Psyche
alle pijlers
Partner depressief, ik kan er niet meer tegen!
woensdag 19 september 2018 om 09:59
Ja daar kiest papa ook echt voor...Whatsinaname1988 schreef: ↑19-09-2018 08:35Snauwde jij je kinderen dan ook af? Want voor en tegen spoed vind ik hier weinig mee te maken hebben maar vind het veel te maken met het vergallen van de jeugd van de kinderen.Leuk hoor als papa alleen maar boos op de bank ligt.
En het werd vergeleken met een ernstige ziekte. Sorry dat vind ik niet, mijn man is ernstig ziek geweest. 1 maand daarvan thuis gewoond maar aangezien we minimaal 2 keer per dag op de spoedeisende hulp zaten of de ambulance was nodig is hij na die maand voor 6 maanden opgenomen. En mijn man lag serieus gewoon dood te gaan maar de kinderen afzeiken is niet in hem opgekomen. De kinderen hebben al meer meegemaakt dan ze lief is laat staan nog afgesnauwd worden. Want er is echt een heel verschil tussen ziek op de bank liggen en je normaal gedragen dan boos op de bank liggen.
Vreselijk dat jouw man ernstig ziek is geweest. Maar de man van to is ook ernstig ziek. (En het is geen wedstrijd he). Depressie is ook een ziekte waaraan je kunt overlijden. Bij een depressie doet het leven daadwerkelijk pijn. Een depressie is geen dipje of een chagarijnige bui. Het is een diep zwart gat.
Ik heb in mijn nabije omgeving ook een depressief persoon meegemaakt. In eerste instantie was mijn reactie ook van, ga naar buiten, schop onder je kont. Ik vond diegene zwak en apathisch. Todat ik zelf door meerdere miskramen en een burnout in een (lichte) depressie kwam. Het was nog maar een lichte vorm, maar ik kon bijna niks meer. Het deed gewoon letterlijk pijn. En het was niks vergeleken met wat mijn naaste doormaakte.
Als het je interesseert, lees dan eens wat van die links die hier zijn geplakt of doe de depressie simulator. Ik vind je reactie hard en onwetend.
woensdag 19 september 2018 om 10:09
Je kunt/ moet misschien wel een aantal acties op de korte en op de lange termijn ondernemen.
Via het sociaal kernteam bij de gemeente kijken of er ondersteuning mogelijk is, is heel belangrijk, maar zal helaas lange termijn worden.
aLs het jou nu zwaar valt,wat heel goed voor te stellen is, waarom vraag je je moeder niet voor2 dgn voor volgende week? En direct vragen of dat 2 weken later weer zo kan?
En dat hij dat mss niet wil, hij wil vast ook niet alles kwijt raken omdat jij instort.
Dan heb je voor jezelf ook lichtpuntjes en wordt je even ontlast.
Ook is het voor je man misschien beter te dragen als hij eens in de2 weken 2 dgn niks hoeft.
En jij kan die dagen wat leuks voor jezelf gaan doen. of als je werk gunstig gelegen is, bij je moeder slapen. Even een beetje ontspannen.
Daarnaast is onaangenaam gedrag naar jou of de kindereniet acceptabel, dan gaat ie maar lekker uit de kamer als het hem te veel is. Dat is namelijk heel goed mogelijk, maar lelijk doen is niet nodig.
Jij moet wel overeind blijven, ook n zijn belang!
Via het sociaal kernteam bij de gemeente kijken of er ondersteuning mogelijk is, is heel belangrijk, maar zal helaas lange termijn worden.
aLs het jou nu zwaar valt,wat heel goed voor te stellen is, waarom vraag je je moeder niet voor2 dgn voor volgende week? En direct vragen of dat 2 weken later weer zo kan?
En dat hij dat mss niet wil, hij wil vast ook niet alles kwijt raken omdat jij instort.
Dan heb je voor jezelf ook lichtpuntjes en wordt je even ontlast.
Ook is het voor je man misschien beter te dragen als hij eens in de2 weken 2 dgn niks hoeft.
