Psyche
alle pijlers
Partner depressief, ik kan er niet meer tegen!
vrijdag 14 december 2018 om 19:29
Heel duidelijk naar mensen uitspreken dat je hulp van ze wil hebben en nodig hebt. Anders gebeurd er niets is mijn ervaring, en helaas de meeste mensen laten het afweten.boerinnetje-van-buuten schreef: ↑14-12-2018 18:38Wat frustrerend voor je dat je schoonzussen inmiddels op de hoogte zijn, maar dat je daar geen steun van krijgt.
Doe je af en toe wel iets leuks alleen (zonder kinderen?)
Op depressies heerst een taboe en mensen denken er niet bij na hoe zwaar dat is.. Kanker is voor mensen een stuk duidelijker dan staan mensen en stichtingen in de rij om te helpen.
vrijdag 14 december 2018 om 22:18
Hmm, ik ken IHT als begeleiding aan huis, maar dat kan ik mis hebben (zelf nooit gehad, is wel ter sprake gekomen). Inderdaad maar maandag afwachten, er is in ieder geval wel actie!
Met een beetje mazzel weet de huisarts een ingang te vinden, zou fijn zijn. Het is logisch dat ze een beter beeld krijgen als de depressie is opgelost, maar als de depressie niet op zichzelf staat maar een gevolg is van wat anders (bij jou man dus mogelijk autisme) is dat niet altijd haalbaar. Ik vind het toch zo bijzonder dat ze mensen zo aan hun lot overlaten!
Mijn vrijgevestigde heeft gewoon contracten bij alle verzekeraars, dus behalve mijn eigen risico betaal ik niets (maar dat moet ik bij de ggz ook). Je zou altijd kunnen informeren, wel bij de specialistische ggz, de basis gaat je man denk ik niet helpen. Misschien met de huisarts overleggen als die geen ingang vind voor autisme onderzoek?
Jammer dat je familie niet heel veel kan/ wil doen. Kan je je moeder duidelijk maken dat dit je man ook maar overkomt en dat je hem niet verder naar beneden wil trekken door teveel te eisen? Dat ze niet hem helpt, maar jou? Je hebt je familie zo hard nodig om voor jezelf te kunnen zorgen in deze. Wat hierboven ook gezegd wordt, vraag om praktische hulp. Dat is misschien lastig maar jij hebt hier ook niet om gevraagd. En mensen willen vaak wel helpen maar weten vaak niet goed hoe.
Je klinkt naar mijn idee wel alsof je zelf wat meer grip op de situatie hebt, of is dat maar schijn? Is je man geschrokken dat je riep te willen scheiden?
Met een beetje mazzel weet de huisarts een ingang te vinden, zou fijn zijn. Het is logisch dat ze een beter beeld krijgen als de depressie is opgelost, maar als de depressie niet op zichzelf staat maar een gevolg is van wat anders (bij jou man dus mogelijk autisme) is dat niet altijd haalbaar. Ik vind het toch zo bijzonder dat ze mensen zo aan hun lot overlaten!
Mijn vrijgevestigde heeft gewoon contracten bij alle verzekeraars, dus behalve mijn eigen risico betaal ik niets (maar dat moet ik bij de ggz ook). Je zou altijd kunnen informeren, wel bij de specialistische ggz, de basis gaat je man denk ik niet helpen. Misschien met de huisarts overleggen als die geen ingang vind voor autisme onderzoek?
Jammer dat je familie niet heel veel kan/ wil doen. Kan je je moeder duidelijk maken dat dit je man ook maar overkomt en dat je hem niet verder naar beneden wil trekken door teveel te eisen? Dat ze niet hem helpt, maar jou? Je hebt je familie zo hard nodig om voor jezelf te kunnen zorgen in deze. Wat hierboven ook gezegd wordt, vraag om praktische hulp. Dat is misschien lastig maar jij hebt hier ook niet om gevraagd. En mensen willen vaak wel helpen maar weten vaak niet goed hoe.
