Psyche
alle pijlers
Partner depressief, ik kan er niet meer tegen!
dinsdag 18 september 2018 om 20:49
MrsJane schreef: ↑18-09-2018 11:06Lieve forummers,
Mijn lieve, knappe, grappige man is depressief, zwaar depressief. Van die leuke man die hij ooit was, is niets meer over.
De diagnose kwam pas 4 maanden geleden, maar de depressie speelt al langer en ik weet niet hoelang ik dit nog vol houd.
Ik ga proberen om de situatie kort te beschrijven...
We zijn al bijna 10 jaar samen, ruim 4 jaar gelukkig getrouwd en 2 kleine kinderen (3 en 1 jaar).
Man heeft zijn depressieve gevoelens lang kunnen onderdrukken en verborgen kunnen houden, maar sinds de geboorte van de jongste gaat het steeds slechter.
Een half jaar geleden werd hij steeds negatiever. We dachten dat het kwam door slaapgebrek, drukte met 2 kleine kinderen, veel werken en weinig vakantie. Maar tijdens onze gezinsvakantie in juni werd het me pas echt duidelijk: man zat in een flinke dip.
Na de vakantie is hij naar de huisarts gegaan en na enkele gesprekken met verschillende psychologen, kwam de diagnose depressie naar boven.
Sindsdien gaat het heel snel bergafwaarts. Hij werkt niet meer en het lijkt alsof hij zich helemaal heeft overgegeven aan die depressie en zich volledig laat meeslepen door negatieve gedachten. Hij heeft zelfs toegegeven dat hij het leven helemaal niet meer ziet zitten en er soms aan denkt om eruit te stappen.
En ik? Ik begrijp het niet. Ik snap er helemaal niks van.
Ik denk alleen maar: stel je niet aan, we hebben een fantastisch gezin, sta op van die bank en ga wat leuks doen met de kinderen. Ik merk dat zijn gedrag en negatieve gedoe irritatie opwekt. En hoe hard ik het ook probeer, ik kan er gewoon geen begrip voor opbrengen.
Hij heeft me met tranen in zijn ogen verteld dat hij een einde aan zijn leven wil maken en het enige wat ik kon uitbrengen was: 'oké'.
Ik ben er zoooooooo klaar mee, ik wil gewoon mijn leuke man terug.
Nu besef ik dat ik klink als een harteloze vrouw, maar geloof me, dat ben ik absoluut niet.
Ik hou waanzinnig veel van mijn man en ik vind het verschrikkelijk om hem zo te zien. Ik doe alles voor hem en voor ons gezin. Ik ontzie hem in alles: ik werk 4 dagen per week, doe daarnaast het complete huishouden, run ons sociale leven, doe de boodschappen en regel alles voor de kinderen. Dit alles terwijl hij op de bank ligt en niets doet. En dat is frustrerend!
Alles draait om hem en zijn depressie. Als ik eens wat leuks vertel, krijg ik alleen wat gemompel terug. Als hij beneden zit, is de hele sfeer in huis gewoon k*t. Als ik te luid stofzuig, krijg ik een dodelijke blik. Als onze zoon zachtjes zingt tijdens het spelen, krijgt hij een snauw. Ik doe mijn uiterste best om het te accepteren en mijn frustratie niet te uiten, maar man voelt mijn irritatie en ziet mijn verwijtende blikken. En soms kan ik er niet meer tegen en barst ik uit van woede en frustratie, waardoor hij zich nog slechter gaat voelen.
Sorry, ik zie dat het alsnog een enorm verhaal is geworden. Wat ik hiermee wil? Ik weet het niet, herkenning? Een hart onder de riem? Een schop onder mijn kont? Ik heb voor volgende week een afspraak gemaakt bij de psycholoog voor mezelf, maar ik merk dat ik toch de behoefte heb om mijn hart te luchten, en waar kan dat beter dan hier? Lekker anoniem. Alvast bedankt voor jullie reacties!
misschien moet je ook eens een gesprek aangaan in zo een hulpgroep , hij moet naar een spychiater er aan werken en jij moet je kunnen luchten, ik weet er alles van het is ontzettend zwaar en begrip is ver te zoeken als het maar voort vloeit en doet
dinsdag 18 september 2018 om 20:49
dinsdag 18 september 2018 om 20:53
Ik denk dat je in dezen niet naar hem moet luisteren. Je bent het verplicht aan jezelf, je man en je kinderen om alle hulp in te schakelen. Dat kunnen jullie goed gebruiken.MrsJane schreef: ↑18-09-2018 20:51Dat begin ik ook steeds meer in te zien. Maar wat is de oplossing? Zoals ik al zei kunnen we geen extra kinderopvang betalen, en mag ik van hem de familie niet inlichten. Wat moet ik dan? Ook maar ontslag nemen en thuis gaan zitten om voor de kinderen en mijn man te zorgen?
dinsdag 18 september 2018 om 20:56
Het is goed om hem idd niet in zijn depressie te laten wentelen.
