Psyche
alle pijlers
Rouwproces
maandag 9 januari 2017 om 16:53
Verlies van een dierbare. Hoe heb je, je leven weer op de rails gekregen?
Ik wil niks, ik heb geen concentratie, het is overdag dikke mist in mijn hoofd, ik wil niet uit bed, ik slaap slecht. Kortom het hele leven is zo klote nu.
Hoe begin je weer ergens aan en hoe krijg je de positieve kijk op het leven weer terug? Ik zou graag jullie ervaringen/tips willen lezen....
Ik wil niks, ik heb geen concentratie, het is overdag dikke mist in mijn hoofd, ik wil niet uit bed, ik slaap slecht. Kortom het hele leven is zo klote nu.
Hoe begin je weer ergens aan en hoe krijg je de positieve kijk op het leven weer terug? Ik zou graag jullie ervaringen/tips willen lezen....
maandag 9 januari 2017 om 20:33
quote:Always77777 schreef op 09 januari 2017 @ 20:24:
Bedankt ook dat jullie, jullie persoonlijke verhaal ook met mij willen delen. Dat voelt heel speciaal.
Het haalt je ook even uit je eigen verdriet als je leest wat anderen doormaken.
Ik wens je een rustige nacht always, met een beetje lucht
Lelietje en lt dax wat ik vanavond heb geschreven aan always en de andere dames geld vanzelfsprekend ook voor jullie.Voel je welkom om je hart te luchten of ergens tegenaan te schoppen. Je wordt gezien
Tot morgen lieve allemaal
Bedankt ook dat jullie, jullie persoonlijke verhaal ook met mij willen delen. Dat voelt heel speciaal.
Het haalt je ook even uit je eigen verdriet als je leest wat anderen doormaken.
Ik wens je een rustige nacht always, met een beetje lucht
Lelietje en lt dax wat ik vanavond heb geschreven aan always en de andere dames geld vanzelfsprekend ook voor jullie.Voel je welkom om je hart te luchten of ergens tegenaan te schoppen. Je wordt gezien
Tot morgen lieve allemaal
maandag 9 januari 2017 om 20:33
quote:lindybopophelia schreef op 09 januari 2017 @ 19:32:
[quote]Maccaron schreef op 09 januari 2017 @ 19:30:
[...]
Die data staat logischerwijs in je geheugen gegrift.
En ergens mag je het ook niet vergeten, want ze horen er toch bij..Ik wil hem ook niet vergeten en als ik aan hem denk niet alleen maar verdrietig zijn, want dat verdient hij ook niet.
Helemaal mee eens! Kan het niet beter vertellen/schrijven.Ja, dat vind ik ook! Het was ook op een of andere manier het mooiste wat me ooit overkomen is. Al die verwarrende gevoelens... AAHHHHHHH ??? !!!
[quote]Maccaron schreef op 09 januari 2017 @ 19:30:
[...]
Die data staat logischerwijs in je geheugen gegrift.
En ergens mag je het ook niet vergeten, want ze horen er toch bij..Ik wil hem ook niet vergeten en als ik aan hem denk niet alleen maar verdrietig zijn, want dat verdient hij ook niet.
Helemaal mee eens! Kan het niet beter vertellen/schrijven.Ja, dat vind ik ook! Het was ook op een of andere manier het mooiste wat me ooit overkomen is. Al die verwarrende gevoelens... AAHHHHHHH ??? !!!
maandag 9 januari 2017 om 20:47
quote:Always77777 schreef op 09 januari 2017 @ 20:33:
[...]
