Partner depressief, ik kan er niet meer tegen!

Wow Jane, jouw man mag zich gelukkig prijzen met jou. Je zet veel stappen om het voor jullie zo prettig mogelijk te maken.

Super geregeld lijkt me zo. En fijn dat je even hebt kunnen bijtanken.

Ik hoop voor jullie allebei dat de medicatie snel wat gaat doen en de scherpe randjes weghaalt. Is jullie wel verteld dat de medicatie uitproberen is, en dat je soms meerdere moet proberen voordat je er een hebt die voor je werkt. Niet om jullie te ontmoedigen, maar ik meld het even zodat je niet al te teleurgesteld bent als deze niet voldoende doet. (en het kan ook wel gewoon bij de eerste aanslaan hoor). Tegenwoordig wordt er ook bij de moderne middelen nog wel eens bloed geprikt om te kijken of de dosis accuraat is. Is nog niet heel lang zo, grote kans dat je huisarts hier niet van op de hoogte is. Maar mocht het nodig zijn kan je dit wel met haar bespreken.

Voor kinderopvang alternatieven: heb je geen (potentiële) oppas-puber in de buurt die na de middagdut van kind(eren) ze op kan halen voor een fietstochtje, bezoekje aan de kinderboerderij/ intratuin om voor je man de druk wat te verlichten. En idd de gemeente, hier heb je een groep vrijwilligers die tijdelijk ondersteuning kan bieden (gratis) bv tuin bijhouden als je met een gebroken been zit, ritjes naar het ziekenhuis maken, helpen met administratie. Misschien is er bij jullie ook zoiets waar je een tijdelijke oppas oma kan vinden? Overigens zou je man dat van achter de computer al een eind kunnen uitzoeken/ regelen. Het hoeft niet allemaal door jou te gebeuren, je moet alleen hem even aanslingeren/ een van jou ballen toe te werpen!

tvp

viva-amber schreef: ↑

24-09-2018 09:10

Het is echt voor iedereen hetzelfde. Er zijn ook verschillende soorten depressies en niet iedereen heeft hetzelfde copingsmechanisme.

Wat bedoel je met je eerste zin? Het is echt voor iedereen hetzelfde?
Met je zinnen erna weet ik niet of je de eerste zin een typfout heeft, sarcastisch is of er gewoon staat wat je bedoelt.

Hoe is het nu?

Boheme schreef: ↑

18-09-2018 11:19

Jij begrijpt niet eens wat een depressie is. Misschien wordt het eens tijd om je te gaan inlezen.

Ik heb zelf een zware depressie en ik ben blij dat mijn man ziet dat ik het niet ben in mijn diepe buien, maar mijn depressie, mijn ziek zijn. Dat ik hem niet irriteer als ik het niet zie zitten.

Hij stelt zich niet aan. Hij wil ongetwijfeld ook van zijn prachtige gezin genieten, maar zijn depressie staat dat in de weg.

Steun hem, erken de depressie en wees niet zo'n hork als wat je nu bent.

Tja, en toch he, snap ik het denk ik niet helemaal. Jij schrijft dat je zwaar depressief bent en bestempeld to als een hork. Maar ik begrijp het ook niet helemaal hoe iemand zich zo vreselijk kan laten gaan. Ik ben welliswaar nooit zwaar depressief geweest, dat scheelt ongetwijfeld veel. Maar ik ben wel zo'n drie jaar depressief geweest in wat wisselende gradaties qua diepte. En ik herken de gevoelens van niks meer willen, nergens interesse in, een grauwe grijze sluier om de wereld heen, enorm schuldgevoel over vanalles en dood en doodmoe zijn, alsof je lood door je aderen hebt lopen. Ik heb gevoelens gehad dat wat mij betreft de wereld mocht stoppen met draaien of als ik nooit meer wakker zou worden, dat het me een verlossing zou lijken. Desondanks ging ik nog wel door, zij het minimaal. Want ik wist helemaal niet dat ik depressief was. Dacht dat het leven gewoon zo was en dat het een dagelijks gevecht was voor iedereen. Heb er eigenlijk nooit bij stilgestaan toendertijd dat het wel eens anders zou kunnen voelen. Ik gleed er zo ongemerkt in en het leven daarvoor was ook niet om over te juichen, dus ik had weinig vergelijkingsmateriaal.

