Partner depressief, ik kan er niet meer tegen!

MrsJane schreef: ↑

20-09-2018 08:10

Oja dit! Heb daar heel erg aan moeten wennen en nu vraag ik hem maar gewoon niks meer.

Heb gisterenavond met man gesproken. Of eigenlijk meer tegen hem gesproken, want hij zei weinig terug. Helaas sluit hij zich erg af en heb ik geen idee wat er in zijn hoofd omgaat.

Ik heb in ieder geval gezegd dat ik online hulp heb gezocht (hier dus) om beter om te gaan met zijn depressie, dat ik zijn ziekte nu beter begrijp en best wel geschrokken ben. Ook dat ik me zorgen maak omdat hij nu helemaal geen hulp krijgt, totdat hij aan de beurt is en dat kan nog weken (maanden?) duren. Dat ik me er vanaf nu meer mee ga bemoeien en meer druk ga zetten op de huisarts. Heb meteen een afspraak gemaakt voor morgenvroeg, dan kunnen we samen bij de huisarts terecht en dan wil ik het gaan hebben over zijn behandelplan en eventuele medicatie. Ik wil weten hoe we die tijd op de wachtlijst gaan overbruggen, want niks doen is geen optie meer.

Verder heb ik man laten weten dat ik hem serieus neem en dat ik hem 100% wil steunen. Heb wel gezegd dat zijn gedrag naar de kinderen anders moet en dat hij zich moet afzonderen als het hem teveel wordt. Dus nu afwachten of dat gaat werken.

Dingen voor mezelf doe ik nauwelijks. Soms ga ik een weekendje naar mijn ouders met de kinderen, dat vind ik heerlijk. Verder ben ik best een huismus en zit ik het liefst thuis op de bank met Netflix. Helaas merk ik dat thuis zitten me steeds meer tegenstaat, dus misschien is het toch handig om op zoek te gaan naar een hobby. Iemand ideëen? Liefst geen sport, daar ben ik niet zo van

Lucht het voor jou een beetje op dat je dat tegen hem hebt kunnen zeggen? Wat goed dat je er vaart achter zet en wat een frustraties kan dat geven hé. Lekker een dag Netflixen bij een vriendin met een glas wijn en zak chips? Of dagje sauna oid als dat je ding is? Even lekker helemaal niets.

MrsJane ik heb jouw topic meegelezen en breek even in om alleen maar te zeggen dat ik vind dat je het echt heel knap oppakt. Je stelde je met jouw openingspost kwetsbaar op, maar laat ook zo goed zien dat je vreselijk wanhopig was en het nu voor jou veel duidelijker is. Hou vol vrouw. Het is ook voor jou pittig!

kylie_ schreef: ↑

20-09-2018 08:54

MrsJane ik heb jouw topic meegelezen en breek even in om alleen maar te zeggen dat ik vind dat je het echt heel knap oppakt. Je stelde je met jouw openingspost kwetsbaar op, maar laat ook zo goed zien dat je vreselijk wanhopig was en het nu voor jou veel duidelijker is. Hou vol vrouw. Het is ook voor jou pittig!

Helemaal mee eens!

Wat fijn dat je je gevoelens tegen man hebt kunnen uitten en samen naar de huisarts gaat. Top!

Later bedacht ik me nog: ik was in het begin van mijn depressie doodsbang om mijn omgeving in te lichten. Ik was zo bang dat iedereen mij zou laten vallen als bleek dat ik niet meer kon functioneren.
Man heeft me ‘gedwongen’ (op een goede manier hoor;)) om op een gegeven moment toch aan mensen te vertellen wat er was.
Te beginnen met een goede vriendin, vervolgens steeds verder. Tot aan mijn ouders, voor wie ik de grootste schaamte voelde.

Eenmaal gedaan viel er echt een last van me af toen bleek dat mensen me daarna wel wilden helpen en me niet lieten vallen.

Wellicht is er bij jou man ook een dergelijke angst aanwezig?
Of iets waar hij elke dag tegenaan hikt (ik hoop maar dat er niemand langskomt, straks komen ze erachter) en zou het hem enorm helpen als mensen laten zien dat ze om hem geven.

Wat in de toekomst ook evt de weg vrijmaakt voor zijn ouders/vrienden/broers om hem af en toe een dagdeel/ 2 uurtjes mee te nemen ergens naartoe, dat jij even tijd hebt voor jezelf.

