Psyche
alle pijlers
Rouwproces
maandag 9 januari 2017 om 16:53
Verlies van een dierbare. Hoe heb je, je leven weer op de rails gekregen?
Ik wil niks, ik heb geen concentratie, het is overdag dikke mist in mijn hoofd, ik wil niet uit bed, ik slaap slecht. Kortom het hele leven is zo klote nu.
Hoe begin je weer ergens aan en hoe krijg je de positieve kijk op het leven weer terug? Ik zou graag jullie ervaringen/tips willen lezen....
Ik wil niks, ik heb geen concentratie, het is overdag dikke mist in mijn hoofd, ik wil niet uit bed, ik slaap slecht. Kortom het hele leven is zo klote nu.
Hoe begin je weer ergens aan en hoe krijg je de positieve kijk op het leven weer terug? Ik zou graag jullie ervaringen/tips willen lezen....
woensdag 11 januari 2017 om 18:09
quote:-Kia-Ora- schreef op 09 januari 2017 @ 20:47:
[...]
Die gevoelens vinden vanzelf een plekje in de puzzel des levens waar ze horen. De ene wat makkelijker en sneller dan de andere. Gun jezelf daar de tijd voor. Mijn kind verliezen is het zwaarste wat ik tot nu toe in mijn leven heb meegemaakt. En ik heb wat te verstouwen gehad, recent nog. Dus het moeilijkste gevecht met jezelf wat je ooit zult aangaan. En je zult eruit komen, ook al zie je het nu nog niet. Geloof me. Ik zat diep... heel diep. Wilde mijn leven ook beëindigen. En ik ben er nog
. Door mezelf het te gunnen goed te rouwen. Wat soms ook betekende niet uit bed komen, of een uur huilen onder de douche, boos te zijn op hen die het niet verdienen die boze reactie te krijgen en domme gedachten hebben. En dat mag gewoon, want het is zo enorm oneerlijk en onbegrijpelijk. En dat rouwen, dat kun jij ook, je gaat jouw weg wel vinden. Je bent al goed op weg.
Inderdaad als je zoiets mee maakt weet je dat je volwassen geworden bent...Even met de neus op de feiten.... De artsen zeggen ook dat dit de zwaarste strijd zal zijn die ik ooit met mezelf moet aangaan. Dat zegt nog al wat. Goed om te weten dat je, je zelf hier door heen kan slaan. Nu begrijp ik de 'zin' van het leven ook niet meer zo.
Er aan toegeven vind ik wel lastig, wanneer geef je nu 'teveel toe' en wanneer moet je, jezelf nu een schop onder je kont geven..?
Hoe gaat het nu met jou?
[...]
Die gevoelens vinden vanzelf een plekje in de puzzel des levens waar ze horen. De ene wat makkelijker en sneller dan de andere. Gun jezelf daar de tijd voor. Mijn kind verliezen is het zwaarste wat ik tot nu toe in mijn leven heb meegemaakt. En ik heb wat te verstouwen gehad, recent nog. Dus het moeilijkste gevecht met jezelf wat je ooit zult aangaan. En je zult eruit komen, ook al zie je het nu nog niet. Geloof me. Ik zat diep... heel diep. Wilde mijn leven ook beëindigen. En ik ben er nog
. Door mezelf het te gunnen goed te rouwen. Wat soms ook betekende niet uit bed komen, of een uur huilen onder de douche, boos te zijn op hen die het niet verdienen die boze reactie te krijgen en domme gedachten hebben. En dat mag gewoon, want het is zo enorm oneerlijk en onbegrijpelijk. En dat rouwen, dat kun jij ook, je gaat jouw weg wel vinden. Je bent al goed op weg. Inderdaad als je zoiets mee maakt weet je dat je volwassen geworden bent...Even met de neus op de feiten.... De artsen zeggen ook dat dit de zwaarste strijd zal zijn die ik ooit met mezelf moet aangaan. Dat zegt nog al wat. Goed om te weten dat je, je zelf hier door heen kan slaan. Nu begrijp ik de 'zin' van het leven ook niet meer zo.
Er aan toegeven vind ik wel lastig, wanneer geef je nu 'teveel toe' en wanneer moet je, jezelf nu een schop onder je kont geven..?
Hoe gaat het nu met jou?
woensdag 11 januari 2017 om 18:14
quote:Always77777 schreef op 11 januari 2017 @ 18:10:
Maccaron, weten jou andere kindjes ook van je verlies? Of hebben ze dit niet heel bewust meegemaakt?
Ja, ze weten " alles" voor hen is hij ook hun broertje. We hebben ze er zoveel mogelijk bij betrokken en ze mochten alles vragen. Fotos laten we pas zien als ze 16 zijn ( oudste is nu 12) ,want ik wil ze niet laten schrikken. Ze zijn er nog wel steeds mee bezig. Vooral de 2 oudsten ( 10 en 12) zijn soms zo verdrietig dat ze niet kunnen slapen. Dat is nog wel een puntje...
Dat heb ik wel onderschat. Echtgenoot en ik hebben voor hun ons zo normaal mogelijk gedragen . Ik was niet hysterisch of onbenaderbaar. Het leven hebben we zo veel mogelijk hetzelfde door laten gaan en toch zit de pijn heel diep bij hun.
Maccaron, weten jou andere kindjes ook van je verlies? Of hebben ze dit niet heel bewust meegemaakt?
Ja, ze weten " alles" voor hen is hij ook hun broertje. We hebben ze er zoveel mogelijk bij betrokken en ze mochten alles vragen. Fotos laten we pas zien als ze 16 zijn ( oudste is nu 12) ,want ik wil ze niet laten schrikken. Ze zijn er nog wel steeds mee bezig. Vooral de 2 oudsten ( 10 en 12) zijn soms zo verdrietig dat ze niet kunnen slapen. Dat is nog wel een puntje...
Dat heb ik wel onderschat. Echtgenoot en ik hebben voor hun ons zo normaal mogelijk gedragen . Ik was niet hysterisch of onbenaderbaar. Het leven hebben we zo veel mogelijk hetzelfde door laten gaan en toch zit de pijn heel diep bij hun.
woensdag 11 januari 2017 om 18:38
quote:Always77777 schreef op 11 januari 2017 @ 18:00:
[...]
Ja, dat lijkt me ook fijn, om mij zoontje dicht bij met te kunnen dragen. En zeker dat er mindere dagen zijn. De uitgerekende datum en geboorte datum zullen ook wel altijd een pijnlijke datum blijven denk ik.
Ik ben vooral ook bang voor familiefeesten.. gelukkig hebben we die nog niet gehad.....
Goed dat ze die wet aangepast hebben, dat maakt zo veel verschil!!! Kun je er nog vaak over praten? Zijn er nog veel mensen die er naar vragen?