Als,je hem daar alle ruimte voor blijft geven loop je het risico dat hij er alleen maar nog dieper in zakt.
Dat hij gaat sporten is goed.
Dat hij ook gewoon nog de zorg voorbode kinderen op zich moet nemen is ook goed ( misschien met wat backup? Of geen hele dagen maar wel meer dagdelen?)
Ik zou ook zeker medicatie bespreken want dat kan echt een groot verschil maken.
Soms even zoeken naar het juiste middel en juiste dosis, maar ik weet uit ervaring dat het een verschil kan maken tussen leven in een donkere wolk of leven waarbij de donker wolk ook wat licht doorgaat.
Als,je hem daar alle ruimte voor blijft geven loop je het risico dat hij er alleen maar nog dieper in zakt.
Dat hij gaat sporten is goed.
Dat hij ook gewoon nog de zorg voorbode kinderen op zich moet nemen is ook goed ( misschien met wat backup? Of geen hele dagen maar wel meer dagdelen?)
Ik zou ook zeker medicatie bespreken want dat kan echt een groot verschil maken.
Soms even zoeken naar het juiste middel en juiste dosis, maar ik weet uit ervaring dat het een verschil kan maken tussen leven in een donkere wolk of leven waarbij de donker wolk ook wat licht doorgaat.
dinsdag 18 september 2018 om 20:58
Als voorlopig enige kapitein op dit schip zal je beslissingen moeten nemen voor het algemeen belang. Sommige beslissingen zal je man niet prettig vinden maar dat is de enige manier waarop de spreekwoordelijke boot niet zinkt.MrsJane schreef: ↑18-09-2018 20:30Nou, de kids liggen in bed dus ik heb weer even tijd om te reageren. Man is naar zijn sport, dat is het enige waar hij nog wel energie voor kan opbrengen. Al kan het ook zijn dat hij zich gewoon verplicht voelt, omdat hij ervoor betaald wordt.
Wat veel reacties weer en een hoop vragen. Ik hoop dat ik alles kan beantwoorden, maar zal vast wel iemand vergeten. Ook veel tips waar ik wat mee kan. Soms lijken ze vanzelfsprekend, maar toch fijn om er bewust mee aan de slag te gaan.
Heb de eerste stap voor vandaag weer gezet, excuses aangeboden voor mijn uitbarsting van vanmorgen. Kreeg niet echt een reactie, maar dat ben ik wel gewend inmiddels.
Ik wist trouwens niet dat de huisarts ook antidepressiva kan voorschrijven. Dat ga ik eens met man bespreken. Al vind ik het ook wel een beetje eng als ik lees dat het suïcidale gedachten kan versterken.
Oja, over het ontzien van mijn man... dat doe ik zoveel mogelijk, maar niet altijd. Hij doet vaak de kleine klusjes, zoals de kliko buiten zetten of de was in de droger. En hij is 2 dagen per week alleen thuis met de kinderen, als ik werk.
Over dat laatste twijfel ik de laatste tijd wel steeds vaker of het een goed idee is. Hij vindt die dagen heel zwaar en hij ziet er vooraf ook best tegenop. Voorheen vertikte ik het om mijn moeder als oppas te vragen, terwijl hij gewoon thuis is. Maar nu neig ik daar toch een beetje naar. Al zal ik dan ook eerlijk moeten zijn over zijn depressie, want anders gaat ze natuurlijk niet begrijpen waarom dat nodig is.
De kinderen gaan de overige 2 dagen naar het kinderdagverblijf, maar helaas kunnen we meer dagen niet betalen. We zijn er financieel best veel op achteruit gegaan sinds hij niet meer werkt. Dus ook boodschappen laten bezorgen en een schoonmaakster zitten er helaas niet in. We hebben geluk met onze buffer op de spaarrekening, want met ons inkomen redden we het momenteel gewoon niet.