@MrsJane, goed bezig! Sterkte

@cookie84, ja, dit is echt een rotsituatie waar je in zit. Het is denk ik belangrijk dat je naar je man toe een gesprek hebt waarin je de balans vindt tussen steunen en grenzen stellen. Veel mensen vinden hulp eng, ze willen zich beter voelen, maar eigenlijk willen ze dat 'de dokter' (de therapeut, psycholoog of psychiater) dat even regelt. Dat verwoorden ze niet zo, maar de verwachting is er vaak wel 'ik ga naar de psycholoog, daar praat ik mee elke week en na een tijdje gaat het beter'. Maar helaas werkt het niet zo. Vaak worden we depressief deels door de fysiologische processen in ons hoofd en lichaam, maar ook voor een groot deel door ons denken en voelen, zoals we dat geleerd hebben. Vooral wanneer je te maken hebt gehad met (emotionele) verwaarlozing, pesten, ingrijpende levensgebeurtenissen, trauma of een (resulterende) persoonlijkheidsstoornis. Dan zijn de mechanismen die ons emotioneel 'veilig' houden juist dezelfde die tot depressie leiden, dus die loslaten is vreselijk eng en vervelend. Het is dus belangrijk dat je man zich veilig, geliefd en gesteund voelt, echter is hij ook een volwassen man met een eigen verantwoordelijkheid en zijn er gewoon grenzen aan wat er kan. Net als eerder genoemd, dat je depressief bent betekent niet dat je je kinderen af kan snauwen. Ook in een relatie, dat je depressief bent betekent niet dat de partner jarenlang alles in het teken van jouw depressie kan zetten. Voor jezelf moet je bedenken hoe veel je nog kan geven van jouw leven voor de depressie van je man. Waar liggen de grenzen voor jou?

Een gesprek waarin je hem steunt, maar ook je grenzen aangeeft is dus belangrijk. Wat wil je man? Wil hij zich beter voelen, dan moet hij echt in actie komen, hoe moeilijk dat ook is. Dat kan een grens zijn. Zoek samen naar hulp. Vraag hem wat hij niet fijn vond aan de vorige hulp en waar hij wél toe bereid is. Je beter gaan voelen betekent dingen doen tegen je zin in. Het is echt niet anders, daarbij kan je wél steun krijgen van de mensen om je heen, maar je moet ook bereid zijn om iets te doen. Wil hij niet bewegen....dan aan jou de vraag of je hiermee kan leven? Soms helpt een ultimatum, al is het jammer en naar dat het zo ver moet komen.

Koettie schreef: ↑

20-09-2018 07:04

@jane. Ik deed trouwens wel veel dingen voor mezelf. Ik hou heel veel van m'n vriend en wil hem overal mee helpen maar soms ging ik naar de bios of even naar de kroeg of wat dan ook. Even de deur uit en even aan mezelf denken. Dat had ik ook nodig om het allemaal te doen. Heb ook actief hulp gevraagd als het niet meer ging. Of ik even bij m'n zusje mocht eten om te praten en bij te komen, of mensen iets voor me konden doen. Je man is ziek maar jij bent er ook. En als je eens pizza moet bestellen omdat er geen puf is voor het eten, dat is ook oké. Je doet wat je kan en de rest moet later maar.

En soms besloot ik ook gewoon dingen voor hem. Hij kon gewoon geen keuzes meer maken op het dieptepunt. Vragen of hij liever ovenschotel of stampot wilde voelde voor hem als een examen vraag. Dus besloot ik maar gewoon. Hij wilde niet dat z'n ouders het wisten. Die wonen ver weg en zouden zich dan zorgen gaan maken. Nou en. Heb ze wel gebeld en heb veel steun aan z'n moeder gehad. En zij aan mij, omdat ze dan op de hoogte bleef. Achteraf was hij er toch wel blij mee maar zag er gewoon tegenop en schaamde zich ook.

Je hebt precies de goede dingen gedaan. Je moet zelf regelmatig bijtanken, anders kun je er niet voldoende voor hem zijn. En soms het voortouw nemen en beslissingen nemen waar hij niet toe in staat is, is ook goed.
Ikzelf heb dat ook gedaan toen mijn man thuiskwam na zijn opname. En nu ik zelf in depressie zit, merk ik dat ik me minder schuldig voel naar hem toe, juist omdat hij soms iets leuks voor zichzelf doet.
Ik zou het hem willen besparen, de zorg om mij. De angstige blik in zijn ogen als hij uit z'n werk thuiskomt en mij weer "zo" ziet zitten op de bank... en het lukt me niet om me vrolijker voor te doen dan ik me voel. Ik zou zo graag zijn zorg willen wegnemen.

Mooie, nuttige post Tuinhek!

@Jane: wat goed dat je het zo met je man besproken hebt! En dat je uit hebt gelegd waarom je de dingen op deze manier gaat aanpakken.
Helaas moet je er als partner "bovenop" zitten in de GGZ. Blijven sleuren, informeren en doorvragen. Ga trouwens gerust een keer mee als je man straks bij de psycholoog loopt. Jouw kant van het verhaal kan waardevol zijn.