Ja, dat vind ik ook! Het was ook op een of andere manier het mooiste wat me ooit overkomen is. Al die verwarrende gevoelens... AAHHHHHHH ??? !!! Die gevoelens vinden vanzelf een plekje in de puzzel des levens waar ze horen. De ene wat makkelijker en sneller dan de andere. Gun jezelf daar de tijd voor. Mijn kind verliezen is het zwaarste wat ik tot nu toe in mijn leven heb meegemaakt. En ik heb wat te verstouwen gehad, recent nog. Dus het moeilijkste gevecht met jezelf wat je ooit zult aangaan. En je zult eruit komen, ook al zie je het nu nog niet. Geloof me. Ik zat diep... heel diep. Wilde mijn leven ook beëindigen. En ik ben er nog
. Door mezelf het te gunnen goed te rouwen. Wat soms ook betekende niet uit bed komen, of een uur huilen onder de douche, boos te zijn op hen die het niet verdienen die boze reactie te krijgen en domme gedachten hebben. En dat mag gewoon, want het is zo enorm oneerlijk en onbegrijpelijk. En dat rouwen, dat kun jij ook, je gaat jouw weg wel vinden. Je bent al goed op weg.
[...]
Ja, dat vind ik ook! Het was ook op een of andere manier het mooiste wat me ooit overkomen is. Al die verwarrende gevoelens... AAHHHHHHH ??? !!! Die gevoelens vinden vanzelf een plekje in de puzzel des levens waar ze horen. De ene wat makkelijker en sneller dan de andere. Gun jezelf daar de tijd voor. Mijn kind verliezen is het zwaarste wat ik tot nu toe in mijn leven heb meegemaakt. En ik heb wat te verstouwen gehad, recent nog. Dus het moeilijkste gevecht met jezelf wat je ooit zult aangaan. En je zult eruit komen, ook al zie je het nu nog niet. Geloof me. Ik zat diep... heel diep. Wilde mijn leven ook beëindigen. En ik ben er nog
. Door mezelf het te gunnen goed te rouwen. Wat soms ook betekende niet uit bed komen, of een uur huilen onder de douche, boos te zijn op hen die het niet verdienen die boze reactie te krijgen en domme gedachten hebben. En dat mag gewoon, want het is zo enorm oneerlijk en onbegrijpelijk. En dat rouwen, dat kun jij ook, je gaat jouw weg wel vinden. Je bent al goed op weg.
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
dinsdag 10 januari 2017 om 00:08
Always, ik heb een aantal jaren geleden een late miskraam gehad. Daar was ik ook erg ondersteboven van.
Ik ben toen twee maanden lang deels thuis geweest en had dit ook echt nodig. Ik heb toen een boek gelezen met verhalen van ouders die hun kind verloren hebben tijdens of rond de zwangerschap. Ik heb hier heel veel aan gehad. Dit boek heette: Als je baby sterft.
Daarnaast ben ik therapeutisch gaan wandelen, iedere dag minimaal een half uur. En heb ik een dagboekje bijgehouden. Dit alles op advies van de huisarts. Het heeft mij erg geholpen om de boel weer een beetje op een rijtje te krijgen.
Ik heb die tijd echt nodig gehad. Ik was erg verdrietig. En na twee maanden ging opeens plotsklap de knop om in mijn hoofd. Ik denk daarom dat een deel ook hormonaal bepaald was, onderschat het effect van hormoonwisseling in je lijf niet. Dit komt bovenop het verdriet om het verlies van je kind.
Dus neem de tijd. Het is helemaal niet vreemd dat je nu nog zo verdrietig bent.
Op dit moment speelt er iets anders. Ik kan niet zeggen of het gevoelsmatig erger of minder erg is dan de miskraam was. Wel denk ik dat ik maar weer eens moet gaan wandelen.
Ik ben toen twee maanden lang deels thuis geweest en had dit ook echt nodig. Ik heb toen een boek gelezen met verhalen van ouders die hun kind verloren hebben tijdens of rond de zwangerschap. Ik heb hier heel veel aan gehad. Dit boek heette: Als je baby sterft.
Daarnaast ben ik therapeutisch gaan wandelen, iedere dag minimaal een half uur. En heb ik een dagboekje bijgehouden. Dit alles op advies van de huisarts. Het heeft mij erg geholpen om de boel weer een beetje op een rijtje te krijgen.
