Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
donderdag 4 april 2019 om 21:19
Het gaat echt steeds beter! Vanavond heb ik zelfs een boek gelezen!
(Hmmm, dit klinkt echt stom, maar zo erg was het dus).
Vanmiddag belde de fysio uit het ziekenhuis. Daar schrok ik eigenlijk wel een beetje van. Hij zei dat hij gisteren had gezet dat hij me na 6 weken terugzag en dat voor daarna een oncologische fysio hem een heel goed idee leek. Maar eigenlijk wilde hij daarop terugkomen en leek het hem beter dat ik er volgende week al een zou zoeken. Hij was toch wel geschrokken van hoe beperkt ik ook voor de operatie al was. En hij had er ook al 1 opgezocht in mijn woonplaats die hij goed vond.
Het was heel fijn dat hij belde, maar ik schrok er toch ook wel van. Ik dacht zelf dat het nog best wel goed ging steeds.
En nadat er 1 dag een gewoon bed in de woonkamer staat heb ik toegegeven dat ik heel misschien toch wel een ziekenhuisbed zou willen. Kan ik morgen meteen tegen de thuiszorg zeggen als ze me in een schone onderbroek komen hijsen
Het gaat me iets te hard nu, maar ik zie ook wel dat het beter is.
Oh,en man dacht vanmiddag op school een gesprek te hebben over onze kinderen, maar iber wilde het hebben over wat wij willen dat school doet als ik dood ben
Jongste kwam met een vriendje thuis (echt hoor.... Denkt zijn moeder dan echt niet na?), en oudste is vanavond nog even ontploft van alle emoties.
En toch was het wel een leuke dag
Zo eens even aan project tandenpoetsen beginnen
(Hmmm, dit klinkt echt stom, maar zo erg was het dus).
Vanmiddag belde de fysio uit het ziekenhuis. Daar schrok ik eigenlijk wel een beetje van. Hij zei dat hij gisteren had gezet dat hij me na 6 weken terugzag en dat voor daarna een oncologische fysio hem een heel goed idee leek. Maar eigenlijk wilde hij daarop terugkomen en leek het hem beter dat ik er volgende week al een zou zoeken. Hij was toch wel geschrokken van hoe beperkt ik ook voor de operatie al was. En hij had er ook al 1 opgezocht in mijn woonplaats die hij goed vond.
Het was heel fijn dat hij belde, maar ik schrok er toch ook wel van. Ik dacht zelf dat het nog best wel goed ging steeds.
En nadat er 1 dag een gewoon bed in de woonkamer staat heb ik toegegeven dat ik heel misschien toch wel een ziekenhuisbed zou willen. Kan ik morgen meteen tegen de thuiszorg zeggen als ze me in een schone onderbroek komen hijsen
Het gaat me iets te hard nu, maar ik zie ook wel dat het beter is.
Oh,en man dacht vanmiddag op school een gesprek te hebben over onze kinderen, maar iber wilde het hebben over wat wij willen dat school doet als ik dood ben
Jongste kwam met een vriendje thuis (echt hoor.... Denkt zijn moeder dan echt niet na?), en oudste is vanavond nog even ontploft van alle emoties.
En toch was het wel een leuke dag
Zo eens even aan project tandenpoetsen beginnen
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
...
donderdag 4 april 2019 om 22:16
Sommige mensen 
Ik kan me voorstellen dat het nu even veel is voor je. Fysio, ziekenhuis bed, ontploffend kind, een IB-er die duidelijk niet geschikt is voor de diplomatieke dienst
Hopelijk kalmeert het allemaal weer en heb je snel profijt van de operatie. Waarna de chemo weer volgt natuurlijk Maar toch. Dat dan in elk geval je rug weer beter voelt.
Ik kan me voorstellen dat het nu even veel is voor je. Fysio, ziekenhuis bed, ontploffend kind, een IB-er die duidelijk niet geschikt is voor de diplomatieke dienst
Hopelijk kalmeert het allemaal weer en heb je snel profijt van de operatie. Waarna de chemo weer volgt natuurlijk
Maar toch. Dat dan in elk geval je rug weer beter voelt.
vrijdag 5 april 2019 om 00:06
Anna, dat vriendje heb je toch hopelijk naar huis gestuurd he?
Over ‘beperkt’ zijn: ik schrok ook wel toen je laatst schreef over de voorkeursvolgorde voor morfine en naar de wc gaan. Als fysio je bij zulke ongemakken kan helpen: fijn. Maar ik snap ook wel dat je daar eigenlijk nog niet aan wilt. En ook niet aan dat bed en die planning op school. Blegh.
Over ‘beperkt’ zijn: ik schrok ook wel toen je laatst schreef over de voorkeursvolgorde voor morfine en naar de wc gaan. Als fysio je bij zulke ongemakken kan helpen: fijn. Maar ik snap ook wel dat je daar eigenlijk nog niet aan wilt. En ook niet aan dat bed en die planning op school. Blegh.
voor jou en je mannen.
vrijdag 5 april 2019 om 07:33
vrijdag 5 april 2019 om 10:18
Wat ontzettend onprofessioneel van die ib'er zeg... Wat moet dat naar zijn geweest voor jouw man.
Ziekenhuisbed in de woonkamer is wel een enorme stap (vond ik zelf), maar het is wel ontzettend fijn. Het is zoveel comfortabeler dan een gewoon bed. Maar bah, je moet dan wel ineens toegeven hè.
Ziekenhuisbed in de woonkamer is wel een enorme stap (vond ik zelf), maar het is wel ontzettend fijn. Het is zoveel comfortabeler dan een gewoon bed. Maar bah, je moet dan wel ineens toegeven hè.
anoniem_382358 wijzigde dit bericht op 05-04-2019 11:47
Reden: Disclaimer nodig...
Reden: Disclaimer nodig...
2.61% gewijzigd
vrijdag 5 april 2019 om 10:34
Ik zit inmiddels aan een turbohoeveelheid hooikoortstabletten en ben van top tot teen ingesmeerd met koelzalf. Voelt al iets aangenamer.
Straks komt jongste al uit school: zijn klas heeft vandaag vrij omdat ze geen vervanger hebben voor zieke juf. Nou rekent hij altijd mee in klas van oudste, dus hebben afgesproken dat hij daarheen zou gaan en dan na de pauze naar huis zou lopen. Scheelt toch net weer even voor mij (en dan voelen mijn ouders zich niet verplicht zich door de ochtendspits hierheen te haasten om er heel vroeg te zijn).
Man is eindelijk weer eens naar zijn werk vertrokken
Straks komt jongste al uit school: zijn klas heeft vandaag vrij omdat ze geen vervanger hebben voor zieke juf. Nou rekent hij altijd mee in klas van oudste, dus hebben afgesproken dat hij daarheen zou gaan en dan na de pauze naar huis zou lopen. Scheelt toch net weer even voor mij (en dan voelen mijn ouders zich niet verplicht zich door de ochtendspits hierheen te haasten om er heel vroeg te zijn).
Man is eindelijk weer eens naar zijn werk vertrokken
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 5 april 2019 om 10:41
Is niet ongebruikelijk hoor, na een grote operatie/langdurige revalidatie of bij langdurig ziek zijn. Dus 'enorme stap' vind ik wat overdreven.Littlebell schreef: ↑05-04-2019 10:18Ziekenhuisbed in de woonkamer is wel een enorme stap, maar het is wel ontzettend fijn. Het is zoveel comfortabeler dan een gewoon bed. Maar bah, je moet dan wel ineens toegeven hè.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
In memoriam AnnA_C
In memoriam AnnA_C
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