De geboortedag is en blijft een moeilijke dag. De bevalling heb ik helemaal alleen gedaan en ik dacht dat ik deze dag ook wel alleen kon doorbrengen. Fout gedacht. Gelukkig was mijn lieve vriend dit opgevallen en die dag was hij bij mij. Ik was al op de bevallingsdag alleen en op deze dag mocht dat niet van hem. De lieverd hij heeft mij mee naar buiten genomen en zijn in het bos gaan lopen.
Dit jaar gaan we het anders doen. Weet nog niet hoe maar dat verzin ik wel.
Er zijn vier mensen die er nu nog naar vragen.
Lieve Maccaron
Mijn lieve vriend, mijn moeder en een vrouw die gelovig is waar ik mee in gesprek ben geraakt na de bevalling.
[...]
Ja, dat lijkt me ook fijn, om mij zoontje dicht bij met te kunnen dragen. En zeker dat er mindere dagen zijn. De uitgerekende datum en geboorte datum zullen ook wel altijd een pijnlijke datum blijven denk ik.
Ik ben vooral ook bang voor familiefeesten.. gelukkig hebben we die nog niet gehad.....
Goed dat ze die wet aangepast hebben, dat maakt zo veel verschil!!! Kun je er nog vaak over praten? Zijn er nog veel mensen die er naar vragen?
De geboortedag is en blijft een moeilijke dag. De bevalling heb ik helemaal alleen gedaan en ik dacht dat ik deze dag ook wel alleen kon doorbrengen. Fout gedacht. Gelukkig was mijn lieve vriend dit opgevallen en die dag was hij bij mij. Ik was al op de bevallingsdag alleen en op deze dag mocht dat niet van hem. De lieverd hij heeft mij mee naar buiten genomen en zijn in het bos gaan lopen.
Dit jaar gaan we het anders doen. Weet nog niet hoe maar dat verzin ik wel.
Er zijn vier mensen die er nu nog naar vragen.
Lieve Maccaron
Mijn lieve vriend, mijn moeder en een vrouw die gelovig is waar ik mee in gesprek ben geraakt na de bevalling.
woensdag 11 januari 2017 om 18:40
quote:Maccaron schreef op 11 januari 2017 @ 18:14:
[...]
Ja, ze weten " alles" voor hen is hij ook hun broertje. We hebben ze er zoveel mogelijk bij betrokken en ze mochten alles vragen. Fotos laten we pas zien als ze 16 zijn ( oudste is nu 12) ,want ik wil ze niet laten schrikken. Ze zijn er nog wel steeds mee bezig. Vooral de 2 oudsten ( 10 en 12) zijn soms zo verdrietig dat ze niet kunnen slapen. Dat is nog wel een puntje...
Dat heb ik wel onderschat. Echtgenoot en ik hebben voor hun ons zo normaal mogelijk gedragen . Ik was niet hysterisch of onbenaderbaar. Het leven hebben we zo veel mogelijk hetzelfde door laten gaan en toch zit de pijn heel diep bij hun.
Jij hebt zo'n prachtig en mooi gezin
Blijf er jaloers op
Jij weet wel wat ik daarmee bedoel
[...]
Ja, ze weten " alles" voor hen is hij ook hun broertje. We hebben ze er zoveel mogelijk bij betrokken en ze mochten alles vragen. Fotos laten we pas zien als ze 16 zijn ( oudste is nu 12) ,want ik wil ze niet laten schrikken. Ze zijn er nog wel steeds mee bezig. Vooral de 2 oudsten ( 10 en 12) zijn soms zo verdrietig dat ze niet kunnen slapen. Dat is nog wel een puntje...
Dat heb ik wel onderschat. Echtgenoot en ik hebben voor hun ons zo normaal mogelijk gedragen . Ik was niet hysterisch of onbenaderbaar. Het leven hebben we zo veel mogelijk hetzelfde door laten gaan en toch zit de pijn heel diep bij hun.
Jij hebt zo'n prachtig en mooi gezin
Blijf er jaloers op
Jij weet wel wat ik daarmee bedoel
woensdag 11 januari 2017 om 19:14
quote:lindybopophelia schreef op 11 januari 2017 @ 18:38:
[...]
De geboortedag is en blijft een moeilijke dag. De bevalling heb ik helemaal alleen gedaan en ik dacht dat ik deze dag ook wel alleen kon doorbrengen. Fout gedacht. Gelukkig was mijn lieve vriend dit opgevallen en die dag was hij bij mij. Ik was al op de bevallingsdag alleen en op deze dag mocht dat niet van hem. De lieverd hij heeft mij mee naar buiten genomen en zijn in het bos gaan lopen.
Dit jaar gaan we het anders doen. Weet nog niet hoe maar dat verzin ik wel.
Er zijn vier mensen die er nu nog naar vragen.
Lieve Maccaron
Mijn lieve vriend, mijn moeder en een vrouw die gelovig is waar ik mee in gesprek ben geraakt na de bevalling.
Ik ben zo blij voor jou dat jij die lieve mensen om je heen hebt lindy. Jij stond er echt helemaal alleen voor en dat lijkt mij zo eng. Ik had en heb mijn echtgenoot. Zo jammer dat je juist in dit soort situaties ziet hoe sterk hij voor je kan zijn en dat hij je opvangt en zichzelf weg kan cijferen. Alleen al om wat wij mee hebben gemaakt, is het al ondenkbaar om uit elkaar te gaan. Hij zei mij ook dat het er niet toe deed wat andere mensen zeiden of juist niet. Wij hebben elkaar en voor ons heeft ons kind bestaansrecht.
Wat jij hebt meegemaakt is gewoon onmenselijk lindy...en dat jij nog zo liefdevol het leven kunt staan met alle tegenslagen die je ook nog tussendoor kreeg, vind ik zo mooi
[...]
De geboortedag is en blijft een moeilijke dag. De bevalling heb ik helemaal alleen gedaan en ik dacht dat ik deze dag ook wel alleen kon doorbrengen. Fout gedacht. Gelukkig was mijn lieve vriend dit opgevallen en die dag was hij bij mij. Ik was al op de bevallingsdag alleen en op deze dag mocht dat niet van hem. De lieverd hij heeft mij mee naar buiten genomen en zijn in het bos gaan lopen.
Dit jaar gaan we het anders doen. Weet nog niet hoe maar dat verzin ik wel.
Er zijn vier mensen die er nu nog naar vragen.
Lieve Maccaron
Mijn lieve vriend, mijn moeder en een vrouw die gelovig is waar ik mee in gesprek ben geraakt na de bevalling.
Ik ben zo blij voor jou dat jij die lieve mensen om je heen hebt lindy. Jij stond er echt helemaal alleen voor en dat lijkt mij zo eng. Ik had en heb mijn echtgenoot. Zo jammer dat je juist in dit soort situaties ziet hoe sterk hij voor je kan zijn en dat hij je opvangt en zichzelf weg kan cijferen. Alleen al om wat wij mee hebben gemaakt, is het al ondenkbaar om uit elkaar te gaan. Hij zei mij ook dat het er niet toe deed wat andere mensen zeiden of juist niet. Wij hebben elkaar en voor ons heeft ons kind bestaansrecht.