Je klinkt naar mijn idee wel alsof je zelf wat meer grip op de situatie hebt, of is dat maar schijn? Is je man geschrokken dat je riep te willen scheiden?
vrijdag 14 december 2018 om 22:37
Dit was dus inderdaad bij mij het geval. Ik had al geruime tijd last van zware depressies, maar niets leek te helpen qua therapie en/of pillen. Een oplettende psychiater opperde mogelijk ASS. Ik dacht echt dat we toen helemaal van god los waren, want ik associeerde ASS toen nog vooral met het clichébeeld Rainman en Kees. Bleek toch sprake van ASS te zijn en de depressies worden nu als secundaire symptomen gezien.freya25 schreef: ↑14-12-2018 22:18
Met een beetje mazzel weet de huisarts een ingang te vinden, zou fijn zijn. Het is logisch dat ze een beter beeld krijgen als de depressie is opgelost, maar als de depressie niet op zichzelf staat maar een gevolg is van wat anders (bij jou man dus mogelijk autisme) is dat niet altijd haalbaar.
Sterkte TO, het lijkt me echt vreselijk zwaar als partner. Soms mis ik echt een partner, een maatje, wat steun, maar vermoedelijk zou ik me ook enorm schuldig voelen als ik een partner had gehad, en een extra druk om snel weer beter te worden, want er zullen uiteraard maar weinig mensen op een langdurig depressieve partner zitten wachten. Sterkte
vrijdag 14 december 2018 om 23:09
Wat knap dat je het volhoudt!
Ook al is het in een overlevingsstand. Je plant toch ook maar een weekendje weg met kinderen en ouders. Je hebt groot gelijk.
Ik ben wel erg benieuwd idd nr de reactie van je man op het aangeven van je grenzen. Is hij daardoor zich wat meer bewust van de noodzaak dat er (al is het op de lange duur) wat moet veranderen?
Straks vakantie, kunnen je kinderen niet een dag naar je ouders en jij op stap met een vriendin? Wellness bijvoorbeeld? Even niet zorgen, alleen maar voor jezelf?
Ook al is het in een overlevingsstand. Je plant toch ook maar een weekendje weg met kinderen en ouders. Je hebt groot gelijk.
Ik ben wel erg benieuwd idd nr de reactie van je man op het aangeven van je grenzen. Is hij daardoor zich wat meer bewust van de noodzaak dat er (al is het op de lange duur) wat moet veranderen?
Straks vakantie, kunnen je kinderen niet een dag naar je ouders en jij op stap met een vriendin? Wellness bijvoorbeeld? Even niet zorgen, alleen maar voor jezelf?
vrijdag 14 december 2018 om 23:29
Hier ook de mogelijke combinatie met ass en depressie bij vriend. Depressies werden steeds 'even' genezen waarna hij weer kon gaan om vervolgens elke keer dieper terug te vallen. Nu eindelijk na een jaar (!) bezig met een onderzoek. Ben benieuwd wat er uit komt en hoop vooral dat ze dan gericht kunnen helpen ipv pleisters plakken.
zaterdag 15 december 2018 om 00:36
Echt fijn dat je achter je partner blijft staan en er samen voor gaat. Geef mijn vriend ook gedaan tijdens mijn depressie en ik heb me vaak schuldig gevoeld. Ook geroepen dat hij maar beter en normale vriendin kon zoeken maar ik ben erg blij dat hij gebleven is. Er voor me was (en is). Het was een erg zware tijd voor ons allebei maar e hebben het toch maar mooi gered samen! Dat gun ik jullie ook.