Ik heb die tijd echt nodig gehad. Ik was erg verdrietig. En na twee maanden ging opeens plotsklap de knop om in mijn hoofd. Ik denk daarom dat een deel ook hormonaal bepaald was, onderschat het effect van hormoonwisseling in je lijf niet. Dit komt bovenop het verdriet om het verlies van je kind.
Dus neem de tijd. Het is helemaal niet vreemd dat je nu nog zo verdrietig bent.
Op dit moment speelt er iets anders. Ik kan niet zeggen of het gevoelsmatig erger of minder erg is dan de miskraam was. Wel denk ik dat ik maar weer eens moet gaan wandelen.
Reik niet naar de hemel - maar haal hem naar je toe, Karin Bloemen.
dinsdag 10 januari 2017 om 17:38
quote:Lelietje-van-Dalen schreef op 10 januari 2017 @ 00:08:
Always, ik heb een aantal jaren geleden een late miskraam gehad. Daar was ik ook erg ondersteboven van.
Ik ben toen twee maanden lang deels thuis geweest en had dit ook echt nodig. Ik heb toen een boek gelezen met verhalen van ouders die hun kind verloren hebben tijdens of rond de zwangerschap. Ik heb hier heel veel aan gehad. Dit boek heette: Als je baby sterft.
Daarnaast ben ik therapeutisch gaan wandelen, iedere dag minimaal een half uur. En heb ik een dagboekje bijgehouden. Dit alles op advies van de huisarts. Het heeft mij erg geholpen om de boel weer een beetje op een rijtje te krijgen.
Ik heb die tijd echt nodig gehad. Ik was erg verdrietig. En na twee maanden ging opeens plotsklap de knop om in mijn hoofd. Ik denk daarom dat een deel ook hormonaal bepaald was, onderschat het effect van hormoonwisseling in je lijf niet. Dit komt bovenop het verdriet om het verlies van je kind.
Dus neem de tijd. Het is helemaal niet vreemd dat je nu nog zo verdrietig bent.
Op dit moment speelt er iets anders. Ik kan niet zeggen of het gevoelsmatig erger of minder erg is dan de miskraam was. Wel denk ik dat ik maar weer eens moet gaan wandelen.
Bedankt voor je reactie, goeie tip ook om een dagboekje bij te houden. Dat ga ik ook nog doen. Heb al veel opgeschreven van die dagen, omdat het nu al een beetje wazig is geworden allemaal. Het lijkt gewoon net alsof het iemand anders overkomen is. Het kan mij gewoon niet overkomen zijn, ik geloof er niks van. Ergens denk ik nog steeds dat mijn kindje dan met de 'volgende bus' mee komt. Zal dat gaan tegenvallen op mijn uitgerekende datum....
Ik heb wel al de verhalen van "Blote voetjes in het gras" gelezen en ergens, raar genoeg, hoop je op een goede afloop. Maar het zijn helaas geen sprookjes, het is bitter harde realiteit. Net als mensen die nu zeggen dat ik een wijzer persoon geworden ben met extra levenservaring. Nou joepie jongens, daar zat ik echt op te wachten Is natuurlijk wel met de beste bedoelingen gezegd.
Ik probeer nu ook weer wat te gaan wandelen en wat te gaan bewegen, al nodigt het weer niet echt uit helaas...
Wil jij iets vertellen over je dierbare? Misschien lucht het op. Ik wil je in ieder geval heel erg bedanken voor je reactie en heel veel sterkte wensen met het geen jij nu door heen moet.
& wandel ze !
Always, ik heb een aantal jaren geleden een late miskraam gehad. Daar was ik ook erg ondersteboven van.