En jij kan die dagen wat leuks voor jezelf gaan doen. of als je werk gunstig gelegen is, bij je moeder slapen. Even een beetje ontspannen.
Daarnaast is onaangenaam gedrag naar jou of de kindereniet acceptabel, dan gaat ie maar lekker uit de kamer als het hem te veel is. Dat is namelijk heel goed mogelijk, maar lelijk doen is niet nodig.
Jij moet wel overeind blijven, ook n zijn belang!
woensdag 19 september 2018 om 10:10
Ook dat is niet hetzelfde als een depressie met psychotische kenmerken.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 19 september 2018 om 11:20
Ik vind het bijzonder dat je blijft volhouden dat ik mijn man niet serieus neem en doe alsof er niets aan de hand is. Heb eigenlijk ook weinig zin om me keer op keer te blijven verdedigen.viva-amber schreef: ↑19-09-2018 09:22Je hoeft jezelf ook niet weg te cijferen. Ik begrijp ook heel goed dat relaties sneuvelen in deze perioden. Dat betekent nog steeds niet dat je het iemand kan aandoen om iemand niet serieus te nemen en maar te blijven roepen dat iemand niet boos of moe mag zijn. Je kan niet blijven doen alsof er niets aan de hand is.
Wel bedankt voor je andere tips en linkjes, dáár heb ik wel iets aan
woensdag 19 september 2018 om 11:30
Het was niet zo zeer tegen jou gericht maar vooral tegen die mensen die schrijven mijn man heeft een fysieke aandoening dus die van jou moet zo moeilijk doen want een depressie is niet zo erg. Of mensen die schrijven..het is niet zo erg want het is geen psychose...misschien is het wel een narcist dat hij zo met zichzelf bezig is. Zo enorm kwetsend.
Mensen die aangeven 0 ervaring te hebben met een depressie maar die wel met een waardeoordeel komen. Ik zie gerust wel dat je een omslag maakt in dit topic maar er zijn hier veel rare onware dingen geschreven en uit je OP blijkt dat je de ziekte van je man niet begrijpt. Je kunt het ook niet begrijpen wanneer je het zelf niet mee maakt.
In mijn familie hebben meerdere mensen depressies met recidive in milde tot de meest ernstige vorm. Ik heb zelf mensen met suïcide dreiging naar de huisarts of de crisisdienst gebracht. Mensen die niet mijn partner waren, zelfs geen familie of vriend. Ik kan mij kortom erg weinig voorstellen bij de kille reacties in dit topic.
Mensen die aangeven 0 ervaring te hebben met een depressie maar die wel met een waardeoordeel komen. Ik zie gerust wel dat je een omslag maakt in dit topic maar er zijn hier veel rare onware dingen geschreven en uit je OP blijkt dat je de ziekte van je man niet begrijpt. Je kunt het ook niet begrijpen wanneer je het zelf niet mee maakt.
In mijn familie hebben meerdere mensen depressies met recidive in milde tot de meest ernstige vorm. Ik heb zelf mensen met suïcide dreiging naar de huisarts of de crisisdienst gebracht. Mensen die niet mijn partner waren, zelfs geen familie of vriend. Ik kan mij kortom erg weinig voorstellen bij de kille reacties in dit topic.