Anyhow, voordat ik een heel verhaal uiteenzet over mijzelf. Ik deed toen nog wél dingen. Ik werkte en bij mijn oudste was ik zelfs behoorlijk actief. Niet op momenten dat de wereld weg was hoor (als man aan het werk was en oudste kind naar de opvang en ik vrij was). Dan lag ik de hele dag in bed en had een smoes waarom er weinig was gedaan die dag. Maar als mijn kind er was of mijn man was er, dan voelde het als gezichtsverlies als ik toe zou geven aan mijn diepste verlangen om de deken over me heen te trekken en er niet meer te hoeven zijn. Dus ik deed koediekoedie met mijn ventje, deed het huishouden, ging op vakantie, ging in de weekenden 'gezellig' fietsen. Maar vooral omdat ik me schaamde en niet wilde dat iemand ook maar iets zou merken. Ik dacht nl. dat het aan mij lag, dat ik gewoon een slecht en lui stuk vreten was, terwijl ieder ander hetzelfde deed zonder mopperen. En aangezien ik het idee van door de mand vallen niet kon verdragen (want ik oordeelde al erg genoeg over mezelf, laat staan dat anderen daar nog een schepje bovenop zouden doen...), deed ik alsof alles koek en ei was.
Gelukkig heb ik eindelijk hulp gekregen.

Maar wat ik maar wil zeggen: een depressie staat niet meteen gelijk aan compleet apatisch zijn en alles op de grond gooien en zitten mopperen en snauwen naar de rest van de wereld. Ja, dat kost moeite. Energie voor het leven die je amper hebt. Ik zal ook de laatste zijn die anders beweert. Maar ik vind een depressie geen excuus om je naasten slecht te behandelen of compleet alles uit handen te laten vallen en op het bordje te flikkeren van je partner.
Tuurlijk mag je hulp vragen (én verwachten van de mensen die je lief hebben) en accepteren en zal de partner een paar extra zeilen moeten bijzetten. Maar ik begrijp persoonlijk de complete overgave aan de depressie niet helemaal. Juist met een depressie hamert men erop dat je een ritme moet vasthouden, zelfzorg moet bijhouden en erop uit moet proberen te gaan. En natuurlijk behandeling zoeken.

Een partner die dat niet op z'n minst probeert na zo'n lange tijd, kan bij mij op een gegeven moment ook rekenen op weinig begrip.

Mijn huisarts zei me dat een depressie je in zijn greep kan houden en je voor de gek kan houden. Hij kan je steeds dieper het dal intrekken. En dan kun je niks meer, alleen maar rust pakken en hulp zoeken. Maar dan komt het stukje het voor de gek houden. De depressie kan ervoor zorgen dat je helemaal geen hulp wilt zoeken. Dat doet de depressie. Je partner zal dus aan de bel moeten trekken voor hulp en jij zal die wel moeten accepteren, anders wordt het niet beter. Maar dat kan moeilijk zijn. Maar zeker wel noodzakelijk. Een depressie is een ziekte en die wordt nog altijd onderschat.

Weet je dat je de eerste periode van start AD er slechter aan toe kan raken? Want het middel werkt nog niet en daar bovenop krijg je vervelende bijwerkingen. Dus de meesten voelen zich in eerste instantie slechter dan beter. Pas na een week of zes zou het langzaam tot verbetering moeten komen. En ook dan zul je nog een tijd moeten doorbijten totdat je de juiste dosis te pakken hebt.

Dus verwacht voorlopig nog even geen wonderen.
Wel goed dat je grenzen stelt aan zijn gedrag naar jullie toe (qua mopperen).

Coconuts12 schreef: ↑

04-10-2018 10:18

Mijn huisarts zei me dat een depressie je in zijn greep kan houden en je voor de gek kan houden. Hij kan je steeds dieper het dal intrekken. En dan kun je niks meer, alleen maar rust pakken en hulp zoeken. Maar dan komt het stukje het voor de gek houden. De depressie kan ervoor zorgen dat je helemaal geen hulp wilt zoeken. Dat doet de depressie. Je partner zal dus aan de bel moeten trekken voor hulp en jij zal die wel moeten accepteren, anders wordt het niet beter. Maar dat kan moeilijk zijn. Maar zeker wel noodzakelijk. Een depressie is een ziekte en die wordt nog altijd onderschat.

Onderschat dit niet MrsJane; je hoeft niet over hem heen te walsen, maar realiseer je wel dat zijn beoordelingsvermogen is aangetast. Hij is een heel stuk minder in staat om in te zien wat goed is voor anderen en hemzelf. Jij zal dus beslissingen moeten nemen die je baseert op jouw inschatting ook al is hij het daar soms niet mee eens.

En omdat er zowel extra praktische druk als extra mentale druk bij jou komt te liggen moet je ook proberen jezelf in het oog te houden. Als jij het nodig hebt om er even een dagje tussenuit te gaan bijvoorbeeld dan regel dat. Zowel voor jezelf als voor hem is het belangrijk dat jij overeind blijft.

Heel veel sterkte de komende tijd. Het is wel heel fijn om van je te vernemen dat behandeling is/wordt gestart.

Vervelend Mrs Jane dat er nog geen zicht is op verbetering. Hou je het zelf wel vol? En ben je zelf al bij de psycholoog geweest?

Vreemd dat er binnen twee weken al gewisseld wordt, had hij zulke extreme bijwerkingen? Verwacht geen wonderen, pas na zes weken valt er echt wat te zeggen eigenlijk. En dan heb je bij start therapie ook nog het gevaar van verder wegzakken. Reken echt nog op even doorbijten en neem maatregelen zodat je het ook vol kan houden!