Ik ben het met jullie eens dat ik wel wat hulp en steun kan gebruiken van familie en vrienden, dus ik ga nog eens met man bespreken of we toch open kaart kunnen spelen. Al is het maar tegen een paar mensen.
Je man is nu niet in staat om beslissingen te maken voor het gezin, dat moet jij doen.
dinsdag 18 september 2018 om 20:58
Ik zou je moeder gewoon als oppas vragen, veel beter voor hem en de kinderen lijkt me.MrsJane schreef: ↑18-09-2018 20:30[...]
Ik wist trouwens niet dat de huisarts ook antidepressiva kan voorschrijven. Dat ga ik eens met man bespreken. Al vind ik het ook wel een beetje eng als ik lees dat het suïcidale gedachten kan versterken.
Oja, over het ontzien van mijn man... dat doe ik zoveel mogelijk, maar niet altijd. Hij doet vaak de kleine klusjes, zoals de kliko buiten zetten of de was in de droger. En hij is 2 dagen per week alleen thuis met de kinderen, als ik werk.
Over dat laatste twijfel ik de laatste tijd wel steeds vaker of het een goed idee is. Hij vindt die dagen heel zwaar en hij ziet er vooraf ook best tegenop. Voorheen vertikte ik het om mijn moeder als oppas te vragen, terwijl hij gewoon thuis is. Maar nu neig ik daar toch een beetje naar. Al zal ik dan ook eerlijk moeten zijn over zijn depressie, want anders gaat ze natuurlijk niet begrijpen waarom dat nodig is.
Ik ben het met jullie eens dat ik wel wat hulp en steun kan gebruiken van familie en vrienden, dus ik ga nog eens met man bespreken of we toch open kaart kunnen spelen. Al is het maar tegen een paar mensen.
Wbt AD: dat klopt, maar het hoeft niet. Grote kans dat hij elke week even moet komen voor een controle én een nieuw recept (dus dat ze maar voor een week medicijnen uitschrijven).
dinsdag 18 september 2018 om 21:00
Ik snap dat hij dat niet wil, maar je zult wel moeten. Licht niet meteen iedereen in, maar alleen van degene die hulp kan bieden met de kinderen.MrsJane schreef: ↑18-09-2018 20:51Dat begin ik ook steeds meer in te zien. Maar wat is de oplossing? Zoals ik al zei kunnen we geen extra kinderopvang betalen, en mag ik van hem de familie niet inlichten. Wat moet ik dan? Ook maar ontslag nemen en thuis gaan zitten om voor de kinderen en mijn man te zorgen?
dinsdag 18 september 2018 om 21:02
Ik heb een burnout gehad en kon mij toen ongeveer een uur op een kind concentreren bij depressie kan de tijdspannen mbt waakzaamheid en verdelen van de aandacht nog korter zijn. Een uurtje naar yoga en dan kon ik oppassen en dan was ik uitgewrongen maar hele dagen echt niet. Ik denk dat je je niet emotioneel door hem moeten laten chanteren middels niet mogen inlichten van mensen want het is het ene of het andere en het heeft geen zin om ruzie te maken over iets dat hij niet kan.
Je kan afspreken dat je niet zijn medische ziel op tafel legt maar wel dat je aangeeft dat er sprake is van ziekte waardoor er tijdelijk iets meer oppas nodig is vanuit het netwerk. Dat e.a. nog wordt onderzocht..Daar zeg je nog niets mee. Vraag je man wat hij wel denkt aan te kunnen.
Je kan afspreken dat je niet zijn medische ziel op tafel legt maar wel dat je aangeeft dat er sprake is van ziekte waardoor er tijdelijk iets meer oppas nodig is vanuit het netwerk. Dat e.a. nog wordt onderzocht..Daar zeg je nog niets mee. Vraag je man wat hij wel denkt aan te kunnen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 18 september 2018 om 21:03
MrsJane schreef: ↑18-09-2018 20:51Dat begin ik ook steeds meer in te zien. Maar wat is de oplossing? Zoals ik al zei kunnen we geen extra kinderopvang betalen, en mag ik van hem de familie niet inlichten. Wat moet ik dan? Ook maar ontslag nemen en thuis gaan zitten om voor de kinderen en mijn man te zorgen?
Je man heeft niet zoveel te willen in deze, want dit gaat over het welzijn van je kinderen.