viva-amber wijzigde dit bericht op 19-09-2018 11:41
60.94% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 19 september 2018 om 11:34
Amen! Dit is ook mijn advies: zorg voor jezelf! Laat jouw geluk nu niet van je man afhangen. Hoe je dit kunt doen moet je zelf bekijken, maar zorg dat je ergens je energie vandaan haalt, wat geeft jou een fijn gevoel, dagje sauna, weekendje weg met vriendinnen, avondje in de week niks?. Ik weet uit ervaring hoe zwaar het is als je zelf geen energie hebt en een ander het wel van je vraagt. Jullie kunnen elkaar niet invullen, jij kunt hem niet beter maken, dat moet ie zelf doen. In de tussentijd Kun je wel voor jezelf blijven zorgen. En zo ook beter voor je kids. Aan 2 ouders die het niet trekken hebben ze minder dan aan 1 ouder die het niet lukt. Heel veel sterkte, want makkelijk is het echt niet, dat weet ik....Namensgebruikersnaam schreef: ↑19-09-2018 07:15Als je de ziekte die depressie is, vervangt door een andere psychische ziekte, dan zou het hele viva-forum je aanmoedigen om goed voor jezelf te zorgen en te vertrekken. Hiermee wil ik je niet aanmoedigen om te vertrekken, maar wel dat je goed voor jezelf moet zorgen zodat je niet om kiept. Je wordt structureel (over) belast waarbij je niet hoeft te rekenen op begrip of aanpassing van je partner. Gewoonweg omdat hij dit nu niet kan door ziekte. Zoek dit op andere plaatsen. Verder mag je van hem eisen dat hij open staat voor jouw vragen om zich te laten behandelen/medicijnen te gebruiken en ook gehoor te geven aan de behoeften van het gezin. Ik hoop dat je de kracht, energie en hoop houdt dat het beter wordt en dat jullie dit samen overwinnen. Ik heb net zoveel te doen met je man als met jou en de kinderen die ook lijden onder de depressie.
woensdag 19 september 2018 om 11:43
Wat Jacy zegt is natuurlijk waarheid als een koe maar je kunt ook goed voor jezelf zorgen zonder harteloos te zijn tegen een ander. Het feit dat je empathie hebt betekent niet dat je daarnaast niet voor jezelf kunt zorgen en kiezen. Je kunt hem inderdaad niet beter maken en zelfs hem proberen te activeren leidt vaak tot weinig of niets. In die zin draag je ook niet de verantwoordelijkheid voor zijn gezondheid dat doet hij zelf.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 19 september 2018 om 13:07
.
Is het filmpje van de Black Dog al geplakt hier? (Ik heb geen tijd om nu 10 pagina's door te spitten)
Dit kan zowel voor jezelf als voor je partner helpend zijn
https://www.youtube.com/watch?v=XiCrniLQGYc
Jullie zitten in een onwijs lastige situatie die heel veel vraagt van jullie beiden. Depressie vraagt veel van degene die het zelf heeft en óók van de omgeving. Begrip is absoluut wel nodig, maar grenzen en stimulans ook. De balans daarin vinden, wat ligt er bij jou en wat ligt er bij een ander (je partner (eigen verantwoordelijkheid), de therapeut, anderen) is niet in een hapklaar antwoord te vangen.
Hoe moeilijk het ook is met depressie, in een bepaalde mate actief zijn is absoluut noodzakelijk, maar het is ook belangrijk om de lat laag te leggen en de activiteiten in kleine stapjes op te hakken. Daarnaast is therapie nodig om te kijken naar wat er achter de depressie zit. Medicatie kan soms ondersteunend werken of je de ergste fase(s) door helpen. Wellicht kan de POH-er bij de huisarts jullie ondersteunen met de praktische zaken zoals (voor je man) dagindeling, activiteiten en (voor jullie) jullie rolverdeling en een kleine controle functie hebben buiten jullie relatie om. Maar ik las ook dat je man al hulp heeft, maar nog op de wachtlijst staat voor de juiste hulp, wellicht ligt hier een taak voor diegene bij wie hij nu hulp heeft (en dan dus niet de POH-er).
Pijnlijk dat je man zich zo rot voelt dat hij een einde aan zij leven overweegt. Op zulke momenten is het vaak belangrijk om echt gehoord te worden, dat iemand echt de tijd voor je neemt en echt hoort hoe wanhopig je je voelt.
woensdag 19 september 2018 om 21:35
Whatsinaname1988 schreef: ↑19-09-2018 08:35Snauwde jij je kinderen dan ook af? Want voor en tegen spoed vind ik hier weinig mee te maken hebben maar vind het veel te maken met het vergallen van de jeugd van de kinderen. Leuk hoor als papa alleen maar boos op de bank ligt.