Ik vind na 2 weken wisselen ook snel, omdat je dan meestal nog niks kunt zeggen over de werkzaamheid ervan. Tenzij de bijwerkingen niet te doen zijn natuurlijk. Dan is stoppen het enige alternatief.

Qua bijwerkingen heb je neem ik aan ook gelezen wat je kunt verwachten? So wie so is vervlakking van emoties een veel voorkomende bijwerking, lichamelijke sensaties ( zoals tintelingen, droge mond, onrustige ledematen, misselijkheid, hoofdpijn, gekke hersenschokjes) en seksueel verminderd functioneren. Het is niet mis wat bijwerkingen kunnen zijn, dus weer hiervan op de hoogte.

MrsJane schreef: ↑

06-10-2018 07:39

Bij de eerste soort antidepressiva had hij enorm veel last van spanningen in zijn kaak. De huisarts had dat ooit eerder meegemaakt bij een patiënt en bij diegene is dat nooit meer weggegaan. Vandaar dat ze andere medicatie is gaan voorschrijven. Bij de nieuwe soort heeft hij daar minder last van, maar nog steeds veel spanning in zijn lijf.

Zelf trek ik het slecht. Ik merk dat ik steeds meer gestresst raak. Man probeert elke dag iets te doen, maar dat zijn eigenlijk altijd dingen voor zichzelf. Hij gaat dan bijv. naar buiten een rondje wandelen, of een wedstrijd van zijn sport bekijken o.i.d. En dan is hij daarna helemaal gesloopt en moet ie uren bijkomen, waardoor alles weer op mijn bordje komt. Ik baal daar heel erg van. Zou liever zien dat hij iets in huis doet als hij de energie heeft i.p.v. dat hij naar buiten gaat. Maarja, dat is natuurlijk niet ontspannend voor hem...

Ik besef dat we nog minimaal een maand moeten wachten op eventuele verbetering, maar het duurt allemaal zo lang en het lijkt steeds zwaarder te worden.

Ik denk dat je er van uit moet gaan dat zelfs als je verbetering merkt, dat het effect van die verbetering minimaal is. Dus als je er van uit gaat dat je van hem voorlopig (het komende jaar) niet veel meer kan verwachten dan nu, wat zou jij dan nodig hebben om die situatie aan te kunnen?

MrsJane schreef: ↑

06-10-2018 08:32

Heel eerlijk? Ik weet niet of ik het nog een jaar ga volhouden op deze manier. Ik wil absoluut niet uit elkaar, maar soms fantaseer ik over een leven zonder constante negativiteit in huis, waar ik niet op m’n tenen hoef te lopen en waar de jongens een onbezorgde kindertijd kunnen hebben (want zij voelen de negatieve sfeer ook als papa beneden is). Een plek waar ik niemand hoef te ontlopen, zonder gemopper, zonder gezeik. En dat lijkt me heerlijk

Ik kan me zo voorstellen dat je op dit moment weinig genegenheid voelt voor hem. Maar dat 'moet' dan wel gerelateerd zijn aan zijn huidige staat van zijn. Oftewel; kan je je weer een normale situatie/relatie voorstellen met hem als hij weer opkrabbelt? Want het kan ook zijn dat je misschien eigenlijk wel klaar bent met jullie relatie, los van zijn depressie. Dat is op dit moment natuurlijk wel moeilijk te overzien, maar misschien wel goed om daar toch ook over na te denken. Het lijkt me alleen haalbaar als je aan het werken bent naar een relatie die op een punt kan komen waarop je beide gelukkig bent en niet naar een punt waarop hij beter is maar jij ongelukkig. Dat laatste hou je niet vol; jij hebt extra kracht, energie en motivatie nodig om nu de kar te trekken. Dan moet je dat wel ergens vandaan kunnen halen.

Misschien moet je eens proberen wat afstand te nemen (een dagje/weekendje er tussenuit) om eens naar de situatie te kijken en om te bedenken wat jij nodig hebt.

MrsJane schreef: ↑

06-10-2018 08:37

Nu ik mijn laatste post nog eens lees merk ik dat ik een beetje terugval in de rol van ‘harteloze’ vrouw. Ik denk er helemaal niet over om te gaan scheiden en ik doe mijn best om hem zo goed mogelijk te steunen, maar soms is het gewoon frustrerend. En dan kan ik me op dit forum even laten gaan, want man wil ik er niet mee lastigvallen.

De frustratie van je af schrijven is wel lekker, maar geeft ook een wat vertekend beeld (de harteloze vrouw). Maar ik kan me de frustratie erg goed voorstellen en je uitlatingen in dat perspectief plaatsen, dat kunnen anderen vast ook (en sommigen weer niet).

Misschien dat anderen die direct te maken hebben gehad met een depressie (zelf of partner) je een beeld kunnen geven van het tijdsverloop.