Psyche
alle pijlers
Rouwproces
maandag 9 januari 2017 om 16:53
Verlies van een dierbare. Hoe heb je, je leven weer op de rails gekregen?
Ik wil niks, ik heb geen concentratie, het is overdag dikke mist in mijn hoofd, ik wil niet uit bed, ik slaap slecht. Kortom het hele leven is zo klote nu.
Hoe begin je weer ergens aan en hoe krijg je de positieve kijk op het leven weer terug? Ik zou graag jullie ervaringen/tips willen lezen....
Ik wil niks, ik heb geen concentratie, het is overdag dikke mist in mijn hoofd, ik wil niet uit bed, ik slaap slecht. Kortom het hele leven is zo klote nu.
Hoe begin je weer ergens aan en hoe krijg je de positieve kijk op het leven weer terug? Ik zou graag jullie ervaringen/tips willen lezen....
zondag 15 januari 2017 om 08:45
zondag 15 januari 2017 om 08:46
zondag 15 januari 2017 om 09:38
zondag 15 januari 2017 om 09:44
quote:piene_1987 schreef op 15 januari 2017 @ 08:45:
gisteren verjaardagfeest van zus en zwager gehad, ik dacht ga het proberen. maaar pffff al die mensen, vragen, blijdschap. het viel me zwaar. daar ben ik nog niet klaar voor. ook voek ik me schuldig naar lotte. zo bizar de wereld gaat door maar dat kan voor mm gevoel helemaal niet...
Het is ook onwerkelijk en dubbel. Je wordt gewoon keihard geconfronteerd dat het leven doorgaat en zeker voor andere mensen. Hardstikke logisch natuurlijk, maar ik werd er soms boos om. Totaal niet geoorloofd natuurlijk, maar hoe konden ze op feestjes " doen alsof alles goed was"? Ik was wel mijn kind verloren! Het is gewoon een fase in je rouwproces.
Overigens liepen die fases bij mij compleet door elkaar heen hoor...van boos, naar berusting naar ongeloof om weer boos te zijn. Heel vermoeiend. En niemand die het merkte , want dat bewaarde ik voor mijn man.
Het gekke is dat de acceptatie ervan wel vrij snel kwam. Hij was dood. Er viel niks anders meer van te maken, maar al die gevoelens die daarna komen zijn overweldigend en soms ook " nieuw" Ben oprecht nog nooit zo kwaad geweest.
Waar je niet aan toe bent, ben je gewoon niet aan toe. Gun jezelf je gevoel.
gisteren verjaardagfeest van zus en zwager gehad, ik dacht ga het proberen. maaar pffff al die mensen, vragen, blijdschap. het viel me zwaar. daar ben ik nog niet klaar voor. ook voek ik me schuldig naar lotte. zo bizar de wereld gaat door maar dat kan voor mm gevoel helemaal niet...
Het is ook onwerkelijk en dubbel. Je wordt gewoon keihard geconfronteerd dat het leven doorgaat en zeker voor andere mensen. Hardstikke logisch natuurlijk, maar ik werd er soms boos om. Totaal niet geoorloofd natuurlijk, maar hoe konden ze op feestjes " doen alsof alles goed was"? Ik was wel mijn kind verloren! Het is gewoon een fase in je rouwproces.
Overigens liepen die fases bij mij compleet door elkaar heen hoor...van boos, naar berusting naar ongeloof om weer boos te zijn. Heel vermoeiend. En niemand die het merkte , want dat bewaarde ik voor mijn man.
Het gekke is dat de acceptatie ervan wel vrij snel kwam. Hij was dood. Er viel niks anders meer van te maken, maar al die gevoelens die daarna komen zijn overweldigend en soms ook " nieuw" Ben oprecht nog nooit zo kwaad geweest.
Waar je niet aan toe bent, ben je gewoon niet aan toe. Gun jezelf je gevoel.
zondag 15 januari 2017 om 20:06
ja ik voel ook van alles door elkaar... vanmorgen echt zo gehuild en voelde me zo rot.. vanmiddag ging weer beter.. en zo gaat dat maar door! ben benieuwd wanneer zo iets minder word? heb het voor mn idee wel geaccepteerd dat het zo is.. of misschien denk ik dat maar.. nja ik weet het niet eigenlijk .. zucht.
zondag 15 januari 2017 om 20:52
quote:piene_1987 schreef op 15 januari 2017 @ 20:06:
ja ik voel ook van alles door elkaar... vanmorgen echt zo gehuild en voelde me zo rot.. vanmiddag ging weer beter.. en zo gaat dat maar door! ben benieuwd wanneer zo iets minder word? heb het voor mn idee wel geaccepteerd dat het zo is.. of misschien denk ik dat maar.. nja ik weet het niet eigenlijk .. zucht.