En het werd vergeleken met een ernstige ziekte. Sorry dat vind ik niet, mijn man is ernstig ziek geweest. 1 maand daarvan thuis gewoond maar aangezien we minimaal 2 keer per dag op de spoedeisende hulp zaten of de ambulance was nodig is hij na die maand voor 6 maanden opgenomen. En mijn man lag serieus gewoon dood te gaan maar de kinderen afzeiken is niet in hem opgekomen. De kinderen hebben al meer meegemaakt dan ze lief is laat staan nog afgesnauwd worden. Want er is echt een heel verschil tussen ziek op de bank liggen en je normaal gedragen dan boos op de bank liggen.
Iemand die geestelijk zo ernstig ziek is kwalijk nemen dat hij niet altijd even aardig is tegen de kinderen, is hetzelfde als jouw man kwalijk nemen dat ie niet leuk een potje met de kinderen ging voetballen toen hij lichamelijk zo ernstig ziek was.
Het is beide belachelijk en zinloos. Werken aan je gezondheid gaat echt niet beter door elkaar verwijten te gaan maken over de tekortkomingen die veroorzaakt worden door de ziekte.
woensdag 19 september 2018 om 21:49
Het wordt niet vergeleken met een ernstige ziekte. Het is een ernstige ziekte!Whatsinaname1988 schreef: ↑19-09-2018 08:35Snauwde jij je kinderen dan ook af? Want voor en tegen spoed vind ik hier weinig mee te maken hebben maar vind het veel te maken met het vergallen van de jeugd van de kinderen. Leuk hoor als papa alleen maar boos op de bank ligt.
En het werd vergeleken met een ernstige ziekte. Sorry dat vind ik niet, mijn man is ernstig ziek geweest. 1 maand daarvan thuis gewoond maar aangezien we minimaal 2 keer per dag op de spoedeisende hulp zaten of de ambulance was nodig is hij na die maand voor 6 maanden opgenomen. En mijn man lag serieus gewoon dood te gaan maar de kinderen afzeiken is niet in hem opgekomen. De kinderen hebben al meer meegemaakt dan ze lief is laat staan nog afgesnauwd worden. Want er is echt een heel verschil tussen ziek op de bank liggen en je normaal gedragen dan boos op de bank liggen.
Ik praat zeker niet goed wat de man van to doet. De kinderen afsnauwen is geen goed gedrag maar wel gevolg van de ziekte en het gevolg daarvan is weer dat hij nu niet goed voor de kinderen kan zorgen. Daarom ook mijn tips in mijn vorige bericht om hulp te krijgen hierbij.
Ik was ook ernstig depressief en dus ook ziek. Ik heb echter wel mijn best gedaan om mijn kind daar niet de dupe van te laten zijn. Dat lukt natuurlijk nooit helemaal. Kinderen zullen altijd wel gevolgen ondervinden van leven met ouders die langer durend (ernstig) ziek zijn. Met lichamelijke ziektes maar ook met psychische ziektes.
Maar TO ik begrijp je man maar kan ook invoelen dat het voor jou en de kinderen ook ontzettend zwaar zal zijn. Ik hoop dat de psycholoog jou kan helpen en er misschien ook wel praktische hulp komt, binnenkort. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf.
woensdag 19 september 2018 om 22:05
Kunnen de kinderen niet vier halve dagen naar het kdv? Dat je man de ochtenden doet en ze dan na de lunch wegbrengt. Kan hij dan ff instorten/ op de bank gaan liggen. Raapt hij zichzelf tegen vijf uur bij elkaar, gaat hij koken, dan samen eten en hij wandelen terwijl jij bedritueel doet. Zou voor mij, met de situatie zoals jij hem schetst, het beste werken. Een hele dag met de kinderen is voor mij echt slopend, en dieper in de depressie niet te doen. Is wrs sneller geregeld dan hulp via maatschappelijk werk.
En was sensoor al genoemd? Misschien steunt het hem als hij daar zijn verhaal kwijt kan?
En was sensoor al genoemd? Misschien steunt het hem als hij daar zijn verhaal kwijt kan?
woensdag 19 september 2018 om 22:06
Ik heb niet alle pagina's gelezen, verre van eigenlijk.. Eigenlijk wil ik hier ook niet reageren maar volgens mij worden hier wel redelijke tips gegeven en is er veel herkenning.
