Psyche
alle pijlers
Partner depressief, ik kan er niet meer tegen!
donderdag 20 september 2018 om 21:27
donderdag 20 september 2018 om 21:30
Op zo'n moment ben ik weer zo blij met onze laagdrempelige gezondheidszorg. Waar je gewoon zelf een psychiater kan bellen voor een afspraak.
Ik heb meerdere familieleden die een klinische depressie hebben doorgemaakt. Het is niet omdat het een psychische ziekte is dat het niet urgent is! Iemand met een depressie LIJDT. En de omgeving lijdt mee, zoals je zelf helaas moet ervaren.
Ik hoop dat jullie snel geholpen kunnen worden!
Ik heb meerdere familieleden die een klinische depressie hebben doorgemaakt. Het is niet omdat het een psychische ziekte is dat het niet urgent is! Iemand met een depressie LIJDT. En de omgeving lijdt mee, zoals je zelf helaas moet ervaren.
Ik hoop dat jullie snel geholpen kunnen worden!
donderdag 20 september 2018 om 22:00
donderdag 20 september 2018 om 22:18
Ik heb meegelezen en nog niet gereageerd, maar zou een bioscoop-abonnement iets kunnen zijn? Je zit even in een andere wereld, hoeft niet te socializen, en je kunt er zo vaak als je wil even 2 uurtjes uit.
donderdag 20 september 2018 om 22:20
Huisarts kan mogelijk ook nog iets betekenen mbt de wachtlijst. Nog een half jaar zo door lijkt me geen doen, niet voor jou maar ook niet voor je man.
Nee, mijn familie weet nog steeds heel weinig. Ik liet laatst iets vallen over stress en meteen was er paniek/ goedbedoelde adviezen/ pittige vragen/ melijwekkende blikken. En waar ik bij mensen die wat verder van me afstaan het wel langs me heen kan laten gaan komt het van mijn familie keihard en verkeerd binnen.
Wat mij betreft komen ze het nooit te weten al wordt dat met gemak wel lastiger. Beetje lullig wel om, als het idd zover komt, te moeten melden dat ze stroom door mijn hersenpan gaan jagen
.
Depressie is echt ontzettend waardeloos. Als je er niet geweest bent kan je volgens mij niet invoelen hoe zwart en donker en uitzichtloos het kan zijn. Ik vind het knap dat je een poging doet, al gaf je eerst aan het niet meer te trekken. Blijf proberen het verschil brengen zien tussen je man en de depressie. En wat iedereen zegt, zorg goed voor jezelf zodat je door kan gaan. En als je hulp nodig hebt van familie dan daarin je man maar overrulen hoor.
Zelf deel ik vaak mee dat ik een depressie heb, dat ze best van alles mogen vragen maar dat ik er verder niet over wil praten en mijn eigen weg qua behandeling wil kiezen. Zoals gezegd lukt dat met mijn familie niet maar met vrienden/ buren/ collega's weer wel. Denk zelf omdat zij zich niet zo verantwoordelijk voelen voor mijn welzijn.
Overigens pikt mijn vriend het niet als ik de hele dag op de bank zit. Sleept hij mij mee onder het mom van "als ik moet wachten tot jij ergens zin in hebt komen we nooit ergens". Klinkt bot maar werkt vaak wel. " Verplichte dingen als verjaardagen gaat hij dan wel meestal alleen af. Denk dat we aardig een weg hebben gevonden, maar we hebben dan ook al even ervaring
Nee, mijn familie weet nog steeds heel weinig. Ik liet laatst iets vallen over stress en meteen was er paniek/ goedbedoelde adviezen/ pittige vragen/ melijwekkende blikken. En waar ik bij mensen die wat verder van me afstaan het wel langs me heen kan laten gaan komt het van mijn familie keihard en verkeerd binnen.
Wat mij betreft komen ze het nooit te weten al wordt dat met gemak wel lastiger. Beetje lullig wel om, als het idd zover komt, te moeten melden dat ze stroom door mijn hersenpan gaan jagen
. Depressie is echt ontzettend waardeloos. Als je er niet geweest bent kan je volgens mij niet invoelen hoe zwart en donker en uitzichtloos het kan zijn. Ik vind het knap dat je een poging doet, al gaf je eerst aan het niet meer te trekken. Blijf proberen het verschil brengen zien tussen je man en de depressie. En wat iedereen zegt, zorg goed voor jezelf zodat je door kan gaan. En als je hulp nodig hebt van familie dan daarin je man maar overrulen hoor.