Accepteren is voor mijn gevoel er bewust van zijn dat je kindje er niet meer is en dat het echt niet anders had af kunnen lopen. Er vrede mee hebben of berusting is totaal anders voor mijn gevoel. Vrede heb ik er nooit mee, maar ik heb mij er wel in berust. Ik ben niet meer boos of verdrietig. Ik accepteer het " gewoon" en ervaar zijn afwezigheid in rust.
Zover ben jij nog niet en dat hoeft ook niet. Elke dag is anders, geeft je nieuwe inzichten, gevoelens, maar ook triggers waardoor je weer vanaf 0 begint voor je gevoel. Het geeft niet, echt niet
Zolang jij je afvraagd wanneer het minder wordt, is het gewoon de tijd nog niet. Het gebeurt vanzelf. Dan besef je ineens dat je er al een dag niet aan hebt gedacht bijvoorbeeld. En dan ga je je daar weer schuldig om voelen...Het is een achtbaan
ja ik voel ook van alles door elkaar... vanmorgen echt zo gehuild en voelde me zo rot.. vanmiddag ging weer beter.. en zo gaat dat maar door! ben benieuwd wanneer zo iets minder word? heb het voor mn idee wel geaccepteerd dat het zo is.. of misschien denk ik dat maar.. nja ik weet het niet eigenlijk .. zucht.
Accepteren is voor mijn gevoel er bewust van zijn dat je kindje er niet meer is en dat het echt niet anders had af kunnen lopen. Er vrede mee hebben of berusting is totaal anders voor mijn gevoel. Vrede heb ik er nooit mee, maar ik heb mij er wel in berust. Ik ben niet meer boos of verdrietig. Ik accepteer het " gewoon" en ervaar zijn afwezigheid in rust.
Zover ben jij nog niet en dat hoeft ook niet. Elke dag is anders, geeft je nieuwe inzichten, gevoelens, maar ook triggers waardoor je weer vanaf 0 begint voor je gevoel. Het geeft niet, echt niet
Zolang jij je afvraagd wanneer het minder wordt, is het gewoon de tijd nog niet. Het gebeurt vanzelf. Dan besef je ineens dat je er al een dag niet aan hebt gedacht bijvoorbeeld. En dan ga je je daar weer schuldig om voelen...Het is een achtbaan
zondag 15 januari 2017 om 21:51
Maccaron ik stel me altijd voor bij jouw profiel foto dat je een Spaanse mama bent die de hele dag in de keuken staat van allerlei lekkere dingen te maken en kei hard met de radio mee zingt Terwijl je kids allemaal aan tafel zitten.
Ik begrijp je gevoelens van acceptatie ook wel al een beetje, zo begin ik me ook wel te voelen. Er was gewoon geen andere kans voor ons kindje. Vrede, nee, dat heb ik er absoluut niet mee. En dat de wereld maar door draait en mensen verwachten dat je weer normaal gezellig mee kunt doen, it sucks.
Ik heb nu voor het eerst afgelopen week een paar dagen gewoon helemaal niet gehuild, dat is vooruitgang denk ik. Maar ik moet ook wel zeggen dat ik dan bewust de 'confrontatie' uit de weg ga.
Ik begrijp je gevoelens van acceptatie ook wel al een beetje, zo begin ik me ook wel te voelen. Er was gewoon geen andere kans voor ons kindje. Vrede, nee, dat heb ik er absoluut niet mee. En dat de wereld maar door draait en mensen verwachten dat je weer normaal gezellig mee kunt doen, it sucks.
Ik heb nu voor het eerst afgelopen week een paar dagen gewoon helemaal niet gehuild, dat is vooruitgang denk ik. Maar ik moet ook wel zeggen dat ik dan bewust de 'confrontatie' uit de weg ga.
zondag 15 januari 2017 om 22:51
quote:Always77777 schreef op 15 januari 2017 @ 21:52:
Ik zou namelijk best een koekmannetje willen zijn dat de hele dag in de warme choco ligt
Wat zeg jij nou?
