Psyche
alle pijlers
Partner depressief, ik kan er niet meer tegen!
dinsdag 18 september 2018 om 21:40
MrsJane schreef: ↑18-09-2018 20:51Dat begin ik ook steeds meer in te zien. Maar wat is de oplossing? Zoals ik al zei kunnen we geen extra kinderopvang betalen, en mag ik van hem de familie niet inlichten. Wat moet ik dan? Ook maar ontslag nemen en thuis gaan zitten om voor de kinderen en mijn man te zorgen?
Je man heeft zich maar aan te passen aan wat jij nodig hebt aangezien jij je zal moeten aanpassen aan het feit dat hij een depressie heeft.
En doordat depressie een aanslag doet op je geestelijk gesteldheid mag jij niet aannemen dat hij wel kan overzien wat goed is voor jullie.
Dus zal jij de juiste keuzes moeten maken en van hem daarin medewerking moeten verlangen. Jij ondervindt nu al dat je geen reserves hebt om met zijn depressie om te gaan. Je zal echt actie moeten ondernemen wil je daar verandering in brengen. Dat is noodzakelijk voor jou en voor hem.
dinsdag 18 september 2018 om 21:42
Zo herkenbaar! 
hier al een paar jaar geleden maar heb het er nog vaak moeilijk mee. Vooral het feit dat ik mijn man op een gegeven moment niet meer kon luchten of zien. Niet naar binnen willen als ik hem weer zag liggen op de bank...brrr wat baalde ik dan.
En het gemis aan opvang voor de partner, ook in de omgeving.
Maar houdt moed het komt vast goed! Heel veel sterkte voor jou
hier al een paar jaar geleden maar heb het er nog vaak moeilijk mee. Vooral het feit dat ik mijn man op een gegeven moment niet meer kon luchten of zien. Niet naar binnen willen als ik hem weer zag liggen op de bank...brrr wat baalde ik dan. En het gemis aan opvang voor de partner, ook in de omgeving.
Maar houdt moed het komt vast goed! Heel veel sterkte voor jou
dinsdag 18 september 2018 om 21:46
Eens.shifty schreef: ↑18-09-2018 21:28Je verdoet je tijd bij de psychiater met je achterlijke reacties op een forum en je verdoet onze tijd met gelieg over de mening van een psychiater. Dit heeft niks met 'eerlijk' te maken. Dit heeft met 'fatsoen, inzicht, emphatisch vermogen, constructief advies en je niet als een idioot gedragen' te maken.
Mijn eerlijke advies aan jou is om een topic te zoeken waarin je niet destructief bent. Dat is voor iedereen fijner toch? En dat is ook eerlijk van mij toch?
dinsdag 18 september 2018 om 21:48
Ik heb niet alle reacties kunnen lezen maar het komt op mij over alsof jij krampachtig probeert om alle ballen in de lucht te houden en daar volledig van uitgeput bent. En eigenlijk omdat je diep in je hart misschien nog niet hebt erkend dat hij echt heel ziek is. Als dat wel zou lukken, vanuit begrip voor zijn situatie, zou jij misschien ook makkelijker kunnen aangeven wat jij nodig hebt om in deze situatie het gezin draaiende te houden. Extra hulp in de huishouding of misschien wat extra oppas. Maar ook af en toe je grens stellen dat hij zich even terugtrekt als hij niet tegen prikkels kan hoort daarbij.
Veel sterkte, het is heel moeilijk als je partner ziek is met een jong gezin.
Veel sterkte, het is heel moeilijk als je partner ziek is met een jong gezin.
dinsdag 18 september 2018 om 21:48
Ja hoor, dat kan jij ook.MrsJane schreef: ↑18-09-2018 21:39Pff dit klinkt vreselijk heftig en helaas herkenbaar. Het helpt me ook om zijn depressie te benoemen als ziekte en dat is het natuurlijk ook.
Ik ben ook weleens bang dat mijn kinderen er iets aan over houden. Ze zijn nog erg jong en we doen beiden ons best om ze erbuiten te houden, maar die continu negatieve sfeer voelen zij natuurlijk ook.
Heel eerlijk gezegd weet ik niet of ik dit jaren zou volhouden. Maar als ik denk aan hoe mijn man vóór zijn depressie was, weet ik dat hij het waard is om door te gaan.
Fijn dat het bij jullie beter is geworden en dat jullie kunnen leven met de restanten. Ik vind het ontzettend knap dat je het kan accepteren. Je man bodt met een sterke vrouw als jij. Ik hoop dat ik ook zo sterk kan zijn.
