Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
van een voormalig medeforummer voor Anna en haar naasten.
woensdag 7 augustus 2019 om 10:39
Ik hoop dat ze er nog iets van mee krijgt van al deze lieve woorden voor haar.MinervaMcGonagall schreef: ↑07-08-2019 10:37Gewoon omdat het zo onvoorstelbaar is dat ze er (straks) niet meer is.
woensdag 7 augustus 2019 om 10:43
Zou ze beseffen hoeveel indruk ze heeft gemaakt?Blondie456 schreef: ↑07-08-2019 10:39Ik hoop dat ze er nog iets van mee krijgt van al deze lieve woorden voor haar.
Sterkte AnnA en familie!!
I can keep my mouth shut, but you can read the subtitles on my face.
woensdag 7 augustus 2019 om 10:48
woensdag 7 augustus 2019 om 11:26
Dat heb ik een beetje als ik naar mijn kinderen kijk en aan de zoons van Anna denk. Die jongens zouden lekker van hun zomervakantie moeten genieten en niet aan het sterfbed van hun lieve moeder zitten. Zo intens verdrietig dit.rosings schreef: ↑07-08-2019 10:48Gisteravond liep ik door de wijk, je hoort geluiden van kinderen, keukengerommel, een ruzie, een tv. En het overviel me, je weet niet wat er achter een voordeur gebeurt en speelt. Alle huiselijke geluiden kunnen ook een enorm verdriet verhullen, met bedden in de woonkamer en laatste kusjes.
woensdag 7 augustus 2019 om 11:34
Helaas de hele harde waarheidrosings schreef: ↑07-08-2019 10:48Gisteravond liep ik door de wijk, je hoort geluiden van kinderen, keukengerommel, een ruzie, een tv. En het overviel me, je weet niet wat er achter een voordeur gebeurt en speelt. Alle huiselijke geluiden kunnen ook een enorm verdriet verhullen, met bedden in de woonkamer en laatste kusjes.
Intens verdrietig.
Het recht om gehoord te worden sluit niet automatisch het recht in om serieus genomen te worden
woensdag 7 augustus 2019 om 11:38
Dat is ook wat ik me door Anna ben gaan realiseren. Naast het belang van van de kleine grote dingen bewust gaan genieten.rosings schreef: ↑07-08-2019 10:48Gisteravond liep ik door de wijk, je hoort geluiden van kinderen, keukengerommel, een ruzie, een tv. En het overviel me, je weet niet wat er achter een voordeur gebeurt en speelt. Alle huiselijke geluiden kunnen ook een enorm verdriet verhullen, met bedden in de woonkamer en laatste kusjes.
Ik ben bijna 35, de leeftijd ongeveer waarop jij de vreselijke diagnose te horen kreeg. Mijn kinderen zijn in dezelfde leeftijd.
Ik ben er ontzettend van onder de indruk zoals zovelen hier hoe jij dat zwaard van Damocles hebt weten te verdragen. Ik zou het je niet na doen.
Dat dit jou, je kinderen, je man, je ouders, familie en dierbaren moest overkomen.
Intens verdrietig is inderdaad de juiste omschrijving.
“They slipped briskly into an intimacy from which they never recovered.” ― F. Scott Fitzgerald, This Side of Paradise
woensdag 7 augustus 2019 om 12:00
Sterkte, familie van Anna.
Wat een moeilijke periode is dit! Zo'n ongelooflijk mooie, lieve persoon los moeten laten. Wat een verschrikking.
Maar wat boffen jullie er mee dat zij in jullie leven mag zijn. Ik zeg bewust "mag" want iemand die zoveel mensen heeft geraakt die haar helemaal niet kennen gaat niet weg. Die blijft. In ieders hart en gedachten!
Wat een moeilijke periode is dit! Zo'n ongelooflijk mooie, lieve persoon los moeten laten. Wat een verschrikking.
Maar wat boffen jullie er mee dat zij in jullie leven mag zijn. Ik zeg bewust "mag" want iemand die zoveel mensen heeft geraakt die haar helemaal niet kennen gaat niet weg. Die blijft. In ieders hart en gedachten!
woensdag 7 augustus 2019 om 12:00
Lieve Anna, nog maar een week geleden schreef je in het topic van PinkWombat dat je het heftig vond om daar mee te schrijven, wetende dat jouw man over een paar maanden in dezelfde situatie als PinkWombat zou zitten. Het is onvoorstelbaar hard dat die tijd nu al is gekomen. Ik had jou en je gezin en familie nog zo graag die maanden en vele plukmomentjes gegund. Lieve Anna, je hebt je strijd gestreden, en hoe. Respect en een diepe buiging voor jou.
woensdag 7 augustus 2019 om 13:22
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