Ik vind dat je het super knap oppakt TO!

MrsJane schreef: ↑

20-09-2018 08:46

Bedankt voor het delen van je ervaring en voor de tips. Halve dagen kdv vind ik goed klinken. Ga eens informeren naar de mogelijkheden.

Sensoor kende ik nog niet. Thanks!

Fijn dat je er iets aan hebt. Ook goed dat je naar de huisarts gaat. Snap dat dan weer niet van zo'n psycholoog, ik verwijs je door en daarna laat ik je los, zie maar dat je de wachttijd doorkomt. Ze kan dan misschien niet genoeg doen, maar hem de wachttijd doorhelpen zou toch moeten lukken. Hoop dat de POH een vinger aan de pols kan houden. Misschien heb je nog iets aan andere ervaringen van mij, gewoon om je man te kunnen begrijpen.

Ik lees over geen keuzes kunnen maken. Heel herkenbaar. Ten eerste intresseert me daadwerkelijk niet of het a of b wordt, ik vind niets mooi/ leuk/ lekker. Eet al twee jaar hetzelfde op brood omdat zelfs daarover nadenken teveel vraagt. Ten tweede, bij de vraag: wat wil je? komt er een groot pop up scherm in mijn hoofd met dikgedrukt DOOD. Acute stress in mijn hoofd en dodelijk vermoeiend, dat als antwoord geven is namelijk niet echt geaccepteerd. Dus die pop up moet naar beneden, ik moet mezelf feitelijk kalmeren en dan nog een antwoord verzinnen. Ik functioneer nu vooral op moeten en vaste structuren, ook niet gezond/ ideaal maar willen is geen optie.

Familie inlichten wil ik in principe ook niet. Niet omdat niemand het mag weten, maar omdat ik geen ruimte heb om met hun reacties om te gaan. In het verleden twee keer over vermoeiende ervaringen gehad en daarna gestopt met uitleggen. Ze zien wel aan me af dat het niet top gaat maar houden het op oververmoeid. Ze willen ook v,oor de gek gehouden worden denk ik. Voor mij betekent het dat ik niet continue vragen krijg, geen mensen gerust hoeft te stellen dat het niet aan hun ligt, geen adviezen krijg, geennavraag krijg of ik die adviezen wel heb opgevolgd (want die vitamine pillen/ de gebedsgenezer/ water uit de hocololo bron hebben tante mien ook zo goed geholpen). Ik wil ook niet constant geconfronteerd worden met de depressie, maar af en toe gewoon moeten doen haalt juist de focus er dan even af. Vrienden/ buren/ collega's weten het grotendeels wel maar die zijn veel beter in staat om mijn grenzen te respecteren en het er gewoon te laten zijn. Misschien mogelijk om zoiets ook met man af te stemmen? Helemaal stil houden gaat niet lukken en moet je niet willen denk ik.

Qua relatie en depressie, voor vriend is het zwaar. Hij is geen prater en ook zeker geen behoefte om het er met anderen over te hebben dus in die zin beperk ik hem niet. Maar hij moet wel veel overnemen/ alleen doen omdat het mij niet lukt. Het huis is een chaos (okee, dat intresseert hem eigenlijk geen bal), moet vaak alleen naar verjaardagen e.d., geen intimiteit omdat ik dat niet kan verdragen en moet keuzes dus alleen maken.

Maar aan de andere kant is hij lekker laconiek, haalt eigenlijk zijn schouders er over op. Kent me niet anders en weet dat het ook wel weer overwaait (en weer terugkomt). Het is tussen ons niet echt een gespreksonderwerp meer, of misschien eigenlijk een vast onderwerp (hoe was je dag, kut, heb de kinderen naar school gebracht en ben weer in bed gekropen, zou je toch niet meer doen?). Als ik praktisch gezien iets van hem wil moet ik het duidelijk vragen, hij is echt een man en ziet het niet. Maar als ik roep dat ik buiten zit en of hij de kinderen naar bed wil brengen weet hij wel genoeg. Verder vind hij het erg lastig dat het zo ongrijpbaar is en hij niet kan helpen oplossen. Maar boos of wanhopig is hij niet en dat maakt hem echt mijn steunpilaar. Hoe hard het ook stormt in mijn hoofd, hij staat er stevig middenin. (en hij weet best dat ik op de donkere dagen hem naar de maan verwens of juist mezelf te waardeloos voor hem vind en oprecht vind dat we uit elkaar moeten (of dat ik hem een dienst bewijs met zelfmoord).