Ik zou hem nog steeds die dagen voor de kinderen laten zorgen, maar bv familie of vrienden die kunnen en willen helpen, een paar uurtje op die dag de kids even meenemen.
Ff twee uurtjes speeltuin of lunchen bij oma,.
Kan je man even bijtanken, maar blijf hem wel ook verantwoordelijk houden voor dagelijkse taken.
dinsdag 18 september 2018 om 21:07
Ik vind dat haar man daarin toch echt meer ontzien moet worden. Het gaat echt niet beter met hem als hij die zorg eigenlijk te zwaar vindt. Daarvan wordt het niet beter, maar slechter.consuelabananahammok schreef: ↑18-09-2018 21:03Je man heeft niet zoveel te willen in deze, want dit gaat over het welzijn van je kinderen.
Ik zou hem nog steeds die dagen voor de kinderen laten zorgen, maar bv familie of vrienden die kunnen en willen helpen, een paar uurtje op die dag de kids even meenemen.
Ff twee uurtjes speeltuin of lunchen bij oma,.
Kan je man even bijtanken, maar blijf hem wel ook verantwoordelijk houden voor dagelijkse taken.
dinsdag 18 september 2018 om 21:16
Uit ervaring eens, ook zwaar depressieve partner gehad alleen mijn kinderen waren ouder 12 en 10.. ook geen handige combinatie een brugwup die het lastig had en zwaar depressieve partnet die ook nog zijn baan verloor..purple1973 schreef: ↑18-09-2018 11:28Een vriend van ons is depressief. Beetje zelfde verhaal als bij jou. Wil niemand zien, eigenlijk, maar laatst "mocht" ik even komen. Jeeeetje, wát erg om iemand zo te zien. Echt heel erg en onbegrijpelijk als je er nog nooit mee te maken hebt gehad.
Maar wat vond ik het ook vreselijk moeilijk voor zijn partner. Manmanman, wat is dat zwáááár zeg, om met een depressief iemand te moeten leven. Pffff. Dat ál je pogingen om het een beetje vrolijk te houden mislukken en jijzelf ook nooit eens een steuntje in de rug krijgt op dat gebied. Petje af voor de partners.
Natuurlijk is het het allerergst voor de patient (want dat is het!). Maar voor de omgeving is het ook zeker erg pittig.
Ik zou zelf idd ook hulp zoeken. En probeer één dag of avond vrijaf te hebben en iets leuks te doen voor jezelf. Is mss moeilijk te realiseren, maar probeer het! Bij bovengenoemd stel "past" er iedere week een goed vriend of vriendin op zodat de partner heel even op adem kan komen.
Mijn ervaring man werd als crisis opgenomen, stond op het punt er een eind aan te maken.. ik werd niet gehoord als partner en werd er ook niet in betrokken dat hij weer naar huis mocht.. het duurde in mijn ogen erg lang ( 3 maanden) voor er echt een diagnose en behandeling plan kwam.. en ja ik heb daarin enorm gepusht.. werd pas wat serieus genomen toen man weer een poging deed en ik niet gehoord werd in privacy.. ben met toestemming van man 2x meegegaan naar behandelaar.. helaas werden kinderen en ik niet in de behandeling betrokken.. zoek het maar uit..
Man zette zich goed in bij de therapie en kwam langzaam uit het dal.. onbegrip van zijn familie en van vrienden werkten helaas ook niet mee..
Zijn psychiater gaf aan dat je als partner weinig kan doen je staat aan een dood paard te trekken.. en een depressieve partner trekt je leeg.. je neemt al je taken op je en probeert het zeker voor je kinderen nog wat gezellig te maken..
Later las ik in een artikel dat je de grootste kans op een depressie hebt, als je de partner bent, van iemand met een depressie bent. en vond daar een kern van waarheid in.