Maar wel door voor jezelf te gaan zorgen, echt waar.
Sowieso , vertel het toch aan familie en kennissen, dat kan je al helpen. Zoek een hobby buitenhuis, en blijf gewoon dingen ondernemen met de kinderen. Of hij nou mee wil of niet.
De kinderen hebben er niet veel aan overgehouden hoor
T gaat goed met ze. En dat accepteren ? Och, als je partner een hersenbloeding heeft gehad ga je ook door een proces heen en hoop je uiteindelijk samen een nieuwe manier van je huwelijk in te kunnen vullen.
Zo hebben wij dat ook gedaan.
Hij is huisman, ik kostwinnaar.
Er zijn bepaalde dingen die hij niet meer aankan ( Denk aan festivals of concerten, te druk, te veel prikkels ) Dus dat doe ik met andere mensen.
En samen hebben we gezocht naar dingen die wel gaan.
Ook houden we het gesprek open, hij geeft het aan als het even niet zo lekker gaat. Ik zeg het ook als ik het idee heb dat hij weer in een dalletje zit.
Nogmaals, ga echt voor jezelf zorgen en kiezen.
Een depressie is een hele egoistische ziekte. Je man kan nu even niets anders dan depressief zijn, er is nu even geen ruimte meer voor gezellig doen, genieten en dankbaar zijn. Dat wordt allemaal opgeslokt door de depressie.
Maar.. dat wil niet zeggen dat jij ook niet meer mag genieten, gezellig mag zijn of leuke dingen mag doen.
Doe ze juist.
Dus.
dinsdag 18 september 2018 om 21:54
En je gaat nuchterder met vriendschappen om.
Snappen mensen niet hoe loeizwaar jij het nu hebt, dan zijn ze je vriendschap helemaal niet waard.
ik ben wat vrienden kwijtgeraakt, maar heb ook juist hele waardevolle vriendschappen opgedaan.
En last but not least : Ik heb heel veel aan het viva forum gehad ( en besloten groepjes die van het forum kwamen ) waar ik kon spuien, waar mensen lief voor me waren, maar ook realistisch waren.
Wat kan je aan, hoever mag je man gaan, waar is mijn grens.
Uren heb ik hier en op een andere plek geschreven over mijn man. Soms heel hoopvol , soms vol van verdriet.
Dat luchtte echt op. En werd ik ook sterker van.
Snappen mensen niet hoe loeizwaar jij het nu hebt, dan zijn ze je vriendschap helemaal niet waard.
ik ben wat vrienden kwijtgeraakt, maar heb ook juist hele waardevolle vriendschappen opgedaan.
En last but not least : Ik heb heel veel aan het viva forum gehad ( en besloten groepjes die van het forum kwamen ) waar ik kon spuien, waar mensen lief voor me waren, maar ook realistisch waren.
Wat kan je aan, hoever mag je man gaan, waar is mijn grens.
Uren heb ik hier en op een andere plek geschreven over mijn man. Soms heel hoopvol , soms vol van verdriet.
Dat luchtte echt op. En werd ik ook sterker van.
Dus.
dinsdag 18 september 2018 om 22:05
MrsJane schreef: ↑18-09-2018 21:49Bedankt voor je reactie en rot voor je dat je ook ervaring hebt met een zwaar depressieve man. Heftig ook dat jij en de kinderen buitengesloten werden door de instanties. Dat lijkt me zo machteloos.
Ben trouwens ook bang dat de steun van onze omgeving uiteindelijk tegen zal vallen. Iedereen heeft toch zijn eigen leven, schoonmoeder is oud en maakt zich enorm druk over vanalles (daarom wil man ook niet dat zij erachter komt). Mijn ouders zouden er absoluut voor ons zijn, maar die wonen niet om de hoek wat het ook lastig maakt.
Steun van je omgeving hoeft niet praktisch te zijn. Mentale steun en begrip is ook al heel wat waard. Als jullie een keer iets op het laatste moment afzeggen omdat hij er tegenop ziet bijvoorbeeld. En als je ouders het weten kunnen ze misschien wel een keer iets van je overnemen (al is het op afstand het regelen van iets). Of als jij bijvoorbeeld er met iemand in je omgeving/familie/vriendenkring over zou willen praten.