Wat jij hebt meegemaakt is gewoon onmenselijk lindy...en dat jij nog zo liefdevol het leven kunt staan met alle tegenslagen die je ook nog tussendoor kreeg, vind ik zo mooi
woensdag 11 januari 2017 om 19:16
quote:lindybopophelia schreef op 11 januari 2017 @ 18:40:
[...]
Jij hebt zo'n prachtig en mooi gezin
Blijf er jaloers op
Jij weet wel wat ik daarmee bedoel
Wat lief...
Zo iets kostbaars is ook voor jou weggelegd hoor lieverd. Je beginnetje is al gemaakt en daarmee doel ik niet alleen op het nu. Jouw zoontje zal altijd jouw eerste blijven
[...]
Jij hebt zo'n prachtig en mooi gezin
Blijf er jaloers op
Jij weet wel wat ik daarmee bedoel
Wat lief...
Zo iets kostbaars is ook voor jou weggelegd hoor lieverd. Je beginnetje is al gemaakt en daarmee doel ik niet alleen op het nu. Jouw zoontje zal altijd jouw eerste blijven
woensdag 11 januari 2017 om 19:19
Wij krijgen trouwens elk jaar een uitnodiging van het ziekenhuis om alle overleden kindjes daar te herdenken. Vorig jaar was het nog te snel voor mijn gevoel....eerlijk gezegd durf ik ook niet...het gaat zo goed met mij / ons. Dat heeft mij altijd verbaasd. Ben onbewust misschien bang wat het los gaat maken.
woensdag 11 januari 2017 om 20:22
Maccaron, wat erg 
de arme schaapjes.. 
Broertjes en zusjes horen niet te sterven. Maar als ouders pijn hebben, hebben de kinderen ook pijn. Hoe sterk ze zich ook opstellen... En andersom natuurlijk ook, dat zie ik wel bij mijn ouders...
Die herdenkingsdag.. misschien wel mooi als je nog face-to-face contact zoekt met lotgenoten natuurlijk. Ik denk dat ik zelf ook niet zo gaan. Ben ik sowieso te introvert voor Maar goed om te lezen dat het met jullie heel goed gaat Houden zo!! Iedereen doet het herdenken op zijn eigen manier. Ik vind het al heel knap dat je hier je eigen ervaring deelt, mij lijkt het dan ook een risico dat je weer te veel met die gevoelens bezig bent.
Lindy, wat fijn dat je mooie mensen om je heen hebt! En vooral ook van je vriend, wat een schat Hopelijk liggen er mooie tijden in het verschiet!
de arme schaapjes.. Broertjes en zusjes horen niet te sterven. Maar als ouders pijn hebben, hebben de kinderen ook pijn. Hoe sterk ze zich ook opstellen... En andersom natuurlijk ook, dat zie ik wel bij mijn ouders... Die herdenkingsdag.. misschien wel mooi als je nog face-to-face contact zoekt met lotgenoten natuurlijk. Ik denk dat ik zelf ook niet zo gaan. Ben ik sowieso te introvert voor Maar goed om te lezen dat het met jullie heel goed gaat Houden zo!! Iedereen doet het herdenken op zijn eigen manier. Ik vind het al heel knap dat je hier je eigen ervaring deelt, mij lijkt het dan ook een risico dat je weer te veel met die gevoelens bezig bent.
Lindy, wat fijn dat je mooie mensen om je heen hebt! En vooral ook van je vriend, wat een schat Hopelijk liggen er mooie tijden in het verschiet!
woensdag 11 januari 2017 om 20:25
quote:Maccaron schreef op 11 januari 2017 @ 18:09:
Los van mijn moeder ( en echtgenoot) vroeg niemand er meer naar. Een keer werd ik " aangehoord" en daarna was het alsof hij nooit had bestaan. Woest was ik daarom en vond het onbegrijpelijk. En nu anderhalf jaar later is het nog zo. Heel apart. Ik weet nog dat ik een keer zijn naam zei tegen mijn schoonmoeder en dat ik gelijk dacht " volgens mij weet ze niet over wie ik het heb"..
Maar nu we er een kindje bij hebben , is hij helemaal naar de achtergrond verdwenen. Mensen zullen standaard de eerste keer vragen:" hoe is het nu?" En daarna houdt het op.
Dit wel enorm pijnlijk ja.. Pff.. Ik hoop ook dat mijn schoonouders er naar blijven vragen of er ruimte voor scheppen om het er in ieder geval over te spreken. Mijn schoonvader zei, heel onhandig: " Ja het is maar beter zo natuurlijk, het was toch niet goed ".
Mijn nuchtere kant snapt die reactie, maar als je in onze schoenen staat is het toch een heel ander verhaal...
Bij mijn eigen ouders kan ik wel goed terecht gelukkig, die hebben zelf ook heeeeeel veeeeel verdriet
En bij jou kan ik me zo voorstellen dat ze dan zoiets hebben van; maar je hebt toch nog een gezond kind gekregen, dan is het toch goed?
Los van mijn moeder ( en echtgenoot) vroeg niemand er meer naar. Een keer werd ik " aangehoord" en daarna was het alsof hij nooit had bestaan. Woest was ik daarom en vond het onbegrijpelijk. En nu anderhalf jaar later is het nog zo. Heel apart. Ik weet nog dat ik een keer zijn naam zei tegen mijn schoonmoeder en dat ik gelijk dacht " volgens mij weet ze niet over wie ik het heb"..
Maar nu we er een kindje bij hebben , is hij helemaal naar de achtergrond verdwenen. Mensen zullen standaard de eerste keer vragen:" hoe is het nu?" En daarna houdt het op.
Dit wel enorm pijnlijk ja.. Pff.. Ik hoop ook dat mijn schoonouders er naar blijven vragen of er ruimte voor scheppen om het er in ieder geval over te spreken. Mijn schoonvader zei, heel onhandig: " Ja het is maar beter zo natuurlijk, het was toch niet goed ".
Mijn nuchtere kant snapt die reactie, maar als je in onze schoenen staat is het toch een heel ander verhaal...
Bij mijn eigen ouders kan ik wel goed terecht gelukkig, die hebben zelf ook heeeeeel veeeeel verdriet
En bij jou kan ik me zo voorstellen dat ze dan zoiets hebben van; maar je hebt toch nog een gezond kind gekregen, dan is het toch goed?
woensdag 11 januari 2017 om 20:55
Niet mijn kindje verloren, wel 3 maanden geleden mijn moeder, ikzelf ben 23.