Wat een lief beeld heb jij van mij
Ik ben inderdaad een Spaanse mama, maar ik sta niet de hele dag in de keuken hoor! Wel 24/7 tot de beschikking van de kinderen. Het liefst had ik een elftal, maar 4 gezonde kinderen is al echt rijkdom.
Ik zou namelijk best een koekmannetje willen zijn dat de hele dag in de warme choco ligt
Wat zeg jij nou?
Wat een lief beeld heb jij van mij
Ik ben inderdaad een Spaanse mama, maar ik sta niet de hele dag in de keuken hoor! Wel 24/7 tot de beschikking van de kinderen. Het liefst had ik een elftal, maar 4 gezonde kinderen is al echt rijkdom.
zondag 15 januari 2017 om 22:55
quote:Always77777 schreef op 15 januari 2017 @ 21:51:
Maccaron ik stel me altijd voor bij jouw profiel foto dat je een Spaanse mama bent die de hele dag in de keuken staat van allerlei lekkere dingen te maken en kei hard met de radio mee zingt Terwijl je kids allemaal aan tafel zitten.
Ik begrijp je gevoelens van acceptatie ook wel al een beetje, zo begin ik me ook wel te voelen. Er was gewoon geen andere kans voor ons kindje. Vrede, nee, dat heb ik er absoluut niet mee. En dat de wereld maar door draait en mensen verwachten dat je weer normaal gezellig mee kunt doen, it sucks.
Ik heb nu voor het eerst afgelopen week een paar dagen gewoon helemaal niet gehuild, dat is vooruitgang denk ik. Maar ik moet ook wel zeggen dat ik dan bewust de 'confrontatie' uit de weg ga.
Op een gegeven moment ben je ook letterlijk " uitgehuild" voor even. Je lichaam kan dat natuurlijk maar zolang volhouden. Ik begrijp heel goed dat je de confrontatie uit de weg gaat. Elke keer weer die wond open trekken, terwijl je net weer een beetje adem kunt halen is vreselijk. Ik vond het op een gegeven moment ook vreselijk dat er zo een zwarte wolk over mij heen hing voor anderen. Ik was die vrouw die haar kind was kwijtgeraakt. Alsof ik niks anders meer kon zijn ofzo...
Je zult ook getriggerd worden door de vreemdste dingen. Bij mij was het Albert Heijn. Ik kwam daar elke dag om Jilz te kopen ( 0 %) nadat hij was overleden, gingen mijn man en ik een keer boodschappen doen bij AH. Toen ik langs het drank gangpad barstte ik ineens in huilen uit. Ik moest echt uit de winkel... Ik zag die flesjes Jilz en ik was ontroostbaar.
Heel bizar om te realiseren ook, dat je echt er alleen doorheen moet. Je het zelf een plek moet geven. Hoe lief anderen ook zijn, niemand kan het van je wegnemen.
Maccaron ik stel me altijd voor bij jouw profiel foto dat je een Spaanse mama bent die de hele dag in de keuken staat van allerlei lekkere dingen te maken en kei hard met de radio mee zingt Terwijl je kids allemaal aan tafel zitten.
Ik begrijp je gevoelens van acceptatie ook wel al een beetje, zo begin ik me ook wel te voelen. Er was gewoon geen andere kans voor ons kindje. Vrede, nee, dat heb ik er absoluut niet mee. En dat de wereld maar door draait en mensen verwachten dat je weer normaal gezellig mee kunt doen, it sucks.
Ik heb nu voor het eerst afgelopen week een paar dagen gewoon helemaal niet gehuild, dat is vooruitgang denk ik. Maar ik moet ook wel zeggen dat ik dan bewust de 'confrontatie' uit de weg ga.
Op een gegeven moment ben je ook letterlijk " uitgehuild" voor even. Je lichaam kan dat natuurlijk maar zolang volhouden. Ik begrijp heel goed dat je de confrontatie uit de weg gaat. Elke keer weer die wond open trekken, terwijl je net weer een beetje adem kunt halen is vreselijk. Ik vond het op een gegeven moment ook vreselijk dat er zo een zwarte wolk over mij heen hing voor anderen. Ik was die vrouw die haar kind was kwijtgeraakt. Alsof ik niks anders meer kon zijn ofzo...