Het gaat er om dat jij er wat aan moet hebben.
dinsdag 18 september 2018 om 22:10
eepje schreef: ↑18-09-2018 21:48
Ik heb niet alle reacties kunnen lezen maar het komt op mij over alsof jij krampachtig probeert om alle ballen in de lucht te houden en daar volledig van uitgeput bent. En eigenlijk omdat je diep in je hart misschien nog niet hebt erkend dat hij echt heel ziek is. Als dat wel zou lukken, vanuit begrip voor zijn situatie, zou jij misschien ook makkelijker kunnen aangeven wat jij nodig hebt om in deze situatie het gezin draaiende te houden. Extra hulp in de huishouding of misschien wat extra oppas. Maar ook af en toe je grens stellen dat hij zich even terugtrekt als hij niet tegen prikkels kan hoort daarbij.
Veel sterkte, het is heel moeilijk als je partner ziek is met een jong gezin.
Ik denk dat je hiermee de spijker op zijn kop slaat...
in aanvulling daarop:
naast je huidige overbelasting heb je ook iets verloren, je dacht een gezonde man te hebben en een zorgelozere toekomst, een volwaardige partner en vader in jullie gezin. Is ook pittig als je je toekomstdromen deels in duigen ziet vallen, lijkt me zo. Depressie lijkt nooit helemaal te verdwijnen.....
Daar mag je ook best van balen dat het jou overkomen is.
Ik heb niet alle reacties kunnen lezen maar het komt op mij over alsof jij krampachtig probeert om alle ballen in de lucht te houden en daar volledig van uitgeput bent. En eigenlijk omdat je diep in je hart misschien nog niet hebt erkend dat hij echt heel ziek is. Als dat wel zou lukken, vanuit begrip voor zijn situatie, zou jij misschien ook makkelijker kunnen aangeven wat jij nodig hebt om in deze situatie het gezin draaiende te houden. Extra hulp in de huishouding of misschien wat extra oppas. Maar ook af en toe je grens stellen dat hij zich even terugtrekt als hij niet tegen prikkels kan hoort daarbij.
Veel sterkte, het is heel moeilijk als je partner ziek is met een jong gezin.
Ik denk dat je hiermee de spijker op zijn kop slaat...
in aanvulling daarop:
naast je huidige overbelasting heb je ook iets verloren, je dacht een gezonde man te hebben en een zorgelozere toekomst, een volwaardige partner en vader in jullie gezin. Is ook pittig als je je toekomstdromen deels in duigen ziet vallen, lijkt me zo. Depressie lijkt nooit helemaal te verdwijnen.....
Daar mag je ook best van balen dat het jou overkomen is.
dinsdag 18 september 2018 om 22:21
Ik had ook een depressieve ex. Na 8 jaar heb ik de handdoek in de ring gegooid want het is een gebed zonder einde en je gaat er zelf aan kapot. En jullie hebben ook nog 2 kinderen. Voor mij is het de beste beslissing uit mijn leven geweest, en ja hij dreigde ook met zelfmoord. Nou hij leeft nog steeds hoor dus dat kan ook chantage zijn. Laat je niet manipuleren want dan kon mijn ex lig erg goed.
Ja en?
dinsdag 18 september 2018 om 22:55
Laat jezelf en je kinderen niet gijzelen door de depressie en licht je omgeving in. Als er geen praktische hulp kan komen, dan misschien wel emotionele steun. Jouw man is momenteel niet in staat om in te schatten wat nodig is, dus het is aan jou om hierin de beste keus te maken.MrsJane schreef: ↑18-09-2018 20:51Dat begin ik ook steeds meer in te zien. Maar wat is de oplossing? Zoals ik al zei kunnen we geen extra kinderopvang betalen, en mag ik van hem de familie niet inlichten. Wat moet ik dan? Ook maar ontslag nemen en thuis gaan zitten om voor de kinderen en mijn man te zorgen?
Even heel simpel: als ik ziek zou worden (depressief of iets anders) wil ik dat mijn man alles op alles zet om het voor hemzelf en kind leefbaar te houden en te doen wat nodig is, ook al zeg ik dan misschien in zieke toestand dat ik dat niet wil.
Je hebt jouw man ook in gezonde staat gekend: wat zou hij dan gezegd/gewild hebben?
dinsdag 18 september 2018 om 23:01
Depressie is an wel een ziekte maar geen diepe psychose ofzo. Zich gedragen als een hork is echt niet gerechtvaardigd. Het schijnt bij mannen weleens voor te komen dat ze problemen krijgen wanneer er kinderen komen omdat ze dan niet meer op de eerste plaats komen. Ik weet niet of dat bij jou man zo is to, maar ik bedoel maar te zeggen dat depressie allerlei oorzaken kan hebben en het is eigenlijk maar zelden puur een chemische disbalans.