Zelf deel ik vaak mee dat ik een depressie heb, dat ze best van alles mogen vragen maar dat ik er verder niet over wil praten en mijn eigen weg qua behandeling wil kiezen. Zoals gezegd lukt dat met mijn familie niet maar met vrienden/ buren/ collega's weer wel. Denk zelf omdat zij zich niet zo verantwoordelijk voelen voor mijn welzijn.
Overigens pikt mijn vriend het niet als ik de hele dag op de bank zit. Sleept hij mij mee onder het mom van "als ik moet wachten tot jij ergens zin in hebt komen we nooit ergens". Klinkt bot maar werkt vaak wel. " Verplichte dingen als verjaardagen gaat hij dan wel meestal alleen af. Denk dat we aardig een weg hebben gevonden, maar we hebben dan ook al even ervaring
donderdag 20 september 2018 om 22:58
Willen is voor mij wel één van de heftigste triggers, weet natuurlijk niet of dat voor jouw man ook geld (mannen werken sowieso anders dan vrouwen
) Denk ook aan minder voor de hand liggende momenten. Als bv de aardbeienjam die ik altijd op brood doe op is reageert mijn lijf ook alsof ik in een levensbedreigende situatie zit. Want dan moet ik min of meer nadenken wat ik wil (daar is die pop up weer) En als op dat moment iets aan me gevraagd wordt of iets gezegd wordt kan ik erg extreem/ dramatisch reageren. Nou kan ik na zoveel depressies en therapieën dit aardig reguleren maar je man heeft nog helemaal geen handvatten dus dat maakt het dubbel moeilijk. ( En ja, er is altijd ruimte voldoende jam in huis
donderdag 20 september 2018 om 23:11
Bij kanker niet, bij depressies helaas wel ook al heb je zelf moord gedachten. En ook al heb je een crisisopname gehad.. heb aan alle bellen getrokken bij huisarts GGZ.. toen man drie maanden later weer zo afgleed en nog steeds geen behandeling had, heb ik de verantwoording bij hun gelegd. En mocht hij omdat ik zo zeurde langs komen.. crisisopname 2 volgde.. ze hadden de hele situatie onderschat...Vlaamsemeid schreef: ↑20-09-2018 21:27Je man heeft zelfmoordgedachten en hij staat op een wàchtlijst?
Hij moet met spoed hulp krijgen (antidepressiva).
Het is ontzettend zwaar om met een depressieeve partner te leven. Maar hij moet nu snel geholpen worden. Zou hij als hij kanker had ook op een wachtlijst komen?
Net als dat de 2 jaar later toegangen dat ze hem voor zijn behandeling hadden moeten laten opnemen...
Helaas is de psychiatrie kapot bezuinigd, en zijn er door de hardere maatschappij, en door veel meer te eisen van mensen op school of op hun werk in combinatie met gezin en mantelzorg veel meer druk op mensen komen te staan.. en is de groep met psychische problemen veel groter..
donderdag 20 september 2018 om 23:41
Ik kom TO even een compliment geven en heel veel sterkte wensen. Het lijkt me verschrikkelijk zwaar zo, en ik vind het knap dat je het volhoudt. Ik vind je helemaal niet hard, juist heel erg menselijk.
En respect hoe je met de harde reacties van sommigen hier omgaat!
Ik heb geen tips verder, maar wens je zo toe dat er snel hulp voor je man (en voor jou!) komt en dat je je man zoals je hem kende weer terugvindt, en hij zichzelf.
En respect hoe je met de harde reacties van sommigen hier omgaat!
Ik heb geen tips verder, maar wens je zo toe dat er snel hulp voor je man (en voor jou!) komt en dat je je man zoals je hem kende weer terugvindt, en hij zichzelf.
Beter een half motto....
vrijdag 21 september 2018 om 05:35
Nee joh, niet te moeilijk denken. Is allemaal al gedoe genoeg natuurlijk. Als je maar even kan relaxen!MrsJane schreef: ↑20-09-2018 21:25Lucht zeker op en volgens mij heeft het man ook goed gedaan. Normaal ben ik niet zo’n prater en vind het ook best lastig. Maar denk dat het wel belangrijk is voor ons beide in deze situatie.