Je zult ook getriggerd worden door de vreemdste dingen. Bij mij was het Albert Heijn. Ik kwam daar elke dag om Jilz te kopen ( 0 %) nadat hij was overleden, gingen mijn man en ik een keer boodschappen doen bij AH. Toen ik langs het drank gangpad barstte ik ineens in huilen uit. Ik moest echt uit de winkel... Ik zag die flesjes Jilz en ik was ontroostbaar.
Heel bizar om te realiseren ook, dat je echt er alleen doorheen moet. Je het zelf een plek moet geven. Hoe lief anderen ook zijn, niemand kan het van je wegnemen.
maandag 16 januari 2017 om 08:48
nee uiteindelijk moet je het zelf doen.. ook al is het wel fijn om veel steun te hebben!! maar uiteindelijk kunnen ze mijn pijn niet voelen en ook mijn diepe liefde naar lotte toe voelen hun niet. ik snap dat je opeens getriggerd kan worden door iets kleins, daardoor was ik gisteren ook ontroostbaar.
maar als ik denk aan wat als... dan denk ik aan het eerste van was ik nu nog maar zwanger en kon ik lekker genieten van haar in mn buik, maar daar komt ook de wat als bij als ze geboren zou worden met 40 weken dan zou ze zoveel moeten lijden en grote kans dat ze alsnog overlijd. nou dat wil ik ook absoluut niet!!!!
maar als ik denk aan wat als... dan denk ik aan het eerste van was ik nu nog maar zwanger en kon ik lekker genieten van haar in mn buik, maar daar komt ook de wat als bij als ze geboren zou worden met 40 weken dan zou ze zoveel moeten lijden en grote kans dat ze alsnog overlijd. nou dat wil ik ook absoluut niet!!!!
maandag 16 januari 2017 om 08:57
quote:piene_1987 schreef op 16 januari 2017 @ 08:48:
nee uiteindelijk moet je het zelf doen.. ook al is het wel fijn om veel steun te hebben!! maar uiteindelijk kunnen ze mijn pijn niet voelen en ook mijn diepe liefde naar lotte toe voelen hun niet. ik snap dat je opeens getriggerd kan worden door iets kleins, daardoor was ik gisteren ook ontroostbaar.
maar als ik denk aan wat als... dan denk ik aan het eerste van was ik nu nog maar zwanger en kon ik lekker genieten van haar in mn buik, maar daar komt ook de wat als bij als ze geboren zou worden met 40 weken dan zou ze zoveel moeten lijden en grote kans dat ze alsnog overlijd. nou dat wil ik ook absoluut niet!!!!
Precies dat laatste... ik kan echt alleen voor mijzelf spreken, dat ik oprecht dankbaar ben dat hij uiteindelijk is overleden. In mijn buik. Met liefde had ik hem bij mij willen hebben, maar dat had zo een lijdensweg geweest voor hem. Uiteindelijk wil geen enkele ouder dat zijn of haar kind lijdt. Dat ik moet leren leven met zijn afwezigheid is dan maar de prijs die ik moet betalen.Voor hem was het echt beter.
Overigens zul je zeker sowieso tot de uitgerekende datum er blijvend aan hetinnerd worden hoe ver je nu zou zijn in je zwangerschap. Helemaal als je zwangere vrouwen ziet lopen die dan ongeveer net zo ver is. En al die reclames en filmpjes van babys...programma's...je wordt er ineens mee doodgegooid. Na mijn uitgerekende datum, verdween het een beetje op de achtergrond. Nu denk ik meer in termen van " jaren" als in " hij had nu 1 jaar geweest .
Ik moet ook eerlijk zeggen dat de geboorte van mijn dochter zoveel heeft goedgemaakt. Je vergeet je overleden kind echt nooit, maar het verdriet maakt zeker plaats voor geluk.
nee uiteindelijk moet je het zelf doen.. ook al is het wel fijn om veel steun te hebben!! maar uiteindelijk kunnen ze mijn pijn niet voelen en ook mijn diepe liefde naar lotte toe voelen hun niet. ik snap dat je opeens getriggerd kan worden door iets kleins, daardoor was ik gisteren ook ontroostbaar.
maar als ik denk aan wat als... dan denk ik aan het eerste van was ik nu nog maar zwanger en kon ik lekker genieten van haar in mn buik, maar daar komt ook de wat als bij als ze geboren zou worden met 40 weken dan zou ze zoveel moeten lijden en grote kans dat ze alsnog overlijd. nou dat wil ik ook absoluut niet!!!!