Ik ben toen twee maanden lang deels thuis geweest en had dit ook echt nodig. Ik heb toen een boek gelezen met verhalen van ouders die hun kind verloren hebben tijdens of rond de zwangerschap. Ik heb hier heel veel aan gehad. Dit boek heette: Als je baby sterft.
Daarnaast ben ik therapeutisch gaan wandelen, iedere dag minimaal een half uur. En heb ik een dagboekje bijgehouden. Dit alles op advies van de huisarts. Het heeft mij erg geholpen om de boel weer een beetje op een rijtje te krijgen.
Ik heb die tijd echt nodig gehad. Ik was erg verdrietig. En na twee maanden ging opeens plotsklap de knop om in mijn hoofd. Ik denk daarom dat een deel ook hormonaal bepaald was, onderschat het effect van hormoonwisseling in je lijf niet. Dit komt bovenop het verdriet om het verlies van je kind.
Dus neem de tijd. Het is helemaal niet vreemd dat je nu nog zo verdrietig bent.
Op dit moment speelt er iets anders. Ik kan niet zeggen of het gevoelsmatig erger of minder erg is dan de miskraam was. Wel denk ik dat ik maar weer eens moet gaan wandelen.
Bedankt voor je reactie, goeie tip ook om een dagboekje bij te houden. Dat ga ik ook nog doen. Heb al veel opgeschreven van die dagen, omdat het nu al een beetje wazig is geworden allemaal. Het lijkt gewoon net alsof het iemand anders overkomen is. Het kan mij gewoon niet overkomen zijn, ik geloof er niks van. Ergens denk ik nog steeds dat mijn kindje dan met de 'volgende bus' mee komt. Zal dat gaan tegenvallen op mijn uitgerekende datum....
Ik heb wel al de verhalen van "Blote voetjes in het gras" gelezen en ergens, raar genoeg, hoop je op een goede afloop. Maar het zijn helaas geen sprookjes, het is bitter harde realiteit. Net als mensen die nu zeggen dat ik een wijzer persoon geworden ben met extra levenservaring. Nou joepie jongens, daar zat ik echt op te wachten Is natuurlijk wel met de beste bedoelingen gezegd.
Ik probeer nu ook weer wat te gaan wandelen en wat te gaan bewegen, al nodigt het weer niet echt uit helaas...
Wil jij iets vertellen over je dierbare? Misschien lucht het op. Ik wil je in ieder geval heel erg bedanken voor je reactie en heel veel sterkte wensen met het geen jij nu door heen moet.
& wandel ze !
dinsdag 10 januari 2017 om 17:40
quote:Maccaron schreef op 10 januari 2017 @ 12:48:
Heb je een beetje kunnen slapen vannacht always?
Ik kan mij voorstellen dat je brein overuren maakte gisteren.
Ja het spookte wel allemaal door mijn hoofd, maar ik ben toch heel blij dat ik dit met jullie gedeeld heb. De reacties zijn hartverwarmend en het helpt me wel echt. Ik merk dat het een positieve invloed heeft.
En ook hoop voor de toekomst, dat je er wel door heen gaat komen en dat het zal slijten.
Maar ook dat je er op een dag ook met een (semi) positief gevoel op kunt terug kijken.
Bedankt dames
Heb je een beetje kunnen slapen vannacht always?
Ik kan mij voorstellen dat je brein overuren maakte gisteren.
Ja het spookte wel allemaal door mijn hoofd, maar ik ben toch heel blij dat ik dit met jullie gedeeld heb. De reacties zijn hartverwarmend en het helpt me wel echt. Ik merk dat het een positieve invloed heeft.
En ook hoop voor de toekomst, dat je er wel door heen gaat komen en dat het zal slijten.
Maar ook dat je er op een dag ook met een (semi) positief gevoel op kunt terug kijken.