Je vriend kan best gaan steigeren bij nieuwe voorstellen voor behandeling. Deed ik ook. Heb verschillende gesprekken nodig gehad voor ik echt de deeltijd inging. Vond het doodeng en vond het niks voor mij. Maar juist dat heeft me echt vooruit geholpen. De eerste stap naar herstel. Ik snapte het pas achteraf. Dacht tijdens de therapie ook vaak 'waar ben ik nu mee bezig'. Iemand hier noemde het pappen en nathouden met idd beeldende therapie, sport, spelletje doen, psycho educatie, gesprek maar ook individuele gesprekken met de psycholoog. Mij heeft de structuur, dagindeling, afspraken hebben, contacten met lotgenoten echt veel geholpen. Nu was het ook wel een fijne groep waarin ook gelachen werd. Natuurlijk was de individuele inhoudelijke therapie ook erg belangrijk. Die liep na 10 weken groep nog door.
Je vriend kan best gaan steigeren bij nieuwe voorstellen voor behandeling. Deed ik ook. Heb verschillende gesprekken nodig gehad voor ik echt de deeltijd inging. Vond het doodeng en vond het niks voor mij. Maar juist dat heeft me echt vooruit geholpen. De eerste stap naar herstel. Ik snapte het pas achteraf. Dacht tijdens de therapie ook vaak 'waar ben ik nu mee bezig'. Iemand hier noemde het pappen en nathouden met idd beeldende therapie, sport, spelletje doen, psycho educatie, gesprek maar ook individuele gesprekken met de psycholoog. Mij heeft de structuur, dagindeling, afspraken hebben, contacten met lotgenoten echt veel geholpen. Nu was het ook wel een fijne groep waarin ook gelachen werd. Natuurlijk was de individuele inhoudelijke therapie ook erg belangrijk. Die liep na 10 weken groep nog door.
zaterdag 15 december 2018 om 14:07
Hey Jane, wat goed om weer van je te horen.
IHT hebben wij ook gehad; hulpverlening komt bij je thuis. Ze praten met hem en jou, kijken of er (praktische) hulp nodig is, en of dingen niet "uit de hand lopen". Wij hebben er veel aan gehad, ik vond de pragmatische aanpak erg fijn.
En verder is er idd veel geknoei in de GGZ. Balen he.
Wat hier al gezegd is: geef heel duidelijk aan dat je hulp nodig hebt, en welke hulp. Geef ook aan dat je man ernstig ziek is (je kunt depressie gerust een dodelijke ziekte noemen) en dat je het zonder hulp niet redt.
En heb je iets aan lotgenotencontact?
IHT hebben wij ook gehad; hulpverlening komt bij je thuis. Ze praten met hem en jou, kijken of er (praktische) hulp nodig is, en of dingen niet "uit de hand lopen". Wij hebben er veel aan gehad, ik vond de pragmatische aanpak erg fijn.
En verder is er idd veel geknoei in de GGZ. Balen he.
Wat hier al gezegd is: geef heel duidelijk aan dat je hulp nodig hebt, en welke hulp. Geef ook aan dat je man ernstig ziek is (je kunt depressie gerust een dodelijke ziekte noemen) en dat je het zonder hulp niet redt.
En heb je iets aan lotgenotencontact?
vrijdag 8 maart 2019 om 18:49
Wat naar dat het nog steeds niet beter gaat. Heel heftig lijkt me dat.
En een opname is geen optie? Of wil hij dat niet? Als hij zulke rare dingen doet, dan moet hij toch zelf ook zien dat er iets moet veranderen.
Hoe gaat het met jou? Ben je alleen aan het zorgen en het slepen of lukt het je ook om af en toe is voor jezelf te doen?
En een opname is geen optie? Of wil hij dat niet? Als hij zulke rare dingen doet, dan moet hij toch zelf ook zien dat er iets moet veranderen.
Hoe gaat het met jou? Ben je alleen aan het zorgen en het slepen of lukt het je ook om af en toe is voor jezelf te doen?
vrijdag 8 maart 2019 om 19:37
Hmm, dat maakt het er niet makkelijker op, natuurlijk. Als je weet hoe lang je moet wachten dan heb je iets van een houvast.
Heeft het nog zin om er zelf regelmatig achteraan te bellen, of heb je dat al geprobeerd?