Ik weet ook niet goed hoe ik er mee om moet gaan, de eerste 1 a 2 maanden ging het op en af en werd ik erg geleefd. Sinds oud en nieuw zit ik in een zwart gat, ik ga door en ik ben ook eigenlijk na alles maar 1 week volledig vrij geweest van mijn werk maar ik vind het verschrikkelijk het is totaal geen afleiding. Ik heb nu momenten het gevoel gek te worden omdat ze er gewoon echt niet meer is, telkens het besef dat ik haar nooit meer kan spreken en vooral even kan vast houden die gedachte maakt me helemaal kapot. Ook echt omdat veel mensen vragen goh ja oh heb je er nog moeite mee het is toch al 3 maanden geleden dat doet me z'n pijn, en krimp ik echt in een.
Vorige week zei iemand me ik hoorde wel eens dat je elk seizoen door moet, dat vond ik wel erg mooi want zo voelt het ook, eerste kerst en oud en nieuw hebben we gehad maar straks krijgen we haar verjaardag en moederdag en poeh daar zie ik allemaal zo tegen op.
Ik weet dat ik het een plekje moet gaan geven maar wat is dat verdomd moeilijk.
Ik kan nog leuke dingen doen en ik kan ook nog lachen maar alles heeft zijn glans verloren.. Ik heb dus voor mezelf wel de stap genomen om met iemand hier over te gaan praten.
Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie!
Ik weet ook niet goed hoe ik er mee om moet gaan, de eerste 1 a 2 maanden ging het op en af en werd ik erg geleefd. Sinds oud en nieuw zit ik in een zwart gat, ik ga door en ik ben ook eigenlijk na alles maar 1 week volledig vrij geweest van mijn werk maar ik vind het verschrikkelijk het is totaal geen afleiding. Ik heb nu momenten het gevoel gek te worden omdat ze er gewoon echt niet meer is, telkens het besef dat ik haar nooit meer kan spreken en vooral even kan vast houden die gedachte maakt me helemaal kapot. Ook echt omdat veel mensen vragen goh ja oh heb je er nog moeite mee het is toch al 3 maanden geleden dat doet me z'n pijn, en krimp ik echt in een.
Vorige week zei iemand me ik hoorde wel eens dat je elk seizoen door moet, dat vond ik wel erg mooi want zo voelt het ook, eerste kerst en oud en nieuw hebben we gehad maar straks krijgen we haar verjaardag en moederdag en poeh daar zie ik allemaal zo tegen op.
Ik weet dat ik het een plekje moet gaan geven maar wat is dat verdomd moeilijk.
Ik kan nog leuke dingen doen en ik kan ook nog lachen maar alles heeft zijn glans verloren.. Ik heb dus voor mezelf wel de stap genomen om met iemand hier over te gaan praten.
Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie!
woensdag 11 januari 2017 om 21:28
quote:infinity37 schreef op 11 januari 2017 @ 20:55:
Niet mijn kindje verloren, wel 3 maanden geleden mijn moeder, ikzelf ben 23.
Ik weet ook niet goed hoe ik er mee om moet gaan, de eerste 1 a 2 maanden ging het op en af en werd ik erg geleefd. Sinds oud en nieuw zit ik in een zwart gat, ik ga door en ik ben ook eigenlijk na alles maar 1 week volledig vrij geweest van mijn werk maar ik vind het verschrikkelijk het is totaal geen afleiding. Ik heb nu momenten het gevoel gek te worden omdat ze er gewoon echt niet meer is, telkens het besef dat ik haar nooit meer kan spreken en vooral even kan vast houden die gedachte maakt me helemaal kapot. Ook echt omdat veel mensen vragen goh ja oh heb je er nog moeite mee het is toch al 3 maanden geleden dat doet me z'n pijn, en krimp ik echt in een.
Vorige week zei iemand me ik hoorde wel eens dat je elk seizoen door moet, dat vond ik wel erg mooi want zo voelt het ook, eerste kerst en oud en nieuw hebben we gehad maar straks krijgen we haar verjaardag en moederdag en poeh daar zie ik allemaal zo tegen op.
Ik weet dat ik het een plekje moet gaan geven maar wat is dat verdomd moeilijk.
Ik kan nog leuke dingen doen en ik kan ook nog lachen maar alles heeft zijn glans verloren.. Ik heb dus voor mezelf wel de stap genomen om met iemand hier over te gaan praten.
Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie!
gecondoleerd.
Je moeder verliezen is, naast je eigen kind iets vreselijks. Het verdriet om wat nooit (meer) zal zijn is ondraagelijk en benauwend als je er letterlijk bij stil staat. Ik snap je heel goed dat je gevoelsmatig gek van kunt worden van dat idee. Voel je je ook schuldig als je leuke dingen voor jezelf doet? Het klinkt misschien als een dooddoener, maar geloof mij als ik zeg, als moeder zijnde, dat jouw moeder nooit zou willen dat jij jezelf aan de zijlijn van het leven zet en nooit meer het gevoel van echt lachen en genieten kunt ervaren. Misschien helpt het om juist ter ere van haar het leven soms heel voorzichtig, beetje bij beetje weer leren te vieren,want dat is wat jij nog kunt en absoluut mag. Jou leven duurt als het goed is nog heel lang en verdriet en vreugde mag naast elkaar bestaan. Ik heb voor mijzelf heel bewust de keuze gemaakt om het leven toch zo intens mogelijk te blijven ervaren, juist vanwege mijn zoontje. Ik wilde hem niet de " stempel" geven van de reden van mijn " ondergang" zogezegd, want dat verdient hij niet.
Praat je ook weleens hardop tegen jouw moeder?
Niet mijn kindje verloren, wel 3 maanden geleden mijn moeder, ikzelf ben 23.
Ik weet ook niet goed hoe ik er mee om moet gaan, de eerste 1 a 2 maanden ging het op en af en werd ik erg geleefd. Sinds oud en nieuw zit ik in een zwart gat, ik ga door en ik ben ook eigenlijk na alles maar 1 week volledig vrij geweest van mijn werk maar ik vind het verschrikkelijk het is totaal geen afleiding. Ik heb nu momenten het gevoel gek te worden omdat ze er gewoon echt niet meer is, telkens het besef dat ik haar nooit meer kan spreken en vooral even kan vast houden die gedachte maakt me helemaal kapot. Ook echt omdat veel mensen vragen goh ja oh heb je er nog moeite mee het is toch al 3 maanden geleden dat doet me z'n pijn, en krimp ik echt in een.
Vorige week zei iemand me ik hoorde wel eens dat je elk seizoen door moet, dat vond ik wel erg mooi want zo voelt het ook, eerste kerst en oud en nieuw hebben we gehad maar straks krijgen we haar verjaardag en moederdag en poeh daar zie ik allemaal zo tegen op.
Ik weet dat ik het een plekje moet gaan geven maar wat is dat verdomd moeilijk.
Ik kan nog leuke dingen doen en ik kan ook nog lachen maar alles heeft zijn glans verloren.. Ik heb dus voor mezelf wel de stap genomen om met iemand hier over te gaan praten.
Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie!
gecondoleerd.