Bedankt dames
:)
dinsdag 10 januari 2017 om 18:40
dinsdag 10 januari 2017 om 18:51
Ja dat heb ik ook gedaan. Wij hebben ook een foto/geboortekaartje met een kaarsje wat we branden. En ook afdrukjes van handjes en voetjes in een kast met glazen deurtjes staan. Daar ligt ook de knuffel die voor onze kleine gekocht was... ik ga de as denk ik nog in een speciaal as sieraad laten verwerken. Ik wilde het eerst gaan uitstrooien maar nu kan ik er geen afstand meer van nemen...
Is Lotte je eerste kindje?
Is Lotte je eerste kindje?
dinsdag 10 januari 2017 om 19:27
Ikzelf gedenk mijn jochie doormiddel van een assierraad om mijn nek. Zo is hij elke dag bij mij. Verder heb ik kaarsenhoudertjes in de vorm van babyhandjes en daar brand ik waxinelichtjes in. Daarnaast staat een tinnen doosje in de vorm van een hart met daarop rozen gegraveerd. Daarin zit de as van mijn zoontje. Verder heb ik nog het tegeltje met zijn handje en voetjeafdruk in gips. En het geboortekaartje uit het ziekenhuis gekregen.
Zijn as wou ik in eerste instantie uitstrooien. Maar ik kan geen geschikte plek vinden daarvoor dus blijft hij bij mij. Hij staat veilig opgeborgen zodat niemand erbij kan behalve ik en mijn vriend.
Zijn as wou ik in eerste instantie uitstrooien. Maar ik kan geen geschikte plek vinden daarvoor dus blijft hij bij mij. Hij staat veilig opgeborgen zodat niemand erbij kan behalve ik en mijn vriend.
dinsdag 10 januari 2017 om 19:36
ja lotte is mijn eerste kindje <3
mijn familie heeft een herdenkingsdoos laten maken met haar naam erop daar moet ik alle spulletjes nog in doen die me aan haar doe denken enz maar dat lukt me nu nog niet, misschien volgende week. het as wilde ik ook uit strooien maar ik denk idd dat ik dat ook niet kan of iedergeval voorlopig niet.
ik heb een wensballon gekregen dus die laten we denk ik op mijn uitgerekende datum op gaan
was het ook jullie eerste kindje?
mijn familie heeft een herdenkingsdoos laten maken met haar naam erop daar moet ik alle spulletjes nog in doen die me aan haar doe denken enz maar dat lukt me nu nog niet, misschien volgende week. het as wilde ik ook uit strooien maar ik denk idd dat ik dat ook niet kan of iedergeval voorlopig niet.
ik heb een wensballon gekregen dus die laten we denk ik op mijn uitgerekende datum op gaan
was het ook jullie eerste kindje?
dinsdag 10 januari 2017 om 19:41
quote:Always77777 schreef op 10 januari 2017 @ 17:38:
[...]
Bedankt voor je reactie, goeie tip ook om een dagboekje bij te houden. Dat ga ik ook nog doen. Heb al veel opgeschreven van die dagen, omdat het nu al een beetje wazig is geworden allemaal. Het lijkt gewoon net alsof het iemand anders overkomen is. Het kan mij gewoon niet overkomen zijn, ik geloof er niks van. Ergens denk ik nog steeds dat mijn kindje dan met de 'volgende bus' mee komt. Zal dat gaan tegenvallen op mijn uitgerekende datum....
Ik heb wel al de verhalen van "Blote voetjes in het gras" gelezen en ergens, raar genoeg, hoop je op een goede afloop. Maar het zijn helaas geen sprookjes, het is bitter harde realiteit. Net als mensen die nu zeggen dat ik een wijzer persoon geworden ben met extra levenservaring. Nou joepie jongens, daar zat ik echt op te wachten Is natuurlijk wel met de beste bedoelingen gezegd.
Ik probeer nu ook weer wat te gaan wandelen en wat te gaan bewegen, al nodigt het weer niet echt uit helaas...
Wil jij iets vertellen over je dierbare? Misschien lucht het op. Ik wil je in ieder geval heel erg bedanken voor je reactie en heel veel sterkte wensen met het geen jij nu door heen moet.
