Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger , was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar ( ) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger , was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar ( ) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
donderdag 8 augustus 2019 om 16:06
Heel veel sterkte van een meelezer die vanaf het moment dat het eerste topic gepost werd meegelezen heeft. Ik herinner me nog precies het moment dat ik de titel van het eerste topic, vanmiddag hoor ik of ik dood ga, zag staan in de net geposte topics. En de ontzetting die ik voelde toen ik het verhaal las. Sindsdien heeft het me niet meer losgelaten net als zoveel andere lezers hier. Ik wens jullie de kracht om dit grote verlies te dragen .
donderdag 8 augustus 2019 om 17:20
+1
donderdag 8 augustus 2019 om 18:11
Prettig idee dat Anna thuis ligt opgebaard, nog effe dichtbij de kinderen en man. Volgens mij helpt dat een hoop bij het afscheid nemen van een dierbare.
Mijn oog viel op het motto van Anna ''het is beter om een kaars aan te steken, dan de duisternis te vervloeken''
En dat is daadwerkelijk zoals ze haar leven heeft geleid tot aan de laatste snik..
Onwijs sterk en mooi.
Mijn oog viel op het motto van Anna ''het is beter om een kaars aan te steken, dan de duisternis te vervloeken''
En dat is daadwerkelijk zoals ze haar leven heeft geleid tot aan de laatste snik..
Onwijs sterk en mooi.
donderdag 8 augustus 2019 om 18:48
Lieve Frans, wat fijn dat je in alle ellende ook nog eens even tijd maakt voor een update.frans3 schreef: ↑08-08-2019 08:45Ik ben al een paar keer aan een berichtje begonnen om jullie te vertellen hoe Anna's laatste dagen waren. Maar ik wis mijn tekst steeds. Ik heb nog geen woorden om de afgelopen dagen te beschrijven.
Het komt vast wel, want ook de laatste dagen zijn "op z'n Annas gegaan".
Ik ben zo ontroerd door jullie berichten. Het doet me goed dat ik jullie kan vertellen dat Anna dinsdagochtend nog een aantal berichten van jullie gelezen heeft. Ze voelde zich er door gesteund en moest er om huilen.
Heel lief ook van VC de gedachte aan mijn ouders. Ik kan me zelf ook echt niets ergers bedenken dan het verliezen van je kind. Of het toezien hoe je kind lijdt. Mijn ouders zijn fantastische mensen. We huilen, praten, lachen. Zometeen komen ze me halen en gaan we samen prachtige bloemen uitzoeken voor Anna. Daarna gaan we naar haar huis. Anna ligt thuis. Mama, haar man en ik (en de verzorgers hulde voor die mensen!!) hebben haar gisteren mooi gemaakt. Vandaag komt een bevriende kapster om haar haar te doen.
Zodra ik weer woorden heb, kom ik het verhaal vertellen.
Erg lief van je, zo voelt Anna ook hier nog even dichtbij. Haar verhaal is nog niet afgelopen.
Ik hoop dat jullie de meest prachtige bloemen hebben gevonden die er maar bestaan.
Hoe gaat het met de jongens? Mijn hart gaat zo naar ze uit.
Sterkte daar voor iedereen.
donderdag 8 augustus 2019 om 18:58
vrijdag 9 augustus 2019 om 02:44
Ach lieve AnnA, rust zacht
Pluk de dag zal hier voor altijd verbonden zijn aan jou, in vele harten van mensen hier en ook in die van mij. Dank voor het delen van je leven na de diagnose, dank voor je humor en dank voor je motto.. Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken. Zo sterk en troostend tegelijk. De dag plukken en lichtpuntjes blijven zien.
Ik wens alle geliefden van AnnA heel veel sterkte in deze verdrietige tijd. Koester en deel de mooie herinneringen aan AnnA, ze zal voort leven in jullie hart. Altijd.
Pluk de dag zal hier voor altijd verbonden zijn aan jou, in vele harten van mensen hier en ook in die van mij. Dank voor het delen van je leven na de diagnose, dank voor je humor en dank voor je motto.. Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken. Zo sterk en troostend tegelijk. De dag plukken en lichtpuntjes blijven zien.
Ik wens alle geliefden van AnnA heel veel sterkte in deze verdrietige tijd. Koester en deel de mooie herinneringen aan AnnA, ze zal voort leven in jullie hart. Altijd.
vrijdag 9 augustus 2019 om 08:40
Ik weet nog het moment dat ik haar allereerste topic (vanmiddag hoor ik of ik doodga) opende en haar OP las. Ik was er stil van kon nog niet de juiste woorden vinden. Daaronder was het ook nog stil. Later ben ik teruggekomen om te reageren en toen waren er al heel veel reacties gegeven. Drie topics heb je mogen schrijven.
Anna, nu ben jij stil. Maar wij niet.
Anna, nu ben jij stil. Maar wij niet.
vrijdag 9 augustus 2019 om 09:07
Ik ben het eerste topic weer gaan lezen. Dat heb ik toen zo af en toe gedaan, ik kon het niet opbrengen om er te dicht bij te raken. Vanaf topic 2 ben ik wel mee gaan schrijven.
Bijzonder en zó Anna om te lezen hoe ze na elke klap uithuilt, en daarna weer de kracht vindt om te genieten van kleine dingen: een gesprek met de kinderen, een ontmoeting, een nieuwe pokemon, de eerste voorjaarszon.
Nu is de grootste klap van allemaal gekomen. Mooi om te lezen hoe jullie nu, naast het verdriet, toch ook weer weten te plukken. Ik hoop dat dat ook de kinderen lukt, ik denk het wel, dat is kinderen ook wel eigen.
Is haar telefoon al naar jongste gegaan?
Heel veel liefs, ik denk aan jullie.
Bijzonder en zó Anna om te lezen hoe ze na elke klap uithuilt, en daarna weer de kracht vindt om te genieten van kleine dingen: een gesprek met de kinderen, een ontmoeting, een nieuwe pokemon, de eerste voorjaarszon.
Nu is de grootste klap van allemaal gekomen. Mooi om te lezen hoe jullie nu, naast het verdriet, toch ook weer weten te plukken. Ik hoop dat dat ook de kinderen lukt, ik denk het wel, dat is kinderen ook wel eigen.
Is haar telefoon al naar jongste gegaan?
Heel veel liefs, ik denk aan jullie.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
In memoriam AnnA_C
In memoriam AnnA_C
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in