Als mijn partner nog een keer een depressie zal krijgen, weet ik dat ik dat niet meer trek het kostte mij heel veel. Kostwinner en een gezin draaiend houden en alle zorgen dragen ga ik niet nog een keer doen..
dinsdag 18 september 2018 om 21:20
Dat is nogal een uitspraak want bij een depressie is recidive nogal eens aan de orde. Soms kan het helpen om zo eerder de triggers te herkennen waardoor iemand niet zo ver weg zakt. Dus bij signalen als vermoeidheid, prikkelbaar, somber , niet tegen stress kunnen snel naar de ha om te grijpen en voorzichtig met de afbouw van medicatie. Het feit dat iemand eenmaal volledig is weg geleden betekent niet dat het altijd zo zal gaan. Er zijn wel mogelijkheden voor afspraken over snel ingrijpen wanneer je elkaar goed kent.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 18 september 2018 om 21:20
Helemaal eens, mijn ervaring is helaas dat de mensen waar je echt steun van krijgt dun bezaaid zijn.. zijn eigen zus en broer lieten het keihard afweten, en helaas onze beste vrienden ook.. het leverde ook nieuwe vriendschappen op!consuelabananahammok schreef: ↑18-09-2018 16:26Ik vind eigenlijk dat je niet alleen aan jezelf, maar ook aan je man verplicht bent om steun uit je naaste omgeving te gaan halen.
En al helemaal aan je kinderen.
Jullie hebben als gezin steun nodig.
En helaas, er heerst een enorm taboe op depressies ed..
dinsdag 18 september 2018 om 21:23
dinsdag 18 september 2018 om 21:24
Er zit een verschil tussen te zwaar, en iemand toch een stok achter de deur geven om zoveel mogelijk mee te draaien en ook structuur daarmee te bieden.Coconuts12 schreef: ↑18-09-2018 21:07Ik vind dat haar man daarin toch echt meer ontzien moet worden. Het gaat echt niet beter met hem als hij die zorg eigenlijk te zwaar vindt. Daarvan wordt het niet beter, maar slechter.
Van op je bed of op de bank wegkwijnen wordt ook niemand beter.
Ik en jij, of wie ook op het forum kan van achter ons scherm niet bepalen welke mate van belasting voor haar man te dragen is.
Dat zal to en haar man moeten gaan inschatten, eigenlijk ook met een therapeut samen.
Niet iedere depressie of depressief persoon is hetzelfde, behandeling en aanpak is wat dat betreft maatwerk.
De gemene deler is wel dat het goed is om zoveel mogelijk structuur te behouden , rust en activiteit af te wisselen en wel zoveel mogelijk in het dagelijks leven mee te draaien.
Wat mogelijk is, dat lijkt mij iets om bespreekbaar te maken.
dinsdag 18 september 2018 om 21:27
Boheme schreef: ↑18-09-2018 11:19Jij begrijpt niet eens wat een depressie is. Misschien wordt het eens tijd om je te gaan inlezen.
Ik heb zelf een zware depressie en ik ben blij dat mijn man ziet dat ik het niet ben in mijn diepe buien, maar mijn depressie, mijn ziek zijn. Dat ik hem niet irriteer als ik het niet zie zitten.
Hij stelt zich niet aan. Hij wil ongetwijfeld ook van zijn prachtige gezin genieten, maar zijn depressie staat dat in de weg.
Steun hem, erken de depressie en wees niet zo'n hork als wat je nu bent.
En jij begrijpt niet eens wat het leven voor een partner ( heel gezin zelfs ) is , van iemand die een partner heeft met een zware depressie.
Mijn man is heel erg ziek geweest ( het hielp mij in het verleden om te benoemen dat het om een ziekte ging ) hij heeft PTSS en als gevolg daarvan een ernstige depressie gehad.
Inmiddels 100% afgekeurd, omdat hij , ook na zijn depressie nooit meer helemaal normaal zal functioneren.
Ik vond het enorm kloterig en loeizwaar. In het diepst van zijn depressie heb ik me aangemeld bij de woningbouw, niet omdat ik perse bij hem weg wilde, wel omdat we ook gezin waren met drie opgroeiende kinderen.
En ik niet wilde dat mijn kinderen hun jeugd als een donkere periode zouden herinneren.
En niet in de laatste plaats omdat ik het gewoon soms niet meer trok.
Elke dag weer dat zware gevoel , die deken van depressie die over het huis heen gevallen was.
Elke dag weer gokken hoe de stemming zou zijn, zou het redelijk gaan, zou het prut zijn, zou er ruzie komen ( en ja hoor, die triggerde ik soms wel eens, dwars als ik kan zijn ) zou er een grafstemming hangen, en zou hij er nog wel zijn als ik thuis kwam uit mijn werk.
Pas op het moment dat ik me inschreef voor een andere woning en ik fulltime ging werken om meer geld te krijgen gingen zijn ogen een beetje open en begreep hij eindelijk dat hij en hij alleen voor zijn herstel kon gaan zorgen.