In het tijdschrift voor Psychiatrie stond eens een artikel over narcisten die met pensioen gingen en toen depressief werden en huwelijksproblemen kregen. Wat was het geval; voorheen hadden ze een goede baan en konden daar anderen domineren en kleineren maar toen ze dat niet meer op het werk konden, deden ze het maar thuis.
Nogmaals, ik zeg niet dat het bij jullie zo is, maar wel ter nuancering van "Ach hij is ziek, dus hij mag zich als een hork gedragen."
Ten eerste doet men daar depressieve mensen te kort mee, ten tweede denk ik dat bij horkerig gedrag depressie een symptoom is, niet de oorzaak.
In het tijdschrift voor Psychiatrie stond eens een artikel over narcisten die met pensioen gingen en toen depressief werden en huwelijksproblemen kregen. Wat was het geval; voorheen hadden ze een goede baan en konden daar anderen domineren en kleineren maar toen ze dat niet meer op het werk konden, deden ze het maar thuis.
Nogmaals, ik zeg niet dat het bij jullie zo is, maar wel ter nuancering van "Ach hij is ziek, dus hij mag zich als een hork gedragen."
Ten eerste doet men daar depressieve mensen te kort mee, ten tweede denk ik dat bij horkerig gedrag depressie een symptoom is, niet de oorzaak.
Voortaan hier oostenwind en alle ruimte aan bodemloze putten van pure slechtheid. Juli 2020
dinsdag 18 september 2018 om 23:02
En zo actief mogelijk blijven is goed voor jouw man, maar ik zou hem geen 2 dagen op de kinderen laten passen. Ik snap dat dat praktisch nu niet anders kan, maar kijk toch of er een andere oplossing is.
Voor de kinderen is het zelfs belastend: iemand die depressief is kan niet 'levelen' (sorry, weet even geen ander woord) en geeft niet de juiste non-verbale respons op toenadering. Dat is verwarrend en niet te begrijpen voor kinderen. Ik heb ooit een filmpje gezien van een depressieve moeder met haar kind, was schrijnend om te zien. Kind lacht, maar moeder houdt een vlakke gezichtsuitdrukking. Op een gegeven moment zie je dat het kind, na verschillende pogingen, stopt met (glim)lachen richting moeder en ook vlak blijft.
Voor de kinderen is het zelfs belastend: iemand die depressief is kan niet 'levelen' (sorry, weet even geen ander woord) en geeft niet de juiste non-verbale respons op toenadering. Dat is verwarrend en niet te begrijpen voor kinderen. Ik heb ooit een filmpje gezien van een depressieve moeder met haar kind, was schrijnend om te zien. Kind lacht, maar moeder houdt een vlakke gezichtsuitdrukking. Op een gegeven moment zie je dat het kind, na verschillende pogingen, stopt met (glim)lachen richting moeder en ook vlak blijft.
dinsdag 18 september 2018 om 23:19
Ik heb mijn man overruled, heb zijn rechtzaak afgehandeld tegen oude werkgever, gepusht en gedramt voor zijn behandeling en daar vaart in te houden.. en alle bellen af laten gaan wanneer het weer fout dreigde te gaan. Familie en vrienden ingelicht..MrsJane schreef: ↑18-09-2018 22:02Dank voor je woorden. Je hebt gelijk.
Ik vind het heel lastig om hem zo te ‘overrulen’. Ik wil er voor hem zijn en luisteren naar wat hij nodig heeft. Maar misschien is hij helemaal niet in staat om zulke beslissingen te nemen en moet ik dat gewoon voor hem doen. Dan maar weer even ruzie, gezellig is het toch al niet.
Vrienden en familie verloren en nieuwe vriendschappen zijn er ontstaan..
En helaas ook beslissingen genomen voor onze oudste..
Mijn man is een paar jaar kwijt van die periode. En nog vergeet hij veel.