Kinderen zijn hier iets groter en weten alledrie wel tot op bepaalde hoogte dat ik depressief ben, helaas voor hun ook al zo gewoon dat het ze niet echt bezig houdt. Waar ze eerder nog wel eens protesteerden als vriend ze naar bed bracht bv accepteren ze dat nu meestal wel, ook omdat ze weten dat het mij echt niet lukt, en ook op zulke momenten nog wel eens flink zijn afgesnauwd. Als ik de kinderen afsnauw zit ik trouwens flink diep in de depressie dus voor mij wel een teken om accuut gas terug te nemen.

Wat voor mij geld hoeft natuurlijk niet voor je man te gelden maar depressie is geen gemakkelijk iets. En dat hij doorverwezen wordt naar de tweede lijn zegt ook wel wat, dan doen ze niet bij simpele gevallen. Ik wens jullie allebei in ieder geval veel sterkte en wijsheid!

freya25 schreef: ↑

20-09-2018 10:30

Ten tweede, bij de vraag: wat wil je? komt er een groot pop up scherm in mijn hoofd met dikgedrukt DOOD. Acute stress in mijn hoofd en dodelijk vermoeiend, dat als antwoord geven is namelijk niet echt geaccepteerd.

Sorry, maar hier moest ik net om lachen. Zo'n neonreclamebord op Times Square zie ik dan voor me.... niet grappig bedoeld, maar toch.
Bij mij spookt het door mijn hoofd als "gesproken woord": ik wil dood, ik ben het niet waard om te leven, ik ben te laf om het te doen, maar ik wil dood.
Daar helpt geen mindfulness tegen....

freya25 schreef: ↑

20-09-2018 10:30

Ik lees over geen keuzes kunnen maken. Heel herkenbaar. Ten eerste intresseert me daadwerkelijk niet of het a of b wordt, ik vind niets mooi/ leuk/ lekker. Eet al twee jaar hetzelfde op brood omdat zelfs daarover nadenken teveel vraagt. Ten tweede, bij de vraag: wat wil je? komt er een groot pop up scherm in mijn hoofd met dikgedrukt DOOD. Acute stress in mijn hoofd en dodelijk vermoeiend, dat als antwoord geven is namelijk niet echt geaccepteerd. Dus die pop up moet naar beneden, ik moet mezelf feitelijk kalmeren en dan nog een antwoord verzinnen.

Precies wat vriend ook zei inderdaad. Wil gewoon niet meer wakker worden dus weet ik veel wat ik wil eten??? Wel blij dat hij daar eerlijk in was (en is) want dan weet ik ook dat motiveren niet echt zin heeft in zo'n fase.

Wat een goede stappen neem je TO! Mag je trots op zijn! Ik hoop dat het gesprek bij de huisarts iets heeft opgeleverd!

Nog iets wat mij helpt om het te relativeren: Sara Kroos noemt depressie in haar show ‘doorgefokt’ een systeemfout. Show staat op YouTube.

Door te denken ‘het is een systeemfout’ haal ik de schuldvraag weg. Ik moet de fout nog steeds oplossen, maar het is niet meer mijn schuld. Dat maakt het veel lichter.

FadeToBlack schreef: ↑

20-09-2018 10:41

Sorry, maar hier moest ik net om lachen. Zo'n neonreclamebord op Times Square zie ik dan voor me.... niet grappig bedoeld, maar toch.
Bij mij spookt het door mijn hoofd als "gesproken woord": ik wil dood, ik ben het niet waard om te leven, ik ben te laf om het te doen, maar ik wil dood.
Daar helpt geen mindfulness tegen....

juist, en dan de herrie van times square er ook nog bijverzinnen. Of het geluid van een flink harde en foute kop van jut oid. Bij mij komen die gedachtes daarna ook maar na die eerste adembenemende reactie op "wat wil je".

Hoe was het bij de huisarts?

kylie_ schreef: ↑

20-09-2018 08:54

MrsJane ik heb jouw topic meegelezen en breek even in om alleen maar te zeggen dat ik vind dat je het echt heel knap oppakt. Je stelde je met jouw openingspost kwetsbaar op, maar laat ook zo goed zien dat je vreselijk wanhopig was en het nu voor jou veel duidelijker is. Hou vol vrouw. Het is ook voor jou pittig!

Eens. Petje af, Jane.

Qua vermaak/hobby is er veel keuze. Als je buitenshuis iets wil zou je lid kunnen worden van een filmclub, of zelf gaan fotograferen. Misschien is er in jouw woonplaats een lezingen-circuit die interessante en/of ontspannende items hebben. Ik zou in ieder geval iets kiezen zonder verplichtingen. Iets wat afleiding biedt.

Binnenshuis kan van alles. Koken en bakken met je kinderen. Handwerken, schilderen, forummen (hier of elders), online cursus volgen in je eigen tempo, gewoon niks doen en met een koptelefoon naar fijne muziek luisteren.