Psyche
alle pijlers
Partner depressief, ik kan er niet meer tegen!
zaterdag 6 oktober 2018 om 09:01
Overigens denk ik ook dat het goed is om te onderzoeken wat je motivatie is om de kar te trekken, zodat je daar houvast aan hebt. Het heeft geen zin om bij elkaar te blijven als je relatie voorafgaand aan de depressie al niet meer gezond was. Natuurlijk is het cru om uit elkaar te gaan als hij in een depressie zit. Maar het is ook cru voor jezelf en je kinderen om eerst vanwege zijn depressie jezelf 'on hold' te zetten, door een enorm moeilijke periode heen te gaan, om vervolgens op een punt uit te komen waar je niet gelukkig bent. En is het bijvoorbeeld minder cru om uit elkaar te gaan net als hij weer beter is? Andere mensen gaan daar altijd iets van vinden, dus wat dat betreft kan je het in zo'n situatie nooit goed doen denk ik. Je motivatie moet wel zitten in het feit dat je weer een fijne man en een fijne relatie voor ogen hebt. Als je dat ziet aankomen, kan je je daar ook aan vast houden.
En daarbij is het wel goed om je te realiseren dat je die afweging op dit moment waarschijnlijk wat lastig kan overzien.
En daarbij is het wel goed om je te realiseren dat je die afweging op dit moment waarschijnlijk wat lastig kan overzien.
zaterdag 6 oktober 2018 om 09:18
Je bent geen harteloze vrouw Jane! Je probeert je staande te houden in een moeilijke situatie met een ernstig zieke man.
Het is zwaar en helaas blijft dat voorlopig zo. Je moet aan jezelf blijven denken, anders kun je hem niet helpen en heb je zelf kans op een burnout.
Plan voor jezelf regelmatig (liefst wekelijks) iets in waar jij ontspanning in vindt. Je zou je man uit kunnen leggen dat je dit nodig hebt om sterk te kunnen blijven.
Ik hoop dat je al toegekomen bent aan het boek Help, mijn partner heeft een depressie. Staan veel nuttige tips in.
Het is zwaar en helaas blijft dat voorlopig zo. Je moet aan jezelf blijven denken, anders kun je hem niet helpen en heb je zelf kans op een burnout.
Plan voor jezelf regelmatig (liefst wekelijks) iets in waar jij ontspanning in vindt. Je zou je man uit kunnen leggen dat je dit nodig hebt om sterk te kunnen blijven.
Ik hoop dat je al toegekomen bent aan het boek Help, mijn partner heeft een depressie. Staan veel nuttige tips in.
zaterdag 6 oktober 2018 om 09:31
Ik lees het niet zo hoor. Het is ook gewoon frusterend en soms moet je even stoom afblazen. Ik kon bij m'n zusjes ook lekker praten erover en dat klonk ook niet altijd even aardig over vriend, geloof ik meteen. Maar die snapte ook dat dat gewoon de frustratie was.MrsJane schreef: ↑06-10-2018 08:37Nu ik mijn laatste post nog eens lees merk ik dat ik een beetje terugval in de rol van ‘harteloze’ vrouw. Ik denk er helemaal niet over om te gaan scheiden en ik doe mijn best om hem zo goed mogelijk te steunen, maar soms is het gewoon frustrerend. En dan kan ik me op dit forum even laten gaan, want man wil ik er niet mee lastigvallen.
Ik vind dat je het knap doet hoor, het is ook niet alsof hij een griepje heeft en je weet dat hij over twee weken beter is.
zaterdag 6 oktober 2018 om 10:59
Eerlijk antwoord? Mijn man heeft niet meer zo veel energie, is na zijn werk bekaf. Feestjes en drukte kan hij niet meer aan, en ligt vroeg op bed. Wel heeft hij meer interesse in ons en bemoeit hij zich meer met de kinderen.MrsJane schreef: ↑06-10-2018 09:42Ik wil absoluut verder met de man die hij was voor zijn depressie. Hij was grappig, sterk, een geweldige vader, een harde werker en mijn allergrootste steun. We deden veel leuke dingen samen en dat wil ik graag terug. Maar komt dat wel terug, wordt hij ooit weer de oude? En dan bedoel ik, écht de oude. Of blijft er altijd iets over van de depressie?
zaterdag 6 oktober 2018 om 11:43
Mijn therapeut is ervan overtuigd dat ik er helemaal bovenop zal komen. Dat ik er zelfs sterker uit zal komen. Ik heb zelf een zware depressie met suïcide gedachten en kan niet meer werken. Ik houd me vast aan de uitspraak van mijn therapeut.MrsJane schreef: ↑06-10-2018 09:42Ik wil absoluut verder met de man die hij was voor zijn depressie. Hij was grappig, sterk, een geweldige vader, een harde werker en mijn allergrootste steun. We deden veel leuke dingen samen en dat wil ik graag terug. Maar komt dat wel terug, wordt hij ooit weer de oude? En dan bedoel ik, écht de oude. Of blijft er altijd iets over van de depressie?