Tuurlijk met steun van mij, van de hulpverlening, misschien zelfs omgeving, maar hij moest het doen.
En dat is dan ook helaas het sleutelwoord. Niemand kan ieman die depressief is helpen. Het moet vanuit hemzelf komen>
En jij mag het best rete vervelend vinden, je dood ergeren als je thuiskomt en het leg op de bank te meuren in zijn trainingspak.
Het spuug en spuugzat zijn als hij snauwt, of zich als een hork gedraagt.
Zorg ervoor dat jij een vangnet hebt, dat jij gewoon wel 'leuke dingen ' blijft doen.
Van hem kun je nu niet verwachten dat hij zomaar een schop onder zijn eigen kont geeft en weer actief gaat worden, dat komt langzaam met het herstel.
Jij mag wel voor jezefl blijven zorgen, dat ben je aan jezelf en je kinderen verplicht.
( Overigens zijn we inmiddels 14 jaar samen en 3 jaar geleden getrouwd, het is dus 'goed' gekomen, En de 'restanten' van de depressie hbben we geaccepteerd )
Dus.
dinsdag 18 september 2018 om 21:28
thedutchwiseguy schreef: ↑18-09-2018 16:05Kom net bij pro persona vandaan en heb mijn reactie op dit topic daar laten lezen. Raad wat de psychiater zei, “waren er maar eerlijk mensen, misschien iets meer nuance maar de strekking begreep zij erg goed”.
Je verdoet je tijd bij de psychiater met je achterlijke reacties op een forum en je verdoet onze tijd met gelieg over de mening van een psychiater. Dit heeft niks met 'eerlijk' te maken. Dit heeft met 'fatsoen, inzicht, emphatisch vermogen, constructief advies en je niet als een idioot gedragen' te maken.
Mijn eerlijke advies aan jou is om een topic te zoeken waarin je niet destructief bent. Dat is voor iedereen fijner toch? En dat is ook eerlijk van mij toch?
anoniem_216133 wijzigde dit bericht op 18-09-2018 21:30
9.83% gewijzigd
dinsdag 18 september 2018 om 21:29
MrsJane schreef: ↑18-09-2018 21:22Dit zou volgens mij best een goede oplossing zijn, al is het zo dat mijn moeder 100 km verderop woont. Dus als zij (tijdelijk) structureel gaat oppassen, zou dat betekenen dat we de kinderen daarheen brengen en dat ze daar 2 nachten per week blijven slapen.
Ten eerste weet ik niet of mijn ouders dat aankunnen, ze zijn ook niet meer de jongste. En ten tweede wil ik mijn kinderen helemaal niet zoveel missen, maar daar zou ik me eventueel nog bij kunnen neerleggen.
Schoonmoeder kan oppassen helemaal niet aan en broers/zussen/vrienden werken allemaal en hebben hun eigen gezinnen.
Zou dus toch echt op m’n moeder neerkomen en dan weet ik nog niet eens of zij het überhaupt ziet zitten...
Hmmm...
Dat is een lastige situatie Jane.
Kan je dit met je man bespreekbaar maken? Misschien kunnen jullie samen een oplossing verzinnen?
Kunnen de dagen bij de opvang gesplitst worden in dagdelen?
In plaats van bv twee hele dagen 4 halve dagen? En dan je man ook halve dagen op zich nemen ?
dinsdag 18 september 2018 om 21:31
dinsdag 18 september 2018 om 21:33
Achteraf gaven zijn behandelaars toe dat ze mijn man voor behandeling hadden moeten opnemen.. jammer dat ik niet gehoord werd en het helaas dubbel zwaar voor mij en de kinderen was..
Wel deed mijn man echt zijn best en hoe moe en rot hij zich ook voelde.. hij werkte smorgens de kinderen de deur uit naar school ( ik was al weg ivm fulltime baan was immers kostwinner). En liet de honden smiddags uit hielp ook therapeutisch wandelen.. en zorgde voor het eten.. en tussen door lag hij op bed of op de bank.. en had dagdelen therapie die heel intensief waren..
Wel deed mijn man echt zijn best en hoe moe en rot hij zich ook voelde.. hij werkte smorgens de kinderen de deur uit naar school ( ik was al weg ivm fulltime baan was immers kostwinner). En liet de honden smiddags uit hielp ook therapeutisch wandelen.. en zorgde voor het eten.. en tussen door lag hij op bed of op de bank.. en had dagdelen therapie die heel intensief waren..
