-eten, kinderen op bed leggen, verhaaltje voorlezen en daarna weer naar zijn eigen plek gaat. En dan bijv. donderdag weer? En dan zaterdag een dagdeel onderdeel zijn van het gezin en meegaan naar iets, kinderboerderij ofzo.
En dat jij de rest vd week gewoon eigen regie hebt zonder je man?
Want hoe gek het ook is, meestal is het makkelijker en minder frustrerend om te zorgen voor het gezin als iemand gewoon écht fysiek niet aanwezig is, ipv een verdieping hoger in bed ligt. De afstand zou jou misschien goed kunnen doen. En wie weet je man ook wel, als hij kaders heeft waarbinnen er iets van hem verwacht wordt en hij zichzelf buiten die kaders minder op zijn schuldgevoel aanspreekt.
donderdag 1 november 2018 om 08:20
Christiana schreef: ↑31-10-2018 23:20Heb vier jaar naast mijn depressieve partner gestaan, en weet wat ik mijn vijand toe wens een partner met een depressie..
Het sloopt je en trekt alle energie uit je, en je houdt continu rekening met stemmingen en hoe zijn energie is..
En nee mijn partner deed het niet expres, heeft er niet om gevraagd, en kan er niets aan doen..
En jij ook niet. Er is in dat opzicht geen schuldvraag. Maar ik snap heel goed dat het wel de oorzaak kan zijn van uit elkaar gaan. Willen dat het anders zou zijn, lost niet op wat het is. En degene die depressief is heeft vaak niet eens de middelen om er iets aan te doen al wil die persoon dat wel. Ik vraag me zelfs af of uit elkaar gaan misschien sowieso goed is, voor beide. Geen rekening met elkaar hoeven houden lijkt mij voor beide een hele bevrijding?
Ik denk wel dat er een verschil is tussen iemand die depressief in aanleg is en iemand die in een depressie geraakt is.
donderdag 1 november 2018 om 13:45
Het kan idd. heel bevrijdend werken voor BEIDE partijen. Want de partner die niet depressief is, moet heel veel overnemen en verkeert ook bijna constant in die zware buien en kan er eigenlijk niks van zeggen.
Maar de depressieve partner heeft meestal zeer veel last van schuldgevoelens naar de omgeving. Omdat ze prima weten hoe het hoort en zou moeten zijn, maar het niet opgebracht krijgen. Als die verwachting wegvalt, kan dat ruimte geven.
Maar de depressieve partner heeft meestal zeer veel last van schuldgevoelens naar de omgeving. Omdat ze prima weten hoe het hoort en zou moeten zijn, maar het niet opgebracht krijgen. Als die verwachting wegvalt, kan dat ruimte geven.
dinsdag 4 december 2018 om 20:13
Dit idd. Kies voor jezelf en de kinderen!snoopylynn schreef: ↑30-10-2018 14:48Ik denk dat je man het allemaal wel prima vindt zo.
Als ik jou was zo ik snel een einde breien aan deze relatie en zelf een leven op gaan bouwen. Moet je eens kijken hoe hij dan verandert en ineens dingen wel kan.
En vergeet dan niet dat hij zal zeggen dat het allemaal jouw schuld is.
Manipuleren dat doet ie volgens mij....
donderdag 13 december 2018 om 21:50
Wat rot dat jullie zo van de kastje naar de muur gestuurd worden. Ik snap je gedachten over een andere organisatie en de twijfel met wachttijden. Terecht denk ik want overal begin je weer onderaan de wachtlijst. Wel fijn dat hij nu in aanmerking komt voor crisisbehandeling. Eigenlijk vind ik dat hij na zo'n 'foute' doorverwijzing in aanmerking voorrang zou moeten krijgen op de wachtlijst. Kun je daar niet om vragen maandag?
Bij de organisatie die ik ken houdt crisisbehandeling in dat je meteen behandeling krijgt (vaak in een deeltijdbehandeling terecht komt) en dan ook vaak een snellere ingang hebben in andere behandelingen. Hoop dat het bij jullie ook zo is want dan kan het wel eens vlug gaan lopen nu.
Bij de organisatie die ik ken houdt crisisbehandeling in dat je meteen behandeling krijgt (vaak in een deeltijdbehandeling terecht komt) en dan ook vaak een snellere ingang hebben in andere behandelingen. Hoop dat het bij jullie ook zo is want dan kan het wel eens vlug gaan lopen nu.
donderdag 13 december 2018 om 22:04
Dat van het kastje naar de muur gestuurd worden, wachtlijsten Ed zeer herkenbaar. Achteraf gehoord dat ze man voor behandeling hadden moeten opnemen, mosterd na de maaltijd. En heeft in die periode extra druk op het gezin gelegd.
Medicatie werkte bij mijn man niet en i.p.v. verdubbeld heeft man in overleg medicatie afgebouwd.
Het drinken en stappen van je man in combinatie met verdubbeling medicatie vind ik persoonlijk geen goede..
Aandringen maandag op snelle behandeling voor je man en begeleiding voor jou. Zorg goed voor je zelf, jij moet de kar trekken.
Medicatie werkte bij mijn man niet en i.p.v. verdubbeld heeft man in overleg medicatie afgebouwd.
Het drinken en stappen van je man in combinatie met verdubbeling medicatie vind ik persoonlijk geen goede..