Mijn man is ook depressief, probleem is echter dat hij hulp weigert.. Hij is vorig jaar bij een psychiater geweest, is begonnen aan emdr maar is tijdens de gesprekken met de psychiater nooit helemaal eerlijk geweest. Emdr deed hij omdat dat zou werken maar nam dit niet serieus.
Inmiddels zijn we een jaar verder en gaat het steeds slechter met hem. Naast depressie heeft hij oa nog een persoonlijkheidsstoornis en een verslaving. Hij is ook vreselijk achterdochtig.
Ik weet niet meer wat ik kan doen, alles wat ik zeg of doe is fout, loop op m'n tenen als hij thuis is. Hij kan ineens vreselijk boos worden, heeft stemmingswisselingen waar je u tegen zegt.
De huisarts kan niks zolang hij zelf niet wil, het lukt me ook niet hem met een smoes daar te krijgen..
Wat doe je als de depressieve niks wil?
Mijn man is ook depressief, probleem is echter dat hij hulp weigert.. Hij is vorig jaar bij een psychiater geweest, is begonnen aan emdr maar is tijdens de gesprekken met de psychiater nooit helemaal eerlijk geweest. Emdr deed hij omdat dat zou werken maar nam dit niet serieus.
Inmiddels zijn we een jaar verder en gaat het steeds slechter met hem. Naast depressie heeft hij oa nog een persoonlijkheidsstoornis en een verslaving. Hij is ook vreselijk achterdochtig.
Ik weet niet meer wat ik kan doen, alles wat ik zeg of doe is fout, loop op m'n tenen als hij thuis is. Hij kan ineens vreselijk boos worden, heeft stemmingswisselingen waar je u tegen zegt.
De huisarts kan niks zolang hij zelf niet wil, het lukt me ook niet hem met een smoes daar te krijgen..
Wat doe je als de depressieve niks wil?
woensdag 19 september 2018 om 22:24
cookie84 schreef: ↑19-09-2018 22:06Ik heb niet alle pagina's gelezen, verre van eigenlijk.. Eigenlijk wil ik hier ook niet reageren maar volgens mij worden hier wel redelijke tips gegeven en is er veel herkenning.
Mijn man is ook depressief, probleem is echter dat hij hulp weigert.. Hij is vorig jaar bij een psychiater geweest, is begonnen aan emdr maar is tijdens de gesprekken met de psychiater nooit helemaal eerlijk geweest. Emdr deed hij omdat dat zou werken maar nam dit niet serieus.
Inmiddels zijn we een jaar verder en gaat het steeds slechter met hem. Naast depressie heeft hij oa nog een persoonlijkheidsstoornis en een verslaving. Hij is ook vreselijk achterdochtig.
Ik weet niet meer wat ik kan doen, alles wat ik zeg of doe is fout, loop op m'n tenen als hij thuis is. Hij kan ineens vreselijk boos worden, heeft stemmingswisselingen waar je u tegen zegt.
De huisarts kan niks zolang hij zelf niet wil, het lukt me ook niet hem met een smoes daar te krijgen..
Wat doe je als de depressieve niks wil?
Als hij niks wil EN depressief is En een persoonlijkheidsstoornis heeft EN een verslaving heeft En hulp weigert EN niet eerlijk is EN vreselijk achterdochtig is EN vreselijk boos kan worden dan zijn je opties volgens mij juist heel erg overzichtelijk?
woensdag 19 september 2018 om 22:49
Bij mijn man speelde een slechte jeugd, emotionele verwaarlozing etc .. ook een grote rol. In je jeugd wordt de basis gelegd ook andere factoren die een rol speelde naast zijn diepe depressie een burnout..MrsJane schreef: ↑19-09-2018 08:33Bedankt voor je reactie!
Man heeft inderdaad e.e.a. meegemaakt en geen makkelijke jeugd gehad. Persoonlijkheidsstoornissen en trauma’s zijn niet uitgesloten en worden ook verder onderzocht.
