Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
woensdag 14 augustus 2019 om 16:49
Lieve Frans, man van AnnA, zoontjes van AnnA, ouders en alle andere familie
Ik heb hier een tijd niet meegelezen en schrok toen ik las dat AnnA overleden is. Wat verschrikkelijk triest en oneerlijk. Ik wist het natuurlijk wel dat ze niet meer beter zou worden maar hoopte dat het nog lang zou duren. Ik wou jullie vandaag en de komende tijd heel veel sterkte toewensen. Ik hoop dat AnnA veel herinneringen heeft kunnen achterlaten om te koesteren en dat jullie - mss niet meteen maar hopelijk ooit - met een glimlach en dankbaarheid aan haar terug kunnen denken. Ik "ken" haar enkel van het forum maar ze leek me een bijzonder iemand. Mijn hart bloedt vooral voor haar zoontjes dat ze hun mama zo vroeg al moeten missen.
Heel veel liefs en mocht je die willen een dikke knuffel.
Ik heb hier een tijd niet meegelezen en schrok toen ik las dat AnnA overleden is. Wat verschrikkelijk triest en oneerlijk. Ik wist het natuurlijk wel dat ze niet meer beter zou worden maar hoopte dat het nog lang zou duren. Ik wou jullie vandaag en de komende tijd heel veel sterkte toewensen. Ik hoop dat AnnA veel herinneringen heeft kunnen achterlaten om te koesteren en dat jullie - mss niet meteen maar hopelijk ooit - met een glimlach en dankbaarheid aan haar terug kunnen denken. Ik "ken" haar enkel van het forum maar ze leek me een bijzonder iemand. Mijn hart bloedt vooral voor haar zoontjes dat ze hun mama zo vroeg al moeten missen.
Heel veel liefs en mocht je die willen een dikke knuffel.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
woensdag 14 augustus 2019 om 19:34
Lieve Frans en familie, vandaag een dag van afsluiten en tegelijkertijd een nieuw begin. Een begin van het dagelijkse leven zonder moeder, zus, dochter en partner. Er is een periode afgesloten en daarmee begint een nieuwe periode. Waarschijnlijk nog moeilijker en pijnlijker dan de periode van stukje bij beetje afscheid nemen van hiervoor.
De dood is tegenwoordig vaak zo snel vergeten en het leven gaat binnen no-time door voor mensen die wat verder van de betrokkenen afstaan. Voor jullie begint het afscheidt nemen nu pas echt en zal altijd een rode draad vormen in de rest van jullie leven.
Twee jochies die veel te vroeg hun moeder zijn verloren. Een partner die ondanks zijn diepe rouw zijn kinderen op moet vangen. Een zus die ondanks haar verdriet en rouw zich verantwoordelijk voelt voor haar neefjes. Ouders die hun dochter zijn verloren maar er vooral willen zijn voor hun kleinkinderen, schoonzoon en hun andere dochter.
Het is allemaal zo ontzettend rauw en onvoorstelbaar ingewikkeld en verdrietig. Maar ik ben ervan overtuigd dat jullie je weg wel vinden hierin, ook als alle medeleven is gedoofd door de tijd.
De dood is tegenwoordig vaak zo snel vergeten en het leven gaat binnen no-time door voor mensen die wat verder van de betrokkenen afstaan. Voor jullie begint het afscheidt nemen nu pas echt en zal altijd een rode draad vormen in de rest van jullie leven.
Twee jochies die veel te vroeg hun moeder zijn verloren. Een partner die ondanks zijn diepe rouw zijn kinderen op moet vangen. Een zus die ondanks haar verdriet en rouw zich verantwoordelijk voelt voor haar neefjes. Ouders die hun dochter zijn verloren maar er vooral willen zijn voor hun kleinkinderen, schoonzoon en hun andere dochter.
Het is allemaal zo ontzettend rauw en onvoorstelbaar ingewikkeld en verdrietig. Maar ik ben ervan overtuigd dat jullie je weg wel vinden hierin, ook als alle medeleven is gedoofd door de tijd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