Je moeder verliezen is, naast je eigen kind iets vreselijks. Het verdriet om wat nooit (meer) zal zijn is ondraagelijk en benauwend als je er letterlijk bij stil staat. Ik snap je heel goed dat je gevoelsmatig gek van kunt worden van dat idee. Voel je je ook schuldig als je leuke dingen voor jezelf doet? Het klinkt misschien als een dooddoener, maar geloof mij als ik zeg, als moeder zijnde, dat jouw moeder nooit zou willen dat jij jezelf aan de zijlijn van het leven zet en nooit meer het gevoel van echt lachen en genieten kunt ervaren. Misschien helpt het om juist ter ere van haar het leven soms heel voorzichtig, beetje bij beetje weer leren te vieren,want dat is wat jij nog kunt en absoluut mag. Jou leven duurt als het goed is nog heel lang en verdriet en vreugde mag naast elkaar bestaan. Ik heb voor mijzelf heel bewust de keuze gemaakt om het leven toch zo intens mogelijk te blijven ervaren, juist vanwege mijn zoontje. Ik wilde hem niet de " stempel" geven van de reden van mijn " ondergang" zogezegd, want dat verdient hij niet.
Praat je ook weleens hardop tegen jouw moeder?
woensdag 11 januari 2017 om 21:35
quote:Always77777 schreef op 11 januari 2017 @ 20:25:
[...]
Dit wel enorm pijnlijk ja.. Pff.. Ik hoop ook dat mijn schoonouders er naar blijven vragen of er ruimte voor scheppen om het er in ieder geval over te spreken. Mijn schoonvader zei, heel onhandig: " Ja het is maar beter zo natuurlijk, het was toch niet goed ".
Mijn nuchtere kant snapt die reactie, maar als je in onze schoenen staat is het toch een heel ander verhaal...
Bij mijn eigen ouders kan ik wel goed terecht gelukkig, die hebben zelf ook heeeeeel veeeeel verdriet
En bij jou kan ik me zo voorstellen dat ze dan zoiets hebben van; maar je hebt toch nog een gezond kind gekregen, dan is het toch goed?
Wat fijn dat je bij je ouders terecht kunt. Ik begrijp heel goed dat ze er heel verdrietig om zijn. Vanwege hun kleinkind en natuurlijk hun eigen dochter. Je schoonvader bedoelde het inderdaad goed. Veel mensen zeggen iets, omdat ze denken dat dat van hen verwacht wordt. Ik heb wel geleerd dat je dit soort opmerkingen alleen kan maken als de vrouw/ het stel het zelf als eerste zeggen. Je weet immers niet hoe ze erin staan.
Ja, sinds onze dochter er is, wordt er helemaal niet naar gevraagd (sowieso al niet ). Ik denk dat het een soort onbewuste opluchting is voor sommigen. " de denkbeeldige olifant" is immers uit de kamer..zoiets. Het is natuurlijk veel leuker om over een gezonde baby te praten, dan naar een te vragen die een tijd geleden overleden is..
Mijn schoonmoeder zei ook (onbedoeld bot) destijds, "laat je je nu wel helpen?..." ( sterilisatie )
[...]
Dit wel enorm pijnlijk ja.. Pff.. Ik hoop ook dat mijn schoonouders er naar blijven vragen of er ruimte voor scheppen om het er in ieder geval over te spreken. Mijn schoonvader zei, heel onhandig: " Ja het is maar beter zo natuurlijk, het was toch niet goed ".
Mijn nuchtere kant snapt die reactie, maar als je in onze schoenen staat is het toch een heel ander verhaal...
Bij mijn eigen ouders kan ik wel goed terecht gelukkig, die hebben zelf ook heeeeeel veeeeel verdriet
En bij jou kan ik me zo voorstellen dat ze dan zoiets hebben van; maar je hebt toch nog een gezond kind gekregen, dan is het toch goed?
Wat fijn dat je bij je ouders terecht kunt. Ik begrijp heel goed dat ze er heel verdrietig om zijn. Vanwege hun kleinkind en natuurlijk hun eigen dochter. Je schoonvader bedoelde het inderdaad goed. Veel mensen zeggen iets, omdat ze denken dat dat van hen verwacht wordt. Ik heb wel geleerd dat je dit soort opmerkingen alleen kan maken als de vrouw/ het stel het zelf als eerste zeggen. Je weet immers niet hoe ze erin staan.
Ja, sinds onze dochter er is, wordt er helemaal niet naar gevraagd (sowieso al niet ). Ik denk dat het een soort onbewuste opluchting is voor sommigen. " de denkbeeldige olifant" is immers uit de kamer..zoiets. Het is natuurlijk veel leuker om over een gezonde baby te praten, dan naar een te vragen die een tijd geleden overleden is..
Mijn schoonmoeder zei ook (onbedoeld bot) destijds, "laat je je nu wel helpen?..." ( sterilisatie )
woensdag 11 januari 2017 om 22:04
quote:Maccaron schreef op 11 januari 2017 @ 21:28:
[...]
gecondoleerd.
Je moeder verliezen is, naast je eigen kind iets vreselijks. Het verdriet om wat nooit (meer) zal zijn is ondraagelijk en benauwend als je er letterlijk bij stil staat. Ik snap je heel goed dat je gevoelsmatig gek van kunt worden van dat idee. Voel je je ook schuldig als je leuke dingen voor jezelf doet? Het klinkt misschien als een dooddoener, maar geloof mij als ik zeg, als moeder zijnde, dat jouw moeder nooit zou willen dat jij jezelf aan de zijlijn van het leven zet en nooit meer het gevoel van echt lachen en genieten kunt ervaren. Misschien helpt het om juist ter ere van haar het leven soms heel voorzichtig, beetje bij beetje weer leren te vieren,want dat is wat jij nog kunt en absoluut mag. Jou leven duurt als het goed is nog heel lang en verdriet en vreugde mag naast elkaar bestaan. Ik heb voor mijzelf heel bewust de keuze gemaakt om het leven toch zo intens mogelijk te blijven ervaren, juist vanwege mijn zoontje. Ik wilde hem niet de " stempel" geven van de reden van mijn " ondergang" zogezegd, want dat verdient hij niet.
Praat je ook weleens hardop tegen jouw moeder?
Ik geniet nog wel van de dingen en weet dat ze wilde dat ik verder ging! Dat heeft ze me ook heel duidelijk en lief gezegd, dat ik moest genieten en niet teveel om haar moest treuren. Het aller ergste vond ze ook mij "achter laten" omdat ze bang was dat ik in de put zou gaan zitten en omdat ik nog zo jong ben.
Ik was 1,5 week naar haar dood naar een feestje want ik voelde me goed en ik dacht als het niet gaat kan ik altijd nog naar huis i.p.v. zielig thuis op de bank te gaan zitten, en toen zei een meisje me; goh ben jij nu al hier? Ik had dat niet gekunt hoor! Ik kromp toen zo in een, gelukkig nam mijn vriend het toen voor me op.