Ik snap je angst goed en ook hoe zwaar het voor je moet zijn. Je moet ook aan jezelf denken en tijd voor jezelf nemen.
zaterdag 6 oktober 2018 om 19:05
Ik ben nu ongeveer een half jaar uit mijn depressie en ik slik nu zo’n 4 maanden geen medicatie meer. Maar ik ben absoluut nog niet de oude. Het is nog heel fragiel allemaal, alles gaat goed maar een kleine tegenslag komt heel heftig aan. Mijn belastbaarheid en energieniveau zijn nog lang niet hoe het was. Ik hoop maar dat het door de tijd beter zal worden.
zaterdag 6 oktober 2018 om 19:20
Dat weet je simpelweg niet. Net als dat je vijf jaar geleden niet kon vermoeden dat hij depressief zou worden. Het kan volledig overgaan en dat je weer terugkeert naar je oude zelf. Maar het kan ook dat er altijd latent een depressie op de loer blijft liggen. Het kan zijn dat hij voor 80% opknapt, maar een stukje levensenergie voorgoed kwijt is. Het kan dat zijn depressie goed geneest, maar hij altijd aan de medicatie moet blijven en de bijwerkingen op de koop toenemen.MrsJane schreef: ↑06-10-2018 09:42Ik wil absoluut verder met de man die hij was voor zijn depressie. Hij was grappig, sterk, een geweldige vader, een harde werker en mijn allergrootste steun. We deden veel leuke dingen samen en dat wil ik graag terug. Maar komt dat wel terug, wordt hij ooit weer de oude? En dan bedoel ik, écht de oude. Of blijft er altijd iets over van de depressie?
Dit zijn dingen in het leven die je simpelweg niet weet en waar je geen garanties op krijgt. Het enige dat je kunt doen is je vasthouden aan de statistieken over depressie en behandeling en de kans op (grotendeels) genezing. Ik weet uit mijn hoofd de cijfertjes niet. Maar de kans is natuurlijk reëel aanwezig dat je man hieruit komt, anders zou medicatie niet zo massaal worden voorgeschreven.
Het kan ook heel goed zijn dat je man lessen leert uit deze depressie (net als jij hier lessen uit leert). Er is nl. geen enkele levensgebeurtenis uitgesloten van invloed op de ontwikkeling van ons mens zijn. Dus ook de nare perioden leren ons lessen. Het kan zijn dat je man zelf tot de constatering komt dat hij van een aantal onderdelen in zijn leven ongelukkig is geworden. Of dat er dingen zijn in zijn verleden waar hij iets mee wil. Het kan zijn dat werk en carriere een andere betekenis voor hem krijgen. Maar ook gezin en partner. Het kan zijn dat hij een fanatieke gezondheidsfreak wordt of dat hij juist besluit het leven rustiger aan te willen doen. Hoe dan ook, dit leert hem én jou dingen over jezelf. Probeer dit ook als een kans te zien voor jezelf en probeer jullie gezinsleven zo goed als mogelijk te regelen en waar het (financieel) lukt uit handen te geven. Het kan best een opluchting zijn om de lat minder hoog te leggen, schoonmaken uit handen te geven, wat vaker een makkelijke maaltijd te eten, feestjes (kerst enzo) dit jaar eens wat easy going in te zetten, desnoods uit eten of gewoon stamppot met kerstliedjes en kaarsjes. Dus, wat kan jij doen voor jezelf om bepaalde verwachtingen los te laten?
zondag 7 oktober 2018 om 19:44
MrsJane schreef: ↑06-10-2018 09:42Ik wil absoluut verder met de man die hij was voor zijn depressie. Hij was grappig, sterk, een geweldige vader, een harde werker en mijn allergrootste steun. We deden veel leuke dingen samen en dat wil ik graag terug. Maar komt dat wel terug, wordt hij ooit weer de oude? En dan bedoel ik, écht de oude. Of blijft er altijd iets over van de depressie?
Wat fijn dat je zo'n concreet en positief beeld hebt van de man die hij kan zijn. En tegelijk misschien wel extra moeilijk dat hij nu die man niet is. In principe is het een ziekte en niet een nieuw karakter, dus denk ik dat je er van uit kan gaan dat hij dus ook beter kan worden.