Precies dat laatste... ik kan echt alleen voor mijzelf spreken, dat ik oprecht dankbaar ben dat hij uiteindelijk is overleden. In mijn buik. Met liefde had ik hem bij mij willen hebben, maar dat had zo een lijdensweg geweest voor hem. Uiteindelijk wil geen enkele ouder dat zijn of haar kind lijdt. Dat ik moet leren leven met zijn afwezigheid is dan maar de prijs die ik moet betalen.Voor hem was het echt beter.
Overigens zul je zeker sowieso tot de uitgerekende datum er blijvend aan hetinnerd worden hoe ver je nu zou zijn in je zwangerschap. Helemaal als je zwangere vrouwen ziet lopen die dan ongeveer net zo ver is. En al die reclames en filmpjes van babys...programma's...je wordt er ineens mee doodgegooid. Na mijn uitgerekende datum, verdween het een beetje op de achtergrond. Nu denk ik meer in termen van " jaren" als in " hij had nu 1 jaar geweest .
Ik moet ook eerlijk zeggen dat de geboorte van mijn dochter zoveel heeft goedgemaakt. Je vergeet je overleden kind echt nooit, maar het verdriet maakt zeker plaats voor geluk.
maandag 16 januari 2017 om 10:10
quote:Maccaron schreef op 16 januari 2017 @ 08:57:
[...]
Precies dat laatste... ik kan echt alleen voor mijzelf spreken, dat ik oprecht dankbaar ben dat hij uiteindelijk is overleden. In mijn buik. Met liefde had ik hem bij mij willen hebben, maar dat had zo een lijdensweg geweest voor hem. Uiteindelijk wil geen enkele ouder dat zijn of haar kind lijdt. Dat ik moet leren leven met zijn afwezigheid is dan maar de prijs die ik moet betalen.Voor hem was het echt beter.
Overigens zul je zeker sowieso tot de uitgerekende datum er blijvend aan hetinnerd worden hoe ver je nu zou zijn in je zwangerschap. Helemaal als je zwangere vrouwen ziet lopen die dan ongeveer net zo ver is. En al die reclames en filmpjes van babys...programma's...je wordt er ineens mee doodgegooid. Na mijn uitgerekende datum, verdween het een beetje op de achtergrond. Nu denk ik meer in termen van " jaren" als in " hij had nu 1 jaar geweest .
Ik moet ook eerlijk zeggen dat de geboorte van mijn dochter zoveel heeft goedgemaakt. Je vergeet je overleden kind echt nooit, maar het verdriet maakt zeker plaats voor geluk.
Precies dit.
Ik weet ook voor mezelf dat mijn zoon een hele lijdensweg had gehad als hij wel bij mij mocht blijven. En dat wil ik niet voor mijn kindje. Ik wil mijn kindje het beste van beste kunnen geven en ik wil dat mijn kindje gezond is. Hij moet kattenkwaad kunnen uithalen net als elk ander kind. En het niet kunnen doen omdat hij ziek is... Dat breekt mijn hart. Het is voor mijn kleine man ook veel beter zo. Maar hem missen blijft.
Ik begin er ook anders mee om te gaan. Ook ik begin nu in " jaren" te denken. Hij zou nu 1.5 jaar geweest zijn.
En ik weet dat mijn kleine man bij mij is. Overal waar ik ga of sta. En mocht ik het geluk krijgen dat ik nog eens zwanger mag raken en een gezond kindje krijg, dan weet ik dat mijn overleden kindje ook op hem of haar past.
Hij zal altijd erbij horen. Vergeten wordt hij nooit.
[...]
Precies dat laatste... ik kan echt alleen voor mijzelf spreken, dat ik oprecht dankbaar ben dat hij uiteindelijk is overleden. In mijn buik. Met liefde had ik hem bij mij willen hebben, maar dat had zo een lijdensweg geweest voor hem. Uiteindelijk wil geen enkele ouder dat zijn of haar kind lijdt. Dat ik moet leren leven met zijn afwezigheid is dan maar de prijs die ik moet betalen.Voor hem was het echt beter.
Overigens zul je zeker sowieso tot de uitgerekende datum er blijvend aan hetinnerd worden hoe ver je nu zou zijn in je zwangerschap. Helemaal als je zwangere vrouwen ziet lopen die dan ongeveer net zo ver is. En al die reclames en filmpjes van babys...programma's...je wordt er ineens mee doodgegooid. Na mijn uitgerekende datum, verdween het een beetje op de achtergrond. Nu denk ik meer in termen van " jaren" als in " hij had nu 1 jaar geweest .