Ik praat niet tegen haar, geloofde ook nooit ergens in, op dit moment heb ik wel het gevoel dat ze "ergens" nog bij me is.
[...]
gecondoleerd.
Je moeder verliezen is, naast je eigen kind iets vreselijks. Het verdriet om wat nooit (meer) zal zijn is ondraagelijk en benauwend als je er letterlijk bij stil staat. Ik snap je heel goed dat je gevoelsmatig gek van kunt worden van dat idee. Voel je je ook schuldig als je leuke dingen voor jezelf doet? Het klinkt misschien als een dooddoener, maar geloof mij als ik zeg, als moeder zijnde, dat jouw moeder nooit zou willen dat jij jezelf aan de zijlijn van het leven zet en nooit meer het gevoel van echt lachen en genieten kunt ervaren. Misschien helpt het om juist ter ere van haar het leven soms heel voorzichtig, beetje bij beetje weer leren te vieren,want dat is wat jij nog kunt en absoluut mag. Jou leven duurt als het goed is nog heel lang en verdriet en vreugde mag naast elkaar bestaan. Ik heb voor mijzelf heel bewust de keuze gemaakt om het leven toch zo intens mogelijk te blijven ervaren, juist vanwege mijn zoontje. Ik wilde hem niet de " stempel" geven van de reden van mijn " ondergang" zogezegd, want dat verdient hij niet.
Praat je ook weleens hardop tegen jouw moeder?
Ik geniet nog wel van de dingen en weet dat ze wilde dat ik verder ging! Dat heeft ze me ook heel duidelijk en lief gezegd, dat ik moest genieten en niet teveel om haar moest treuren. Het aller ergste vond ze ook mij "achter laten" omdat ze bang was dat ik in de put zou gaan zitten en omdat ik nog zo jong ben.
Ik was 1,5 week naar haar dood naar een feestje want ik voelde me goed en ik dacht als het niet gaat kan ik altijd nog naar huis i.p.v. zielig thuis op de bank te gaan zitten, en toen zei een meisje me; goh ben jij nu al hier? Ik had dat niet gekunt hoor! Ik kromp toen zo in een, gelukkig nam mijn vriend het toen voor me op.
Ik praat niet tegen haar, geloofde ook nooit ergens in, op dit moment heb ik wel het gevoel dat ze "ergens" nog bij me is.
woensdag 11 januari 2017 om 22:19
quote:infinity37 schreef op 11 januari 2017 @ 22:04:
[...]
Ik geniet nog wel van de dingen en weet dat ze wilde dat ik verder ging! Dat heeft ze me ook heel duidelijk en lief gezegd, dat ik moest genieten en niet teveel om haar moest treuren. Het aller ergste vond ze ook mij "achter laten" omdat ze bang was dat ik in de put zou gaan zitten en omdat ik nog zo jong ben.
Ik was 1,5 week naar haar dood naar een feestje want ik voelde me goed en ik dacht als het niet gaat kan ik altijd nog naar huis i.p.v. zielig thuis op de bank te gaan zitten, en toen zei een meisje me; goh ben jij nu al hier? Ik had dat niet gekunt hoor! Ik kromp toen zo in een, gelukkig nam mijn vriend het toen voor me op.
Ik praat niet tegen haar, geloofde ook nooit ergens in, op dit moment heb ik wel het gevoel dat ze "ergens" nog bij me is.
Wat een domme, ondoordachte opmerkingen kunnen mensen soms zeggen he... het kan zijn dat ze het als compliment bedoelde als in " wat ben jij sterk!" Maar onbedoeld komt zoiets toch eerder aan als " goh, wat respectloos dat jij nu alweer leuke dingen gaat doen".
Je voelt je op zo'n moment zo op je plek gezet. Alle fijne gevoelens die je op dat moment weer een beetje hebt, worden met 1 zin zo onderuit gehaald. Fijn dat je vriend er voor je was.
Zo kreeg ik te horen ( 5 maanden na zooontjes overlijden was ik weer zwanger) " is het niet te snel?" En " je moet deze niet nemen om de vorige te vervangen". En ook ik voelde mij gelijk naar...ik snap dat nooit. Wees blij voor diegene dat ze weer wat geluk ervaren en uit hun verdriet lijken te komen, al is het maar even. Alsof hun opmerking ook maar enig nut hebben of helpen.
Wat een schat is jouw moeder geweest
Ondanks de angst dat ook zij jou niet meer zou zien, jou toch mee willen geven om het leven te blijven leven en niet bij de pakken neer te gaan zitten.
Vindt je het fijn dat je voelt dat ze " er nog is"?
Ik voelde en voel nog steeds met mijn zoontje een hele diepe, onverklaarbare band. En dat zonder zweverig over te willen komen.
[...]
Ik geniet nog wel van de dingen en weet dat ze wilde dat ik verder ging! Dat heeft ze me ook heel duidelijk en lief gezegd, dat ik moest genieten en niet teveel om haar moest treuren. Het aller ergste vond ze ook mij "achter laten" omdat ze bang was dat ik in de put zou gaan zitten en omdat ik nog zo jong ben.
Ik was 1,5 week naar haar dood naar een feestje want ik voelde me goed en ik dacht als het niet gaat kan ik altijd nog naar huis i.p.v. zielig thuis op de bank te gaan zitten, en toen zei een meisje me; goh ben jij nu al hier? Ik had dat niet gekunt hoor! Ik kromp toen zo in een, gelukkig nam mijn vriend het toen voor me op.
Ik praat niet tegen haar, geloofde ook nooit ergens in, op dit moment heb ik wel het gevoel dat ze "ergens" nog bij me is.
Wat een domme, ondoordachte opmerkingen kunnen mensen soms zeggen he... het kan zijn dat ze het als compliment bedoelde als in " wat ben jij sterk!" Maar onbedoeld komt zoiets toch eerder aan als " goh, wat respectloos dat jij nu alweer leuke dingen gaat doen".
Je voelt je op zo'n moment zo op je plek gezet. Alle fijne gevoelens die je op dat moment weer een beetje hebt, worden met 1 zin zo onderuit gehaald. Fijn dat je vriend er voor je was.
Zo kreeg ik te horen ( 5 maanden na zooontjes overlijden was ik weer zwanger) " is het niet te snel?" En " je moet deze niet nemen om de vorige te vervangen". En ook ik voelde mij gelijk naar...ik snap dat nooit. Wees blij voor diegene dat ze weer wat geluk ervaren en uit hun verdriet lijken te komen, al is het maar even. Alsof hun opmerking ook maar enig nut hebben of helpen.
Wat een schat is jouw moeder geweest
Ondanks de angst dat ook zij jou niet meer zou zien, jou toch mee willen geven om het leven te blijven leven en niet bij de pakken neer te gaan zitten.
Vindt je het fijn dat je voelt dat ze " er nog is"?
Ik voelde en voel nog steeds met mijn zoontje een hele diepe, onverklaarbare band. En dat zonder zweverig over te willen komen.
woensdag 11 januari 2017 om 23:19
quote:Maccaron schreef op 11 januari 2017 @ 22:19:
[...]