Anderzijds heeft het, denk ik, wel een behoorlijke impact op je mentale weerbaarheid, je komt er enerzijds sterker uit (je weet beter wat je mentale valkuilen/grenzen zijn?) en anderzijds blijft er misschien wel iets beschadigd (ben je gevoeliger geworden voor negatieve invloeden?).
Misschien dat het vergelijkbaar is met rugklachten; je kan langdurig platliggen vanwege plotselinge rugklachten; als je weer beter bent kan je in principe weer gewoon functioneren net als voorheen, maar blijft je rug een zwakke plek. Je hebt wel geleerd je rug beter te ontzien, en waarschijnlijk ook om de klachten te voelen aankomen.
In alle gevallen denk ik dat het wezenlijk iets anders is als je in een depressiviteit bent beland dan als je chronisch depressief bent. In het eerste geval moet je beter zien te worden, in het tweede geval moet je ermee om leren gaan.
maandag 8 oktober 2018 om 09:49
Weet je mrs Jane, als ik jouw posts lees vraag ik me eigenlijk ook af hoe lang je dit vol gaat houden. Uiteindelijk zit je hier al ruim een half jaar mee, doe je vanalles en verbetert er eigenlijk niets. Dat sloopt gewoon, hoeveel je ook van je man houdt. Ik denk ook niet dat je dat lijmt met een avondje weg of een keer uit eten.
Ik denk dat je echt even moet kijken naar structurele oplossingen voor zeker het komende half jaar, en dan puur gericht op jou. Zie het als gegeven dat man voorlopig geen steentjes bij kan dragen, ik denk dat je al blij mag zijn als zijn stemming wat opknapt zodat de relatie jou geen energie kost. Probeer bij de psycholoog ook op jezelf te focussen, niet op de depressie van je man/ je relatie. Nu moet je zorgen dat je zelf blijft staan in de storm.
En over eruit komen, ik heb de chronische variant, met er nu een gewone er overheen. Ik ben dus geen goede maatstaf. Maar ik zie mensen om me heen die er in blijven hangen, hun hele leven laten draaien om de depressie die is geweest. Ik zie mensen die het negeren, waarbij de depressie nooit echt oplost. Maar ik zie ook heel veel mensen die er sterker uitkomen, die zelfbewuster zijn en voor zichzelf durven te kiezen. Mensen die echt geleerd hebben van het depressief zijn niet meer in valkuilen trappen.
Maar met een diepe depressie zoals van je man (je wordt met een depressie niet standaard doorgestuurd naar de tweede lijn) kost het hoe dan ook tijd, veel tijd. Medicatie kan ondersteunen waardoor hij aan de oppervlakte misschien al snel weer stevig lijkt, maar het is geen oplossing. Voorlopig blijft de depressie nog wel een hoop van zijn energie opslurpen.
Heel veel sterkte, en als je de harteloze vrouw wil uithangen dan vooral hier doen, dan is het misschien IRL makkelijker om het niet te doen!
Ik denk dat je echt even moet kijken naar structurele oplossingen voor zeker het komende half jaar, en dan puur gericht op jou. Zie het als gegeven dat man voorlopig geen steentjes bij kan dragen, ik denk dat je al blij mag zijn als zijn stemming wat opknapt zodat de relatie jou geen energie kost. Probeer bij de psycholoog ook op jezelf te focussen, niet op de depressie van je man/ je relatie. Nu moet je zorgen dat je zelf blijft staan in de storm.
En over eruit komen, ik heb de chronische variant, met er nu een gewone er overheen. Ik ben dus geen goede maatstaf. Maar ik zie mensen om me heen die er in blijven hangen, hun hele leven laten draaien om de depressie die is geweest. Ik zie mensen die het negeren, waarbij de depressie nooit echt oplost. Maar ik zie ook heel veel mensen die er sterker uitkomen, die zelfbewuster zijn en voor zichzelf durven te kiezen. Mensen die echt geleerd hebben van het depressief zijn niet meer in valkuilen trappen.
Maar met een diepe depressie zoals van je man (je wordt met een depressie niet standaard doorgestuurd naar de tweede lijn) kost het hoe dan ook tijd, veel tijd. Medicatie kan ondersteunen waardoor hij aan de oppervlakte misschien al snel weer stevig lijkt, maar het is geen oplossing. Voorlopig blijft de depressie nog wel een hoop van zijn energie opslurpen.