Ik moet ook eerlijk zeggen dat de geboorte van mijn dochter zoveel heeft goedgemaakt. Je vergeet je overleden kind echt nooit, maar het verdriet maakt zeker plaats voor geluk.
Precies dit.
Ik weet ook voor mezelf dat mijn zoon een hele lijdensweg had gehad als hij wel bij mij mocht blijven. En dat wil ik niet voor mijn kindje. Ik wil mijn kindje het beste van beste kunnen geven en ik wil dat mijn kindje gezond is. Hij moet kattenkwaad kunnen uithalen net als elk ander kind. En het niet kunnen doen omdat hij ziek is... Dat breekt mijn hart. Het is voor mijn kleine man ook veel beter zo. Maar hem missen blijft.
Ik begin er ook anders mee om te gaan. Ook ik begin nu in " jaren" te denken. Hij zou nu 1.5 jaar geweest zijn.
En ik weet dat mijn kleine man bij mij is. Overal waar ik ga of sta. En mocht ik het geluk krijgen dat ik nog eens zwanger mag raken en een gezond kindje krijg, dan weet ik dat mijn overleden kindje ook op hem of haar past.
Hij zal altijd erbij horen. Vergeten wordt hij nooit.
maandag 16 januari 2017 om 17:37
quote:lindybopophelia schreef op 16 januari 2017 @ 10:10:
[...]
Precies dit.
Ik weet ook voor mezelf dat mijn zoon een hele lijdensweg had gehad als hij wel bij mij mocht blijven. En dat wil ik niet voor mijn kindje. Ik wil mijn kindje het beste van beste kunnen geven en ik wil dat mijn kindje gezond is. Hij moet kattenkwaad kunnen uithalen net als elk ander kind. En het niet kunnen doen omdat hij ziek is... Dat breekt mijn hart. Het is voor mijn kleine man ook veel beter zo. Maar hem missen blijft.
Ik begin er ook anders mee om te gaan. Ook ik begin nu in " jaren" te denken. Hij zou nu 1.5 jaar geweest zijn.
En ik weet dat mijn kleine man bij mij is. Overal waar ik ga of sta. En mocht ik het geluk krijgen dat ik nog eens zwanger mag raken en een gezond kindje krijg, dan weet ik dat mijn overleden kindje ook op hem of haar past.
Hij zal altijd erbij horen. Vergeten wordt hij nooit.
(Heb je nou wèèr je ava veranderd? Hij is lief!)
[...]
Precies dit.
Ik weet ook voor mezelf dat mijn zoon een hele lijdensweg had gehad als hij wel bij mij mocht blijven. En dat wil ik niet voor mijn kindje. Ik wil mijn kindje het beste van beste kunnen geven en ik wil dat mijn kindje gezond is. Hij moet kattenkwaad kunnen uithalen net als elk ander kind. En het niet kunnen doen omdat hij ziek is... Dat breekt mijn hart. Het is voor mijn kleine man ook veel beter zo. Maar hem missen blijft.
Ik begin er ook anders mee om te gaan. Ook ik begin nu in " jaren" te denken. Hij zou nu 1.5 jaar geweest zijn.
En ik weet dat mijn kleine man bij mij is. Overal waar ik ga of sta. En mocht ik het geluk krijgen dat ik nog eens zwanger mag raken en een gezond kindje krijg, dan weet ik dat mijn overleden kindje ook op hem of haar past.
Hij zal altijd erbij horen. Vergeten wordt hij nooit.
(Heb je nou wèèr je ava veranderd? Hij is lief!)
maandag 16 januari 2017 om 21:49
quote:lindybopophelia schreef op 16 januari 2017 @ 10:10:
[...]
Precies dit.
Ik weet ook voor mezelf dat mijn zoon een hele lijdensweg had gehad als hij wel bij mij mocht blijven. En dat wil ik niet voor mijn kindje. Ik wil mijn kindje het beste van beste kunnen geven en ik wil dat mijn kindje gezond is. Hij moet kattenkwaad kunnen uithalen net als elk ander kind. En het niet kunnen doen omdat hij ziek is... Dat breekt mijn hart. Het is voor mijn kleine man ook veel beter zo. Maar hem missen blijft.
Ik begin er ook anders mee om te gaan. Ook ik begin nu in " jaren" te denken. Hij zou nu 1.5 jaar geweest zijn.