Wat een domme, ondoordachte opmerkingen kunnen mensen soms zeggen he... het kan zijn dat ze het als compliment bedoelde als in " wat ben jij sterk!" Maar onbedoeld komt zoiets toch eerder aan als " goh, wat respectloos dat jij nu alweer leuke dingen gaat doen".
Je voelt je op zo'n moment zo op je plek gezet. Alle fijne gevoelens die je op dat moment weer een beetje hebt, worden met 1 zin zo onderuit gehaald. Fijn dat je vriend er voor je was.
Zo kreeg ik te horen ( 5 maanden na zooontjes overlijden was ik weer zwanger) " is het niet te snel?" En " je moet deze niet nemen om de vorige te vervangen". En ook ik voelde mij gelijk naar...ik snap dat nooit. Wees blij voor diegene dat ze weer wat geluk ervaren en uit hun verdriet lijken te komen, al is het maar even. Alsof hun opmerking ook maar enig nut hebben of helpen.
Wat een schat is jouw moeder geweest
Ondanks de angst dat ook zij jou niet meer zou zien, jou toch mee willen geven om het leven te blijven leven en niet bij de pakken neer te gaan zitten.
Vindt je het fijn dat je voelt dat ze " er nog is"?
Ik voelde en voel nog steeds met mijn zoontje een hele diepe, onverklaarbare band. En dat zonder zweverig over te willen komen.
Helaas was het niet het type meisje wat het aardig bedoelde.. Wat een rot opmerkingen he! Maar ja dat zegt meer over die mensen dan over ons denk ik dan maar altijd! Ze weten ook niet wat het is, als ze het zelf niet mee gemaakt hebben.
Ik ben ook helemaal niet zweverig maar vind het ontzettend fijn dat ze "er nog is". Op de meest onverklaarbare momenten voelt dat ineens zo.
Ze was een schat, maakte zich nooit druk om zichzelf maar alleen om ons. Ons verdriet kon ze ook niet aan in de laatste momenten dus hebben wij dit ook proberen om niet te laten merken en vooral gezegd dat we er vrede mee hadden. Dat hadden we ook maar nu voelt het soms zo anders.
[...]
Wat een domme, ondoordachte opmerkingen kunnen mensen soms zeggen he... het kan zijn dat ze het als compliment bedoelde als in " wat ben jij sterk!" Maar onbedoeld komt zoiets toch eerder aan als " goh, wat respectloos dat jij nu alweer leuke dingen gaat doen".
Je voelt je op zo'n moment zo op je plek gezet. Alle fijne gevoelens die je op dat moment weer een beetje hebt, worden met 1 zin zo onderuit gehaald. Fijn dat je vriend er voor je was.
Zo kreeg ik te horen ( 5 maanden na zooontjes overlijden was ik weer zwanger) " is het niet te snel?" En " je moet deze niet nemen om de vorige te vervangen". En ook ik voelde mij gelijk naar...ik snap dat nooit. Wees blij voor diegene dat ze weer wat geluk ervaren en uit hun verdriet lijken te komen, al is het maar even. Alsof hun opmerking ook maar enig nut hebben of helpen.
Wat een schat is jouw moeder geweest
Ondanks de angst dat ook zij jou niet meer zou zien, jou toch mee willen geven om het leven te blijven leven en niet bij de pakken neer te gaan zitten.
Vindt je het fijn dat je voelt dat ze " er nog is"?
Ik voelde en voel nog steeds met mijn zoontje een hele diepe, onverklaarbare band. En dat zonder zweverig over te willen komen.
Helaas was het niet het type meisje wat het aardig bedoelde.. Wat een rot opmerkingen he! Maar ja dat zegt meer over die mensen dan over ons denk ik dan maar altijd! Ze weten ook niet wat het is, als ze het zelf niet mee gemaakt hebben.
Ik ben ook helemaal niet zweverig maar vind het ontzettend fijn dat ze "er nog is". Op de meest onverklaarbare momenten voelt dat ineens zo.
Ze was een schat, maakte zich nooit druk om zichzelf maar alleen om ons. Ons verdriet kon ze ook niet aan in de laatste momenten dus hebben wij dit ook proberen om niet te laten merken en vooral gezegd dat we er vrede mee hadden. Dat hadden we ook maar nu voelt het soms zo anders.
woensdag 11 januari 2017 om 23:36
quote:infinity37 schreef op 11 januari 2017 @ 23:19:
[...]
Helaas was het niet het type meisje wat het aardig bedoelde.. Wat een rot opmerkingen he! Maar ja dat zegt meer over die mensen dan over ons denk ik dan maar altijd! Ze weten ook niet wat het is, als ze het zelf niet mee gemaakt hebben.
Ik ben ook helemaal niet zweverig maar vind het ontzettend fijn dat ze "er nog is". Op de meest onverklaarbare momenten voelt dat ineens zo.
Ze was een schat, maakte zich nooit druk om zichzelf maar alleen om ons. Ons verdriet kon ze ook niet aan in de laatste momenten dus hebben wij dit ook proberen om niet te laten merken en vooral gezegd dat we er vrede mee hadden. Dat hadden we ook maar nu voelt het soms zo anders.
Zulke mensen krijgen hun deel vanzelf. Daar hoef jij niks voor te doen. Helaas ( voor hen) leren ze dan ( hopelijk) een wijze les.
Het is voor iedereen persoonlijk natuurlijk, maar ik geloof wel dat er meer is na dit leven. Ik wil dat gewoon geloven voor mijzelf. Dat er " niets" meer zou zijn, is voor mij ondenkbaar. Misschien ook een soort van zelfbescherming, want zo is het afscheid nooit helemaal definitief ,gevoelsmatig.
Ik heb er ook geen vrede mee dat mijn zoontje is overleden, maar ik accepteer het wel. Dat moet ook wel, anders blijf je stilstaan en vreet je verdriet je uiteindelijk op, maar dat wil niet zeggen dat ik het voor de rest van mijn leven niet compleet oneerlijk zal vinden. En dat mag. Net zoals het compleet oneerlijk en zinloos is dat jij je moeder bent verloren.
[...]
Helaas was het niet het type meisje wat het aardig bedoelde.. Wat een rot opmerkingen he! Maar ja dat zegt meer over die mensen dan over ons denk ik dan maar altijd! Ze weten ook niet wat het is, als ze het zelf niet mee gemaakt hebben.
Ik ben ook helemaal niet zweverig maar vind het ontzettend fijn dat ze "er nog is". Op de meest onverklaarbare momenten voelt dat ineens zo.
Ze was een schat, maakte zich nooit druk om zichzelf maar alleen om ons. Ons verdriet kon ze ook niet aan in de laatste momenten dus hebben wij dit ook proberen om niet te laten merken en vooral gezegd dat we er vrede mee hadden. Dat hadden we ook maar nu voelt het soms zo anders.