Maar heeft vijf later een baan in andere functie, hou onze weekenden rustig en ik regel de boel en hij voert praktische huishoudelijke werkzaamheden uit.. naar feestjes of waar drukte is, is voor hem geen optie en helaas ik mis dat wel dat jaren alleen overal naar toe gaan is ook niet gezellig.
dinsdag 18 september 2018 om 23:24
Mrs Jane, je moet eens kijken of je met de diagnose van je man, je niet in aanmerking komt voor extra Kinderopvang was vroeger namelijk wel zo. Dan kunnen je kinderen misschien extra naar de kinderopvang als partner het niet aan kan of straks therapie moet volgen.
Snap dat je zijn moeder niet wil belasten maar ik zou niet willen als moeder zijnde dat dit door mijn kind verzwegen werd..
Ik vroeg geen steun aan mijn ouders die waren te oud en zelf had mijn vader diagnose dementie maar ze wisten het wel.
Schoonfamilie op schoonmoeder na niets aangehad..
Maar er over praten moet je zeker doen en ook aangeven bij je man. Dat jij het anders niet gaat volhouden! En je wel degene bent die de kar trekt. En je huisarts er meer in betrekken
Heel veel sterkte en een
Snap dat je zijn moeder niet wil belasten maar ik zou niet willen als moeder zijnde dat dit door mijn kind verzwegen werd..
Ik vroeg geen steun aan mijn ouders die waren te oud en zelf had mijn vader diagnose dementie maar ze wisten het wel.
Schoonfamilie op schoonmoeder na niets aangehad..
Maar er over praten moet je zeker doen en ook aangeven bij je man. Dat jij het anders niet gaat volhouden! En je wel degene bent die de kar trekt. En je huisarts er meer in betrekken
Heel veel sterkte en een
dinsdag 18 september 2018 om 23:27
Volgens psychiater van man destijds zijn ze niet in staat om beslissingen te nemen en zeker geen drastische beslissingen. Zoals ontslag nemen verhuizen etc..MrsJane schreef: ↑18-09-2018 22:02Dank voor je woorden. Je hebt gelijk.
Ik vind het heel lastig om hem zo te ‘overrulen’. Ik wil er voor hem zijn en luisteren naar wat hij nodig heeft. Maar misschien is hij helemaal niet in staat om zulke beslissingen te nemen en moet ik dat gewoon voor hem doen. Dan maar weer even ruzie, gezellig is het toch al niet.
En iemand met een depressie is alleen met zich zelf bezig en kan zich niet voorstellen wat het voor jou of je kinderen betekend..
Die denkt dat jij niet lijdt dat besef komt later pas als het wat beter gaat..
dinsdag 18 september 2018 om 23:28
Bizar zeg, dat stukje over vergeten, mijn man is ook heel vergeetachtig, ik kan 10x zeggen dat er een afspraak staat, dat vergeet hij.Christiana schreef: ↑18-09-2018 23:19Ik heb mijn man overruled, heb zijn rechtzaak afgehandeld tegen oude werkgever, gepusht en gedramt voor zijn behandeling en daar vaart in te houden.. en alle bellen af laten gaan wanneer het weer fout dreigde te gaan. Familie en vrienden ingelicht..
En helaas ook beslissingen genomen voor onze oudste..
Mijn man is een paar jaar kwijt van die periode. En nog vergeet hij veel.
Maar heeft vijf later een baan in andere functie, hou onze weekenden rustig en ik regel de boel en hij voert praktische huishoudelijke werkzaamheden uit.. naar feestjes of waar drukte is, is voor hem geen optie en helaas ik mis dat wel dat jaren alleen overal naar toe gaan is ook niet gezellig.
Maar ook dingen van de zwaarste jaren weet hij niet meer.
Zo hadden we onlangs nog een gesprek daarover. Hij deed iets ( onschuldig hoor ) waar ik van schrok en onzeker door werd.
We gingen het gesprek aan en ik zei ; maar weet je dan niet meer dat je me op dit onderwerp toen heel erg gekwetst hebt, waarbij ik tot op detail de situatie erbij kon halen.
En hij weet het gewoon echt niet meer.
Dus.
dinsdag 18 september 2018 om 23:35
Even wat praktische opties:
- een vriend van hem en een vriendin van jou inlichten. Vriend vragen om af en langs te komen zodat die een avond samen kunnen gamen op de bank, terwijl jij met vriendin erop uit gaat en samen in de kroeg of een restaurant gaat zitten. Kun jij je verhaal kwijt en partner heeft wat steun aan vriend tijdens het oppassen.
- de kinderen een keer per maand uit logeren doen bij opa en oma. Zo hebben jullie een weekeind samen, en ook een paar rustige dagen.
