Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 7 augustus 2019 om 20:28
Dag lief prachtmens.......
Ik kan me geen voorstelling maken van het gemis dat iedereen dicht om je heen moet voelen. De impact hier is al zo enorm en wij kennen je ‘alleen’ online. Ik (en ik denk best wat mensen met mij) heb zelfs nooit gereageerd in je topic. Kon nooit echt de woorden vinden voor wat ik wilde zeggen. Maar ik heb vanaf het begin meegelezen, meegeleefd en je pluk-lessen heel stevig in mijn oren geknoopt. En nu eindigt je verhaal zomaar ineens en ben je hier uitgeplukt. En Jezus, wat voelt dat oneerlijk en leeg. Heel veel sterkte voor je mannen, ouders en zus. Ik hoop dat zij over een poosje heel voorzichtig weer kunnen gaan plukken, al zijn het misschien maar kleine dingen. Maar ik denk dat dat wel goed komt, want ze hebben af kunnen kijken van de wereldkampioen.
Ik kan me geen voorstelling maken van het gemis dat iedereen dicht om je heen moet voelen. De impact hier is al zo enorm en wij kennen je ‘alleen’ online. Ik (en ik denk best wat mensen met mij) heb zelfs nooit gereageerd in je topic. Kon nooit echt de woorden vinden voor wat ik wilde zeggen. Maar ik heb vanaf het begin meegelezen, meegeleefd en je pluk-lessen heel stevig in mijn oren geknoopt. En nu eindigt je verhaal zomaar ineens en ben je hier uitgeplukt. En Jezus, wat voelt dat oneerlijk en leeg. Heel veel sterkte voor je mannen, ouders en zus. Ik hoop dat zij over een poosje heel voorzichtig weer kunnen gaan plukken, al zijn het misschien maar kleine dingen. Maar ik denk dat dat wel goed komt, want ze hebben af kunnen kijken van de wereldkampioen.
woensdag 7 augustus 2019 om 20:54
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat te zeggen.. sterkte of gecondoleerd lijkt de lading niet te dekken. Gek dat je verdrietig kunt zijn om iemand die je niet persoonlijk hebt gekend. Maar dat geeft ook aan wat een bijzondere vrouw je bent Anna, je gaat enorm gemist worden. Ik denk aan iedereen die jou moet missen
woensdag 7 augustus 2019 om 21:38
Dag lieve AnnA,
Ook ik las je altijd graag, en keek elke dag of je weer iets gepost had. Of weer een geestige reactie ergens op gegeven had.
Toen je laatst schreef dat je man je op je voeten moest zetten vreesde ik al dat het ineens enorm hard zou gaan.
Zelf ben ik nu op vakantie en heb veel aan je gedacht want het is echt waar dat, ook al ken je iemand niet persoonlijk, je gaat toch meeleven na zo'n tijd mee te lezen met iemands wel en wee.
En wat kon jij goed van de wee een wel maken!
Ik zou willen dat ik een sprankje van jouw levenslust mag meenemen in mijn dagelijks leven.
Alle sterkte voor jouw man, kinderen, ouders, zus en verdere familie. Zoals je over ze schreef hebben ze aan liefde geen gebrek!
ooit schreef Anoia dat ze op je zou wachten als jij een roos mee zou nemen. Hopelijk hebben jullie elkaar daar ontmoet, dat zou betekenen dat je ooit ook weer herenigd wordt met al je dierbaren.
In combinatie met die gedachte en dat je op je laatste vakantie dag nog hebt gevaren moest ik aan dit gedicht denken:
I am standing upon the seashore.
A ship at my side spreads her white
sails to the morning breeze and starts for the blue ocean.
She is an object of beauty and strength.
I stand and watch her until at length
she hangs like a speck of white cloud
just where the sea and sky come
to mingle with each other.
Then, someone at my side says;
"There, she is gone!"
"Gone where?"
Gone from my sight. That is all.
She is just as large in mast and hull
and spar as she was when she left my side
and she is just as able to bear her
load of living freight to her destined port.
Her diminished size is in me, not in her.
And just at the moment when someone
at my side says, "There, she is gone!"
There are other eyes watching her coming,
and other voices ready to take up the glad shout;
"Here she comes!"
And that is dying.
Henry van Dyke
Ook ik las je altijd graag, en keek elke dag of je weer iets gepost had. Of weer een geestige reactie ergens op gegeven had.
Toen je laatst schreef dat je man je op je voeten moest zetten vreesde ik al dat het ineens enorm hard zou gaan.
Zelf ben ik nu op vakantie en heb veel aan je gedacht want het is echt waar dat, ook al ken je iemand niet persoonlijk, je gaat toch meeleven na zo'n tijd mee te lezen met iemands wel en wee.
En wat kon jij goed van de wee een wel maken!
Ik zou willen dat ik een sprankje van jouw levenslust mag meenemen in mijn dagelijks leven.
Alle sterkte voor jouw man, kinderen, ouders, zus en verdere familie. Zoals je over ze schreef hebben ze aan liefde geen gebrek!
ooit schreef Anoia dat ze op je zou wachten als jij een roos mee zou nemen. Hopelijk hebben jullie elkaar daar ontmoet, dat zou betekenen dat je ooit ook weer herenigd wordt met al je dierbaren. In combinatie met die gedachte en dat je op je laatste vakantie dag nog hebt gevaren moest ik aan dit gedicht denken:
I am standing upon the seashore.
A ship at my side spreads her white
sails to the morning breeze and starts for the blue ocean.
She is an object of beauty and strength.
I stand and watch her until at length
she hangs like a speck of white cloud
just where the sea and sky come
to mingle with each other.
Then, someone at my side says;
"There, she is gone!"
"Gone where?"
Gone from my sight. That is all.
She is just as large in mast and hull
and spar as she was when she left my side
and she is just as able to bear her
load of living freight to her destined port.
Her diminished size is in me, not in her.
And just at the moment when someone
at my side says, "There, she is gone!"
There are other eyes watching her coming,
and other voices ready to take up the glad shout;
"Here she comes!"
And that is dying.
Henry van Dyke
woensdag 7 augustus 2019 om 21:50
woensdag 7 augustus 2019 om 22:36
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