Heel veel sterkte, en als je de harteloze vrouw wil uithangen dan vooral hier doen, dan is het misschien IRL makkelijker om het niet te doen!
vrijdag 12 oktober 2018 om 14:05
Dat kun je niet. Alleen door het te blijven herhalen en hopen dat het een keer aankomt bij hem. Ik lees niet alles (te confronterend soms) en weet niet of hij inmiddels hulp krijgt. Hulp is echt onmisbaar bij een depressie.MrsJane schreef: ↑12-10-2018 13:55Dank voor alle reacties. Best confronterend om te lezen dat veel mensen toch nog klachten hebben overgehouden aan de depressie... Man is altijd erg sportief en energiek geweest, dus zou het best lastig vinden als dat voorgoed weg is.
Heb helaas geen tijd om op iedereen persoonlijk te reageren, dus ik pik bovenstaande post er even uit. Je laatste zin vind ik een treffende. Normaal gesproken ben ik zeer ondernemend. Ik houd van m'n werk, ga 't liefst elke dag even met de kids naar buiten, vind het belangrijk dat het huis schoon is en eet het liefst verse maaltijden. Helaas merk ik steeds duidelijker dat dit momenteel niet haalbaar is. Financieel hebben we niet veel extra ruimte, dus moet ik leren om tijdelijk genoegen te nemen met een rommelig huis en magnetronmaaltijden. Langzaamaan begin ik mijn verwachtingen los te laten om de situatie voor mezelf makkelijker te maken, maar het blijft soms lastig.
Man beseft trouwens heel goed dat ik het zwaar vind. Hij maakt regelmatig opmerkingen als "sorry dat ik jullie leven zo moeilijk maak" of "sorry dat je niets aan me hebt" of "als het ooit nog goed komt met mij, heb ik heel wat goed te maken". Elke keer probeer ik hem te overtuigen dat ik hem niets kwalijk neem en dat hij zich niet schuldig moet voelen, maar hij blijft erover doorgaan. Ik doe mijn best om het voor hem te verbergen, maar hij ziet het heus wel als ik er helemaal doorheen zit na een lange dag in m'n eentje met met twee drukke kinderen. Hij heeft ook weleens gezegd "ik hoop echt dat je geduld hebt en dat we hieruit komen", alsof hij bang ik dat ik wegga. Hoe kan ik hem overtuigen dat het goed komt? En dat ik nergens heen ga?
vrijdag 12 oktober 2018 om 14:18
Ik vind dit heel erg heftig voor je. Niet alleen moet je nu de kar trekken. Maar je mag ook niet laten zien dat je het zwaar vindt. Want anders voelt je man zich schuldig en heb jij vervolgens de angst dat hij eruit stapt om jou 'te sparen'.
vrijdag 12 oktober 2018 om 21:38
Zeker doen, het is een eye-opener.MrsJane schreef: ↑12-10-2018 14:23Dankjewel voor je lieve reactie
Ik heb nog geen wekelijks vast moment gevonden om te ontspannen, maar ik probeer wel zoveel mogelijk leuke dingen te doen.
Ben laatst met een vriendin en de kinderen naar de dierentuin geweest, dit weekend ga ik weer bij mijn ouders logeren en heb volgende week een avondje gepland met mijn schoonzussen. Verder wil ik een proefles yoga gaan doen, om te kijken of dat wat voor me is.
Het boek ligt al een paar weken op tafel, maar ben er nog steeds niet aan begonnen. Zal ik binnenkort toch maar eens gaan doen
En wat goed dat je leuke dingen doet "voor jezelf"! Ik vind je heel sterk.
Wel verdrietig he, als je man zegt zich schuldig te voelen... dat geeft dan weer zo'n machteloos gevoel. Maar het is prima als je aangeeft het moeilijk te hebben met de situatie. Hij heeft recht op jouw eerlijkheid. En ook goed dat je meegaat naar het gesprek. Dat schept voor jou ook helderheid.
By the way, mijn man is ook weer depressief. Het is weer een rollercoaster.
zaterdag 20 oktober 2018 om 10:49
Probeer je nou niet schuldig te voelen. Je MOET er af en toe even uit, anders hou je het niet vol.MrsJane schreef: ↑20-10-2018 09:52We hebben dat gesprek a.s. maandag. Ik ben heel erg benieuwd wat ze van plan zijn.