- afspraak maken met de huisarts, voor medicatie en praktische tips (vraag ook meteen of vitamine D gecheckt kan worden), en evt een optie voor een instelling met minder wachttijd.
- bel de zorgverzekering, vraag of ze kunnen bemiddelen in de wachtlijst.
- vraag of schoonmoeder wat maaltijden kan maken en invriezen. Als man echt niet wil dat zij het weet, zou je kunnen zeggen dat het solliciteren zn tol eist (wat op zich logisch is), en dat het jullie beiden soms ‘s avonds aan energie ontbreekt om te koken.
- ik begrijp dat je man betaald wordt voor sport. Kan hij daar wellicht meer doen? Desnoods iets vanachter de laptop? Denk aan roosters maken, Facebook bijhouden, koekjes bakken en verkopen, kantinedienst? Iets waardoor hij zich nuttig voelt, en even met iets anders bezig is.
- zoek een manier om het gespreksonderwerp ‘depressie’ open te breken. Er zijn bijvoorbeeld wat cabaretiers die depressief zijn geweest en die daar op een (relatief) luchtige manier over vertellen. Najib Amhali vergelijkt zijn depressie met een sumo-worstelaar (show Alles Komt Goed). Kijk die show eens samen, op dvd of Netflix. Desnoods maak je een vaste avond van: op x-avond samen op de bank cabaret kijken. Onder het mom ‘lachen is gezond’.
- een vriend van hem en een vriendin van jou inlichten. Vriend vragen om af en langs te komen zodat die een avond samen kunnen gamen op de bank, terwijl jij met vriendin erop uit gaat en samen in de kroeg of een restaurant gaat zitten. Kun jij je verhaal kwijt en partner heeft wat steun aan vriend tijdens het oppassen.
- de kinderen een keer per maand uit logeren doen bij opa en oma. Zo hebben jullie een weekeind samen, en ook een paar rustige dagen.
- afspraak maken met de huisarts, voor medicatie en praktische tips (vraag ook meteen of vitamine D gecheckt kan worden), en evt een optie voor een instelling met minder wachttijd.
- bel de zorgverzekering, vraag of ze kunnen bemiddelen in de wachtlijst.
- vraag of schoonmoeder wat maaltijden kan maken en invriezen. Als man echt niet wil dat zij het weet, zou je kunnen zeggen dat het solliciteren zn tol eist (wat op zich logisch is), en dat het jullie beiden soms ‘s avonds aan energie ontbreekt om te koken.
- ik begrijp dat je man betaald wordt voor sport. Kan hij daar wellicht meer doen? Desnoods iets vanachter de laptop? Denk aan roosters maken, Facebook bijhouden, koekjes bakken en verkopen, kantinedienst? Iets waardoor hij zich nuttig voelt, en even met iets anders bezig is.
- zoek een manier om het gespreksonderwerp ‘depressie’ open te breken. Er zijn bijvoorbeeld wat cabaretiers die depressief zijn geweest en die daar op een (relatief) luchtige manier over vertellen. Najib Amhali vergelijkt zijn depressie met een sumo-worstelaar (show Alles Komt Goed). Kijk die show eens samen, op dvd of Netflix. Desnoods maak je een vaste avond van: op x-avond samen op de bank cabaret kijken. Onder het mom ‘lachen is gezond’.
dinsdag 18 september 2018 om 23:38
Bij jullie dus ook! Ik dacht dat het alleen bij ons was...boro_ schreef: ↑18-09-2018 23:28Bizar zeg, dat stukje over vergeten, mijn man is ook heel vergeetachtig, ik kan 10x zeggen dat er een afspraak staat, dat vergeet hij.
Maar ook dingen van de zwaarste jaren weet hij niet meer.
Zo hadden we onlangs nog een gesprek daarover. Hij deed iets ( onschuldig hoor ) waar ik van schrok en onzeker door werd.
We gingen het gesprek aan en ik zei ; maar weet je dan niet meer dat je me op dit onderwerp toen heel erg gekwetst hebt, waarbij ik tot op detail de situatie erbij kon halen.
En hij weet het gewoon echt niet meer.
Ik heb een kalender in de keuken waar ik alles op schrijf, of zet het in de gezinsapp.. doe ik dat niet, zegt hij dat ik het niet gezegd heb of niets weet van een afspraak.
En man is dus echt gebeurtenissen kwijt.. en daardoor ook jaren geen band gehad met oudste.. hij kon een puber niet handelen..