Hij is nooit de makkelijkste geweest en had altijd een gebruiksaanwijzing, maar wel eentje die ik goed kon handelen. Maar door de depressie worden zijn negatieve eigenschappen enorm uitvergroot en de positieve kanten vallen bijna compleet weg. Dit is absoluut niet man waarop ik verliefd ben geworden en we hebben nog een lange weg te gaan om dat terug te krijgen.
Heeft verschillende therapieën gehad voor depressie, schematherapie etc.
woensdag 19 september 2018 om 22:49
Bij mijn man speelde een slechte jeugd, emotionele verwaarlozing etc .. ook een grote rol. In je jeugd wordt de basis gelegd ook andere factoren die een rol speelde naast zijn diepe depressie een burnout..MrsJane schreef: ↑19-09-2018 08:33Bedankt voor je reactie!
Man heeft inderdaad e.e.a. meegemaakt en geen makkelijke jeugd gehad. Persoonlijkheidsstoornissen en trauma’s zijn niet uitgesloten en worden ook verder onderzocht.
Hij is nooit de makkelijkste geweest en had altijd een gebruiksaanwijzing, maar wel eentje die ik goed kon handelen. Maar door de depressie worden zijn negatieve eigenschappen enorm uitvergroot en de positieve kanten vallen bijna compleet weg. Dit is absoluut niet man waarop ik verliefd ben geworden en we hebben nog een lange weg te gaan om dat terug te krijgen.
Heeft verschillende therapieën gehad voor depressie, schematherapie etc.
woensdag 19 september 2018 om 23:06
Jij kan hem niet helpen, de enige die dat kan is hij zelf!cookie84 schreef: ↑19-09-2018 22:06Ik heb niet alle pagina's gelezen, verre van eigenlijk.. Eigenlijk wil ik hier ook niet reageren maar volgens mij worden hier wel redelijke tips gegeven en is er veel herkenning.
Mijn man is ook depressief, probleem is echter dat hij hulp weigert.. Hij is vorig jaar bij een psychiater geweest, is begonnen aan emdr maar is tijdens de gesprekken met de psychiater nooit helemaal eerlijk geweest. Emdr deed hij omdat dat zou werken maar nam dit niet serieus.
Inmiddels zijn we een jaar verder en gaat het steeds slechter met hem. Naast depressie heeft hij oa nog een persoonlijkheidsstoornis en een verslaving. Hij is ook vreselijk achterdochtig.
Ik weet niet meer wat ik kan doen, alles wat ik zeg of doe is fout, loop op m'n tenen als hij thuis is. Hij kan ineens vreselijk boos worden, heeft stemmingswisselingen waar je u tegen zegt.
De huisarts kan niks zolang hij zelf niet wil, het lukt me ook niet hem met een smoes daar te krijgen..
Wat doe je als de depressieve niks wil?
Mijn man belandde uiteindelijk op de crisis.
Ik werd toen ook even apart genomen. En die psychiater zei dat ik mijzelf niets moest verwijten dat ik jaren aan een dood paard heb staan trekken..
Voordat je er zelf aan onder door gaat zou ik zeggen, ga weg bij hem ook omdat er bij jouw partner een verslaving mee speelt..
Heel veel sterkte
woensdag 19 september 2018 om 23:11
Jane, nog even een toelichting op iets wat je schreef in de OP.
Je zei dat je man zijn depressieve gevoelens lang heeft onderdrukt, en zich sinds de diagnose over lijkt te hebben gegeven aan negatieve gevoelens.
Ik heb hetzelfde gehad; na de diagnose (ernstige depressie) ging het ineens veel slechter. Ik heb mijn psychotherapeut gevraagd hoe dat kan, en zij zei dat dat heel vaak voorkomt. Net of met de diagnose "de stop eruit gaat".
Je zei dat je man zijn depressieve gevoelens lang heeft onderdrukt, en zich sinds de diagnose over lijkt te hebben gegeven aan negatieve gevoelens.
Ik heb hetzelfde gehad; na de diagnose (ernstige depressie) ging het ineens veel slechter. Ik heb mijn psychotherapeut gevraagd hoe dat kan, en zij zei dat dat heel vaak voorkomt. Net of met de diagnose "de stop eruit gaat".
woensdag 19 september 2018 om 23:25
Helemaal eens! Toen mijn man zwaar depressief opgenomen was als crisis, zijn baan verloor, was er ook een vriend in behandeling van kanker..dawncutler schreef: ↑19-09-2018 09:59Ja daar kiest papa ook echt voor...