Aandringen maandag op snelle behandeling voor je man en begeleiding voor jou. Zorg goed voor je zelf, jij moet de kar trekken.
vrijdag 14 december 2018 om 09:07
Hoi mrs Jane,
Wat goed dat je hebt ingezien dat wat afstand even nodig was, maar wat fijn dat je even een update komt geven. Heb nog wel aan jullie gedacht. Ellendig dat er eigenlijk dus nog steeds niets is verbeterd.
Balen van de medicatie, laat het niet te lang slepen. Soms werkt het een niet en is het ander beter. Het drinken is natuurlijk niet goed icm de medicatie, misschien kan je met de huisarts overleggen of hij die avond de diazepam niet beter kan laten staan? Maar verder zou ik hem het stappen maar gunnen denk ik (zolang het zijn stemming niet teveel negatief beïnvloed, als hij er drie dagen kapot van is is het niet handig), dan heeft hij tenminste nog iets wat hij leuk vind en zijn week een beetje kleurt.
Helaas ken ik van het kastje naar de muur, ik werd ook doorgestuurd voor verder onderzoek omdat depressie behandeling niet aansloeg, maar de grote instelling moest en zou eerst de depressie behandelen want anders konden ze me niet helpen (en dan heb je geen keus, als je niet doet wat ze zeggen behandelen ze gewoon niet). Dat werkte dus niet, en komen ze een paar maanden later met het verhaal dat ze me eerst moesten onderzoeken, anders konden ze me niet helpen...... Ik heb mijn buik vol van de grote instellingen en blijf bij een vrijgevestigde. Ook niet helemaal ideaal omdat de mogelijkheden beperkt zijn maar het scheelt mij een hoop frustratie. Geen protocollen, wachtlijsten, tig verschillende gezichten maar gewoon iemand waar ik een klik mee heb, die bereikbaar is (en geen receptioniste die standaard antwoord dat je op je volgende afspraak moet wachten) en vooral die luistert (ipv me alleen wil overtuigen). De wachtlijsten bij de vrijgevestigden hier in de omgeving vallen trouwens vaak mee.
Crisisbehandeling ken ik als pappen en nat houden. Ik denk dagbehandeling? Samen sporten, creatief bezig zijn, groepsgesprekken. Vooral bedoeld om een beetje structuur te houden in de dag (ofwel mensen bezig houden). Echt behandelen doen ze dan niet want dat doe je straks in je reguliere behandeling. Maar dit kan per organisatie natuurlijk verschillen.
Maar wat ik mis in je verhaal, hoe is het met jezelf? Zorg je goed voor jezelf, heb je af en toe ook 100% rust, weet zijn familie het al en springen ze bij? Ga je zelf nog naar de psycholoog? En hoe is het met de kinderen?
Groetjes Freya
Wat goed dat je hebt ingezien dat wat afstand even nodig was, maar wat fijn dat je even een update komt geven. Heb nog wel aan jullie gedacht. Ellendig dat er eigenlijk dus nog steeds niets is verbeterd.
Balen van de medicatie, laat het niet te lang slepen. Soms werkt het een niet en is het ander beter. Het drinken is natuurlijk niet goed icm de medicatie, misschien kan je met de huisarts overleggen of hij die avond de diazepam niet beter kan laten staan? Maar verder zou ik hem het stappen maar gunnen denk ik (zolang het zijn stemming niet teveel negatief beïnvloed, als hij er drie dagen kapot van is is het niet handig), dan heeft hij tenminste nog iets wat hij leuk vind en zijn week een beetje kleurt.
Helaas ken ik van het kastje naar de muur, ik werd ook doorgestuurd voor verder onderzoek omdat depressie behandeling niet aansloeg, maar de grote instelling moest en zou eerst de depressie behandelen want anders konden ze me niet helpen (en dan heb je geen keus, als je niet doet wat ze zeggen behandelen ze gewoon niet). Dat werkte dus niet, en komen ze een paar maanden later met het verhaal dat ze me eerst moesten onderzoeken, anders konden ze me niet helpen...... Ik heb mijn buik vol van de grote instellingen en blijf bij een vrijgevestigde. Ook niet helemaal ideaal omdat de mogelijkheden beperkt zijn maar het scheelt mij een hoop frustratie. Geen protocollen, wachtlijsten, tig verschillende gezichten maar gewoon iemand waar ik een klik mee heb, die bereikbaar is (en geen receptioniste die standaard antwoord dat je op je volgende afspraak moet wachten) en vooral die luistert (ipv me alleen wil overtuigen). De wachtlijsten bij de vrijgevestigden hier in de omgeving vallen trouwens vaak mee.
Crisisbehandeling ken ik als pappen en nat houden. Ik denk dagbehandeling? Samen sporten, creatief bezig zijn, groepsgesprekken. Vooral bedoeld om een beetje structuur te houden in de dag (ofwel mensen bezig houden). Echt behandelen doen ze dan niet want dat doe je straks in je reguliere behandeling. Maar dit kan per organisatie natuurlijk verschillen.
Maar wat ik mis in je verhaal, hoe is het met jezelf? Zorg je goed voor jezelf, heb je af en toe ook 100% rust, weet zijn familie het al en springen ze bij? Ga je zelf nog naar de psycholoog? En hoe is het met de kinderen?
Groetjes Freya