& wandel ze !Ik heb je een PB gestuurd.
[...]
Bedankt voor je reactie, goeie tip ook om een dagboekje bij te houden. Dat ga ik ook nog doen. Heb al veel opgeschreven van die dagen, omdat het nu al een beetje wazig is geworden allemaal. Het lijkt gewoon net alsof het iemand anders overkomen is. Het kan mij gewoon niet overkomen zijn, ik geloof er niks van. Ergens denk ik nog steeds dat mijn kindje dan met de 'volgende bus' mee komt. Zal dat gaan tegenvallen op mijn uitgerekende datum....
Ik heb wel al de verhalen van "Blote voetjes in het gras" gelezen en ergens, raar genoeg, hoop je op een goede afloop. Maar het zijn helaas geen sprookjes, het is bitter harde realiteit. Net als mensen die nu zeggen dat ik een wijzer persoon geworden ben met extra levenservaring. Nou joepie jongens, daar zat ik echt op te wachten Is natuurlijk wel met de beste bedoelingen gezegd.
Ik probeer nu ook weer wat te gaan wandelen en wat te gaan bewegen, al nodigt het weer niet echt uit helaas...
Wil jij iets vertellen over je dierbare? Misschien lucht het op. Ik wil je in ieder geval heel erg bedanken voor je reactie en heel veel sterkte wensen met het geen jij nu door heen moet.
& wandel ze !Ik heb je een PB gestuurd.
Reik niet naar de hemel - maar haal hem naar je toe, Karin Bloemen.
dinsdag 10 januari 2017 om 20:54
dinsdag 10 januari 2017 om 21:16
quote:piene_1987 schreef op 10 januari 2017 @ 20:54:
en hoe is het nu met je? heb je het een beetje een plekje kunnen geven?
ik lees een beetje terug en zie dat jouw kindje niet is aangegeven dat kon toen nog niet he! gelukkig is dat nu gewijzigd kan dat niet alsnog?
mijn vriend heeft 2 dagen erna lotte aangegeven bij gemeentehuis
Het gaat best goed met me. Ik draag mijn zoon altijd bij mij en dat geeft mij een heel goed en veilig gevoel. Het een plekje geven vind ik nog wel wat moeilijk. Ik kan erover praten zonder meteen in janken uit te barsten. Maar er zijn ook dagen dat het wat minder is. En dat mag vind ik. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk.
Mijn zoon is aangegeven door de begravenisondernemer omdat de vader niet in beeld was en is. Wat mij heel boos maakt is dat hij is geboren en is overleden en dan heb je volgens de wet geen bestaansrecht. Maar mijn zoon is er. Op de dag van de crematie kon hij pas wettelijk worden aangegeven. Ik kan dat helaas niet meer veranderen maar als het kon deed ik het. Hoe gaat het verder met jou? En hoe is je vriend eronder?
en hoe is het nu met je? heb je het een beetje een plekje kunnen geven?
ik lees een beetje terug en zie dat jouw kindje niet is aangegeven dat kon toen nog niet he! gelukkig is dat nu gewijzigd kan dat niet alsnog?
mijn vriend heeft 2 dagen erna lotte aangegeven bij gemeentehuis
Het gaat best goed met me. Ik draag mijn zoon altijd bij mij en dat geeft mij een heel goed en veilig gevoel. Het een plekje geven vind ik nog wel wat moeilijk. Ik kan erover praten zonder meteen in janken uit te barsten. Maar er zijn ook dagen dat het wat minder is. En dat mag vind ik. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk.
Mijn zoon is aangegeven door de begravenisondernemer omdat de vader niet in beeld was en is. Wat mij heel boos maakt is dat hij is geboren en is overleden en dan heb je volgens de wet geen bestaansrecht. Maar mijn zoon is er. Op de dag van de crematie kon hij pas wettelijk worden aangegeven. Ik kan dat helaas niet meer veranderen maar als het kon deed ik het. Hoe gaat het verder met jou? En hoe is je vriend eronder?
woensdag 11 januari 2017 om 18:00
quote:lindybopophelia schreef op 10 januari 2017 @ 21:16:
[...]