En ik weet dat mijn kleine man bij mij is. Overal waar ik ga of sta. En mocht ik het geluk krijgen dat ik nog eens zwanger mag raken en een gezond kindje krijg, dan weet ik dat mijn overleden kindje ook op hem of haar past.
Hij zal altijd erbij horen. Vergeten wordt hij nooit.
Ja, fijn dit, precies. Je wil een mooi vol leven voor je kindje, geen leven vol pijn, verdriet en leed. Zo vreemd dat de ultieme uiting van je moederliefde dan moet zijn dat je voorgoed afscheid van je kindje moet nemen. Maar zo is het wel.
[...]
Precies dit.
Ik weet ook voor mezelf dat mijn zoon een hele lijdensweg had gehad als hij wel bij mij mocht blijven. En dat wil ik niet voor mijn kindje. Ik wil mijn kindje het beste van beste kunnen geven en ik wil dat mijn kindje gezond is. Hij moet kattenkwaad kunnen uithalen net als elk ander kind. En het niet kunnen doen omdat hij ziek is... Dat breekt mijn hart. Het is voor mijn kleine man ook veel beter zo. Maar hem missen blijft.
Ik begin er ook anders mee om te gaan. Ook ik begin nu in " jaren" te denken. Hij zou nu 1.5 jaar geweest zijn.
En ik weet dat mijn kleine man bij mij is. Overal waar ik ga of sta. En mocht ik het geluk krijgen dat ik nog eens zwanger mag raken en een gezond kindje krijg, dan weet ik dat mijn overleden kindje ook op hem of haar past.
Hij zal altijd erbij horen. Vergeten wordt hij nooit.
Ja, fijn dit, precies. Je wil een mooi vol leven voor je kindje, geen leven vol pijn, verdriet en leed. Zo vreemd dat de ultieme uiting van je moederliefde dan moet zijn dat je voorgoed afscheid van je kindje moet nemen. Maar zo is het wel.
woensdag 18 januari 2017 om 17:21
:( sorry even klagen
woensdag 18 januari 2017 om 17:38
donderdag 19 januari 2017 om 09:01
thanx lieve meiden , ik heb lang gedouched en gekroeld met mn schat en vroeg naar bed en denk dat ik ook al rond 10 sliep en net wakker dus eindelijk beetne geslapen. behalve al die stomme dromen steeds word al wakker met een iets beter gevoel ae gaan het wel weer zien vandaag! ben nog niet klaar met mn blog maar dat doe ik dan wat later
@lindybopophelia heb het nr nog niet geluisterd maar ga ik zeker doen!!! maar denk als ik hem nu luister ik direct weer verdrietig word.
ik wilde nog een link neerzetten maar lukt niet maar ik luister vaak zo mooi zo mooi van blof!
prachtig nr en hebben ze ook geschreven voor iemand die miskraam gehad heef/ kindje verloren
@lindybopophelia heb het nr nog niet geluisterd maar ga ik zeker doen!!! maar denk als ik hem nu luister ik direct weer verdrietig word.
ik wilde nog een link neerzetten maar lukt niet maar ik luister vaak zo mooi zo mooi van blof!
prachtig nr en hebben ze ook geschreven voor iemand die miskraam gehad heef/ kindje verloren
donderdag 19 januari 2017 om 09:51
quote:Maccaron schreef op 19 januari 2017 @ 09:44:
Je doet het hardstikke goed piene. Je wendt je tot je partner als je verdrietig ben en jullie laten elkaar toe. Dat is zo belangrijk.
Het is allemaal nog zo vers." Gun" jezelf je verdriet en je tranen. Er tegen vechten maakt je alleen maar vermoeider. ja daar heb je ook een punt hoor. maar normaal ben ik zo van hop pak jezelf bijelkaar en move on! maar dat werkt hier zo niet bij he! en dan valt het toch tegen..
Je doet het hardstikke goed piene. Je wendt je tot je partner als je verdrietig ben en jullie laten elkaar toe. Dat is zo belangrijk.
Het is allemaal nog zo vers." Gun" jezelf je verdriet en je tranen. Er tegen vechten maakt je alleen maar vermoeider. ja daar heb je ook een punt hoor. maar normaal ben ik zo van hop pak jezelf bijelkaar en move on! maar dat werkt hier zo niet bij he! en dan valt het toch tegen..