Vreselijk dat jouw man ernstig ziek is geweest. Maar de man van to is ook ernstig ziek. (En het is geen wedstrijd he). Depressie is ook een ziekte waaraan je kunt overlijden. Bij een depressie doet het leven daadwerkelijk pijn. Een depressie is geen dipje of een chagarijnige bui. Het is een diep zwart gat.
Ik heb in mijn nabije omgeving ook een depressief persoon meegemaakt. In eerste instantie was mijn reactie ook van, ga naar buiten, schop onder je kont. Ik vond diegene zwak en apathisch. Todat ik zelf door meerdere miskramen en een burnout in een (lichte) depressie kwam. Het was nog maar een lichte vorm, maar ik kon bijna niks meer. Het deed gewoon letterlijk pijn. En het was niks vergeleken met wat mijn naaste doormaakte.
Als het je interesseert, lees dan eens wat van die links die hier zijn geplakt of doe de depressie simulator. Ik vind je reactie hard en onwetend.
(Voordat dat er commentaar op komt mijn vader, zus, opa s oma aan kanker verloren).
Waar er voor onze situatie geen enkel begrip was, geen steun. Mensen ons meden en vonden dat man zich niet zo aan moest stellen..
Werden hun bedolven onder bloemen, kaarten steunbetuigingen, mochten een weekend weg van een stichting, kregen een nieuw bankstel gefinancierd door de Roparun. Kregen van maatschappelijk werk hulp etc.
Vriend werd gelukkig beter! En zijn nog steeds onze vrienden van ons.
Een schril contrast met onze situatie, ik fulltime baan, twee kinderen. Smeken en drammen voor hulp GGZ ivm wachtlijsten.. regelen van hulp oudste en alle ballen hoog houden..
Als er al eens naar man gevraagd werd, nooit naar mij of naar de kinderen.. en hoe vaak ik de opmerking kreeg: je moet aan jezelf denken! Je moet leuke dingen gaan doen!
En verwijten naar mij, ik had eerder aan de bel moeten trekken, of ik het niet zag aankomen?
Tja een hele zwarte nare periode voor ons, geen contact meer met schoonfamilie vrienden kring uit gedund en dat is prima.
Man en ik stonden voor iedereen klaar jarenlang bleek niet wederzijds. Heb een hoop geleerd en sta anders in het leven.
donderdag 20 september 2018 om 00:36
@MrsJane, is het wel realistisch te verwachten dat je man twee hele dagen alleen voor de kinderen zorgt? Daar zou ik echt z.s.m. een andere oplossing voor zoeken als dat kan. Verder kan ik alleen voor mezelf spreken, maar ik vind niet dat je geoorloofd bent je als een l*l te gedragen tegen kleine kinderen, ook niet omdat je depressief bent. Dan moet je maar de kamer uit lopen o.i.d. Je bent depressief, maar niet gestoord. En ja, ik weet waar ik over spreek, heb hele zware depressies gehad toen mijn oudste klein was.
Verder zou ik in elk geval iemand zoeken om te hart bij te luchten. Niet alleen een psycholoog, maar ook een vriendin of familielid. Ook vind ik het wel makkelijk van je man om het niet aan anderen te willen vertellen. Als jij hulp nodig hebt zou ik het dus wel vertellen. Helaas voor hem, maar anders ga je dit niet volhouden ben ik bang.
Hij wil geen opname, maar misschien wil hij wel naar een herstellingsoord o.i.d.? Voor mij is het alweer 12 jaar geleden dat ik opgenomen ben geweest, maar toen waren er in NL verschillende plaatsen waar je een week of 6-12 naar toe kon. Dan was je door de weeks daar voor een programma wat je moest volgen en in de weekenden thuis. Geen idee eigenlijk of dat nog bestaat.