Verder gaat het zijn gangetje hier: standje overleven nog steeds. Gisterenavond weggeweest met mijn schoonzussen, super gezellige avond gehad. Maar toen ik om 1 uur ‘s nachts thuis kwam, zat man compleet uitgeput beneden op de bank samen met onze eenjarige zoon. Blijkt dat ie de hele avond heeft gehuild en niet wilde gaan slapenVoelde me dus meteen schuldig dat ik weg was geweest. Opvallend wel dat zoon meteen ging slapen toen ik hem zelf in bed legde. Alsof hij nu al niet meer gewend is dat man voor hem zorgt. Soms ben ik enorm bang dat die depressie ook de band tussen man en onze kinderen verpest. Maar misschien is dat overdreven...
Bespreek a.s. maandag ook je zorg om de invloed die je man's depressie op de kinderen kan hebben. Heus, ook hier kun je hulp bij krijgen.
Tot nu toe doe je het goed. Je zou je nog wat in kunnen lezen over wat een depressie precies is , maar dat heb je misschien al gedaan.
Kijk op internet eens bij de Depressievereniging, staat ook veel informatie.
Wat merken jij en je man tot nu toe van de medicatie? Zijn de klachten verergerd?
zaterdag 20 oktober 2018 om 10:59
Ja wij redden het. Het is moeilijk. Misschien is het een voordeel, maar ik heb een "omgekeerde dagschommeling", dus ik voel me in de ochtend redelijk en in de middag knalt de depressie er weer keihard door. Mijn man komt juist moeilijk op gang (je kent dat wel, niet uit bed te krijgen). Dus 's-ochtends kan ik hem een beetje "aanzwengelen" en 's-avonds probeert hij mij op te beuren. En we gaan samen wandelen en sporten.
Vreselijk uitzichtloos lijkt me dat, als het steeds weer terug keert. Redden jullie het een beetje? En we hebben allebei een hele goede therapeut en psychiater.
Gelukkig hebben we geen kinderen, dat moet nog moeilijker zijn, lees ik ook uit jouw verhaal.
Slaapt jou man ook zo slecht?
zaterdag 20 oktober 2018 om 11:00
Nou, beetje flauwe opmerking van mij. Maar waarom legt je man nooit de eenjarige in bed? Dat is toch maar een heel klein klusje? Ik snap dat een heel dagdeel voor ze zorgen te zwaar is. Maar af en toe een boterham smeren of een speelgoedje aangeven, moet toch lukken?MrsJane schreef: ↑20-10-2018 09:52We hebben dat gesprek a.s. maandag. Ik ben heel erg benieuwd wat ze van plan zijn.
Opvallend wel dat zoon meteen ging slapen toen ik hem zelf in bed legde. Alsof hij nu al niet meer gewend is dat man voor hem zorgt. Soms ben ik enorm bang dat die depressie ook de band tussen man en onze kinderen verpest. Maar misschien is dat overdreven...
Dat is misschien iets wat je in de routine kunt brengen. Hele kleine dingen die ervoor zorgen dat hij contact met de kinderen houdt. 's Ochtends de tanden van de oudste poetsen (is hij mooi meteen uit bed, goed voor zijn ritme), 's avonds het kleintje een schone luier geven.
maandag 29 oktober 2018 om 21:49
Hoe is het mrsjane, kan je de ballen nog in de lucht houden, of kan je man al wat meer aan? Ben ook heel benieuwd hoe het behandelgesprek was.
Fijn dat je wel op stap bent geweest, wel blijven doen! jammer dat het voor je man minder was. Had hij misschien ook gewoon geen energie om het gedrag van jongste te doorbreken? Was fijn geweest als hij op zo'n moment zijn moeder om hulp kon vragen maar dan moet hij ze wel inlichten.
Hier gaan de kinderen juist meer aan me hangen als ik in een bui zit, en het zijn al zo op mij gericht. Net andersom dus. Maar dat depressie invloed heeft op je kinderen kan je niet voorkomen denk ik. Maar depressie hoort net zo goed bij het leven als bv rouw, alleen is depressie nog moeilijker uit te leggen aan zulke jonge kinderen.
Fijn dat je wel op stap bent geweest, wel blijven doen! jammer dat het voor je man minder was. Had hij misschien ook gewoon geen energie om het gedrag van jongste te doorbreken? Was fijn geweest als hij op zo'n moment zijn moeder om hulp kon vragen maar dan moet hij ze wel inlichten.
Hier gaan de kinderen juist meer aan me hangen als ik in een bui zit, en het zijn al zo op mij gericht. Net andersom dus. Maar dat depressie invloed heeft op je kinderen kan je niet voorkomen denk ik. Maar depressie hoort net zo goed bij het leven als bv rouw, alleen is depressie nog moeilijker uit te leggen aan zulke jonge kinderen.