Dagje Netflixen bij een vriendin klinkt heerlijk, misschien moet ik dat gewoon wat vaker doen. Ik dacht meteen aan een nieuwe hobby, maar het hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn
En die wachttijden zijn echt een ramp. Maar ook instanties die soms niet weten wat ze doen. Geen plek, dus doorverwezen. Bel ik, bieden ze helemaal geen behandeling aan? Dus waarom we nou doorverwezen zijn? En die verwijzen door naar een instantie die 100km verder zit. Ook niet zo handig. Was voor mij wel lekker want kon al m'n frustratie afreageren op de wachtlijsten en what not. Kan er nog steeds woest om worden maar goed, je schiet er niets mee op. Bedacht me net dat ik voor mezelf een cursus mindfullnes heb gevolgd. Helpt niet perse met mediteren maar wel dat ik soms bewust stilsta bij gevoelens van stress oid. Van kan ik hier echt wat aan doen? Nee? Adem uit, adem in. Ja? Oké wat ga in dan doen? Werkt voor mij wel lekker.
vrijdag 21 september 2018 om 09:00
.Christiana schreef: ↑19-09-2018 23:25Helemaal eens! Toen mijn man zwaar depressief opgenomen was als crisis, zijn baan verloor, was er ook een vriend in behandeling van kanker..
(Voordat dat er commentaar op komt mijn vader, zus, opa s oma aan kanker verloren).
Waar er voor onze situatie geen enkel begrip was, geen steun. Mensen ons meden en vonden dat man zich niet zo aan moest stellen..
Werden hun bedolven onder bloemen, kaarten steunbetuigingen, mochten een weekend weg van een stichting, kregen een nieuw bankstel gefinancierd door de Roparun. Kregen van maatschappelijk werk hulp etc.
Vriend werd gelukkig beter! En zijn nog steeds onze vrienden van ons.
Een schril contrast met onze situatie, ik fulltime baan, twee kinderen. Smeken en drammen voor hulp GGZ ivm wachtlijsten.. regelen van hulp oudste en alle ballen hoog houden..
Als er al eens naar man gevraagd werd, nooit naar mij of naar de kinderen.. en hoe vaak ik de opmerking kreeg: je moet aan jezelf denken! Je moet leuke dingen gaan doen!
En verwijten naar mij, ik had eerder aan de bel moeten trekken, of ik het niet zag aankomen?
Tja een hele zwarte nare periode voor ons, geen contact meer met schoonfamilie vrienden kring uit gedund en dat is prima.
Man en ik stonden voor iedereen klaar jarenlang bleek niet wederzijds. Heb een hoop geleerd en sta anders in het leven.
Heel heftig en zwaar
Psychische problemen zijn vaak een onzichtbaar en onbegrepen probleem waar zowel stigma vanuit de omgeving, maar ook vanuit mensen op zichzelf op heerst. En dat terwijl depressie héél hoog staat op de lijst van oorzaken van 'wereldwijde ziektelast' en de belangrijkste oorzaak is van invaliditeit.
vrijdag 21 september 2018 om 11:32
vrijdag 21 september 2018 om 11:48
Goh, Mrs Jane, toch wel fijn dat het huisartsbezoek zo verlopen is. Beetje meer erkenning van het probleem, geloof ik toch?
W.b. dat je man ws wil dat niemand het weet omdat hij dat uitleggen ed niet wil.... dat kan ik me zó voorstellen. Ook het "medelijden" ofzo dat je dan krijgt en als die goede adviezen..... Goedbedoeld, maar zo vervelend en zwaar.
Die depressieve vriend van ons heeft dat ook, zoals ik al schreef. Maar zijn partner heeft gewoon aan mij aangegeven dat vriend dus niet op "hulp" en adviezen zat te wachten, het vervelend vond als mensen het onderwerp meden maar het ook vervelend vond als mensen hun medelijden lieten blijken. Ook wilde hij geen spontane bezoeken.
Nou, dat respecteer ik gewoon. Dus ik zeg niks over wat ik denk dat ie moet doen ("lekker veel gaan wandelen. Daar knap je echt van op"), ik vraag of ik langs mag komen, eenmaal daar zeg ik gewoon dat ik het hartstikke kut vindt voor 'm en we praten wat over algemene dingen of doen een spelletje. Ik denk niet dat hij dan ook maar íets aan mijn bezoeken heeft, maar zijn partner kan even een uurtje of anderhalf iets anders doen
. Daar doe ik het nu maar even voor.
