Psyche
alle pijlers
Pluk de dag (deel 3)
zaterdag 9 februari 2019 om 11:18
Voor degenen die mij nog niet kennen: ik ben AnnA, 38 en moeder van 2 kinderen van 8 en 9.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.
Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!
Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
3 jaar geleden waren ik en mijn kinderen 3 jaar jonger
, was ik druk bezig met het opbouwen van een carrière en hadden man en ik net ons eerste huis gekocht. En toen... was ik die vrouw die naar de dokter ging. Meteen 'voor de zekerheid' doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar het gezicht van de echomeneer genoeg verried om mijn man te bellen (die voor werk in het buitenland zat) om terug naar Nederland te komen. En inderdaad. Binnen een week sloot de diagnose zich: ik had uitgezaaide darmkanker, het grootste probleem was een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en als ik niets zou doen zou ik binnen 6 maanden letterlijk dood neervallen. Oef. Als ik wel iets zou doen zou ik misschien nog 2 jaar leven. nogmaals oef.Inmiddels zijn we een aantal chemo's, ruim 2 jaar (
) en 2 topics verder. En ik ben er nog!Afgelopen week is duidelijk geworden dat 'dit het is'. Ik moet niet wachten tot ik me weer beter voel, ik moet niet wachten tot de chemokuur is afgelopen en dan wat leuks gaan doen. Ik moet het nu doen.
Aangezien de titel van het vorige topic (op naar 2019) inmiddels achterhaald en gehaald is, leek dit me een mooi moment voor een nieuw topic. Een topic waarin ik iedereen die het wil lezen ga vervelen over kwaaltjes en huilbuien, maar ook 1 die een stok achter de deur is om elke dag op te schrijven wat ik die dag voor leuks heb gedaan.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
En nog gefeliciteerd met je zoon!
maandag 8 april 2019 om 03:35
Tjee Anna, wat een "trein", zoiets wat maar door raast. Door naar de chemo. En jemig.,..dat dan de wekker om 6 uur moet.... 
Allereerst: van harte met je zoon! 10 jaar, dat is echt een "mijlpaal-leeftijd", wat fijn dat je er bij bent, anders dan wat de voorspellingen zeiden een paar jaar terug. Zo waardevol en fijn, en tegelijk zo moeilijk hier te lezen omdat de tijd voor jou een stuk harder doortikt dan voor mij. Mijn oudste wordt bijna 11. Een hele dame al.
Mijn bevallingen, ik denk er wel eens aan terug, maar ook weer niet teveel. Ik heb het nog niet gebruikt als "moed-inspreker" ..... Misschien wel een goede om wat vaker te doen
Mijn eerste bevalling was ook redelijk traumatisch...en liep uiteindelijk wel uit op een keizersnede. Ontzettende pijn, die ik mij eigenlijk niet eens meer voor de geest kan halen....absoluut de ergste pijn die ik ooit gehad heb. Toen de keizersnede kwam en mijn dochter gezond was, was het het allemaal waard en was er heel veel opluchting. Maar achteraf was het kantje-boord voor haar....Terugkijken heb je dan niet zoveel aan, de afloop was goed. Inmiddels moeder van drie prachtige en gezonde kinderen, dus ik heb echt niets te klagen.
Ik moest zo lachen om het "poepen-tijdens-de bevalling" verhaal....ik zag al helemaal voor je dat je een drol in een dekentje in je armen krijgt...
Jouw zoons klinken als geweldige lieve jongetjes. Kruipen ze bij je in het bed in de woonkamer? Of lukt dat nog niet?
Ik hoop zo voor jou dat je rugoperatie de moeite waard gaat zijn en dat je minder pijn hebt en meer kan de komende tijd. Dat er dan een chemo overheen moet lijkt mij zo heftig. Heel veel respect voor jou. Ontzettend veel plukmomenten met je gezin gewenst!
Allereerst: van harte met je zoon! 10 jaar, dat is echt een "mijlpaal-leeftijd", wat fijn dat je er bij bent, anders dan wat de voorspellingen zeiden een paar jaar terug. Zo waardevol en fijn, en tegelijk zo moeilijk hier te lezen omdat de tijd voor jou een stuk harder doortikt dan voor mij. Mijn oudste wordt bijna 11. Een hele dame al.
Mijn bevallingen, ik denk er wel eens aan terug, maar ook weer niet teveel. Ik heb het nog niet gebruikt als "moed-inspreker" ..... Misschien wel een goede om wat vaker te doen
Mijn eerste bevalling was ook redelijk traumatisch...en liep uiteindelijk wel uit op een keizersnede. Ontzettende pijn, die ik mij eigenlijk niet eens meer voor de geest kan halen....absoluut de ergste pijn die ik ooit gehad heb. Toen de keizersnede kwam en mijn dochter gezond was, was het het allemaal waard en was er heel veel opluchting. Maar achteraf was het kantje-boord voor haar....Terugkijken heb je dan niet zoveel aan, de afloop was goed. Inmiddels moeder van drie prachtige en gezonde kinderen, dus ik heb echt niets te klagen.Ik moest zo lachen om het "poepen-tijdens-de bevalling" verhaal....ik zag al helemaal voor je dat je een drol in een dekentje in je armen krijgt...
Jouw zoons klinken als geweldige lieve jongetjes. Kruipen ze bij je in het bed in de woonkamer? Of lukt dat nog niet?
Ik hoop zo voor jou dat je rugoperatie de moeite waard gaat zijn en dat je minder pijn hebt en meer kan de komende tijd. Dat er dan een chemo overheen moet lijkt mij zo heftig. Heel veel respect voor jou. Ontzettend veel plukmomenten met je gezin gewenst!
maandag 8 april 2019 om 19:46
Ik duim superhard dat jij deze keer degene bent die haar thuis oppakt en verder gaat (al is het dan maar figuurlijk en is het eigenlijk omdraaien zonder pijn en een goede dag en nacht tegemoet gaan)AnnA_C schreef: ↑07-04-2019 22:05En 2 jaar terug vond ik deze chemo echt verschrikkelijk, maar is nu lagere dosis, dus hoop dat het mee valt. Ik kan me nog herinneren dat ik krijste van de pijn en mijn arm niet meer kon gebruiken terwijl de man naast me, die net hetzelfde had gehad, gewoon opstond, zijn tas pakte en wegliep
Maar goed, chemo is nu al uitgesteld, ik kan toch niet veel meer dan liggen, dus dan kan ik dat net zo goed daar doen. Dus we gaan er maar weer voor.
Als ik de komende dagen niet reageer viel het dus niet mee en kan ik niet typen
maandag 8 april 2019 om 22:35
Hoi Anna, hopelijk ben je ‘gewoon’ moe en is het probleem niet dat typen niet lukt. Of je hebt het te druk met pokestops spinnen (polsstokspringen maakte mijn autocorrect daarvan, maar dat lijkt me minder waarschijnlijk )
Als het wel zo is dat typen niet lukt: blegh. Wat balen.
Weltrusten, in je ziekenhuisbed. Ik hoop voor je dat die kamer voor je alleen gelukt is.
)Als het wel zo is dat typen niet lukt: blegh. Wat balen.
Weltrusten, in je ziekenhuisbed. Ik hoop voor je dat die kamer voor je alleen gelukt is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