Zulke mensen krijgen hun deel vanzelf. Daar hoef jij niks voor te doen. Helaas ( voor hen) leren ze dan ( hopelijk) een wijze les.
Het is voor iedereen persoonlijk natuurlijk, maar ik geloof wel dat er meer is na dit leven. Ik wil dat gewoon geloven voor mijzelf. Dat er " niets" meer zou zijn, is voor mij ondenkbaar. Misschien ook een soort van zelfbescherming, want zo is het afscheid nooit helemaal definitief ,gevoelsmatig.
Ik heb er ook geen vrede mee dat mijn zoontje is overleden, maar ik accepteer het wel. Dat moet ook wel, anders blijf je stilstaan en vreet je verdriet je uiteindelijk op, maar dat wil niet zeggen dat ik het voor de rest van mijn leven niet compleet oneerlijk zal vinden. En dat mag. Net zoals het compleet oneerlijk en zinloos is dat jij je moeder bent verloren.
donderdag 12 januari 2017 om 20:06
Infinity, dat is ook een van de aller moeilijkste dingen waar je ooit doorheen moet komen. Ik kan je pijn bijna voelen. Laat het je niet kapot maken! Misschien helpt het ook je gevoelens van je af te schrijven of haar misschien brieven te schrijven?
Ik kan me ook voorstellen dat je, je werk totaal even niet meer ziet zitten. Het lijkt ook allemaal zo nutteloos he, als je zo bezig bent. Ik kan me eigenlijk alleen voorstellen dat je, jezelf nuttig zou voelen als je hartchirurg bent of een ander soort dokter. Al het andere kan soms zo betekenisloos en leeg lijken.........
Heb je iets van hulp en veel steun van je familie? Gelukkig heb je een lieve vriend die je er een beetje doorheen kan slepen... Heel veel sterkte meisje
Ik geloof ergens ook niet dat de mensen waar we van houden ons ooit echt verlaten, zelfs niet na de dood. Onze gedachten houden ze levend en we zullen ze voor altijd bij ons dragen in onze harten.
Ik kan me ook voorstellen dat je, je werk totaal even niet meer ziet zitten. Het lijkt ook allemaal zo nutteloos he, als je zo bezig bent. Ik kan me eigenlijk alleen voorstellen dat je, jezelf nuttig zou voelen als je hartchirurg bent of een ander soort dokter. Al het andere kan soms zo betekenisloos en leeg lijken.........
Heb je iets van hulp en veel steun van je familie? Gelukkig heb je een lieve vriend die je er een beetje doorheen kan slepen... Heel veel sterkte meisje
Ik geloof ergens ook niet dat de mensen waar we van houden ons ooit echt verlaten, zelfs niet na de dood. Onze gedachten houden ze levend en we zullen ze voor altijd bij ons dragen in onze harten.
vrijdag 13 januari 2017 om 00:53
quote:Always77777 schreef op 12 januari 2017 @ 20:06:
Infinity, dat is ook een van de aller moeilijkste dingen waar je ooit doorheen moet komen. Ik kan je pijn bijna voelen. Laat het je niet kapot maken! Misschien helpt het ook je gevoelens van je af te schrijven of haar misschien brieven te schrijven?
Ik kan me ook voorstellen dat je, je werk totaal even niet meer ziet zitten. Het lijkt ook allemaal zo nutteloos he, als je zo bezig bent. Ik kan me eigenlijk alleen voorstellen dat je, jezelf nuttig zou voelen als je hartchirurg bent of een ander soort dokter. Al het andere kan soms zo betekenisloos en leeg lijken.........
Heb je iets van hulp en veel steun van je familie? Gelukkig heb je een lieve vriend die je er een beetje doorheen kan slepen... Heel veel sterkte meisje
Ik geloof ergens ook niet dat de mensen waar we van houden ons ooit echt verlaten, zelfs niet na de dood. Onze gedachten houden ze levend en we zullen ze voor altijd bij ons dragen in onze harten.
Ik probeer om er niet in te blijven hangen maar sommige dagen moet het verdriet er even uit! Ik heb lieve mensen om me heen maar ook veel mensen zijn het alweer "vergeten". En natuurlijk heb ik mijn vriend en lieve paps! Maandag ga ik voor het eerst op gesprek met iemand van de ggz! Omdat ik het even niet zie, hoe ik hier uit moet komen en om de dingen die ervoor allemaal gebeurd zijn te verwerken. Ik ben haar mantelzorgster geweest dus er valt gewoon heel veel weg. De zorg kon ik eigenlijk op het laatst niet meer aan maar er valt nu z'n zwart gat, teveel rust ineens.
Ik las laatst iets van; Je bent niet meer hier maar overal waar wij zijn, ben jij! Dat vond ik zn mooi simpel zinnetje.
Ze is altijd bij me, vooral heel diep in mijn hart
Voor jou ook een dikke knuffel en heel veel sterkte
Infinity, dat is ook een van de aller moeilijkste dingen waar je ooit doorheen moet komen. Ik kan je pijn bijna voelen. Laat het je niet kapot maken! Misschien helpt het ook je gevoelens van je af te schrijven of haar misschien brieven te schrijven?
Ik kan me ook voorstellen dat je, je werk totaal even niet meer ziet zitten. Het lijkt ook allemaal zo nutteloos he, als je zo bezig bent. Ik kan me eigenlijk alleen voorstellen dat je, jezelf nuttig zou voelen als je hartchirurg bent of een ander soort dokter. Al het andere kan soms zo betekenisloos en leeg lijken.........
Heb je iets van hulp en veel steun van je familie? Gelukkig heb je een lieve vriend die je er een beetje doorheen kan slepen... Heel veel sterkte meisje
Ik geloof ergens ook niet dat de mensen waar we van houden ons ooit echt verlaten, zelfs niet na de dood. Onze gedachten houden ze levend en we zullen ze voor altijd bij ons dragen in onze harten.
Ik probeer om er niet in te blijven hangen maar sommige dagen moet het verdriet er even uit! Ik heb lieve mensen om me heen maar ook veel mensen zijn het alweer "vergeten". En natuurlijk heb ik mijn vriend en lieve paps! Maandag ga ik voor het eerst op gesprek met iemand van de ggz! Omdat ik het even niet zie, hoe ik hier uit moet komen en om de dingen die ervoor allemaal gebeurd zijn te verwerken. Ik ben haar mantelzorgster geweest dus er valt gewoon heel veel weg. De zorg kon ik eigenlijk op het laatst niet meer aan maar er valt nu z'n zwart gat, teveel rust ineens.
Ik las laatst iets van; Je bent niet meer hier maar overal waar wij zijn, ben jij! Dat vond ik zn mooi simpel zinnetje.
Ze is altijd bij me, vooral heel diep in mijn hart
Voor jou ook een dikke knuffel en heel veel sterkte
vrijdag 13 januari 2017 om 17:42