Misschien kun jij ook zo'n dealtje met een paar mensen maken? Mensen die de wensen van je man begrijpen en respecteren? Die dus niet honderuit gaan praten ed, maar er gewoon wat zijn...
W.b. dat je man ws wil dat niemand het weet omdat hij dat uitleggen ed niet wil.... dat kan ik me zó voorstellen. Ook het "medelijden" ofzo dat je dan krijgt en als die goede adviezen..... Goedbedoeld, maar zo vervelend en zwaar.
Die depressieve vriend van ons heeft dat ook, zoals ik al schreef. Maar zijn partner heeft gewoon aan mij aangegeven dat vriend dus niet op "hulp" en adviezen zat te wachten, het vervelend vond als mensen het onderwerp meden maar het ook vervelend vond als mensen hun medelijden lieten blijken. Ook wilde hij geen spontane bezoeken.
Nou, dat respecteer ik gewoon. Dus ik zeg niks over wat ik denk dat ie moet doen ("lekker veel gaan wandelen. Daar knap je echt van op"), ik vraag of ik langs mag komen, eenmaal daar zeg ik gewoon dat ik het hartstikke kut vindt voor 'm en we praten wat over algemene dingen of doen een spelletje. Ik denk niet dat hij dan ook maar íets aan mijn bezoeken heeft, maar zijn partner kan even een uurtje of anderhalf iets anders doen
. Daar doe ik het nu maar even voor.Misschien kun jij ook zo'n dealtje met een paar mensen maken? Mensen die de wensen van je man begrijpen en respecteren? Die dus niet honderuit gaan praten ed, maar er gewoon wat zijn...
vrijdag 21 september 2018 om 12:02
Jane, wat fijn dat jullie serieus worden genomen en dat de eerste stappen zijn gezet. Ik hoop dat jij snel wat (praktische en emotionele) ondersteuning gaat krijgen.
Is er op je werk te praten over zorgverlof of tijdelijk wat minder werken?
De weerstand van je man tegen medicatie komt vrij vaak voor. Toch is medicatie de eerste belangrijke stap naar genezing van een ernstige depressie. Voor de beste begeleiding daarin kun je het beste naar een psychiater.
Realiseert je man zich dat hij depressief is? En dat hij professionele hulp en medicatie nodig heeft?
Is er op je werk te praten over zorgverlof of tijdelijk wat minder werken?
De weerstand van je man tegen medicatie komt vrij vaak voor. Toch is medicatie de eerste belangrijke stap naar genezing van een ernstige depressie. Voor de beste begeleiding daarin kun je het beste naar een psychiater.
Realiseert je man zich dat hij depressief is? En dat hij professionele hulp en medicatie nodig heeft?
vrijdag 21 september 2018 om 13:59
TO klinkt als een fijn huisartsenbezoek. Goed dat je aan de bel getrokken hebt.
En ik denk dat je depressieve vriend hier juist veel aan heeft. Er is iemand die gewoon komt. Gewone dingen doet. Die ook steeds terugkomt. Iemand die hem niet als patiënt behandelt maar als vriend. Ik kan het niet goed uitleggen merk ik maar dit is echt waardevol! Wat goed dat je dit doet.purple1973 schreef: ↑21-09-2018 11:48Die depressieve vriend van ons heeft dat ook, zoals ik al schreef. Maar zijn partner heeft gewoon aan mij aangegeven dat vriend dus niet op "hulp" en adviezen zat te wachten, het vervelend vond als mensen het onderwerp meden maar het ook vervelend vond als mensen hun medelijden lieten blijken. Ook wilde hij geen spontane bezoeken.
Nou, dat respecteer ik gewoon. Dus ik zeg niks over wat ik denk dat ie moet doen ("lekker veel gaan wandelen. Daar knap je echt van op"), ik vraag of ik langs mag komen, eenmaal daar zeg ik gewoon dat ik het hartstikke kut vindt voor 'm en we praten wat over algemene dingen of doen een spelletje. Ik denk niet dat hij dan ook maar íets aan mijn bezoeken heeft, maar zijn partner kan even een uurtje of anderhalf iets anders doen