Het gaat best goed met me. Ik draag mijn zoon altijd bij mij en dat geeft mij een heel goed en veilig gevoel. Het een plekje geven vind ik nog wel wat moeilijk. Ik kan erover praten zonder meteen in janken uit te barsten. Maar er zijn ook dagen dat het wat minder is. En dat mag vind ik. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk.
Mijn zoon is aangegeven door de begravenisondernemer omdat de vader niet in beeld was en is. Wat mij heel boos maakt is dat hij is geboren en is overleden en dan heb je volgens de wet geen bestaansrecht. Maar mijn zoon is er. Op de dag van de crematie kon hij pas wettelijk worden aangegeven. Ik kan dat helaas niet meer veranderen maar als het kon deed ik het. Hoe gaat het verder met jou? En hoe is je vriend eronder?
Ja, dat lijkt me ook fijn, om mij zoontje dicht bij met te kunnen dragen. En zeker dat er mindere dagen zijn. De uitgerekende datum en geboorte datum zullen ook wel altijd een pijnlijke datum blijven denk ik.
Ik ben vooral ook bang voor familiefeesten.. gelukkig hebben we die nog niet gehad.....
Goed dat ze die wet aangepast hebben, dat maakt zo veel verschil!!! Kun je er nog vaak over praten? Zijn er nog veel mensen die er naar vragen?
[...]
Het gaat best goed met me. Ik draag mijn zoon altijd bij mij en dat geeft mij een heel goed en veilig gevoel. Het een plekje geven vind ik nog wel wat moeilijk. Ik kan erover praten zonder meteen in janken uit te barsten. Maar er zijn ook dagen dat het wat minder is. En dat mag vind ik. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk.
Mijn zoon is aangegeven door de begravenisondernemer omdat de vader niet in beeld was en is. Wat mij heel boos maakt is dat hij is geboren en is overleden en dan heb je volgens de wet geen bestaansrecht. Maar mijn zoon is er. Op de dag van de crematie kon hij pas wettelijk worden aangegeven. Ik kan dat helaas niet meer veranderen maar als het kon deed ik het. Hoe gaat het verder met jou? En hoe is je vriend eronder?
Ja, dat lijkt me ook fijn, om mij zoontje dicht bij met te kunnen dragen. En zeker dat er mindere dagen zijn. De uitgerekende datum en geboorte datum zullen ook wel altijd een pijnlijke datum blijven denk ik.
Ik ben vooral ook bang voor familiefeesten.. gelukkig hebben we die nog niet gehad.....
Goed dat ze die wet aangepast hebben, dat maakt zo veel verschil!!! Kun je er nog vaak over praten? Zijn er nog veel mensen die er naar vragen?
woensdag 11 januari 2017 om 18:09
Los van mijn moeder ( en echtgenoot) vroeg niemand er meer naar. Een keer werd ik " aangehoord" en daarna was het alsof hij nooit had bestaan. Woest was ik daarom en vond het onbegrijpelijk. En nu anderhalf jaar later is het nog zo. Heel apart. Ik weet nog dat ik een keer zijn naam zei tegen mijn schoonmoeder en dat ik gelijk dacht " volgens mij weet ze niet over wie ik het heb"..
Maar nu we er een kindje bij hebben , is hij helemaal naar de achtergrond verdwenen. Mensen zullen standaard de eerste keer vragen:" hoe is het nu?" En daarna houdt het op.
Maar nu we er een kindje bij hebben , is hij helemaal naar de achtergrond verdwenen. Mensen zullen standaard de eerste keer vragen:" hoe is het nu?" En daarna houdt het op.