En wanneer krijgt hij wel hulp? En jij? Ik word altijd moedeloos als ik lees dat er mensen zoals jullie weer eindeloos op hulp wachten. Sterkte
Verder zou ik in elk geval iemand zoeken om te hart bij te luchten. Niet alleen een psycholoog, maar ook een vriendin of familielid. Ook vind ik het wel makkelijk van je man om het niet aan anderen te willen vertellen. Als jij hulp nodig hebt zou ik het dus wel vertellen. Helaas voor hem, maar anders ga je dit niet volhouden ben ik bang.
Hij wil geen opname, maar misschien wil hij wel naar een herstellingsoord o.i.d.? Voor mij is het alweer 12 jaar geleden dat ik opgenomen ben geweest, maar toen waren er in NL verschillende plaatsen waar je een week of 6-12 naar toe kon. Dan was je door de weeks daar voor een programma wat je moest volgen en in de weekenden thuis. Geen idee eigenlijk of dat nog bestaat.
En wanneer krijgt hij wel hulp? En jij? Ik word altijd moedeloos als ik lees dat er mensen zoals jullie weer eindeloos op hulp wachten. Sterkte
donderdag 20 september 2018 om 06:57
Was ook. En ik (ben ook hulpverlener) snap best dat als het echt niet lukt met een cliënt/patiënt dat je best kan zeggen wat gaan we doen want het loopt niet zo of je komt je afspraken niet na. Maar dat doe je na een tijdje, als je iets van een band opgebouwd hebt, en dan nog niet bij iedereen.
Dit was de tweede of derde keer dat hij daar was en hij had z'n 'huiswerk' niet af. Daar ligt een groot deel van het probleem en die psycholoog zei doodleuk nou weet je als je dit niet eens kan dan doen we maar niets?? (let wel, dit is het verhaal van vriend z'n kant, dus mogelijk niet helemaal zo gegaan). Hij is echt huilend thuis gekomen. Ik was zoooo kwaad. Hadden we eindelijk iemand en vriend ging ook echt heen en dan dit. Zijn daarna samen gegaan en toen heeft hij ook excuus aangeboden en aangegeven dat hij het verkeerd heeft ingeschat allemaal.. Dus weer doorverwezen.
donderdag 20 september 2018 om 07:04
@jane. Ik deed trouwens wel veel dingen voor mezelf. Ik hou heel veel van m'n vriend en wil hem overal mee helpen maar soms ging ik naar de bios of even naar de kroeg of wat dan ook. Even de deur uit en even aan mezelf denken. Dat had ik ook nodig om het allemaal te doen. Heb ook actief hulp gevraagd als het niet meer ging. Of ik even bij m'n zusje mocht eten om te praten en bij te komen, of mensen iets voor me konden doen. Je man is ziek maar jij bent er ook. En als je eens pizza moet bestellen omdat er geen puf is voor het eten, dat is ook oké. Je doet wat je kan en de rest moet later maar.
En soms besloot ik ook gewoon dingen voor hem. Hij kon gewoon geen keuzes meer maken op het dieptepunt. Vragen of hij liever ovenschotel of stampot wilde voelde voor hem als een examen vraag. Dus besloot ik maar gewoon. Hij wilde niet dat z'n ouders het wisten. Die wonen ver weg en zouden zich dan zorgen gaan maken. Nou en. Heb ze wel gebeld en heb veel steun aan z'n moeder gehad. En zij aan mij, omdat ze dan op de hoogte bleef. Achteraf was hij er toch wel blij mee maar zag er gewoon tegenop en schaamde zich ook.
En soms besloot ik ook gewoon dingen voor hem. Hij kon gewoon geen keuzes meer maken op het dieptepunt. Vragen of hij liever ovenschotel of stampot wilde voelde voor hem als een examen vraag. Dus besloot ik maar gewoon. Hij wilde niet dat z'n ouders het wisten. Die wonen ver weg en zouden zich dan zorgen gaan maken. Nou en. Heb ze wel gebeld en heb veel steun aan z'n moeder gehad. En zij aan mij, omdat ze dan op de hoogte bleef. Achteraf was hij er toch wel blij mee maar zag er gewoon tegenop en schaamde zich ook.
